Veel had ik niet kunnen  slapen, piekeren was al wat ik kon doen. 

Het ergste vond ik de confrontatie met mijn ouders  . 

Nooit had ik het gevoel gehad bij  hen dat we samen aan 1 kant stonden maar dat we allebei 2 kampen vormden tegen elkaar .

 

Gelukkig had ik als jongere automatisch  recht op een advocaat die mijn belangen moest verdedigen . 

Ook jeugdrechter " Van de Wiele ' , was een meelevend persoon die enkel in het belang van het kind oordeelde . 

Dus op veel vlakken had ik geluk , waarom voelde ik me dan zo alleen met dit alles ? 

Onderweg naar de jeugdrechtbank , bemerkte ik dat mijn handen klammig waren van de zenuwen.  Ook mijn hartslag was vele sneller dan normaal . 

Ik had een hekel aan onvoorspelbaarheid, het niet weten wat er op een fractie  van een aantal uren  allemaal kon veranderen . 

De onmacht die ik voelde tegenover  het controleverlies bezorde me barstende hoofdpijn . 

Toch probeerde ik me zoals steeds sterk te houden langs de buitenkant , een masker op te zetten voor de buitenwereld die naar mijn menig koud en hard was . 

We hielden halt  voor  een groot oud  gebouw met een hoge  houten poort .

Ik wist dat hier de jeugdrechtbank was , omdat ik er al een aantal keren was moeten voorkomen. 

Telkens was ik er met een positieve uitspraak vanaf gekomen, maar mijn geluk kon niet blijven duren  vreesde ik . 

In de hal stond aan weerskanten   houten  banken , een paar tafeltjes en stoelen  waar zowel  volwassenen als jongeren  zaten . 

Mijn naam werd gevraagd en genoteerd door de griffier  . 

Ik was benieuwd wanneer het mijn  beurt zou zijn om voor te komen, maar aangezien er nog zoveel andere mensen aanwezig  waren , vreesde ik dat dit wel eens een lange en zenuwslopende dag kon worden  . 

Achter  een gesloten deur , vond de rechtszitting plaats  . 

Ik hoorde iemand huilen  maar  kon gesprek  niet goed verstaan . 

De deur werd na een  10 tal minuten geopend . 

2 agenten hadden een geboeide jongen van rond de 14 jaa bij zich en verlieten  de zaal . 

De jongen met zijn hoofd gebukt werd naar buiten geleid met daarachter  zijn huilende moeder . 

Het was een tafereel dat me bekend voorkwam en toch zou zoiets nooit wennen . 

Ik nam aan dat hij naar Mol zou overgeplaatst  worden  . De jeugdgevangenis voor jongens waar men  zich  geen raad meer mee wist . 

Ook al kende ik hem niet en wist  ik niet wat hij  misdaan  had , het deed me pijn om te zien hoeveel verdriet zowel de jongen als zijn mama hadden  . 

Ik zag mijn ouders de hal binnen komen . 

Het bekende geluid van de tikkende naaldhakken  van mijn moeder maakte me gespannen . 

Ook mijn  vader had een blik van schaamte over zich . 

We zaten  tegenover  elkaar , niet goed wetende wat te zeggen  of te verwachten  . 

Ik kon enkel maar hopen dat het snel aan ons was  .

Verveeld telde ik het aantal  muurtegels  en probeerde  op die manier om oogcontact te vermijden.  

Nog een half uur later,  werd mijn achternaam afgeroepen door de griffier.  

" oef eindelijk " , zuchtte ik opgelucht.  

De deur van het lokaal werd geopend . 

Ik zag een lange  rij met houten banken langs links  en rechts . 

Wat verder stond de advocate die me zou verdedigen en helemaal achteraan in het midden , stond een groot  bureau  met daarachter jeugdrechter  " Van de Wiele" . 

Mijn  ouders namen plaats aan de rechterkant en ik aan de linker  . 

De jeugdrechter had een dik dossier  voor zich liggen waarvan ik aannam dat dat het mijne was . 

Met gefronste wenkbrauwen zag ik hem een blad papier lezen en iets  vragen aan de griffier naast hem . 

