De schoolbus kwam Killian ophalen . Het was zijn eerste dag op een nieuwe school en in een voor hem totaal vreemde omgeving . Met zijn kleine blonde haartjes volledig in de gel, een stoere blauwe jeansbroek en een net gestreken ruiten hemdje, keek ik mijn 3 jarige knaap vol trots aan . Ook voor mij was het onwennig en pijnlijk om Killian te zien vertrekken met mensen en kinderen die hij absoluut niet kende. Huilend en tierend riep Killian me toe, " jullie zien me niet graag en daarom sturen jullie me weg !" Mijn hart brak in wel duizend kleine stukjes . Ik kon onmogelijk uitleggen aan hem dat deze keuze, er één was voor zijn eigen bestwil en dat het op termijn allemaal wel goed zou komen . Maar was dat wel zo ? Was ik er zelf zo zeker van dat Killian het zou redden en zijn plekjekon vinden met behoud van zijn eigen identiteit ? Nee daar was ik allesbehalve zeker van . Met tranen in m'n ogen, wuifde ik nog een laatste keer richting de vertrekkende bus . Gevoelens van falen, onzekerheid en angst overvielen me .
Gelukkig kon ik een beetje afleiding vinden in mijn werk . De eindeloze en soms vervelende chatgesprekken met opgewonden mannen, trokken me in mijn afgeschermde fantasiewereld. Elk chatbericht bracht geld op . Geld dat we broodnodig hadden om de opgelopen schulden van mijn scheiding met Sven betaald zien te krijgen . Hij had het smerig gespeeld , heel smerig, want aangezien we toen destijds nog getrouwd waren en hij met de noorderzon verdwenen was en daardoor ambtelijk geschrapt werd , kreeg ik de ene rekening na de andere gepresenteerd. De scheiding die ik had ingezet nog tijdens mijn zwangerschap van Killian, liet veel te lang op zich wachten. Ik wou resoluut scheiden op basis van slagen en verwondingen . De rechtbank had Sven al veroordeeld tot een gevangenisstraf van een jaar met uitstel vanwege de vele processen verbaal die waren opgesteld ten tijde van ons huwelijk. Toen Killian werd geboren en op het gemeentehuis erkend moest worden en ik wettelijk nog niet gescheiden was, moest Sven die dag ook aanwezig zijn om te ontkennen dat hij de vader was van Killian . Ronny moest toen op zijn beurt Killian erkennen als zijn wettelijk kind. Maite en Ilana waren op dat moment gelukkig niet aanwezig, maar toen Sven vroeg hoe het hen verging, antwoordde ik op een nogal geirriteerde manier dat hij dat wel geweten had, als hij zijn bezoekrecht was gekomen .
Met een brede glimlach en een arrogante nochalance , antwoordde Sven me," het is goed, ik wil ze nooit meer zien de meisjes, je mag ze hebben!" Ik kon mijn oren niet geloven . Hij dumpte zijn eigen kinderen als straatvuil en wandelde doodleuk richting de bushalte. Bij nader inzien, was dit de beste beslissing die hij ooit had kunnen nemen . Het hoederecht werd volledig aan mij toegewezen en zijn drank en druggebruik, wat ik later te weten kwam, konden geen negatieve invloed meer uitoefenen op de kinderen . Ronny had immers van het begin al meer gedaan voor de meisjes dan Sven . Maité en Ilana leerde Ronny kennen toen ze nog heel erg klein waren en aanvaardde Ronny hierdoor dan ook als hun enige echte papa.
Killian bloeide volledig open op zijn nieuwe schooltje. Vanaf dag één, zag ik al een immens verschil in zijn gedragingen en uitstraling. Killian oogde rustiger en gelukkig. Ons opzet was geslaagd, en ook al duurde het een volledig jaar met huilbuien en Killian op de bus al schreeuwend en hysterisch af te zetten, we hielden toch vol. We hadden een beslissing genomen in het belang van ons kind. In dat eerste jaar, kregen we een beloningssysteem voorgesteld van de school. Ik kocht allerlei kleine prullen van amper 1 euro waarde en plaatste die in een rood zakje . Telkens Killian rustig en braaf de bus opstapte, mocht hij een klein speelgoedje hieruit kiezen. Het systeem wierp zijn vruchten af en na een jaar, was het beloningssysteem zelfs niet meer van toepassing. Dat sommige ouders het er moeilijk mee hadden dat hun zoon of dochter naar het bijzonder onderwijs werd doorverwezen en ze dit resoluut weigerde omdat de maatschappij hen dan als "mindere" zou aankijken, kon ik nog ergens begrijpen . Maar dat men daarmee het welzijn van hun kind op het spel zette en het jarenlang naar een school lieten gaan waar het zich niet gelukkig voelde noch zichzelf volledig kon ontplooien, dat ging er bij mij niet in .
