Nog lichtjes onder invloed van de alcohol , hoorde ik voetstappen op de gang .
Een enorme hoofdpijn kwam plots op , de alom bekende "kater".
De metalen deur van mijn wel werd geopend .
Ik hoopte dat iemand van de Vlinderkens me zo snel mogelijk kwam ophalen .
Het idee dat ik hier misschien nog een aantal dagen of uren moest blijven , maakte me stilaan gek .
Ook de angst om niet terug te mogen naar daar, was aanwezig .
Ik hoopte dat dat niet waar was, of dat er op zijn minst werd geopperd voor een langere opname in Leuven .
"Als mijn plan was geslaagd , had ik hier nu niet geweest en deze gevoelens er nog eens bijgekregen " , dacht ik.
Het deed me verdriet dat ik mezelf zodanig in de nesten had gewerkt en daarbij dan ook nog andere mensen had betrokken .
Een agent stond in de deuropening .
" wanneer mag ik hier weg ? " vroeg ik geërgerd en nog steeds kwaad dat ik een nacht in de cel had moeten doorbrengen .
De agent vertelde me dat er op dat moment werd rondgebeld voor een mogelijke oplossing voor mij.
Ook de jeugdrechtbank was op de hoogste gesteld en het was afwachten op antwoord .
"Mag ik dan niet terug naar de Vlinderkens ?" Vroeg Ik verbaasd .
Het antwoord dat daarop volgde , deed me in tranen uitbarsten.
"Nee , ze kunnen die verantwoordelijkheid niet aan !" Antwoordde de agent .
Mijn wereld storte in !
Ik was de enige plek waar ik wel een beetje liefde kreeg en me veilig voelde, door mijn eigen stomme schuld kwijtgeraakt .
Weer kwam er een stroom tranen en door het in paniek raken , begon ik stilaan te hyperventileren .
De angst die door mijn lichaam gierde , het niet weten wat nu te doen of waar ik naartoe moest gaan , ... Ik kon het niet bevatten .
De deur van de cel ging weer dicht en daar lag ik op mijn bed .
Barstende hoofdpijn, luid snikkend van de tranen en in volle angst .
Ik wist het allemaal niet meer .
Ik kon niet op mezelf vertrouwen , al wat me lief was ik kwijtgespeeld .
Ik stelde me gerust met de woorden, " als ik dan toch niet terug naar daar kan , zoek ik wel een manier om er alsnog een einde aan te maken ! "
Maar toch was de pijn zo ondraaglijk dat het de tranen niet kon stoppen .
Enige tijd later , kwam er iemand me duidelijkheid brengen .
De jeugdrechtbank had beslist dat ik niet langer in de Vlinderkens mocht blijven en er een andere " instelling " voor me gevonden was.
"Dus geen opname !!! " ,vroeg ik verbouwereerd.
Ik had zonet een einde aan mijn leven willen maken , had alles zoveel maanden van tevoren gepland , dus het was geen impulsieve ingeving en nu werd er gewoon gedaan alsof er niets aan de hand was met me .
Al snel werd dan nog eens duidelijk dat het zelfs geen gesloten instelling was , maar één waar ik naar buiten kon gaan .
De kwaadheid en het gevoel van onbegrip, stapelde zich op in mij.
"Dit is gewoon te absurd voor woorden ! " dacht ik bij mezelf .
Toch voelde ik me zodanig machteloos en ook uitermate overmand door verdriet , dat mijn kwaadheid zich niet uitte naar de agent die voor me stond .
Met een combi werd ik enkele uren later, afgevoerd naar de instelling .
Het was een half uurtje rijden en enkel de spullen die ik bij me had zoals een gsm, sigaretten en mijn portefeuille had ik bij me .
Mijn kledij en verzorgingsproducten , zouden later door iemand
Van de Vlinderkens naar daar gebracht worden .
Ook de nieuwe instelling waar ik naartoe moest gaan, zou maar tijdelijk zijn .
Dit in afwachting tot ik voor de jeugdrechtbank kon verschijnen die dan verder diende te beslissen over mijn lot .
Ik moest er zelfs niet aan denken om te gaan lopen , werd me gezegd, want dan werd het een rechtstreeks ticket naar Beernem .
Beernem was een gevangenis voor meisjes waar ze zich geen raad meer mee wisten .
Jongeren die criminele feiten hadden gepleegd en niet aan hun proefstuk toe waren .
Ik had al verscheidene verhalen ervan gehoord die absoluut niet fijn klonken .
Een uiterst streng regime werd daar gehanteerd dus het was allesbehalve te vergelijken met de warme thuis zoals de Vlinderkens.
In de instelling, wist Ik mijn draai niet te vinden.
Een gsm mocht er niet in het bezit zijn en ook het roken was slechts op bepaalde uren toegestaan .
De verandering van regels, locatie en onzekerheid deden me geen goed .
Er was ook te weinig tijd om mijn vertrouwen in de nieuwe begeleiding te stellen .
Mijn enigste uitlaatklep was mezef fysiek pijn doen.
Mijn armen stonden vol krassen en littekens .
Het was de enige manier om de kwaadheid, die ik vooral tegenover mezelf voelde, een uitweg te bieden .
Ik vond dat ik niet beter verdiende, ik had het allemaal alleen maar aan mezelf te danken .
Een paar weken gingen voorbij.
Er was een brief aangekomen van de jeugdrechtbank met een datum waarop ik moest verschijnen .
Op die dag zou er beslist worden wat er verder met me ging gebeuren .
Ook mijn ouders werden ingelicht en zouden aanwezig zijn .
De moed zonk me in de schoenen .
Ik , Chloe , die zou bewijzen dat ik beter af was zonder hen en hun manier van opvoeden , zou moeten toegeven dat het in de grote buitenwereld toch allemaal niet haalbaar was voor me .
Het zou een uitgewezen kans zijn voor hen om me dat op mijn neus te geven .
Een kans om aan de jeugdrechter te vertellen dat de schuld in geen geval bij hen lag , maar dat ik een losgeslagen puber was , waar niemand wat mee kon aanvangen .
De ergste schrik die ik had, was dat er zou worden beslist dat ik terug naar mijn ouders zou moeten gaan .
Dan had alles gewoon een maat voor niets geweest.
Een andere optie was Beernem , maar daar hoorde ik naar mijn mening helemaal niet thuis .
Ik was een jongere die het moeilijk had met zichzelf en de realiteit, geen crimineel toch?
Ik kon enkel maar bang en onzeker afwachten .
Moedig slikte ik mijn verdriet in en deed iets wat ik anders nooit zou doen .
Ik bad tot God dat mijn leven er beter zou uitzien dan zoals het tot nu toe allemaal was gelopen!
De dag was aangebroken dat de jeugdrechter zou beslissen over mijn verdere toekomst .
Veel had ik niet kunnen slapen, piekeren was al wat ik kon doen.
Het ergste vond ik de confrontatie met mijn ouders .
Nooit had ik het gevoel gehad bij hen dat we samen aan 1 kant stonden maar dat we allebei 2 kampen vormden tegen elkaar .
Gelukkig had ik als jongere automatisch recht op een advocaat die mijn belangen moest verdedigen .
Ook jeugdrechter " Van de Wiele ' , was een meelevend persoon die enkel in het belang van het kind oordeelde .
Dus op veel vlakken had ik geluk , waarom voelde ik me dan zo alleen met dit alles ?
Onderweg naar de jeugdrechtbank , bemerkte ik dat mijn handen klammig waren van de zenuwen. Ook mijn hartslag was vele sneller dan normaal .
Ik had een hekel aan onvoorspelbaarheid, het niet weten wat er op een fractie van een aantal uren allemaal kon veranderen .
De onmacht die ik voelde tegenover het controleverlies bezorde me barstende hoofdpijn .
Toch probeerde ik me zoals steeds sterk te houden langs de buitenkant , een masker op te zetten voor de buitenwereld die naar mijn menig koud en hard was .
We hielden halt voor een groot oud gebouw met een hoge houten poort .
Ik wist dat hier de jeugdrechtbank was , omdat ik er al een aantal keren was moeten voorkomen.
Telkens was ik er met een positieve uitspraak vanaf gekomen, maar mijn geluk kon niet blijven duren vreesde ik .
In de hal stond aan weerskanten houten banken , een paar tafeltjes en stoelen waar zowel volwassenen als jongeren zaten .
Mijn naam werd gevraagd en genoteerd door de griffier .
Ik was benieuwd wanneer het mijn beurt zou zijn om voor te komen, maar aangezien er nog zoveel andere mensen aanwezig waren , vreesde ik dat dit wel eens een lange en zenuwslopende dag kon worden .
Achter een gesloten deur , vond de rechtszitting plaats .
Ik hoorde iemand huilen maar kon gesprek niet goed verstaan .
De deur werd na een 10 tal minuten geopend .
2 agenten hadden een geboeide jongen van rond de 14 jaa bij zich en verlieten de zaal .
De jongen met zijn hoofd gebukt werd naar buiten geleid met daarachter zijn huilende moeder .
