Deze gedachte maakte me doodsbang, ik zou mijn kinderen nooit ook maar met één vinger hebben aangeraakt. Waar kwam dit dan vandaan ? Waarom kon ik niet zoals zoveel andere mama's de boel nu maar de boel laten en gewoon genieten van het prille moederschap ? Ik had mezelf niet meer onder controle. Het werd zo erg dat ik mezelf niet eens meer kon vertrouwen.
De drukte die in huis heerste, maakte me gek. Elk klein geluid, kwam binnen als een sloophamer die de kamer doorboorde. Fel licht en felle geuren, kon ik niet meer verdragen. Ik sloot mezelf op in mijn kamer als een kluizenaar en Ronny nam grotendeels de zorg van de kinderen op zich. Hij zag dat het niet goed met me ging en maakte zich ook steeds meer zorgen. Er volgde een herhalend patroon. Ik viel in slaap, werd na een aantal uur weer wakker met hartkloppingen, ademhalingsproblemen en een enorm schuldgevoel. De uren die ik had geslapen, had ik kunnen doorbrengen door mijn huishouden te doen. Mijn hoofd voelde aan als een tikkende tijdbom. Destructieve gedachtes stapelde zich op en vormde een front tegen mezelf. Ik stond op en begon op te ruimen net als een voorgeprogrammeerde robot, proberend de angstaanvallen op deze manier terug onder controle te krijgen.
Mijn huisarts schreef me het voorlopige wondermiddel" Xanax", een kalmeringsmiddel, voor en verwees me met enige voorzichtigheid door naar de moeder-baby eenheid in Zoersel. Deze eenheid ving moeders met hun baby tijdelijk op. Hij had het vermoeden dat ik kampte met een postpartum depressie, ook wel gekend als een postnatale depressie. Mijn sombere stemming, de angsten, de schuldgevoelens en de vermoeidheid waar geen einde aan leek te komen, het waren allemaal tekenen die erop wezen. Toch kon en wou ik niet geloven dat ik hieraan leed. Mijn kinderen betekende alles voor me. Ik leefde voor hen, ze stonden in het teken van mijn bestaansrecht. Ronny sprak me moed in en vond dat ik me toch beter kon aanmelden voor een gesprek. Diezelfde dag nog, maakte ik een afspraak voor een intake gesprek.
Weken gingen voorbij en het ging alsmaar slechter met me. Eten deed ik nog amper, slapen des te meer. Maar hoeveel ik ook sliep, hoeveel dromen ik ook doorworstelde, ik bleef uitgeput en futloos. Levend van Xanax op Xanax, probeerde ik de dagen door te komen. Gevoelens van vreugde, geluk of verdriet, kende ik niet meer. Mijn lichaam functioneerde op automatische piloot.
Toen ik op een ochtend de fiets nam richting de bakker, flitste er allerlei nare gedachtes door mijn hoofd ; " Als ik nu m'n ogen sluit en doorrijd, wordt ik vast gegrepen door een auto en is alle pijn voorbij ! Niemand zal je missen , iedereen is beter af zonder jou , vooral je kinderen ,.. enz". Ik geloofde elk woord dat ik hoorde en was er heilig van overtuigd dat iedereen inderdaad beter af was zonder mij. Ik verloor de volledige controle over mijn lichaam en dacht echt dat ik elk moment onder een auto zou fietsen.Ik had het gevoel dat mijn lichaam niet meer aan mij toebehoorde en de controle overnam. Rillend van angst en met de tranen in de ogen, overhandigde ik Ronny het brood en stortte in. Het was niet langer veilig, ik was een gevaar geworden voor mezelf en nog slechts een schim van de persoon die ik ooit was geweest . Maar had deze persoon eigenlijk ooit bestaan ? Wie was Chloe ? Waar hield ik van, wat maakte mij gelukkig ? Ik kon geen enkel van deze vragen beantwoorden. Een eindeloze leegte en een intens diep verborgen verdriet, lagen verscholen in het diepste van mijn zijn.
