Ik vond met Sven al gauw een gezellig en modern appartementje in Deurne . Het bevond zich op de 2 de verdieping en vlakbij was er een supermarkt en een kleuterschooltje.
Het was niet evident om een huurwaarborg bij elkaar te krijgen aangezien ik een leefloon van het Ocmw ontving . Ook Sven was net uit opname en moest het ook stellen met een leefloon.
Vreemd genoeg waren het mijn ouders die de huurwaarborg betaalden en een meubelpakket voor me kochten . Was het hun manier om aan te tonen dat ze me graag zagen ? Was een financiële bijdrage de enige blijk van liefde die ze kende ? Ik wou er niet teveel over nadenken. Ik was ergens al blij genoeg dat mijn ouders me deze keer wel steunden.
De weken vlogen voorbij en ook mijn zwanger buikje begon steeds maar boller en boller te staan. Sven ging als toegewijde partner steeds mee naar de gynaecoloog en stelde me gerust wanneer ik me onaantrekkelijk voelde of zorgen maakte over mijn gewicht . Onzeker als ik was , was een mager figuurtje voor mij erg belangrijk . Het was iets wat ik als kind ook had gezien van thuis uit . Mijn moeder was zelf maar 1m55 groot en woog amper 48 kg . Als er bij haar ook maar 1 kg bij was gekomen , begon ze op haar eten te letten . Door het vele nuttigen van alcohol en de pakjes sigaretten die ze rookte , was haar eetlust nog minder dan die van een kind . Mijn vader kleineerde haar dan ook nog eens door te zeggen dat ze precies wat was bijgekomen en zo bleef het een vicieuze cirkel.
Desondanks ik allesbehalve tevreden was met de kilo's die erbij kwamen , bleef ik toch gezond en regelmatig eten . Ik nam me voor dat mijn gewicht hoe dan ook terug op peil moest worden gezet van zodra ik bevallen was . Door de zwangerschap was ik al 17 kg bijgekomen .
Het was de zomer van 2003 . Een hittegolf was voorspeld en mijn voeten , voor zover ik deze nog kon zien vanwege mijn dikke buik , leken op opgezwollen olifantenpoten .
Sven vond een baantje als ober bij een plaatselijk cafeetje in Antwerpen . Hij deed vele overuren om toch maar extra geld in het laatje te brengen . De angst om alle dagen alleen thuis te moeten zitten en niets om handen te hebben , speelde me toen al parten . Vaak bracht ik dan een bezoekje aan het café waar Sven werkte en bleef ik daar zitten tot 's avonds .
Toen ik bijna 36 weken zwanger was , begon ik nestdrang te krijgen . Overal in huis begon ik obsessief te poetsen tot in de kleinste hoekjes . Sven werd er zowaar horendol van , zeker toen ik met mijn hoogzwangere buik op een ladder te ramen zat te lappen . Alles moest tot in de kleinste details in gereedheid worden gebracht vooraleer ons kleine prinsesje arriveerde. Haar kamertje was al helemaal klaar en ook in de eetkamer stond er een mooie wieg met witte omranding.
Op 4 juni 2003 , een week voor de geplande bevaldatum , ging ik met mijn ouders uit eten . Ook Sven was mee uitgenodigd wat maakte dat mijn ouders hem toch graag moesten hebben . Ik probeerde desondanks mijn verleden , alles wat er was gebeurd te vergeten en een nieuwe start te maken met mijn ouders. Nu ik snel zelf mama zou worden , vond ik het belangrijk dat er een goed contact zou zijn tussen hen en hun kleinkind . Misschien zou een kleinkind zelfs een verandering brengen in de band die ik met mijn ouders had en die niet echt van een leien dakje was gelopen . Ik kon enkel maar hopen dat er verandering in zicht was . Na het etentje , waren Sven en ik terug op het appartementje . De harde buiken die ik steeds maar voelde , deden me beseffen dat de bevalling niet meer lang op zich zou laten wachten . Ook de tropische temperaturen deden me er stilaan genoeg van krijgen om als een waggelende eend te wandelen van hier naar daar om de krampen op te vangen .
Door het pikante voedsel dat ik had gegeten op restaurant , waren de weeën nu echt op gang gekomen . De pijn die ik voelde in mijn onderrug en de harde buiken die elkaar steeds sneller begonnen op te volgen , maakte dat ik mijn ouders in paniek opbelde met de vraag om met me naar het ziekenhuis te rijden .
Gelukkig stonden ze vrij snel aan het appartement . Mijn moeder had een handdoek bij zich en zei dat ik deze tussen mijn benen moest houden voor het geval mijn water zou breken . Ik wist niet goed wat ik me daar allemaal bij moest voorstellen, het enige waar ik me lichtelijk zorgen over maakte , was de pijn die de bevalling op zich met zich zou meebrengen. Verhalen op televisie met gillende vrouwen smekend om pijnbestrijding , ik had elke aflevering ervan gezien . Geen enkele bevalling was pijnloos verlopen of zonder gegil . Ik vroeg me af of het echt zo een hel ging worden en zo onmenselijk veel pijn zou doen .
Eens aangekomen in het ziekenhuis, mocht ik direct naar de afdeling materniteit gaan . Er werd me een rolstoel aangeboden, maar koppig als ik was weigerde ik die . Ik kon immers nog zelf lopen!
Een blauwe band met allerlei plastieken noppen werd rond mijn buik gedaan . Op een schermpje kon ik zien hoe snel de weeën zich na elkaar opvolgde . Ook een hartslagmonitor voor de baby werd aangekoppeld . Het snelle en sterke geluid van de baby's hartslag , maakte me instant weer rustig.
De pijn die ik voelde van de weeën was nog goed houdbaar. " waar maken die vrouwen toch zo een tumult van ? " lachte ik in mezelf . Net op het moment dat ik me wou rechttekken aan een bar die boven het bed hing , hoorde ik een krak !
Een beetje vocht kleurde het hoeslaken van het ziekenhuisbed waardoor ik dacht dat ik in bed had geplast . De krak die ik had gehoord maakte me zodanig ongerust dat ik mezelf voor de geest haalde de arm van mijn baby te hebben gebroken . In paniek riep ik een verpleegster en smeekte ik haar om me te controleren . " alles is toch in orde met mijn kindje ?? " vroeg ik ongerust .
"Mevrouw , uw water is zonet gebroken , maakt u zich geen zorgen !" Antwoordde de verpleegster.
Het was middernacht en de weeën volgde zich nu nog sneller na elkaar op . De pijn was nu niet meer te harden en ik smeekte om een epidurale verdoving . "Woont de anesthesist ver van hier ?" Vroeg ik met een trillende stem en het zweet op mijn voorhoofd . Het idee dat ik nog een half uur met deze pijnlijke weeën moest rondlopen maakte me helemaal gek .
Gelukkig was de anesthesist redelijk snel gearriveerd en kreeg ik een ruggeprik toegediend tijdens een wee . Ik weet niet wat er juist pijnlijker was, de wee zelf of de prik in mijn rug met een reuzenaald ?
Groot was mijn opluchting toen de pijn stilaan begon te verdwijnen . Mijn benen werden helemaal gevoelloos waardoor ik ze niet meer kon bewegen .
Nu ik een beetje meer ademruimte had , probeerde ik mijn ogen te sluiten en te slapen . Ook Sven lag naast me op het ziekenhuisbed en hield mijn hand vast . Nog eventjes en we zouden een klein prinsesje in onze armen houden !
Wordt vervolgd ....
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
