Wat had ik verkeerd gedaan? Was het mijn schuld dat ik een kindje met autisme op de wereld had gezet? Voor mij maakte het niet uit , ik aanzag Killian niet als een wandelende diagnose . Voor mij was Killian gewoon Killian maar de buitenwereld was hard en veroordelend . Hoe zou hij dit allemaal op latere leeftijd kunnen plaatsen ? Wat als Ronny en ik er niet meer zouden zijn , wie zou hem dan beschermen, koesteren, troosten ?
Mijn hoofd tolde en mijn gedachten maakte overuren . Ik was er zeker van, ik was degene die dit mijn kind had aangedaan . Als ik niet dat glaasje wijn had gedronken tijdens de zwangerschap , als ik was gestopt met roken , als ik niet met verhuisdozen had liggen sleuren , ....
Nog 6 maanden moesten we in deze onzekerheid leven vooraleer we meer duidelijkheid zouden krijgen . 6 maanden waarin onduidelijkheid ons gezin overmeesterde . Met Ronny kreeg ik steeds vaker woorden, kwetsende woorden . In zijn familie kwamen adhd, autisme , e.d wel voor . Misschien was het wel door zijn genen dat dit was doorgegeven aan Killian ? Hoe stom kon ik zijn om niet eerst de achtergrond van mijn partner na te trekken? Maar ja , wie er nu de schuldige was of niet, het veranderde niets aan wat ons te wachten stond en Killian werd er ook helemaal niet beter door .
Als een bezetene, speurde ik terug het internet af . Het ene artikel na het andere, las ik over autisme . Het maakte me woedende dat de artikels elkaar tegenspraken over de oorzaak van autisme . Drank, roken, stress en vroeggeboorte waren een aantal van de oorzaken die verband konden houden met hiermee .En ja het hele lijstje was van toepassing op mij, dus hoe kon ik me dan niet schuldig voelen ?
Mijn kinderen waren het belangrijkste op de hele wereld, op welke manier kon ik hem beschermen tegen al het kwade ? Ik wou het absoluut beter doen dan mijn ouders , maar ik was er zeker van dat mijn vader , die bovendien peter was van Killian , hem hierop zou afrekenen . Mijn vader kon niet omgaan met ziekte en al helemaal niet met alles wat betrof emoties . Als mijn ouders , de weinige keren dat ze dan eens op bezoek kwamen, er waren en Killian dolgelukkig een knuffel gaf aan zijn opa , vroeg mijn vader aan mij wat er met het kind scheelde . Het deed pijn en maakte me kwaad dat hij ook maar geen enkel greintje empathie of begrip kon opbrengen . Dat hij mij zo behandelde, daar kon ik nog mee leven, maar tegen zijn eigen kleinkind ? Nee daar was mijn verstand te klein voor.
Mijn moeder wist wel beter met Killian zijn gedragingen om te gaan . Ze vond hem een lief en verstandig kind . Ergens verschoot ik wel van haar reactie , want naar mijn gevoel zochten beide steeds naar manieren om me af te breken . Toch maakte het niet veel verschil . Enkel de meisjes namen ze een keertje mee naar het winkelcentrum om te overladen met cadeautjes en snoepgoed . Met hen konden ze uitpakken . Het waren mooie en beleefde meisjes en dat was juist waar ze naar hun vrienden en kennissen toe mee wouden pochen. Killian bleef thuis , hij was voor hen niet de kleinzoon waarmee ze konden uitpakken . De excuses die erop volgde toen ik hen erover aansprak waren : " wij weten niet hoe we met Killian moeten omgaan , Killian is nog veel te jong om mee te nemen ,... "
Uit schuldgevoel, overlaadde ik Killian dan maar met cadeautjes. Het was mijn onhandige manier om te zeggen : " het spijt me dat ik je hiermee heb opgezadeld, het spijt me dat ik zo'n slechte mama ben." Straf kreeg hij zo goed als nooit, tot grote ergernis van Maité en Ilana uiteraard . Machteloosheid was iets waar ik niet mee om kon gaan .
Een maand vooraleer Killian getest werd , kwam ik te weten dat ik terug zwanger was . Tranen schoten me in de ogen. Deze keer nier van blijdschap zoals tijdens mijn vorige zwangerschappen, maar van angst . Hoe kon ik ook maar een zwangerschap op dit moment voldragen als ik zelf zoveel verdriet en onzekerheden in mijn leven had ? Kon ik een vierde kind op dit moment eigenlijk wel aan ? Het antwoord was resoluut nee ! Er speelde zoveel onuitgesproken angst in mij om nog een kindje met autisme op de wereld te zetten , zoveel schuldgevoel dat ik niet de baas kon en wat moest ik vertellen aan Ronny ?
Ik was fel gekant tegen abortus . In mijn ogen was abortus een moord op een onschuldig wezen , een wezentje dat zelf niets kon zeggen of doen. Het was hypocriet van mij nu dat ik zelf met dit idee in mijn hoofd zat . Toch besprak ik het ongemakkelijke thema met Ronny . Hij kon het idee dat zijn kindje weggehaald zou worden niet aan . Dan restte er nog slechts één mogelijkheid . Het laten testen van bloed van Ronny en mij in een speciaal labo om te kijken hoeveel kans er bestond op nog een kind met autisme . Onmiddellijk nam ik mijn telefoon in de aanslag om een afspraak te maken met het diagnosecentrum voor autismespectrumstoornissen . Ik vertelde heel het verhaal en vroeg om een afspraak , liefst nog zo snel mogelijk . Uit de zwangerschapstest die ik had gedaan, bleek dat ik zeker al 6 weken was . Een abortus kon in België maar tot 12 weken . De vrouw aan de telefoon kon ons een afspraak geven binnen 2 weken , dat was nog ruim genoeg tijd om meer zekerheden te hebben, dacht ik .
