26-09-2007 om 00:00 geschreven door Peer  

25-09-2007 om 00:00 geschreven door Peer  

24-09-2007 om 00:00 geschreven door Peer  

10-09-2007 om 00:00 geschreven door Peer  

09-09-2007 om 00:00 geschreven door Peer  

06 - 09 september 2007
Na een goeie reis kwam ik ´s-morgensvroeg aan in de busterminal van La Paz. Tijdens de reis in een zg bus-cama had ik zelfs nog wat kunnen slapen. Mijn reisgenoot wekte mij tegen half zeven, zodat ik kon genieten van het binnenrijden van de stad. Hoewel ik ditmaal vanuit een andere richting kwam dan de eerste keer, was het toch weer spectaculair. La Paz is een giga stad, waarvan het (grote) centrum in een dal ligt en als je dan over de bergrug heenrijdt heb je een geweldig uitzicht over de stad. Gelukkig zat ik aan de goede kant van de bus, om van dit adembenemende uitzicht te genieten.

(wordt vervolgd)

06-09-2007 om 00:00 geschreven door Peer  

05-09-2007 om 00:00 geschreven door Peer  

03 september 2007
Het is nu maandagmiddag, ben nog steeds in Sucre en het lijkt wel of ik hier niet vandaan kan komen.  Het bevalt me uitstekend, maar toch zal ik morgen gaan vertrekken. Tenminste... als ik ´n bus kan krijgen, die me naar La Paz wil brengen, want daar wil ik nog enkele dagen naartoe, alvorens Bolivia te gaan verlaten. Mijn visum loopt 10 september af en ik kan het niet meer verlengen. Dus eigenlijk moet ik wel... Vanuit La Paz wil ik naar Arequipa in het zuiden van Peru. Hoe lang ik daar zal blijven, weet ik nog niet. Hangt helemaal van de omstandigheden af. Hoogstwaarschijnlijk keer ik daarna naar Bolivia terug. Doordat ik zo lang in Sucre ben blijven plakken, heb ik geen kans gehad om andere plaatsen in Bolivia te gaan verkennen. Het is een schitterend land en ik wil beslist nog wat meer van de cultuur en de natuur op gaan snuiven. Want dat/die is hier giga divers; Alti Plano, bergen, valleien, woestijnen, jungle, regenwoud en nog meer bergen...! Vanwege de diversiteit in de natuur, heb je ook een grote diversiteit in cultuur en gebruiken, wat ook in kleding van de indigenas tot uitdrukking komt. Momenteel heb ik contact met enkele instellingen, om te bekijken wat voor vrijwilligerswerk ik kan gaan doen. Één daarvan beheert een opvanghuis aan de rand van de jungle (Amazonas) en, na hun informatie gelezen te hebben, heb ik hier wel zin in. Een andere instelling is een opvanghuis voor dieren, zoals apen, en ook aan de rand van de jungle maar dan noorderlijker. Ik vind mezelf wel bij de apen passen, dus wie weet ga ik dat ook doen. Ten noorden van La Paz is een gebied dat Yungas heet en dat volgens de informatie, die ik over dat gebied gelezen heb, adembenemend mooi ´moet´ zijn. Hoe de komende weken zullen gaan verlopen, weet ik niet, maar het zal wel even wennen zijn: weer op reis! Ten slotte ben ik al vanaf half juni in Sucre; ruim 2.1/2 maand.
De afgelopen weken heb ik, met enkele onderbrekingen, weer Spaanse les gehad. Vooral de werkwoordvervoegingen in de drie (!) verschillende verleden tijden. Uiteraard heb je dan ook weer te maken met de vele onregelmatige werkwoorden, uitzonderingen en andere regeltjes. Het was wel veel en het viel niet altijd mee (om bv m´n huiswerk op tijd af te hebben), maar ik begin er steeds meer zin in te krijgen, want het is een prachtige taal en ik heb me voorgenomen, om er nog veel meer van te leren. Leesvoer heb ik nog voldoende; aantekeningen, korte verhaaltjes, veel kopieën en mijn twee schriften met (werk)woorden en korte zinnetjes. Ik hoef er niet vloeiend in te worden, maar ik wil wel beter kunnen communiceren, dan ik nu doe. Ook leuk is, dat ik enkele zinnen in het Quechua ken. Quechua is de oude Inca-taal en wordt nog steeds door de indigenas gesproken. Niet alleen hier in Bolivia, maar vanaf Colombia tot in het noorden van Chili en Argentinië.
Ook heb ik de afgelopen weken enkele keren typisch hollandse kost gekookt; hutspot met hachee en hete bliksem met kippepootjes. De Boliviaanse disgenoten keken eerst raar op, maar lieten het zich goed smaken. Afgelopen vrijdag was er in de Joy Ride Café na de film (Imagining Argentina) een Jägermeister-feest. Heb na de film met een Deen, ´n Amerikaan en 2 Canadese dames zitten babbelen. Later nog met Huascar, Pablo en Alejandra op de patio. De dames (bedienend personeel) liepen in Jägermeister-outfit, compleet met oranje pruik en korte rokjes. Toen Pablo en gevolg naar boven gingen (disco), wilde ik terug naar mijn kamer. In het café stonden twee dames van het bedienend personeel op de tafels te dansen. Toen ze mij zagen, ´moest´ ik tussen hen in.  Er zijn ook foto´s van gemaakt en blijkbaar was men verbaasd over mijn dans´kunsten´... Ik vond het wel prima..., maar ben even later toch maar naar m´n kamer gegaan!
(Wordt vervolgd)