Langs de andere kant zat een vrouw naarstig elk woord dat werd uitgesproken zorgvuldig uit te typen. 

Er werd gevraagd aan mij  wat de reden was van mijn  wispelturige gedrag  en wat ik verwachtte dat er zou gebeuren  .

Ik wist niet wat uit te brengen , alsof mijn  stem het plots liet afweten. 

Ook het woord Beernem viel , waardoor mijn hartslag weer de hoogte  in ging. 

Luid snikkend smeekte ik om me niet  naar Beernem te sturen .

Zei ik dat ik  daar niet  thuishoorde , in de knoop lag  met mezelf en het allemaal niet meer wist   .

Mijn ouders deden niet anders dan de rechtbank het verwijt geven dat het allemaal hun schuld  was . Dat ik niet thuishoorde bij  het Crapuup dat in de vlinderkens verbleef en ik  op die manier een vogel  voor de kat was geworden. 

Het maakte me  furieus dat het woord "Crapuul"door hen  in de mond werd genomen.  

Het waren juist die jongeren waar ik zoveel aan had gehad , de weinigen die begrepen wat er allemaal omging  in mijn gevoelswereld.  

Met een verontwaardigde blik keek ik naar mijn ouders. 

De rechter zag mijn  tranen en aanhoorde mijn  verdediging.

Toch kon ik niet veel overbrengen  , waardoor  mijn advocate het van me overnam. 

Net op het nippertje was ik ontsnapt aan een overplaatsing naar Beernem. 

Mijn ouders vroegen me om terug  naar huis te komen en het een kans te geven . 

Ik was verbaasd over die vraag . 

Het was absoluut iets wat ik niet wou . 

En toch leek er geen  andere mogelijkheid te zijn .

Ik kon  kiezen tussen Beernem  of  terug naar huis keren.

Voor mij  was het een keuze tussen cholera of de pest. 

Weer kwamen de tranen naar boven . 

Veel tijd om na te denken  had ik niet . 

Zowel de jeugdrechter  als mijn ouders  keken mijn richting  uit . 

Het voelde  als alles wat ik  niet wou , maar toch koos ik om terug naar huis te gaan . 

Hopende  dat er misschien  iets was veranderd  thuis en wetende dat dat absoluut niet het geval was. 

Een handtekening   werd gezet onder het vonnis en we mochten de rechtzaal  verlaten. 

Op een klein half uur tijd  , was er een beslissing gemaakt waar ik niet achter stond maar er toch het gevoel bij kreeg  van geen andere  keuze te hebben . 

Ze hadden me  evengoed net zoals die jongen , geboeid kunnen afvoeren ,

Qua gevoel was dit net  hetzelfde voor mij geweest !

Ik stapte bij mijn ouders  in de wagen . 

Mijn  verdriet probeerde ik zo goed  mogelijk  verborgen  te houden.

Mijn ouders  waren zo blij dat ik terug  naar huis  kon , terwijl ik mijn uiterste  best deed om mijn tranen in te slikken . 

Na het verdriet  , kwam het verdoofde gevoel  . 

Door het teveel aan heftige  emoties, nam mijn  lichaam het van me over . 

Ik staarde  naar buiten , gevoelloos  en zonder  nog 1 woord uit te brengen . 

Alles waar ik zo hard voor had gevochten, mijn eigen leven had voor  willen geven, 

Het was op nog geen halfuur allemaal een maat voor niets geweest . 

Mijn  ouders  waren blij , voor hen  was het een overwinning en een bewijs dat ik een foute keuze had gemaakt om van huis weg te gaan.  Er kon tegen iedereen verteld worden ,met enige trots , dat hun  dochter terug met hangende pootjes   naar huis was gekeerd  . 

Geen enkel  moment  kon ik  ook maar voelen dat ze blij waren om mij als persoon terug te hebben.

 

Misschien ben ik verkeerd en meende ze het oprecht  , toch volgde mijn gevoel me  hier allesbehalve in . 

Het brak m'n hart om te weten dat ik straks terug op mijn kamer  zou zitten  , mijn witte  teddybeer stevige  in mijn  armen geklemd en huilend van verdriet. 

Wordt vervolgd ....