Het was een tafereel dat me bekend voorkwam en toch zou zoiets nooit wennen .
Ik nam aan dat hij naar Mol zou overgeplaatst worden . De jeugdgevangenis voor jongens waar men zich geen raad meer mee wist .
Ook al kende ik hem niet en wist ik niet wat hij misdaan had , het deed me pijn om te zien hoeveel verdriet zowel de jongen als zijn mama hadden .
Ik zag mijn ouders de hal binnen komen .
Het bekende geluid van de tikkende naaldhakken van mijn moeder maakte me gespannen .
Ook mijn vader had een blik van schaamte over zich .
We zaten tegenover elkaar , niet goed wetende wat te zeggen of te verwachten .
Ik kon enkel maar hopen dat het snel aan ons was .
Verveeld telde ik het aantal muurtegels en probeerde op die manier om oogcontact te vermijden.
Nog een half uur later, werd mijn achternaam afgeroepen door de griffier.
" oef eindelijk " , zuchtte ik opgelucht.
De deur van het lokaal werd geopend .
Ik zag een lange rij met houten banken langs links en rechts .
Wat verder stond de advocate die me zou verdedigen en helemaal achteraan in het midden , stond een groot bureau met daarachter jeugdrechter " Van de Wiele" .
Mijn ouders namen plaats aan de rechterkant en ik aan de linker .
De jeugdrechter had een dik dossier voor zich liggen waarvan ik aannam dat dat het mijne was .
Met gefronste wenkbrauwen zag ik hem een blad papier lezen en iets vragen aan de griffier naast hem .
Langs de andere kant zat een vrouw naarstig elk woord dat werd uitgesproken zorgvuldig uit te typen.
Er werd gevraagd aan mij wat de reden was van mijn wispelturige gedrag en wat ik verwachtte dat er zou gebeuren .
Ik wist niet wat uit te brengen , alsof mijn stem het plots liet afweten.
Ook het woord Beernem viel , waardoor mijn hartslag weer de hoogte in ging.
Luid snikkend smeekte ik om me niet naar Beernem te sturen .
Zei ik dat ik daar niet thuishoorde , in de knoop lag met mezelf en het allemaal niet meer wist .
Mijn ouders deden niet anders dan de rechtbank het verwijt geven dat het allemaal hun schuld was . Dat ik niet thuishoorde bij het Crapuup dat in de vlinderkens verbleef en ik op die manier een vogel voor de kat was geworden.
Het maakte me furieus dat het woord "Crapuul"door hen in de mond werd genomen.
Het waren juist die jongeren waar ik zoveel aan had gehad , de weinigen die begrepen wat er allemaal omging in mijn gevoelswereld.
Met een verontwaardigde blik keek ik naar mijn ouders.
De rechter zag mijn tranen en aanhoorde mijn verdediging.
Toch kon ik niet veel overbrengen , waardoor mijn advocate het van me overnam.
Net op het nippertje was ik ontsnapt aan een overplaatsing naar Beernem.
Mijn ouders vroegen me om terug naar huis te komen en het een kans te geven .
Ik was verbaasd over die vraag .
Het was absoluut iets wat ik niet wou .
En toch leek er geen andere mogelijkheid te zijn .
Ik kon kiezen tussen Beernem of terug naar huis keren.
Voor mij was het een keuze tussen cholera of de pest.
Weer kwamen de tranen naar boven .
Veel tijd om na te denken had ik niet .
Zowel de jeugdrechter als mijn ouders keken mijn richting uit .
Het voelde als alles wat ik niet wou , maar toch koos ik om terug naar huis te gaan .
Hopende dat er misschien iets was veranderd thuis en wetende dat dat absoluut niet het geval was.
Een handtekening werd gezet onder het vonnis en we mochten de rechtzaal verlaten.
Op een klein half uur tijd , was er een beslissing gemaakt waar ik niet achter stond maar er toch het gevoel bij kreeg van geen andere keuze te hebben .
Ze hadden me evengoed net zoals die jongen , geboeid kunnen afvoeren ,
Qua gevoel was dit net hetzelfde voor mij geweest !
Ik stapte bij mijn ouders in de wagen .
Mijn verdriet probeerde ik zo goed mogelijk verborgen te houden.
Mijn ouders waren zo blij dat ik terug naar huis kon , terwijl ik mijn uiterste best deed om mijn tranen in te slikken .
Na het verdriet , kwam het verdoofde gevoel .
Door het teveel aan heftige emoties, nam mijn lichaam het van me over .
Ik staarde naar buiten , gevoelloos en zonder nog 1 woord uit te brengen .
Alles waar ik zo hard voor had gevochten, mijn eigen leven had voor willen geven,
Het was op nog geen halfuur allemaal een maat voor niets geweest .
Mijn ouders waren blij , voor hen was het een overwinning en een bewijs dat ik een foute keuze had gemaakt om van huis weg te gaan. Er kon tegen iedereen verteld worden ,met enige trots , dat hun dochter terug met hangende pootjes naar huis was gekeerd .
Geen enkel moment kon ik ook maar voelen dat ze blij waren om mij als persoon terug te hebben.
Misschien ben ik verkeerd en meende ze het oprecht , toch volgde mijn gevoel me hier allesbehalve in .
Het brak m'n hart om te weten dat ik straks terug op mijn kamer zou zitten , mijn witte teddybeer stevige in mijn armen geklemd en huilend van verdriet.
Terug op mijn oude vertrouwde kamer , storte ik me op mijn bed .
Ik wou alleen zijn , weg van alles en iedereen,
de tranen voor mezelf houden en slapen voor altijd .
De bekende mentale vermoeidheid nam opnieuw de bovenhand.
Mijn ouders begrepen er niets van .
Ze deden hun uiterste best om het me naar mijn zin te maken en vriendelijk te zijn , maar het vertrouwen en de veiligheid was weg . Voor zover die er ooit geweest was .
Misschien had ik met hen moeten communiceren over mijn gevoelens zodat ze me beter konden begrijpen , misschien had ik meer m'n best moeten doen om me toch open te stellen naar hen ?
Maar ik kon het niet opbrengen .
Slapen was al wat ik maar wou , tot groot onbegrip van mijn ouders.
Het kleine meisje dat ooit zo graag op avontuur ging , kampen bouwde in de natuur , dagboeken vol schreef en uren kon studeren , er bleef niets meer van over .
De dagen dat ik naar school moest , spijbelde ik om alleen te kunnen zijn of juist om mijn gedachte te kunnen verzetten .
De drukte van schoolkinderen die zich enkel bekommerde over de examens , een aankomende toets , een afgelopen relatie of een popgroep waar ze dol op waren , ..
het ergde me allemaal mateloos.
Ergens was ik jaloers op hen en het feit dat kinderen van mijn leeftijd zich met zo'n zaken konden bezig houden, dit terwijl ik me existentiële vragen worstelde en mezelf probeerde overeind te houden
De ruzie's thuis liepen steeds hoger op .
Ik zette me af tegen het gezag van mijn ouders , loog tegen en dreef hen soms tot uiterste .
Het was mijn manier om met al het verdriet en de onmacht om te kunnen, dat besef ik nu .
Mijn moeder was enig kind .
Toch had haar moeder, mijn oma dus , indertijd de dochter van haar zus een tijdje als kind opgevangen.
Mijn moeder had terug contact met haar , ook al was de band tussen hen niet vanzelfsprekend.
Zij was mijn tante en ik had haar hoogstens een keer of 5 gezien van mijn geboorte tot mijn 12 jaar .
Mijn tante was getrouwd met Henry , die dus op zijn beurt mijn "aangetrouwde" Nonkel was .
In de periode dat ik terug thuis woonde , was er tussen mijn ouders en hen weer sporadisch contact .
Bij mijn tante en nonkel, hing er steeds een gemoedelijke sfeer .
Ze woonde midden in de grote stad in een oud maar gezellig rijhuis .
Wat me meteen opviel , was het grote verschil qua persoonlijkheid tussen mijn tante en mijn moeder.
Mijn tante was warm en hartelijk van karakter , nodigde graag mensen uit , was zorgzaam en tevreden met de financiële situatie waarin ze zich bevonden .
Mijn moeder was daarentegen eerder gereserveerd van aard , omringde zich merendeels met mensen die financieel welstellend waren , nodigde zo goed als nooit mensen van buitenaf uit en hield van luxe .
Het contrast tussen die 2 kon niet groter zijn en dat uitte zich na een aantal glazen wijn dan ook vaak in een ruzie.
Ik vermoed dat ze mijn tante als een bedreiging zag voor de erfenis die haar te wachten stond.
Die erfenis , dat een redelijk bedrag was , zou voor haar alleen zijn aangezien ze enig kind was .
Maar iemand zoals mijn tante kon daar wel eens een deel van krijgen.
Zoals ik al zei , draaide voor mijn ouders alles rond geld , luxe en uitstraling naar buitenaf toe . Vriendschappen en zelfs familieleden moesten daarvoor wijken als ze ook maar enigzins aanspraak konden maken op geld dat voor hen bestemd was .
