Saskia,( het kind is soms te goed voor deze wereldà ) is al bij ons sinds zondagavond om de organisatorische stress van het wegbrengen van twee kinderen in goede banen te leiden. Ik ben al vroeg wakker,neem een douche en was voor de laatste keer (denk ik) mijn haar. Ik ben ergens opgelucht dat ik nu effectief iets zal kunnen doen ipv dat gezwel te laten groeien.
We doen Anke voor de eerste keer naar de onthaalmoeder, niets vermoedend lacht dat kleine wondertje wanneer ik haar afzet, en de onthaalmoeder "Tanti" vezekert me dat ze er goed voor zal zorgen en dat ik op mijn twee oren mag slapen. Daar waar ik bij Silke heb moet slikken en nog eens slikken de eerste dag van de opvang doet het me eigenlijk niet veel, gewoon even een klik in het hoofd en wegwezen naar het Middelheim. Johan blijft nog even bij Silke, want die wordt opgehaald door Ines, de mama van Sam en zal na de kleuterschool bij haar gaan logeren. De kleine prinses vindt al deze dingen de laatste tijd fantastisch, ze mag overal gaan slapen en veel leuke dingen doen, ze beseft totaal niet wat er gaande is.
En dan parkeren we de auto , stappen naar het Middelheim en dan krijgt Saskia het moeilijk: "Hoe kan dit nu" zegt ze, "wij gaan hier voor chemotherapie ipv gewoon te gaan winkelen en ons te amuseren". Ondertussen lijkt het alsof niets me iets doet, ik houd me niet sterk, ik ben het gewoon !
We dwalen af naar - 1, jaren geleden was ik daar met ons mama en toen besloten we dat als je daar ooit terechtkwam het absoluut niet goed was ! Met die woorden in het achterhoofd, laat ik al het administratieve aan Saskia over die daar schuimmoment op schuimmoment krijgt omwille van de chaos en doolhof in de papierwereld. Afspraak om half negen met de oncologe, maar om tien uur zitten we daar nog te koekeloeren, ondertussen houden we ons bezig met het uitvissen wat een kankerpatient nu juist zo griezelig maakt. Saskia besluit dat ze een nieuwe bril gaat kopen wat ze ziet te weinig, ze kan geen scherp beeld krijgen en we concluderen dat het de wimpers (of het ontbreken ervan) zijn die je ziekelijk doen lijken. Om tien uur krijg ik het op mijn systeem en vraag waarom het zolang duurt, we wachten op de resultaten van je bloed, zeggen ze . Wat bloed, ik heb geen bloed laten pakken, dus vloeken, dokter erbij en dan eindelijk op een bed in het daghospitaal voor het aanprikken van het poortje en bloedfaname. Tien minuten later mogen we bij de oncologe en ze vertelt me wat er gaat gebeuren, er zal eerst worden gespoeld met een wateroplossing om mijn nieren goed op gang te brengen, dan de chemo en dan terug spoelen. Saskia begint haar vragenronde, (ze had wel het verbod van mij om vervelende vragen te stellen, ik wil geen prognoses horen),en de dokter zegt dat ik absoluut niet mag "braken", alleen mottig zijn. Het is een "zware chemo" zegt ze, waarom vragen we niet.
Dan gaan we naar boven, afdeling vier c, oncolgie, bahhhhhhhhhh. Daar boven was het een slechte ontvangst, doodsbenauwd sta je daar te wachten en geen mens vindt het nodig om iets uit te leggen, je wordt overgeleverd aan wat je denkt dat toch een zeer warm team zou moeten zijn, maar "banan". Een vervelende wijst me de kamer, zegt waar de tv staat en laat ons daar anderhalf uur alleen. Een ander vervelende komt na dat anderhalf uur, sluit een baxter aan, en zegt dat ik in een grote bokaal moet plassen en alles bijhouden want ze gaan dat checken. Heel dit spel duurt zo een uur of drie, ondertussen krijg ik antibraak baxters, baxters met medrol (krijg ik altijd een blaaskop van en nu zal mijn pruik helemaal niet meer passen!) en nog vanalles maar tot hiertoe geen chemo te bespeuren. Ik bestel via roomservice een menu en het smaakt,, ah jaaa, nog geen chemo gehad!!
Om half vier dan eindelijk het zakje chemo, een klein wit zakje, dit is niet te geloven dat dit kleine zakje me mottig gaat maken, mijn haar gaat laten uitvallen maar "positief denken" me ook beter zal maken. Na een half uur zit het erin, de eerste chemo is een feit ! Saskia gaat naar huis en Johan komt net wanneer er weer een zak chemo wordt aangesloten, deze keer een knalfluo-rode, Silke zou het mooi vinden, bedenk ik! Na een half uur plas ik fluo- roos, ik schrik me een ongeluk, mijn nieren zijn ontploft ! denk ik. Vergeten te zeggen, meldt de verpleegster, compleet normaal, welkom in chemo-land.
Ik voel nog steeds niets, slik nog wat pillen tegen vanalles en nog wat, ik weet niet waarvoor en de verpleging ook niet, hopelijk weet iemand in dit kot het wel !
