Alles in orde hier, nog even vermelden dat de 'pac' wat pikt of had ik dat nog niet gezegd ? Het laatste weekend voor chemo vier en ik kan jullie vertellen: ik zie er tegenop. Mensen hadden me al gezegd dat het zwaarder en zwaarder wordt en ik denk dat het ook wel een stuk psychologisch is, waren ze daar op het vierde verdiep maar eeen stuk aangenamer, ik ga het hen discreet proberen te zeggen deze keer, kwestie van een beetje 'ambiance' te creëren tussen die 'betweters'.
Anke ligt lekker te spelen in haar wiegje en godzijdank is zij een 'droombaby'! Lachen, slapen en eten en voor de rest hoor ik haar niet, je zou ze bijna vergeten. Silke zit met tutje-vodje in de stoel naar de smurfen te kijken en te wachten op 'Sam zijn mama' om naar de korfbal te gaan. Ze is ook goedgezind want ze mag maandag weer bij Sam gaan logeren en dat vindt ze de 'max' ! Volgende maand mag ze met de 'nono en de nona' een paar daagjes mee naar Zeeland op hotel, dat prinsesje komt niets te kort en dat is één van mijn grootste wensen ! Vanavond gaan we naar Linda eten en laat ik het me nog eens goed smaken vooraleer alles weer naar vuurwerk zal smaken. De laatste dagen is mijn smaak terug maar heb ik precies een 'angora bol' wol in mijn mond, zo zal ik het omschrijven. De aften zijn weg, ik heb elke dag een 'donkerbruin' biertje gedronken, een tip van op 'tinternet' en dat helpt, of is het toeval ? Mijn voeten doen geen pijn meer, maar ze zien er niet uit, grote,dikke vieze blaren komen eraf. Mij handen zien nog een beetje rood maar Johan verzorgt ze goed, 'Flammazine' erop, witte katoenen handschoenen aan en 'Michaella Jackson' kan zo in haar bed ! Dus slaap ik met een 'muts', kousen, een chemopomp in een heup-tasje, je mag vooral nu niet aan jezelf gaan twijfelen......
Wonder boven wonder, slaap ik goed, terwijl ik vroeger wakker lag van'kleine dingen' is het alsof mijn brein zich afsluit van de 'grote' dingen en me verdooft. Ik val ook overal in slaap en ga onze papa achterna, zittend, liggend, het maakt niet uit, het overvalt me gewoon. Voilà, een kort verslagje van de twee laatste 'goei' dagen! ps. kijk naar het nieuws maandag want ik ga het Middelheim , afdeling 4 c, de oorlog verklaren !
Miljaarde !!!! Vandaag Anke niet naar Kapellen gedaan omdat ik eens wilde genieten van haar alleen; Thuisverpleging kwam even de wonde verzorgen maar dan gebeurde het: ze knipte de plakkers los en knipte per ongeluk ook door de darm van de pomp. Even paniek, de chemo liep eruit en dat is gevaarlijk, dus zo snel mogelijk naar het Middelheim. Gelukkig was Johan thuis want anders had ik Anke nog moeten meenemen. Snel de naald eruit getrokken, pomp afgeplakt en ik door de sneeuw met de auto naar -1. Ze zagen me daar weeral komen .......... Ik had niet veel tijd want Johan moest nog weg, dus stress! Geen mogelijkheid voor een Temesta want ik was met de auto, geen tijd om de emla-zalf zijn werk te laten doen, gewoon tanden bijten en opnieuw aanprikken, opgespannen zoals een 'robot', tegengewrongen, even geroepen en daar zat ze opnieuw in. Gelukkig was de pomp nog goed want anders hadden ze een nieuwe moeten maken en met wachten op een voorschrift ,had dat al gauw twee uur geduurd. Verpleging had medelijden met me, ze waren superlief !
Terug naar huis met een hartslag van 2000. Niets kan blijkbaar eens goed gaan !!!!!!
Slechte Tic-tacs, een euthanasie kwestie en stress (door saskia)
t was eventjes geleden ( van kerstavond) maar deze ochtend dan nog eens uitgereden naar de -1. Vanuit de parking zat het daar schijnbaar stampvol, toch verliep den in-check vlot als nooit tevoren.
In de auto hadden we al een bittere smaak, maar toen was dat nog te wijten aan walgelijke tic-tacs. Zogezegd met pina colada smaak, maar man man, Nicole je hebt een verbod om die nog ooit te kopen. Dat niks is wat het ooit geweest is, dat wisten we al, maar van een tic-tac verwacht je toch dat die een beetje mondverfrissing geeft, niet dus die met pina colada smaak, integedeel, ik heb nog nooit zo een dorst gehad en plakkerige mond, bah. Bij het inchecken dan ook ineens in de shop ijskoude cola gaan halen om dit eerste euvel van de dag weg te spoelen. In het bloedtrekkot ook schijnbaar alles zoals gewoonlijk: paniek voor het vervangen en verwijderen van de pomp, onze vriend EMLA erop, Temesta ke onder de tong en dan bij An binnen. Wat we toen hoorden heeft eventjes de grond onder mn voeten weggetrokken. De patiënt ( een lief mannetje, met aktentasje en hemd en das) naast ons was al heel de tijd lichtjes aan het kreunen en zuchten, maar toen openbaarde hij plots dat zijn situatie niet meer leefbaar is en dat hij bij de dokter om euthanasie ging vragen. Ocharme, ocharme, ocharme. De tranen gingen de vrije loop en plots was heel onze dag om zeep. Vreemd toch hoe we proberen om altijd nog iets positiefs of hoopvols te zien op heel deze afdeling, praatje maken met andere patiënten, of een optimistische An, is al genoeg om het allemaal in het juiste perspectief te plaatsen. Maar deze man had duidelijk geen perspectief meer, geen hoop, alleen maar pijn en vermoeidheid. Mijn hart breekt. Tijdens het wachten de gazet lezen ivm serialkillers deed ook geen goed, en dan nog de stress omdat ik te laat op het werk zou zijn , was er helemaal teveel aan.
Gelukkig kon Johan je komen halen en was ik toch nog op tijd. De nieuwe pomp steken ging eigenlijk goed, je was flink. En dat litteken, tja, , dat dat ontstoken is dat weten we al van half november, maar t is zo, en t blijft zo. Ik ben helemaal van streek, maar dit was een goede reality-check. Wat je ook meemaakt, wat je ook overkomt, het kan altijd nog erger
Horrormaandag was deze keer fantastisch ! Aanprikken pac verliep zonder enige pijn, de naald stak en ik voelde niets. Het litteken zag er 'pakken' beter uit en An was tevredenndat mijn bloed ok was en de nevenverschijnselen onder controle. Aften zijn aan de beterhand, voeten en handen nog licht verbrand maar te doen en geen sprake van misselijkheid ! Waaaaw! Ik ben terug een beetje 'mens'.
Ondertussen was Linda hier Anke's garderobe aan het uitmesten want die dikzak kan nergens meer in en kwam ik daarstraks in een 'feilloos' opgeruimd kamertje met ordelijke kleerkast. geweldig! Saskia was weer mee en heeft moeten wenen met een verhaal dat we per ongeluk afluisterden over een man die om euthanasie kwam vragen. Emo ten top en dan bedenk je bij jezelf: zaag niet over die stomme 'pac', be happy. Ik ga nu Silke afhalen, iets wat ik twee weken niet gedaan of gekund heb en dat voelt goed!