De druppel die bij mij de emmer deed overlopen , was door een ruzie tussen mijn moeder en mij .
Deze escaleerde zodanig , dat woorden steeds dreigender werden en het volume de hoogte inging.
Op het moment dat ik er genoeg van had en me naar mijn kamer wou begeven ,
Trok mijn moeder me bij m'n haren van de trap af .
Ik wou bescherming zoeken bij mijn vader , die me op zijn beurt een duw achteruit gaf.
Toen wist ik dat het zo niet verder kon .
Het was de grootste vergissing om te denken dat er een nieuwe start gemaakt kon worden en heel het verleden overboord gegooid werd .
Totaal overstuur , belde mijn moeder naar mijn tante met de vraag of ik daar kon blijven overnachten .
Het was de meest veilige oplossing en het zou slechts maar zijn tot de gemoederen waren bedaard .
Er was niets van thuisbegeleiding of opvolging in die tijd van de rechtbank uit .
Als ik er nu op terugkijk , lijkt me dat een onlogische context.
Zo snel als ik maar kon , nam ik wat kleren bij elkaar , droogde mijn tranen en begaf me naar de wagen .
Mijn moeder besloot om me niet mee weg te brengen naar mijn tante en liet die taak aan mijn vader over .
Zonder nog een woord tegen haar te zeggen , reden we richting Antwerpen.
Mijn vader zette me daar af , schetste de situatie vanuit zijn standpunt en nam afscheid van me.
De spanning viel van mijn schouders af , waardoor de tranen begonnen te stromen.
Mijn tante wist niet veel van mijn situatie thuis af , maar begreep dat het zo niet langer kon .
Er werd een kamertje voor me vrijgemaakt , kreeg een eigen bed met bureau om mijn huiswerk aan te maken en ik vertelde stelselmatig meer en meer over het verloop van de jeugdrechtbank en de moeilijkheden thuis .
Ik had het gevoel terecht te kunnen met mijn verhaal bij hen en hoopte dat ik hier op zijn minst toch een aantal dagen , zoniet weken kon blijven .
Ook moest ik mijn school weer oppikken en van dan af de bus pakken naar daar.
Het leek me allemaal een kleinigheid, zolang ik me emotioneel maar ergens goed kon voelen .
Daar had ik alles voor over .
De avonden bij mijn tante en nonkel , herinner ik me als heel gezellig.
Samen languit voor de televisie , tussendoor pratend over allerlei uiteenlopende onderwerpen en met een glaasje wijn in onze handen .
Ook daar werd ik behandeld als een volwassene .
Ik was ondertussen 16 jaar oud , al voelde het alsof ik al een heel leven achter de rug had.
Naarmate ik meer details begon te vertellen over de gespannen sfeer thuis , de ruzies , het onveilige aspect en het gemis aan liefde , begon bij mijn tante meer het idee te komen om me in huis te nemen als adoptie-dochter .
Ik was daar wel voor gewonnen . Het leek me alleszins dan naar huis te terug te gaan.
Vele gesprekken later , diende we dan ook een verzoekschrift in bij de jeugdrechtbank en wachtte we gespannen het antwoord af .
Mijn moeder was furieus op het moment dat ze dit te weten kwam en verweet mijn tante dat ze haar dochter afnam .
Allerlei telefonische verwijten volgde elkander op .
Ik begreep niet dat mijn ouders niet inzagen dat er ook op een andere manier in gesprek kon worden gegaan . Dat het voor mij moeilijk was om na een periode van 2 jaar zelfstandigheid te hebben verworven in de vlinderkens, ik niet plots zomaar terug kon overschakelen naar de luisterende en zorgzame dochter van weleer.
Bovendien lag ik nog steeds zo in de knoop met mezelf , dat ik hunkerde naar stabiliteit en rust .
De rechtbank ging in op onze vraag nadat we een aantal gesprekken hadden gevoerd met een persoon van de bijzondere jeugdzorg die ons dossier opvolgde.
Ik was zo enorm blij en opgelucht , dat ik mijn tante en nonkel rond de hals vloog .
Er werden zelf symbolisch suikerbonen gehaald om een nieuwe start en een nieuw leven te vieren .
De rollercoaster waar ik me tot enkele weken daarvoor nog bevond , was weer veilig beneden aangekomen .
Ik kon enkel maar hopen dat hij deze keer beneden bleef !
Elk kind heeft behoefte aan structuur , duidelijkheid en stabiliteit.
Het is belangrijk om als ouder aan hetzelfde zeel te trekken , consequent te zijn en toch begripvol .
Nu ik zelf mama ben , begrijp ik dat dit allesbehalve een gemakkelijke opgave is .
Toch is het stellen van grenzen , ook evenzeer duidelijkheid en liefde geven aan een kind .
Deze duidelijkheid had ik in mijn jeugd vaak moeten missen .
Zei de ene ouder nee, dan antwoorde de ander met een volmondige ja .
Als kind , aanvaard je dan het antwoord dat het dichtste bij je eigen behoefte ligt .
Op latere leeftijd bracht dit teweeg dat het aanvaarden van een grens , moeilijk was .
Een grens betekende een nee .
Geen nee op mijn vraag , maar een nee op mij als persoon .
Ik zocht deze grenzen steeds vaker op omdat ze me konden bepalen als persoon of juist afbreken .
Nee zeggen tegen je kind , wilt niet automatisch zeggen dat je niet van hen houdt .
Het duidt juist aan , dat je het grenzen wilt aanleren omdat je ze graag ziet.
Deze grenzen grenzen hebben ze nog een heel leven nodig en zullen ze nog vaak tegenkomen in hun leven .
Ik koos mijn eigen grenzen , balanceerde als puber op een touw dat elk moment kon stuk springen.
Vaak lag deze grens ver over de gemiddelde grens , met destructief gedrag als gevolg .
De periode dat ik verbleef bij mijn tante en nonkel , was in het begin heel warm en liefdevol .
Er ging veel aandacht naar mij uit , het soort van
aandacht en liefde dat ik niet gewend was .
Onbewust , vetrouwde ik deze liefde niet helemaal, want hoe komt het dat deze mensen wel van me kunnen houden om wie ik ben en mijn eigen ouders , naar mijn gevoel , niet ?
De relatie tussen beide mijn tante en nonkel, leek op het eerste zicht een gezonde , normale relatie.
Toch voelde ik dat er iets niet klopte.
Mijn nonkel en ik , konden heel goed met elkaar overweg .
vaak plaagde we elkaar , hadden goede gesprekken en hij behandelde me zoals zijn eigen dochter .
Deze vorm van liefde , verwarde me .
Ik was een puber , die worstelde met emoties , vragen omtrent seksualiteit en bovendien was ik onbewust op zoek naar een vaderfiguur .
De emoties die ik voelde naar hem toe leken erg op die van een verliefdheid .
Maar wat was een verliefdheid voor mij ?
Op die leeftijd en met mijn verleden , was aandacht en liefde krijgen van iemand al genoeg om me verliefd te maken op een persoon .
Ik wist ook dat deze vorm van liefde me in de problemen zou brengen, moest ik erover communiceren .
Bovendien , met wie kon ik hierover praten ?
Het allemaal voor mezelf houden , lukte me slechts enkele weken .
Tot ik op een dag toch tegen mijn Nonkel vertelde wat er allemaal in mij omging .
Ik voelde me schuldig tegenover mijn tante , dat ik deze emoties koesterde tegenover haar man .
Ze had me in huis genomen en omarmd zijnde als een eigen dochter en hoe bedankte ik haar ?
Mijn nonkel reageerde in het begin heel consequent .
Hij vertelde me dat deze verliefdheid niet kon en niet mocht .
Rationeel begreep ik zijn antwoorden allemaal wel , maar wat met mijn emotionele stuk ?
Zijn consequente "nee , dit kan niet " , vertaalde zich in een afwijzing naar mij als persoon .
Deze afwijzing had ik als kind al vaak genoeg meegemaakt en had me zoveel pijn gedaan dat ik me er niet bij kon en wou neerleggen .
Ik had een sterke en standvastige persoon nodig.
Iemand die consequent elke keer neen zou zeggen op mijn vraag .
Mijn Nonkel zei de eerste keer neen en de 2 de keer kuste hij me en beantwoorde mijn gevoel met een ja .
Ook dit werd een geheime relatie , net zoals ik met Patrick had gehad .
Maar deze keer , was het met iemand die getrouwd was .
Vanaf dat de grens overschreden was en dus beantwoord met " ja ik zie je graag " , was het voor mij voldoende.
Ik keur mijn eigen aandeel hierin zeker niet goed.
Ik voelde me ongelofelijk schuldig tegenover mijn tante .
Het bleef ook niet bij 1 kus , er volgde steeds meer en meer .
Ik kwam te weten dat de seksuele relatie tussen hen absoluut naar een nulpunt was herleid .
Hij vertelde me dat de spanning die ik in zijn leven bracht , een nieuw en gelukkige man van hem maakte en dat hij het leuk vond om me 's nachts in mijn kamer op te zoeken en te vrijen met me.
Mijn tante nam soms slaapmedicatie .
