De eerder gezellige, warme sfeer bij mijn tante en nonkel thuis , was gezonken naar een dieptepunt .
Het was absoluut geen fijn gevoel om als leugenaar bestempeld te worden , dit terwijl ik wist dat alles wel degelijk was gebeurd.
Bovendien werd mijn gemoedstoestand steeds zorgwekkender waardoor ik zelfs terug een opname in overweging nam .
In een impulsieve bui , kocht ik in een plaatselijke dierenwinkel , 2 witte muisjes die ik de namen "xanax" en "motilium" gaf.
Mijn gevoel voor humor was gelukkig nog een beetje aanwezig . De reden dat ik 2 kleine muisjes had gekocht , was omdat ik van dieren blijkbaar meer liefde en affectie kreeg dan van mensen. Of zo voelde het alleszins toch voor mij aan .
De muisjes gaven me afleiding , waardoor ik even niet dacht aan alles wat er rond me heen gebeurde. Er werd een intake- gesprek gepland op een afdeling voor depressie en persoonlijkheidsproblematiek in Mortsel . Het was een open afdeling waar verschillende soorten therapieën aangeboden werd om met emoties om te kunnen gaan . Ook zou ik wekelijks een gesprek met een psychologe krijgen en op die manier misschien mijn verleden kunnen verwerken of toch op zijn minst een plaats kunnen geven .
Het was een residentiële opname , wat betekende dat ik er 5 dagen in de week zou verblijven , dus ook zou moeten overnachten.
"Misschien was dit wel een betere oplossing dan in de gespannen sfeer te verblijven bij mijn tante en nonkel ", dacht ik . Het enige probleem waren de muisjes . Ik wist dat huisdieren er niet toegelaten waren . De voornaamste reden was vanwege de hygiëne.
Communiceren hierover , was niet mijn sterktste kant . Ik wist op voorhand dat het verboden was dus bedacht ik een opossing hiervoor. Ik pakte mijn koffer voor de zoveelste keer in en besliste om "xanax en motilium" mee te nemen. Van mijn zakgeld had ik een kleine bakje voor hen gekocht dat ik voorzichtig mee in mijn koffer stak.
Ook al was ik op dat moment nog steeds minderjarig , toch kwam ik terecht op een volwassen afdeling in Mortsel . Mijn kamer moest ik delen met 4 vrouwen die allemaal een stuk ouder waren dan mij. Tijdens de rondleiding , werd elke therapie zorgvuldig uitgelegd en kreeg ik ook de groepslokalen te zien .
Mijn aandacht werd telkens afgeleid omdat ik me zorgen maakte over de muisjes . De koffer stond op mijn kamer met hen er nog in. Gelukkig was er ruimte genoeg in de koffer zodat ze voldoende lucht hadden voor een aantal uur.
Toen ik terugkwam op mijn kamer , opende ik onmiddellijk de koffer en nam het bakje eruit. Groot was mijn opluchting toen ik zag dat zowel "xanax" als " motilium " het hadden overleefd . Ik nam hen mee naar de badkamer en deed de deur op slot.
Mijn kamergenoten mochten absoluut niet te weten komen dat ik muisjes had "binnengesmokkeld". Bovendien was ik niet van plan om ook maar enige vorm van contact te maken met iemand. Ik was hier voor mezelf en voor niemand anders.
Als deze muisjes me konden helpen om me beter te doen voelen , wie had dan het recht om dit van me af te nemen ?
De therapieën waren zwaar en ik voelde me slechter dan ooit tevoren . Het was confronterend om bij elk stuk van mezelf stil te moeten staan . Ook werden overdag, de kamerdeuren op slot gedaan om te voorkomen dat de " patiënten ", waaronder ikzelf , terug in bed zouden kruipen. Ik baalde hier enorm van ! Ik was vaak doomoe , kon me niet even een momentje op mijn kamer afzonderen als alles met teveel werd en ik vond het al helemaal niet fijn om de muisjes alleen te moeten laten .
Door het tegenkomen en voelen van allerlei emoties die ook nog eens in alle heftigheid bij me binnenkwamen , werd mijn destructieve gedrag alsmaar erger. Mijn armen stonden vol met krassen waarvan ik vond dat ik ze allemaal dubbel en dik verdiend had.
Mezelf pijnigen , was een manier om de pijn, die ik vanbinnen in alle hevigheid voelde er even weer uit te kunnen laten .
Het was een straf naar mijn eigen lichaam toe , omdat ik niet beter verdiende. Het zien van bloed dat langs mijn arm op de grond drupte, maakte me weer rustig . Des te kwader ik was op mezelf , des te dieper de snede . Vaak stonden de tranen in mijn ogen . Niet vanwege de fysieke pijn , wel vanwege de pijnlijke woorden die mijn innerlijke stem me zei .
" Je bent niets waard " , " niemand zal je missen als je dood bent " , " zelfs je ouders kunnen niet eens van je houden " , " je bent lelijk en dik " , " dom wicht " , ... De stem was er altijd . De ene dag luider en meer aanwezig dan de andere .
Het was de enige stem die ik hoorde in mijn hoofd , een stem die ik ook ten alle tijde geloofde. Het was zowel mijn enige vriend als mijn ergste vijand .
Op vrije momenten , begaf ik me steeds naar de badkamer om daar honderduit tegen xanax en motilium te vertellen wat er die dag allemaal was gebeurd . Ik gaf hen dan een stukje brood of kaas dat ik van het middagmaal stiekem in mijn broekzak had gestoken. Ik genoot ervan om hen alles smakelijk te zien opeten .
Na een tijdje , werd ik door een kamergenote betrapt toen ik de muisjes aan het verzorgen was . Ze was erg geschrokken, maar beloofde me plechtig om het niet verder te vertellen. Ik geloofde haar. Toch was ik kwaad op mezelf dat ik hierin niet oplettender was geweest .
Diezelfde avond , strafte ik me heel hard . Ik deed in de badkamer de deur op slot , nam de ijzeren stang van de douche en sloeg ermee op mijn arm.
Niet één keer ,maar meer dan 100 keren . Mijn arm werd eerst rood , daarna blauw-paars tot er uiteindelijk zwarte vlekken kwamen . De stem fluisterde me toe dat ik telkens harder moest slaan. Pijn voelde ik niet , eerder een verdoofd gevoel , net alsof ik niet in mijn eigen lichaam aanwezig was.
" Als je hard genoeg slaat , krijg je misschien een bloedvergiftiging en ben je van alle pijn verlost !" Zei de stem .
Dat was al wat ik maar wou , dat de pijn zou stoppen en de stem uiteindelijk ging zwijgen.
Er werd op de badkamerdeur geklopt . Het was mijn kamergenote die zich zorgen maakte . Ik riep dat alles ok was en dat ze me alleen moest laten .Ze bleef aandringen om de deur te openen , maar weigerde halsstarrig. Ik wou niet dat ze me zo zou zien ,ik wou niet dat iemand me zo zou zien .
Enkele minuten later , weer geklop op de deur . Deze keer was het de begeleiding die vroeg om de deur te openen .
Zo snel als ik maar kon , probeerde ik xanax en motilium te vangen en weer in het bakje te steken . Omdat ik de deur niet wou openen , werd er versterking van een andere afdeling bijgeroepen . Ik sloot me op in het toilet en deed ook daar de deur in het slot . Ik riep dat ze me gewoon gerust moesten laten.
De deur van de badkamer werd handmatig langs de buitenkant geopend door de begeleiding. Ik wou me nog steeds niet vertonen omdat ze anders mijn arm te zien zouden krijgen.
Plots hoorde ik mijn kamergenote zeggen dat ik muizen bij me had . De andere kamergenotes die kwamen kijken waar al dat kabaal vandaan kwam , begonnen te gillen.
Blijkbaar waren er een aantal mensen die een panische angst hadden voor muizen .
Mijn bloed kookte vanbinnen. Wetende dat ze xanax en motilium van me zouden afnemen , riep ik naar de vrouw uit kwaadheid dat ik haar kapot zou maken en daarna mezelf . Dat had ik niet mogen zeggen , want op dat moment , werd ook de deur van het toilet langs de buitenkant geopend .
