Terwijl Anke in Kapellen weer lekker vertroeteld wordt, was het tijd om super-silke klaar te maken voor het carnavalsfeest op school. Mevrouwtje wilde natuurlijk als prinses, met twee diademen, handschoenen, schmink , een masker een toverstaf, reuk en een 'sjiek' kleed. Haartjes opgestoken, prinsessendodje gemaakt, hoe in godsnaam kom 'ik' nu aan zo een 'girly-meisje'?
Toen ik ze met Johan door de sneeuw zag vertrekken, flitste het door mijn hoofd: Laat me dit alstublieft nog jaren meemaken ...... Aan alle moeders die dit lezen, hoef ik niet te vertellen wat er door je hoofd gaat als je doem-denkt en rekening houdt met 'wat als'.........wie zal er dan voor zorgen dat ze de mooiste prinses is?????? Voila, even in mijn hoofd laten kijken, soms ben ik helemaal niet zo sterk............
Met opgeheven hoofd teenden we gisteren nog eens naar - 1. Eindelijk verlost van die pomp, al was ik er niet helemaal gerust in want ik was bang dat ze toch nog eens gingen bijvullen. Saskia weer bij ons sinds zondagavond, het begint iets gezellig te hebben en ook verdomd gemakkelijk ! Als ik me boven aan het wassen ben, na het wegdoen van Silke en Anke is daarna altijd mijn hele living opgeruimd, keuken op orde. Toch geweldig om een 'autistische, dwangmatige, opruimster' als gast te hebben, dit is niet te betalen met dienstencheques !
Dus, weer een vlott in-check , ineens een kamer geboekt voor de operatie en dan hop-hop naar beneden voor de laatse bloedcontrole uit pac. De verpleging had er duidelijk zin in, de plakkers mochten eraf en ik werd eens goed ontsmet met ether, want de twaalf weken hp plakkers hadden mijn lijf omgetoverd in een ontspoorde 'dakloze',met zwarte randen, kleefresten, pluchkes. Het voelde aan zoals een hele vuile bus van 'de Lijn' wassen, saskia genoot van de transformatie. Toch weer wondvocht uit het litteken, dus een klein 'au moment' en dan afplakken en naar An! Er was niet veel te vertellen, ik had dat goed gedaan , zei ze en nu moest ik in actie komen: gaan wandelen, lichtjes gaan sporten, kortom terug een beetje conditie kweken. In beweging blijven en minstens een uur per dag wandelen. Baaaaahhhhhh, ik word al moe als ik eraan denk maar ik heb het beloofd en ik zal dat doen ! En toen was het tijd om tijdelijk afscheid te nemen van -1, geen aanprik meer, geen drama's meer, gewoon wegwezen en gezellig gaan winkelen en eten in de 'Makro'. De dingen die vriendinnen doen wanneer het leven verloopt zoals het zou moeten verlopen ...............
Na een turbulente week van aften, aftjes en blaasjes waardoor ik niet kan eten en praten en enkel aangewezen ben op melk drinken met een rietje, begin ik het kotsbeu te worden. Ze kunnen een mens naar de maan schieten maar simpele aftjes verhelpen, kan niet !
Genoeg gezaagd ! Gisteren naar dr Makar om de operatie te bespreken. Deze keer was hij zeer spraakzaam, hij onderzocht mijn borsten nog eens en conludeerde dat de chemo een verbluffend resultaat had gehad, hij gaf het een tien op tien, dwz een volledig respons.(alles weg) Let wel zei hij, we gaan dat nog allemaal onder de microscoop onderzoeken en dat kan aanleiding geven tot twee chemo's achteraf. Maar het ziet er nu goed uit, hij was positief. Even, denk je dan: ze gaan niet amputeren ,maar snel tekende hij dan hoe hij zal snijden en wat de gevolgen zullen zijn en hoe het litteken zal zijn. Hier heb ik mijn oren voor gesloten ! Ik wil dat niet weten, het maakt me misselijk ! Op 24 februari zal ik geopereerd worden, hij wilt eerst mijn lichaam de kans geven om te recuperen na de chemo. Alle bloedwaarden moeten ok zijn, dat is essentieel voor de wondgenezing. Ik zal tot twee maart moeten blijven en er zullen 'drains' gestoken worden voor het afvoeren van wondvocht .Dit lijkt me al een vettige bedoening als ik nog maar denk aan het 'wondvocht' van de 'pac'.