03-09-2007 om 00:00 geschreven door Peer  

19 augustus 2007
Eigenlijk had ik morgen (maandag) Sucre willen verlaten, maar ...... ik blijf nog even.
Afgelopen week heb ik weer Spaanse lessen genoten en daar wil ik nog ´n weekje mee doorgaan. Bovendien ben ik met een nieuwe weblog begonnen en wel in het Spaans. Hierop staan al enkele Tai Chi Tao en Qi gong oefeningen, maar deze behoeven nog wat aanpassing. Valt niet mee, om oefeningen in het Spaans te omschrijven. Het viel me al niet mee om de choreografie in het Nederlands te omschrijven, maar in het Spaans is toch weer een geheel ander verhaal. Wanneer ik de oefeningen heb opgeschreven, moeten er nog diverse aanpassingen plaatsvinden. Uiteindelijk zal het wel goed komen, denk ik.
Ben overigens gestopt met mijn vrijwilligerswerk in het opvanghuis. Dat kostte me gewoon te veel tijd en het schoot niet echt op; je maakt afspraken maar die worden niet nagekomen en om daar een beetje rond te hangen, zonder veel om handen te hebben had ik niet langer zin in. Ik heb het lang genoeg geprobeerd en besloot dat het beter was (en bovendien interessanter), om mijn Spaans bij te spijkeren.
Afgelopen vrijdag was er in de Bolivian Spanish School weer een kookavond. Twee (mannelijke) docenten van de school kookten een typisch Bolivaanse maaltijd Pique a lo Macho. Een pittige maaltijd, die ik mij héél goed liet smaken. Er waren weer diverse studenten en docenten en het was een heel gezellige avond.
Gisteravond (zaterdag) zat ik in de Joy Ride wat te ´studeren´ en raakte op ´n gegeven moment aan de babbel met ene Oscar, die hier in Sucre voor een jaar werkt op het kantoor van Petrobras, de Braziliaans/Boliviaanse oliemaatschappij. Hij nodigde mij uit om a.s. donderdag naar de Joy Ride te komen, om daar dan zijn verjaardag mee te komen vieren. Hij vertelde erbij dat er een tekort aan mannen was op zijn kantoor...

(wordt vervolgd. het internetcafé gaat nl sluiten en mijn verhaaltje is nog lang niet af of compleet)