Elke avond dronk ze een aantal wijntjes waarna ze naar bed ging.
Om er zeker van te zijn dat mijn tante sliep , verpulverde mij nonkel een slaaptablet en vermengde deze in haar wijn .
Op die manier kon hij onopgemerkt in mijn kamer komen.
Toch was het laatste wat ik wou , betrapt worden .
Ik kon dit geheim niet langer dragen en vertelde aan mijn nonkel dat ik dit niet meer kon en wou .
Ik had verwacht dat hij ermee zou stoppen , dat hij
mijn grens zou respecteren hierin en dit geheim zou laten voor wat het was om zijn relatie te redden .
Maar dat deed hij niet .
Hoe vaak ik ook duidelijk maakte dat dit niet langer kon blijven doorgaan , hoe vaker hij me wou zoenen en betasten .
Zelfs op momenten dat mijn tante in de buurt was , hield hij zich niet in .
Ik kon nergens anders naartoe .
Als ik het aan mijn tante zou vertellen , had ze me meer dan waarschijnlijk onmiddelijk op straat gezet en ik zou het haar zelf niet kwalijk hebben kunnen nemen.
Naar mijn ouders teruggaan , was wel het laatste wat ik wou en het aan de rechtbank uitleggen , zou me meer dan waarschijnlijk in Beernem doen belanden .
Er was slechts nog 1 mogelijkheid en dat was het vertellen aan mijn oma .
Elk uur van de dag , piekerde ik me rot over hoe ik dit aan haar moest vertellen .
Ik vond van mezelf dat ik te ver was gegaan , dat ik de oorzaak van alle problemen was en het mezelf onmogelijk maakte om ook maar ergens gelukkig te zijn .
Met knikkende knieën biechtte ik alles aan haar op .
Dit was allesbehalve gemakkelijk voor mij en ook besefte ik dat haar beeld van mijn Nonkel op deze manier helemaal zou veranderen .
Verbazend genoeg , zei mijn Oma dat ze dit al langer had zien aankomen.
Ik viel bijna van mijn stoel van verbazing .
Naar mijn gevoel , had ik echt wel mijn uiterste best gedaan om dit alles zo goed mogelijk verborgen te houden .
Dus hoe kon zij dit dan hebben zien aankomen vroeg ik me af ?
Het was de manier waarop mijn Nonkel met me omging , wist ze me te zeggen .
Veel te vaak kwam hij bij me in de buurt en plaagde hij me op een uitdagende manier.
Niet de manier waarop je me een kind zou omgaan, verduidelijkte ze .
Ergens was ik opgelucht dat het geheim eindelijk uitgesproken kon worden .
Toch was de schaamte en de verwarring omtrent deze gevoelens nog erg groot .
Ik biechtte eerlijk op dat ik degene was die verteld had over mijn verliefdheid .
Dat ik degene was die de aanzet gad gegeven voor een kus .
Toch veroordeelde mijn oma me niet .
Zij vond dat de verantwoordelijkheid volledig bij mijn nonkel lag en dat hij de grenzen duidelijk had moeten aangeven .
Bovendien vond ze dat als hij het niet aankon , hij zich niet langer voor adoptie moest aanmelden .
De volgende stap was mijn tante inlichten .
Ik was bang , zoniet doodsbenauwd en verdrietig tegelijkertijd.
Ik aanzag mezelf als een verraadster van de hoogste graad .
Hoe kon ik dit ooit aan haar uitleggen ?
Een huwelijk van meer dan 30 jaar zette ik hiermee op de rails .
Toch vond mijn oma dat het mijn plicht was om dit te vertellen !
Ze belde naar mijn tante en nodigde haar en mijn nonkel uit voor een
gesprek .
Mijn nonkel voelde de bui natuurlijk al hangen .
Toch kwamen ze allebei rond de tafel zitten .
Met tranen in de ogen , vertelde ik aan mijn tante wat er allemaal was gebeurd .
Ik besloot niet om in detail te treden .
Op het moment dat ik alles opbiechtte , zag ik het ongeloof en de kwaadheid in haar ogen .
Mijn nonkel bleef onbewogen en opvallend rustig op zijn stoel zitten .
Ik durfde hen amper aankijken.
Toen mijn tante vroeg aan hem of dit alles waar was , antwoorde hij dat het allemaal leugens waren.
Verbouwereerd keek ik hem aan ,
vol ongeloof en perplex van zijn antwoord .
Ik kon het niet vatten dat hij zojuist alles had ontkend .
Ik werd kwaad en antwoorde dat als ze me niet wou geloven , ze het bewijs in de badkamer kon vinden en er desnoods een DNA staal van kon laten nemen .
Bovendien was mijn tante verpleegster en kon ze dit gemakkelijk laten testen in het labo .
Mijn tante negeerde me volledig .
Daar zat ik dan , afgeschilderd als zijnde de grootste leugenaar .
In hun ogen was ik een emotioneel instabiel kind op zoek naar aandacht .
En ook al nam mijn oma het voor me op , toch werd ook hier geen gehoor aan gegeven .
Thuisgekomen bij mijn tante , zette ik me in de hoek van de zetel met een groot glas wijn in de hand .
Ik probeerde mijn emoties onder controle te houden door de ene grote slok na de andere te nemen .
Ik was bang dat er elk moment een grote ruzie zat aan te komen .
Het venijn dat ik zag in mijn tante haar ogen , deed me aan m'n moeder denken en beangstigde me.
Ik wachte geduldig af tot ze naar de badkamer zou gaan om het bewijs te gaan zoeken .
Ze deed dit uiteindelijk niet !
Mijn glas was leeg en stond op tafel .
De tranen stonden in mijn ogen terwijl ik een enorme boosheid in mijn lichaam onderdrukte .
Op elke vraag die ik stelde , werd bitsig geantwoord .
Weer knapte er iets in mij en voor ik goed en wel besefte , sloeg ik met mijn vuist naar beneden recht op het glas .
Het bloed liep lang mijn arm naar beneden en een stuk glas stak in mijn hand .
Een diepe open snijwonde deed me plots beseffen wat er zonet was gebeurd .
Verbaasd keek ik naar al het bloed dat op de grond drupte .
Mijn tante werd razend kwaad en wou me een pak slaag geven , waardoor ik achteruit deinsde en me met mijn armen voor mijn gezicht afschermde .
Ik voelde dat ik wou terug slaan ,
maar kon dit niet opbrengen.
Uiteindelijk was ik degene die een fout had begaan , een grote onvergeeflijke fout .
Puur uit schuldgevoel, zette ik me op mijn knieën en begon ik de scherven op te ruimen .
Mijn tante nam een handdoek en bond de open wonde af .
Ze nam me met de wagen naar het ziekenhuis waar ze werkte .
Op de spoedafdeling , vertelde ze aan een verpleger dat ik gevallen was op een stuk glas .
Ik knikte instemmend en bevestigde zo het hele verhaal .
Iets beter had ik toch niet kunnen verzinnen en bovendien , wie zou me geloven ?
Ik had geluk dat er geen pezen geraakt waren in mijn hand .
De wonde werd zorgvuldig gehecht met 6 draadjes .
Verdoofd lag ik op de verzorgtafel voor me uit te staren , mezelf afvragend in wat voor wespenest ik me nu weer had gegooid.
Wat had het allemaal nog voor zin dit leven ?
Welke toekomst zag ik nog voor me , vroeg ik me af .
Eigenlijk wou ik geen toekomst meer .
Het had me enkel en alleen maar narigheid bezorgd en het waren uiteindelijk mijn eigen emoties die me telkens in moeilijkheden brachten !
De eerder gezellige, warme sfeer bij mijn tante en nonkel thuis , was gezonken naar een dieptepunt .
Het was absoluut geen fijn gevoel om als leugenaar bestempeld te worden , dit terwijl ik wist dat alles wel degelijk was gebeurd.
Bovendien werd mijn gemoedstoestand steeds zorgwekkender waardoor ik zelfs terug een opname in overweging nam .
In een impulsieve bui , kocht ik in een plaatselijke dierenwinkel , 2 witte muisjes die ik de namen "xanax" en "motilium" gaf.
Mijn gevoel voor humor was gelukkig nog een beetje aanwezig . De reden dat ik 2 kleine muisjes had gekocht , was omdat ik van dieren blijkbaar meer liefde en affectie kreeg dan van mensen. Of zo voelde het alleszins toch voor mij aan .
De muisjes gaven me afleiding , waardoor ik even niet dacht aan alles wat er rond me heen gebeurde. Er werd een intake- gesprek gepland op een afdeling voor depressie en persoonlijkheidsproblematiek in Mortsel . Het was een open afdeling waar verschillende soorten therapieën aangeboden werd om met emoties om te kunnen gaan . Ook zou ik wekelijks een gesprek met een psychologe krijgen en op die manier misschien mijn verleden kunnen verwerken of toch op zijn minst een plaats kunnen geven .
Het was een residentiële opname , wat betekende dat ik er 5 dagen in de week zou verblijven , dus ook zou moeten overnachten.