Afhankelijk van de okselklieren, die ze dus ook zullen wegnemen ( ik zal nogal putten hebben in mijn lijf !), volgen dan de week erna, chemo's of bestralingen! Jeeeeeeeeeeejjjjjjjj........ Enfin, we blijven bezig ! Dus nu is het hertstellen en recuperen om fit te zijn voor de operatie, ik geniet nog even van de laatste week chemopomp met weer zeer pijn lijke 'pac' en dan maandag ;ERUIT die naald !
Bon. De voorlaatste crazy monday is een feit, ook al kan je het zelf moeilijk zeggen.
Pomp afkoppelen, EMLA erop, MRI-ke, pomp er terug in en klaar. HAHAHAHAHAH!
Man,man,man, ik blijf vermoeden dat wij ten prooi zijn gevallen aan een of ander sociologisch experiment om te zien hoe ver een mens kan gaan.
Eerst op controle bij Dr. Schrijvers die wekelijks stijgt in onze achting. We kwamen wel tot de conclusie dat we 4 uur moesten wachten tussen het dokters bezoek en de MRI en onder het motto proberen gaat mee, vroegen we of het mogelijk was om vroeger de MRI te laten doen. Na enkele telefoontjes van diverse verpleegsters bleek dat waarschijnlijk niet mogelijk, maar Schrijvers zei ons daar toch maar aan te melden en te proberen voor te komen.
Zogezegd, zo gedaan.
Na afgifte van het papierwerk, zegt een of andere blaaskop achter die balie: jaa, en wat is de vraag?
Wij: er is geen vraag, wij komen voor de MRI
Blaaskop: daar hebben ze al voor gebeld en dat gaat niet er zijn ook nog andere patiënten.
Wij: maar dokter Schrijvers heeft gezegd van toch te komen om ons ertussen te nemen
Blaaskop: dat gaat niet, heb ik al gezegd.
Vervolgens pakt die kwal de telefoon en begint heel nijdig de nummer van Schrijvers te tikken. Hij doet zijn uitleg tegen de dokter, het is eventjes stil en vervolgens smijt die de hoorn in.
Jij probeert nog te mompelen of het eventueel morgen kan maar hij snauwt terug dat het MOET van Schrijvers.
Voila !
Dan zijn ze er toch nog in geslaagd ons daar anderhalf uur te laten wachten, maar al bij al zijn we dan toch een uurtje vroeger gekunnen, maar het lef, de onvriendelijkheid en de arrogantie van die vent, zal ik niet gauw vergeten. Zo behandel je mensen niet, en zeker geen patiënten.
Toen je binnen zat bijde MRI was er een vrouw die vroeg of het lang ging duren en die blaaskop zei ( veel te luid) dat hij het niet wist als er constant mensen tussenkomen..
Enfin, de rest kennen we ondertussen al wel, al was het vandaag wel heel stil op -1.
Ook bij ons was het stillekes, ik hoop dat je rap terug normaal kan spreken, want eerlijk Nicole, ik versta den helft niet van wat je zegt , maar een goede verstaander heeft maar een half woord nodig he ..
PS: dat spoelen met whisky ? helpt dat ? Het heeft een Sue Ellen gehalte .
Even een korte up-date . Ik zal het schrijven want praten is op het moment onmogelijk, mijn hele mond en tong staat vol aftjes. Afschuwelijk pijnlijk, ik word er pisnijdig van ! Ik eet ijs en pudding want iets anders is 'waanzin'. Ik trek me op aan de gedachte dat dit de laatste keer is ! Operatie zou doorgaan op 18 februari, los in de Krokusvakantie natuurlijk met alle gevolgen vandien voor opvang Silke en Anke. Het zal hier weer puzzelen worden...... Afhankelijk van de uitslag van de operatie en de okselklieren, zou het kunnen dat er nog twee chemo's volgen maar ze dacht van niet. Als daar nu al zekerheid over was, zouden ze tijdens de operatie de 'pac' ineens wegpakken maar 'helaas ', dat rotding blijft nog even gezellig dooretteren !