19-08-2007 om 00:00 geschreven door Peer  

12 augustus 2007
Het is inmiddels zondagavond en ik zit in plaats van in het (eet)café achter het beeldscherm. Heb inmiddels ook het verhaaltje ´Que cena ...´ verder afgeschreven. Weten jullie meteen wat ik te eten heb gekregen die avond. Na (weer) een leuke week in Sucre valt er weliswaar het nodige te (ver)melden, maar laat ik mezelf eens beperken. Ik kan van elke dag wel ´n pagina of meer volschrijven, maar de kans is erg groot dat ik dan in herhalingen val. Bij deze mijn ervaringen met het aanschaffen van een nieuwe bril.
In Montevideo (Uruguay) was ik mijn bril kwijtgeraakt en sindsdien deed ik het zonder en eigenlijk vond ik het wel best zo. Had tenslotte nog mijn zonnebril (op sterkte), maar om daar nou ´s-avonds ook mee rond te gaan lopen, vond ik iets te veel van het goeie. Door mijn langere verblijf in Sucre, ervoer ik dat het soms lastig was om geen bril te hebben; het zicht veraf is nl beperkt. Ik hoorde soms wel mijn naam roepen, maar door wie kon ik dan weer moeilijk ontdekken. Totdat de (roepende) persoon mij op enkele meters genaderd was. Ook zijn er vele gebouwen in Sucre prachtig verlicht en van veraf kon ik dan de diverse details moeilijk onderscheiden. Met m´n zonnebril lukt dat natuurlijk wel, maar is niet geweldig. Ik was al verschillende keren diverse winkels binnengelopen op zoek naar een montuur. Weinig dat mij aansprak, maar uiteindelijk heb ik dan toch een keuze gemaakt en heb nu een ovaal model.
In de winkel, waar ik mijn bril heb gekocht, heeft men geen mogelijkheid voor oogmetingen en dus werd ik naar een oogarts doorverwezen. Ik was benieuwd! De praktijk van de oogarts was op slechts twee blokken lopen en was in een gebouw met meerdere (medische)  praktijken. Ik moest op de bovenste verdieping zijn en daar aangekomen stapte ik de wachtruimte van de praktijk binnen. Een vriendelijke assistente legde mij uit, dat ik even moest wachten, want er was nog iemand binnen en ook zat er een vader met zijn zoontje te wachten op behandeling. Intussen werd er een formulier ingevuld en diende ik (vooraf) te betalen. Ik vulde mijn naam in op het formulier en betaalde de Bs. 80,00 (= Eur. 8,00). De vader en zijn zoontje gingen naar binnen en kwamen na ongeveer 20 minuten weer naar buiten. Toen was ik aan de beurt. Bij binnenkomst werd ik heel vriendelijk begroet door de oogarts, die mij uitnodigde om op de (speciale) stoel plaats te nemen. Hij vroeg mij naar mijn beroep en toen ik antwoordde, dat ik ´instructor´ was wilde hij meteen weten waarin. Tai Chi vond ie blijkbaar heel interessant en tevens geruststellend, want hij wilde voorkomen dat hij eventuele claims tegemoet kon zien. Ondanks de overjarig aandoende inrichting van de hele praktijk, bleek deze man (gelukkig) over heel moderne apparatuur te beschikken. In Bolivia ben je daar namelijk niet altijd zeker van. Uiteraard moest ik van een afstand letters proberen te lezen en kreeg daarbij een montuur met diverse glazen op mijn neus gezet. Ook werden mijn ogen dmv diverse verschillende apparaten opgemeten en alles werd in een computer opgeslagen. Als laatste werd nog een oogmeting gedaan, waarvan ik vermoedde dat het om de bolling van mijn ogen ging. Dit vond ik het vervelendste onderdeel van alles. Ik kreeg nl twee druppeltjes vloeistof in mijn ogen en daarna werd er een fel lichtje op/in mijn ogen gericht. Dat was even irritant. Hierna ging de oogarts achter zijn computer zitten en schreef een recept uit, waarmee ik weer naar de winkel terug kon gaan. Alles bij elkaar was ik nog geen half uur binnen geweest en we namen heel vriendelijk afscheid van elkaar. Hoe dan ook, ik had er een goed gevoel over en bij het bekijken van mijn recept voor nieuwe brillenglazen, werd mijn gevoel bevestigd. Mijn ogen waren niet echt slechter geworden en bovendien had deze oogarts in Buenos Aires nog een specialistische opleiding gevolgd. In Argentinië ligt het opleidingsnivo van artsen hoger dan in Bolivia en daar pronkt men dan mee op recepten of op briefpapier. Dus ik weer terug naar de brillenwinkel. Ik had de keuze uit diverse soorten, maar heb gekozen voor standaard glazen en niet voor dubbele, of voor multi-focus. Het recept was zowel voor dichtbij als voor veraf. Heb al eens negatieve ervaringen gehad met multi-focus en m´n bril afzetten, wanneer ik wil gaan lezen, vind ik geen probleem. Inmiddels was het al na achten en de winkeldame verontschuldigde zich, dat het deze avond niet meer zou lukken om mijn bril gereed te hebben. Of ik de volgende ochtend terug wilde komen. Nou, geen probleem. Ik vond alles toch al behoorlijk snel gaan; totaal minder dan 1.1/2 uur! En inderdaad, de volgende ochtend was mijn bril gereed en stapte ik de winkel uit met m´n nieuwe bril. Het belangrijkste was, dat ik weer een heel goed zicht heb. Ook ´s-avonds, wanneer ik geen zonnebril wens te dragen...  Misschien zijn er mensen, die willen weten wat het allemaal gekost heeft en dat zal ik nu gaan vertellen. Het montuur was Bs. 80,00, voor de oogarts net zo´n bedrag en de glazen, zoals altijd het duurste, waren Bs. 250,00. Dus in totaal was ik Bs. 410,00 kwijt, omgerekend ongeveer Eur. 41,00. En voor dit bedrag zijn mijn ogen door een oogarts gemeten en nagekeken en heb ik weer een nieuwe bril! Geweldig toch! 

