De deur van de isoleercel werd geopend.
Ik dacht dat ze me eindelijk kwamen losmaken zodat ik terug naar mijn kamer kon gaan .
Een man in een wit pak , nam mijn arm vast en deed de windel er terug rond . Verbaasd vroeg ik wanneer ik hier weg mocht .
" Van zodra je rustig bent , mag je naar de afdeling !" Antwoordde de hij kort.
Ik begreep niet wat hij juist onder het woord " rustig " verstond , ik kon namelijk geen kant op en was nog versuft van de medicatie !
De man vertrok zonder verder nog iets te zeggen . Het enigste wat ik kon doen , was de tijd dat ze nodig achtte , gewoon uitzitten .
Ettelijke uren later , werd ik bevrijd van van mijn windels . Er werd me verteld dat ik niet terug mocht gaan naar de open afdeling waar ik eerst verbleef . Voorlopig moest ik dus in de gesloten afdeling verblijven en me vooral erg gedeisd houden als ik niet terug in de isoleercel wou verblijven .
De patiënten die op de gesloten afdeling verbleven , keken me amper aan .
Vaak waren ze onder invloed van medicatie of lagen ze in bed te slapen .
Ik ging buiten een sigaret roken en zag een man van rond de 35 jaar oud op een bankje zitten , pratend tegen zichzelf .
De man zat in een psychose . Ik had nog nooit eerder van dit ziektebeeld gehoord . Hij stelde zich aan me voor en zei dat hij Peter pan was . Verbaasd en niet begrijpend keek ik hem aan .
Hij liet me een aantal van zijn tekeningen zien en gaf me een boek dat ik zeker eens een keertje moest lezen .
" jij mag mijn Wendy zijn en dan leer ik je vliegen " zei hij tegen me .
Ik dacht dat hij een grapje maakte , maar zijn blik deed vermoeden van niet . Niet goed wetende hoe ik deze man verder kon helpen , antwoorde ik dat hij me op een later tijdstip wel eens mocht leren vliegen en ging naar mijn kamer .
Voor elke raam zat een dik ijzeren tralies . Er was geen enkele mogelijkheid om hieruit te ontsnappen . Toch wou ik daar zo snel mogelijk weg .
Er heerste een gespannen sfeer op de afdeling. Nooit wist ik van tevoren wanneer er iemand een "crisis' zou krijgen en door mannen in witte pakken meegenomen zou worden . Het alarm ging dan af , het personeel was in opperste staat van paraatheid , verplegers kwamen van verschillende afdelingen aangelopen om een patiënt in bedwang te houden . Het waren hallucinante beelden die ik te zien kreeg . "Hier hoor ik helemaal niet thuis ", zei ik tegen mezelf.
Een aantal dagen later , zat ik buiten in de afgesloten tuin te roken . Ik keek om me heen en verbaasde me over het feit dat het dak van de gesloten afdeling wel heel erg laag was . Als ik een tafel tegen de muur zou zetten , met daarop een stoel , kon ik zo op het dak klimmen .
Het verplegend personeel had vaste uren waarop ze hun ronde deden op de afdeling . Zo moeilijk kon het toch niet zijn om te ontsnappen ?
Op dat ogenblik , kwam er een man naar buiten om een sigaret te roken. Ik vroeg aan hem of hij interesse had in een gratis telefoon .
Geïnteresseerd bekeek hij het toestel en knikte.
" Je mag hem hebben als je me wilt helpen ." Antwoordde ik .
" Het enige wat je moet doen , is meehelpen om me op het dak te krijgen ! "
De man was wel te vinden voor deze ontsnappingspoging van mij . Samen duwde we de tafel tegen de muur en plaatste daarop een stoel .
Nerveus keek ik nog snel rond of er niemand ons in het oog aan het houden was . Mijn hartslag ging tekeer als een sneltrein .
Ik kroop samen met de man op de stoel , en hij gaf me een zetje . Ik greep me vast aan de dakrand en hees mezelf omhoog . Gelukkig was ik vrij lenig en sportief van aard waardoor ik in een mum van tijd op het dak stond .
" tegen niemand iets vertellen he!" Fluisterde ik nog tegen de man , gaf hem mijn gsm en verdween uit het zicht .
Heel voorzichtig probeerde ik naar de andere kant van het dak te stappen . Niemand mocht horen of zien dat ik op het dak was of er zou onmiddelijk alarm worden geslagen.
In de verte hoorde ik het geluid van een trein . Ik was dus de juiste richting aan het uitgaan . Aan de andere kant van het dak , zette ik me neer . Hoe moet ik hiervan af zien te geraken ? Dacht ik bij mezelf. Ik had vroeger wel eens een film over het leger gezien , waarop soldaten over een hoge muur moesten zien te geraken . Ze duwde dan hun lichaam halverwege de muur, zwaaide er 1 been over , dan het andere been en sprongen naar beneden . Dat was de beste manier om veilig beneden te geraken. Het laatste wat ik wou , was van het dak springen om dan een been te breken . Dan zou ik onmiddellijk terug in de isoleercel gestoken worden en dat was ik absoluut niet van plan .
Ik klemde mijn vingers stevig rondom de dakrand en keek naar beneden . Zo hoog was het helemaal niet , maar in mijn beleving , kon ik evengoed op de Mount-Everest hebben gestaan .
Op het ogenblik dat ik mijn been over de dakrand wou zetten , passeerde er net een vrouw die de afdeling kwam bezoeken .
Verbaasd en niet begrijpend, keek ze naar boven .
Met mijn wijsvinger voor m'n lippen, gebaarde ik dat ze moest zwijgen.
Er was geen moment meer te verliezen !
De vrouw ging naar binnen en ik duwde mijn lichaam halverwege naar beneden . Mijn ribben zaten tegen een betonnen rand geklemd wat zorgde voor een hevige pijnscheut.
"Nu of nooit " , mompelde ik en liet de dakrand los.
Met een zachte plof kwam ik op de grond terecht .
Zo snel ik maar kon, stond ik weer recht en zette het op een lopen . Ik had geluk dat ik niets gebroken had.
De adrenaline gierde door mijn lichaam . Ik bleef verder lopen richting station . Mijn benen konden amper volgen en ook mijn ademhaling versnelde .
Pas toen de afdeling helemaal uit het zicht was , vertraagde ik . Ik kon het nauwelijks geloven dat ik zonet ontsnapt was uit een gesloten instelling . Het zou niet lang duren voor de politie naar me op zoek zou gaan .
Gelukkig woonde er een oude kennis van me niet heel ver uit de buurt . Het was de enige tijdelijke oplossing die ik voor ogen had .
Ik moest zien onder te duiken voor een tijdje , al was het enkel maar om na te kunnen denken wat ik nu moest doen .
Wordt vervolgd
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
