Ik vertelde onmiddelijk aan Geert dat ik het staafje eruit had gehaald. Hij keek me aan met een bedenkelijke blik , maar zei er verder niet veel over .
Het weekend brak aan waarop Geert en ik mochten vertrekken naar mijn oma. Het was zalig om te beseffen dat we de afdeling Tweesprong voor een heel weekend even achter ons konden laten en gewoon genieten van elkaar . We waren nu al een aantal maanden samen en wisten dat we allebei binnenkort naar een andere afdeling zouden moeten gaan .
Voor mij was de afdeling "Monding" gekozen , een afdeling specifiek voor mensen met een persoonlijkheidsproblematiek zoals borderline . Geert moest naar een afdeling voor verslavingsproblematiek en zou de eerst komende weken niet buiten mogen . Het was letterlijk het laatste weekend dat we tijd met elkaar konden doorbrengen . Niet wetende wat er ons nog allemaal te wachten stond .
Die avond kookte Oma voor ons een overheerlijk avondmaal , dronken we samen wijn en keken een film . Het voelde aan als thuiskomen bij een thuis die ik nooit had gehad . Mijn oma was een vrouw bij wie ik mezelf kon zijn . Zij was gelukkig als ik het ook was .
s' Avonds sliep ik met Geert boven in het grote bed . We bedreven de liefde en genoten van elkaar . Het voelde vreemd om te vrijen in een huis waarvan ik wist dat mijn Oma maar één slaapkamer ver van ons was verwijdert , maar toch was het ook net die spanning dat het hem allemaal deed .
De week was aangebroken dat ik naar een andere afdeling moest vertrekken . Ik had evengoed kunnen weigeren en het psychiatrische aspect ver achter me laten , maar er was geen ander of beter alternatief in het vooruitzicht . Vanuit Monding , zou ik terug mijn school kunnen opnemen en ook tussendoor therapieën volgen . Het leek alleszins beter dan weer terug naar huis te keren.
Ik nam afscheid van Geert en we beloofden elkaar gauw weer te zien van zodra hij vanuit zijn opname naar buiten mocht gaan. 5 maanden vormde we een koppel en ondanks onze emotionele problemen , voelde we een verbondenheid met elkaar die we niet in de drukke maatschappij vonden .
Mijn periode op monding , was er 1 van allerlei nieuwe therapieen en gesprekken . Het leren omgaan met heftige gevoelens , praten en doorvoelen van emoties en het leren functioneren in een groep met allerlei mensen die hun eigen problematiek hadden . Het was allesbehalve een gemakkelijke opdracht . Ik kreeg een individuele begeleidster toegewezen , haar naam was Anja .
Met Anja had ik vanaf het begin een goede klik , wat het voor mij makkelijker maakte om eerlijk en open te zijn tegen haar zonder het constant in vraag stellen of ze wel te vertrouwen was . Deze klik voelde ik ofwel direct bij iemand ofwel helemaal niet . Het maakte dat er veel of weinig tijd over ging om iemand in te schatten . Een soort van gevoel dat ik vrij goed wist in te schatten . Deze figuurlijke voelsprieten had ik al vanaf mijn prille jeugd ontwikkeld. Vertrouwen en continuïteit waren hierin erg belangrijk voor me .
Na enige tijd , vroeg men me naar het staafje in mijn arm . Blijkbaar was iemand van de patiënten het gaan doorvertellen dat ik het had verwijdert . Een slechte inschattingen van mij om dit ook maar met iemand te delen , maar veel konden ze me toch niet maken dacht ik bij mezelf . Toch werd ik door Anja op het matje geroepen . Ze vertelde me dat van zodra ik mijn regels terug kreeg , ik het haar moest laten weten zodat we dan diezelfde dag terug een staafje konden laten inplanten .
Ik knikte instemmend en dacht bij mezelf ; "jij denkt toch niet dat ik aan jou ga vertellen wanneer ik mijn regels ga hebben , ik denk er nog niet aan ! "
Ik nam mijn school weer op . Ik moest tijdens de week vroeg opstaan , de bus nemen om daarna naar een nieuwe school te gaan in Malle . Ik nam me voor om mijn uiterste best te doen en zo toch nog mijn middelbaar diploma te behalen. Het was niet simpel om met een emotionele kwetsbaarheid en een depressie in herstel , mijn aandacht bij de lessen te houden en bovendien ook nog te studeren op een kamer in een psychiatrische instelling .
Ik was ondertussen 17 jaar . Nog een jaartje en dan werd ik door de wet als volwassen beschouwd . Dan konden mijn ouders en de jeugdrechtbank geen druk meer op me uitoefenen en kon ik mijn eigen leven uitstippelen .
Anja vroeg me meermaals of ik mijn regels al had gekregen waarop ik telkens met een kordate "nee" antwoordde . Het was de waarheid. Mijn regels waren nog altijd niet doorgekomen waardoor ik me de vraag begon te stellen of ik door mijn fout niet onvruchtbaar was geworden . Bovendien voelde ik me terug ontzettend moe en futloos de laatste weken en begon ik schrik te krijgen voor een wederkerende depressie .
Anja maakte een afspraak voor me bij de gynaecologe van het ziekenhuis . Ik moest er alleen naartoe gaan en een inwendig onderzoek moeten ondergaan . Dit was iets totaal nieuw voor me . Het beangstigde me enorm , maar ik hield me sterk en weigerde iemand mee te vragen .
Daar zat ik dan in de wachtzaal op een bankje tussen 2 zwangere vrouwen die ook een afspraak hadden . Waar ik ook maar keek , overal zag ik tijdschriften liggen over zwangerschappen . Ik begon me nu toch echt zorgen te maken of ik niet iets verkeerd had gedaan met het verwijderen van dat staafje.
Een vrouw met een Nederlands accent riep mijn naam . Het was de gynaecologe waar ik een afspraak mee had . Ik mocht me onderaan direct uitkleden en moest me daarna op een soort ligbank met ijzeren beugels neerleggen . Het voelde onwennig aan om daar te liggen tussen allelei apparaten waarvan ik het bestaan nog niet eens kende .
Een lang voorwerp met een grote klodder gel werd vaginaal bij me ingebracht . "Probeer maar wat te ontspannen ! " , zei de gynaecologe. Het leek een eeuwigheid te duren. Gespannen keek ik mee naar het zwarte beeldschermpje dat naast stond . Veel kon ik er niet uit opmaken van wat er juist allemaal te zien was . Heel veel zwart met af en toe een paar witte lijnen , meer niet!
De gynaecologe lachtte en zei tegen me ; " Proficiat mevrouw , u bent 8 weken zwanger !"
Verbouwereerd lag ik nog steeds half naakt in de stoel , met mijn mond open van verbazing en mijn benen in de beugels .
"Bent u zeker ?" , " Leeft het kindje nog ? " stamelde ik .
"Alles lijkt perfect in orde" zei de gynaecologe waarop ze me het geluid van het hartje liet horen .
Verbaasd en met tranen in de ogen , aanhoorde ik de snelle hartslag van mijn kindje . Het beeld leek niet meer dan een klein wit bolletje op een groot zwart scherm , maar ik voelde me de gelukkigste persoon op heel de wereld .
Snel kleedde ik me terug aan , plandde een nieuwe afspraak voor binnen een maand en liep de wachtzaal buiten.
Onderweg naar Monding , overviel me weer het gelukzalige gevoel . Een nieuw leven dat in mijn buik groeide, een doel in mijn leven , een teken van bovenaf dat ik moest blijven vechten .
Ik liep over het grasveld en riep zo hard ik maar kon over de gehele afdeling ; " ik wordt mamaaaa ! "
Zo fier als een pauw en met mijn hand liefkozend over mijn buik , ging ik weer binnen op Monding .
Wordt vervolgd ...
Vol trots liet ik aan Anja de echo zien . Met tranen in de ogen vertelde ik vol trots dat ik zwanger was.
Anja keek me verbouwereerd aan. Het eerste wat ze vroeg was of ik het kindje wel wou houden .
Ik wist niet wat ik hoorde . Meende ze dit nu echt ? Geen proficiat of geruststellende woorden ?
"Na al wat ik heb gedaan om dit kindje te kunnen krijgen , denk ik er niet aan om een abortus te doen ! " antwoordde ik vol kwaadheid .
Gekwetst liep ik naar mijn kamer en probeerde mijn emoties te onderdrukken voor het welzijn van de baby . Ik begon boeken te lezen over de zwangerschap en las week per week wat er allemaal veranderde . Mijn hart was zo vol liefde voor dit kleine mensje dat ik zelfs nog niet eens had ontmoet . Ik moest mijn levenswijze zien te veranderen en goed voor mezelf gaan zorgen nam ik me voor .
Ik besloot van dag één om te stoppen met roken , at enkel nog gezonde voeding , minderde serieus met koffie drinken en stapte over op water.
Op de één of andere manier slaagde ik er niet in om zorgzaam naar mezelf toe te zijn , maar nu was het anders . Dit was voor mijn ongeboren kindje ! Zorgen voor mij betekende dus ook zorgen voor hem of haar . Op die manier kon ik het wel opbrengen !
Nog vooraleer ik Geert het goede nieuws ging vertellen , besloot ik om mijn moeder in te lichten . Ik nam mijn gsm en belde haar op . Ik weet niet welke reactie ik van haar verwachtte , of ik überhaupt wel een antwoord zou krijgen , maar toch vond ik het mijn plicht om dit aan haar te vertellen vooraleer ze het vernam van iemand anders.
Bovendien had mijn moeder al twee maal een zwangerschap meegemaakt en misschien kon ze me helpen of steunen in dit waardevolle proces voor mij.
Met een bang hart hoorde ik de telefoon overgaan . Het duurde een aantal seconden vooraleer ze uiteindelijk opnam.
"Dag mama", antwoordde ik .
"Dag Chloë !" , antwoordde ze terug maar op een manier waaruit ik al kon opmaken dat ze niet blij was me te horen .
Heel voorzichtig vertelde ik haar dat ze binnenkort oma ging worden. Ik vertelde ook dat het een geplande zwangerschap was en dat ik enorm uitkeek naar het nakende moederschap .
Mijn moeder antwoordde koel en emotieloos dat ze dit nieuws eigelijk al vele jaren eerder had zien aankomen en met enige tegenzin wenstte ze me proficiat .
Ik hong op en voelde mijn hart breken binnenin . Hoeveel keer moest ik deze pijn nog voelen vooraleer mijn verstand zou beseffen dat ik niet zou vinden bij haar wat ik verlangde ? Hoe dom kon ik zijn om telkens weer diezelfde fout te begaan en een andere uitkomst te verwachten ?
Van haar kant uit had ik dus al niets van steun te verwachten . Ik kon niet anders dan Geert in te lichten en mijn tranen op te bergen .
Geert wenstte me wel direct proficiat . Hij zei dat het dit was wat ik altijd al wou en verzekerde me ervan dat ik een goede mama ging worden . Hij voegde er wel aan toe dat hij niet klaar was voor het vaderschap en zich dus ook niet als vader over het kind zou ontfermen.
Dit nieuws deed me vele minder pijn. Ik wist van tevoren dat Geert geen kinderen wou . Niet in de situatie waarin hij zich momenteel in bevond zowel psychisch als financieel . Ik begreep heel goed elk argument dat hij daarvoor had aangehaald om niet voor het vaderschap te kiezen . Onze relatie kon dan ook niet anders dan eindigen . Hij verweet me niets en ik beloofde hem om geen enkel beroep op hem te doen , niet financieel en ook niet emotioneel .
Het enige wat ik van hem verwachtte was om samen het nieuws aan mijn oma te gaan vertellen . Gelukkig wou hij dit nog wel doen .
Mijn oma steunde me overal in , dus ook hierin zou ze me wel steunen hoopte en verwachtte ik !
Maar niets was minder waar . Ook mijn oma vond dat ik een abortus moest overwegen . Ze vond dat ik mijn leven en mijn jeugd vergooide op deze manier .