12-08-2007 om 00:00 geschreven door Peer  

Este mensage es especial para Hans, mi cuñado.

Hola Hans. ¿Como le va? ¿Todo bien?
Una sorpresa escribirte in Español. ¡Qué buen esfuerzo!
Seguramente el idioma es dificil, pero es tán rico y muy interesante. Por eso quiero aprender más para mejorar mi conocimiento.
Ahora mi conocimiento del idioma Español es suficiente para los encuentros con la gente y para las clases de Tai Chi Tao.
No entiendo ´NIZA´ pero creo que debe ser asi:
NIZA > Nice (en Francia) > nice (en Inglés)
Mucho gusto y que le vaya muy bien.
      

11-08-2007 om 00:00 geschreven door Peer  

06 augustus 2007
Ja, de titel zegt het al: het is me de afgelopen week niet gelukt, om nog wat op mijn weblog te kliederen. Gisteren had ik me voorgenomen, om betijds te gaan eten en daarna de avond te gaan besteden, om mijn weblog bij te werken. Maar helaas (voor jullie dan) lukte me dat wéér niet... Op het moment dat ik wilde gaan afrekenen, kwam er ´n stel mensen binnen die ik via de Bolivian Spanish School (BSS) ken. Zij kwamen bij mij aan het tafeltje zitten en even later kwamen er nog meer mensen bij, die ik nog niet eerder had ontmoet. Om dan weg te gaan, vond ik ook weer geen goed idee. Bovendien was het héél gezellig. We zaten met z´n elven rondom een klein tafeltje en toen er een grote tafel vrijkwam, zijn we verkast. Toen Mechy (één van de docenten van BSS) mij vroeg, of ik nog Tai Chi lessen gaf en ik daar positief op antwoordde, bleken de meesten (maar vooral de dames in het gezelschap) geïnteresseerd en dus moest ik daar uitgebreid uitleg over geven. Morgen (dinsdag) is het goed mogelijk dat de ruimte te klein zal zijn, want de meesten hebben toegezegd te komen. Eerder op de dag was ik ook al enkele mensen tegengekomen, die mij naar mijn Tai Chi-lessen vroegen en ook die zagen het wel zitten, om te komen. Dus wie weet, waar het nog allemaal toe gaat leiden.
Ook heb ik ´n hele tijd met ene Hernan zitten babbelen. Hij is afgestudeerd econoom en woont en werkt in Tajira, in het zuiden van Bolivia dicht bij de grens met Argentina waar olie en gas wordt gewonnen. Het is héél interessant om over de politiek en problemen van Bolivia te babbelen. Onder andere ook over het al dan niet verplaatsen van de regering van La Paz naar Sucre. Ikzelf zie dat niet zo gauw gebeuren, maar hij denkt dat dat in de toekomst wel zal gaan gebeuren. Er is een beweging gaande, die vindt dat in de hoofdstad ook de regeringszetel moet zijn. Het was een heel onderhoudend gesprek; hij als voorstander en ik als scepticus. Mijn opmerking dat Sucre véél te klein is, om de regering op te kunnen vangen, wuifde hij weg. Sucre kan uitbreiden, nietwaar. Maar met de hoge bergen rondom, lijkt me dat toch een hele klus. Dat het nog wel jaren zou gaan duren, was hij het wel mee eens. Hernan had via een speciaal (Argentijns) TV-kanaal kennis gemaakt met Tai Chi en Yoga en was daardoor ook geïnteresseerd geraakt in deze tak van sport. Dus daar hebben we ook nog even over gebabbeld. Hoe dan ook, de avond was (weer) heel snel voorbij en met sluitingstijd werden we ´buitengeveegd´. Buiten nog even verder babbelen en daarna (uitgebreid) goeiendag gezegd, waarna ik met Mechy richting mijn hostel ben gelopen. Zij woont daar nl niet zo ver vandaan.
Toen ik na het eten nog ´n kop koffie zat te drinken, zag ik enkele mensen in zwart pak en ´oortjes´ in buiten bij de deur plaatsnemen en iemand kwam binnen om een (grote) tafel te bezetten. Even later kwam er een klein gezelschap binnen, waaronder de vice-president van Bolivia, dat hier in de Joy Ride uitgebreid kwam eten. Leuk om dat eens aan te zien en mee te maken. Ik zie Willem-Alexander of Balkenende nog niet zomaar een eetcafé binnenstappen, ook niet mét bewaking...

