’t was eventjes geleden ( van kerstavond) maar deze ochtend dan nog eens uitgereden naar de -1. Vanuit de parking zat het daar schijnbaar stampvol, toch verliep den ‘ in-check’  vlot als nooit tevoren.

In de auto hadden we al een bittere smaak, maar toen was dat nog te wijten aan walgelijke tic-tacs.  Zogezegd met pina colada smaak, maar man man, Nicole je hebt een verbod om die nog ooit te kopen.
Dat niks is wat het ooit geweest is, dat wisten we al, maar van een tic-tac verwacht je toch dat die een beetje mondverfrissing geeft, niet dus die met pina colada smaak, integedeel, ik heb nog nooit zo een dorst gehad en plakkerige mond, bah. Bij het inchecken dan ook ineens in de shop ijskoude cola gaan halen om dit eerste euvel van de dag weg te spoelen.
In het ‘bloedtrekkot’ ook schijnbaar alles zoals gewoonlijk: paniek voor het vervangen en verwijderen van de pomp, onze vriend EMLA erop, Temesta’ ke onder de tong en dan bij An binnen.
Wat we toen hoorden heeft eventjes de grond onder m’n voeten weggetrokken.
De patiënt ( een lief mannetje, met aktentasje en hemd en das) naast ons was al heel de tijd lichtjes aan het kreunen en zuchten, maar
toen openbaarde hij plots dat zijn situatie niet meer leefbaar
is en dat hij bij de dokter om euthanasie ging vragen.
Ocharme, ocharme, ocharme.
De tranen gingen de vrije loop en plots was heel onze dag om zeep.
Vreemd toch hoe we proberen om altijd nog iets positiefs of hoopvols te zien op heel deze afdeling, praatje maken met andere patiënten, of een optimistische An, is al genoeg om het allemaal in het juiste perspectief te plaatsen. Maar deze man had duidelijk geen perspectief meer, geen hoop, alleen maar pijn en vermoeidheid. Mijn hart breekt.
Tijdens het wachten de gazet lezen ivm serialkillers deed ook geen goed, en dan nog de stress omdat ik te laat op het werk zou zijn , was er helemaal teveel aan.

Gelukkig kon Johan je komen halen en was ik toch nog op tijd.
De nieuwe pomp steken ging eigenlijk goed, je was flink.
En dat litteken, tja, , dat dat ontstoken is dat weten we al van half november, maar ’t is zo, en ’t blijft zo.
Ik ben helemaal van streek, maar dit was een goede reality-check.
Wat je ook meemaakt, wat je ook overkomt, het kan altijd nog erger…