Saskia, dus weer van zondagavond hier om maandag vroeg op pad te kunnen vertrekken. Dit begon s'morgens al fout, Anke was veel te vroeg wakker, vond dat ze moest eten en spelen om half zes. Silke wilde niet wakker worden en toen ik ze 'lief' ging wakker maken tegen acht uur , was daar een ochtendhumeur dat in het guiness book of records past ! Ze wilde niet opstaan, was ziek, zei ze, moest overgeven,en als ze dan toch naar school moest, mocht ik niet naar haar feestje komen en kreeg ik nooit geen kus meer. Toch nog redelijk snel die donderwolk aangekleed gekregen en aan Ines kunnen afleveren, Johan Anke weggedaan en toen was het al snel kwart voor negen. Vlug, vlug gewassen, zelf zakje gemaakt want 'yes' de dames gingen weer op stap, naar de 'chemo'.
Onderweg hebben we onze vaste gesprekken, dwz over tic-tac's, over Alfie , elke straat heeft zijn eigen gesprek. Vlot ingechekt, Saskia even een 'schuimmoment' omdat we voorbijgestoken werden, maar geen puf om te vechten, hebben we dit klasse-vol laten passeren. Beneden, braafjes gewacht voor bloedafname en toen begon ik het al een beetje benauwd te krijgen, weeral die 'pac' uitrekken en aanprikken en dan de 'opname' op 4 c. Nog vlot boed getrokken, naald uit 'pac' en ontsmet en terug naar de wachtzaal, tasje koffie en een 'temesta' vooraleer de 'pac' opnieuw werd geprikt. En toen begon het, ik kan het niet omschrijven, ik werd 'zot'. Mijn hart ging tegen zesduizend, ik kreeg geen lucht en en werd mottig. Ik dacht nog : ik kots hier heel dat groot schilderij in de wachtzaal onder, of de hele rij stoeltjes onder dat schilderij en toen dacht ik :ik ga dood, ik krijg een 'hartaanval'. Vlug aan Saskia gemeld dat ik 'nie goe' werd, ik zag even de paniek op haar gezicht en dan weet ik het niet meer. Ineens zat Veerle (sociaal verpleegkundige) naast me, zat An (oncologe) naast me, en terwijl de ene zei: ga achteruit leunen, blijf rustig, de andere mijn pôls nam, wilde ik alleen maar bewegen met mijn benen en in elkaar gedoken zitten. Vraag me niet waarom, het voelde zo. Ondertussen hoord ik An nog zeggen, ik had juist goed nieuws, dit is waarschijnlijk de laatste chemo en ipv blij te zijn begon ik nog harder te hyperventileren. Voor ik het wist lag ik op een bed in het daghospitaal te vertellen tegen een verpleegster over Silke haar ochtendhumeur terwijl ze mijn bloeddruk en hartslag nam. An kwam er nog eens bij maar wat ze gezegd heeft, weet ik niet meer en Saskia, die zo verschoten was van mijn aanval weet het ook niet meer .
Toch wel erg, dat je op cruciale momenten in je leven niet echt oplet..... Dan is er besloten dat ik op het daghospitaal mocht blijven om 4 c te vermijden en toen werd Saskia afgelost door Linda, die het wel eens leuk vond om - 1 te bekijken en eens even poolshoogte te gaan nemen op radiologie, fase drie van het rampenplan na de amputatie. Tegen een uur of vier naar boven, en daar was een éénpersoonskamer waar ik als een blok in slaap ben gevallen, al snurkend met Linda naast me . Toen ik wakker werd, was Linda weg en zat Johan daar, de vepleging heeft wijselijk gezwegen en alleen gedaan wat ze moesten doen, nl chemo aanvoeren.
Geen vervelende kamergenoten, geen vervelende verpleging, het verliep vlot ! Na een slapeloze nacht, ben ik dan om negen uur s'morgens doorgegaan en ben ik thuis in mijn bed gekropen tot wanneer de kindjes thuis waren. Een beetje mottig en vooral veel dorst en onwaarschijnlijk moe!
Waar moet ik beginnen, het uit -huis plaatsen van onze meisjes vraagt om een organisatorisch staaltje van ongelofelijke hulp !
Anke naar Linda (maandag-dinsdag) en die heeft er een 'echte' prinses van gemaakt ! Weeral eens bedankt ! Silke naar Ines (maandag-dinsdag) en die heeft het mogen hebben want ik had Silke haar druppeltjes niet meegegeven dus insiders weten dat dat een 'horrornacht' was, bedankt Ines en sorry voor de verstoorde nachtrust ! Woensdag, rats vergeten dat het pedagogische studiedag was maar gelukkig opgevangen door Famke (mama Tor en Linde), die zich over Silke heeft ontfermd ,bedankt ! Erik en Christ'l, sorry voor het afbellen van het haren knippen van Silke, jullie stonden weeral eens klaar maar ik ben niet meer zo alert de laatste weken ! Anke naar Maria (mama Johan) van dinsdag op woensdag, bedankt ! Bedankt Johan, voor het over en weer gerij om die schatten te brengen waar ze zorgenloos kunnen genieten. Saskia, ik doe toch wel een aanslag op jouw emo-momenten, telkens weer ben jij getuige van mijn mega-slechte paniekmomenten, je wilt niet dat ik je bedank maar toch doe ik het !
