Vandaag(donderdag) moet ik voor de onderzoeken om te kijken of er geen uitzaaiingen zijn. Ik word verwacht op het vierde en daar zal een envelop klaarliggen met de volgorde van onderzoekn, waar wat, wanneer. De borstverpleegkundigen verwachten me en leggen alles uit, de gynaecoloog komt er ook bij en dan crash ik, het wordt me teveel ! Ik wil weglopen; doen alsof er niets aan de hand is. Dat mag zegt de borstverpleegkundige, doe maar als je dat wil ! Toch raar dat wanneer je 'kanker ' hebt, je ineens veel meer mag !
Na wat gesnotter, besluit ik toch te blijven en de onderzoeken flink te doen. Johan is daarbij een enorme steun, hij zorgt dat ik op het juiste verdiep, op het juist onderzoek terechtkom en blijft kalm en lief.
Het eerste onderzoek is longscan, gelukkig in een open scan, ik krijg weer een contrastvloeistof waarvan ik het warm krijg, moet een paar keer inademen en uitademen en het is klaar. Ik probeer van hun gezichten af te lezen of het ok is, ik vind ze ineens weer supervriendelijk en denk, ze hebben medelijden met me, het zijn mijn laatste dagen.
Ze zeggen niets, ze weten niets zeggen ze en ik denk dat ze liegen.
Als dit achter de rug is, moet ik in behandeling voor paranoia !
Het tweede onderzoek is de leverscan, een vriendelijke chinese man doet rustig zijn ding en vertelt me onmiddellijk dat de lever ok is, geen uitzaaiingen.
Het derde onderzoek is de botscan, eerst een radioactief middel ingespoten en dan een uur wachten tot mijn botten oplichten. Een weer te vriendelijke Hollander legt me onder zo een scan en dat duurt twintig minuten, elk bot in mijn lijf wordt gescreend, Ik probeer mee te volgen op het tv-tje en zie daar vanalles oplichten. Mijnen tikker weer tegen zeshonderd, ik zie van ver dat het fout is, denk ik. De man kan me niets zeggen, ik ken dat niet, zegt hij en ik denk weer dat hij liegt.
Dan nog wat bloedafnames, ze trekken me leeg !Waar gaan ze die chemo nog inspuiten, denk ik. Daarna nog een gesprek met de psychologe, voor ons enkel belangrijk voor tips hoe we dit aan Silke vertellen.
En dan naar huis en wachten op dinsdag voor het gesprek met de oncologe, Johan zegt :"ik moet dat vroeger weten", ik doe struisvogelpolitiek, ik wil niets weten ! En het lukt me, ik kan het van me afzetten !!! Een mens is raar !
De mri is achter de rug en dat viel mee, ik mocht daar met mijn benen eerst in zodat mijn hoofd naar voor lag. Mijn borsten moesten in een soort kommetje, zeg maar "kom", ik kreeg oordopjes in, contrastvloeistof ingespoten en terwijl Linda met Anke in de cafetaria zat, heb ik flink tot 1200 geteld en muisstil gelegen.
Weeral doodsbang zitten we bij dr Macar in de wachtzaal, bij het binnenkomen bij de secretaresse hoor ik al aan de manier waarop ze vraagt of de mri is meegevallen dat de uitslag van de biopsie niet goed is. Je wordt een krak in het lezen van lichaamstaal en paranoia van elke beweging die ze maken of juist niet maken. Macar zegt: 'het is niet goed, maar dat vermoedde u al'. Het wordt even zwart voor mijn ogen en ik vraag: 'ga ik dood ?' 'Nee,' zegt hij en ik kan voor de eerste keer terug wat ademen. 'Hoeveel percent', vraagt Johan. 'Ik ben geen man van gokken en cijfers maar u hebt meer kans om dit te overleven dan om dit niet te overleven'. Ik kan voor de tweede keer terug ademen. Ik zit in kanker begin fase 2 (voor de leken, kanker delen ze op in 4 fases), dwz de primaire tumor is 1,8 cm en heeft kleindere tumors gemaakt in borst en oksel. 'We gaan nu kijken of er verdere uitzaaiingen zijn, maar ik vermoed van niet zegt hij, dus afspraak voor botscan, longscan, leverscan en bloedafname's.' Hoe weet u dat er geen uitzaaiingen zijn vraag ik en hij antwoordt kort: 'ik weet zeker'. Ik vraag nog even of de tumor een gevolg is van de hormoonbehandelingen voor ivf en hij antwoordt kort en krachtig :'neen, niets mee te maken, deze tumor is niet hormoongevoelig'. U hebt gewoon pech, u treft geen enkele schuld ! U gaat nu naar huis en u praat er met niemand over, want iedereen heeft wel altijd één of ander cowboyverhaal, surf ook niet op internet, wacht gewoon af met het te vertellen tot u bezig bent met de behandeling, dat is psychologisch het beste. Hij geeft ook nog een dvd mee : 'leven na het verdict'.
Dan het behandelingschema: Eerst moet ik zes keren chemo krijgen want de tumor moet krimpen voor de operatie, als ze nu zouden opereren zou dat gevaarlijk zijn met die 'bol' . Mijn haar gaat volledig uitvallen, ook mijn wenkbrauwen en wimpers. Dan volgt er een amputatie en dan bestralingen. Dus ik moet terug naar hem op 25 Februari om te kijken of de chemo aanslaat en om de operatie te plannen. Start chemo in de loop van de zestiende November en hij haalt nog snel mijn draadjes eruit.
Johan en ik lopen buiten en hoe gek dit mag klinken: 'wij zijn opgelucht'. We gaan eten in de Gouden Legende en toasten op dit 'goede, slechte nieuws'. Zijn kordaat antwoord op mijn vraag of ik Anke en Silke nog zou zien opgroeien, heeft me moed gegeven . Het zal zwaar worden maar dat interesseert me niet, ik heb maar één doel ! Johan haalt voor het eerst terug wat adem en we lachen omdat hij zich zwaar vergist heeft in me, ooit viel hij voor me omdat ik mooi haar had en mooie borsten, wel dat is wat men noemt 'goe bedrogen uitkomen'. Blijf gewoon leven ,zegt hij, en daarmee zijn de prioriteiten gesteld !