Ik heb nu nog een chemopomp en die moet maandag nog één keer vervangen worden en dan 'weg ermee'. Dat gaat ook eens deugd doen, zonder heuptasje, plakkers op mijn lijf en voorzichtig zijn bij elke beweging, dag en nacht en het belangrijkste :'de pac krijgt eens rust '. Niet meer aangeprikt, even geen theater meer op -1 ........... Maandag nog een mri en dan woensdag naar Makar om de operatie te bespreken . Het belooft een spannende week te worden .......
Normaal zal ik het nooit helemaal vinden, maar toch, -1 heeft iets huiselijks gekregen ondertussen.
Au fond kan ik er eigenlijk niet meer tegen, ik he!, ik word mottig als die automatische deuren openzwaaien op -1 ( en inderdaad, het rook er vandaag naar kak, misschien iemand in zn broek gedaan van de schrik???)
Eerst de gebruikelijke auto gesprekken die vandaag volledig aan Alfie en de leefwereld van een bijna 14 jarige gewijt waren. De dos en donts van ouders in 2010 zijn aan een grondige analyse onderworpen, we weten wat ons te doen staat, of toch niet .
De gebruikelijke stop aan de postbus aan de spoed om de weeral! gebruikelijke , wekelijkse brief aan DKV te posten, ach Nicole, we zijn toch gewoontebeesten, ware het niet dat ik vandaag een hoog bejaarde mens ( OP EEN ZEBRAPAD !!!) bijna heb overreden, maar zeg nu zelf, die mens liep danig in de weg, asshole .
Vandaag geen tasje koffie voor de dames, we houden het bij thee, en ik weet niet of het nu echt aan die koffie te danken is, maar alles verliep smooth en rustig. Zelfs ik had niet echt last van het normale opgefuckte gevoel, ook jij was zichtbaar rustig. Natuurlijk vandaag ook druk, druk, druk met de chemovrienden, langzaam mar zeker krijgen we iedereen zn verhaal te horen, en ook al is het allemaal en voor iedereen anders, het helpt om vreemden hun miserie ook eens te horen. ( al is er natuurlijk niemand met een ontplofte PAC )
Het pijnlijke aanprik moment was er voor ik er erg in had, al had ik wel uit mijn ooghoek 250ml Litican gespot, die absoluut NIET aan die baxter mocht hangen. Thank God voor mijn tegenwoordigheid van geest, al zeg ik het zelf, dit had alsnog slecht kunnen aflopen.
OK, er was even een paniek moment maar dat was even rap weer over, je los-laat techniek helpt Nicole, paniek aanval mag, mottig worden mag, weg draaien mag,stampen mag, Sandra opeisen mag, alles mag. Het enigste wat niet meer mag is een Douwe Egberts moment nemen, en t kan gerust tussen ons oren zitten, maar t heeft gewerkt. Vandaag dan toch
Saskia, dus weer van zondagavond hier om maandag vroeg op pad te kunnen vertrekken. Dit begon s'morgens al fout, Anke was veel te vroeg wakker, vond dat ze moest eten en spelen om half zes. Silke wilde niet wakker worden en toen ik ze 'lief' ging wakker maken tegen acht uur , was daar een ochtendhumeur dat in het guiness book of records past ! Ze wilde niet opstaan, was ziek, zei ze, moest overgeven,en als ze dan toch naar school moest, mocht ik niet naar haar feestje komen en kreeg ik nooit geen kus meer. Toch nog redelijk snel die donderwolk aangekleed gekregen en aan Ines kunnen afleveren, Johan Anke weggedaan en toen was het al snel kwart voor negen. Vlug, vlug gewassen, zelf zakje gemaakt want 'yes' de dames gingen weer op stap, naar de 'chemo'.