Vandaag (06 aug.) zijn er grote festiviteiten in Bolivia vanwege onafhankelijkheidsdag, een grote en belangrijke gebeurtenis in geheel Bolivia en dus een Nationale Feestdag. Alles is gesloten; kantoren, winkels, scholen, etc. Ik was dus blij verrast, dat ik een internetcafé tegenkwam, dat open bleek te zijn. Dus maar gauw van de gelegenheid gebruik maken, om even wat van me te laten horen. In Sucre is de gehele binnenstad autovrij, zijn er optochten en zal de president (Evo Morales) een toespraak houden. Al enkele dagen zijn in het centrum oefeningen gehouden door muziekkorpsen en ook parades van militairen en politie. Ik ben dus benieuwd wat deze dag zal gaan brengen. Ik ga zo meteen naar de Plaza, want daar heb ik met enkele (lokale)  mensen afgesproken.
Bij het openen van mijn meelboks, zag ik dat ik héél veel berichten had gekregen. Ja, dat krijg je wanneer je al ´n tijdje niet meer gekeken hebt, nietwaar...  Ook van mensen die ik tijdens mijn reis heb ontmoet, waaronder enkele Zuid-Amerikanen. Het zal nog wel enkele dagen duren, voordat ik iedereen heb beantwoord of kan beantwoorden. Ook wil ik mijn wederwaardigheden van de afgelopen weken nog verhalen op mijn weblog. Dus nog even geduld, ik doe m´n best...
Één van de meeltjes die ik kreeg was van Marcel die mij meedeelde dat ik, ondanks dat ik wel betaal, niet (meer) verzekerd blijk te zijn. Gewéldig, nietwaar. En dan te bedenken dat ik ´n héle tijd bezig ben geweest, om een extra verzekering af te sluiten, voordat ik vertrok. Men heeft mij dus intertijd gewoon niet goed geïnformeerd. Dit kost me dus gewoon weer extra tijd, die ik er eigenlijk niet aan wil besteden. Gelukkig kan Marcel mij daarin bijstaan. Maar we zullen wel zien. Nu ga ik eerst naar de Plaza en ga genieten van (weer) een stralend zonnige dag... Morgen zien we wel weer verder.
Iedereen heel veel groetjes en all the best.