Direct voelde een enorme kwaadheid in mezelf naar boven komen . Wat voor een jeugd had ik tot hiertoe gehad ? Vroeg ik haar. Dit was het enige waar ik naar verlangde en naartoe had geleefd . Een doel in mijn leven om juist wel voor te leven. Een kind om lief te hebben , om voor te zorgen en zelf ook liefde van te krijgen , onvoorwaardelijke liefde !
Het moment dat Geert ook uitsprak achter een abortus te staan , werd het me allemaal te veel en rende naar buiten .
Waarom gunde niemand me dit geluk ? Een geluk waarvan ik zo stellig overtuigd was dat mijn leven zou redden . Het bevestigde in mijn ogen enkel maar dat ze me liever zelfmoord zagen plegen .
Op die leeftijd en in die staat van hoge emoties , kon ik niet begrijpen of eruit opmaken dat de mensen ongerust waren over mij . Het enige wat ik hoorde en zag was dat ze mijn kind wouden vermoorden en daarmee ook mij . Geert liep achter me aan en liet me stoppen. Met tranen die over mijn kaken liepen begon ik op hem te slaan en te roepen . Zo hysterisch had Geert me nog nooit gezien. Hij liet me begaan en probeerde op me in te praten . Na enkele minuten kalmeerde ik en ging terug mee naar mijn oma . Ik besefte dat niemand me kon opleggen of verplichten een abortus te laten uitvoeren . Ik bleef hoe dan ook bij mijn standpunt om dit kindje te houden . Ook al had lk geen woonst van mezelf en geen werk , ging ik nog naar school , ik zou ervoor zorgen dat het lukte . Al was het het laatste wat ik deed!
Ook op school moest ik vertellen dat ik zwanger was. Mijn klasgenootjes reageerden gelukkig heel begripvol en vonden het best spannend . "Voel je de baby al bewegen ? " vroeg iemand . "Ben je vaak misselijk?" , het waren allemaal vragen waar ik geduldig een antwoord op probeerde te geven . Mijn leerkrachten waren ook allemaal heel erg lief voor me en steunend . Van hen kreeg ik wel het beetje steun dat ik eigenlijk juist had verwacht van andere mensen rondom mij .
Uiteraard werd er door sommige leerlingen geroddeld op school , keken mensen me na of wezen naar mijn buik . Het deed me minder pijn omdat ik geen affiniteit voelde met die personen . Niemand stond in mijn schoenen en niemand had voor zover ik wist de keuze gemaakt op zo'n jonge leeftijd als ik had gedaan . Dus wie waren zij om mij te beoordelen ?
Het enige wat voor mij van tel was , was mijn kindje. Ik zou net zoals Els een alleenstaande mama worden,maar dan bewust . Aangezien Els iemand was waar ik enorm hard naar opkeek, sterkte dat mijn zelfbeeld toch een béétje aan .
Enkele weken gingen voorbij . Ik kreeg te horen dat Geert me had bedrogen met een andere vrouw op de nieuwe afdeling waar hij zat . Dit was gebeurd in de week dat Geert en ik nog een koppel waren. Mijn vertrouwen en beeld dat ik van hem had , veranderde in een oogopslag. Ik wou geen enkel contact meer hebben met hem .
Om deze teleurstelling een beetje van me af te kunnen zetten , ging ik met een aantal medepatiënten iets gaan drinken buiten de afdeling . Het was net dat wat ik nodig had , afleiding ! Ook al mocht ik geen druppel alcohol drinken, ik moest even weg zijn !
Wordt vervolgd ...
"De Gremlins",was de naam van het café waar ik met een aantal medepatiënten naartoe ging . Ik betrapte mezelf erop dat ik vaak met mijn handen liefkozend over mijn buik streelde . Het idee van een klein groeiend wezentje in mij , zat constant in mijn achterhoofd.
Een jongeman genaamd Sven , van mijn afdeling , was druk aan het telefoneren. Hij was een blonde adonis met mooie blauwe kijkers , ongeveer 1m85 groot, mager en altijd vriendelijk tegen iedereen . Ik zag dat het een moeilijk en ernstig gesprek was , want de tranen stonden in zijn ogen .
Iedereen aan onze tafel nam een pintje , maar ik koos wijselijk voor een ice-tea . Sven was net klaar met bellen en huilde onophoudelijk. Ik kende hem enkel maar van op de afdeling en veel woorden hadden we samen nog niet gewisseld, hoogstens een "hallo" of een "goedemorgen", meer niet!
Toch kreeg ik een compassie met hem en vroeg wat er scheelde . Het was blijkbaar net gedaan met zijn vriendin. "niemand ziet me graag !" Schreeuwde hij luid met de tranen stromend langs zijn wangen .
Onwennig sloeg ik zijn hartzeer gade maar wist niet goed hoe ik hem verder nog kon helpen . Het idee dat niemand je graag zag , herkende ik alleszins . Het was het ergste idee en het meest pijnlijke gevoel waar een mens maar mee kon rondlopen.
Plots zei ik tegen Sven , zonder er verder ook maar over te hebben nagedacht : " maar ik zie je toch wel graag ! " waarop een minutenlange stilte volgde . Ik veegde de tranen van zijn wangen en gaf hem een korte kus op de mond . Tot op de dag van vandaag blijf ik erbij dat het een kus en troostende woorden uit compassie en herkenning waren . Wat kende ik zelf van de liefde ? Liefde was een zoektocht naar bestaansrecht en herkenning voor mij . Het feit dat Sven zich niet geliefd voelde door niemand , deed mij geloven dat hij een zielsverwant was , iemand die mij begreep en ik hem .
Wat volgde was een relatie tussen mij en Sven . Ik was wel eerlijk en zei tegen hem dat ik zwanger was en dat de baby voor mij op de eerste plaats kwam . Als hij dit kind niet zag zitten of enigszins maar kon aanvaarden , was er geen toekomst voor ons mogelijk .
Sven leek er absoluut geen probleem mee te hebben dat ik zwanger was van iemand anders zijn kind . Meer nog hij zou dit kind mee liefhebben, opvoeden en beschermen net alsof het zijn eigen kind was. Zijn woorden deden me bijna letterlijk tranen in de ogen krijgen .
Het leven leek me toe te juichen . Ik had wat ik altijd al had willen hebben , een doel om voor te leven en een partner die me zou steunen in deze zwangerschap. Bovendien was ik bijna 18 jaar , dus kon niemand me nog íets maken of duwen in een richting die ik niet zag zitten met mijn kind .
Mijn zwanger buikje begon stilletjes aan meer zichtbaar te worden . Tijdens de lessen op school , was het vaak moeilijker om mijn aandacht erbij te houden . Constant moest ik vragen om naar het toilet te mogen gaan en ook van de welbekende zure oprispingen, bleef ik niet gespaard .
Ik herinner me nog goed dat ik tijdens de les muzische opvoeding , mijn kindje voor het eerst voelde stampen . "Ik heb haar voelen schoppen !" Riep ik verbaasd .
Mijn gynaecologe had de week ervoor tijdens een echografie al verteld dat het een meisje ging worden en dat ze volledig op schema zat .
De kinderen van mijn klas kwamen allemaal geïnteresseerd aan mijn buik voelen . Het was voor mij de eerste keer dat ik een duidelijk teken van mijn kindje had gekregen.
Mijn 18de verjaardag vierde ik in de psychiatrie. Niet echt de plek waar je graag je verjaardag wenst te vieren , maar ik had er vrede mee. Ik was ondertussen al 5 maanden zwanger dus net over de helft . Ik zou snel een beslissing moeten nemen die bepalend was voor mij en de baby . Ging ik verder doen met mijn school , zou ik kiezen voor een tehuis voor jonge moeders of ging ik een appartementje zoeken en samenwonen met Sven ? De bevalling was gepland voor half Juni, dus mijn examens kon ik zowieso niet meer meedoen .
De weg naar volwassenheid en vrijheid, leek voor mij het meest aantrekkelijke. Samenwonen , meubeltjes kiezen, een uitzet kiezen voor de baby en ongeduldig naar de bevalling toeleven , dat was alles wat ik maar wenste .
Toch was ik nog niet zo lang met Sven samen en wist ik allesbehalve wat maakte dat hij opgenomen was op een afdeling zoals Monding. Veel vertelde hij niet over zijn verleden en dat maakte me juist argwanend .
De dag voor ik de deuren van Monding voorgoed achter me zou sluiten, vroeg ik aan Anja meer informatie over het verleden van Sven . "Is er iets wat ik nog zou moeten weten over Sven vooraleer ik met hem ga samenwonen ?" Vroeg ik bedenkelijk.
Ik wist dat Anja beroepsgeheim had en dat deze vraag daarom overbodig was , maar toch wou ik het erop wagen . Niets mocht de veiligheid van mij en mijn kleintje ook maar enigzins in gevaar brengen . Anja antwoordde dat ze hier geen informatie over mocht geven en met een bang hartje verliet ik de dag erop de afdeling Monding. In totaal 9 maanden had ik daar verbleven , therapieën gevolgd , naar school gegaan en weer allerlei mensen die net als ik een emotionele kwetsbaarheid hadden leren kennen .
Ik wou desondanks alles het onderwerp "psychiatrie" ver achter met laten en me vol goede moed gaan toespitsen op het nakende moederschap en de weg naar volwassenheid.
Wordt vervolgd....
Ik vond met Sven al gauw een gezellig en modern appartementje in Deurne . Het bevond zich op de 2 de verdieping en vlakbij was er een supermarkt en een kleuterschooltje.
Het was niet evident om een huurwaarborg bij elkaar te krijgen aangezien ik een leefloon van het Ocmw ontving . Ook Sven was net uit opname en moest het ook stellen met een leefloon.
Vreemd genoeg waren het mijn ouders die de huurwaarborg betaalden en een meubelpakket voor me kochten . Was het hun manier om aan te tonen dat ze me graag zagen ? Was een financiële bijdrage de enige blijk van liefde die ze kende ? Ik wou er niet teveel over nadenken. Ik was ergens al blij genoeg dat mijn ouders me deze keer wel steunden.
De weken vlogen voorbij en ook mijn zwanger buikje begon steeds maar boller en boller te staan. Sven ging als toegewijde partner steeds mee naar de gynaecoloog en stelde me gerust wanneer ik me onaantrekkelijk voelde of zorgen maakte over mijn gewicht . Onzeker als ik was , was een mager figuurtje voor mij erg belangrijk . Het was iets wat ik als kind ook had gezien van thuis uit . Mijn moeder was zelf maar 1m55 groot en woog amper 48 kg . Als er bij haar ook maar 1 kg bij was gekomen , begon ze op haar eten te letten . Door het vele nuttigen van alcohol en de pakjes sigaretten die ze rookte , was haar eetlust nog minder dan die van een kind . Mijn vader kleineerde haar dan ook nog eens door te zeggen dat ze precies wat was bijgekomen en zo bleef het een vicieuze cirkel.
Desondanks ik allesbehalve tevreden was met de kilo's die erbij kwamen , bleef ik toch gezond en regelmatig eten . Ik nam me voor dat mijn gewicht hoe dan ook terug op peil moest worden gezet van zodra ik bevallen was . Door de zwangerschap was ik al 17 kg bijgekomen .
Het was de zomer van 2003 . Een hittegolf was voorspeld en mijn voeten , voor zover ik deze nog kon zien vanwege mijn dikke buik , leken op opgezwollen olifantenpoten .
Sven vond een baantje als ober bij een plaatselijk cafeetje in Antwerpen . Hij deed vele overuren om toch maar extra geld in het laatje te brengen . De angst om alle dagen alleen thuis te moeten zitten en niets om handen te hebben , speelde me toen al parten . Vaak bracht ik dan een bezoekje aan het café waar Sven werkte en bleef ik daar zitten tot 's avonds .
Toen ik bijna 36 weken zwanger was , begon ik nestdrang te krijgen . Overal in huis begon ik obsessief te poetsen tot in de kleinste hoekjes . Sven werd er zowaar horendol van , zeker toen ik met mijn hoogzwangere buik op een ladder te ramen zat te lappen . Alles moest tot in de kleinste details in gereedheid worden gebracht vooraleer ons kleine prinsesje arriveerde. Haar kamertje was al helemaal klaar en ook in de eetkamer stond er een mooie wieg met witte omranding.