"Misschien was dit wel een betere oplossing dan in de gespannen sfeer te verblijven bij mijn tante en nonkel ", dacht ik . Het enige probleem waren de muisjes . Ik wist dat huisdieren er niet toegelaten waren . De voornaamste reden was vanwege de hygiëne.
Communiceren hierover , was niet mijn sterktste kant . Ik wist op voorhand dat het verboden was dus bedacht ik een opossing hiervoor. Ik pakte mijn koffer voor de zoveelste keer in en besliste om "xanax en motilium" mee te nemen. Van mijn zakgeld had ik een kleine bakje voor hen gekocht dat ik voorzichtig mee in mijn koffer stak.
Ook al was ik op dat moment nog steeds minderjarig , toch kwam ik terecht op een volwassen afdeling in Mortsel . Mijn kamer moest ik delen met 4 vrouwen die allemaal een stuk ouder waren dan mij. Tijdens de rondleiding , werd elke therapie zorgvuldig uitgelegd en kreeg ik ook de groepslokalen te zien .
Mijn aandacht werd telkens afgeleid omdat ik me zorgen maakte over de muisjes . De koffer stond op mijn kamer met hen er nog in. Gelukkig was er ruimte genoeg in de koffer zodat ze voldoende lucht hadden voor een aantal uur.
Toen ik terugkwam op mijn kamer , opende ik onmiddellijk de koffer en nam het bakje eruit. Groot was mijn opluchting toen ik zag dat zowel "xanax" als " motilium " het hadden overleefd . Ik nam hen mee naar de badkamer en deed de deur op slot.
Mijn kamergenoten mochten absoluut niet te weten komen dat ik muisjes had "binnengesmokkeld". Bovendien was ik niet van plan om ook maar enige vorm van contact te maken met iemand. Ik was hier voor mezelf en voor niemand anders.
Als deze muisjes me konden helpen om me beter te doen voelen , wie had dan het recht om dit van me af te nemen ?
De therapieën waren zwaar en ik voelde me slechter dan ooit tevoren . Het was confronterend om bij elk stuk van mezelf stil te moeten staan . Ook werden overdag, de kamerdeuren op slot gedaan om te voorkomen dat de " patiënten ", waaronder ikzelf , terug in bed zouden kruipen. Ik baalde hier enorm van ! Ik was vaak doomoe , kon me niet even een momentje op mijn kamer afzonderen als alles met teveel werd en ik vond het al helemaal niet fijn om de muisjes alleen te moeten laten .
Door het tegenkomen en voelen van allerlei emoties die ook nog eens in alle heftigheid bij me binnenkwamen , werd mijn destructieve gedrag alsmaar erger. Mijn armen stonden vol met krassen waarvan ik vond dat ik ze allemaal dubbel en dik verdiend had.
Mezelf pijnigen , was een manier om de pijn, die ik vanbinnen in alle hevigheid voelde er even weer uit te kunnen laten .
Het was een straf naar mijn eigen lichaam toe , omdat ik niet beter verdiende. Het zien van bloed dat langs mijn arm op de grond drupte, maakte me weer rustig . Des te kwader ik was op mezelf , des te dieper de snede . Vaak stonden de tranen in mijn ogen . Niet vanwege de fysieke pijn , wel vanwege de pijnlijke woorden die mijn innerlijke stem me zei .
" Je bent niets waard " , " niemand zal je missen als je dood bent " , " zelfs je ouders kunnen niet eens van je houden " , " je bent lelijk en dik " , " dom wicht " , ... De stem was er altijd . De ene dag luider en meer aanwezig dan de andere .
Het was de enige stem die ik hoorde in mijn hoofd , een stem die ik ook ten alle tijde geloofde. Het was zowel mijn enige vriend als mijn ergste vijand .
Op vrije momenten , begaf ik me steeds naar de badkamer om daar honderduit tegen xanax en motilium te vertellen wat er die dag allemaal was gebeurd . Ik gaf hen dan een stukje brood of kaas dat ik van het middagmaal stiekem in mijn broekzak had gestoken. Ik genoot ervan om hen alles smakelijk te zien opeten .
Na een tijdje , werd ik door een kamergenote betrapt toen ik de muisjes aan het verzorgen was . Ze was erg geschrokken, maar beloofde me plechtig om het niet verder te vertellen. Ik geloofde haar. Toch was ik kwaad op mezelf dat ik hierin niet oplettender was geweest .
Diezelfde avond , strafte ik me heel hard . Ik deed in de badkamer de deur op slot , nam de ijzeren stang van de douche en sloeg ermee op mijn arm.
Niet één keer ,maar meer dan 100 keren . Mijn arm werd eerst rood , daarna blauw-paars tot er uiteindelijk zwarte vlekken kwamen . De stem fluisterde me toe dat ik telkens harder moest slaan. Pijn voelde ik niet , eerder een verdoofd gevoel , net alsof ik niet in mijn eigen lichaam aanwezig was.
" Als je hard genoeg slaat , krijg je misschien een bloedvergiftiging en ben je van alle pijn verlost !" Zei de stem .
Dat was al wat ik maar wou , dat de pijn zou stoppen en de stem uiteindelijk ging zwijgen.
Er werd op de badkamerdeur geklopt . Het was mijn kamergenote die zich zorgen maakte . Ik riep dat alles ok was en dat ze me alleen moest laten .Ze bleef aandringen om de deur te openen , maar weigerde halsstarrig. Ik wou niet dat ze me zo zou zien ,ik wou niet dat iemand me zo zou zien .
Enkele minuten later , weer geklop op de deur . Deze keer was het de begeleiding die vroeg om de deur te openen .
Zo snel als ik maar kon , probeerde ik xanax en motilium te vangen en weer in het bakje te steken . Omdat ik de deur niet wou openen , werd er versterking van een andere afdeling bijgeroepen . Ik sloot me op in het toilet en deed ook daar de deur in het slot . Ik riep dat ze me gewoon gerust moesten laten.
De deur van de badkamer werd handmatig langs de buitenkant geopend door de begeleiding. Ik wou me nog steeds niet vertonen omdat ze anders mijn arm te zien zouden krijgen.
Plots hoorde ik mijn kamergenote zeggen dat ik muizen bij me had . De andere kamergenotes die kwamen kijken waar al dat kabaal vandaan kwam , begonnen te gillen.
Blijkbaar waren er een aantal mensen die een panische angst hadden voor muizen .
Mijn bloed kookte vanbinnen. Wetende dat ze xanax en motilium van me zouden afnemen , riep ik naar de vrouw uit kwaadheid dat ik haar kapot zou maken en daarna mezelf . Dat had ik niet mogen zeggen , want op dat moment , werd ook de deur van het toilet langs de buitenkant geopend .
Drie mannen in witte pakken , namen me bij de arm en trokken me naar buiten . Volledig overstuur en in paniek , stribbelde ik tegen. Vanuit mijn ooghoeken , zag ik hoe een begeleidster het bakje waarin de muisjes zaten, met zich meenam. De mannen sleurde me door de gang mee naar een andere afdeling. Daar werd ik in een isoleercel gestoken.
Mijn armen en benen waren vastgebonden en ik moest een klein geel pilletje innemen met de naam Etumine .Mijn oogleden werden algauw heel zwaar. Alles begon te draaien en voor ik het goed en wel besefte , viel ik in een diepe slaap.
Ik werd gewekt door een luid gebonk op de muur . Verward staarde ik rond me , niet wetende waar ik me bevond . Rond mijn armen zat een soort windel die verbonden was aan het bed. Ook mijn benen kon ik niet bewegen omdat ze waren vastgebonden met windels aan het bed .
Vaag herinnerde ik me wat er gebeurd was.
Hoeveel uren waren we verder? Wanneer mag ik hier weer weg ?Wat als ik naar het toilet moest?
Het waren een aantal vragen die angstig door mijn hoofd bleven spoken . Weer hoorde ik een luid gebonk , deze keer was het tegen een deur . Ik hoorde iemand luidkeels roemen vanuit een andere isoleercel .
Mijn hart klopte in mijn keel . Het luide getier , maakte me nog angstiger dan ik al was . In de deur van mijn cel zag ik een raampje waardoor een man keek .
Het was iemand van het verplegend personeel die kwam kijken waar al dat kabaal vandaan kwam .
Ik probeerde mijn hand zo te draaien dat ik hem loskreeg uit één van de windels . De andere windel zat zo stevig vast , dat het me niet lukte om deze los te krijgen .Ik kon me net zodanig draaien dat ik op mijn zij kon liggen . Dat lag al een stuk comfortabeler. Op deze manier kon ik me toch nog net verdedigen moest er iemand vanuit een andere isoleercel uitbreken , bedacht ik me .
Door de sufheid van de medicatie , viel ik meteen weer in een diepe slaap , niet wetende of ik hier ooit nog uit kon geraken .
Wordt vervolgd .. .
De deur van de isoleercel werd geopend.
Ik dacht dat ze me eindelijk kwamen losmaken zodat ik terug naar mijn kamer kon gaan .
