Ik wou alleen zijn , weg van alles en iedereen,

de tranen voor  mezelf houden en slapen voor altijd . 

De bekende  mentale vermoeidheid nam opnieuw  de bovenhand. 

Mijn ouders begrepen er niets van . 

Ze deden hun uiterste  best om het me naar mijn  zin te maken en vriendelijk  te zijn , maar het vertrouwen en de veiligheid was weg . Voor zover die er ooit geweest was . 

Misschien had ik met hen moeten communiceren over mijn gevoelens  zodat ze me beter konden begrijpen , misschien had ik meer m'n best moeten doen  om me toch open te stellen naar  hen  ? 

Maar ik kon het niet opbrengen . 

Slapen  was al wat ik maar wou , tot groot onbegrip van mijn ouders. 

Het kleine meisje dat ooit zo graag op avontuur ging , kampen bouwde in de natuur  , dagboeken vol schreef en uren kon studeren  , er bleef niets meer van over .

De dagen dat ik naar school moest , spijbelde  ik  om alleen te kunnen zijn  of  juist om mijn gedachte te kunnen verzetten . 

De drukte van schoolkinderen die  zich enkel bekommerde over de examens , een aankomende toets  , een afgelopen relatie  of een popgroep  waar ze dol op waren  , .. 

het ergde me allemaal mateloos. 

Ergens was ik jaloers op hen en het feit  dat kinderen van mijn leeftijd zich met zo'n zaken konden bezig houden,  dit terwijl ik me existentiële  vragen  worstelde en mezelf probeerde overeind  te houden 

De ruzie's thuis  liepen  steeds hoger op . 

Ik zette me af tegen het gezag van mijn ouders , loog tegen  en dreef hen soms tot uiterste . 

Het was mijn  manier  om met al het verdriet  en de onmacht om te kunnen, dat besef ik nu . 

Mijn moeder was enig kind . 

Toch had haar moeder, mijn oma dus , indertijd de dochter van haar zus een tijdje als kind opgevangen. 

Mijn moeder had terug contact met haar  , ook al was de band tussen hen niet vanzelfsprekend.  

Zij was mijn tante en ik had haar hoogstens  een keer  of 5 gezien  van mijn geboorte tot mijn 12 jaar . 

Mijn tante  was getrouwd met Henry , die dus op zijn beurt mijn  "aangetrouwde" Nonkel was . 

In de periode dat ik terug thuis  woonde , was er tussen mijn ouders en hen weer sporadisch contact . 

Bij mijn tante en nonkel, hing er steeds een gemoedelijke  sfeer . 

Ze woonde midden in de grote stad  in een oud  maar gezellig  rijhuis . 

Wat me  meteen opviel , was het grote verschil qua persoonlijkheid tussen  mijn  tante en mijn moeder.

 

Mijn  tante was warm en hartelijk van karakter , nodigde graag mensen  uit , was zorgzaam en tevreden met de financiële  situatie  waarin  ze zich bevonden . 

Mijn moeder was daarentegen eerder gereserveerd van aard , omringde zich merendeels met mensen  die financieel welstellend waren , nodigde  zo goed als nooit mensen van buitenaf uit  en hield  van luxe . 

Het contrast tussen die 2 kon niet groter zijn  en dat uitte zich na een aantal glazen wijn dan ook vaak in een ruzie. 

Ik vermoed dat ze mijn tante als een bedreiging  zag  voor de erfenis die haar te wachten  stond. 

Die erfenis , dat een redelijk  bedrag was , zou voor haar alleen zijn aangezien ze enig kind was .

Maar iemand  zoals mijn  tante kon daar wel eens een deel van krijgen.

Zoals ik al zei , draaide voor  mijn ouders alles  rond geld , luxe en uitstraling  naar buitenaf toe  . Vriendschappen en zelfs familieleden moesten daarvoor  wijken als ze ook maar enigzins aanspraak konden maken op geld dat voor  hen bestemd was .

De druppel  die bij mij de emmer deed overlopen  , was door  een ruzie  tussen mijn moeder en mij . 

Deze escaleerde zodanig , dat woorden steeds dreigender werden en het volume de hoogte inging.  

Op het moment dat ik er genoeg van had en me  naar mijn kamer wou  begeven  , 

Trok mijn moeder me bij m'n haren van de trap af . 