Drie mannen in witte pakken , namen me bij de arm en trokken me naar buiten . Volledig overstuur en in paniek , stribbelde ik tegen. Vanuit mijn ooghoeken , zag ik hoe een begeleidster het bakje waarin de muisjes zaten, met zich meenam. De mannen sleurde me door de gang mee naar een andere afdeling. Daar werd ik in een isoleercel gestoken.
Mijn armen en benen waren vastgebonden en ik moest een klein geel pilletje innemen met de naam Etumine .Mijn oogleden werden algauw heel zwaar. Alles begon te draaien en voor ik het goed en wel besefte , viel ik in een diepe slaap.
Ik werd gewekt door een luid gebonk op de muur . Verward staarde ik rond me , niet wetende waar ik me bevond . Rond mijn armen zat een soort windel die verbonden was aan het bed. Ook mijn benen kon ik niet bewegen omdat ze waren vastgebonden met windels aan het bed .
Vaag herinnerde ik me wat er gebeurd was.
Hoeveel uren waren we verder? Wanneer mag ik hier weer weg ?Wat als ik naar het toilet moest?
Het waren een aantal vragen die angstig door mijn hoofd bleven spoken . Weer hoorde ik een luid gebonk , deze keer was het tegen een deur . Ik hoorde iemand luidkeels roemen vanuit een andere isoleercel .
Mijn hart klopte in mijn keel . Het luide getier , maakte me nog angstiger dan ik al was . In de deur van mijn cel zag ik een raampje waardoor een man keek .
Het was iemand van het verplegend personeel die kwam kijken waar al dat kabaal vandaan kwam .
Ik probeerde mijn hand zo te draaien dat ik hem loskreeg uit één van de windels . De andere windel zat zo stevig vast , dat het me niet lukte om deze los te krijgen .Ik kon me net zodanig draaien dat ik op mijn zij kon liggen . Dat lag al een stuk comfortabeler. Op deze manier kon ik me toch nog net verdedigen moest er iemand vanuit een andere isoleercel uitbreken , bedacht ik me .
Door de sufheid van de medicatie , viel ik meteen weer in een diepe slaap , niet wetende of ik hier ooit nog uit kon geraken .
Wordt vervolgd .. .
De deur van de isoleercel werd geopend.
Ik dacht dat ze me eindelijk kwamen losmaken zodat ik terug naar mijn kamer kon gaan .
Een man in een wit pak , nam mijn arm vast en deed de windel er terug rond . Verbaasd vroeg ik wanneer ik hier weg mocht .
" Van zodra je rustig bent , mag je naar de afdeling !" Antwoordde de hij kort.
Ik begreep niet wat hij juist onder het woord " rustig " verstond , ik kon namelijk geen kant op en was nog versuft van de medicatie !
De man vertrok zonder verder nog iets te zeggen . Het enigste wat ik kon doen , was de tijd dat ze nodig achtte , gewoon uitzitten .
Ettelijke uren later , werd ik bevrijd van van mijn windels . Er werd me verteld dat ik niet terug mocht gaan naar de open afdeling waar ik eerst verbleef . Voorlopig moest ik dus in de gesloten afdeling verblijven en me vooral erg gedeisd houden als ik niet terug in de isoleercel wou verblijven .
De patiënten die op de gesloten afdeling verbleven , keken me amper aan .
Vaak waren ze onder invloed van medicatie of lagen ze in bed te slapen .
Ik ging buiten een sigaret roken en zag een man van rond de 35 jaar oud op een bankje zitten , pratend tegen zichzelf .
De man zat in een psychose . Ik had nog nooit eerder van dit ziektebeeld gehoord . Hij stelde zich aan me voor en zei dat hij Peter pan was . Verbaasd en niet begrijpend keek ik hem aan .
Hij liet me een aantal van zijn tekeningen zien en gaf me een boek dat ik zeker eens een keertje moest lezen .
" jij mag mijn Wendy zijn en dan leer ik je vliegen " zei hij tegen me .
Ik dacht dat hij een grapje maakte , maar zijn blik deed vermoeden van niet . Niet goed wetende hoe ik deze man verder kon helpen , antwoorde ik dat hij me op een later tijdstip wel eens mocht leren vliegen en ging naar mijn kamer .
Voor elke raam zat een dik ijzeren tralies . Er was geen enkele mogelijkheid om hieruit te ontsnappen . Toch wou ik daar zo snel mogelijk weg .
Er heerste een gespannen sfeer op de afdeling. Nooit wist ik van tevoren wanneer er iemand een "crisis' zou krijgen en door mannen in witte pakken meegenomen zou worden . Het alarm ging dan af , het personeel was in opperste staat van paraatheid , verplegers kwamen van verschillende afdelingen aangelopen om een patiënt in bedwang te houden . Het waren hallucinante beelden die ik te zien kreeg . "Hier hoor ik helemaal niet thuis ", zei ik tegen mezelf.
Een aantal dagen later , zat ik buiten in de afgesloten tuin te roken . Ik keek om me heen en verbaasde me over het feit dat het dak van de gesloten afdeling wel heel erg laag was . Als ik een tafel tegen de muur zou zetten , met daarop een stoel , kon ik zo op het dak klimmen .
Het verplegend personeel had vaste uren waarop ze hun ronde deden op de afdeling . Zo moeilijk kon het toch niet zijn om te ontsnappen ?
Op dat ogenblik , kwam er een man naar buiten om een sigaret te roken. Ik vroeg aan hem of hij interesse had in een gratis telefoon .
Geïnteresseerd bekeek hij het toestel en knikte.
" Je mag hem hebben als je me wilt helpen ." Antwoordde ik .
" Het enige wat je moet doen , is meehelpen om me op het dak te krijgen ! "
De man was wel te vinden voor deze ontsnappingspoging van mij . Samen duwde we de tafel tegen de muur en plaatste daarop een stoel .
Nerveus keek ik nog snel rond of er niemand ons in het oog aan het houden was . Mijn hartslag ging tekeer als een sneltrein .
Ik kroop samen met de man op de stoel , en hij gaf me een zetje . Ik greep me vast aan de dakrand en hees mezelf omhoog . Gelukkig was ik vrij lenig en sportief van aard waardoor ik in een mum van tijd op het dak stond .
" tegen niemand iets vertellen he!" Fluisterde ik nog tegen de man , gaf hem mijn gsm en verdween uit het zicht .
Heel voorzichtig probeerde ik naar de andere kant van het dak te stappen . Niemand mocht horen of zien dat ik op het dak was of er zou onmiddelijk alarm worden geslagen.
In de verte hoorde ik het geluid van een trein . Ik was dus de juiste richting aan het uitgaan . Aan de andere kant van het dak , zette ik me neer . Hoe moet ik hiervan af zien te geraken ? Dacht ik bij mezelf. Ik had vroeger wel eens een film over het leger gezien , waarop soldaten over een hoge muur moesten zien te geraken . Ze duwde dan hun lichaam halverwege de muur, zwaaide er 1 been over , dan het andere been en sprongen naar beneden . Dat was de beste manier om veilig beneden te geraken. Het laatste wat ik wou , was van het dak springen om dan een been te breken . Dan zou ik onmiddellijk terug in de isoleercel gestoken worden en dat was ik absoluut niet van plan .
Ik klemde mijn vingers stevig rondom de dakrand en keek naar beneden . Zo hoog was het helemaal niet , maar in mijn beleving , kon ik evengoed op de Mount-Everest hebben gestaan .
Op het ogenblik dat ik mijn been over de dakrand wou zetten , passeerde er net een vrouw die de afdeling kwam bezoeken .
Verbaasd en niet begrijpend, keek ze naar boven .
Met mijn wijsvinger voor m'n lippen, gebaarde ik dat ze moest zwijgen.
Er was geen moment meer te verliezen !
De vrouw ging naar binnen en ik duwde mijn lichaam halverwege naar beneden . Mijn ribben zaten tegen een betonnen rand geklemd wat zorgde voor een hevige pijnscheut.
"Nu of nooit " , mompelde ik en liet de dakrand los.
Met een zachte plof kwam ik op de grond terecht .
Zo snel ik maar kon, stond ik weer recht en zette het op een lopen . Ik had geluk dat ik niets gebroken had.
De adrenaline gierde door mijn lichaam . Ik bleef verder lopen richting station . Mijn benen konden amper volgen en ook mijn ademhaling versnelde .
Pas toen de afdeling helemaal uit het zicht was , vertraagde ik . Ik kon het nauwelijks geloven dat ik zonet ontsnapt was uit een gesloten instelling . Het zou niet lang duren voor de politie naar me op zoek zou gaan .