Een man in een wit pak , nam mijn arm vast en deed de windel er terug rond . Verbaasd vroeg ik wanneer ik hier weg mocht .
" Van zodra je rustig bent , mag je naar de afdeling !" Antwoordde de hij kort.
Ik begreep niet wat hij juist onder het woord " rustig " verstond , ik kon namelijk geen kant op en was nog versuft van de medicatie !
De man vertrok zonder verder nog iets te zeggen . Het enigste wat ik kon doen , was de tijd dat ze nodig achtte , gewoon uitzitten .
Ettelijke uren later , werd ik bevrijd van van mijn windels . Er werd me verteld dat ik niet terug mocht gaan naar de open afdeling waar ik eerst verbleef . Voorlopig moest ik dus in de gesloten afdeling verblijven en me vooral erg gedeisd houden als ik niet terug in de isoleercel wou verblijven .
De patiënten die op de gesloten afdeling verbleven , keken me amper aan .
Vaak waren ze onder invloed van medicatie of lagen ze in bed te slapen .
Ik ging buiten een sigaret roken en zag een man van rond de 35 jaar oud op een bankje zitten , pratend tegen zichzelf .
De man zat in een psychose . Ik had nog nooit eerder van dit ziektebeeld gehoord . Hij stelde zich aan me voor en zei dat hij Peter pan was . Verbaasd en niet begrijpend keek ik hem aan .
Hij liet me een aantal van zijn tekeningen zien en gaf me een boek dat ik zeker eens een keertje moest lezen .
" jij mag mijn Wendy zijn en dan leer ik je vliegen " zei hij tegen me .
Ik dacht dat hij een grapje maakte , maar zijn blik deed vermoeden van niet . Niet goed wetende hoe ik deze man verder kon helpen , antwoorde ik dat hij me op een later tijdstip wel eens mocht leren vliegen en ging naar mijn kamer .
Voor elke raam zat een dik ijzeren tralies . Er was geen enkele mogelijkheid om hieruit te ontsnappen . Toch wou ik daar zo snel mogelijk weg .
Er heerste een gespannen sfeer op de afdeling. Nooit wist ik van tevoren wanneer er iemand een "crisis' zou krijgen en door mannen in witte pakken meegenomen zou worden . Het alarm ging dan af , het personeel was in opperste staat van paraatheid , verplegers kwamen van verschillende afdelingen aangelopen om een patiënt in bedwang te houden . Het waren hallucinante beelden die ik te zien kreeg . "Hier hoor ik helemaal niet thuis ", zei ik tegen mezelf.
Een aantal dagen later , zat ik buiten in de afgesloten tuin te roken . Ik keek om me heen en verbaasde me over het feit dat het dak van de gesloten afdeling wel heel erg laag was . Als ik een tafel tegen de muur zou zetten , met daarop een stoel , kon ik zo op het dak klimmen .
Het verplegend personeel had vaste uren waarop ze hun ronde deden op de afdeling . Zo moeilijk kon het toch niet zijn om te ontsnappen ?
Op dat ogenblik , kwam er een man naar buiten om een sigaret te roken. Ik vroeg aan hem of hij interesse had in een gratis telefoon .
Geïnteresseerd bekeek hij het toestel en knikte.
" Je mag hem hebben als je me wilt helpen ." Antwoordde ik .
" Het enige wat je moet doen , is meehelpen om me op het dak te krijgen ! "
De man was wel te vinden voor deze ontsnappingspoging van mij . Samen duwde we de tafel tegen de muur en plaatste daarop een stoel .
Nerveus keek ik nog snel rond of er niemand ons in het oog aan het houden was . Mijn hartslag ging tekeer als een sneltrein .
Ik kroop samen met de man op de stoel , en hij gaf me een zetje . Ik greep me vast aan de dakrand en hees mezelf omhoog . Gelukkig was ik vrij lenig en sportief van aard waardoor ik in een mum van tijd op het dak stond .
" tegen niemand iets vertellen he!" Fluisterde ik nog tegen de man , gaf hem mijn gsm en verdween uit het zicht .
Heel voorzichtig probeerde ik naar de andere kant van het dak te stappen . Niemand mocht horen of zien dat ik op het dak was of er zou onmiddelijk alarm worden geslagen.
In de verte hoorde ik het geluid van een trein . Ik was dus de juiste richting aan het uitgaan . Aan de andere kant van het dak , zette ik me neer . Hoe moet ik hiervan af zien te geraken ? Dacht ik bij mezelf. Ik had vroeger wel eens een film over het leger gezien , waarop soldaten over een hoge muur moesten zien te geraken . Ze duwde dan hun lichaam halverwege de muur, zwaaide er 1 been over , dan het andere been en sprongen naar beneden . Dat was de beste manier om veilig beneden te geraken. Het laatste wat ik wou , was van het dak springen om dan een been te breken . Dan zou ik onmiddellijk terug in de isoleercel gestoken worden en dat was ik absoluut niet van plan .
Ik klemde mijn vingers stevig rondom de dakrand en keek naar beneden . Zo hoog was het helemaal niet , maar in mijn beleving , kon ik evengoed op de Mount-Everest hebben gestaan .
Op het ogenblik dat ik mijn been over de dakrand wou zetten , passeerde er net een vrouw die de afdeling kwam bezoeken .
Verbaasd en niet begrijpend, keek ze naar boven .
Met mijn wijsvinger voor m'n lippen, gebaarde ik dat ze moest zwijgen.
Er was geen moment meer te verliezen !
De vrouw ging naar binnen en ik duwde mijn lichaam halverwege naar beneden . Mijn ribben zaten tegen een betonnen rand geklemd wat zorgde voor een hevige pijnscheut.
"Nu of nooit " , mompelde ik en liet de dakrand los.
Met een zachte plof kwam ik op de grond terecht .
Zo snel ik maar kon, stond ik weer recht en zette het op een lopen . Ik had geluk dat ik niets gebroken had.
De adrenaline gierde door mijn lichaam . Ik bleef verder lopen richting station . Mijn benen konden amper volgen en ook mijn ademhaling versnelde .
Pas toen de afdeling helemaal uit het zicht was , vertraagde ik . Ik kon het nauwelijks geloven dat ik zonet ontsnapt was uit een gesloten instelling . Het zou niet lang duren voor de politie naar me op zoek zou gaan .
Gelukkig woonde er een oude kennis van me niet heel ver uit de buurt . Het was de enige tijdelijke oplossing die ik voor ogen had .
Ik moest zien onder te duiken voor een tijdje , al was het enkel maar om na te kunnen denken wat ik nu moest doen .
Wordt vervolgd
Van zodra ik op de trein zat, voelde ik me al een stuk rustiger .
Toch bezorgde het zien van een politiewagen me elke keer hartkloppingen. Ze zouden nu stilaan wel door hebben dat ik verdwenen was en aangezien ik minderjarig was , zou er ook een opsporingsbericht verspreid worden .
De trein reed richting Antwerpen .
Daar moest ik een bus zien te nemen richting Deurne om bij die ene vriend te geraken. Hopelijk zou hij me een tijdje onderdak kunnen bieden tot ik een andere oplossing gevonden had .
In Deurne aangekomen, belde ik aan ,
Michael deed open en was blij me te zien . Ik vertelde honderduit over alle dingen die hadden plaatsgevonden de voorbije 2 jaar en vroeg of hij me kon helpen .
Michael was een ex-liefje van me geweest, een doodbrave jongen en 19 jaar oud. Hij had in het verleden ook al zoveel dingen meegemaakt, dat hij genoodzaakt was om al alleen te gaan wonen .
Michael woonde op een bescheiden appartementje met slechts 1 slaapkamer , een kleine badkamer en een keukentje . Juist groot genoeg voor 1 a 2 personen maximum .
Michael stelde me gerust dat ik een tijdje bij hem kon blijven . Ik zou alle dagen binnen moeten en me zeker de eerste weken niet in het openbaar vertonen .
Ondanks al de spanning die ik voelde in mijn lichaam , was het een ook ergens een opluchting om me niet tegenover andere mensen nog langer te moeten verantwoorden . Geen gesprekken meer over emoties en trauma's uit het verleden , geen contact meer met mijn ouders , tante en nonkel . Ik kon hopelijk even tot mezelf komen en vooral tot rust .
Die nacht sliep ik met Michael in 1 bed . We vertelde over alles wat we hadden meegemaakt , haalden herinneringen over onze beëindigde relatie naar boven en dachten na over de toekomst . Ondanks dat ik eigenlijk nog een kind was , voelde ik me meer op mijn gemak als ik mocht functioneren als een volwassenen . Het liefst had ik al alleen willen wonen , mijn eigen plan willen trekken en verder gaan met mijn leven . Maar zolang ik minderjarig was en onder toezicht stond van de jeudrechtbank, zat dat er niet direct in .
Michael moest de volgende ochtend vroeg opstaan om te gaan werken .
Ik liet het bad volopen , smeerde zijn boterhammen en beloofde om onder geen beding naar buiten te zullen gaan . Op het moment dat hij vertrok, zat ik net in bad .
Plotseling hoorde ik de deur weer opengaan.
