Het wordt een dag in T-shirt of hemdsmouwen. Het gaat noordwaarts bergop tot aan een Sint-Rochuskapel. Speurend naar een plekje voor een voormiddagkoffie vinden we het terrasje van een pelgrimsverblijf, binnen heel gezellig, buiten uitkijkend naar de kapel - fantastisch! De eigenares, die uit haar tuintje terugkeert, hoort Marina dat woord zeggen en vraagt ons of we christenen zijn. Na onze bevestiging vertelt ze ons hoe ze deze pelgrimshalte begonnen is en "La Sentinelle" heeft genoemd omdat ze graag ergens hoeder en helper langs de Sint-Jacobsweg wou zijn. Hoe gemakkelijk men alles van een Compostelatocht kan zien als een metafoor, een beeld voor het leven, hoef je aan madame Brigitte niet te zeggen. Ze vertelt dat alles wat sedert haar vestiging hier gebeurt haar gelukkig maakt, en vooral: dat het lijkt alsof dit allemaal altijd al zo op haar gewacht had. We raken onder de indruk van haar positieve, dankbare levenshouding. Bij het weggaan omhelst ze ons. Het is niet onze eerste bijzondere ontmoeting, en wellicht niet de laatste. 

We steken de Lot over en komen voorbij Livignac-le-Haut. Verderop duiden twee pijlen tegelijk de weg aan die we moeten volgen, maar in uiteenlopende richtingen. Gelukkig heeft een goedmenend mens in balpen op het ene pijltje  "route", op het andere "chemin" gekrabbeld. Dat wordt dan voor ons het pad, want het al te vele asfalt mist nu al zijn uitwerking niet op Marina haar rechtervoet. We genieten van het heuvelop slingerende pad en de allereerste herfsttinten hier en daar.

Kort voor Montredon komen we aan een wegkruis waar drie departementen mekaar raken: de Aveyron, die we na 100 km uitlopen, aan de boord van het gebied Rouergue, het nog minder bevolkte departement Lot, waar we binnenkort in de Quercy komen, en het departement Cantal. Dat kennen we van een vakantie in deze zuidwesthoek van de Auvergne, lang geleden met ons nichtje Kathleen en Peter. We draaien eens om het kruis heen en Paul maakt vanuit de Cantal een foto van Marina bij het bordje dat ons in de Lot verwelkomt. Hier ontmoeten we ook een Franse Compostelaganger. Net als wij overnacht hij bij de zeer gastvrije Frédéric en Véronique in Montredon. 

Hier verblijven alleen Compostelagangers. De houtkachel brandt al tegen de avondkilte die valt. Madame Brigitte zou er iets moois bij zeggen, net als over bergop en bergaf gaan, tweesprongen waar je niet goed weet wat te doen, goede mensen langs de weg, soms eens een tegenvallende medepelgrim en hoe je soms een hele tijd naar het noorden moet lopen als je in het zuiden wil uitkomen.

We zetten vandaag 19 781 stappen, goed voor 12 km.