Gelukkig woonde er een oude kennis van me niet heel ver uit de buurt . Het was de enige tijdelijke oplossing die ik voor ogen had .
Ik moest zien onder te duiken voor een tijdje , al was het enkel maar om na te kunnen denken wat ik nu moest doen .
Wordt vervolgd
Van zodra ik op de trein zat, voelde ik me al een stuk rustiger .
Toch bezorgde het zien van een politiewagen me elke keer hartkloppingen. Ze zouden nu stilaan wel door hebben dat ik verdwenen was en aangezien ik minderjarig was , zou er ook een opsporingsbericht verspreid worden .
De trein reed richting Antwerpen .
Daar moest ik een bus zien te nemen richting Deurne om bij die ene vriend te geraken. Hopelijk zou hij me een tijdje onderdak kunnen bieden tot ik een andere oplossing gevonden had .
In Deurne aangekomen, belde ik aan ,
Michael deed open en was blij me te zien . Ik vertelde honderduit over alle dingen die hadden plaatsgevonden de voorbije 2 jaar en vroeg of hij me kon helpen .
Michael was een ex-liefje van me geweest, een doodbrave jongen en 19 jaar oud. Hij had in het verleden ook al zoveel dingen meegemaakt, dat hij genoodzaakt was om al alleen te gaan wonen .
Michael woonde op een bescheiden appartementje met slechts 1 slaapkamer , een kleine badkamer en een keukentje . Juist groot genoeg voor 1 a 2 personen maximum .
Michael stelde me gerust dat ik een tijdje bij hem kon blijven . Ik zou alle dagen binnen moeten en me zeker de eerste weken niet in het openbaar vertonen .
Ondanks al de spanning die ik voelde in mijn lichaam , was het een ook ergens een opluchting om me niet tegenover andere mensen nog langer te moeten verantwoorden . Geen gesprekken meer over emoties en trauma's uit het verleden , geen contact meer met mijn ouders , tante en nonkel . Ik kon hopelijk even tot mezelf komen en vooral tot rust .
Die nacht sliep ik met Michael in 1 bed . We vertelde over alles wat we hadden meegemaakt , haalden herinneringen over onze beëindigde relatie naar boven en dachten na over de toekomst . Ondanks dat ik eigenlijk nog een kind was , voelde ik me meer op mijn gemak als ik mocht functioneren als een volwassenen . Het liefst had ik al alleen willen wonen , mijn eigen plan willen trekken en verder gaan met mijn leven . Maar zolang ik minderjarig was en onder toezicht stond van de jeudrechtbank, zat dat er niet direct in .
Michael moest de volgende ochtend vroeg opstaan om te gaan werken .
Ik liet het bad volopen , smeerde zijn boterhammen en beloofde om onder geen beding naar buiten te zullen gaan . Op het moment dat hij vertrok, zat ik net in bad .
Plotseling hoorde ik de deur weer opengaan.
Ik wist niet wat te doen. " Zou het Michael zijn die iets was vergeten was ," vroeg ik me af.
Muisstil bleef ik zitten in bad . Ik hoorde Michael praten tegen 2 mannen . Mijn hartslag ging de hoogte in .
"Zou het de politie zijn ?"
De deur van de badkamer werd geopend .
En inderdaad , een politieagent verscheen in de deuropening en zei mijn naam . Ik was volledig naakt , hij bekeek me van kop tot teen zonder ook maar enige schaamte waarop ik woedend werd .
"Maak dat je de badkamer uit bent" riep ik en sloeg een handdoek rond mijn lichaam . De agent verdween , zei dat ik me moest aankleden en meekomen naar het politiebureau .
In paniek zocht ik naar een manier om weg te geraken . De ramen van de badkamer, kwamen uit op het dak . Maar via die weg zou ik nooit op een veilige manier naar beneden geraken . Bovendien had ik maar enkele minuten de tijd tot de politie het zou opmerken .
Ik kon kon geen enkele kant meer uit . Ik kleedde me aan en ging naar binnen . Michael keek me ongerust aan en zei dat hij met me zou gaan naar het politiebureau .
De agent vertelde me dat ik bijna internationaal geseind stond . Het was mijn Oma die een vermoeden had dat ik bij Michael verbleef . De agenten waren alle familieleden en vrienden afgegaan om te vragen waar ik mogelijks kon zijn .
Aangekomen op het politiebureau , werden Michael en ik in een klein kamertje gezet dat op slot werd gedaan . De jeugdrechtbank werd verwittigd en ook mijn ouders , tante en nonkel waren opgebeld .
Ik was ongelofelijk bang dat ik deze keer wel naar Beernem gestuurd ging worden . Michael stelde me gerust en zei dat hij me zou blijven steunen waar ik ook terecht ging komen .
De uren tikte voorbij . Ik begon me te ergeren aan de onwetendheid en vroeg de agent of ze al een antwoord hadden van de rechtbank.
Hij zei dat zowel mijn ouders als mijn tante en nonkel onderweg waren naar het politiebureau om een aantal papieren te tekenen .
Ik wist absoluut niet wat hij daarmee bedoelde en nam aan dat dit een formaliteit was om me hier weg te halen .
Even later werd de deur geopend en moest ik meekomen .
Zowel mijn ouders als mijn tante en nonkel keken me aan en zeiden dat ze geen andere keus hadden .
Vragend keek ik hen aan . een papier werd onder mijn neus geschoven waarop 4 handtekeningen stonden .
In grote letters stond er te lezen dat dit een colloquatie inhield van minstens 40 dagen in een gesloten psychiatrische instelling .
Ik kon niet geloven dat mijn ouders me zonet gedwongen hadden laten opsluiten . Kwaad riep ik naar hen dat ik hun haatte en dat zij degene waren die ze moesten opsluiten .
Een politieman nam me bij de arm en trok me mee naar de combi . Hoe hard ik me ook probeerde te verzetten , hoe luid ik ook mocht roepen of gillen , het had allemaal geen zin .
40 dagen op een gesloten afdeling was de beslissing van zowel mijn ouders, a mijn tante en nonkel en van de jeugdrechtbank. Ik moest er niet aan denken om ook daar te gaan lopen , want dan werd de collocatie nog eens met 40 dagen verlengd
Ik begreep niet dat mijn ouders dit hadden kunnen doen . Ik stond met mijn rug tegen de muur zonder dat er ook maar enige vorm van overleg was geweest .
Was dit dan hun oplossing ? Terug naar een gesloten centrum , terug naar een isoleercel en medicatie toegediend krijgen als ze zich geen raad meer met jou wisten ?
Wat na die 40 dagen , waren de problemen dan wonderbaarlijk van de baan ? Zoveel vragen die ik me stelde en geen enkel antwoord dat ik terugkreeg .
Wordt vervolgd ...
Ik stond allesbehalve achter een collocatie , maar het had niet veel zin om tegen te pruttelen . De rechtbank en mijn familie hadden deze beslissing genomen en zo waren ze van het probleem , ik dus , vanaf .
Ik kwam op een afdeling terecht in Zoersel met de naam "Tweesprong". De naam was best toepasselijk op mijn levensloop aangezien ik totaal geen blijf meer wist met mezelf en al helemaal niet welk pad ik moest bewandelen .
Een collocatie werd enkel toegepast in uiterste noodzaak en als je een bedreiging vormde voor jezelf en/of je omgeving .
40 dagen moest ik zien te overbruggen . Ik zou liegen als ik zou vertellen dat een 2de ontsnappingspoging niet door mijn hoofd was gegaan . Maar mijn energie was tot diep onder het nulpunt gezakt.
De gesloten afdeling leek in niets op die van Mortsel . Deze afdeling was groter en voor zover ik kon opmerken , zag ik geen mensen met een psychose of een andere opvallende problematiek rondlopen.
Mijn kamer moest ik ook hier met 4 mensen delen die allemaal een stuk ouder waren dan mij .
De eerste week had ik nog geen therapie-shema en was bedoeld om tot rust te komen . Ik hield me zo afzijdig mogelijk van iedereen en spendeerde het merendeel van mijn tijd met slapen .