Zonder melig te worden zou ik echt niet weten hoe ik dit zou hebben kunnen doen, zonder jullie hulp. Ik vervloek mezelf dat ik zo weinig kan terugdoen maar weet dat jullie me één van de grootste plezieren doe die er in een mensenleven te doen vallen, nl zorgen dat de kindjes vertroeteld worden ! Dikke kus, Nicole
Deze week nog eens een uitrit naar -1 met overnachting. Ook overnachting voor mij. De nacht was eerder ontstuimig. Ik deel vanaf nu een 2 persoonkamer met Anke, die er nogal vroeg bij was vanmorgen. (5.38u) Ook het ontwaak proces van Silke is niet zonder slag of stoot gegaan. Enfin, weer veel te laat aangekomen op den in checkwaar ik al bijna op de vuist ging met een verfrommelde madame, die beweerde daar al voor ons te zijn. Ook jij had veel goesting om eens uit te halen met ne goeie rechtse maar wegens verbrandingswonden aan de handen en een pijnlijke port-a-cath, hebben we het dan maar gelaten voor wat het was. De man achter ons echter, zag de ernst van de situatie in en heeft zich wel 5 keer verontschuldigd. Voila, zo moet het. Vlot naar beneden dan maar, alles volgens plan. Nu weet ik niet of een temesta inslikken met een tasje (nogal straffe) koffie een echt goed idee was, maar de gevolgen waren voor mij eventjes niet te overzien. Gelukkig gaf je direct aan dat je je niet goed voelde, en afgaande op het kleuren palet op jouw gezicht (gaande van gezonde blos, naar beige, via prei en bleekselder, tot transparant wit) wist ik hoe laat het was. Een MEGA paniek aanval met alles erop en eraan. Direct snelde Veerle ter plaatse en ook An stond plots bij ons. Hyperventilatie, hartkloppingen, een soort hip-hop voetbewegingen (volgend jaar toch eens een deelname aan So you think you can dance overwegen hoor), kortom eentje om te onthouden . In plaats van efkes achterover te liggen en te proberen rustig te ademen, begin je als een zottin te bewegen. Rustig rechtkomen Nicoleen dan veer je zoals een speer recht. Er wordt ter plaatse beslist om de rest van de dag in de dagzaal door te brengen; veel passage en een vetrouwde verpleging zouden het mogelijk iets comfortabeler kunnen maken. Ook ik sta stijf van de stress en adrenaline, maar toch wijt ik een deel aan die shit koffie van -1. Volgende week toch eens proberen met een theeke en zien welk effect dat heeft. Het goede nieuws van An, viel eigenlijk in het niets tijdens dit evenement. Dit zou mogelijk de laatste chemokuur zijn wegens groot succes ! Jij, noch ik beseffen helemaal wat ze zegt. De harde schijf is nu eenmaal geprogrammeerd op 6 chemos en niet op 4. Kan die chemo dan wel lang genoeg trekken ? Studies wezen toch uit dat 6 chemos het meest effect heeft ? Heel de planning in de war, ik zal mogelijk in mijn agendake moeten schrappen ( en dat doe ik ni graag he, dat weet je). Ik weet het niet, iemand zal in da kot wel weten waar ze mee bezig zijn hopelijk. Op weg naar t werk kom ik een beetje tot rust en besef ik plots het goede nieuws. Duimen maar, maar toch veel vragen .
Oh ja, t was lang geleden maar mijn sjacoshe is vanmiddag nog eens over de tong gegaan. Insiders weten dat het al eens is voorgevallen dat er per ongeluk iets verdwenen was van bij jou thuis en dat dat op mysterieuze wijze in mijn handtas terechtkomt ( cfr trouwboekse, draagbare telefoon, aftershave, etc) Toen vanmiddag je opnamepapieren kwijt waren werd er dan ook direct met het vingertje naar mij gewezen. Objection you Honour ! , niks mee te maken, alles netjes achtergelaten in t bloedtrek kot.
Linda, de tic-tacs waren stukken beter in t begin nogal flauw van smaak, nadien een eruptie van smaak,maaaar . Ze pikten in Nicole haar mond. In t midden van de Fruithoflaan is besloten dat de klassieke, witte vintage tic-tacs toch nog altijd de beste zijn.