Ik wou bescherming  zoeken bij mijn vader , die me op zijn beurt een duw achteruit gaf. 

Toen wist ik dat het zo niet verder kon . 

Het was de grootste  vergissing  om te denken dat er een nieuwe start gemaakt kon worden en heel het verleden overboord gegooid werd . 

Totaal  overstuur , belde mijn moeder naar mijn tante met de vraag of ik daar kon blijven overnachten . 

Het was de meest veilige  oplossing en het zou slechts maar zijn tot de gemoederen waren bedaard . 

Er was niets van thuisbegeleiding  of opvolging in die tijd  van de rechtbank uit . 

Als ik er nu op terugkijk  , lijkt me dat een onlogische context.  

Zo snel als ik maar kon , nam  ik wat kleren bij elkaar , droogde mijn  tranen en begaf me naar de wagen . 

Mijn moeder besloot om me  niet mee weg te brengen naar mijn tante  en liet die taak aan mijn vader over . 

Zonder nog een woord tegen  haar te zeggen , reden we richting Antwerpen. 

Mijn vader zette me daar af , schetste de situatie vanuit  zijn standpunt en nam afscheid van me. 

De spanning viel  van mijn schouders  af , waardoor de tranen begonnen te stromen.  

Mijn tante wist niet veel van mijn situatie  thuis  af , maar begreep dat het zo niet langer kon .

Er werd een kamertje voor me vrijgemaakt  , kreeg een eigen bed met bureau om mijn huiswerk aan te maken  en ik  vertelde  stelselmatig meer en meer over het verloop van de jeugdrechtbank en de moeilijkheden  thuis . 

Ik had het gevoel terecht te kunnen met mijn verhaal bij hen en hoopte dat ik hier op zijn minst toch een aantal dagen , zoniet weken kon blijven . 

Ook moest ik mijn school weer oppikken en van dan af de bus pakken naar daar. 

Het leek me allemaal een kleinigheid, zolang  ik me emotioneel maar ergens  goed kon voelen .

Daar had ik alles voor over .

De avonden bij mijn tante en nonkel , herinner ik me als heel gezellig.  

Samen languit voor de televisie  , tussendoor pratend over allerlei uiteenlopende onderwerpen en met een glaasje wijn in onze handen . 

Ook daar werd ik behandeld als een  volwassene . 

Ik was ondertussen  16 jaar oud , al voelde het alsof ik al een heel leven achter  de rug had.

Naarmate ik meer details begon te vertellen over de gespannen sfeer  thuis , de ruzies , het onveilige  aspect  en het gemis  aan liefde  , begon bij mijn tante meer het idee te komen om me in huis te nemen  als adoptie-dochter   . 

Ik was daar wel voor  gewonnen . Het leek me alleszins  dan naar huis te terug te gaan.

Vele gesprekken later , diende we dan ook een verzoekschrift in bij de jeugdrechtbank en wachtte  we gespannen  het antwoord af . 

Mijn moeder was furieus  op het moment dat ze dit te weten kwam en verweet mijn tante dat ze haar dochter afnam . 

Allerlei telefonische verwijten  volgde elkander op .

Ik begreep niet dat mijn  ouders  niet inzagen  dat er ook op een andere manier in gesprek kon worden gegaan  . Dat het voor mij moeilijk was om na een periode van 2 jaar zelfstandigheid te hebben verworven in de vlinderkens, ik niet plots zomaar terug kon overschakelen naar de luisterende  en zorgzame dochter van weleer.  

Bovendien  lag ik nog steeds zo in de knoop met mezelf , dat ik hunkerde  naar stabiliteit en rust . 

De rechtbank  ging in op onze vraag nadat we een aantal  gesprekken hadden gevoerd met een persoon van de bijzondere  jeugdzorg   die ons  dossier opvolgde.  

Ik was zo enorm  blij en opgelucht , dat ik mijn tante en nonkel rond de hals vloog  . 

Er werden zelf symbolisch suikerbonen gehaald om een nieuwe start en  een nieuw leven te vieren .

De rollercoaster waar ik me tot enkele  weken daarvoor  nog bevond , was weer veilig beneden aangekomen  .

Ik kon enkel maar hopen  dat hij deze keer beneden bleef ! 

Wordt vervolgd ...