"De Gremlins",was de naam van het café waar ik met een aantal medepatiënten naartoe ging . Ik betrapte mezelf erop dat ik vaak met mijn handen liefkozend over mijn buik streelde . Het idee van een klein groeiend wezentje in mij , zat constant in mijn achterhoofd.
Een jongeman genaamd Sven , van mijn afdeling , was druk aan het telefoneren. Hij was een blonde adonis met mooie blauwe kijkers , ongeveer 1m85 groot, mager en altijd vriendelijk tegen iedereen . Ik zag dat het een moeilijk en ernstig gesprek was , want de tranen stonden in zijn ogen .
Iedereen aan onze tafel nam een pintje , maar ik koos wijselijk voor een ice-tea . Sven was net klaar met bellen en huilde onophoudelijk. Ik kende hem enkel maar van op de afdeling en veel woorden hadden we samen nog niet gewisseld, hoogstens een "hallo" of een "goedemorgen", meer niet!
Toch kreeg ik een compassie met hem en vroeg wat er scheelde . Het was blijkbaar net gedaan met zijn vriendin. "niemand ziet me graag !" Schreeuwde hij luid met de tranen stromend langs zijn wangen .
Onwennig sloeg ik zijn hartzeer gade maar wist niet goed hoe ik hem verder nog kon helpen . Het idee dat niemand je graag zag , herkende ik alleszins . Het was het ergste idee en het meest pijnlijke gevoel waar een mens maar mee kon rondlopen.
Plots zei ik tegen Sven , zonder er verder ook maar over te hebben nagedacht : " maar ik zie je toch wel graag ! " waarop een minutenlange stilte volgde . Ik veegde de tranen van zijn wangen en gaf hem een korte kus op de mond . Tot op de dag van vandaag blijf ik erbij dat het een kus en troostende woorden uit compassie en herkenning waren . Wat kende ik zelf van de liefde ? Liefde was een zoektocht naar bestaansrecht en herkenning voor mij . Het feit dat Sven zich niet geliefd voelde door niemand , deed mij geloven dat hij een zielsverwant was , iemand die mij begreep en ik hem .
Wat volgde was een relatie tussen mij en Sven . Ik was wel eerlijk en zei tegen hem dat ik zwanger was en dat de baby voor mij op de eerste plaats kwam . Als hij dit kind niet zag zitten of enigszins maar kon aanvaarden , was er geen toekomst voor ons mogelijk .
Sven leek er absoluut geen probleem mee te hebben dat ik zwanger was van iemand anders zijn kind . Meer nog hij zou dit kind mee liefhebben, opvoeden en beschermen net alsof het zijn eigen kind was. Zijn woorden deden me bijna letterlijk tranen in de ogen krijgen .
Het leven leek me toe te juichen . Ik had wat ik altijd al had willen hebben , een doel om voor te leven en een partner die me zou steunen in deze zwangerschap. Bovendien was ik bijna 18 jaar , dus kon niemand me nog íets maken of duwen in een richting die ik niet zag zitten met mijn kind .
Mijn zwanger buikje begon stilletjes aan meer zichtbaar te worden . Tijdens de lessen op school , was het vaak moeilijker om mijn aandacht erbij te houden . Constant moest ik vragen om naar het toilet te mogen gaan en ook van de welbekende zure oprispingen, bleef ik niet gespaard .
Ik herinner me nog goed dat ik tijdens de les muzische opvoeding , mijn kindje voor het eerst voelde stampen . "Ik heb haar voelen schoppen !" Riep ik verbaasd .
Mijn gynaecologe had de week ervoor tijdens een echografie al verteld dat het een meisje ging worden en dat ze volledig op schema zat .
De kinderen van mijn klas kwamen allemaal geïnteresseerd aan mijn buik voelen . Het was voor mij de eerste keer dat ik een duidelijk teken van mijn kindje had gekregen.
Mijn 18de verjaardag vierde ik in de psychiatrie. Niet echt de plek waar je graag je verjaardag wenst te vieren , maar ik had er vrede mee. Ik was ondertussen al 5 maanden zwanger dus net over de helft . Ik zou snel een beslissing moeten nemen die bepalend was voor mij en de baby . Ging ik verder doen met mijn school , zou ik kiezen voor een tehuis voor jonge moeders of ging ik een appartementje zoeken en samenwonen met Sven ? De bevalling was gepland voor half Juni, dus mijn examens kon ik zowieso niet meer meedoen .
De weg naar volwassenheid en vrijheid, leek voor mij het meest aantrekkelijke. Samenwonen , meubeltjes kiezen, een uitzet kiezen voor de baby en ongeduldig naar de bevalling toeleven , dat was alles wat ik maar wenste .
Toch was ik nog niet zo lang met Sven samen en wist ik allesbehalve wat maakte dat hij opgenomen was op een afdeling zoals Monding. Veel vertelde hij niet over zijn verleden en dat maakte me juist argwanend .
De dag voor ik de deuren van Monding voorgoed achter me zou sluiten, vroeg ik aan Anja meer informatie over het verleden van Sven . "Is er iets wat ik nog zou moeten weten over Sven vooraleer ik met hem ga samenwonen ?" Vroeg ik bedenkelijk.
Ik wist dat Anja beroepsgeheim had en dat deze vraag daarom overbodig was , maar toch wou ik het erop wagen . Niets mocht de veiligheid van mij en mijn kleintje ook maar enigzins in gevaar brengen . Anja antwoordde dat ze hier geen informatie over mocht geven en met een bang hartje verliet ik de dag erop de afdeling Monding. In totaal 9 maanden had ik daar verbleven , therapieën gevolgd , naar school gegaan en weer allerlei mensen die net als ik een emotionele kwetsbaarheid hadden leren kennen .
Ik wou desondanks alles het onderwerp "psychiatrie" ver achter met laten en me vol goede moed gaan toespitsen op het nakende moederschap en de weg naar volwassenheid.
Wordt vervolgd....
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