Ik wist niet wat te doen. " Zou het Michael zijn die iets was vergeten was ," vroeg ik me af.
Muisstil bleef ik zitten in bad . Ik hoorde Michael praten tegen 2 mannen . Mijn hartslag ging de hoogte in .
"Zou het de politie zijn ?"
De deur van de badkamer werd geopend .
En inderdaad , een politieagent verscheen in de deuropening en zei mijn naam . Ik was volledig naakt , hij bekeek me van kop tot teen zonder ook maar enige schaamte waarop ik woedend werd .
"Maak dat je de badkamer uit bent" riep ik en sloeg een handdoek rond mijn lichaam . De agent verdween , zei dat ik me moest aankleden en meekomen naar het politiebureau .
In paniek zocht ik naar een manier om weg te geraken . De ramen van de badkamer, kwamen uit op het dak . Maar via die weg zou ik nooit op een veilige manier naar beneden geraken . Bovendien had ik maar enkele minuten de tijd tot de politie het zou opmerken .
Ik kon kon geen enkele kant meer uit . Ik kleedde me aan en ging naar binnen . Michael keek me ongerust aan en zei dat hij met me zou gaan naar het politiebureau .
De agent vertelde me dat ik bijna internationaal geseind stond . Het was mijn Oma die een vermoeden had dat ik bij Michael verbleef . De agenten waren alle familieleden en vrienden afgegaan om te vragen waar ik mogelijks kon zijn .
Aangekomen op het politiebureau , werden Michael en ik in een klein kamertje gezet dat op slot werd gedaan . De jeugdrechtbank werd verwittigd en ook mijn ouders , tante en nonkel waren opgebeld .
Ik was ongelofelijk bang dat ik deze keer wel naar Beernem gestuurd ging worden . Michael stelde me gerust en zei dat hij me zou blijven steunen waar ik ook terecht ging komen .
De uren tikte voorbij . Ik begon me te ergeren aan de onwetendheid en vroeg de agent of ze al een antwoord hadden van de rechtbank.
Hij zei dat zowel mijn ouders als mijn tante en nonkel onderweg waren naar het politiebureau om een aantal papieren te tekenen .
Ik wist absoluut niet wat hij daarmee bedoelde en nam aan dat dit een formaliteit was om me hier weg te halen .
Even later werd de deur geopend en moest ik meekomen .
Zowel mijn ouders als mijn tante en nonkel keken me aan en zeiden dat ze geen andere keus hadden .
Vragend keek ik hen aan . een papier werd onder mijn neus geschoven waarop 4 handtekeningen stonden .
In grote letters stond er te lezen dat dit een colloquatie inhield van minstens 40 dagen in een gesloten psychiatrische instelling .
Ik kon niet geloven dat mijn ouders me zonet gedwongen hadden laten opsluiten . Kwaad riep ik naar hen dat ik hun haatte en dat zij degene waren die ze moesten opsluiten .
Een politieman nam me bij de arm en trok me mee naar de combi . Hoe hard ik me ook probeerde te verzetten , hoe luid ik ook mocht roepen of gillen , het had allemaal geen zin .
40 dagen op een gesloten afdeling was de beslissing van zowel mijn ouders, a mijn tante en nonkel en van de jeugdrechtbank. Ik moest er niet aan denken om ook daar te gaan lopen , want dan werd de collocatie nog eens met 40 dagen verlengd
Ik begreep niet dat mijn ouders dit hadden kunnen doen . Ik stond met mijn rug tegen de muur zonder dat er ook maar enige vorm van overleg was geweest .
Was dit dan hun oplossing ? Terug naar een gesloten centrum , terug naar een isoleercel en medicatie toegediend krijgen als ze zich geen raad meer met jou wisten ?
Wat na die 40 dagen , waren de problemen dan wonderbaarlijk van de baan ? Zoveel vragen die ik me stelde en geen enkel antwoord dat ik terugkreeg .
Wordt vervolgd ...
Ik stond allesbehalve achter een collocatie , maar het had niet veel zin om tegen te pruttelen . De rechtbank en mijn familie hadden deze beslissing genomen en zo waren ze van het probleem , ik dus , vanaf .
Ik kwam op een afdeling terecht in Zoersel met de naam "Tweesprong". De naam was best toepasselijk op mijn levensloop aangezien ik totaal geen blijf meer wist met mezelf en al helemaal niet welk pad ik moest bewandelen .
Een collocatie werd enkel toegepast in uiterste noodzaak en als je een bedreiging vormde voor jezelf en/of je omgeving .
40 dagen moest ik zien te overbruggen . Ik zou liegen als ik zou vertellen dat een 2de ontsnappingspoging niet door mijn hoofd was gegaan . Maar mijn energie was tot diep onder het nulpunt gezakt.
De gesloten afdeling leek in niets op die van Mortsel . Deze afdeling was groter en voor zover ik kon opmerken , zag ik geen mensen met een psychose of een andere opvallende problematiek rondlopen.
Mijn kamer moest ik ook hier met 4 mensen delen die allemaal een stuk ouder waren dan mij .
De eerste week had ik nog geen therapie-shema en was bedoeld om tot rust te komen . Ik hield me zo afzijdig mogelijk van iedereen en spendeerde het merendeel van mijn tijd met slapen .
De eindeloze vermoeidheid was nogmaals opgedoken . Ik sliep soms wel 16 uur aan één stuk door. Ook eten deed ik nog amper . Ik was mentaal helemaal opgebrand . Het was zelfs zo ver gekomen dat de verpleging me moest komen wekken om te eten of om te drinken. Slaap was mijn beste vriend geworden en bracht me van de ene intense droom naar de andere .
Een aantal keren werd ik wakker en was mijn arm voor een paar minuten verlamd . Ik schoot helemaal in paniek en schudde er hevig mee om de bloedsomloop terug te laten doorstromen .
Op het ergste van mijn depressie, woog ik nog slechts 46 kg . Ik smeekte mijn behandelende psychiater om me het antidepresiva " Prozac" voor te schrijven . Mijn moeder had dit indertijd ook genomen en had me verteld dat ze er een hele dag vrolijk van rondliep.
Die gedachte alleen al, gaf me weer een beetje hoop . Het gevoel "gelukzaligheid " , had ik al in geen tijden meer gevoeld en aangezien slaap me ook niet verder kon helpen, werd er beslist om de medicatie op te starten .
Naïef en ongeduldig als ik was , verwachtte ik dat de inname van 1 pilletje al direct het nodige effect op mij ging hebben . Mijn hoop werd al gauw met de grond gelijk gemaakt toen de psychiater me zei dat de eerste effecten van een antidepresiva pas na 3 weken voelbaar zouden zijn .
Overdag vervulde ik mijn uren dus met slapen . De nachten overbrugde ik met het lezen van psycho-analytische boeken en ook filosofische lectuur over Nostradamus, Plato, Socrates en Nietzsche.
In die boeken , probeerde ik een antwoord te vinden op al mijn existentiële vragen waar ik mee worstelde. Ik voelde me verbonden met mensen die een eenzaam bestaan hadden geleden en filosofeerde over het leven .
Na een week rust , was het tijd om deel te nemen aan de verplichtte therapieën . Beeldende therapie kwam aan bod , maar ook het koken in groep en individuele gesprekken met een vaste psychologe .
Weer moest ik mijn verhaal voor de zoveelste keer vertellen aan iemand die ik niet kende . Ik kon elk detail dat ik me herinnerde op een emotieloze manier vertellen , net alsof het werd afgespeeld via een bandrecorder . Mijn emoties waren afgesloten van de werkelijkheid en waren enkel maar voelbaar en zichtbaar voor mezelf .
Tussen de therapieën door, moest ik allerlei psychische testen afleggen. Zo werd er een intelligentie test afgenomen en een vlekkentest , ook wel de Rorschachtest genoemd , dit is een test waarbij je via inktvlekken moet vertellen wat je erin ziet , werd gedaan . Het bezorgde me de nodige stress allemaal omdat ik het zag als presteren , iets wat uiteindelijk maar een moment-opname was . Ik begreep ook niet goed waarom men net nu in het diepste van mijn depressie een intelligentie test deed aangezien mijn concentratie beneden alle peil lag.
Achter de resultaten moest ik zelf vragen na een aantal weken . Gelukkig bleek met mijn intelligentie op zich niets mis te zijn. Ik had een score van 120 , wat betekende dat ik een normale begaafdheid bezat . Enkel een diagnose voor mijn gedragingen en angsten , bleef uit .
Op een dag kwam mijn Oma op bezoek . Ze had een klein foldertje in haar handen dat ze aan me liet zien . "Dit moet je eens lezen , het lijkt sprekend op jou !" Antwoorde ze . Op het foldertje stond in grote letters het woord "Borderline" te lezen . Toen ik de tekst overliep en de herkenningspunten las , kon ik niet anders dan verbaasd kijken naar mijn oma .
Had zij zojuist het antwoord op de vraag waar ik al jaren mee kampte in de vorm van een folder gegeven aan me ? Nieuwsgierig maakte ik diezelfde dag nog een afspraak met mijn psychologe en overhandigde haar het foldertje . "Is dit wat er mis is met mij ? " vroeg ik ongeduldig.
