waar moet ik beginnen ?

Laat me starten met de verbluffende uitslagen!
Zoals saskia schreef, de chemo heeft zijn werk gedaan, in de geamputeerde borst en okselklieren is niets meer teruggevonden wat op kanker wijst. Een schitterende complete pathologische respons, de oncologe was zelf zeer enthousiast, de prognose is gunstig !

En ik, ik haal opgelucht adem, is er terug een toekomst ???????
Ik kan jullie niet vertellen wat er dan door je heen gaat!

Vorige week ,dinsdag ingechekt op het zevende en daar zeer vriendelijk ontvangen, een verpleegster die tijd nam om alles zo goed mogelijk uit te leggen, een anestistste die me ervan verzekerde dat ze me goed zou verdoven en dat ik in goede handen was, een support-team dat me moed insprak, ik voelde me omringd door een zeer professioneel team, het enige dat ik moest doen was 'het ondergaan'.
De kindjes waren veilig ondergebracht , Anke bij de moeke en Silke bij Ines, dat was weeral een zorg minder. Het strakke opvangschema hing hier aan de ijskast , zakjes stonden klaar, voor de kindjeswissel naar Linda (alhoewel Linda liever zelf Anke haar zakje inpakt, kwestie van een net iets betere smaak). We hebben gekozen om Silke zoveel mogelijk thuis te laten slapen, lekker bij de papa in het grote bed, dat vindt ze zalig!
De kleine, grote schat heeft van deze turbulente week niet veel last gehad, dinsdag naar Sam, woensdag naar de nabewaking en daar kwam Jarni ze halen, dan even naar Kian zijn nono en nona en dan met Linda naar ons thuis totdat papa kwam. Donderdag met Thor mee gaan spelen en dan met Linda en Anke naar de lunchgarden en terug naar huis totdat papa kwam. Het heeft tot donderdagavond geduurd vooraleer Silke doorhad dat mama er niet was! (en ik maar denken dat ik onmisbaar ben).

Dinsdagavond nog iets gaan eten in de cafetaria, gedachten op nul, samen met Johan en dan gaan slapen op kamer 711, ze zouden me wekken om half zes voor ............
Na een redelijk rustige nacht, gewekt door een lieve verpleegster die zei dat het tijd was om me te wassen. Met de moed in mijn roze sloefkes heb ik me dan gewassen, sexy operatie kleedje aangedaan ( wie heeft dat ooit ontworpen??????) ,kalmeerspuit in mijn 'gat' en dan naar boven gereden om op de gang nog wat te wachten. Ik lag daar nog samen met drie anderen die vrolijk lagen te snurken (sommige mensen zijn toch geruste zielen !!!), ik had zin om nog wat te babbelen maar  niemand was wakker! Links van mij zag ik wel een operatieschema hangen waarop stond 'Darmont: masectomie links, dr Makar'. Ok ,dat is al in orde dacht ik, het is de juiste kant !
En toen heb ik even gestresst ! Ik voelde me plots zo alleen ! Johan mocht niet mee naar boven dus daar had ik de vorige avond al afscheid van genomen, de kindjes lagen denkelijk nog in dromenland , zich van geen kwaad bewust en ik kreeg het even moeilijk, stel je voor dacht ik, dat dit mijn laatste uren zijn, dan breng ik die door  op een koude gang,, tussen vreemden, ik moest wat wenen en snutten en miljaarde ik had daar geen zakdoek, heb dan maar wat liggen optrekken, precies nonkel Jef .........
En toen kwamen de groene verpleegsters om me naar het ok te brengen, amaai daar was wel wat volk ! Dus afleiding en geruststelling, ze stelden zich allemaal voor, ik mocht op de tafel, mutske goed gezet, een soort opblaasbaar deken over me, armen vastgebonden, nog eens gezegd: kijk naar de 'pac' en het is mijn linkerborst!
 En dan een zuurstofmasker, een vriendelijke stem die zei; 'slaapwel' en ......licht uit, het was 8.03 uur
Ogen terug open, 11.03 en mijn keel doet pijn, verpleger voor mijn neus om te vragen of ik pijn heb, neen ik heb het alleen te warm maar het opblaasdeken mag niet weg want ik ben wat onderkoeld, buis uit mijn keel en ik wil naar mijn kamer, naar Johan. dat mag nog niet, nog wat uislapen zeggen ze!
Bulshit, ik blijf wakker..........
Ik hoor ze vaag iets zeggen van 'pac weg!, was ontstoken en operatie vlot verlopen, en dan naar de kamer, ik weet niet hoe ik van het achtste(operatiekwartier) naar het negende (ontwaakkamer) ben geraakt maar aan mijn lijf te voelen hebben ze me daar naartoe gegooid!!!!
Mijn linkerkant weegt honderd kilo (-400 gram van de borst natuurlijk) en de rechterkant 'pikt'.

Op de kamer een opgeluchte Johan, dat het voorbij is en dan even kijken naar de wonde, een proper wit verbandje op de plaats des onheils, niets vies, niets groots, dat valt hier goe mee !
Dan wat terug in slaap gevallen, zeer onrustig denkelijk weer cortisone gehad, ik weet er niet meer zoveel van, Johan zegt dat ik wat heb liggen roepen........Dan terug wakker en daar was Linda, ze was ook zo ongerust geweest, gestopt met werken en direct gekomen. Ook even naar de ex-borst gezien en ook zij vond dat het 'proper' gedaan was.
Hier kan ik nu mee leven heb ik onmiddellijk beslist, let wel op ik heb het nog niet zonder verband gezien, dus het litteken kan ik nog niet aan en dat komt door de 'pac'.

Dan verpleging aan mijn bed en linkerarm moet naar boven,  aaaauuuuu dat gaat niet ze hebben precies mijn oksel toegenaaid !!!Alles voelt verdoofd, loodzwaar en het spant. Tanden bijten zegt de verpleging, arm maar boven, ik heb gezweet om mijn arm amper vijf centimeter naar boven te krijgen. Hier zal nog geoefend moeten worden.
Links van me uit mijn zij, komen er twee buisjes en die hangen aan een soort karafjes, daar loopt bloed in met vieze dingen, precies twee potten sangria, ik word misselijk als ik ernaar zie, Saskia stopt ze gauw in een 'sakoschke".
Dr Makar komt nog langs, steekt zijn hand naar boven en die moet ik pakken met mijn linkerarm, dat gaat niet en hij wordt kordaat, van' t verschieten geef ik alles en tik ik zijn hand, de zwaarste marathon de afgelopen weken..........Blijven oefenen zegt hij !!!!!!!Strenge aanpak daar !
Laat me nu toch eens allemaal gerust denk ik maar hopla, daar is de kiné al, en rondjes maken met die arm op de muur, afzien maar doen, het moet !Precies een opleiding bij de para's !

De rest volgt.........