05-08-2007 om 00:00 geschreven door Peer  

Dinsdag, 31 juli 2007
Ja, daar ben ik dan weer. Omdat ik van mensen hoorde dat het in Europa niet zo´n geweldig (vakantie)weer is, heb ik enkele krantensite´s bekeken. Overstromingen in Engeland, veel regen in West-Europa, droogte in Oost-Europa en mensen in Zijtaart, die het doen van hun behoeften maar even uit dienen te stellen.... Toch hoop ik dat de meesten, ondanks alles, een prima vakantie hebben gehad of nog tegemoet gaan. Maar niet alleen in Europa is het weer van slag. Het is een mondiaal probleem en ook in Bolivia is het niet anders. Op veel plaatsen is het veel kouder dan ooit tevoren. Gelukkig valt het in Sucre wel mee, ondanks dat deze stad toch behoorlijk hoog ligt (2.800 mtr). In Potosí, op zo´n 150 km afstand en bijna 4.000 mtr hoogte, had men vorige week sneeuw, vorst en temperaturen die véél lager waren dan gebruikelijk. Dit zorgde voor de nodige problemen en vooral voor het arme deel van de bevolking. Deze mensen wonen in hutjes van plaatstaal en karton en de wind waait daar dwars door heen. Begrijpelijk dat deze mensen allerlei kwalen hebben (bv reuma) en dat er ook mensen zijn overleden. Vooral in begin juli, toen er heftige sneeuwval was in La Paz (40 cm!), diverse hoog gelegen steden en dorpen en natuurlijk de Alti-Plano. De kranten stonden er vol van en ook op de TV werd er uitgebreid aandacht aan besteed. Maar afgelopen donderdag en vrijdag was het ook behoorlijk fris in Sucre. Normaal loop ik in T-shirtje en ´n dun jasje, maar nu had ik overdag ook ´n truitje nodig. Vooral de wind maakte het onaangenaam. Gisteren en vandaag is het weer weer heel aangenaam.
Vorige week dinsdagavond, na de Tai Chi-les in de Bolivian Spanish School, had ik op de Plaza afgesproken met Pablo en zijn vriendin Alejandra. We zijn ´n hapje en ´n drankje gaan doen en hebben behoorlijk wat af zitten babbelen. Zij hebben enkele jaren terug in Europa rondgereisd en dat is voor Boliviaanse begrippen uitzonderlijk, want het is het armste land van Zuid-Amerika en daardoor is reizen behoorlijk duur en zeker naar Europa. Pablo en Alejandra zijn enkele van de héle leuke mensen, die ik hier heb ontmoet en ik denk dat het me moeilijk zal vallen, om tzt Sucre te gaan verlaten. Ook om na zo´n periode weer op reis te gaan zal even wennen zijn. Maar we zullen wel zien; voorlopig ben ik nog even hier.
Woensdag, 25 juli, was er ´s-morgens een hele grote happening op de centrale plaza van Sucre en ´s-middags was het in de stad onwezenlijk stil, vanwege het feit dat (bijna) iedereen naar en rond het stadion was, om de happening voort te zetten. Sucre is de statutaire hoofdstad van Bolivia, maar de regering zit in La Paz. Er is een grote beweging, die graag zou zien dat de regering naar Sucre verhuist, maar of dat dat óóit zal gaan gebeuren is allerminst zeker. Bijna iedereen, die ik hierover spreek, denkt niet dat het ooit zal gebeuren. Bovendien lijkt het mij voor een plaats als Sucre onmogelijk, om de regering hier op te vangen of te huisvesten. Om nog maar te zwijgen over de giga kosten. Voor de economie van Sucre en Chuquisaca (de staat waarin Sucre ligt) zou dat een geweldige impuls zijn, maar in La Paz is een tegenbeweging actief. Begrijpelijk natuurlijk. Hoe dan ook ´s-morgens was er dus een grote mars door Sucre en werden er folders uitgereikt en auto´s en andere voertuigen volgeplakt. Sucre La Capital Plena! ´s-Middags waren (bijna) alle winkels, kantoren, scholen, etc. etc. gesloten en toen ik naar het opvanghuis liep, was het onwezenlijk stil in de straten. Bij het opvanghuis aangekomen, bleek de oudere jeugd met de mars mee te zijn naar het stadion. Slechts enkelen waren achter gebleven en we hebben in plaats van normaal les, bijna twee uur Tai Chi-oefeningen gedaan. Na nog even TV te hebben gekeken, ben ik betijds weer weg gegaan.
