Ik heb dus niet meer de gewoonte van hier te schrijven en dat is enerzijds goed nieuws maar anderzijds ook wel niet zo respectvol tegenover de mensen die graag vanop afstand meevolgen. Ik volg zelf links of rechts wel eens anoniem een blog van iemand en dan voel ik me een ramptoerist iode toch wel kracht put uit verhalen. Hier gaat het dus goed, de kindjes zijn echte schatjes (maar soms ook energiezuigers). Silke is gestart in het eerste leerjaar en dat gaat goed. Ze begint te lezen en zoals elke mama ben ik fier en ik vind ik haar 'slim' omdat het vanzelf gaat. De eerste september vond ik dan weer superemotioneel, ten eerste omdat de tijd zo vlug gaat en ten tweede omdat ze met een veel te grote boekentas, een onbekende wereld instapte. Kinderen zijn flexibel en dat sterkt me steeds als ik weer eens denk dat het hier niet goed afloopt. (want ja mensen , die gedachten blijven.) Anke is vlotjes twee geworden en is een opgewekt, vrolijk kind met losse handjes en scherpe tandjes. Na de paasvakantie start ze in de kleuterschool en ook dat zal weeral een mijlpaal zijn. Bekijk het zo, alles wat voor een normale mama met kinderen slikken is, is voor mij dubbel slikken, snap je????
Fysiek gaat het goed, de niet-borst blijft wel strak aanvoelen omdat het wondvocht eronder me een 'ballon-gevoel' geeft en het op een rare manier irritant pijnlijk is. Aangekleed let ik er niet meer op, en uitkleden doe ik dan niet al te veel. Meer en meer begin ik nu te denken over een reconstructie al is het maar om van dat voze gevoel af te zijn. Mijn linkerarm doet weer wat hij deed, al vreesde ik vorig week even voor lymfeoedeem; een kwaal waarvoor ik levenslang zal moeten oppassen omdat ik geen lymfeklieren meer heb aan de linkerkant en dat de minste overbelasting of infectie langs die kant eroor kan zorgen dat ik levenslang een dikke arm en hand krijg. Die arm voelde vorige week pijnlijk aan, alsof ik een spier verokken had ,maar de kinesist zei dat het van mijn nek kwam en gelukkig had hij gelijk! Oef,. Ik ben niet meer moe dan vroeger, de gewone vermoeidheid na een voltijdse job met twee kinderen, gecombineerd met mijn gezegende leeftijd
Emotioneel gaat het ook goed al krijg ik wel regelmatig paniekaanvallen van de 'wat als soort', maar die blok ik dan zo snel mogelijk en dat lukt vrij goed. Dit was het voor vandaag, één van de dagen schrijf ik verder over mijn tv optreden, als jullie blijven reageren. de teller staat nog maar op vier voor deze test, maar de start is terug gegeven