Onderweg hebben we onze vaste gesprekken, dwz over tic-tac's, over Alfie , elke straat heeft zijn eigen gesprek. Vlot ingechekt, Saskia even een 'schuimmoment' omdat we voorbijgestoken werden, maar geen puf om te vechten, hebben we dit klasse-vol laten passeren. Beneden, braafjes gewacht voor bloedafname en toen begon ik het al een beetje benauwd te krijgen, weeral die 'pac' uitrekken en aanprikken en dan de 'opname' op 4 c. Nog vlot boed getrokken, naald uit 'pac' en ontsmet en terug naar de wachtzaal, tasje koffie en een 'temesta' vooraleer de 'pac' opnieuw werd geprikt. En toen begon het, ik kan het niet omschrijven, ik werd 'zot'. Mijn hart ging tegen zesduizend, ik kreeg geen lucht en en werd mottig. Ik dacht nog : ik kots hier heel dat groot schilderij in de wachtzaal onder, of de hele rij stoeltjes onder dat schilderij en toen dacht ik :ik ga dood, ik krijg een 'hartaanval'. Vlug aan Saskia gemeld dat ik 'nie goe' werd, ik zag even de paniek op haar gezicht en dan weet ik het niet meer. Ineens zat Veerle (sociaal verpleegkundige) naast me, zat An (oncologe) naast me, en terwijl de ene zei: ga achteruit leunen, blijf rustig, de andere mijn pôls nam, wilde ik alleen maar bewegen met mijn benen en in elkaar gedoken zitten. Vraag me niet waarom, het voelde zo. Ondertussen hoord ik An nog zeggen, ik had juist goed nieuws, dit is waarschijnlijk de laatste chemo en ipv blij te zijn begon ik nog harder te hyperventileren. Voor ik het wist lag ik op een bed in het daghospitaal te vertellen tegen een verpleegster over Silke haar ochtendhumeur terwijl ze mijn bloeddruk en hartslag nam. An kwam er nog eens bij maar wat ze gezegd heeft, weet ik niet meer en Saskia, die zo verschoten was van mijn aanval weet het ook niet meer .
Toch wel erg, dat je op cruciale momenten in je leven niet echt oplet..... Dan is er besloten dat ik op het daghospitaal mocht blijven om 4 c te vermijden en toen werd Saskia afgelost door Linda, die het wel eens leuk vond om - 1 te bekijken en eens even poolshoogte te gaan nemen op radiologie, fase drie van het rampenplan na de amputatie. Tegen een uur of vier naar boven, en daar was een éénpersoonskamer waar ik als een blok in slaap ben gevallen, al snurkend met Linda naast me . Toen ik wakker werd, was Linda weg en zat Johan daar, de vepleging heeft wijselijk gezwegen en alleen gedaan wat ze moesten doen, nl chemo aanvoeren.
Geen vervelende kamergenoten, geen vervelende verpleging, het verliep vlot ! Na een slapeloze nacht, ben ik dan om negen uur s'morgens doorgegaan en ben ik thuis in mijn bed gekropen tot wanneer de kindjes thuis waren. Een beetje mottig en vooral veel dorst en onwaarschijnlijk moe!
Waar moet ik beginnen, het uit -huis plaatsen van onze meisjes vraagt om een organisatorisch staaltje van ongelofelijke hulp !
Anke naar Linda (maandag-dinsdag) en die heeft er een 'echte' prinses van gemaakt ! Weeral eens bedankt ! Silke naar Ines (maandag-dinsdag) en die heeft het mogen hebben want ik had Silke haar druppeltjes niet meegegeven dus insiders weten dat dat een 'horrornacht' was, bedankt Ines en sorry voor de verstoorde nachtrust ! Woensdag, rats vergeten dat het pedagogische studiedag was maar gelukkig opgevangen door Famke (mama Tor en Linde), die zich over Silke heeft ontfermd ,bedankt ! Erik en Christ'l, sorry voor het afbellen van het haren knippen van Silke, jullie stonden weeral eens klaar maar ik ben niet meer zo alert de laatste weken ! Anke naar Maria (mama Johan) van dinsdag op woensdag, bedankt ! Bedankt Johan, voor het over en weer gerij om die schatten te brengen waar ze zorgenloos kunnen genieten. Saskia, ik doe toch wel een aanslag op jouw emo-momenten, telkens weer ben jij getuige van mijn mega-slechte paniekmomenten, je wilt niet dat ik je bedank maar toch doe ik het !