Protesteren en marsen houden zit de Bolivianen kennelijk in het bloed, want vrijdagsmorgens was er weer een protestmars. Dit keer van de camposinos, die naar Sucre waren gekomen, om (wederom) te protesteren tegen de omstandigheden op het ´platte` land. Omdat men hier vaak onder erbarmelijke omstandigheden leeft, kan ik me dit soort acties wel voorstellen. Of het iets helpt, betwijfel ik ten zeerste. Mijn hotel ligt in het centrum en toen ik met ´n zak was richting wasserette wilde lopen, zou ik tussen de mensen door moeten zien te manouvreren. Ik vond dat niet zo´n geweldig goed idee en dus besloot ik dit maar ´n dag later te doen. Voor mij maakte dat niet zo veel uit en bovendien was het ´n héél stuk rustiger.   De vrijdagavond was er in de Bolivian Spanish School een speciale avond. Er zouden drie verjaardagen worden gevierd en als verrassing voor één van hen was er een Mariachi-band, die zeker ´n uur heeft gespeeld. Daarna werd er een typische Boliviaanse maaltijd opgediend en dat smaakte me voortreffelijk. Ik heb zelfs drie keer opgeschept en Mercedes (uit Salta, Argentinië en één van de koks) vond het prachtig. Na nog ´n stuk taart en ´n glaasje wijn, ben ik met enkele anderen nog naar ´n (nieuwe) bar gegaan net buiten het centrum van Sucre. Toen we hier goed en wel waren, begonnen enkele mensen live-muziek te maken. Folkloristische muziek en typisch voor Sucre en omgeving. Héél gezellig, maar toch ben ik tegen tweeën weer richting hotel gegaan. Ik wilde de volgende ochtend niet al te laat opstaan, om eerst naar de wasserette en daarna naar de Mercado Camposino te gaan. Met de lokale (Dodge)bus ging ik daar naar toe. Bus is misschien een groot woord voor dit soort vehikel, maar ik hoefde niet te ´klimmen´, want de Mercado Camposino ligt hoog aan de rand van Sucre. Het is een groot gebied vol met winkeltjes, stalletjes en een grote overdekte hal, waar hoofdzakelijk etenswaren te koop worden aangeboden en waarin ook diverse ´restaurantjes´zijn gevestigd. Ook zag ik hier (halve) koeiekoppen, nog kompleet met huid en haren. Hetzelfde gold voor de staarten. Ik ging eigenlijk, om nieuwe schoenen te kopen, maar dat is me niet gelukt. Niks te vinden in mijn maat. Enkele verkopers wilden me wel een kleinere maat schoenen verkopen, maar ja, daar heb je niks aan. Wel kwam ik terug met nieuwe (leren) sandalen en dat voor een prijs van Eur. 4,00! Rondlopend op en over deze markt kijk je je ogen uit en het was al ´n eind in de middag, toen ik uiteindelijk te voet terugliep richting centrum.
Toen ik zaterdagavond over de Plaza richting wasserette liep om mijn was op te halen, hoorde ik mijn naam roepen. Ik stopte om te kijken, wie er mij riep en daar kwam Pablo aanlopen, die mij aan het zoeken was. Hij was al bij het hotel geweest, maar daar was ik niet. Hij nodigde mij uit, om deze avond bij zijn zus te gaan eten en er zouden nog meerdere mensen zijn, waaronder zijn ouders. Je begrijpt, dat dit een hele leuke verrassing was voor mij en ik nam de uitnodiging dan ook graag aan. Pablo zou mij rond half negen op komen halen bij het hotel, want het was nogal moeilijk om de weg uit te leggen; het was nl aan de rand van de stad in een nieuw aan te leggen wijk. Tegen half negen klopte Pablo op mijn hoteldeur en we liepen naar de uitgang. Wie schetst mijn verbazing, dat hij met de motor was. Een off-road nog wel! Met een héél klein zadel. Een helm heb je hier ´niet nodig´, dus dat was geen probleem, maar liever had ik er wel eentje gehad. Niet dat ik Pablo niet vertrouwde, maar het leek me gewoon ´n stukje veiliger. Ik dus achterop en daar gingen we. De straten lopen hier behoorlijk op en het ging toch met ´n behoorlijke vaart. Rijdend over de rondweg had ik een giga schitterend uitzicht over Sucre en ik besfte dat we toch behoorlijk snel waren gestegen. Je hebt dat ín de stad niet zo erg in de gaten. Zeker niet, wanneer je achter op een motor zit en je alle zeilen bij moet zetten om je vast te houden...  want dat had ik nauwelijks, maar gelukkig ging alles goed en kwamen we heelhuids aan bij het nieuwe huis van zijn zus en zwager, die er net 2 maanden in wonen. Ik had wel giga koude handen gekregen en ik voelde mijn vingers nauwelijks meer... maar ach, dat mocht de pret niet drukken. Kixe (spreek uit als Kieke, een verbastering van Henrique) had het huis zelf gebouwd met behulp van anderen en het zag er heel goed uit. Hij was er dan ook terecht heel trots op. Langzaam druppelde iedereen binnen (in totaal zo´n 12 personen) en er werden enkele flessen heerlijke Boliviaanse wijnen opengetrokken.