In de kleuterklas , ging het steeds moeilijker met Killian . De kinderen meden hem en lieten hem staan alleen op de speelplaats . Mijn moederhart brak toen ik dit zag . Killian op zijn beurt, leek er zich niets van aan te trekken . Liefst van al speelde hij in het zand of zette hij kleine poppetjes allemaal netjes op een rij . Interactie met de andere kinderen was er niet. Wanneer iemand dan toch eens nieuwsgierig een kijkje kwam nemen of een poppetje op een andere plaats zette, werd Killian hysterisch en agressief . De school bood aan om hem slechts halve dagen naar de klas te brengen. Op die manier hadden zijn klasgenootjes wat meer ruimte om zichzelf te kunnen ontplooien en had ook Killian minder last van alle prikkels rond hem . Het moest voor hem vermoeiend zijn om alle indrukken waarmee hij op een dag te maken kreeg allemaal te kunnen verwerken in dat kleine hoofdje van hem. Halve dagen was dan ook prima voor mij , maar het maakte ook dat ik het moederschap terug moest zien te kunnen combineren met tijd voor mezelf te vinden . Terug gaan werken was uitgesloten . Killian vroeg mijn volle aandacht en ook een huishouden erbij kon ik mentaal niet dragen als ik dan ook nog eens ging werken . Met het kindje in mijn buik kon ik geen band aangaan. Ik wist niet zeker of ik het zou houden of niet . De hormonen gierde door mijn lijf , waardoor ik niets ander kon doen dan huilen en slapen.
Eindelijk was de dag aangebroken waarop er een bloedstaal van Ronny en mij kon worden afgenomen . Ik hoopte vurig dat ze niets zouden vinden dat erop kon wijzen wat autisme in de hand werkte . Maar mij hoop werd al snel resoluut de kop ingedrukt wanneer ik te horen kreeg dat de uitslag tot wel 10 weken op zich kon laten wachten . Mijn hart bonsde in mijn keel . Ik moest kiezen tussen het weghalen van een gezond kind of het weghalen van een kindje met mogelijks autisme . Het ondraaglijke gevoel om voor een muur te worden gezet, overviel me . Wat moest ik doen? Was ik degene die kon kiezen en in haar eentje moest beslissen over leven en dood ?
Het was teveel, teveel om dragen. Was ik überhaupt wel in staat om nog een kind op de wereld te zetten of het nu gezond was of niet ? Emotioneel zat ik er volledig onderdoor . Ik moest er ook nog rekening mee houden dat er nog 3 andere kinderen en een partner waren . De uitslag zou bovendien pas bekend gemaakt kunnen worden wanneer ik ver over de 12 weken zwangerschap was . Zolang wou ik niet nog in onzekerheid verder leven . Het was unfair tegenover de kinderen, tegenover Ronny , mezelf en ons ongeboren kindje .
Ik hakte met pijn in het hart de knoop door en koos uiteindelijk voor een abortus . Ronny besliste op zijn beurt, om niet mee te gaan naar het centrum waar de curretage zou plaatsvinden . Helemaal alleen en met rode ogen van het wenen, nam ik het openbaar vervoer en onderging een abortus . Het idee dat ik zonet een leven had beeïndigd waar ik evenveel van had kunnen houden als van mijn andere kinderen, maakte me kapot vanbinnen .
Verdoofd en met immens veel buikpijn, aanschouwde ik het bloed in mijn onderbroek . Wat had ik gedaan ? Nog verdoofd van de narcose , knielde ik neer voor een betonnen trapje . Ik was een moordenaar, de meest slechte persoon op aarde die er maar kon rondlopen , ik was het woord "moeder" niet waard en was het nog vele minder waard om te leven . Als iemand het verdiende om die dag te sterven, dan was ik het !
10 weken later , de uitslag van de bloedstalen was eindelijk binnen . Ronny en ik werden uitgenodigd in het ziekenhuis . Het verslag , een wit blaadje papier met enkel wat cijfers op , lag voor me . " Mevrouw en meneer, we hebben alles getest wat er maar getest kon worden betreffende autisme en nog een aantal andere genetische afwijkingen en de kans dat u nog een kindje met autisme op de wereld zou zetten is 0.001 procent ." antwoordde de hoofdarts. Een geruisloze stilte omsloot het lokaal . Dit betekende dus dat ik een gezond kind van het leven had beroofd . Het was een beslissing die enkel ik had genomen, want Ronny was niet degene die was meegegaan noch me had gesteund hierin . Hoewel hij toch ook vond dat door mijn emotionele toestand, het geen goed idee was om een nog baby op de wereld te zetten .
Ronny zag mijn ontroostbare verdriet, het bezorgde hem eveneens een groot schuldgevoel . Toch had hij zijn grenzen kunnen aangeven dat dit alles teveel was voor hem , ik niet . Zijn manier om hiermee om te gaan, was door te gaan werken, nog langere uren en dagen als daarvoor . Terwijl ik alleen met Killian thuis zat en er alles aan deed om verder te gaan met mijn leven . Halstarrig probeerde ik om obsessief bezig te zijn met het huishouden, te vluchten in drank en slapen om maar niet te moeten voelen hoeveel pijn dit alles deed .
Wordt vervolgd
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