Op 4 juni 2003 , een week voor de geplande bevaldatum , ging ik met mijn ouders uit eten . Ook Sven was mee uitgenodigd wat maakte dat mijn ouders hem toch graag moesten hebben . Ik probeerde desondanks mijn verleden , alles wat er was gebeurd te vergeten en een nieuwe start te maken met mijn ouders. Nu ik snel zelf mama zou worden , vond ik het belangrijk dat er een goed contact zou zijn tussen hen en hun kleinkind . Misschien zou een kleinkind zelfs een verandering brengen in de band die ik met mijn ouders had en die niet echt van een leien dakje was gelopen . Ik kon enkel maar hopen dat er verandering in zicht was . Na het etentje , waren Sven en ik terug op het appartementje . De harde buiken die ik steeds maar voelde , deden me beseffen dat de bevalling niet meer lang op zich zou laten wachten . Ook de tropische temperaturen deden me er stilaan genoeg van krijgen om als een waggelende eend te wandelen van hier naar daar om de krampen op te vangen .
Door het pikante voedsel dat ik had gegeten op restaurant , waren de weeën nu echt op gang gekomen . De pijn die ik voelde in mijn onderrug en de harde buiken die elkaar steeds sneller begonnen op te volgen , maakte dat ik mijn ouders in paniek opbelde met de vraag om met me naar het ziekenhuis te rijden .
Gelukkig stonden ze vrij snel aan het appartement . Mijn moeder had een handdoek bij zich en zei dat ik deze tussen mijn benen moest houden voor het geval mijn water zou breken . Ik wist niet goed wat ik me daar allemaal bij moest voorstellen, het enige waar ik me lichtelijk zorgen over maakte , was de pijn die de bevalling op zich met zich zou meebrengen. Verhalen op televisie met gillende vrouwen smekend om pijnbestrijding , ik had elke aflevering ervan gezien . Geen enkele bevalling was pijnloos verlopen of zonder gegil . Ik vroeg me af of het echt zo een hel ging worden en zo onmenselijk veel pijn zou doen .
Eens aangekomen in het ziekenhuis, mocht ik direct naar de afdeling materniteit gaan . Er werd me een rolstoel aangeboden, maar koppig als ik was weigerde ik die . Ik kon immers nog zelf lopen!
Een blauwe band met allerlei plastieken noppen werd rond mijn buik gedaan . Op een schermpje kon ik zien hoe snel de weeën zich na elkaar opvolgde . Ook een hartslagmonitor voor de baby werd aangekoppeld . Het snelle en sterke geluid van de baby's hartslag , maakte me instant weer rustig.
De pijn die ik voelde van de weeën was nog goed houdbaar. " waar maken die vrouwen toch zo een tumult van ? " lachte ik in mezelf . Net op het moment dat ik me wou rechttekken aan een bar die boven het bed hing , hoorde ik een krak !
Een beetje vocht kleurde het hoeslaken van het ziekenhuisbed waardoor ik dacht dat ik in bed had geplast . De krak die ik had gehoord maakte me zodanig ongerust dat ik mezelf voor de geest haalde de arm van mijn baby te hebben gebroken . In paniek riep ik een verpleegster en smeekte ik haar om me te controleren . " alles is toch in orde met mijn kindje ?? " vroeg ik ongerust .
"Mevrouw , uw water is zonet gebroken , maakt u zich geen zorgen !" Antwoordde de verpleegster.
Het was middernacht en de weeën volgde zich nu nog sneller na elkaar op . De pijn was nu niet meer te harden en ik smeekte om een epidurale verdoving . "Woont de anesthesist ver van hier ?" Vroeg ik met een trillende stem en het zweet op mijn voorhoofd . Het idee dat ik nog een half uur met deze pijnlijke weeën moest rondlopen maakte me helemaal gek .
Gelukkig was de anesthesist redelijk snel gearriveerd en kreeg ik een ruggeprik toegediend tijdens een wee . Ik weet niet wat er juist pijnlijker was, de wee zelf of de prik in mijn rug met een reuzenaald ?
Groot was mijn opluchting toen de pijn stilaan begon te verdwijnen . Mijn benen werden helemaal gevoelloos waardoor ik ze niet meer kon bewegen .
Nu ik een beetje meer ademruimte had , probeerde ik mijn ogen te sluiten en te slapen . Ook Sven lag naast me op het ziekenhuisbed en hield mijn hand vast . Nog eventjes en we zouden een klein prinsesje in onze armen houden !
Wordt vervolgd ....
Na een bevalling die slechts 4 uur duurde, had ik eindelijk een klein prinsesje in mijn armen . Ze kreeg de naam Maité en woog slechts 2,895 kg. Spontaan kwamen de tranen bij me opzetten , ze was perfect . Ik begreep plots het begrip " liefde op het eerste gezicht " in termen van moederliefde .
Ook Sven mocht zich nu trotse papa noemen en was vertederd bij het eerste contact met zijn dochter . Er overspoelde me een enorm verantwoordelijkheidsgevoel over dit kleine mensje . Het plotse besef dat ik levenslang voor haar er zou moeten zijn , schrikte me een beetje af . Het gevoel dat ik invloed zou hebben op haar opgroeien en haar kans op gelukkig bestaan, maakte me bang .
Ik was net 18 jaar geworden , in zekere zin zelf nog een kind dat nu voor een kind zou moeten gaan zorgen . Tranen en angsten overspoelde me . De verpleging stelde me gerust dat er wel meer prille mama's last hadden van de " baby-blues" . Het was een term waar ik nog nooit eerder van had gehoord of waar ook maar iemand me had voor gewaarschuwd. Ik besloot ondanks mijn angsten toch te genieten van mijn kleine prinsesje .
Urenlang kon ik naar haar liggen staren . Ik kon het amper geloven dat ik zojuist een perfect mensje op de wereld had gezet. In het ziekenhuis durfde ik amper mijn ogen te sluiten uit schrik dat Maité zou stoppen met ademhalen in haar slaap . Voorzichtig zette ik de couveuse naast mijn bed en legde mijn hand voorzichtig op haar buikje . Dit kleine meisje had in wezen mijn leven gered . Zonder haar zou ik gekozen hebben voor het afscheid .
Ook mijn moeder kwam op kraambezoek . Toen ze me op bed zag zitten met Maité in mijn armen , was het eerste wat haar opviel , hoe beschermend ik voor haar was . Ik liet haar geen moment alleen en voelde me zelfs schuldig als ik even een douche moest nemen .
Het was stresserend om te zien hoe andere mensen Maité in hun armen namen en er mee rondliepen . Gelukkig kon ik na 4 dagen op de kraamafdeling naar huis gaan met Maité.
Haar kamertje was helemaal ingericht en ook in de woonkamer stond een mooie witte wieg . Ik probeerde volop te genieten van het prille gezinsgeluk , al moet ik toegeven dat ik me een beetje had mispakt aan de korte slapeloze nachten . Elke 4 uur moest Maité een flesje krijgen. Ook de krampjes waarmee ze te kampen had en waarvoor ik wel 3 apothekers was afgegaan , maakte me net zoals elke jonge mama helemaal gek .
Na 3 weken probeerde we een andere pap gemaakt op basis van soja in de hoop dat de krampjes bij Maité zouden afnemen. Het was zielig om te zien hoe ze haar korte beentjes naar haar buikje optrok en het uitschreeuwde van de pijn. Mijn moederhart brak bij elk geluidje dat ze maakte . Voor mezelfs goed zorgen, was een hele opgave omdat al mijn zorgen uitgingen naar Maité. Op 3 weken tijd was ik 17kg afgevallen en woog nog slechts 46 kg.
Gelukkig sloeg de sojapap goed aan , de krampjes verdwenen als sneeuw voor de zon en ons kleine prinsesje sliep na 3 weken voor de eerste keer door . Uit veiligheidsoverwegingen, hadden Sven en ik een wiegendoodsensor gekocht die de ademhaling controleerde wanneer ons meisje sliep. Ik zou het mezelf nooit hebben vergeven als er iets met haar gebeurde.
Sven en ik waren allebei thuis . We wisselde de zorg voor Maité af , zodat we allebei aan voldoende slaap konden komen. Het was een hele aanpassing om plots alles in het teken van een klein prinsesje te stellen, maar ondanks alles , lukte het ons de eerste maanden zonder enig probleem .
Heel mijn leven stond in het teken van Maité. Ik vond dat dit zo hoorde. Een moeder moest er voor haar kind zijn en haar zoveel mogelijk liefde geven. Hierin tekort schieten, zou desastreuze gevolgen hebben. Ik wou niet dat ze zich ooit zo verdrietig en alleen op de wereld zou moeten voelen op de manier hoe ik mijn jeugd had beleeft .
Ik vond het mijn verantwoordelijkheid en alleen die van mij, om voor het geluk van Maité in te staan . Ik was ervan overtuigd dat dit een levensdoel zou zijn dat ik kost wat kost tot een goed einde zou brengen .
Wordt vervolgd
Maité groeide als kool. Ik genoot van elk moment en elke mijlpaal die ze maakte in haar jonge leventje. Toch bracht het contact en de liefde die ik voelde voor haar,me vaak terug naar mijn eigen jeugd. Het maakte dat ik me nog meer vragen stelde over de opvoeding die ik zelf had gekregen en de gevolgen die ik eraan had overgehouden .
Er kwam een moment dat ik merkte dat Sven en ik het financieel steeds moeilijker kregen . Er moest een oplossing komen zodat we toch alle rekeningen konden blijven betalen . Ook Maité werd door ons overstelpt met cadeautjes en de meest schattige kleertjes en ik vond dat deze levensstijl , die eigenlijk boven onze stand was, aangehouden moest blijven .
Sven vond algauw werk als chef-kok in een cafeetje in Antwerpen . Het was net zomer en de meest drukke periode in de horeca . Het maakte dat hij lange uren van huis weg was en ik dus alleen in stond voor de zorg over Maité.
De eerste dagen ging dit redelijk goed. Ik stortte me als een ware huisvrouw op mijn huishouden en sliep op de uren dat Maité een dutje moest doen . Toch voelde ik elke keer een angst bij me opkomen telkens Sven vertrok naar zijn werk . Het was onvoorspelbaar wanneer hij terug naar huis zou komen en wat moest ik de hele dag met een baby in huis gaan doen ?
Ik was niet het type mama dat met de buggy elke dag een ommetje ging maken en contacte legde met andere mama's. Ik sloot me elke dag op in huis en kon enkel maar hopen dat de avond snel zou aanbreken . Vriendinnen en kennissen hadden we nauwelijks of nog niet .Mijn leefwereld was beperkt tot het moederschap en het huishouden alleen. Ik voelde me gevangen in een gouden kooi.
De angsten bleven aanslepen. Elke gil die Maité maakte, stond ik aan haar bedje . 's morgens opende ik mijn ogen en kreeg ik hartkloppingen en ademhalingsproblemen.het bleek om een hyperventilatie-aanval te gaan. Op een dag, net toen Sven wou vertrekken naar zijn werk , smeekte ik hem op mijn blote knieën en met de tranen in de ogen, om thuis te blijven voor mij. Ik kon de eenzaamheid en vooral de onvoorspelbaarheid van zijn lange werk-uren niet langer aan . Hij keek me met een niet berijpende blik aan en antwoorde kort dat er brood op de plank moest komen . Na de zomer, zou hij minder uren moeten werken en meer tijd voor mij en de baby kunnen vrijmaken.
Het viel me op dat hij ook meer en meer begon te drinken . Natuurlijk , zat hij aan de bron . Elke dag dronk hij bier na de uren die hij had gewerkt om te ontstressen met zijn collega's . Het maakte me jaloers dat hij wel een sociaal leven had en zomaar in en uit het ouderschap kon stappen en ik niet .