Zonder melig te worden zou ik echt niet weten hoe ik dit zou hebben kunnen doen, zonder jullie hulp. Ik vervloek mezelf dat ik zo weinig kan terugdoen maar weet dat jullie me één van de grootste plezieren doe die er in een mensenleven te doen vallen, nl zorgen dat de kindjes vertroeteld worden ! Dikke kus, Nicole
Deze week nog eens een uitrit naar -1 met overnachting. Ook overnachting voor mij. De nacht was eerder ontstuimig. Ik deel vanaf nu een 2 persoonkamer met Anke, die er nogal vroeg bij was vanmorgen. (5.38u) Ook het ontwaak proces van Silke is niet zonder slag of stoot gegaan. Enfin, weer veel te laat aangekomen op den in checkwaar ik al bijna op de vuist ging met een verfrommelde madame, die beweerde daar al voor ons te zijn. Ook jij had veel goesting om eens uit te halen met ne goeie rechtse maar wegens verbrandingswonden aan de handen en een pijnlijke port-a-cath, hebben we het dan maar gelaten voor wat het was. De man achter ons echter, zag de ernst van de situatie in en heeft zich wel 5 keer verontschuldigd. Voila, zo moet het. Vlot naar beneden dan maar, alles volgens plan. Nu weet ik niet of een temesta inslikken met een tasje (nogal straffe) koffie een echt goed idee was, maar de gevolgen waren voor mij eventjes niet te overzien. Gelukkig gaf je direct aan dat je je niet goed voelde, en afgaande op het kleuren palet op jouw gezicht (gaande van gezonde blos, naar beige, via prei en bleekselder, tot transparant wit) wist ik hoe laat het was. Een MEGA paniek aanval met alles erop en eraan. Direct snelde Veerle ter plaatse en ook An stond plots bij ons. Hyperventilatie, hartkloppingen, een soort hip-hop voetbewegingen (volgend jaar toch eens een deelname aan So you think you can dance overwegen hoor), kortom eentje om te onthouden . In plaats van efkes achterover te liggen en te proberen rustig te ademen, begin je als een zottin te bewegen. Rustig rechtkomen Nicoleen dan veer je zoals een speer recht. Er wordt ter plaatse beslist om de rest van de dag in de dagzaal door te brengen; veel passage en een vetrouwde verpleging zouden het mogelijk iets comfortabeler kunnen maken. Ook ik sta stijf van de stress en adrenaline, maar toch wijt ik een deel aan die shit koffie van -1. Volgende week toch eens proberen met een theeke en zien welk effect dat heeft. Het goede nieuws van An, viel eigenlijk in het niets tijdens dit evenement. Dit zou mogelijk de laatste chemokuur zijn wegens groot succes ! Jij, noch ik beseffen helemaal wat ze zegt. De harde schijf is nu eenmaal geprogrammeerd op 6 chemos en niet op 4. Kan die chemo dan wel lang genoeg trekken ? Studies wezen toch uit dat 6 chemos het meest effect heeft ? Heel de planning in de war, ik zal mogelijk in mijn agendake moeten schrappen ( en dat doe ik ni graag he, dat weet je). Ik weet het niet, iemand zal in da kot wel weten waar ze mee bezig zijn hopelijk. Op weg naar t werk kom ik een beetje tot rust en besef ik plots het goede nieuws. Duimen maar, maar toch veel vragen .
Oh ja, t was lang geleden maar mijn sjacoshe is vanmiddag nog eens over de tong gegaan. Insiders weten dat het al eens is voorgevallen dat er per ongeluk iets verdwenen was van bij jou thuis en dat dat op mysterieuze wijze in mijn handtas terechtkomt ( cfr trouwboekse, draagbare telefoon, aftershave, etc) Toen vanmiddag je opnamepapieren kwijt waren werd er dan ook direct met het vingertje naar mij gewezen. Objection you Honour ! , niks mee te maken, alles netjes achtergelaten in t bloedtrek kot.
Linda, de tic-tacs waren stukken beter in t begin nogal flauw van smaak, nadien een eruptie van smaak,maaaar . Ze pikten in Nicole haar mond. In t midden van de Fruithoflaan is besloten dat de klassieke, witte vintage tic-tacs toch nog altijd de beste zijn.
