Ik vertelde onmiddelijk aan Geert dat ik het staafje eruit had gehaald. Hij keek me aan met een bedenkelijke blik , maar zei er verder niet veel over .
Het weekend brak aan waarop Geert en ik mochten vertrekken naar mijn oma. Het was zalig om te beseffen dat we de afdeling Tweesprong voor een heel weekend even achter ons konden laten en gewoon genieten van elkaar . We waren nu al een aantal maanden samen en wisten dat we allebei binnenkort naar een andere afdeling zouden moeten gaan .
Voor mij was de afdeling "Monding" gekozen , een afdeling specifiek voor mensen met een persoonlijkheidsproblematiek zoals borderline . Geert moest naar een afdeling voor verslavingsproblematiek en zou de eerst komende weken niet buiten mogen . Het was letterlijk het laatste weekend dat we tijd met elkaar konden doorbrengen . Niet wetende wat er ons nog allemaal te wachten stond .
Die avond kookte Oma voor ons een overheerlijk avondmaal , dronken we samen wijn en keken een film . Het voelde aan als thuiskomen bij een thuis die ik nooit had gehad . Mijn oma was een vrouw bij wie ik mezelf kon zijn . Zij was gelukkig als ik het ook was .
s' Avonds sliep ik met Geert boven in het grote bed . We bedreven de liefde en genoten van elkaar . Het voelde vreemd om te vrijen in een huis waarvan ik wist dat mijn Oma maar één slaapkamer ver van ons was verwijdert , maar toch was het ook net die spanning dat het hem allemaal deed .
De week was aangebroken dat ik naar een andere afdeling moest vertrekken . Ik had evengoed kunnen weigeren en het psychiatrische aspect ver achter me laten , maar er was geen ander of beter alternatief in het vooruitzicht . Vanuit Monding , zou ik terug mijn school kunnen opnemen en ook tussendoor therapieën volgen . Het leek alleszins beter dan weer terug naar huis te keren.
Ik nam afscheid van Geert en we beloofden elkaar gauw weer te zien van zodra hij vanuit zijn opname naar buiten mocht gaan. 5 maanden vormde we een koppel en ondanks onze emotionele problemen , voelde we een verbondenheid met elkaar die we niet in de drukke maatschappij vonden .
Mijn periode op monding , was er 1 van allerlei nieuwe therapieen en gesprekken . Het leren omgaan met heftige gevoelens , praten en doorvoelen van emoties en het leren functioneren in een groep met allerlei mensen die hun eigen problematiek hadden . Het was allesbehalve een gemakkelijke opdracht . Ik kreeg een individuele begeleidster toegewezen , haar naam was Anja .
Met Anja had ik vanaf het begin een goede klik , wat het voor mij makkelijker maakte om eerlijk en open te zijn tegen haar zonder het constant in vraag stellen of ze wel te vertrouwen was . Deze klik voelde ik ofwel direct bij iemand ofwel helemaal niet . Het maakte dat er veel of weinig tijd over ging om iemand in te schatten . Een soort van gevoel dat ik vrij goed wist in te schatten . Deze figuurlijke voelsprieten had ik al vanaf mijn prille jeugd ontwikkeld. Vertrouwen en continuïteit waren hierin erg belangrijk voor me .
Na enige tijd , vroeg men me naar het staafje in mijn arm . Blijkbaar was iemand van de patiënten het gaan doorvertellen dat ik het had verwijdert . Een slechte inschattingen van mij om dit ook maar met iemand te delen , maar veel konden ze me toch niet maken dacht ik bij mezelf . Toch werd ik door Anja op het matje geroepen . Ze vertelde me dat van zodra ik mijn regels terug kreeg , ik het haar moest laten weten zodat we dan diezelfde dag terug een staafje konden laten inplanten .