Natuurlijk nam ik soms wel het openbaar vervoer met een veel te grote buggy die je amper de bus op kreeg, richting het café waar hij werkte . Toch vroeg het telkens enorm veel energie van mij om die stap naar buiten te zetten . Ik kon het trouwens ook niet maken vond ik van mezelf om alle dagen met een baby op café te zitten tussen half dronken mensen die de ene sigaret na de andere opstaken . Nee het was mijn taak om Maité zo goed en veilig mogelijk groot te brengen .
Ik begon meer en meer na te denken om zelf te gaan werken . Maité was nu 4 maanden oud en zou naar een kleinschalige crèche in de buurt kunnen gaan . Het idee dat iemand anders elk lachje , elke lieve blik , elke mijlpaal van haar zou gaan meemaken, maakte me Verdrietig . Langs de andere kant, zou gaan werken wel betekenen dat ik terug meer sociaal contact had met andere mensen en ik beetje bij beetje wat meer structuur kon opbouwen in mijn leven .
Met een klein en bang hart, nam ik een job aan als kassierster in een groot warenhuis en schreef ik Maité in bij de crèche. Het waren lange dagen dat ik werkte, want uiteraard nam ik een fulltime job aan . Part-time was niet aan mij besteed , voor dat geld kon ik evengoed thuisblijven dacht ik toen .
De eerste maanden op mijn nieuwe werk, gingen redelijk goed. Alles was nog nieuw en leuk ,zodanig dat het me geen enkele moeite kostte om de nieuwe routine in mijn leven gewoon te worden . Ook financieel Scheelde het een hele hoop .
Toch mistte ik Maité verschrikkelijk en vond ik mezelf niet langer een goede moeder . Elke keer ik haar naar de crèche bracht en Maité begon te huilen, brak mijn hart.
Fulltime werken en dan nog een heel huishouden perfect willen doen plus een perfecte mama willen zijn , het kostte me ontzettend veel energie . Energie die ik bovendien niet eens had. Toch wou ik nergens op inkrimpen . Het woordje me-time of ontspanning , was het enigste wat ik aan me voorbij liet gaan .
Na ongeveer 9 maanden op mijn nieuwe werk, was ik helemaal uitgeblust. De klieren in mijn keel Zwelde telkens op door de oververmoeidheid en het uitte zich in constant ziek worden . Ook mijn relatie met Sven kwam onder druk te staan . Zijn drank-gewoontes , maakte dat we telkens in ruzie belandde . Ik wist dat het zo niet verder kon, ook voor Maité niet . Dus besloot ik na 9 maanden te stoppen met mijn werk als kassierster en me terug te richten op het moederschap.
Een tijdlang ging het weer beter . Sven en ik plande zelfs een reisje naar Spanje met het vliegtuig. Het zou de eerste vliegreis worden voor Maité ,wat het natuurlijk allemaal extra spannend maakte .
Rond diezelfde periode en op de leeftijd dat Maité 15 maanden oud was, kwam ik te weten dat ik terug zwanger was . Ik vond het geweldig dat er een nieuw leven in mijn buik groeide en dat er een speelkameraadje voor ons prinsesje zou komen . Ook Sven keek uit naar het nieuwe leventje dat op komst was. Het zou zijn eerste biologische kindje worden .
Ik was nu 20 jaar oud en de bevaldatum was uitgerekend voor in april . Ondanks de ups en downs in de relatie met Sven , mijn angsten en onzekerheden en de moeilijkheden om werk en gezinsleven te kunnen combineren , zag ik het leven redelijk rooskleurig in. Kindjes betekende voor mij het mooiste wat er op de wereld bestond . Hun puurheid en vooral bewondering voor alles in de wereld, deden me smelten en me vooral voelen dat ik leefde . Nog steeds was het mijn voornaamste doel om een goede mama te worden. Ik wou later kinderen die met een positieve blik op hun jeugd konden terugblikken en vooral een goede band met ons hadden opgebouwd. Dat laatste was iets wat ikzelf ontzettend hard mistte .
Wordt vervolgd
Hoe en wanneer juist mijn relatie met Sven zo fout is beginnen lopen , ik kan er geen juist antwoord op geven . Ik weet dat het allemaal begonnen is vanaf ik zwanger werd van een 2 de kindje . Sven kon van het ene op het andere moment veranderen van gedrag . Ook zijn gezichtsuitdrukking werd anders en het vele consumeren van alcohol deed er helemaal geen goed aan . Het begon allemaal tijdens een banale ruzie die meestal over onze financiële toestand ging . De ruzies werden verbaal agressiever en ook kwam er soms wat duw en trek -werk aan te pas . Door de ruzies , ging mijn libido uiteraard ook pijlsnel naar beneden , wat alleen maar meer kwaadheid en frustratie bij Sven opwekte .
Verbaal Stond ik sterk in mijn schoenen . Sven kon het niet verkroppen dat ik telkens weerwoord gaf , waardoor de ruzies alleen maar escaleerde. Ook mijn verlatingsangst en jaloersheid naar andere vrouwen toe, die hem benaderde , het deed er zeker geen goed aan .
Een ruzie die ik me herinner als de dag van gisteren , was toen Sven en ik net de bus hadden genomen en waren afgestapt in Deurne . Maité moet op dat moment nog in de crèche zijn geweest of bij de moeder van Sven genaamd Sonja, die bij ons een tijdje logeerde.Sonja was een invalide vrouw en droeg een soort van plastieken steun verband aan haar nek . Het was een zwaarlijvige vrouw die erg aardig en behulpzaam was .
Op diezelfde dag ,hadden Sven en ik weer knallende ruzie . Op het moment dat ik er meer dan genoeg van had en alleen terug de bus naar huis wou nemen , sloegen de stoppen bij Sven helemaal door . Eerst duwde hij me in mijn rug . Ik negeerde hem en bleef halstarrig verder wandelen richting bushalte . De zenuwen en angst gierden door mijn hele lichaam . Ik moest me kalm zien te houden voor ons ongeboren kindje. Ik was namelijk eindelijk de 3 cruciale maanden gepasseerd en wist dat stress allesbehalve gezond kon zijn voor een baby . Sven begon te roepen naar mij , de meest lelijke en denigrerende woorden die je maar kan bedenken . Ik probeerde ook dat te negeren en liep verder . Op het moment dat ik bijna aan de bushalte was en me net wou omdraaien , stond Sven dreigend voor mijn neus . Zijn ogen waren rood doordrongen van woede en zijn grote gestalte deden me een stap achteruit zetten .
Ik voelde dat er iets zat aan te komen . In één of andere snelle reflex , hield ik mijn handen voor mijn gezicht . Niet wetende wat er ging gebeuren . Plots voelde ik een stekende en scherpe pijn in mijn buik . Sven had zojuist een harde stomp erin gegeven met gebalde vuist .
Ik stond aan de grond genageld van verbazing ! Kwaadheid en angst voor mijn kindje stegen ten top . Ik duwde hem achteruit en dreigde om een klacht in te dienen bij het dichtstbijzijnde politiebureau . Gelukkig was er één net achter de hoek . In kon enkel hopen dat dit Sven zou afschrikken en enigszins zou kalmeren . Ik liep richting het politiebureau uit . Sven nam me bij men haren vast en dwong me te blijven staan bij de bushalte . Omstaanders die alles zagen gebeuren , deden hun hoofd naar beneden of keken snel de andere richting uit .
" Ik maak je kapot als je nu niet op die bus stapt ! " Snauwde hij met een gemene blik .heel even aarzelde ik, er was te weinig tijd om logisch na te denken en een beslissing te nemen . Ik durfde niet anders dan hem te gehoorzamen en kon enkel maar hopen dat mijn gehoorzaam gedrag, het zijne zou kunnen veranderen .
Vooral voor de baby in mijn buik was ik ongerust . Had het er iets aan overgehouden ? Zou ik een tussentijdse bloeding krijgen en ons kindje verliezen ? Het waren zoveel vragen en vooral angsten die door mijn hoofd gingen .
Terug thuisgekomen op het appartement , begon Sven zich inderdaad helemaal anders te gedragen . Hij huilde honderduit en smeekte me op zijn blote knieën om hem dit te vergeven . Verbaasd en nog vol onverwerkte woede , schold ik hem de huid vol . Het enigste wat ik wou , was zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gaan om een echo te laten nemen .
Sven liet me niet gaan en ging voor de deuropening staan . Zijn dreigende houding kwam weer naar boven, dus ik kon geen kant op . De moeder van Sven probeerde eerst nog de gemoederen te bedaren , maar koos uiteindelijk toch partij voor Sven .
Liefst van al had ik op dat moment mijn koffers willen inpakken , Maité bij me nemen en vertrekken. Maar waar naartoe ? Ik had mezelf zodanig geïsoleerd , had geen vrienden of familie waar ik terecht kon voor een lange tijd en financieel was het al helemaal al niet haalbaar .
Toen ik met mijn telefoon naar mijn oma wou bellen om me te komen ophalen , nam Sven deze uit mijn handen en sloeg hem kapot op de grond . Ik moest dit totaal anders zien aan te pakken , ook voor Maité . Zij zag immers alles gebeuren en voelde de spanning hangen . Ik kon me als kind nog herinneren hoe de ruzies en het geweld thuis mij hadden getekend . Hier wou ik absoluut Maité niet aan blootstellen.
De uren passeerde , ik had me opgesloten in mijn kamer . Maité was eindelijk in slaap gevallen. Tranen liepen langs mijn wangen naar beneden , er leek geen einde aan te komen . Hoe had ik mezelf in deze situatie kunnen zetten ? Hoe moest ik hier weer uitgeraken ?
Vooral de angsten en de paniekaanvallen, blokkeerde mijn hele lijf en weerhielden me ervan om stappen te ondernemen . Ik werd zo moe van alle stress en verdriet , dat het enige wat ik wou , slapen was.
Zo ging het mijn hele zwangerschap door . Sven dwong me om maar een erotiekbeurs te gaan en naar een parenclub . Als ik niet gehoorzaamde , zou ik slagen krijgen. Ik probeerde me hiertegen te verzetten ,vooral verbaal want fysiek was ik niet tegen hem opgewassen . Mijn kwaadheid en haat naar hem toe werden steeds groter . Na elke uit de hand gelopen ruzie, volgende telkens weer hetzelfde patroon. Sven sloeg me, kreeg daarna spijt , begon te smeken en te huilen , deed me daarna nog geloven dat het mijn eigen schuld was en terug opnieuw .
Ik lichtte mijn oma in over de situatie. Zij pakte Sven heel hard aan en spelde hem meermaals de les . Toch leek er weinig of niets te veranderen want na enkele maanden begon het allemaal terug opnieuw . Pas toen ik helemaal ten einde raad was , klopte ik bij mijn ouders aan . Hoogzwanger op dat moment en met Maité aan de hand , legde ik hen de hele situatie uit. Ik huilde onophoudelijk en vroeg aan mijn moeder of ik een tijdje bij haar mocht komen inwonen . Het was op dat moment helemaal niet meer veilig . Naar Maité toe deed Sven helemaal niets , maar naar mij werd hij steeds agressiever . Mijn moeder antwoordde met een afstandelijke en kille houding : " jij hebt op je 14 jaar beslist om thuis weg te gaan , trek dan nu ook maar je plan !"
Ik kon niet geloven wat ik zonet uit haar mond had gehoord . Meende ze dit ? Wou ze haar bloedeigen dochter , kleindochter en ongeboren kleinkind terugsturen naar die onveilige plek ? Was ze zo verbitterd door haar eigen verdriet dat ze er zelf niet mee inzat ?
Het was een pijnlijke klap die me eigenlijk nog vele meer pijn deed dan het fysieke geweld op zich . Naar mijn oma kon ik niet gaan . Mijn opa had althzheimer in een vergevorderd stadium en mijn oma kon de zorg hiervoor amper aan . Haar nam ik niets kwalijk omdat ik wist dat als de situatie anders was geweest , ze me met open armen had opgevangen .
