Toch nog even meegeven dat ik volledig onder de voet ben, van Marie-Rose Morell haar overlijden. Ze was mijn idool geworden, ik trok me op aan haar verhaal en heb me zo in haar herkend;
Pfffff......ik sta ermee op en ga ermee slapen, twee kindjes, een man, een zus ......en de wil om te vechten en te overleven !!!! dedjuuu, dedjuuu;dedjuuuu !!!!!!!!!!! Toen ik vorig jaar na mijn ampuatie in het ziekenhuis lag, ben ik op mijnen alleentje met mijn sachocke met de drains, haar boek gaan kopen in dat ziekenhuiswinkeltje en heb ik het in één trek uitgelezen, ik begreep het zo goed.
Haar prinsjes, mijn prinsesjes.............................het koud zweet breekt me uit. Wat is het leven toch verdomd oneerlijk, besluit ik weeral eens.
