Het is inderdaad zeer lang geleden maar nu moet ik toch nog eens schrijven vooraleer ik weer voor een geruime tijd 'out' ben.
Waar zal ik beginnen?? Eerst en vooral met de operatie van Linda, ondertussen al een dikke twee maanden geleden. Zij heeft gekozen voor de expanders, dwz de borsten werden leeggemaakt en tijdelijk zit daar nu een ballon is, die tweewekelijks wordt opgevuld met een zoutoplossing. Wanneer het definitieve volume is bereikt, worden die ballonnen verwijderd en vervangen door siliconen.
Klinkt geweldig simpel maar dat is het niet. Je kan dat verhaal niet afvinken, het is een proces van maanden. Voordeel is wel, dat ze nu elke maat van borst/geen borst/beetje borst eens kan uitproberen. Zo was ik vorige week in den aldi en daar kwam madame in een joggingbroekje en topje even langs want ze was onderweg van te joggen. Een strak, afgetraind bovenlichaam, ik zou het zo laten ! Niets dat schudt, beweegt enz.
De eerste dagen waren naar het schijnt zeer pijnlijk. Na een operatie van vijf uren waarin ook de eileiders en eiertakken werden verwijderd, en Serge ocharme bijna gestorven is van de zenuwen, had ze het gevoel dat er een kamion over haar lijf was gereden. Ik heb het verhaal vanop afstand meegemaakt want ik zat op de camping. Klinkt misschien zeer marginaal en dat is het ook, ik heb deze vakantie zes weken in de caravan gezeten,de enige plaats die ik niet associeer met operaties,ziekenhuis en paniek.
Ik ben enkel in het weekend een dagje over huis gekomen om op bezoek te gaan en ik kan enkel zeggen dat ze daar met veel stijl lag, bruingebrand, afgetraind en iedereen die wilde mocht de littekens zien. Als ik alles vanop een afstand bekijk , dan ben ik dankbaar dat ondanks het doorgeven van de foute genen aan ons beiden,onze papa ook zijn gevoel voor humor en relativering heeft doorgegeven. Linda draagt en doet dit geweldig.
En dan nu tijd voor mijn grote operatie, dinsdagavond ga ik binnen en woensdag om half acht beginnen ze eraan. Ze zijn pas klaar om half acht s'avonds, pff. Dan ga ik naar intensive care om de nieuwe borsten goed op te volgen, er is altijd een kans dat er zich ergens een klontertje vormt, dat het bloedvat verstopt en de borst toch afsterft. Laat ons hopen dat dit niet gebeurt want dan is alles voor niets geweest.Terwijl ik dit dit schrijf, begin ik weer te panikeren, dus ik stop er hier mee.
Ik zie jullie terug na de operatie en duim dat alles super verloopt
Alsof alles nog niet erg genoeg was, blijkt nu ook mijn zus, Linda,erfelijk belast!
Een schok, ik kan dit zelfs nog minder plaatsen dan dat van mezelf.
Deze had ik weeral niet zien komen, ik was ervan overtuigd dat zij de dans ontsprongen was.
Ook daar nu grote zorgen, operaties plannen, keuzes maken, organiseren, het stopt niet !!!
Mijn nichtje, waarop ik vroeger al eens lette, die ik als baby heb zien opgroeien, ook belast.
Die Darmont genen hebben tot hiertoe al lelijk huisgehouden, drie van de vier getesten hebben vette pech.
Sorry, ik voel me daar op de ene of andere manier schuldig over.
Maar ik ga je steunen, Linda, net zoals je er voor mij was !
En dan doe ik nu een oproep aan mama en papa;geef ons de kracht om dit verhaal positief door te komen. Jullie hebben fantastische dochters op de wereld gezet, doe daarboven een goei woordje !!!!!!!
Dit jaar een kerst met 'haar' !!!!!Geen sjaaltje, geen aftjes, geen pikkende pac, gewoon 'gewoon' ! Schitterend, je zou eigenlijk ooit een chemo moeten meemaken om te weten hoe dat voelt......
Kerstavond was onder ons geviertjes, lekkere steengrill en Silke volledig in haar nopjes omdat zij en papa het weer supergezellig mochten maken. Anke supergoedgezind, als een waanzinnige worstjes en chippekes etend, met haar poepje schuddend op de kerstmuziek, beter dan de beste kerstfilm.
Veel kadootjes voor de kindjes ,blije gezichtjes ,meer kon het niet zijn. Tweede kerstdag was het feest bij Linda en ook daar veel kadootjes, veel eten, veel wijn, en veel stemming. Linda had een doos van Pink Ribbon besteld (organistaie van borstkanker) en op een gegeven moment lag alles vol roze balonnen, opgeblazen lintjes, armbandjes, petjes enz.... Tja , speciale kerstdecoratie!
Ik kan het niet beschrijven zonder melig te worden maar het voelde zalig.
Kan voor jullie, in een tijd van duizend wensen, één simpele zin volstaan? Veel geluk, beste mensen !