Mijn vader kon het verdriet en de verslagenheid van mij niet langer aanzien . Ik denk ook dat hij niet durfde ingaan op de beslissing van mijn moeder. Wel strooide hij nog wat extra zout in de wonde door dingen te zeggen zoals : " als je had thuis blijven wonen ... , Als je je studies had afgemaakt ,.. enz "
Het deed er helemaal geen goed en veranderen deed het ook al helemaal niet aan het verleden of het heden . Wel was het voor hen de uitgelezen kans om me extra te vernederen en om hun gelijk toe te geven over alles wat ik had beslist vroeger .
Mijn vader reed met mij terug naar het appartement en beval me mijn koffers in te pakken . Hij zou me naar een soort vluchthuis brengen . Alle was beter dan daar ook maar één seconde langer te blijven . Ik pakte het hoognodige in en vooral de spullen voor Maité ,zette ik klaar in de wagen van mijn vader .
Hoe het allemaal zou verder verlopen, waar ik juist terecht ging komen en hoe ik mijn bevalling moest tegemoet zien , ik wist het allemaal niet meer .
Met geen enkele euro op zak en juist wat spullen om een paar dagen verder te kunnen , reden we richting een vluchthuis .
Wordt vervolgd
Aangekomen in het vluchthuis , met Maité aan de hand en mijn zwangere buik , voelde ik een soort zware spanning van mijn schouders vallen . Toch was de onzekerheid en de onveiligheid nog heel sterk aanwezig. De hormonen gierde door mijn hele lijf en ik kon niets anders doen dan huilen. De begeidster die de rondleiding deed in het gebouw en me de nodige informatie moest verschaffen , vertelde me dat mijn verblijf slechts voor maximaal 3 weken kon duren . In die periode moest ik een andere oplossing zien te vinden . Mijn hart bonkte in mijn keel . Hoe moest ik op zo een korte periode alles zien op de rails te krijgen ? Bovendien bevond ik me in een gemeente waar ik niets of niemand kende. Ergens zakte toen de moed me al in de schoenen.
In het huis waren ook een aantal andere vrouwen aanwezig . Allemaal waren ze hier vanwege fysiek of mentaal misbruik. 1 vrouw liep rond met een baby aan haar zijde . Haar gezicht zag helemaal bont en blauw . Er heerste een afstandelijke en toch begripvolle sfeer . Iedereen droeg een verleden van geweld met zich mee en dat schepte een band .
De eerste dagen viel het me zwaar om de zorg voor Maité op me te nemen . Mijn hoofd stak vol met zorgen en angsten . De gsm die ik bij me had , stond roodgloeiend van de berichten die Sven had gestuurd of had ingesproken op mijn voicemail . Ik kon het niet laten ze allemaal te lezen en te beluisteren . Ik had toen beter moeten weten ! Hij wist me zo te bespelen en te manipuleren dat ik mezelf telkens de schuld gaf van alles wat er ooit tussen ons mis was gelopen.
Eerst huilde hij de onophoudelijk in een voicemailbericht , kort daarna begonnen de dreigementen . Het ene bericht na het andere , ik werd er gek van. Ik zette mijn telefoon volledig uit en begaf me naar de keuken . Daar aangekomen, stortte ik volledig in en bleef onophoudelijk huilen. Ik probeerde mijn verdriet niet aan Maité te laten zien en toch voelde ik me de meest waardeloze moeder op de wereld .
3 weken tijd had ik om alles in orde te maken . Ik was helemaal op van de emoties en vond zelfs de kracht niet om een telefoonboek open te slaan om te zoeken naar eventuele oplossingen .
Uiteindelijk ging ik te voet met de kinderwagen naar het plaatselijke OCMW . Ik had geen rijbewijs dus ik was voor alles afhankelijk van het openbaar vervoer . Onderweg naar daar , keek ik elke seconde achterom om te zien of Sven me niet achtervolgde . Hij wist uiteraard niet waar ik zat , maar toch voelde ik me geen seconde meer veilig waar dan ook .
Een sociaal medewerkster van het OCMW ontving me en vroeg achter allerlei papieren . Ik had niets bij me van al wat ze vroeg buiten mijn identiteitskaart . Alle papieren lagen nog op het appartement in Deurne.
Als er een procedure voor een aanvraag moest werden opgestart om alleen te gaan wonen , nam dit zeker meer dan 3 weken in beslag . Ik zou elk huisje zelf moeten gaan bezichtigen en aan elke huisbaas vragen of hij/zij akkoord zou gaan met een huurwaarborg van het OCMW . Veel van deze huisbazen zagen dit niet zitten en haakte af nog voor men je gezien had . Weer een domper van formaat .
Na anderhalve week in het vluchthuis te hebben verbleven en geen andere oplossing in het vooruitzicht , nam ik de meest domme beslissing die ik ooit had kunnen nemen . Ik ging terug naar Sven.
Hij droeg me handen , beloofde me om me nooit met nog 1 vinger aan te raken en overstelpte met aandacht en cadeautjes . Ergens diep in mijn hart , geloofde en hoopte ik dat mijn korte afwezigheid zijn ogen hadden doen opengaan en hem doen inzien dat dit alles zo niet langer kon .
Mensen veranderen niet ! Of toch niet zomaar . Ik stelde voor om samen in relatietherapie te gaan.
Sven ging hier eerst heel enthousiast op in , dus maakte ik een afspraak bij een therapeute in de buurt waar ze ons op de wachtlijst plaatste .
Toen het eindelijk zover was , bedacht Sven zich en verzon allerlei smoesjes om niet te moeten gaan. Zijn drukke werkshema in het café was voor hem de ideale uitvlucht . Samen in therapie gaan als één partij niet wilt meewerken had totaal geen zin . Ik annuleerde de afspraak en kon enkel hopen op het beste .
Een paar weken later , was er opnieuw een zware ruzie tussen ons . Sven had weer teveel gedronken en ik probeerde me verbaal gedeisd te houden . Lang kon ik dit niet volhouden . Hij werd alsmaar kwader door mijn stilzwijgen en gaf me een duw. Ik deinsde achteruit en riep in alle onmacht om ermee op te houden.
Ik begon te roepen ! Alle onverwerkte kwaadheid en verwijten slingerde ik naar zijn hoofd. Het ene glas na het andere smeet Sven op de grond , wat mij alleen maar meer furieus maakte . Ik zou degene zijn die achteraf alles moest opkuisen , al was het alleen maar om te voorkomen dat Maité er met haar voetjes intrapte .
Met gebalde vuist sloeg hij de glazen ruit van de woonkamerdeur stuk .het bloed drupte langs zijn arm op de grond . Zijn ogen waren doordrongen van woede en een venijnige glimlach verscheen op zijn gezicht.
Met het bloed druppelend van zijn gebalde vuist , liep hij richting de witte wieg in de woonkamer . Hij lachte gemeen , deed zijn bebloede vuist naar boven zodat al het bloed in de wieg drupte . Zowel het gordijn dat erover hing als de gehele omranding, waren rood doordrongen van het bloed .
Tranen van kwaadheid en onmacht sprongen in mijn ogen . Hij duwde me in de zetel. Met mijn armen rond mijn zwangere buik , probeerde ik de baby te beschermen . Op de achtergrond hoorde ik Maité huilen vanuit haar kamertje . Sven schopte in mijn rug en tegen mijn zij . Ik sloot mijn ogen en hoopte dat het snel voorbij was .
Toen ik mijn ogen weer opende , zag ik hem over mij gebukt staan . In de short die hij aanhad , zag ik een erectie verschijnen ! Hoe kon iemand zo ziek en mentaal geschift zijn om hier opgewonden van te worden ? Dit ging mijn verstand te boven . Sven deed eerst alle deuren op slot en droop daarna af naar de slaapkamer .
Verbouwereerd bleef ik achter , volledig in shock en starend naar de met bloed besmeurde wieg .
De ene paniekaaval volgde op de andere. Ik kreeg mijn ademhaling niet meer onder controle. Medicijnen mocht ik niet innemen vanwege de baby in mijn buik . Ik kon het niet meer aan ! Ik besloot om een afspraak te maken met de gynaecoloog om de bevalling in gang te zetten . Van zodra de baby uit mijn buik was , zou het kind in meer veiligheid zijn dan in mijn buik .
Ik was 37 weken zwanger !
Wordt vervolgd
Mijn gynaecologe was niet opgezet met het idee om de bevalling in gang te zetten . Ik schaamde me te diep om de waarheid over Sven en zijn gewelddadige gedrag te vertellen . Mijn grootste schrik zat er namelijk in dat ze mijn kindjes dan misschien zouden plaatsen .
Toch was alle stress die ik voelde ,ook niet goed voor de baby . Vaak had ik harde buiken en ook de constante huilbuien wogen zwaar op zowel mezelf als mijn ongeboren kindje .
Na meermaals aandringen en zelfs via de spoedafdeling binnen zijn te gaan met oefenweeën , werd dan toch beslist de bevalling in gang te zetten . Ik had alles over voor de veiligheid van de kinderen .
Gelukkig had ik een vlotte bevalling ondanks dat de epidurale verdoving maar half werkte . Vier uur later mocht ik dan toch een pracht van een dochter in mijn armen nemen . Ze kreeg de naam Ilana .
Tijdens mijn zwangerschap , maakte ik me vaak zorgen of ik dit kindje even graag zou kunnen zien als Maite ? Het bleek een ongegronde angst van mij , want vanaf ik haar in mijn armen had , werd ik direct overspoeld door moederliefde . Sven was ook bij de bevalling aanwezig . Je zag dat hij ondanks alles toch ook overmand werd door emoties . Ik kon het niet vatten dat de man die ik in het begin en zelfs nu toch ook nog een beetje graag zag , zo kon veranderen van het ene moment op het andere.
Liefde en haat liggen dicht bij elkaar wordt vaak gezegd . De reden dat ik toch telkens naar Sven terugkeerde ondanks alles wat hij me aandeed , was vooral omdat het onbewust een situatie was die ik herkende vanuit mijn prille jeugd . Mensen keren vaak terug omdat men ( onbewust) eerder zich veiliger voelt in een bekende situatie dan te kiezen voor het onbekende . Mijn laag zelfbeeld en de angsten die me blokkeerde om ook maar iets te ondernemen en de angst om te falen, maakte dat ik telkens hoopte dat hij zou veranderen . Ik was degene bij wie alle schuld lag , daar was ik heilig van overtuigd . Mijn ouders hadden immers gelijk , ik was het moeilijke kind waar niets mee aan te vangen was .
Ilana was niet bepaald wat je noemt een gemakkelijke baby . Ze had heel veel last van krampjes en dit ondanks ik direct naar soja-pap was overgeschakeld . Eens ik terug met haar thuis was , wogen de slapeloze nachten erg door . Ik zat er mentaal helemaal onderdoor en smeekte aan de moeder van Sven om te blijven logeren voor een aantal weken . Op die manier was ik niet alleen ,want uiteraard ging Sven terug naar zijn werk.
Ik betrok Maité zoveel mogelijk bij de verzorging van ilana. Zo een nieuwe " indringer" in huis die bovendien nog eens alle liefde en aandacht opeist, moest toch ook niet evident zijn voor haar. Vanuit mijn eigen jeugd herinner ik me nog goed hoe jaloers ikzelf was geweest bij de geboorte van mijn broertje . Hoe ik in het ziekenhuis in de couveuse kroop om aan mijn ouders aan te tonen dat ook ik nog van tel was .
Gelukkig maakte Maité er weinig problemen van en had ze meer interesse voor al het nieuwe speelgoed dat in huis rondslingerde dan naar die huilerige baby .
Het was moeilijk om de angsten onder controle te krijgen . Vaak zat ik in de keuken gehurkt te huilen . Ik voelde me gevangen , was oververmoeid en de zwangerschapskilo's verdwenen als sneeuw voor de zon . Voor mezelf goed zorgen , daar was geen tijd voor . Het enige wat ik wou was slapen, slapen, slapen .
Twee weken later volgde er een nieuwe intense ruzie . Sven had weer eens teveel gedronken en na de verbale agressie , volgde de fysieke . Sonja zag het allemaal gebeuren , maar buiten te roepen dat haar zoon moest kalmeren , deed ze niets .
