Vandaag de eerste controle, de mammografie van de andere borst.
Hoe raar dit ook mag klinken, ik met de geamputeerde borst, had nog nooit een mammo laten maken.
 Doodsbang vertrokken van school naar het Middelheim en al bibberend onder dat machien.
 Sommigen hadden me gewaarschuwd dat het pijn kon doen, ik heb niets gevoeld, denkelijk verdoofd van angst.
Na een eeuwigheid wachten in een klein kot en enkele hyperventilatieaanvallen later ,kwam er dan eindelijk de dokter die een aanvullende echo ging maken.
In plaats van dat die trut dan onmiddellijk zegt : 'op de mammo zien we niets verontrustend', heb ik dat eruit moeten sleuren nadat ze eerst nog een tiental minuten was gaan telefoneren in het kotje ernaast.
'Die is een psycholoog aan het oproepen', dacht paranoia-Nicole weer.
Toen ze terugkwam onderzocht me zeer langzaam verder en toen kon ik het niet meer houden en vroeg 'was er iets op de mammo', waarop ze  zei: 'nee maar we moeten dit nog met de echo doen'.
Op sommige punten bleef ze dan extra lang hangen ,duwde ze harder en biepte het machien, waarop ik dan zei: 'oei' zeker.
Toen zei ze ineens : 'je maakt me zenuwachtig', waarop ik antwoordde, 'awel, jij mij ook !'
Maar het was ok, ze moest het nog wel eens met de loep bezien achteraf maar zo groot zal het dan wel niet zijn als er een tweede dokter nog iets vindt. Ze heeft  het litteken extra onderzocht en daar vond ze 'vocht' dat makar moest opvolgen,( litteken vocht.)
Ja , dat wist ik al, het is mijn 'hondenoor', een vouw aan het uiteinde van het litteken waaruit Makar indertijd vijftien spuiten vocht heeft getrokken en de week erna nog eens twee. Dat heeft zich terug wat gevuld met vocht en is onschuldig (heeft Linda snel voor mij opgezocht).

Helemaal over mijn toeren ben ik dan in de rapte wat sinterklaaskadootjes gaan kopen om daarna terug te gaan voor Herstel en Balans en ook  voor een belangrijk gesprekje te gaan doen op oncologie.
Ik heb namelijk besloten dat ik bot-, lever en longscan niet laat doen voor de feestdagen. Ik wil het verdomd niet weten, ik wil genieten van de feestdagen, ik voel me goed.
Het wel of niet weten van uitzaaiingen heeft geen enkel effect op je overlevingskansen, dus wat ben ik ermee dat ik nu net voor de Sint zou weten dat die brave man mij misschien volgend jaar bij zijn voorvaderen boven een bezoekje brengt.
Ik dacht dat ik mijn zaak daar moest gaan verdedigen, want ja controles horen bij hun protocol.
 Gewapend met een arsenaal van geweldige 'one-liners', heb ik daar een psycholoog gezocht maar deze keer geen te vinden. Toen kwamen er twee verpleegsters die me kenden van de korbal en van de 'pac',heb hen  mijn verhaal gedaan en ze gaven me gelijk.
We gaan dit regelen maar eerst wel  aan An(oncologe) vragen. En daar was An en ze zei  direct: 'jouw wil is wet, het maakt niet uit, je moet doen waar je je goed bij voelt en dan vinden wij dat  ok.'
 Ik dacht nog even :waar is die verborgen camera, dit is hier nu precies zo simpel ? maar na wat gelach later was alles op vijf minuten gearrangeerd en  geannuleerd . Dit tot wanneer ik het wil, (in januari dus denkelijk), maar ook dan mag ik mijn klink terugtrekken........

Dus zaak voorlopig afgehandeld, ik ga genieten van de feestdagen, veroordeel me, beoordeel me, maar deze stap zet ik uit zelfbehoud, het enige ding dat ik nu zelf heb te zeggen in die klotekanker.