De eindeloze vermoeidheid was nogmaals opgedoken . Ik sliep soms wel 16 uur aan één stuk door. Ook eten deed ik nog amper . Ik was mentaal helemaal opgebrand . Het was zelfs zo ver gekomen dat de verpleging me moest komen wekken om te eten of om te drinken. Slaap was mijn beste vriend geworden en bracht me van de ene intense droom naar de andere .
Een aantal keren werd ik wakker en was mijn arm voor een paar minuten verlamd . Ik schoot helemaal in paniek en schudde er hevig mee om de bloedsomloop terug te laten doorstromen .
Op het ergste van mijn depressie, woog ik nog slechts 46 kg . Ik smeekte mijn behandelende psychiater om me het antidepresiva " Prozac" voor te schrijven . Mijn moeder had dit indertijd ook genomen en had me verteld dat ze er een hele dag vrolijk van rondliep.
Die gedachte alleen al, gaf me weer een beetje hoop . Het gevoel "gelukzaligheid " , had ik al in geen tijden meer gevoeld en aangezien slaap me ook niet verder kon helpen, werd er beslist om de medicatie op te starten .
Naïef en ongeduldig als ik was , verwachtte ik dat de inname van 1 pilletje al direct het nodige effect op mij ging hebben . Mijn hoop werd al gauw met de grond gelijk gemaakt toen de psychiater me zei dat de eerste effecten van een antidepresiva pas na 3 weken voelbaar zouden zijn .
Overdag vervulde ik mijn uren dus met slapen . De nachten overbrugde ik met het lezen van psycho-analytische boeken en ook filosofische lectuur over Nostradamus, Plato, Socrates en Nietzsche.
In die boeken , probeerde ik een antwoord te vinden op al mijn existentiële vragen waar ik mee worstelde. Ik voelde me verbonden met mensen die een eenzaam bestaan hadden geleden en filosofeerde over het leven .
Na een week rust , was het tijd om deel te nemen aan de verplichtte therapieën . Beeldende therapie kwam aan bod , maar ook het koken in groep en individuele gesprekken met een vaste psychologe .
Weer moest ik mijn verhaal voor de zoveelste keer vertellen aan iemand die ik niet kende . Ik kon elk detail dat ik me herinnerde op een emotieloze manier vertellen , net alsof het werd afgespeeld via een bandrecorder . Mijn emoties waren afgesloten van de werkelijkheid en waren enkel maar voelbaar en zichtbaar voor mezelf .
Tussen de therapieën door, moest ik allerlei psychische testen afleggen. Zo werd er een intelligentie test afgenomen en een vlekkentest , ook wel de Rorschachtest genoemd , dit is een test waarbij je via inktvlekken moet vertellen wat je erin ziet , werd gedaan . Het bezorgde me de nodige stress allemaal omdat ik het zag als presteren , iets wat uiteindelijk maar een moment-opname was . Ik begreep ook niet goed waarom men net nu in het diepste van mijn depressie een intelligentie test deed aangezien mijn concentratie beneden alle peil lag.
Achter de resultaten moest ik zelf vragen na een aantal weken . Gelukkig bleek met mijn intelligentie op zich niets mis te zijn. Ik had een score van 120 , wat betekende dat ik een normale begaafdheid bezat . Enkel een diagnose voor mijn gedragingen en angsten , bleef uit .
Op een dag kwam mijn Oma op bezoek . Ze had een klein foldertje in haar handen dat ze aan me liet zien . "Dit moet je eens lezen , het lijkt sprekend op jou !" Antwoorde ze . Op het foldertje stond in grote letters het woord "Borderline" te lezen . Toen ik de tekst overliep en de herkenningspunten las , kon ik niet anders dan verbaasd kijken naar mijn oma .
Had zij zojuist het antwoord op de vraag waar ik al jaren mee kampte in de vorm van een folder gegeven aan me ? Nieuwsgierig maakte ik diezelfde dag nog een afspraak met mijn psychologe en overhandigde haar het foldertje . "Is dit wat er mis is met mij ? " vroeg ik ongeduldig.
Ze las vluchtig de in het vet gedrukte letters plus de herkenningspunten en knikte instemmend . De diagnose bezorgde me een overweldigend gevoel van opluchting. Het was een bewijs dat ik niet volledig geschift was zonder enige reden en dat er misschien wel een oplossing bestond om met mijn heftige emoties en gedragingen om te gaan .
Alle herkenningspunten die in de folder stonden , gaande van :
Verlatingsangst, impulsief gedrag, zwart-wit denken, stemmingswisselingen , gevoel van leegte, zelfverminking, suïcidale neigingen ,dissociatie en instabiele relaties ,
Ze waren allemaal van toepassing op mij . Het was net alsof iemand een korte maar volledige beschrijving had gemaakt van mij als persoon . Het voelde beangstigend correct en bevrijdend op hetzelfde moment.
Mijn eerste vraag aan mijn psychologe was of ik er op de ene of andere manier vanaf kon geraken van deze diagnose .
Ze antwoordde dat borderline een persoonlijkheidsproblematiek was waarmee je moest leren leven . Enkel bepaalde therapie-vormen, konden de harde kantjes ervan doen verminderen. Mijn teleurstelling was zichtbaar . Het was dus niet iets waar je met bepaalde medicatie of eventuele korte gesprekken zomaar vanaf kon geraken .
Zo oneerlijk leek het me allemaal . Het was nog niet heftig en erg genoeg om een turbulent verleden te hebben gehad , nu moest ik ook nog eens leren leven met de gevolgen .
Toch was ik bereid om er alles voor te doen om dit mentale monster te bestrijden !
Wordt vervolgd ...
In Zoersel , spendeerde ik mijn tijd maar met 2 dingen , namelijk slapen en lezen .
Ook tijdens mijn rookpauzes , zat ik met mijn neus verdiept in de boeken. Al gauw leerde ik iemand kennen die mijn interesses voor filosofie ook koesterde . Zijn naam was Geert . Het was een man van rond de 34 jaar oud . Ook hij was opgenomen op de afdeling 2-sprong. Veel vertelde we niet over ons verleden tegenover elkaar , maar we voelde ergens dat we zielsverwanten waren vanwege ons heftige verleden .
Geert was een geleerd persoon uit Leuven , maar vanwege een depressie en een drankprobleem was hij op Tweesprong terecht gekomen. Door de vele vrije momenten die we samen spendeerde , ontstond er een speciale band tussen ons . De begeleiding op Tweesprong , kreeg al snel in de gaten dat er meer tussen ons was dan enkel een goede gesprekspartner .
Omdat ik me tegenover niet veel mensen openstelde, werd Geert de enige persoon tegen wie ik wel beetje bij beetje mijn verhaal deed . Ik vertelde over de vele existentiële vragen die ik had over het leven en de obsessieve wens om een kind te hebben. Ik wou een doel hebben in het leven . Een doel dat ervoor zou zorgen dat ik voor het leven zou kiezen en al de liefde die ik in mij droeg, zou kunnen geven aan een kind van mezelf.
Ik mistte vooral iemand die ik zou kunnen liefhebben , zonder meer .
Geert begreep mijn wens , maar benadrukte dat hij zelf nog niet klaar was voor het vaderschap . Hij wou namelijk eerst zijn leven helemaal terug op orde hebben .
Aangezien ik nog steeds minderjarig was en bovendien ook nog eens gecolloceerd, had de begeleiding van Tweesprong , de volledige Verantwoordelijkheid over mij .
Het laatste wat ze wouden , was een mogelijke zwangerschap van iemand die minderjarig was, op hun afdeling.
Uit de inktvlekkentest , was mijn kinderwens heel uitdrukkelijk naar boven gekomen. In elke vlek zag ik wel een embryo of een moeder-kind afbeelding waardoor men de link naar mijn obsessieve wens al gauw hadden gelegd.
Toen ik met Geert een tijdje op Tweesprong verbleef en de 40 dagen om waren , was er de mogelijkheid om tijdens het weekend naar mijn oma te kunnen gaan . Mijn opname was nu op basis van vrije wil er was enkel maar 1 voorwaarde aan verbonden .
Ik mocht enkel op weekend gaan met Geert , als ik een hormonaal staafje in mijn arm liet plaatsen. Zo'n staafje zou ervoor zorgen dat ik gedurende 3 jaar geen kans had op een zwangerschap.
Ik baalde enorm van deze opgelegde regel. Maar het was de enige kans om met Geert even weg te kunnen zijn van het ziekenhuis . Na veel tegengepreutel, stemde ik uiteindelijk toe .