Ik lag op de grond . Sven schopte tegen mijn zij en tegen mijn rug . Hij stond voor het grote raam in de woonkamer .
"Als ik nu met volle kracht hem naar achteren stamp, vliegt hij door de voorruit " ,dacht ik me . Ik durfde het niet . Deze agressie zat gewoon niet in mij ! Bovendien was ik doodsbenauwd voor 2 dingen . Als de raam niet barstte , was hij in staat me te vermoorden en als de ruit wel zou barsten ,had ik schrik dat hij dood zou zijn en ik dan op deze manier mijn kinderen kwijt was .
Bij mijn haren trok hij me recht en gooide me de keuken in . Zo vlug ik kon, kroop ik weer recht en zette me op het aanrecht ter hoogte van hem . Op de achtergrond hoorde ik ilana onophoudelijk huilen vanuit haar wiegje.
Ik gilde naar Sonja dat ze de politie moest bellen . Gelukkig deed ze dit onmiddellijk waarop Sven zijn eigen moeder op de grond duwde .
Hij wendde zich tot mij en met een harde duw , vloog ik van het aanrecht met mijn hoofd tegen een kast .
De enige gedachte die toen door mijn hoofd ging was : " laat het aub hier gedaan zijn , laat me sterven !
De politie arriveerde ongeveer een kwartier later en probeerde Sven tot zinnen te brengen . Ook naar hen toe was hij agressief . Een zoveelste proces verbaal werd opgesteld, maar hem buitenzetten of mee naar de cel nemen , deden ze niet. Integendeel , ik kreeg zelfs nog te horen dat ik degene was die Sven uitdaagde ! Met de boodschap dat we beter uiteen zouden kunnen gaan, vertrok de politie weer .
Ik had er voor de zoveelste keer genoeg van . Ik besloot dat ik de dag erop met de bus naar het psychiatrisch centrum zou gaan met de vraag voor een opname . Ik hoopte dat zij mij een oplossing konden bieden voor zowel mezelf als voor mijn 2 dochters .
Ik liet Maité en ilana achter bij de moeder van Sven en vertelde haar dat ik na de middag terug zou zijn. Sven lag zijn roes uit te slapen in de kamer ,dus kon ik vertrekken zonder dat hij ook maar iets merkte .
Ik ging eerst langs bij mijn vaste huisarts, die de hele situatie kende , om de nodige verwondingen vast te stellen en voor een doorverwijzing naar het psychiatrisch centrum . Mijn huisarts, een man van middelbare leeftijd , was één van de weinige personen met wie ik zo open kon praten. Hij schreef me xanax voor om de paniekaanvallen onder controle te krijgen en verzorgde de verwondigen die ik had opgelopen door Sven.
Toen ik bij de huisarts buitenstapte , merkte ik op dat ik nog iets was vergeten thuis . Ons appartement was slechts een straat verwijdert van waar de dokter woonde , dus ik besloot nog even snel naar huis te gaan.
Ik opende de deur . Sven zat in de woonkamer naast zijn moeder . Ze waren allebei aan het huilen. " Wat is er aan de hand ?" Vroeg ik verbaasd , waarop ik plots bemerkte dat Ilana niet langer in haar wiegje lag . Als een bezetene stormde ik de kamer van Maité binnen . Ook zij lag niet in haar bedje .
" Waar zijn de kinderen ?!" Riep ik luid en volledig overstuur. "Die zijn opgehaald en geplaatst door de Jeugdbrigade ." Snikte Sonja .
Mijn wereld stortte in . "Dit kan niet waar zijn " , " waar zijn ze naartoe ? " , "Ik moet bij hen zijn " , schreeuwde ik.
Ilana was slechts 3 weken oud en Maité nog net geen 2 jaar . Mijn meisjes waren geplaatst en hun kleerkast was leeggehaald. Totaal overstuur belde ik naar de dienst van de jeugdbrigade . Een man wist me te vertellen dat de plaatsing van de kinderen slechts voor een aantal weken maar zou zijn . Een team van de politie had hen naar een ckg ( centrum kind en gezin) gebracht in Kapellen. Er diezelfde dag nog naartoe gaan, werd ons verboden .
Verbouwereerd eindigde ik het telefoongesprek . Een ongekende woede borrelde zich binnenin mij op naar Sven toe . Ik moest mezelf zien te kalmeren om geen ongelukken te begaan . Sven nam me vast en verzekerde me dat we de kinderen zouden terugkrijgen . Versuft van emoties schonk ik mezelf die ochtend een vol glas wijn in. Alles waar ik voor leefde , was me afgenomen op slechts enkele minuten . Ik vervloekte mezelf dat ik naar de huisarts was gegaan en op dat moment niet thuis was gebleven .
Wordt vervolgd
zoveel ik maar kon, probeerde ik de meisjea te gaan bezoeken. Het tehuis waarin ze terecht kwamen,droeg de naam " Het Dennenhuis" en was gelegen in een bosrijk gebied. Sven en ik moesten telkens het openbaar vervoer nemen naar Kapellen . Eerst van Deurne richting Antwerpen een half uur en daarna Van Antwerpen uit naar Kapellen drie kwartier en dan weer terug . Het nam telkens een halve dag in beslag , maar toch wou ik hen zoveel mogelijk bezoeken .
De begeleidsters die de zorg over Maite en Ilana overnamen, waren zeer vriendelijk en toegewijd. Toch kon ik mijn kwaadheid naar hen toe maar moeilijk verborgen houden. Zij mochten immers de zorg en de opvoeding hebben over Maité en ilana terwijl ik er mocht op toekijken.Het deed me pijn , immens veel pijn om te zien hoe Ilana , toen net 3 weken oud, een flesje kreeg van een vrouw die ik niet kende. De kindjes droegen allebei kleren die toebehoorde tot de instelling. de kleren die de politie had meegenomen en daar afgegeven had , mochten ze op dat moment niet dragen .
Ik haatte Sven uit de grond van mijn hart. Nog nooit eerder had ik zoveel ingehouden wrok tegenover iemand gekoesterd. Ondanks mijn schrik van hem, wist ik dat ik alles op alles zou zetten om de kinderen terug bij mij te krijgen. Helemaal uitgeput van alle emoties en de busrit, plofte ik in de zetel neer eenmaal we terug thuis waren . het huis waar enkel nog het speelgoed onaangeroerd op de grond lag en de foto's die aan de muur hingen , het maakte me gek van verdriet .
Op de dagen dat Sven ging werken en ik niet naar de meisjes op bezoek ging , sliep ik bijna de ganse dag . 's avonds dronk ik ook overmatig met het idee om de pijn niet te moeten doorvoelen . Buiten de fysieke pijn die Sven me aandeed, was dit de ergste hel waarin ik ooit maar terecht had kunnen komen . Niemand wist me te vertellen hoelang de kinderen daar zouden moeten verblijven , het enigste wat er werd verteld was , was dat van zodra de situatie in huis stabiel en veilig werd , er misschien zou worden gekeken naar een mogelijke terugkeer van de kinderen.
De meest vreemde gedachten passeerde de revue in mijn hoofd. Allemaal hadden ze betrekking op het terug naar huis krijgen van de meisjes . Misschien is toen het meeste domme en naiëve idee ooit ontstaan .
Ik zou met Sven trouwen!
Niet uit liefde , want daar waar ik ooit iets had gevoeld voor Sven , was de liefde allang uitgedoofd. Ik zou trouwen met hem om de rechtbank ervan te overtuigen dat de situatie stabiel was. Daarna zou ik 's nachts de meisjes meenemen naar een vluchthuis en verdwijnen met de hen om nooit meer terug te keren! Dat was het plan , ik had er zowaar alles voor over .
Enkele maanden passeerde . Ik vroeg Sven ten huwelijk en we maakte alles in orde voor de nakende trouw . In België kan je pas 6 maanden na de aanvraag trouwen . Tijd hadden we dus in overvloed , al deed het me enorm veel pijn de kinderen zo te moeten zien opgroeien .
Ilana groeide als kool . Het eerste levensjaar is dan ook het jaar waarin een kind het meeste verandert . Ook Maite maakte, ondanks haar gemis naar huis, al snel vriendjes bij de leefgroep waarin ze verbleef . Sven werd rustiger . Hij had er geen enkel idee van dat mijn vraag om te trouwen er alles mee te maken had om de kinderen terug te krijgen , al evenmin dat ik trouwde met hem om daarna te gaan vluchten .
Op de dag van het huwelijk , vroeg ik aan mijn moeder of ze ook ging komen . Mijn ouders kennende , dacht ik dat het voor hen toch een belangrijke dag zou zijn . Mijn moeder kwam niet , om welke reden dan ook , ze zou niet aanwezig zijn . Haar band met Sven was zodanig vertroebeld , dat ik het haar eigenlijk niet kwalijk kon nemen , niet tegenstaande dat ik toch teleurgesteld was . Het voelde weer eens aan alsof ik in haar ogen niet belangrijk was of het ook maar waard om graag gezien te worden . Mijn vader kwam me wel even proficiat wensen op het moment dat ik bij de kapper zat . Met tranen in de ogen excuseerde hij zich voor het feit dat hij niet aanwezig zou zijn omdat hij werken moest. Ondanks ook zijn afwezigheid , zag en voelde ik de onmacht en het verdriet bij hem . Zijn ogen schreeuwde bijna : " meid aub, loop niet in je ongeluk !".
Mijn meisjes waren aanwezig op het huwelijk . Maite droeg het meest schattige kleedje dat je je maar kon inbeelden en ook Ilana , toen 6 maanden oud, zag eruit als een klein prinsesje . Het werd het huwelijk in intieme kring . Veel vrienden en familieleden hadden we niet en buiten een beetje Familie van Sven plus wat collega's van het café waar hij werkte , was dit alles .
Het huwelijk was tot in de puntjes voorbereid . Ik droeg een lang wit kleed met een bustier en Sven een deftig zwart maatpak . De limousine kwam ons ophalen en bracht ons naar het gemeentehuis . Er werd op geen enkele euro gekeken . Alles moest er zo echt mogelijk uitzien om maar aan te tonen dat ik trouwde met Sven uit liefde .
De avond van het "feest" , werd er zoveel gedronken dat ik amper naar ons appartement terug raakte. Ik keek naar Sven die zijn roes lag uit te slapen in de zetel en kon me amper voortellen dat deze man de man was met wie ik getrouwd was uit haat .
Weken na de trouw , kregen we van onze huisbaas te horen dat we niet langer op het appartement konden verblijven . De huisbaas was recentelijk gescheiden van zijn huidige vriendin en kwam terug in zijn huis wonen . Het was een domper van formaat , want waar moesten we zo snel een andere woning zien te vinden en hoe konden we nu een stabiliteit doen uitschijnen als we niet direct iets anders vonden ? Gelukkig kwam er een appartementje net aan de overkant van waar we woonde te huur . Ondertussen had ik weer werk aangenomen als kassierster in Antwerpen om me zo financieel al veilig te stellen voor de dag dat ik zou wegvluchten van Sven . We tekende het contract van het nieuwe appartement en verhuisde op nog geen maand tijd .
De muren in de woonkamer , schilderde ik vuurrood . Het was mijn manier om de kwaadheid en pijn die ik voelde over te brengen naar Sven . Wel 10 liters rode verf had ik nodig om alles te overschilderen . Een goede vriend die ik had leren kennen tijdens de periode dat ik werkte in Antwerpen , kwam me helpen . Zijn naam was Thierry , een man van middelbare leeftijd bij wie ik steeds terecht kon met mijn verhaal en die bovendien nog eens schilder was van beroep .
Ergens voelde ik me veilig bij Thierry , hij had een woonst vlak bij waar ik werkte en waar ik altijd terecht kon . Ik mocht alles aan hem vragen , hij was er altijd voor me . Ik denk dat ik als Borderliner en in de benarde situatie waar ik me toen in bevond , wel op eender wie die lief voor me was , verliefd had kunnen worden . Ik kan niet zeggen dat mijn emotionele toevlucht naar Thierry , me een schuldgevoel naar Sven toe gaf. Integendeel , ik voelde me veiliger nu ik een plekje had waar in indien nodig naartoe kon om tot mezelf te komen .