Twee weken later, kon ik naar het intake gesprek gaan in Zoersel. Ronny ging mee om te vertellen hoe de laatste 5 maanden verlopen waren en om erop toe te zien dat er gepaste hulp kwam. Er werden allerlei vragen gesteld . Wat mijn verwachtingen waren van de moeder-baby eenheid, welke hulpvraag ik had, of Yulian te vroeg geboren was, of hij veel huilde,.. enz. Ik antwoordde op al deze vragen zonder ook maar enige vorm van emotie. Het enigste wat ik niet durfde te vertellen, waren de gedachtes die in mijn hoofd rondspookte over het loslaten van Yulian in bad en mijn verlangen naar eeuwige rust. Het was dan ook Ronny die in alle eerlijkheid deze onderwerpen op tafel gooide . Tranen van schaamte rolde over mijn wangen en bezorgde me schuldgevoelens. Ik moest wel een hele slechte moeder zijn die zelfs geen recht meer had om ook maar in de buurt van haar kinderen te mogen komen. Wat als dit team van mensen, me ontoerekeningsvatbaar verklaarde en ervoor konden zorgen dat de kinderen werden geplaatst ? Een gekend wantrouwen, deed me bijna in paniek schieten.
De psychologe keek me begrijpend aan, ze zag direct dat de situatie ernstig was. Ernstig genoeg om een opname met Yulian erbij in overweging te nemen. Het kon gelukkig allemaal heel snel gaan, waardoor ik, binnen een tijdspanne van een week, kon starten met therapie. Ronny zou thuis achterblijven met de drie kinderen en ik zou samen met Yulian terug tot rust proberen te komen. Ondanks alle angsten en onzekerheden die er waren, was ik ook opgelucht dat er gehoor gegeven werd aan de situatie en dat er hulp kon geboden worden. Ik kon enkel maar hopen dat Ronny, ondanks zijn rug-problematiek, de zorg voor de 3 kinderen en het huishouden, aankon.
Met Yulian in mijn armen, nam ik afscheid van Ronny en de kinderen. Ik had mijn uiterste best proberen te doen om aan Maité en Ilana uit te leggen waarom mama voor een tijdje weg moest gaan. Ik vertelde dat mama ziek was en geholpen moest worden. Hoe kon ik anders dan op deze manier aan een kind proberen duidelijk te maken wat er allemaal aan de hand was ? Het deed pijn om hen achter te laten , pijn om te zien en toe te geven dat het me teveel werd, pijn om toe te moeten geven dat ik te zwak was om het leven dat ik leed aan te kunnen.
Een korte rondleiding op de afdeling moeder-baby, werd gegeven. Er was een grote keuken waar wel tientallen papflessen klaarstonden en mama's die druk bezig waren met koken. In de woonkamer, stond een grote eettafel met kinderstoelen aan, een kleine tv, 2 salontafels en aparte zeteltjes waarin je kon zitten. Nog verder door, was er een speelruimte voor de allerkleinste met speelmatten, wipstoeltjes en dozen vol met speelgoed in. Er was plek voor een tiental moeders samen met hun baby. De leeftijden van deze kinderen varieerden van pasgeboren tot bijna 1 jaar oud. Yulian was op dat moment net 5 maanden oud geworden. Toen ik mijn kamer te zien kreeg, viel me meteen op dat er een kinderbedje ontbrak. Ik sprak de verpleegster hierover aan. Ze wist me te vertellen dat de baby's apart sliepen van de mama's, in een ruimte met een zestal babybedjes. Er was een deur die op slot werd gedaan met enkel een groot raam waar je door kon kijken. Deze deur kon enkel maar geopend worden via een magnetische badge door het personeel dat er werkzaam was. Dit antwoord overviel me wel een beetje. 5 maanden lang, had ik ook maar geen minuut van de zijde van Yulian geweken en nu moest ik hem te slapen leggen bij andere kinderen en werd de deur op slot gedaan ? Het was op z'n minst wat je noemt wennen aan de hele situatie. Ik voelde me allesbehalve goed bij het idee dat ik niet constant bij Yulian aanwezig mocht zijn.
Elke mama had een babyfoon bij zich waarop te horen was of de baby sliep of wakker was. Op de afdeling waren er zeker een tiental aanwezig die op een rijtje naast elkaar stonden in een lader. Ook ik kreeg een babyfoon overhandigd waarop ik Yulian horen kon . In de eerste week van mijn verblijf, moest ik vooral proberen tot rust te komen en had ik de mogelijkheid om vanop een afstand, mee te kijken naar de therapieën die werden gegeven. Zo was er het speeluurtje waarop mama's begeleid werden in het spelen met hun kleine uk. Contact maken tussen moeder en haar baby en de baby's met andere baby's, was hier het opzet. Ook was er een sessie waar er babymassages werden gegeven. Hier werd er aan de mama's geleerd hoe ze haar baby op een zachte manier kon masseren en lichaamscontact kon maken. Buiten deze therapieën was er ook een psychologe waar je wekelijks op gesprek kon komen en had je contact met een individuele begeleider die je toegewezen kreeg.