Alles in orde hier, nog even vermelden dat de 'pac' wat pikt of had ik dat nog niet gezegd ? Het laatste weekend voor chemo vier en ik kan jullie vertellen: ik zie er tegenop. Mensen hadden me al gezegd dat het zwaarder en zwaarder wordt en ik denk dat het ook wel een stuk psychologisch is, waren ze daar op het vierde verdiep maar eeen stuk aangenamer, ik ga het hen discreet proberen te zeggen deze keer, kwestie van een beetje 'ambiance' te creëren tussen die 'betweters'.
Anke ligt lekker te spelen in haar wiegje en godzijdank is zij een 'droombaby'! Lachen, slapen en eten en voor de rest hoor ik haar niet, je zou ze bijna vergeten. Silke zit met tutje-vodje in de stoel naar de smurfen te kijken en te wachten op 'Sam zijn mama' om naar de korfbal te gaan. Ze is ook goedgezind want ze mag maandag weer bij Sam gaan logeren en dat vindt ze de 'max' ! Volgende maand mag ze met de 'nono en de nona' een paar daagjes mee naar Zeeland op hotel, dat prinsesje komt niets te kort en dat is één van mijn grootste wensen ! Vanavond gaan we naar Linda eten en laat ik het me nog eens goed smaken vooraleer alles weer naar vuurwerk zal smaken. De laatste dagen is mijn smaak terug maar heb ik precies een 'angora bol' wol in mijn mond, zo zal ik het omschrijven. De aften zijn weg, ik heb elke dag een 'donkerbruin' biertje gedronken, een tip van op 'tinternet' en dat helpt, of is het toeval ? Mijn voeten doen geen pijn meer, maar ze zien er niet uit, grote,dikke vieze blaren komen eraf. Mij handen zien nog een beetje rood maar Johan verzorgt ze goed, 'Flammazine' erop, witte katoenen handschoenen aan en 'Michaella Jackson' kan zo in haar bed ! Dus slaap ik met een 'muts', kousen, een chemopomp in een heup-tasje, je mag vooral nu niet aan jezelf gaan twijfelen......
Wonder boven wonder, slaap ik goed, terwijl ik vroeger wakker lag van'kleine dingen' is het alsof mijn brein zich afsluit van de 'grote' dingen en me verdooft. Ik val ook overal in slaap en ga onze papa achterna, zittend, liggend, het maakt niet uit, het overvalt me gewoon. Voilà, een kort verslagje van de twee laatste 'goei' dagen! ps. kijk naar het nieuws maandag want ik ga het Middelheim , afdeling 4 c, de oorlog verklaren !
Miljaarde !!!! Vandaag Anke niet naar Kapellen gedaan omdat ik eens wilde genieten van haar alleen; Thuisverpleging kwam even de wonde verzorgen maar dan gebeurde het: ze knipte de plakkers los en knipte per ongeluk ook door de darm van de pomp. Even paniek, de chemo liep eruit en dat is gevaarlijk, dus zo snel mogelijk naar het Middelheim. Gelukkig was Johan thuis want anders had ik Anke nog moeten meenemen. Snel de naald eruit getrokken, pomp afgeplakt en ik door de sneeuw met de auto naar -1. Ze zagen me daar weeral komen .......... Ik had niet veel tijd want Johan moest nog weg, dus stress! Geen mogelijkheid voor een Temesta want ik was met de auto, geen tijd om de emla-zalf zijn werk te laten doen, gewoon tanden bijten en opnieuw aanprikken, opgespannen zoals een 'robot', tegengewrongen, even geroepen en daar zat ze opnieuw in. Gelukkig was de pomp nog goed want anders hadden ze een nieuwe moeten maken en met wachten op een voorschrift ,had dat al gauw twee uur geduurd. Verpleging had medelijden met me, ze waren superlief !
Terug naar huis met een hartslag van 2000. Niets kan blijkbaar eens goed gaan !!!!!!