Het staafje zou door een gynaecoloog van het ziekenhuis zorgvuldig geplaatst worden in mijn onderarm . Het was amper 5 cm groot en ik zou er zo goed als niets van voelen . Al gauw werd er een afspraak gemaakt en werd het staafje in mijn onderarm gestoken .
Eindelijk mocht ik met Geert buiten de afdeling Tweesprong tijd spenderen . We waren nu al ruim 3 maanden samen en het leek allemaal erg goed te gaan tussen ons .
Ook mijn Oma vond Geert een hele lieve en behulpzame man . Het was voor mij belangrijk dat mijn Oma haar goedkeuring gaf over onze relatie. Zij was namelijk één van de weinige personen die er altijd voor me was geweest en me steunde door dik en dun .
Toen Geert en ik 4 maanden samen waren , ging het bergaf met me . De therapie-gesprekken, brachten veel herinneringen en pijn naar boven waardoor de zelfmoordgedachten steeds vaker de kop opstaken .
Ik spaarde mijn dagelijkse medicatie op , zodat ik een heleboel pillen in mijn bezit had. Die pillen waren bedoeld als "veilig" alternatief voor het moment dat ik 100% zeker was dat de dood de enige echte oplossing was voor mijn pijn . Het zou een zekerheid bieden om er zelf voor te kunnen kiezen alles te eindigen wanneer ik het wou.
Het enige wat me nog voor dit leven liet kiezen , was een kind van mezelf . Een kind dat ik al de liefde zou kunnen geven die ik zelf had moeten missen . Het zou onbewust ook een manier zijn , om aan mijn ouders te laten zien wat de echte belangrijke dingen voor een kind zijn, namelijk niet geld en luxe , maar liefde en aandacht !
Ik maakte een deal met mezelf , een soort van pact met de duivel . Als ik niet voor mijn 18de verjaardag zwanger zou zijn , zou ik al de medicatie die ik verzameld had en nog steeds verzamelde , innemen om zo een einde te maken aan alles.
De pijn die ik voelde, de vele littekens op mijn armen , de tranen die ik had gelaten vanwege een onvindbaar gemis , het had me getekend voor het leven .
Ik wou geen volwassene worden zoals mijn ouders . Volwassen worden betekende voor mij , saai en onbetrouwbaar worden . Niet meer puur en oprecht , niet meer geloven in fantasieën en dromen . Zo iemand wou ik absoluut niet worden .
Op een dag , had ik een scalpel weten te bemachtigen die ik verstopte in mijn toilettas . Ik zou het staafje er eigenhandig uitsnijden en zo mijn kans op een zwangerschap vergroten .
Ik deed de deur van de badkamer op slot en zette het mes tegen mijn arm. Met mijn vingertoppen, kon ik exact voelen waar het staafje zich bevond . Als ik een snee net aan de bovenkant van het staafje zou zetten en een snee net eronder , kon ik het er misschien met een beetje geluk eigenhandig uitduwen bedacht ik me .
Met mijn aansteker verhitte ik de scalpel. Op deze manier zou het gedesinfecteerd worden had ik ergens eens gelezen. Van zodra het mes was afgekoeld , zette ik een diepe snede net onder het staafje . Het mes was vlijmscherp waardoor ik direct het bloed langs mijn arm zag lopen .
Gedreven door adrenaline , voelde ik de scherpe pijn amper of niet . Het zou allemaal erg snel moeten gaan , zodat de begeleiding geen argwaan kreeg van mijn afwezigheid .
Ik zette algauw de tweede snede. Weer liep het bloed langs mijn arm en drupte op de grond . Met mijn duim duwde ik op de achterkant van het staafje waardoor het hopelijk langs een snede eruit ging komen .
Mijn verbazing was groot toen ik een blauw omhulsel uit mijn onderarm zag komen. Mijn hart klopte letterlijk in mijn keel . Vlug trok ik het staafje eruit met een pincet en liet het vallen op de grond.
Tranen van opluchting liepen langs mijn wangen . Het was me gelukt ! Met een washandje verzorgde ik de 2 wondes en knelde ze af met een windel . Daarna deed ik een proper t-shirt aan met lange mouwen en maakte de badkamervloer weer proper .
Ik begaf me naar de eetzaal en deed alsof er niets aan de hand was . Toch was het een fantastisch gevoel om te weten dat ik nu vruchtbaar zou zijn en mogelijks snel mama kon worden .
Wordt vervolgd ....
Ik vertelde onmiddelijk aan Geert dat ik het staafje eruit had gehaald. Hij keek me aan met een bedenkelijke blik , maar zei er verder niet veel over .
Het weekend brak aan waarop Geert en ik mochten vertrekken naar mijn oma. Het was zalig om te beseffen dat we de afdeling Tweesprong voor een heel weekend even achter ons konden laten en gewoon genieten van elkaar . We waren nu al een aantal maanden samen en wisten dat we allebei binnenkort naar een andere afdeling zouden moeten gaan .
Voor mij was de afdeling "Monding" gekozen , een afdeling specifiek voor mensen met een persoonlijkheidsproblematiek zoals borderline . Geert moest naar een afdeling voor verslavingsproblematiek en zou de eerst komende weken niet buiten mogen . Het was letterlijk het laatste weekend dat we tijd met elkaar konden doorbrengen . Niet wetende wat er ons nog allemaal te wachten stond .
Die avond kookte Oma voor ons een overheerlijk avondmaal , dronken we samen wijn en keken een film . Het voelde aan als thuiskomen bij een thuis die ik nooit had gehad . Mijn oma was een vrouw bij wie ik mezelf kon zijn . Zij was gelukkig als ik het ook was .
s' Avonds sliep ik met Geert boven in het grote bed . We bedreven de liefde en genoten van elkaar . Het voelde vreemd om te vrijen in een huis waarvan ik wist dat mijn Oma maar één slaapkamer ver van ons was verwijdert , maar toch was het ook net die spanning dat het hem allemaal deed .
De week was aangebroken dat ik naar een andere afdeling moest vertrekken . Ik had evengoed kunnen weigeren en het psychiatrische aspect ver achter me laten , maar er was geen ander of beter alternatief in het vooruitzicht . Vanuit Monding , zou ik terug mijn school kunnen opnemen en ook tussendoor therapieën volgen . Het leek alleszins beter dan weer terug naar huis te keren.
Ik nam afscheid van Geert en we beloofden elkaar gauw weer te zien van zodra hij vanuit zijn opname naar buiten mocht gaan. 5 maanden vormde we een koppel en ondanks onze emotionele problemen , voelde we een verbondenheid met elkaar die we niet in de drukke maatschappij vonden .
Mijn periode op monding , was er 1 van allerlei nieuwe therapieen en gesprekken . Het leren omgaan met heftige gevoelens , praten en doorvoelen van emoties en het leren functioneren in een groep met allerlei mensen die hun eigen problematiek hadden . Het was allesbehalve een gemakkelijke opdracht . Ik kreeg een individuele begeleidster toegewezen , haar naam was Anja .
Met Anja had ik vanaf het begin een goede klik , wat het voor mij makkelijker maakte om eerlijk en open te zijn tegen haar zonder het constant in vraag stellen of ze wel te vertrouwen was . Deze klik voelde ik ofwel direct bij iemand ofwel helemaal niet . Het maakte dat er veel of weinig tijd over ging om iemand in te schatten . Een soort van gevoel dat ik vrij goed wist in te schatten . Deze figuurlijke voelsprieten had ik al vanaf mijn prille jeugd ontwikkeld. Vertrouwen en continuïteit waren hierin erg belangrijk voor me .
Na enige tijd , vroeg men me naar het staafje in mijn arm . Blijkbaar was iemand van de patiënten het gaan doorvertellen dat ik het had verwijdert . Een slechte inschattingen van mij om dit ook maar met iemand te delen , maar veel konden ze me toch niet maken dacht ik bij mezelf . Toch werd ik door Anja op het matje geroepen . Ze vertelde me dat van zodra ik mijn regels terug kreeg , ik het haar moest laten weten zodat we dan diezelfde dag terug een staafje konden laten inplanten .