Ik herinner me nog goed dat ik de eerste week vooral erg veel sliep. Ondanks dit, probeerde ik op elk vrij moment om te gaan kijken door het grote glazen raam waar Yulian te slapen lag. Vanaf het ogenblik dat hij ook maar een geluidje maakte, vroeg ik om de deur te openen om hem terug bij me te hebben. Ik kreeg een vast schema in handen waarop de uren stonden genoteerd waarop pap gegeven moest worden aan. Ook voor Yulian was het allemaal een beetje wennen, de drukte, de vele andere gezichten die hij te zien kreeg, de vrouw van de nachtdienst die pap gaf aan hem, een vast schema waarop hij moest eten,contact met andere baby's , .. enz.
Tijdens mijn opname op de moeder-baby eenheid, werd Yulian vaak ziek. Door het in contact komen met andere kinderen ,werd zijn immuniteit sterk op de proef gesteld. De ene oorontsteking volgde de andere op, een infectie op de luchtwegen en ook het rsv virus dat de ronde deed op de afdeling, deed geen goed aan de hele situatie. Vaak moest ik met Yulian naar het aangrenzende ziekenhuis op consultatie gaan en soms moest ik er ook blijven overnachten. Het vroeg ontzettend veel energie van ons beide om telkens over en weer te moeten gaan en af te wachten wat het resultaat was. Iets in mij wist dat er iets niet in orde was met zijn immuniteit. Toch wezen de labo-testen aan dat zijn immuniteit wat aan de lage kant was, maar toch niet alarmerend.
Tijdens één van de vele gesprekken met de psycholoog, kwam vooral mijn angst aan bod dat Yulian aan autisme zou lijden. Niets wees erop dat dit het geval was, maar toch overheerste er een grote angst om dit een tweede keer te moeten meemaken. De psycholoog probeerde me gerust te stellen dat alles in orde was met Yulian . Maar hoezeer ik haar ook wou geloven, toch bleef het moeilijk om vertrouwen te krijgen hierin. De diagnose die bij Killian gesteld was en die me zo had geraakt, maakte dat ik deze fout geen twee keer zou overdoen. Als er ook maar iets mis was met Yulian, dan was ik de eerste die het zou opmerken en niet iemand anders.
Stelselmatig maakte ik contact met de andere moeders op de afdeling. één voor één, kampte deze vrouwen met oververmoeidheid en waren ze veel te lang blijven doorgaan tot ze uiteindelijk niet meer konden. Ik herkende mezelf in de vele verhalen die werden verteld. Hoe moeilijk het was om je kalmte te bewaren bij een huilbaby, de onmacht die je voelde als mama om niets te kunnen doen wanneer je kindje pijn had , het gevoel van gevangen te zitten tussen de papflessen en pampers , de sociale contacten die wegvielen. Ik kreeg een band met een aantal mama's . Vrouwen die allemaal hun uiterste best deden om te vechten tegen een depressie die zich meester had gemaakt over hen. Vrouwen naar wie ik stiekem opkeek omdat ze allemaal uniek en prachtig waren in de persoon die ze waren.
Na drie maanden op de moeder-baby eenheid te hebben verbleven, voelde ik dat het contact tussen Yulian en mij hechter geworden was. Ik kon terug voorzichtig genieten en spelen met hem. Zelfs een babymassage geven, deed me deugd. De vermoeidheid was nog niet helemaal verdwenen, maar ik had het gevoel om terug te kunnen functioneren als mama. Toch waren nog niet alle problemen van de baan. Ondanks ik het gevoel had om terug de zorg over mijn gezin over te kunnen nemen, wist ik dat het dringend tijd werd om het verdriet dat ik in het verleden had ervaren en de vele trauma's erbovenop , aan te pakken. Ik koos, na veel overleg met Ronny en de psychologen, er dan ook voor om verder in therapie te blijven gaan . Ronny zou de zorg van 4 kinderen op zich nemen, hulp door een instantie in het huishouden krijgen en ik zou naar een andere afdeling gaan om verdere aangewezen therapie te krijgen. Het zou de afdeling " Monding" worden waar ik op mijn 17de ook al had verbleven.
Monding was gespecialiseerd in Borderline-problematiek, al had ik niet het gevoel dat daar exacte het probleem lag. Toch waagde ik het erop in de hoop weer sterker in mijn schoenen te kunnen staan.
wordt vervolgd
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