Slechte Tic-tacs, een euthanasie kwestie en stress (door saskia)
t was eventjes geleden ( van kerstavond) maar deze ochtend dan nog eens uitgereden naar de -1. Vanuit de parking zat het daar schijnbaar stampvol, toch verliep den in-check vlot als nooit tevoren.
In de auto hadden we al een bittere smaak, maar toen was dat nog te wijten aan walgelijke tic-tacs. Zogezegd met pina colada smaak, maar man man, Nicole je hebt een verbod om die nog ooit te kopen. Dat niks is wat het ooit geweest is, dat wisten we al, maar van een tic-tac verwacht je toch dat die een beetje mondverfrissing geeft, niet dus die met pina colada smaak, integedeel, ik heb nog nooit zo een dorst gehad en plakkerige mond, bah. Bij het inchecken dan ook ineens in de shop ijskoude cola gaan halen om dit eerste euvel van de dag weg te spoelen. In het bloedtrekkot ook schijnbaar alles zoals gewoonlijk: paniek voor het vervangen en verwijderen van de pomp, onze vriend EMLA erop, Temesta ke onder de tong en dan bij An binnen. Wat we toen hoorden heeft eventjes de grond onder mn voeten weggetrokken. De patiënt ( een lief mannetje, met aktentasje en hemd en das) naast ons was al heel de tijd lichtjes aan het kreunen en zuchten, maar toen openbaarde hij plots dat zijn situatie niet meer leefbaar is en dat hij bij de dokter om euthanasie ging vragen. Ocharme, ocharme, ocharme. De tranen gingen de vrije loop en plots was heel onze dag om zeep. Vreemd toch hoe we proberen om altijd nog iets positiefs of hoopvols te zien op heel deze afdeling, praatje maken met andere patiënten, of een optimistische An, is al genoeg om het allemaal in het juiste perspectief te plaatsen. Maar deze man had duidelijk geen perspectief meer, geen hoop, alleen maar pijn en vermoeidheid. Mijn hart breekt. Tijdens het wachten de gazet lezen ivm serialkillers deed ook geen goed, en dan nog de stress omdat ik te laat op het werk zou zijn , was er helemaal teveel aan.
Gelukkig kon Johan je komen halen en was ik toch nog op tijd. De nieuwe pomp steken ging eigenlijk goed, je was flink. En dat litteken, tja, , dat dat ontstoken is dat weten we al van half november, maar t is zo, en t blijft zo. Ik ben helemaal van streek, maar dit was een goede reality-check. Wat je ook meemaakt, wat je ook overkomt, het kan altijd nog erger
Horrormaandag was deze keer fantastisch ! Aanprikken pac verliep zonder enige pijn, de naald stak en ik voelde niets. Het litteken zag er 'pakken' beter uit en An was tevredenndat mijn bloed ok was en de nevenverschijnselen onder controle. Aften zijn aan de beterhand, voeten en handen nog licht verbrand maar te doen en geen sprake van misselijkheid ! Waaaaw! Ik ben terug een beetje 'mens'.
Ondertussen was Linda hier Anke's garderobe aan het uitmesten want die dikzak kan nergens meer in en kwam ik daarstraks in een 'feilloos' opgeruimd kamertje met ordelijke kleerkast. geweldig! Saskia was weer mee en heeft moeten wenen met een verhaal dat we per ongeluk afluisterden over een man die om euthanasie kwam vragen. Emo ten top en dan bedenk je bij jezelf: zaag niet over die stomme 'pac', be happy. Ik ga nu Silke afhalen, iets wat ik twee weken niet gedaan of gekund heb en dat voelt goed!
Vandaag gaat het iets beter, mijn voeten en handen doen niet meer zo'n pijn. Mijn mond geneest beetje bij beetje, de pac is juist verzorgd, het deed pijn maar daar zijn we nu weeral voor een dag vanaf. Nu zit ik even te wachten op Linda, want we gaan met Anke naar de kinderarts voor een vaccinatie (tja, het gewone leven gaat door!)
Vanavond gaat Anke nog maar eens naar de nono en de nona, Christ'l gaat ze weer eens goed wassen, knippen brushen ! Johan gaat vanavond naar een receptie en kijkt er eens naar uit om eens uren over zonnepanelen te 'lullen' met vakgenoten. En ik, ik ga genieten van Silke, samen naar de troetelbeertjes kijken in het grote bed ! Het mooie zit hem in de kleine dingen !
