In Zoersel , spendeerde ik mijn tijd maar met 2 dingen , namelijk slapen en lezen .
Ook tijdens mijn rookpauzes , zat ik met mijn neus verdiept in de boeken. Al gauw leerde ik iemand kennen die mijn interesses voor filosofie ook koesterde . Zijn naam was Geert . Het was een man van rond de 34 jaar oud . Ook hij was opgenomen op de afdeling 2-sprong. Veel vertelde we niet over ons verleden tegenover elkaar , maar we voelde ergens dat we zielsverwanten waren vanwege ons heftige verleden .
Geert was een geleerd persoon uit Leuven , maar vanwege een depressie en een drankprobleem was hij op Tweesprong terecht gekomen. Door de vele vrije momenten die we samen spendeerde , ontstond er een speciale band tussen ons . De begeleiding op Tweesprong , kreeg al snel in de gaten dat er meer tussen ons was dan enkel een goede gesprekspartner .
Omdat ik me tegenover niet veel mensen openstelde, werd Geert de enige persoon tegen wie ik wel beetje bij beetje mijn verhaal deed . Ik vertelde over de vele existentiële vragen die ik had over het leven en de obsessieve wens om een kind te hebben. Ik wou een doel hebben in het leven . Een doel dat ervoor zou zorgen dat ik voor het leven zou kiezen en al de liefde die ik in mij droeg, zou kunnen geven aan een kind van mezelf.
Ik mistte vooral iemand die ik zou kunnen liefhebben , zonder meer .
Geert begreep mijn wens , maar benadrukte dat hij zelf nog niet klaar was voor het vaderschap . Hij wou namelijk eerst zijn leven helemaal terug op orde hebben .
Aangezien ik nog steeds minderjarig was en bovendien ook nog eens gecolloceerd, had de begeleiding van Tweesprong , de volledige Verantwoordelijkheid over mij .
Het laatste wat ze wouden , was een mogelijke zwangerschap van iemand die minderjarig was, op hun afdeling.
Uit de inktvlekkentest , was mijn kinderwens heel uitdrukkelijk naar boven gekomen. In elke vlek zag ik wel een embryo of een moeder-kind afbeelding waardoor men de link naar mijn obsessieve wens al gauw hadden gelegd.
Toen ik met Geert een tijdje op Tweesprong verbleef en de 40 dagen om waren , was er de mogelijkheid om tijdens het weekend naar mijn oma te kunnen gaan . Mijn opname was nu op basis van vrije wil er was enkel maar 1 voorwaarde aan verbonden .
Ik mocht enkel op weekend gaan met Geert , als ik een hormonaal staafje in mijn arm liet plaatsen. Zo'n staafje zou ervoor zorgen dat ik gedurende 3 jaar geen kans had op een zwangerschap.
Ik baalde enorm van deze opgelegde regel. Maar het was de enige kans om met Geert even weg te kunnen zijn van het ziekenhuis . Na veel tegengepreutel, stemde ik uiteindelijk toe .
Het staafje zou door een gynaecoloog van het ziekenhuis zorgvuldig geplaatst worden in mijn onderarm . Het was amper 5 cm groot en ik zou er zo goed als niets van voelen . Al gauw werd er een afspraak gemaakt en werd het staafje in mijn onderarm gestoken .
Eindelijk mocht ik met Geert buiten de afdeling Tweesprong tijd spenderen . We waren nu al ruim 3 maanden samen en het leek allemaal erg goed te gaan tussen ons .
Ook mijn Oma vond Geert een hele lieve en behulpzame man . Het was voor mij belangrijk dat mijn Oma haar goedkeuring gaf over onze relatie. Zij was namelijk één van de weinige personen die er altijd voor me was geweest en me steunde door dik en dun .
Toen Geert en ik 4 maanden samen waren , ging het bergaf met me . De therapie-gesprekken, brachten veel herinneringen en pijn naar boven waardoor de zelfmoordgedachten steeds vaker de kop opstaken .
Ik spaarde mijn dagelijkse medicatie op , zodat ik een heleboel pillen in mijn bezit had. Die pillen waren bedoeld als "veilig" alternatief voor het moment dat ik 100% zeker was dat de dood de enige echte oplossing was voor mijn pijn . Het zou een zekerheid bieden om er zelf voor te kunnen kiezen alles te eindigen wanneer ik het wou.
Het enige wat me nog voor dit leven liet kiezen , was een kind van mezelf . Een kind dat ik al de liefde zou kunnen geven die ik zelf had moeten missen . Het zou onbewust ook een manier zijn , om aan mijn ouders te laten zien wat de echte belangrijke dingen voor een kind zijn, namelijk niet geld en luxe , maar liefde en aandacht !
Ik maakte een deal met mezelf , een soort van pact met de duivel . Als ik niet voor mijn 18de verjaardag zwanger zou zijn , zou ik al de medicatie die ik verzameld had en nog steeds verzamelde , innemen om zo een einde te maken aan alles.
De pijn die ik voelde, de vele littekens op mijn armen , de tranen die ik had gelaten vanwege een onvindbaar gemis , het had me getekend voor het leven .
Ik wou geen volwassene worden zoals mijn ouders . Volwassen worden betekende voor mij , saai en onbetrouwbaar worden . Niet meer puur en oprecht , niet meer geloven in fantasieën en dromen . Zo iemand wou ik absoluut niet worden .
Op een dag , had ik een scalpel weten te bemachtigen die ik verstopte in mijn toilettas . Ik zou het staafje er eigenhandig uitsnijden en zo mijn kans op een zwangerschap vergroten .
Ik deed de deur van de badkamer op slot en zette het mes tegen mijn arm. Met mijn vingertoppen, kon ik exact voelen waar het staafje zich bevond . Als ik een snee net aan de bovenkant van het staafje zou zetten en een snee net eronder , kon ik het er misschien met een beetje geluk eigenhandig uitduwen bedacht ik me .
Met mijn aansteker verhitte ik de scalpel. Op deze manier zou het gedesinfecteerd worden had ik ergens eens gelezen. Van zodra het mes was afgekoeld , zette ik een diepe snede net onder het staafje . Het mes was vlijmscherp waardoor ik direct het bloed langs mijn arm zag lopen .
Gedreven door adrenaline , voelde ik de scherpe pijn amper of niet . Het zou allemaal erg snel moeten gaan , zodat de begeleiding geen argwaan kreeg van mijn afwezigheid .
Ik zette algauw de tweede snede. Weer liep het bloed langs mijn arm en drupte op de grond . Met mijn duim duwde ik op de achterkant van het staafje waardoor het hopelijk langs een snede eruit ging komen .
Mijn verbazing was groot toen ik een blauw omhulsel uit mijn onderarm zag komen. Mijn hart klopte letterlijk in mijn keel . Vlug trok ik het staafje eruit met een pincet en liet het vallen op de grond.
Tranen van opluchting liepen langs mijn wangen . Het was me gelukt ! Met een washandje verzorgde ik de 2 wondes en knelde ze af met een windel . Daarna deed ik een proper t-shirt aan met lange mouwen en maakte de badkamervloer weer proper .
Ik begaf me naar de eetzaal en deed alsof er niets aan de hand was . Toch was het een fantastisch gevoel om te weten dat ik nu vruchtbaar zou zijn en mogelijks snel mama kon worden .
Wordt vervolgd ....
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