Drie jaar lang hield ik mijn werk op de chatdienst vol . Het was de eerste job waar ik ooit zo lang had gewerkt. Met Nancy ontwikkelde ik een duurzame band . Toen ze toevallig met haar man in Malle Passeerde, werd dan ook gevraagd door haar of ze eventjes mocht langskomen. Dit voorstel kwam zo onverwacht dat ik een smoes verzon. Het beeld dat ik doorheen de jaren van haar had opgebouwd, was een veilig beeld . Wat als dit beeld tegensloeg, wat als ze anders was dan ik me had voorgesteld? Ze wist zoveel over mij en ik over haar, dat een ontmoeting, me een beklemmend gevoel gaf. Ik vroeg haar of we het voor een andere keer konden houden. Tot mijn grote spijt is onze ontmoeting er nooit van gekomen, een schuldgevoel waar ik mee zal moeten leren leven, zo blijkt later .
Ons huisje in Malle, hadden we gehuurd in volle zomerperiode. Ik woonde er graag maar de winters sloegen erg hard tegen. Het huis was nergens goed geïsoleerd en de ramen waren slechts in enkele beglazing gezet. Bovendien kostte het ons handenvol geld om de oude mazoutketel te laten vullen. Wanneer er 1500 liter mazout werd geleverd, was dit in anderhalve maand gewoon vervlogen. Ronny en ik besloten om petroleum vuurtjes aan te schaffen. Want elke winter werd één van de kinderen wel ernstig ziek en kreeg door de koude en vochtigheid in huis een longontsteking. Het ijs stond op de ruiten en erg gezond kon deze petroleumlucht niet zijn voor hen. Toen ik onze huisbaas hierover aansprak, weigerde hij om nog in het huis te investeren en hij dacht er al helemaal niet aan om de zolder, waar de wind door de dakpannen heen voelbaar was, te isoleren. De huisbaas wou namelijk het huis zo snel mogelijk verkocht krijgen. Furieus stapte ik naar het plaatselijke OCMW kantoor en zette ons op de wachtlijst voor een sociale woning in de gemeente Malle. Bij zo'n woning werd de huurprijs berekend aan de hand van het belastbaar inkomen. Ook waren deze huisjes degelijk geïsoleerd en voorzien van dubbele beglazing. Ik kon enkel maar hopen dat we snel zo'n woonst toegewezen zouden krijgen.
Een aantal familieleden van Ronny verbleven doorheen de jaren in ons huisje. Allemaal hadden ze problemen, was het niet emotioneel, dan was het wel financieel. Het was telkens een hele aanpassing om hen op te vangen en te moeten samenleven met meerdere mensen binnen ons al grote gezin. Telkens draaide het uit op ruzie en vertrokken ze na enkele weken of maanden. Een dankjewel of compensatie voor de gemaakte kosten, kregen we niet of nauwelijks. Ook de drukte en mijn obsessieve kuisdrang, die nog steeds erg aanwezig was, dreven me soms tot huilen en wanhoop.
Anderhalf jaar na de aanvraag voor een sociale woning, viel er onverwacht een brief in de bus. Vol spanning opende ik de witte enveloppe waarop stond: " sociale huisvestiging". De spanning viel als een blok van mijn schouders wanneer ik las dat we geselecteerd waren voor een huisje in Westmalle. Het betrof een eengezinswoning met 3 slaapkamers, een grote tuin en lag helemaal achteraan in een doodlopend straatje. Onmiddellijk maakte Ronny en ik de kinderen klaar, stapte de auto in en gingen op prospectie. Dit huisje lag op nog geen tien minuten van waar we nu woonde en leek in alle opzichten ideaal. Binnen de 2 weken moesten we beslissen of we het zouden aanvaarden of niet, maar na een kleine rondleiding, waar we vooral keken naar de isolatie en de aanwezigheid van dubbele beglazing, was onze keuze al gauw gemaakte. We zouden verhuizen naar Westmalle in een tijdspanne van een maand !
Wel veertig verhuisdozen stonden er klaar in de woonkamer. Alle kasten waren uit elkaar gehaald en ook de bedden stonden gereed om ingeladen te worden. Ronny was al weken van tevoren begonnen met schilderen en een laminaatvloer te leggen. Ondanks zijn rugproblemen, kende hij zijn eigen grenzen niet, of laat ons zeggen dat hij ze vooral negeerde. Hevige spierkrampen en huilbuien van de pijn, waren elke keer het gevolg na een dag hard werken. Doordat we niet konden rekenen op vrienden en laat staan familieleden, waren Ronny en ik vooral aangewezen op onszelf voor de volledige verhuis. Als jonge vrouw, wist ik goed mijn mannetje te staan en deinsde ik er niet voor terug om een wasmachine of vaatwasser te dragen en kasten in elkaar te steken. Ook mijn eigen grenzen werden hierdoor erg op de proef gesteld. Het gaf me een wrang gevoel dat de vele mensen die we onze hulp hadden aangeboden en hadden opgevangen in ons huis, ons nu in allemaal één per één in de steek lieten.
