De eerder gezellige, warme sfeer bij mijn tante en nonkel thuis , was gezonken naar een dieptepunt .
Het was absoluut geen fijn gevoel om als leugenaar bestempeld te worden , dit terwijl ik wist dat alles wel degelijk was gebeurd.
Bovendien werd mijn gemoedstoestand steeds zorgwekkender waardoor ik zelfs terug een opname in overweging nam .
In een impulsieve bui , kocht ik in een plaatselijke dierenwinkel , 2 witte muisjes die ik de namen "xanax" en "motilium" gaf.
Mijn gevoel voor humor was gelukkig nog een beetje aanwezig . De reden dat ik 2 kleine muisjes had gekocht , was omdat ik van dieren blijkbaar meer liefde en affectie kreeg dan van mensen. Of zo voelde het alleszins toch voor mij aan .
De muisjes gaven me afleiding , waardoor ik even niet dacht aan alles wat er rond me heen gebeurde. Er werd een intake- gesprek gepland op een afdeling voor depressie en persoonlijkheidsproblematiek in Mortsel . Het was een open afdeling waar verschillende soorten therapieën aangeboden werd om met emoties om te kunnen gaan . Ook zou ik wekelijks een gesprek met een psychologe krijgen en op die manier misschien mijn verleden kunnen verwerken of toch op zijn minst een plaats kunnen geven .
Het was een residentiële opname , wat betekende dat ik er 5 dagen in de week zou verblijven , dus ook zou moeten overnachten.
"Misschien was dit wel een betere oplossing dan in de gespannen sfeer te verblijven bij mijn tante en nonkel ", dacht ik . Het enige probleem waren de muisjes . Ik wist dat huisdieren er niet toegelaten waren . De voornaamste reden was vanwege de hygiëne.
Communiceren hierover , was niet mijn sterktste kant . Ik wist op voorhand dat het verboden was dus bedacht ik een opossing hiervoor. Ik pakte mijn koffer voor de zoveelste keer in en besliste om "xanax en motilium" mee te nemen. Van mijn zakgeld had ik een kleine bakje voor hen gekocht dat ik voorzichtig mee in mijn koffer stak.
Ook al was ik op dat moment nog steeds minderjarig , toch kwam ik terecht op een volwassen afdeling in Mortsel . Mijn kamer moest ik delen met 4 vrouwen die allemaal een stuk ouder waren dan mij. Tijdens de rondleiding , werd elke therapie zorgvuldig uitgelegd en kreeg ik ook de groepslokalen te zien .
Mijn aandacht werd telkens afgeleid omdat ik me zorgen maakte over de muisjes . De koffer stond op mijn kamer met hen er nog in. Gelukkig was er ruimte genoeg in de koffer zodat ze voldoende lucht hadden voor een aantal uur.
Toen ik terugkwam op mijn kamer , opende ik onmiddellijk de koffer en nam het bakje eruit. Groot was mijn opluchting toen ik zag dat zowel "xanax" als " motilium " het hadden overleefd . Ik nam hen mee naar de badkamer en deed de deur op slot.
Mijn kamergenoten mochten absoluut niet te weten komen dat ik muisjes had "binnengesmokkeld". Bovendien was ik niet van plan om ook maar enige vorm van contact te maken met iemand. Ik was hier voor mezelf en voor niemand anders.
Als deze muisjes me konden helpen om me beter te doen voelen , wie had dan het recht om dit van me af te nemen ?
De therapieën waren zwaar en ik voelde me slechter dan ooit tevoren . Het was confronterend om bij elk stuk van mezelf stil te moeten staan . Ook werden overdag, de kamerdeuren op slot gedaan om te voorkomen dat de " patiënten ", waaronder ikzelf , terug in bed zouden kruipen. Ik baalde hier enorm van ! Ik was vaak doomoe , kon me niet even een momentje op mijn kamer afzonderen als alles met teveel werd en ik vond het al helemaal niet fijn om de muisjes alleen te moeten laten .
Door het tegenkomen en voelen van allerlei emoties die ook nog eens in alle heftigheid bij me binnenkwamen , werd mijn destructieve gedrag alsmaar erger. Mijn armen stonden vol met krassen waarvan ik vond dat ik ze allemaal dubbel en dik verdiend had.
Mezelf pijnigen , was een manier om de pijn, die ik vanbinnen in alle hevigheid voelde er even weer uit te kunnen laten .
Het was een straf naar mijn eigen lichaam toe , omdat ik niet beter verdiende. Het zien van bloed dat langs mijn arm op de grond drupte, maakte me weer rustig . Des te kwader ik was op mezelf , des te dieper de snede . Vaak stonden de tranen in mijn ogen . Niet vanwege de fysieke pijn , wel vanwege de pijnlijke woorden die mijn innerlijke stem me zei .
" Je bent niets waard " , " niemand zal je missen als je dood bent " , " zelfs je ouders kunnen niet eens van je houden " , " je bent lelijk en dik " , " dom wicht " , ... De stem was er altijd . De ene dag luider en meer aanwezig dan de andere .
Het was de enige stem die ik hoorde in mijn hoofd , een stem die ik ook ten alle tijde geloofde. Het was zowel mijn enige vriend als mijn ergste vijand .