Ik knikte instemmend en dacht bij mezelf ; "jij denkt toch niet dat ik aan jou ga vertellen wanneer ik mijn regels ga hebben , ik denk er nog niet aan ! "
Ik nam mijn school weer op . Ik moest tijdens de week vroeg opstaan , de bus nemen om daarna naar een nieuwe school te gaan in Malle . Ik nam me voor om mijn uiterste best te doen en zo toch nog mijn middelbaar diploma te behalen. Het was niet simpel om met een emotionele kwetsbaarheid en een depressie in herstel , mijn aandacht bij de lessen te houden en bovendien ook nog te studeren op een kamer in een psychiatrische instelling .
Ik was ondertussen 17 jaar . Nog een jaartje en dan werd ik door de wet als volwassen beschouwd . Dan konden mijn ouders en de jeugdrechtbank geen druk meer op me uitoefenen en kon ik mijn eigen leven uitstippelen .
Anja vroeg me meermaals of ik mijn regels al had gekregen waarop ik telkens met een kordate "nee" antwoordde . Het was de waarheid. Mijn regels waren nog altijd niet doorgekomen waardoor ik me de vraag begon te stellen of ik door mijn fout niet onvruchtbaar was geworden . Bovendien voelde ik me terug ontzettend moe en futloos de laatste weken en begon ik schrik te krijgen voor een wederkerende depressie .
Anja maakte een afspraak voor me bij de gynaecologe van het ziekenhuis . Ik moest er alleen naartoe gaan en een inwendig onderzoek moeten ondergaan . Dit was iets totaal nieuw voor me . Het beangstigde me enorm , maar ik hield me sterk en weigerde iemand mee te vragen .
Daar zat ik dan in de wachtzaal op een bankje tussen 2 zwangere vrouwen die ook een afspraak hadden . Waar ik ook maar keek , overal zag ik tijdschriften liggen over zwangerschappen . Ik begon me nu toch echt zorgen te maken of ik niet iets verkeerd had gedaan met het verwijderen van dat staafje.
Een vrouw met een Nederlands accent riep mijn naam . Het was de gynaecologe waar ik een afspraak mee had . Ik mocht me onderaan direct uitkleden en moest me daarna op een soort ligbank met ijzeren beugels neerleggen . Het voelde onwennig aan om daar te liggen tussen allelei apparaten waarvan ik het bestaan nog niet eens kende .
Een lang voorwerp met een grote klodder gel werd vaginaal bij me ingebracht . "Probeer maar wat te ontspannen ! " , zei de gynaecologe. Het leek een eeuwigheid te duren. Gespannen keek ik mee naar het zwarte beeldschermpje dat naast stond . Veel kon ik er niet uit opmaken van wat er juist allemaal te zien was . Heel veel zwart met af en toe een paar witte lijnen , meer niet!
De gynaecologe lachtte en zei tegen me ; " Proficiat mevrouw , u bent 8 weken zwanger !"
Verbouwereerd lag ik nog steeds half naakt in de stoel , met mijn mond open van verbazing en mijn benen in de beugels .
"Bent u zeker ?" , " Leeft het kindje nog ? " stamelde ik .
"Alles lijkt perfect in orde" zei de gynaecologe waarop ze me het geluid van het hartje liet horen .
Verbaasd en met tranen in de ogen , aanhoorde ik de snelle hartslag van mijn kindje . Het beeld leek niet meer dan een klein wit bolletje op een groot zwart scherm , maar ik voelde me de gelukkigste persoon op heel de wereld .
Snel kleedde ik me terug aan , plandde een nieuwe afspraak voor binnen een maand en liep de wachtzaal buiten.
Onderweg naar Monding , overviel me weer het gelukzalige gevoel . Een nieuw leven dat in mijn buik groeide, een doel in mijn leven , een teken van bovenaf dat ik moest blijven vechten .
Ik liep over het grasveld en riep zo hard ik maar kon over de gehele afdeling ; " ik wordt mamaaaa ! "
Zo fier als een pauw en met mijn hand liefkozend over mijn buik , ging ik weer binnen op Monding .
Wordt vervolgd ...
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