Ik kon de pijn die Ronny leed, niet langer aanzien en zocht naar allerlei mogelijkheden op het internet om hem een zo pijnloos mogelijk leven te bieden. Moest ik toen het geld hebben gehad, was ik bereid geweest om met hem naar Amerika of verder te reizen op zoek naar de beste neurochirurg.
Plots stuitte artikel dat ging over een arts in Lier die gespecialiseerd was in het plaatsen van een morfinepomp. Het was Ronny's laatste redmiddel, want een zoveelste operatie aan zijn rug, was uitgesloten. Hij had immers ook al een neurostimlator ingeplant zitten die ervoor zorgde dat de krampen in zijn benen werden omgezet in prikkels en niet in pijnen. Dit apparaat werkte wel maar was eigenlijk niet voldoende om de grootste pijnen onderdrukte te krijgen. Ook het medicatiegebruik van Ronny steeg zienderogen en mistte zijn effect.
Ik maakte een afspraak voor Ronny waardoor hij op een wachtlijst werd gezet. Eerst moest nog onderzocht worden of hij hiervoor in aanmerking zou komen. Het apparaat kostte, zonder tussenkomst van het ziekenfonds, een goede 25000 euro. Geld dat we niet ter beschikking hadden en al helemaal niet konden lenen omdat we door de hoge schuldenberg vrijwillig in collectieve schuldenregeling waren gegaan. Collectieve schuldenregeling betekende dat een advocaat, aangesteld door de rechtbank, ons elke week een sober leefloon uitkeerde van 120 euro elke week voor ons gezin van 5 personen. Daar tegenoverstaande, betaalde deze advocaat alle schulden maandelijks die in het verleden waren gemaakt en de binnenkomende rekeningen. Deurwaarders werden zo de toegang tot ons huis ontzegt, op voorwaarde dat er geen nieuwe schulden werden gemaakt. Het was letterlijk elke euro omdraaien gedurende een periode van 9 jaar. Op sommige dagen, moest ik de kinderen een ijsje ontzeggen omdat er geen geld voorradig was. Ik voelde me waardeloos en verdrietig, des te meer omdat onze kinderen hier begripvol mee wisten om te gaan en begrijpend antwoordde dat ze het dan een andere keer wel zouden krijgen.
Nadat we verhuisd waren, alle meubeltjes op zijn plaats stonden en de muren in een mooie aardetint waren gezet, ging ons leven weer zijn normale gangetje. Gelukkig kon Killian nog steeds met de bus worden opgehaald voor school en ook de meisjes mochten mee kiezen voor een nieuwe school dichter bij huis. Het urenlange werken via de computer, maakte dat ik nog amper buitenkwam.Ik werkte een veertigurenweek en na de chatsessies deed ik het huishouden. Mijn gezondheid ging zienderogen achteruit en ook de werkdruk werd steeds groter. Na een deugddoend weekendje Centerparks, kreeg ik dan ook ineens hoge koorts en barstende hoofdpijnen. Pijnstillers werkte op dat moment niet en ook de koorts wou maar niet zakken. Mijn lichaam gloeide, mijn nek en hoofd deden verschrikkelijk veel pijn. Toch probeerde ik ondanks alles toch door te werken.
In het midden van de nacht, maakte ik Ronny al huilend wakker. " Breng me alstublieft naar de spoeddienst schat, dit voelt niet goed !", smeekte ik hem. De pijn was niet meer te houden en ik draaide volledig weg. Met gierende banden reed Ronny met de wagen richting spoed. De hoofdarts zag dat het ernstig was en nam onmiddellijk bloed af. Ook controleerde hij mijn temperatuur . "39 graden koorts", hoorde ik hem mompelen. Hij keek me bezorgd aan en vertelde me dat ik op de uitslag van de bloedstalen moest wachten. De resultaten zouden pas binnen een uur beschikbaar zijn. Ik hoopte dat het enkel maar een kleine infectie was, die met de juiste medicatie wel snel verholpen kon worden. Maar niets was minder waar . Ik moest in het ziekenhuis blijven en een ruggenprik ondergaan. De artsen hadden een vermoeden van een virale meningitis. Deze meningitis was het gevolg van mijn te lage immuniteit, mijn onregelmatig eetgedrag en had ik waarschijnlijk opgelopen door te gaan zwemmen in een subtropisch zwembad.
wordt vervolgd
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