Op vrije momenten , begaf ik me steeds naar de badkamer om daar honderduit tegen xanax en motilium te vertellen wat er die dag allemaal was gebeurd . Ik gaf hen dan een stukje brood of kaas dat ik van het middagmaal stiekem in mijn broekzak had gestoken. Ik genoot ervan om hen alles smakelijk te zien opeten .
Na een tijdje , werd ik door een kamergenote betrapt toen ik de muisjes aan het verzorgen was . Ze was erg geschrokken, maar beloofde me plechtig om het niet verder te vertellen. Ik geloofde haar. Toch was ik kwaad op mezelf dat ik hierin niet oplettender was geweest .
Diezelfde avond , strafte ik me heel hard . Ik deed in de badkamer de deur op slot , nam de ijzeren stang van de douche en sloeg ermee op mijn arm.
Niet één keer ,maar meer dan 100 keren . Mijn arm werd eerst rood , daarna blauw-paars tot er uiteindelijk zwarte vlekken kwamen . De stem fluisterde me toe dat ik telkens harder moest slaan. Pijn voelde ik niet , eerder een verdoofd gevoel , net alsof ik niet in mijn eigen lichaam aanwezig was.
" Als je hard genoeg slaat , krijg je misschien een bloedvergiftiging en ben je van alle pijn verlost !" Zei de stem .
Dat was al wat ik maar wou , dat de pijn zou stoppen en de stem uiteindelijk ging zwijgen.
Er werd op de badkamerdeur geklopt . Het was mijn kamergenote die zich zorgen maakte . Ik riep dat alles ok was en dat ze me alleen moest laten .Ze bleef aandringen om de deur te openen , maar weigerde halsstarrig. Ik wou niet dat ze me zo zou zien ,ik wou niet dat iemand me zo zou zien .
Enkele minuten later , weer geklop op de deur . Deze keer was het de begeleiding die vroeg om de deur te openen .
Zo snel als ik maar kon , probeerde ik xanax en motilium te vangen en weer in het bakje te steken . Omdat ik de deur niet wou openen , werd er versterking van een andere afdeling bijgeroepen . Ik sloot me op in het toilet en deed ook daar de deur in het slot . Ik riep dat ze me gewoon gerust moesten laten.
De deur van de badkamer werd handmatig langs de buitenkant geopend door de begeleiding. Ik wou me nog steeds niet vertonen omdat ze anders mijn arm te zien zouden krijgen.
Plots hoorde ik mijn kamergenote zeggen dat ik muizen bij me had . De andere kamergenotes die kwamen kijken waar al dat kabaal vandaan kwam , begonnen te gillen.
Blijkbaar waren er een aantal mensen die een panische angst hadden voor muizen .
Mijn bloed kookte vanbinnen. Wetende dat ze xanax en motilium van me zouden afnemen , riep ik naar de vrouw uit kwaadheid dat ik haar kapot zou maken en daarna mezelf . Dat had ik niet mogen zeggen , want op dat moment , werd ook de deur van het toilet langs de buitenkant geopend .
Drie mannen in witte pakken , namen me bij de arm en trokken me naar buiten . Volledig overstuur en in paniek , stribbelde ik tegen. Vanuit mijn ooghoeken , zag ik hoe een begeleidster het bakje waarin de muisjes zaten, met zich meenam. De mannen sleurde me door de gang mee naar een andere afdeling. Daar werd ik in een isoleercel gestoken.
Mijn armen en benen waren vastgebonden en ik moest een klein geel pilletje innemen met de naam Etumine .Mijn oogleden werden algauw heel zwaar. Alles begon te draaien en voor ik het goed en wel besefte , viel ik in een diepe slaap.
Ik werd gewekt door een luid gebonk op de muur . Verward staarde ik rond me , niet wetende waar ik me bevond . Rond mijn armen zat een soort windel die verbonden was aan het bed. Ook mijn benen kon ik niet bewegen omdat ze waren vastgebonden met windels aan het bed .
Vaag herinnerde ik me wat er gebeurd was.
Hoeveel uren waren we verder? Wanneer mag ik hier weer weg ?Wat als ik naar het toilet moest?
Het waren een aantal vragen die angstig door mijn hoofd bleven spoken . Weer hoorde ik een luid gebonk , deze keer was het tegen een deur . Ik hoorde iemand luidkeels roemen vanuit een andere isoleercel .
Mijn hart klopte in mijn keel . Het luide getier , maakte me nog angstiger dan ik al was . In de deur van mijn cel zag ik een raampje waardoor een man keek .
Het was iemand van het verplegend personeel die kwam kijken waar al dat kabaal vandaan kwam .
Ik probeerde mijn hand zo te draaien dat ik hem loskreeg uit één van de windels . De andere windel zat zo stevig vast , dat het me niet lukte om deze los te krijgen .Ik kon me net zodanig draaien dat ik op mijn zij kon liggen . Dat lag al een stuk comfortabeler. Op deze manier kon ik me toch nog net verdedigen moest er iemand vanuit een andere isoleercel uitbreken , bedacht ik me .
Door de sufheid van de medicatie , viel ik meteen weer in een diepe slaap , niet wetende of ik hier ooit nog uit kon geraken .
Wordt vervolgd .. .
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