Ik knikte instemmend en dacht bij mezelf ; "jij denkt toch niet dat ik aan jou ga vertellen wanneer ik mijn regels ga hebben , ik denk er nog niet aan ! "
Ik nam mijn school weer op . Ik moest tijdens de week vroeg opstaan , de bus nemen om daarna naar een nieuwe school te gaan in Malle . Ik nam me voor om mijn uiterste best te doen en zo toch nog mijn middelbaar diploma te behalen. Het was niet simpel om met een emotionele kwetsbaarheid en een depressie in herstel , mijn aandacht bij de lessen te houden en bovendien ook nog te studeren op een kamer in een psychiatrische instelling .
Ik was ondertussen 17 jaar . Nog een jaartje en dan werd ik door de wet als volwassen beschouwd . Dan konden mijn ouders en de jeugdrechtbank geen druk meer op me uitoefenen en kon ik mijn eigen leven uitstippelen .
Anja vroeg me meermaals of ik mijn regels al had gekregen waarop ik telkens met een kordate "nee" antwoordde . Het was de waarheid. Mijn regels waren nog altijd niet doorgekomen waardoor ik me de vraag begon te stellen of ik door mijn fout niet onvruchtbaar was geworden . Bovendien voelde ik me terug ontzettend moe en futloos de laatste weken en begon ik schrik te krijgen voor een wederkerende depressie .
Anja maakte een afspraak voor me bij de gynaecologe van het ziekenhuis . Ik moest er alleen naartoe gaan en een inwendig onderzoek moeten ondergaan . Dit was iets totaal nieuw voor me . Het beangstigde me enorm , maar ik hield me sterk en weigerde iemand mee te vragen .
Daar zat ik dan in de wachtzaal op een bankje tussen 2 zwangere vrouwen die ook een afspraak hadden . Waar ik ook maar keek , overal zag ik tijdschriften liggen over zwangerschappen . Ik begon me nu toch echt zorgen te maken of ik niet iets verkeerd had gedaan met het verwijderen van dat staafje.
Een vrouw met een Nederlands accent riep mijn naam . Het was de gynaecologe waar ik een afspraak mee had . Ik mocht me onderaan direct uitkleden en moest me daarna op een soort ligbank met ijzeren beugels neerleggen . Het voelde onwennig aan om daar te liggen tussen allelei apparaten waarvan ik het bestaan nog niet eens kende .
Een lang voorwerp met een grote klodder gel werd vaginaal bij me ingebracht . "Probeer maar wat te ontspannen ! " , zei de gynaecologe. Het leek een eeuwigheid te duren. Gespannen keek ik mee naar het zwarte beeldschermpje dat naast stond . Veel kon ik er niet uit opmaken van wat er juist allemaal te zien was . Heel veel zwart met af en toe een paar witte lijnen , meer niet!
De gynaecologe lachtte en zei tegen me ; " Proficiat mevrouw , u bent 8 weken zwanger !"
Verbouwereerd lag ik nog steeds half naakt in de stoel , met mijn mond open van verbazing en mijn benen in de beugels .
"Bent u zeker ?" , " Leeft het kindje nog ? " stamelde ik .
"Alles lijkt perfect in orde" zei de gynaecologe waarop ze me het geluid van het hartje liet horen .
Verbaasd en met tranen in de ogen , aanhoorde ik de snelle hartslag van mijn kindje . Het beeld leek niet meer dan een klein wit bolletje op een groot zwart scherm , maar ik voelde me de gelukkigste persoon op heel de wereld .
Snel kleedde ik me terug aan , plandde een nieuwe afspraak voor binnen een maand en liep de wachtzaal buiten.
Onderweg naar Monding , overviel me weer het gelukzalige gevoel . Een nieuw leven dat in mijn buik groeide, een doel in mijn leven , een teken van bovenaf dat ik moest blijven vechten .
Ik liep over het grasveld en riep zo hard ik maar kon over de gehele afdeling ; " ik wordt mamaaaa ! "
Zo fier als een pauw en met mijn hand liefkozend over mijn buik , ging ik weer binnen op Monding .
Wordt vervolgd ...
Vol trots liet ik aan Anja de echo zien . Met tranen in de ogen vertelde ik vol trots dat ik zwanger was.
Anja keek me verbouwereerd aan. Het eerste wat ze vroeg was of ik het kindje wel wou houden .
Ik wist niet wat ik hoorde . Meende ze dit nu echt ? Geen proficiat of geruststellende woorden ?
"Na al wat ik heb gedaan om dit kindje te kunnen krijgen , denk ik er niet aan om een abortus te doen ! " antwoordde ik vol kwaadheid .
Gekwetst liep ik naar mijn kamer en probeerde mijn emoties te onderdrukken voor het welzijn van de baby . Ik begon boeken te lezen over de zwangerschap en las week per week wat er allemaal veranderde . Mijn hart was zo vol liefde voor dit kleine mensje dat ik zelfs nog niet eens had ontmoet . Ik moest mijn levenswijze zien te veranderen en goed voor mezelf gaan zorgen nam ik me voor .
Ik besloot van dag één om te stoppen met roken , at enkel nog gezonde voeding , minderde serieus met koffie drinken en stapte over op water.
Op de één of andere manier slaagde ik er niet in om zorgzaam naar mezelf toe te zijn , maar nu was het anders . Dit was voor mijn ongeboren kindje ! Zorgen voor mij betekende dus ook zorgen voor hem of haar . Op die manier kon ik het wel opbrengen !
Nog vooraleer ik Geert het goede nieuws ging vertellen , besloot ik om mijn moeder in te lichten . Ik nam mijn gsm en belde haar op . Ik weet niet welke reactie ik van haar verwachtte , of ik überhaupt wel een antwoord zou krijgen , maar toch vond ik het mijn plicht om dit aan haar te vertellen vooraleer ze het vernam van iemand anders.
Bovendien had mijn moeder al twee maal een zwangerschap meegemaakt en misschien kon ze me helpen of steunen in dit waardevolle proces voor mij.
Met een bang hart hoorde ik de telefoon overgaan . Het duurde een aantal seconden vooraleer ze uiteindelijk opnam.
"Dag mama", antwoordde ik .
"Dag Chloë !" , antwoordde ze terug maar op een manier waaruit ik al kon opmaken dat ze niet blij was me te horen .
Heel voorzichtig vertelde ik haar dat ze binnenkort oma ging worden. Ik vertelde ook dat het een geplande zwangerschap was en dat ik enorm uitkeek naar het nakende moederschap .
Mijn moeder antwoordde koel en emotieloos dat ze dit nieuws eigelijk al vele jaren eerder had zien aankomen en met enige tegenzin wenstte ze me proficiat .
Ik hong op en voelde mijn hart breken binnenin . Hoeveel keer moest ik deze pijn nog voelen vooraleer mijn verstand zou beseffen dat ik niet zou vinden bij haar wat ik verlangde ? Hoe dom kon ik zijn om telkens weer diezelfde fout te begaan en een andere uitkomst te verwachten ?
Van haar kant uit had ik dus al niets van steun te verwachten . Ik kon niet anders dan Geert in te lichten en mijn tranen op te bergen .
Geert wenstte me wel direct proficiat . Hij zei dat het dit was wat ik altijd al wou en verzekerde me ervan dat ik een goede mama ging worden . Hij voegde er wel aan toe dat hij niet klaar was voor het vaderschap en zich dus ook niet als vader over het kind zou ontfermen.
Dit nieuws deed me vele minder pijn. Ik wist van tevoren dat Geert geen kinderen wou . Niet in de situatie waarin hij zich momenteel in bevond zowel psychisch als financieel . Ik begreep heel goed elk argument dat hij daarvoor had aangehaald om niet voor het vaderschap te kiezen . Onze relatie kon dan ook niet anders dan eindigen . Hij verweet me niets en ik beloofde hem om geen enkel beroep op hem te doen , niet financieel en ook niet emotioneel .
Het enige wat ik van hem verwachtte was om samen het nieuws aan mijn oma te gaan vertellen . Gelukkig wou hij dit nog wel doen .
Mijn oma steunde me overal in , dus ook hierin zou ze me wel steunen hoopte en verwachtte ik !
Maar niets was minder waar . Ook mijn oma vond dat ik een abortus moest overwegen . Ze vond dat ik mijn leven en mijn jeugd vergooide op deze manier .