Ze las vluchtig de in het vet gedrukte letters plus de herkenningspunten en knikte instemmend . De diagnose bezorgde me een overweldigend gevoel van opluchting. Het was een bewijs dat ik niet volledig geschift was zonder enige reden en dat er misschien wel een oplossing bestond om met mijn heftige emoties en gedragingen om te gaan .
Alle herkenningspunten die in de folder stonden , gaande van :
Verlatingsangst, impulsief gedrag, zwart-wit denken, stemmingswisselingen , gevoel van leegte, zelfverminking, suïcidale neigingen ,dissociatie en instabiele relaties ,
Ze waren allemaal van toepassing op mij . Het was net alsof iemand een korte maar volledige beschrijving had gemaakt van mij als persoon . Het voelde beangstigend correct en bevrijdend op hetzelfde moment.
Mijn eerste vraag aan mijn psychologe was of ik er op de ene of andere manier vanaf kon geraken van deze diagnose .
Ze antwoordde dat borderline een persoonlijkheidsproblematiek was waarmee je moest leren leven . Enkel bepaalde therapie-vormen, konden de harde kantjes ervan doen verminderen. Mijn teleurstelling was zichtbaar . Het was dus niet iets waar je met bepaalde medicatie of eventuele korte gesprekken zomaar vanaf kon geraken .
Zo oneerlijk leek het me allemaal . Het was nog niet heftig en erg genoeg om een turbulent verleden te hebben gehad , nu moest ik ook nog eens leren leven met de gevolgen .
Toch was ik bereid om er alles voor te doen om dit mentale monster te bestrijden !
Wordt vervolgd ...
In Zoersel , spendeerde ik mijn tijd maar met 2 dingen , namelijk slapen en lezen .
Ook tijdens mijn rookpauzes , zat ik met mijn neus verdiept in de boeken. Al gauw leerde ik iemand kennen die mijn interesses voor filosofie ook koesterde . Zijn naam was Geert . Het was een man van rond de 34 jaar oud . Ook hij was opgenomen op de afdeling 2-sprong. Veel vertelde we niet over ons verleden tegenover elkaar , maar we voelde ergens dat we zielsverwanten waren vanwege ons heftige verleden .
Geert was een geleerd persoon uit Leuven , maar vanwege een depressie en een drankprobleem was hij op Tweesprong terecht gekomen. Door de vele vrije momenten die we samen spendeerde , ontstond er een speciale band tussen ons . De begeleiding op Tweesprong , kreeg al snel in de gaten dat er meer tussen ons was dan enkel een goede gesprekspartner .
Omdat ik me tegenover niet veel mensen openstelde, werd Geert de enige persoon tegen wie ik wel beetje bij beetje mijn verhaal deed . Ik vertelde over de vele existentiële vragen die ik had over het leven en de obsessieve wens om een kind te hebben. Ik wou een doel hebben in het leven . Een doel dat ervoor zou zorgen dat ik voor het leven zou kiezen en al de liefde die ik in mij droeg, zou kunnen geven aan een kind van mezelf.
Ik mistte vooral iemand die ik zou kunnen liefhebben , zonder meer .
Geert begreep mijn wens , maar benadrukte dat hij zelf nog niet klaar was voor het vaderschap . Hij wou namelijk eerst zijn leven helemaal terug op orde hebben .
Aangezien ik nog steeds minderjarig was en bovendien ook nog eens gecolloceerd, had de begeleiding van Tweesprong , de volledige Verantwoordelijkheid over mij .
Het laatste wat ze wouden , was een mogelijke zwangerschap van iemand die minderjarig was, op hun afdeling.
Uit de inktvlekkentest , was mijn kinderwens heel uitdrukkelijk naar boven gekomen. In elke vlek zag ik wel een embryo of een moeder-kind afbeelding waardoor men de link naar mijn obsessieve wens al gauw hadden gelegd.
Toen ik met Geert een tijdje op Tweesprong verbleef en de 40 dagen om waren , was er de mogelijkheid om tijdens het weekend naar mijn oma te kunnen gaan . Mijn opname was nu op basis van vrije wil er was enkel maar 1 voorwaarde aan verbonden .
Ik mocht enkel op weekend gaan met Geert , als ik een hormonaal staafje in mijn arm liet plaatsen. Zo'n staafje zou ervoor zorgen dat ik gedurende 3 jaar geen kans had op een zwangerschap.
Ik baalde enorm van deze opgelegde regel. Maar het was de enige kans om met Geert even weg te kunnen zijn van het ziekenhuis . Na veel tegengepreutel, stemde ik uiteindelijk toe .
Het staafje zou door een gynaecoloog van het ziekenhuis zorgvuldig geplaatst worden in mijn onderarm . Het was amper 5 cm groot en ik zou er zo goed als niets van voelen . Al gauw werd er een afspraak gemaakt en werd het staafje in mijn onderarm gestoken .
Eindelijk mocht ik met Geert buiten de afdeling Tweesprong tijd spenderen . We waren nu al ruim 3 maanden samen en het leek allemaal erg goed te gaan tussen ons .
Ook mijn Oma vond Geert een hele lieve en behulpzame man . Het was voor mij belangrijk dat mijn Oma haar goedkeuring gaf over onze relatie. Zij was namelijk één van de weinige personen die er altijd voor me was geweest en me steunde door dik en dun .
Toen Geert en ik 4 maanden samen waren , ging het bergaf met me . De therapie-gesprekken, brachten veel herinneringen en pijn naar boven waardoor de zelfmoordgedachten steeds vaker de kop opstaken .
Ik spaarde mijn dagelijkse medicatie op , zodat ik een heleboel pillen in mijn bezit had. Die pillen waren bedoeld als "veilig" alternatief voor het moment dat ik 100% zeker was dat de dood de enige echte oplossing was voor mijn pijn . Het zou een zekerheid bieden om er zelf voor te kunnen kiezen alles te eindigen wanneer ik het wou.
Het enige wat me nog voor dit leven liet kiezen , was een kind van mezelf . Een kind dat ik al de liefde zou kunnen geven die ik zelf had moeten missen . Het zou onbewust ook een manier zijn , om aan mijn ouders te laten zien wat de echte belangrijke dingen voor een kind zijn, namelijk niet geld en luxe , maar liefde en aandacht !
Ik maakte een deal met mezelf , een soort van pact met de duivel . Als ik niet voor mijn 18de verjaardag zwanger zou zijn , zou ik al de medicatie die ik verzameld had en nog steeds verzamelde , innemen om zo een einde te maken aan alles.
De pijn die ik voelde, de vele littekens op mijn armen , de tranen die ik had gelaten vanwege een onvindbaar gemis , het had me getekend voor het leven .
Ik wou geen volwassene worden zoals mijn ouders . Volwassen worden betekende voor mij , saai en onbetrouwbaar worden . Niet meer puur en oprecht , niet meer geloven in fantasieën en dromen . Zo iemand wou ik absoluut niet worden .
Op een dag , had ik een scalpel weten te bemachtigen die ik verstopte in mijn toilettas . Ik zou het staafje er eigenhandig uitsnijden en zo mijn kans op een zwangerschap vergroten .
Ik deed de deur van de badkamer op slot en zette het mes tegen mijn arm. Met mijn vingertoppen, kon ik exact voelen waar het staafje zich bevond . Als ik een snee net aan de bovenkant van het staafje zou zetten en een snee net eronder , kon ik het er misschien met een beetje geluk eigenhandig uitduwen bedacht ik me .
Met mijn aansteker verhitte ik de scalpel. Op deze manier zou het gedesinfecteerd worden had ik ergens eens gelezen. Van zodra het mes was afgekoeld , zette ik een diepe snede net onder het staafje . Het mes was vlijmscherp waardoor ik direct het bloed langs mijn arm zag lopen .
Gedreven door adrenaline , voelde ik de scherpe pijn amper of niet . Het zou allemaal erg snel moeten gaan , zodat de begeleiding geen argwaan kreeg van mijn afwezigheid .
Ik zette algauw de tweede snede. Weer liep het bloed langs mijn arm en drupte op de grond . Met mijn duim duwde ik op de achterkant van het staafje waardoor het hopelijk langs een snede eruit ging komen .
Mijn verbazing was groot toen ik een blauw omhulsel uit mijn onderarm zag komen. Mijn hart klopte letterlijk in mijn keel . Vlug trok ik het staafje eruit met een pincet en liet het vallen op de grond.
Tranen van opluchting liepen langs mijn wangen . Het was me gelukt ! Met een washandje verzorgde ik de 2 wondes en knelde ze af met een windel . Daarna deed ik een proper t-shirt aan met lange mouwen en maakte de badkamervloer weer proper .
Ik begaf me naar de eetzaal en deed alsof er niets aan de hand was . Toch was het een fantastisch gevoel om te weten dat ik nu vruchtbaar zou zijn en mogelijks snel mama kon worden .
Wordt vervolgd ....
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