De ouders van Pablo waren ook aanwezig en ik heb ´n tijdje met de vader (José) zitten babbelen. Hij vertelde, dat hij met ´n vriend in 1971 door Europa was gereisd en daarbij in een Mini ruim 26.000 km (!) had afgelegd. De Dam-slapers in Amsterdam hadden blijkbaar nogal indruk gemaakt, want de hele familie moest dat verhaal nogmaals aanhoren... Ze waren ook door héél Scandinavië gereisd en daarover raakte hij weer enthousiast. Vooral Finland had nogal indruk gemaakt. Momenteel is hij (mede) directeur/eigenaar van een groothandel in bouwmaterialen in Potosí en hij vertelde dat zijn bedrijf, naast de vele andere producten, zo´n 80 ton (!) kalk per dag omzet. Ik was al tot de conclusie gekomen dat de familie van Pablo niet tot de armste behoorde, maar bij het horen van dit verhaal, kon ik me niet aan de indruk onttrekken, dat men er redelijk warmpjes bijzit. Niet dat daar iets van te merken viel, integendeel. Heel gewoon gekleed, geen dikke auto´s en zeker geen hooghartig gedoe. In die korte tijd heb ik dat wel anders meegemaakt in Bolivia. Op ´n bepaald moment werden we aan de reeds gedekte tafel genodigd en kwam de paella op tafel. Ik liet me deze goed smaken en heb zelfs drie keer opgeschept. Of beter op laten scheppen. De moeder van Pablo vond dat prachtig en genoot ervan; ze vond mij een gezonde eter... Koffiedrinken na de maaltijd is blijkbaar geen gewoonte hier, want ipv koffie kwamen de spiritualiën op tafel: whiskey en singhani, een Boliviaanse soort jenever, dat je drinkt met ijs en Sprite. Ook werd er muziek gedraaid, vooral Argentijnse en Boliviaanse rockmuziek. `N behoorlijke tijd later hebben we afscheid genomen en zijn Pablo en ik naar Carlos en zijn vrouw Pamela gegaan, waar we nog `n afzakkertje hebben genuttigd en hebben zitten babbelen. Carlos had het op `n gegeven moment wel gehad en viel in slaap op de bank. Pablo bracht hem daarna naar bed, maar kwam zelf niet meer terug. Pamela kwam de kamer in en vertelde, dat Pablo naast Carlos in slaap was gevallen. Ze belde voor mij een taxi, die mij terugbracht naar het hotel. Dat kon ook wel, want het was inmiddels al bijna half acht in de morgen! De taxi was trouwens wel hèèl apart; het stuur zat namelijk aan de linkerkant (en dus gewoon voor Bolivia), maar de rest van het dashboard, zoals meters e.d. zat aan de rechterkant. Onder de meters zat een gat waar normaal de stuurkolom zit. Later hoorde ik, hoe dat zo komt. De Japanse auto-industrie exporteert overjarige modellen naar Chili en hier zijn speciale bedrijven, die de complete stuurinrichting ombouwen, maar de rest van het dashboard laten zoals dat is. Deze auto`s worden daarna op de markt gezet in o.a. Chili, Argentina en Bolivia. Uiteraard tegen sterk gereduceerde prijzen. Heel apart, zeker wanneer je dat voor de eerste keer ziet.
In het hotel aangekomen, was ik keurig op tijd voor het ontbijt en ik had wel (weer) zin in een hapje en `n bakkie koffie. Heb nog even zitten babbelen met een Zwitser, die hier was tbv een project dat te maken had met chocolade en de productie daarvan. Interessant om te horen, hoe men hier zakelijke dingen aanpakt. Maar daar wil ik jullie niet verder mee belasten... Na het ontbijt heb ik nog even op het dakterras zitten genieten van de zon en daarna ben ik even het bed ingedoken, om rond de middag weer wakker te worden. Mezelf opfrissen en toen weer de stad in; het was tenslotte lekker weer en dan is het zonde, om de dag in bed door te brengen, nietwaar?

29-07-2007 om 00:00 geschreven door Peer