Vandaag nog eens even naar het Middelheim na een zalig weekend vol cullinair en kinderplezier. Na de keiharde diagnose heb ik des te meer beseft dat je moet genieten van elk moment. Als ik mijn verhaal verteld zou hebben tegen de mensen die op de treinramp zijn gestorven zouden ze steevast medelijden hebben gehad en blij geweest zijn dat ze niet in mijn schoenen stonden. Nietsvermoedend stappen zij op die trein en ....game over ,zonder ooit misschien te hebben stilgestaan dat het leven wel eens 'eindig' kan zijn. Dus gedachten van het weekend in het teken gezet van genieten ! En het is gelukt, ik heb weinig stilgestaan bij dinsdag, woensdag en al de rest. In het Middelheim ging mijn hartslag weer de hoogte in, en dat zag je op de cardiogram van mijn hart, het klopte veel te snel ! 107, niet echt een voorbeeld. De hartfunctie was wel goed, de cardioloog moest het nog wel bezien, ik heb het losgelaten....elk zijn job. Dan nog wat bloed laten trekken en dan toch nog even naar -1, Saskia stond erop dat ik toch nog eens naar de 'pac' liet kijken omdat ze zouden weten voor de operatie hoe die eruit zag ondanks het stoppen van de chemo. Daar nog een gesprek met An om dat probleem aan te kaarten en zij gooit het morgen bij dr Makar in de groep. Toch nog even een staaltje etter genomen en opgestuurd naar het 'lab'. Verpleegster wond ontsmet, plakker erop en dan met saskia gaan shoppen. Wat ziekenhuistenuekes, wat in godsnaam draag je overdag en met maar één borst en drains, geen ervaringsdeskundigen op dat gebied dus 'gokken' maar. Nog even nieuwe sloefkes en dan naar de kindjes, ik zal ze even moeten missen. Terwijl ik Silke in bad zette, was ik alles aan het klaarleggen en even in mijn ondergoedschuifje aan het kijken, ,niet dat daar ooit zoveel kwaliteit in lag maar toch......ik heb mezelf dan nog eens even in de spiegel bezien , mooie beha aangetrokken en toen riep Silke dat ik moest komen kijken hoe goed ze een 'zeemeermin' kon nadoen. Dus geen tijd om te slikken,en of te rouwen, afscheid genomen op één minuut en goe gelachen met Silke. Toch beter eens laten checken of de chemo's geen schade hebben aangericht in mijn hersenen. Ik beschouw het ook niet als 'blij' dat ze er af zal zijn, ik kan me er niets bij voorstellen, ik hoop dat ik het zal kunnen aanvaarden,dat mijn zelfvertrouwen geen deuk zal krijgen, we zien wel.........Het kan dik meevallen of dik tegenslaan, ik laat het gebeuren!
Morgen rond deze tijd lig ik al op mijn kamer denkelijk te stressen voor woensdag en mocht er iets gebeuren tijdens de narcose, vertel dan aan Anke en Silke wie ik was en dat ik toch oooooo zo trots op hen ben en dat ze alles in hun leven moeten doen waarin ze geloven, met vallen en opstaan en botsen ! Tot volgende week !!!! dikke kus, Nicole