Ik heb Sven meermaals bedrogen tijdens onze relatie .Na de plaatsing van de kinderen had ik geen enkele zin tot rede meer . Mijn kwaadheid , die ik toen niet naar hem toe liet zien , uitte zich in het hem bedriegen . Het leek een kinderachtig iets hoe we met elkaar omgingen . Op deze jonge leeftijd , leek het oog om oog , tand om tand . Ik besef dat als ik ergens naartoe had kunnen gaan en de nodige ondersteuning had gehad , het allemaal zo ver niet had moeten lopen .
De laatste escalatie die tussen hem en mij gebeurde , was vlak nadat we verhuisd waren .De zoveelste ruzie , de zoveelste dreigementen , het duwen en trekken aan elkaar , ik had het meer dan gehad . Emotioneel had ik allang afstand van hem genomen , het was enkel kwestie van een plek te vinden waar ik terecht kon. De rechtbank liep er niet in dat ik deed uitschijnen dat alles koek en ei tussen ons was , dus er bleef maar 1 optie over . Kiezen voor een vertrek zonder de kinderen om ze daarna alsnog bij mij te krijgen . Van dat laatste was ik nog niet zo zeker. Welke moeder met Borderline waarvan de kinderen geplaatst waren, zou van de rechtbank nog een kans krijgen ? En dat met mijn verleden ?
Ik dacht werkelijk dat ik iemand anders nodig had om mijn kinderen terug bij mij te krijgen . Mijn laag zelfbeeld , mijn angsten , mijn verleden , het was uitgesloten dat ze in mijn ogen me terug een kans gaven .
Een slag in mijn gezicht met zijn volle vuist . 85 kg tegenover 46 kg , het was onmogelijk me hiertegen te verdedigen . Ineen gekropen in een bolletje , probeerde ik elke slag, elke stamp te ontwijken . Ik zag sterretjes voor mijn ogen en vergat mijn rug te bedekken . Een zoveelste stamp in mijn rug , een zoveelste getrek aan mijn haren . ik liet hem begaan en hoopte dat het snel over was. Het bloed op de grond was even rood als mijn rood geschilderde muur . overal lagen scherven van glas en omvergegooide meubelstukken . Niemand die mij hoorde schreeuwen om hulp, niemand die me kwam helpen . Ik was alleen op de wereld , alleen met dit monster waar ik niet tegen was opgewassen . Zijn loze beloftes , zijn smeekbedes , zijn venijnige lach telkens hij tegen mij aan het stampen was , het staat allemaal in mijn geheugen gegrift als de dag van gisteren .
Sven lag te slapen op bed na zijn razernij op mij te hebben uitgewerkt . uitgeteld door de angsten en de pijn , bekeek ik de blauwe plekken op mijn armen en benen . Ze liepen merendeels over de krassen die ik mezelf ooit had toegebracht in mijn jeugd . Ik verdiende niet beter , was het niet waard om graag gezien te worden . Dit was mijn lot , het zou uiteindelijk ik of hij worden .
IK sleepte mezelf naar de badkamer. Elke stap die ik zette, deed pijn aan mijn gewrichten . Mijn oog kon ik amper openhouden en was helemaal opgezwollen . Heel stil , uit angst om hem niet wakker te maken , deed ik het licht aan en bekeek ik mijn gezicht in de spiegel . Wat ik daar zag, tartte mijn verbeelding . De porieën in mijn gezicht waren zodanig samengedrukt door de slag die hij me had gegeven , dat ze allemaal etterende wondjes vormde . Mijn oog zat helemaal dicht van de prut en was blauw, geel en paars . Ook op mijn rug zag ik een blauwe plek in de vorm van zijn schoenafdruk en mijn nek kon ik niet meer draaien naar links of rechts . Tranen stroomde langs mijn wangen naar beneden ." Dit was de laatste keer , dat meen ik ." snikte ik stilletjes . In een ondoordachte emotie, liep ik naar de keuken en haalde ik het meest scherpe mes uit de lade .
Daar in de kamer lag hij te slapen . Zijn gesnurk irriteerde me zodanig dat ik me moest inhouden om het mes niet op zijn keel te zetten .Ik wist dat ik ertoe in staat was. Hij had me immers alles afgenomen , mijn kinderen , elk greintje eigenwaarde dat ik bezat , en nog zoveel meer . Wat hield me dan nog tegen ? Ik had enkel maar het mes in zijn borstkas te planten en te zeggen dat het wettelijke zelfverdediging was . Ik zou vrijgesproken worden over de hele lijn vanwege mijn psychiatrisch verleden en het in een moment zijn van totale zinsverbijstering .
Het mes ging de hoogte in , ik zou het met een immense kracht laten neerkomen daar waar zijn hart zat . Een beeld van de kinderen schoot voor mijn ogen en een kleine stem fluisterde me in ; " doe het niet Chloe, je zult je kinderen nooit meer terugzien als je dit doet !"
Wordt vervolgd
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
Maité groeide als kool. Ik genoot van elk moment en elke mijlpaal die ze maakte in haar jonge leventje. Toch bracht het contact en de liefde die ik voelde voor haar,me vaak terug naar mijn eigen jeugd. Het maakte dat ik me nog meer vragen stelde over de opvoeding die ik zelf had gekregen en de gevolgen die ik eraan had overgehouden .
Er kwam een moment dat ik merkte dat Sven en ik het financieel steeds moeilijker kregen . Er moest een oplossing komen zodat we toch alle rekeningen konden blijven betalen . Ook Maité werd door ons overstelpt met cadeautjes en de meest schattige kleertjes en ik vond dat deze levensstijl , die eigenlijk boven onze stand was, aangehouden moest blijven .
Sven vond algauw werk als chef-kok in een cafeetje in Antwerpen . Het was net zomer en de meest drukke periode in de horeca . Het maakte dat hij lange uren van huis weg was en ik dus alleen in stond voor de zorg over Maité.
De eerste dagen ging dit redelijk goed. Ik stortte me als een ware huisvrouw op mijn huishouden en sliep op de uren dat Maité een dutje moest doen . Toch voelde ik elke keer een angst bij me opkomen telkens Sven vertrok naar zijn werk . Het was onvoorspelbaar wanneer hij terug naar huis zou komen en wat moest ik de hele dag met een baby in huis gaan doen ?
Ik was niet het type mama dat met de buggy elke dag een ommetje ging maken en contacte legde met andere mama's. Ik sloot me elke dag op in huis en kon enkel maar hopen dat de avond snel zou aanbreken . Vriendinnen en kennissen hadden we nauwelijks of nog niet .Mijn leefwereld was beperkt tot het moederschap en het huishouden alleen. Ik voelde me gevangen in een gouden kooi.
De angsten bleven aanslepen. Elke gil die Maité maakte, stond ik aan haar bedje . 's morgens opende ik mijn ogen en kreeg ik hartkloppingen en ademhalingsproblemen.het bleek om een hyperventilatie-aanval te gaan. Op een dag, net toen Sven wou vertrekken naar zijn werk , smeekte ik hem op mijn blote knieën en met de tranen in de ogen, om thuis te blijven voor mij. Ik kon de eenzaamheid en vooral de onvoorspelbaarheid van zijn lange werk-uren niet langer aan . Hij keek me met een niet berijpende blik aan en antwoorde kort dat er brood op de plank moest komen . Na de zomer, zou hij minder uren moeten werken en meer tijd voor mij en de baby kunnen vrijmaken.
Het viel me op dat hij ook meer en meer begon te drinken . Natuurlijk , zat hij aan de bron . Elke dag dronk hij bier na de uren die hij had gewerkt om te ontstressen met zijn collega's . Het maakte me jaloers dat hij wel een sociaal leven had en zomaar in en uit het ouderschap kon stappen en ik niet .
Natuurlijk nam ik soms wel het openbaar vervoer met een veel te grote buggy die je amper de bus op kreeg, richting het café waar hij werkte . Toch vroeg het telkens enorm veel energie van mij om die stap naar buiten te zetten . Ik kon het trouwens ook niet maken vond ik van mezelf om alle dagen met een baby op café te zitten tussen half dronken mensen die de ene sigaret na de andere opstaken . Nee het was mijn taak om Maité zo goed en veilig mogelijk groot te brengen .
Ik begon meer en meer na te denken om zelf te gaan werken . Maité was nu 4 maanden oud en zou naar een kleinschalige crèche in de buurt kunnen gaan . Het idee dat iemand anders elk lachje , elke lieve blik , elke mijlpaal van haar zou gaan meemaken, maakte me Verdrietig . Langs de andere kant, zou gaan werken wel betekenen dat ik terug meer sociaal contact had met andere mensen en ik beetje bij beetje wat meer structuur kon opbouwen in mijn leven .
Met een klein en bang hart, nam ik een job aan als kassierster in een groot warenhuis en schreef ik Maité in bij de crèche. Het waren lange dagen dat ik werkte, want uiteraard nam ik een fulltime job aan . Part-time was niet aan mij besteed , voor dat geld kon ik evengoed thuisblijven dacht ik toen .
De eerste maanden op mijn nieuwe werk, gingen redelijk goed. Alles was nog nieuw en leuk ,zodanig dat het me geen enkele moeite kostte om de nieuwe routine in mijn leven gewoon te worden . Ook financieel Scheelde het een hele hoop .
Toch mistte ik Maité verschrikkelijk en vond ik mezelf niet langer een goede moeder . Elke keer ik haar naar de crèche bracht en Maité begon te huilen, brak mijn hart.
Fulltime werken en dan nog een heel huishouden perfect willen doen plus een perfecte mama willen zijn , het kostte me ontzettend veel energie . Energie die ik bovendien niet eens had. Toch wou ik nergens op inkrimpen . Het woordje me-time of ontspanning , was het enigste wat ik aan me voorbij liet gaan .
Na ongeveer 9 maanden op mijn nieuwe werk, was ik helemaal uitgeblust. De klieren in mijn keel Zwelde telkens op door de oververmoeidheid en het uitte zich in constant ziek worden . Ook mijn relatie met Sven kwam onder druk te staan . Zijn drank-gewoontes , maakte dat we telkens in ruzie belandde . Ik wist dat het zo niet verder kon, ook voor Maité niet . Dus besloot ik na 9 maanden te stoppen met mijn werk als kassierster en me terug te richten op het moederschap.
Een tijdlang ging het weer beter . Sven en ik plande zelfs een reisje naar Spanje met het vliegtuig. Het zou de eerste vliegreis worden voor Maité ,wat het natuurlijk allemaal extra spannend maakte .
Rond diezelfde periode en op de leeftijd dat Maité 15 maanden oud was, kwam ik te weten dat ik terug zwanger was . Ik vond het geweldig dat er een nieuw leven in mijn buik groeide en dat er een speelkameraadje voor ons prinsesje zou komen . Ook Sven keek uit naar het nieuwe leventje dat op komst was. Het zou zijn eerste biologische kindje worden .
Ik was nu 20 jaar oud en de bevaldatum was uitgerekend voor in april . Ondanks de ups en downs in de relatie met Sven , mijn angsten en onzekerheden en de moeilijkheden om werk en gezinsleven te kunnen combineren , zag ik het leven redelijk rooskleurig in. Kindjes betekende voor mij het mooiste wat er op de wereld bestond . Hun puurheid en vooral bewondering voor alles in de wereld, deden me smelten en me vooral voelen dat ik leefde . Nog steeds was het mijn voornaamste doel om een goede mama te worden. Ik wou later kinderen die met een positieve blik op hun jeugd konden terugblikken en vooral een goede band met ons hadden opgebouwd. Dat laatste was iets wat ikzelf ontzettend hard mistte .
Wordt vervolgd
zoveel ik maar kon, probeerde ik de meisjea te gaan bezoeken. Het tehuis waarin ze terecht kwamen,droeg de naam " Het Dennenhuis" en was gelegen in een bosrijk gebied. Sven en ik moesten telkens het openbaar vervoer nemen naar Kapellen . Eerst van Deurne richting Antwerpen een half uur en daarna Van Antwerpen uit naar Kapellen drie kwartier en dan weer terug . Het nam telkens een halve dag in beslag , maar toch wou ik hen zoveel mogelijk bezoeken .
