Ik weet het, het is weeral lang geleden. Ik had niet veel te melden, behalve het feit dat ik druk bezig was met gewoon te leven. Ik had beloofd tegenover mezelf dat ik de nacontroles ging doen en omdat ik er nog niet klaar voor was, stelde ik ze maar uit en wilde ik niet veel te maken hebben met deze blog.
Maar ze zijn achter de rug en ze zijn OK !
Ik had tegen mezelf gezegd :na de paasvakantie, wanneer de andere lotgenoten de berg gingen beklimmen. Vorige week maandag belde ik voor een afspraak en vooraleer ik het wist werd er me al verteld dat het vrijdag kon. Niet veel tijd om na te denken,terug te krabbelen enz. gewoon ondergaan onder het motto, dan heb ik als het mis is, nog even wat tijd om deftig afscheid te nemen van alles wat me dierbaar is en duidelijke instructies na te laten ivm hoe nu verder met mijn prinsesjes. Johan wilde het weten omdat ook hij de nodige dingen zou moeten kunnen regelen zoals bv het stopzetten van zijn zaak om voor de meisjes te kunnen zorgen. Dit klinkt allemaal heel zakelijk maar ik kan jullie vertellen dat het pure horror is.
Bon, vrijdag met lood in mijn schoenen, samen met Johan naar het Middelheim om daar een heel parcours af te leggen. Wetende dat als er nu iets gevonden werd, er alleen levensrekkend kon gewerkt worden en niet meer genezend. Tikker tegen 100 00000, bijna zes keer flauwgevallen en boos op alles en iedereen!
Eerste onderzoek was de leverscan en daar zit je met je neus op, als het daar al fout gaat dan is om half negen, je leven voorbij! Gelukkig zei die man onmiddellijk dat het ok was. Dan foto longen en dan een spuit met radioactieve vloeistof die nog een paar uur moest intrekken, om de botscan te laten doen. Ondertussen zijn we gaan lunchen in de lunch-garden onder ons getweetjes en het heeft gesmaakt, verstand op nul, het zal die radioactieve stof zijn die mijn hersenen de aan/uit knop bezorgt.,dan botscan en dan naar huis. Geen enkel onvriendelijk woord, geen enkele administratieve fout, het ging vlotjes.
En dan sta je daar, bellen voor de uitslag op dinsdag, gewoon terug op de parking van het Middelheim. Het weekend is rustig verlopen, gewoon verder gedaan met de dagelijkse dingen ifv de kindjes dus. Gisteren (maandag) was Silke en ik thuis en begon ik wat door te trappen, ik heb haar dan meegenomen naar het shoppingcenter om haar haartjes te laten knippen met de gruwelijke gedachte dat ze toch mooi moest zijn als ik begraven werd. Onderweg begon ze nog wat te vertellen over dode mensen en wie er nu in een graf moest en wie niet en hoe zij het allemaal wilde. Toch raar, we hebben niets tegen dat kind gezegd en toch begint zij ineens over zoiets.........
Vandaag was dus de grote dag, en Johan moest bellen, ik wilde het niet horen en aan de telefoon wachten. Om half tien al een telefoon van Johan dat ze gingen terugbellen want dat de oncologe in consultatie was. Minuten lijken uren, en dan om tien uur:
Het is goed, het is perfect!
Ik kan niet beschrijven wat je dan voelt, het beste nieuws dat je in een mensenleven kan krijgen, het enige wat telt !