Direct voelde een enorme kwaadheid in mezelf naar boven komen . Wat voor een jeugd had ik tot hiertoe gehad ? Vroeg ik haar. Dit was het enige waar ik naar verlangde en naartoe had geleefd . Een doel in mijn leven om juist wel voor te leven. Een kind om lief te hebben , om voor te zorgen en zelf ook liefde van te krijgen , onvoorwaardelijke liefde !
Het moment dat Geert ook uitsprak achter een abortus te staan , werd het me allemaal te veel en rende naar buiten .
Waarom gunde niemand me dit geluk ? Een geluk waarvan ik zo stellig overtuigd was dat mijn leven zou redden . Het bevestigde in mijn ogen enkel maar dat ze me liever zelfmoord zagen plegen .
Op die leeftijd en in die staat van hoge emoties , kon ik niet begrijpen of eruit opmaken dat de mensen ongerust waren over mij . Het enige wat ik hoorde en zag was dat ze mijn kind wouden vermoorden en daarmee ook mij . Geert liep achter me aan en liet me stoppen. Met tranen die over mijn kaken liepen begon ik op hem te slaan en te roepen . Zo hysterisch had Geert me nog nooit gezien. Hij liet me begaan en probeerde op me in te praten . Na enkele minuten kalmeerde ik en ging terug mee naar mijn oma . Ik besefte dat niemand me kon opleggen of verplichten een abortus te laten uitvoeren . Ik bleef hoe dan ook bij mijn standpunt om dit kindje te houden . Ook al had lk geen woonst van mezelf en geen werk , ging ik nog naar school , ik zou ervoor zorgen dat het lukte . Al was het het laatste wat ik deed!
Ook op school moest ik vertellen dat ik zwanger was. Mijn klasgenootjes reageerden gelukkig heel begripvol en vonden het best spannend . "Voel je de baby al bewegen ? " vroeg iemand . "Ben je vaak misselijk?" , het waren allemaal vragen waar ik geduldig een antwoord op probeerde te geven . Mijn leerkrachten waren ook allemaal heel erg lief voor me en steunend . Van hen kreeg ik wel het beetje steun dat ik eigenlijk juist had verwacht van andere mensen rondom mij .
Uiteraard werd er door sommige leerlingen geroddeld op school , keken mensen me na of wezen naar mijn buik . Het deed me minder pijn omdat ik geen affiniteit voelde met die personen . Niemand stond in mijn schoenen en niemand had voor zover ik wist de keuze gemaakt op zo'n jonge leeftijd als ik had gedaan . Dus wie waren zij om mij te beoordelen ?
Het enige wat voor mij van tel was , was mijn kindje. Ik zou net zoals Els een alleenstaande mama worden,maar dan bewust . Aangezien Els iemand was waar ik enorm hard naar opkeek, sterkte dat mijn zelfbeeld toch een béétje aan .
Enkele weken gingen voorbij . Ik kreeg te horen dat Geert me had bedrogen met een andere vrouw op de nieuwe afdeling waar hij zat . Dit was gebeurd in de week dat Geert en ik nog een koppel waren. Mijn vertrouwen en beeld dat ik van hem had , veranderde in een oogopslag. Ik wou geen enkel contact meer hebben met hem .
Om deze teleurstelling een beetje van me af te kunnen zetten , ging ik met een aantal medepatiënten iets gaan drinken buiten de afdeling . Het was net dat wat ik nodig had , afleiding ! Ook al mocht ik geen druppel alcohol drinken, ik moest even weg zijn !
Wordt vervolgd ...
"De Gremlins",was de naam van het café waar ik met een aantal medepatiënten naartoe ging . Ik betrapte mezelf erop dat ik vaak met mijn handen liefkozend over mijn buik streelde . Het idee van een klein groeiend wezentje in mij , zat constant in mijn achterhoofd.
Een jongeman genaamd Sven , van mijn afdeling , was druk aan het telefoneren. Hij was een blonde adonis met mooie blauwe kijkers , ongeveer 1m85 groot, mager en altijd vriendelijk tegen iedereen . Ik zag dat het een moeilijk en ernstig gesprek was , want de tranen stonden in zijn ogen .
Iedereen aan onze tafel nam een pintje , maar ik koos wijselijk voor een ice-tea . Sven was net klaar met bellen en huilde onophoudelijk. Ik kende hem enkel maar van op de afdeling en veel woorden hadden we samen nog niet gewisseld, hoogstens een "hallo" of een "goedemorgen", meer niet!
Toch kreeg ik een compassie met hem en vroeg wat er scheelde . Het was blijkbaar net gedaan met zijn vriendin. "niemand ziet me graag !" Schreeuwde hij luid met de tranen stromend langs zijn wangen .
Onwennig sloeg ik zijn hartzeer gade maar wist niet goed hoe ik hem verder nog kon helpen . Het idee dat niemand je graag zag , herkende ik alleszins . Het was het ergste idee en het meest pijnlijke gevoel waar een mens maar mee kon rondlopen.
Plots zei ik tegen Sven , zonder er verder ook maar over te hebben nagedacht : " maar ik zie je toch wel graag ! " waarop een minutenlange stilte volgde . Ik veegde de tranen van zijn wangen en gaf hem een korte kus op de mond . Tot op de dag van vandaag blijf ik erbij dat het een kus en troostende woorden uit compassie en herkenning waren . Wat kende ik zelf van de liefde ? Liefde was een zoektocht naar bestaansrecht en herkenning voor mij . Het feit dat Sven zich niet geliefd voelde door niemand , deed mij geloven dat hij een zielsverwant was , iemand die mij begreep en ik hem .
Wat volgde was een relatie tussen mij en Sven . Ik was wel eerlijk en zei tegen hem dat ik zwanger was en dat de baby voor mij op de eerste plaats kwam . Als hij dit kind niet zag zitten of enigszins maar kon aanvaarden , was er geen toekomst voor ons mogelijk .
Sven leek er absoluut geen probleem mee te hebben dat ik zwanger was van iemand anders zijn kind . Meer nog hij zou dit kind mee liefhebben, opvoeden en beschermen net alsof het zijn eigen kind was. Zijn woorden deden me bijna letterlijk tranen in de ogen krijgen .
Het leven leek me toe te juichen . Ik had wat ik altijd al had willen hebben , een doel om voor te leven en een partner die me zou steunen in deze zwangerschap. Bovendien was ik bijna 18 jaar , dus kon niemand me nog íets maken of duwen in een richting die ik niet zag zitten met mijn kind .
Mijn zwanger buikje begon stilletjes aan meer zichtbaar te worden . Tijdens de lessen op school , was het vaak moeilijker om mijn aandacht erbij te houden . Constant moest ik vragen om naar het toilet te mogen gaan en ook van de welbekende zure oprispingen, bleef ik niet gespaard .
Ik herinner me nog goed dat ik tijdens de les muzische opvoeding , mijn kindje voor het eerst voelde stampen . "Ik heb haar voelen schoppen !" Riep ik verbaasd .
Mijn gynaecologe had de week ervoor tijdens een echografie al verteld dat het een meisje ging worden en dat ze volledig op schema zat .
De kinderen van mijn klas kwamen allemaal geïnteresseerd aan mijn buik voelen . Het was voor mij de eerste keer dat ik een duidelijk teken van mijn kindje had gekregen.
Mijn 18de verjaardag vierde ik in de psychiatrie. Niet echt de plek waar je graag je verjaardag wenst te vieren , maar ik had er vrede mee. Ik was ondertussen al 5 maanden zwanger dus net over de helft . Ik zou snel een beslissing moeten nemen die bepalend was voor mij en de baby . Ging ik verder doen met mijn school , zou ik kiezen voor een tehuis voor jonge moeders of ging ik een appartementje zoeken en samenwonen met Sven ? De bevalling was gepland voor half Juni, dus mijn examens kon ik zowieso niet meer meedoen .
De weg naar volwassenheid en vrijheid, leek voor mij het meest aantrekkelijke. Samenwonen , meubeltjes kiezen, een uitzet kiezen voor de baby en ongeduldig naar de bevalling toeleven , dat was alles wat ik maar wenste .
Toch was ik nog niet zo lang met Sven samen en wist ik allesbehalve wat maakte dat hij opgenomen was op een afdeling zoals Monding. Veel vertelde hij niet over zijn verleden en dat maakte me juist argwanend .
De dag voor ik de deuren van Monding voorgoed achter me zou sluiten, vroeg ik aan Anja meer informatie over het verleden van Sven . "Is er iets wat ik nog zou moeten weten over Sven vooraleer ik met hem ga samenwonen ?" Vroeg ik bedenkelijk.