De begeleidsters die de zorg over Maite en Ilana overnamen, waren zeer vriendelijk en toegewijd. Toch kon ik mijn kwaadheid naar hen toe maar moeilijk verborgen houden. Zij mochten immers de zorg en de opvoeding hebben over Maité en ilana terwijl ik er mocht op toekijken.Het deed me pijn , immens veel pijn om te zien hoe Ilana , toen net 3 weken oud, een flesje kreeg van een vrouw die ik niet kende. De kindjes droegen allebei kleren die toebehoorde tot de instelling. de kleren die de politie had meegenomen en daar afgegeven had , mochten ze op dat moment niet dragen .
Ik haatte Sven uit de grond van mijn hart. Nog nooit eerder had ik zoveel ingehouden wrok tegenover iemand gekoesterd. Ondanks mijn schrik van hem, wist ik dat ik alles op alles zou zetten om de kinderen terug bij mij te krijgen. Helemaal uitgeput van alle emoties en de busrit, plofte ik in de zetel neer eenmaal we terug thuis waren . het huis waar enkel nog het speelgoed onaangeroerd op de grond lag en de foto's die aan de muur hingen , het maakte me gek van verdriet .
Op de dagen dat Sven ging werken en ik niet naar de meisjes op bezoek ging , sliep ik bijna de ganse dag . 's avonds dronk ik ook overmatig met het idee om de pijn niet te moeten doorvoelen . Buiten de fysieke pijn die Sven me aandeed, was dit de ergste hel waarin ik ooit maar terecht had kunnen komen . Niemand wist me te vertellen hoelang de kinderen daar zouden moeten verblijven , het enigste wat er werd verteld was , was dat van zodra de situatie in huis stabiel en veilig werd , er misschien zou worden gekeken naar een mogelijke terugkeer van de kinderen.
De meest vreemde gedachten passeerde de revue in mijn hoofd. Allemaal hadden ze betrekking op het terug naar huis krijgen van de meisjes . Misschien is toen het meeste domme en naiëve idee ooit ontstaan .
Ik zou met Sven trouwen!
Niet uit liefde , want daar waar ik ooit iets had gevoeld voor Sven , was de liefde allang uitgedoofd. Ik zou trouwen met hem om de rechtbank ervan te overtuigen dat de situatie stabiel was. Daarna zou ik 's nachts de meisjes meenemen naar een vluchthuis en verdwijnen met de hen om nooit meer terug te keren! Dat was het plan , ik had er zowaar alles voor over .
Enkele maanden passeerde . Ik vroeg Sven ten huwelijk en we maakte alles in orde voor de nakende trouw . In België kan je pas 6 maanden na de aanvraag trouwen . Tijd hadden we dus in overvloed , al deed het me enorm veel pijn de kinderen zo te moeten zien opgroeien .
Ilana groeide als kool . Het eerste levensjaar is dan ook het jaar waarin een kind het meeste verandert . Ook Maite maakte, ondanks haar gemis naar huis, al snel vriendjes bij de leefgroep waarin ze verbleef . Sven werd rustiger . Hij had er geen enkel idee van dat mijn vraag om te trouwen er alles mee te maken had om de kinderen terug te krijgen , al evenmin dat ik trouwde met hem om daarna te gaan vluchten .
Op de dag van het huwelijk , vroeg ik aan mijn moeder of ze ook ging komen . Mijn ouders kennende , dacht ik dat het voor hen toch een belangrijke dag zou zijn . Mijn moeder kwam niet , om welke reden dan ook , ze zou niet aanwezig zijn . Haar band met Sven was zodanig vertroebeld , dat ik het haar eigenlijk niet kwalijk kon nemen , niet tegenstaande dat ik toch teleurgesteld was . Het voelde weer eens aan alsof ik in haar ogen niet belangrijk was of het ook maar waard om graag gezien te worden . Mijn vader kwam me wel even proficiat wensen op het moment dat ik bij de kapper zat . Met tranen in de ogen excuseerde hij zich voor het feit dat hij niet aanwezig zou zijn omdat hij werken moest. Ondanks ook zijn afwezigheid , zag en voelde ik de onmacht en het verdriet bij hem . Zijn ogen schreeuwde bijna : " meid aub, loop niet in je ongeluk !".
Mijn meisjes waren aanwezig op het huwelijk . Maite droeg het meest schattige kleedje dat je je maar kon inbeelden en ook Ilana , toen 6 maanden oud, zag eruit als een klein prinsesje . Het werd het huwelijk in intieme kring . Veel vrienden en familieleden hadden we niet en buiten een beetje Familie van Sven plus wat collega's van het café waar hij werkte , was dit alles .
Het huwelijk was tot in de puntjes voorbereid . Ik droeg een lang wit kleed met een bustier en Sven een deftig zwart maatpak . De limousine kwam ons ophalen en bracht ons naar het gemeentehuis . Er werd op geen enkele euro gekeken . Alles moest er zo echt mogelijk uitzien om maar aan te tonen dat ik trouwde met Sven uit liefde .
De avond van het "feest" , werd er zoveel gedronken dat ik amper naar ons appartement terug raakte. Ik keek naar Sven die zijn roes lag uit te slapen in de zetel en kon me amper voortellen dat deze man de man was met wie ik getrouwd was uit haat .
Weken na de trouw , kregen we van onze huisbaas te horen dat we niet langer op het appartement konden verblijven . De huisbaas was recentelijk gescheiden van zijn huidige vriendin en kwam terug in zijn huis wonen . Het was een domper van formaat , want waar moesten we zo snel een andere woning zien te vinden en hoe konden we nu een stabiliteit doen uitschijnen als we niet direct iets anders vonden ? Gelukkig kwam er een appartementje net aan de overkant van waar we woonde te huur . Ondertussen had ik weer werk aangenomen als kassierster in Antwerpen om me zo financieel al veilig te stellen voor de dag dat ik zou wegvluchten van Sven . We tekende het contract van het nieuwe appartement en verhuisde op nog geen maand tijd .
De muren in de woonkamer , schilderde ik vuurrood . Het was mijn manier om de kwaadheid en pijn die ik voelde over te brengen naar Sven . Wel 10 liters rode verf had ik nodig om alles te overschilderen . Een goede vriend die ik had leren kennen tijdens de periode dat ik werkte in Antwerpen , kwam me helpen . Zijn naam was Thierry , een man van middelbare leeftijd bij wie ik steeds terecht kon met mijn verhaal en die bovendien nog eens schilder was van beroep .
Ergens voelde ik me veilig bij Thierry , hij had een woonst vlak bij waar ik werkte en waar ik altijd terecht kon . Ik mocht alles aan hem vragen , hij was er altijd voor me . Ik denk dat ik als Borderliner en in de benarde situatie waar ik me toen in bevond , wel op eender wie die lief voor me was , verliefd had kunnen worden . Ik kan niet zeggen dat mijn emotionele toevlucht naar Thierry , me een schuldgevoel naar Sven toe gaf. Integendeel , ik voelde me veiliger nu ik een plekje had waar in indien nodig naartoe kon om tot mezelf te komen .
Ik heb Sven meermaals bedrogen tijdens onze relatie .Na de plaatsing van de kinderen had ik geen enkele zin tot rede meer . Mijn kwaadheid , die ik toen niet naar hem toe liet zien , uitte zich in het hem bedriegen . Het leek een kinderachtig iets hoe we met elkaar omgingen . Op deze jonge leeftijd , leek het oog om oog , tand om tand . Ik besef dat als ik ergens naartoe had kunnen gaan en de nodige ondersteuning had gehad , het allemaal zo ver niet had moeten lopen .
De laatste escalatie die tussen hem en mij gebeurde , was vlak nadat we verhuisd waren .De zoveelste ruzie , de zoveelste dreigementen , het duwen en trekken aan elkaar , ik had het meer dan gehad . Emotioneel had ik allang afstand van hem genomen , het was enkel kwestie van een plek te vinden waar ik terecht kon. De rechtbank liep er niet in dat ik deed uitschijnen dat alles koek en ei tussen ons was , dus er bleef maar 1 optie over . Kiezen voor een vertrek zonder de kinderen om ze daarna alsnog bij mij te krijgen . Van dat laatste was ik nog niet zo zeker. Welke moeder met Borderline waarvan de kinderen geplaatst waren, zou van de rechtbank nog een kans krijgen ? En dat met mijn verleden ?
Ik dacht werkelijk dat ik iemand anders nodig had om mijn kinderen terug bij mij te krijgen . Mijn laag zelfbeeld , mijn angsten , mijn verleden , het was uitgesloten dat ze in mijn ogen me terug een kans gaven .
Een slag in mijn gezicht met zijn volle vuist . 85 kg tegenover 46 kg , het was onmogelijk me hiertegen te verdedigen . Ineen gekropen in een bolletje , probeerde ik elke slag, elke stamp te ontwijken . Ik zag sterretjes voor mijn ogen en vergat mijn rug te bedekken . Een zoveelste stamp in mijn rug , een zoveelste getrek aan mijn haren . ik liet hem begaan en hoopte dat het snel over was. Het bloed op de grond was even rood als mijn rood geschilderde muur . overal lagen scherven van glas en omvergegooide meubelstukken . Niemand die mij hoorde schreeuwen om hulp, niemand die me kwam helpen . Ik was alleen op de wereld , alleen met dit monster waar ik niet tegen was opgewassen . Zijn loze beloftes , zijn smeekbedes , zijn venijnige lach telkens hij tegen mij aan het stampen was , het staat allemaal in mijn geheugen gegrift als de dag van gisteren .
Sven lag te slapen op bed na zijn razernij op mij te hebben uitgewerkt . uitgeteld door de angsten en de pijn , bekeek ik de blauwe plekken op mijn armen en benen . Ze liepen merendeels over de krassen die ik mezelf ooit had toegebracht in mijn jeugd . Ik verdiende niet beter , was het niet waard om graag gezien te worden . Dit was mijn lot , het zou uiteindelijk ik of hij worden .
IK sleepte mezelf naar de badkamer. Elke stap die ik zette, deed pijn aan mijn gewrichten . Mijn oog kon ik amper openhouden en was helemaal opgezwollen . Heel stil , uit angst om hem niet wakker te maken , deed ik het licht aan en bekeek ik mijn gezicht in de spiegel . Wat ik daar zag, tartte mijn verbeelding . De porieën in mijn gezicht waren zodanig samengedrukt door de slag die hij me had gegeven , dat ze allemaal etterende wondjes vormde . Mijn oog zat helemaal dicht van de prut en was blauw, geel en paars . Ook op mijn rug zag ik een blauwe plek in de vorm van zijn schoenafdruk en mijn nek kon ik niet meer draaien naar links of rechts . Tranen stroomde langs mijn wangen naar beneden ." Dit was de laatste keer , dat meen ik ." snikte ik stilletjes . In een ondoordachte emotie, liep ik naar de keuken en haalde ik het meest scherpe mes uit de lade .
Daar in de kamer lag hij te slapen . Zijn gesnurk irriteerde me zodanig dat ik me moest inhouden om het mes niet op zijn keel te zetten .Ik wist dat ik ertoe in staat was. Hij had me immers alles afgenomen , mijn kinderen , elk greintje eigenwaarde dat ik bezat , en nog zoveel meer . Wat hield me dan nog tegen ? Ik had enkel maar het mes in zijn borstkas te planten en te zeggen dat het wettelijke zelfverdediging was . Ik zou vrijgesproken worden over de hele lijn vanwege mijn psychiatrisch verleden en het in een moment zijn van totale zinsverbijstering .
Het mes ging de hoogte in , ik zou het met een immense kracht laten neerkomen daar waar zijn hart zat . Een beeld van de kinderen schoot voor mijn ogen en een kleine stem fluisterde me in ; " doe het niet Chloe, je zult je kinderen nooit meer terugzien als je dit doet !"
Wordt vervolgd