Eindelijk nog eens wat nieuws, weliswaar uit 2e hand, wat Nicole mag nog eventjes langer blijven op 711. Ik wil alleen maar even het goede nieuws brengen van een pathologisch complete respons, ttz, bij onderzoek van het weggesneden weefsel zijn er geen kankercellen gevonden, dus JOEPIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEI, de chemo heeft zijn werk gedaan, en Nicole heeft er schitterend op gereageerd. Dat er vandaag gemeld werd dat haar soort chemo nog in de kinderschoenen staat ( een soort experiment?) en dat die PAC bijna ontploft is, wordt genegeerd, we vieren het goede nieuws met een tasje koffie, wegens gebrek aan iets anders. Ik overweeg nu om constant met een fles Cava in de handtas rond te lopen, maar dat betekent weer een 'nief sjakosh'. Het relaas van de operatie zal korteling hier wel verschijnen, nu eerst in de euforie van het moment blijven. Er volgen binnenkort nog bestralingen, maar volgens 'Án 'zal dat weinig randverschijnselen met zich meebrengen, ik hoop het. Toch nog een niet onbelangrijk detailke: voor de bestralingen worden de " parameters bepaald ", door middel van puntjes die permanent op de huid worden gezet, dus Nicole het is zover: je eerste tattoo zit er aan te komen.
Op een rustige avond drie weken geleden, raap ik al mijn moed bij elkaar en besluit Silke een deel van het verhaal te vertellen. Johan zit mee op het bed, Anke ligt te snurken in haar wiegje en Silke bekijkt k3 en de ijsprinses. Ik vertel haar dat mama een bult onder haar arm heeft en dat de dokter die gaat genezen met speciale medicijnen. Geen pilletjes maar een buisje in een gaatje in mijn schouder, hoe kan dat zegt ze, wat is een buisje. Ik antwoord:; 'een soort rietje, waar je niet uit mag drinken'. 'Ok ', zegt ze en dan : maar van die medicijntjes gaat mijn haar uitvallen. Zij begint te wenen: 'dat wil ik niet, want dan ben jij zoals een monster!' Ik slik en Johan grijpt vlug in: 'dat groeit terug, niet zoals bij de vake !'En ondertussen kopen we een pruik. 'Ok', zegt ze , 'ik wil ook een pruik, een roze van Mega-mindy!'
We laten het gesprek voor wat het is, ze wilt verder haar film zien, ze 'moeft' er niet meer over. De volgende morgen breng ik ze naar school , ze ziet in de gang haar vriendinnetje Sam en roept keiluid: 'Sam, mijn mama gaat medicijnen nemen en haar haar gaat uitvallen en ze gaat een pruik opzetten! Sam is niet echt geïnteresseerd en loopt weg, waardoor Silke nog harder roept :'luister nu, haar haar gaat uitvallen en ze gaat een pruik opzetten, maar dat is een geheim !' Ze roept het nog eens en nog eens, ondertussen kijkt de hele gang naar haar, denk ik, al de mama's en papa's en ik weet niet wat ik moet doen. Dit kan je niet meer redden !!! Dus probleem 'privacy' opgelost. Zo simpel is dat..............
Tijd even om sommige mensen te bedanken. Ziek worden is iets wat nooit gepast komt maar als "mama" van twee kleine meisjes is het helemaal chaos.
dank je Linda om Anke bij te houden wanneer ik binnenmoet voor de chemo. Dit is om de drie weken, twee dagen ziekenhuis en dan haalt Linda ,Anke op bij de onthaalmoeder en blijft ze bij hen slapen om ze de volgende dag terug te brengen.
dank je, Erik en Christ'l om Silke bij te houden en haar af en toe een super- weekend te bezorgen,ook bedankt om ook Anke eens spontaan hier weg te komen halen en de nacht te laten slapen, zodat wij er niet uit moeten! jullie staan ook altijd stand-by voor een noodgeval, vervoer, opvang, haren knippen . Geweldig.
dank je, Saskia om mee te gaan naar het ziekenhuis voor de chemo en het wekelijks bijvullen van die klote-chemopomp. ook het vervullen van rotklusjes zoals boodschappen en rommeltjes opruimen, pompzakjes ontwerpen, je ziet het,je doet het !
dank je, Maria om Anke bij te houden op dinsdagnacht en woensdag en om lekker te koken zodat onze diepvries vol zit !
dank je, Katleen om mee met mij een pruik te gaan kiezen en er toch iets plezant van te maken !
dank je, Monica om Tim zijn verhaal met me te delen en me zo een sterk voorbeeld te geven.
dank je , Ines (mama van Sam) om voor Silke te zorgen wanneer ik in het ziekenhuis moet !
dank je, Tanti (othaalmoeder)om voor Anke te zorgen als was het je eigen kind!
dank je, Johan om s'nachts voor Anke op te staan en met Silke uren paardje te spelen zodat ik kan uitrusten!
dank je Silke en Anke dat jullie me de kracht geven door jullie lachjes om te vechten!
dank je aan al die anderen voor de vele telefoontjes,lieve berichten Het doet me deugd om te weten dat ik hier niet alleen voorsta!!!
Dit jaar een kerst met 'haar' !!!!!Geen sjaaltje, geen aftjes, geen pikkende pac, gewoon 'gewoon' !
Op een rustige avond drie weken geleden, raap ik al mijn moed bij elkaar en besluit Silke een deel van het verhaal te vertellen. Johan zit mee op het bed, Anke ligt te snurken in haar wiegje en Silke bekijkt k3 en de ijsprinses.
