Ik stond allesbehalve achter een collocatie , maar het had niet veel zin om tegen te pruttelen . De rechtbank en mijn familie hadden deze beslissing genomen en zo waren ze van het probleem , ik dus , vanaf .
Ik kwam op een afdeling terecht in Zoersel met de naam "Tweesprong". De naam was best toepasselijk op mijn levensloop aangezien ik totaal geen blijf meer wist met mezelf en al helemaal niet welk pad ik moest bewandelen .
Een collocatie werd enkel toegepast in uiterste noodzaak en als je een bedreiging vormde voor jezelf en/of je omgeving .
40 dagen moest ik zien te overbruggen . Ik zou liegen als ik zou vertellen dat een 2de ontsnappingspoging niet door mijn hoofd was gegaan . Maar mijn energie was tot diep onder het nulpunt gezakt.
De gesloten afdeling leek in niets op die van Mortsel . Deze afdeling was groter en voor zover ik kon opmerken , zag ik geen mensen met een psychose of een andere opvallende problematiek rondlopen.
Mijn kamer moest ik ook hier met 4 mensen delen die allemaal een stuk ouder waren dan mij .
De eerste week had ik nog geen therapie-shema en was bedoeld om tot rust te komen . Ik hield me zo afzijdig mogelijk van iedereen en spendeerde het merendeel van mijn tijd met slapen .
De eindeloze vermoeidheid was nogmaals opgedoken . Ik sliep soms wel 16 uur aan één stuk door. Ook eten deed ik nog amper . Ik was mentaal helemaal opgebrand . Het was zelfs zo ver gekomen dat de verpleging me moest komen wekken om te eten of om te drinken. Slaap was mijn beste vriend geworden en bracht me van de ene intense droom naar de andere .
Een aantal keren werd ik wakker en was mijn arm voor een paar minuten verlamd . Ik schoot helemaal in paniek en schudde er hevig mee om de bloedsomloop terug te laten doorstromen .
Op het ergste van mijn depressie, woog ik nog slechts 46 kg . Ik smeekte mijn behandelende psychiater om me het antidepresiva " Prozac" voor te schrijven . Mijn moeder had dit indertijd ook genomen en had me verteld dat ze er een hele dag vrolijk van rondliep.
Die gedachte alleen al, gaf me weer een beetje hoop . Het gevoel "gelukzaligheid " , had ik al in geen tijden meer gevoeld en aangezien slaap me ook niet verder kon helpen, werd er beslist om de medicatie op te starten .
Naïef en ongeduldig als ik was , verwachtte ik dat de inname van 1 pilletje al direct het nodige effect op mij ging hebben . Mijn hoop werd al gauw met de grond gelijk gemaakt toen de psychiater me zei dat de eerste effecten van een antidepresiva pas na 3 weken voelbaar zouden zijn .
Overdag vervulde ik mijn uren dus met slapen . De nachten overbrugde ik met het lezen van psycho-analytische boeken en ook filosofische lectuur over Nostradamus, Plato, Socrates en Nietzsche.
In die boeken , probeerde ik een antwoord te vinden op al mijn existentiële vragen waar ik mee worstelde. Ik voelde me verbonden met mensen die een eenzaam bestaan hadden geleden en filosofeerde over het leven .
Na een week rust , was het tijd om deel te nemen aan de verplichtte therapieën . Beeldende therapie kwam aan bod , maar ook het koken in groep en individuele gesprekken met een vaste psychologe .
Weer moest ik mijn verhaal voor de zoveelste keer vertellen aan iemand die ik niet kende . Ik kon elk detail dat ik me herinnerde op een emotieloze manier vertellen , net alsof het werd afgespeeld via een bandrecorder . Mijn emoties waren afgesloten van de werkelijkheid en waren enkel maar voelbaar en zichtbaar voor mezelf .
Tussen de therapieën door, moest ik allerlei psychische testen afleggen. Zo werd er een intelligentie test afgenomen en een vlekkentest , ook wel de Rorschachtest genoemd , dit is een test waarbij je via inktvlekken moet vertellen wat je erin ziet , werd gedaan . Het bezorgde me de nodige stress allemaal omdat ik het zag als presteren , iets wat uiteindelijk maar een moment-opname was . Ik begreep ook niet goed waarom men net nu in het diepste van mijn depressie een intelligentie test deed aangezien mijn concentratie beneden alle peil lag.
Achter de resultaten moest ik zelf vragen na een aantal weken . Gelukkig bleek met mijn intelligentie op zich niets mis te zijn. Ik had een score van 120 , wat betekende dat ik een normale begaafdheid bezat . Enkel een diagnose voor mijn gedragingen en angsten , bleef uit .
Op een dag kwam mijn Oma op bezoek . Ze had een klein foldertje in haar handen dat ze aan me liet zien . "Dit moet je eens lezen , het lijkt sprekend op jou !" Antwoorde ze . Op het foldertje stond in grote letters het woord "Borderline" te lezen . Toen ik de tekst overliep en de herkenningspunten las , kon ik niet anders dan verbaasd kijken naar mijn oma .
Had zij zojuist het antwoord op de vraag waar ik al jaren mee kampte in de vorm van een folder gegeven aan me ? Nieuwsgierig maakte ik diezelfde dag nog een afspraak met mijn psychologe en overhandigde haar het foldertje . "Is dit wat er mis is met mij ? " vroeg ik ongeduldig.
Ze las vluchtig de in het vet gedrukte letters plus de herkenningspunten en knikte instemmend . De diagnose bezorgde me een overweldigend gevoel van opluchting. Het was een bewijs dat ik niet volledig geschift was zonder enige reden en dat er misschien wel een oplossing bestond om met mijn heftige emoties en gedragingen om te gaan .
Alle herkenningspunten die in de folder stonden , gaande van :
Verlatingsangst, impulsief gedrag, zwart-wit denken, stemmingswisselingen , gevoel van leegte, zelfverminking, suïcidale neigingen ,dissociatie en instabiele relaties ,
Ze waren allemaal van toepassing op mij . Het was net alsof iemand een korte maar volledige beschrijving had gemaakt van mij als persoon . Het voelde beangstigend correct en bevrijdend op hetzelfde moment.
Mijn eerste vraag aan mijn psychologe was of ik er op de ene of andere manier vanaf kon geraken van deze diagnose .
Ze antwoordde dat borderline een persoonlijkheidsproblematiek was waarmee je moest leren leven . Enkel bepaalde therapie-vormen, konden de harde kantjes ervan doen verminderen. Mijn teleurstelling was zichtbaar . Het was dus niet iets waar je met bepaalde medicatie of eventuele korte gesprekken zomaar vanaf kon geraken .
Zo oneerlijk leek het me allemaal . Het was nog niet heftig en erg genoeg om een turbulent verleden te hebben gehad , nu moest ik ook nog eens leren leven met de gevolgen .
Toch was ik bereid om er alles voor te doen om dit mentale monster te bestrijden !
Wordt vervolgd ...
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