Ik wist dat Anja beroepsgeheim had en dat deze vraag daarom overbodig was , maar toch wou ik het erop wagen . Niets mocht de veiligheid van mij en mijn kleintje ook maar enigzins in gevaar brengen . Anja antwoordde dat ze hier geen informatie over mocht geven en met een bang hartje verliet ik de dag erop de afdeling Monding. In totaal 9 maanden had ik daar verbleven , therapieën gevolgd , naar school gegaan en weer allerlei mensen die net als ik een emotionele kwetsbaarheid hadden leren kennen .
Ik wou desondanks alles het onderwerp "psychiatrie" ver achter met laten en me vol goede moed gaan toespitsen op het nakende moederschap en de weg naar volwassenheid.
Wordt vervolgd....
Ik vond met Sven al gauw een gezellig en modern appartementje in Deurne . Het bevond zich op de 2 de verdieping en vlakbij was er een supermarkt en een kleuterschooltje.
Het was niet evident om een huurwaarborg bij elkaar te krijgen aangezien ik een leefloon van het Ocmw ontving . Ook Sven was net uit opname en moest het ook stellen met een leefloon.
Vreemd genoeg waren het mijn ouders die de huurwaarborg betaalden en een meubelpakket voor me kochten . Was het hun manier om aan te tonen dat ze me graag zagen ? Was een financiële bijdrage de enige blijk van liefde die ze kende ? Ik wou er niet teveel over nadenken. Ik was ergens al blij genoeg dat mijn ouders me deze keer wel steunden.
De weken vlogen voorbij en ook mijn zwanger buikje begon steeds maar boller en boller te staan. Sven ging als toegewijde partner steeds mee naar de gynaecoloog en stelde me gerust wanneer ik me onaantrekkelijk voelde of zorgen maakte over mijn gewicht . Onzeker als ik was , was een mager figuurtje voor mij erg belangrijk . Het was iets wat ik als kind ook had gezien van thuis uit . Mijn moeder was zelf maar 1m55 groot en woog amper 48 kg . Als er bij haar ook maar 1 kg bij was gekomen , begon ze op haar eten te letten . Door het vele nuttigen van alcohol en de pakjes sigaretten die ze rookte , was haar eetlust nog minder dan die van een kind . Mijn vader kleineerde haar dan ook nog eens door te zeggen dat ze precies wat was bijgekomen en zo bleef het een vicieuze cirkel.
Desondanks ik allesbehalve tevreden was met de kilo's die erbij kwamen , bleef ik toch gezond en regelmatig eten . Ik nam me voor dat mijn gewicht hoe dan ook terug op peil moest worden gezet van zodra ik bevallen was . Door de zwangerschap was ik al 17 kg bijgekomen .
Het was de zomer van 2003 . Een hittegolf was voorspeld en mijn voeten , voor zover ik deze nog kon zien vanwege mijn dikke buik , leken op opgezwollen olifantenpoten .
Sven vond een baantje als ober bij een plaatselijk cafeetje in Antwerpen . Hij deed vele overuren om toch maar extra geld in het laatje te brengen . De angst om alle dagen alleen thuis te moeten zitten en niets om handen te hebben , speelde me toen al parten . Vaak bracht ik dan een bezoekje aan het café waar Sven werkte en bleef ik daar zitten tot 's avonds .
Toen ik bijna 36 weken zwanger was , begon ik nestdrang te krijgen . Overal in huis begon ik obsessief te poetsen tot in de kleinste hoekjes . Sven werd er zowaar horendol van , zeker toen ik met mijn hoogzwangere buik op een ladder te ramen zat te lappen . Alles moest tot in de kleinste details in gereedheid worden gebracht vooraleer ons kleine prinsesje arriveerde. Haar kamertje was al helemaal klaar en ook in de eetkamer stond er een mooie wieg met witte omranding.
Op 4 juni 2003 , een week voor de geplande bevaldatum , ging ik met mijn ouders uit eten . Ook Sven was mee uitgenodigd wat maakte dat mijn ouders hem toch graag moesten hebben . Ik probeerde desondanks mijn verleden , alles wat er was gebeurd te vergeten en een nieuwe start te maken met mijn ouders. Nu ik snel zelf mama zou worden , vond ik het belangrijk dat er een goed contact zou zijn tussen hen en hun kleinkind . Misschien zou een kleinkind zelfs een verandering brengen in de band die ik met mijn ouders had en die niet echt van een leien dakje was gelopen . Ik kon enkel maar hopen dat er verandering in zicht was . Na het etentje , waren Sven en ik terug op het appartementje . De harde buiken die ik steeds maar voelde , deden me beseffen dat de bevalling niet meer lang op zich zou laten wachten . Ook de tropische temperaturen deden me er stilaan genoeg van krijgen om als een waggelende eend te wandelen van hier naar daar om de krampen op te vangen .
Door het pikante voedsel dat ik had gegeten op restaurant , waren de weeën nu echt op gang gekomen . De pijn die ik voelde in mijn onderrug en de harde buiken die elkaar steeds sneller begonnen op te volgen , maakte dat ik mijn ouders in paniek opbelde met de vraag om met me naar het ziekenhuis te rijden .
Gelukkig stonden ze vrij snel aan het appartement . Mijn moeder had een handdoek bij zich en zei dat ik deze tussen mijn benen moest houden voor het geval mijn water zou breken . Ik wist niet goed wat ik me daar allemaal bij moest voorstellen, het enige waar ik me lichtelijk zorgen over maakte , was de pijn die de bevalling op zich met zich zou meebrengen. Verhalen op televisie met gillende vrouwen smekend om pijnbestrijding , ik had elke aflevering ervan gezien . Geen enkele bevalling was pijnloos verlopen of zonder gegil . Ik vroeg me af of het echt zo een hel ging worden en zo onmenselijk veel pijn zou doen .
Eens aangekomen in het ziekenhuis, mocht ik direct naar de afdeling materniteit gaan . Er werd me een rolstoel aangeboden, maar koppig als ik was weigerde ik die . Ik kon immers nog zelf lopen!
Een blauwe band met allerlei plastieken noppen werd rond mijn buik gedaan . Op een schermpje kon ik zien hoe snel de weeën zich na elkaar opvolgde . Ook een hartslagmonitor voor de baby werd aangekoppeld . Het snelle en sterke geluid van de baby's hartslag , maakte me instant weer rustig.
De pijn die ik voelde van de weeën was nog goed houdbaar. " waar maken die vrouwen toch zo een tumult van ? " lachte ik in mezelf . Net op het moment dat ik me wou rechttekken aan een bar die boven het bed hing , hoorde ik een krak !
Een beetje vocht kleurde het hoeslaken van het ziekenhuisbed waardoor ik dacht dat ik in bed had geplast . De krak die ik had gehoord maakte me zodanig ongerust dat ik mezelf voor de geest haalde de arm van mijn baby te hebben gebroken . In paniek riep ik een verpleegster en smeekte ik haar om me te controleren . " alles is toch in orde met mijn kindje ?? " vroeg ik ongerust .
"Mevrouw , uw water is zonet gebroken , maakt u zich geen zorgen !" Antwoordde de verpleegster.
Het was middernacht en de weeën volgde zich nu nog sneller na elkaar op . De pijn was nu niet meer te harden en ik smeekte om een epidurale verdoving . "Woont de anesthesist ver van hier ?" Vroeg ik met een trillende stem en het zweet op mijn voorhoofd . Het idee dat ik nog een half uur met deze pijnlijke weeën moest rondlopen maakte me helemaal gek .
Gelukkig was de anesthesist redelijk snel gearriveerd en kreeg ik een ruggeprik toegediend tijdens een wee . Ik weet niet wat er juist pijnlijker was, de wee zelf of de prik in mijn rug met een reuzenaald ?
Groot was mijn opluchting toen de pijn stilaan begon te verdwijnen . Mijn benen werden helemaal gevoelloos waardoor ik ze niet meer kon bewegen .
Nu ik een beetje meer ademruimte had , probeerde ik mijn ogen te sluiten en te slapen . Ook Sven lag naast me op het ziekenhuisbed en hield mijn hand vast . Nog eventjes en we zouden een klein prinsesje in onze armen houden !
Wordt vervolgd ....
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