Even niet on line geweest, ik had de 'puf' niet ! Kort verslag van de voorbije week: mottig, moe, uitgeput. De derde chemo is er één om te vergeten, het begon al in het ziekenhuis bij het ruiken van 4 C, kloteoncologie. De misselijkheid was er al vooraleer de chemo erin ging.
Weeral problemen met de 'pac', het litteken waarlangs ze die hebben ingeplant is 'ontploft', dwz de boven -en onderkant is gaan openstaan en de etter liep eruit. De chemo kan niet doorgaan , zei een 'trut' van een verpleegster, je zal hier langer moeten blijven want dat ziet er niet goed uit, we halen de chirurg erbij. Ik al snel in tranen want wat met Silke en Anke als ik langer moest blijven. Ondertussen zaten 'onze meisjes' wel lekker te genieten bij de nono en de nona vanaf zondagavond. Dus chirurg erbij, die afschuwelijk hard op de wonde duwde, ik heb hem bijna vermoord ! Terug een naald erin om te kijken of er een infectie opzat en wachten op de 'labo-uitslagen'. Ondertussen een sociaal verpleegkundige erbij want ze zagen dat ik 'zot' aan het worden was. Na een uur, wonder boven wonder geen infectie, dus conclusie: de verteerbare draadjes zijn bij mij niet verteerd en worden uitgestoten door wondvocht, vandaar ook die constante pijn en druk op de rechterkant. Niets aan te doen, slikken, aanvaarden en doorgaan ! Dan start chemo drie en ik bespaar jullie de 'onprofessionele' details van de verpleging. Ik had een kamer alleen gevraagd maar die was er weer niet, dus lag ik deze keer met een oud mens dat half in coma was maar 'pittig' detail, zo incontinent als de pest, de geuren waren om te kotsen ! Ik heb weer eens goed van mijnen tak gemaakt maar het hielp niet.
De hele nacht liggen slikken en tegenslikken, totdat ik dinsdag eindelijk naar huis mocht om daar wat verder mottig te zijn.
Toch een gezellige nieuwjaar gevierd met Silke , Anke en Johan, Silke was in haar nopjes, zij was 'chefkok' van de steengrill, Johan was hulpkok, Anke was 'slaapkok' en ondanks de misselijkheid was het stemmig. De lieve schatten hebben dit 'schitterend' gedaan.
Voor de rest doen mijn voeten en handen pijn, ik kan er bijna niet op lopen. De chemo laat je zenuwuiteinden ontsteken en dat geeft het gevoel van brandwonden, ze zien rood,ze vervellen en ik moet ze behandelen met flammazine. De misselijkheid zou niet te wijten zijn aan de chemo, ik heb een maagontsteking van de chemo, dus pillen gehad en ze helpen precies.
Maar ook wel goed nieuws, de mri was goed ! de tumors in mijn borst zijn verdwenen, en de bol in de oksel is gekrompen van 4,8 cm naar 1,4 cm , dus een schitterende reactie. We blijven 'doorgaan' of zeg ik vandaag ; 'doorkruipen ? '
Een supergezellig kerstfeest gehad bij Linda en Serge, Silke had speciaal haar 'prinsessenkleed' aangedaan, kwestie van stijlvol opkomen. Linda had voor Anke een 'gouden 'kleed, de dochters mochten gezien worden, het was erover maar toch schattig.
Lekkere hapjes, al dan niet pikkend, en de kadootjes waren schitterend! Daarna een lekkere steengrill, met dank aan Jarni voor de lekker speciale appeltjes voor mij.
Rond een uur of elf ben ik dan even op de stoel gaan liggen en in slaap gevallen, niet echt 'sociaal' maar sorry ik kon me niet wakker houden. Met op de achtergrond het gelach van de kindjes en het gezellige gebabbel van de familie, heb ik daar dan met mijn mond open liggen slapen. Bedenk bij mezelf dat het een mooi zicht moet geweest zijn met mijn muts.......... En toch heb ik genoten, het was 'stemmig' !
