Fuck Douwe Egberts !xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Normaal zal ik het nooit helemaal vinden, maar toch, -1 heeft iets huiselijks gekregen ondertussen.

Au fond kan ik er eigenlijk niet meer tegen, ik he!, ik word mottig als die automatische deuren openzwaaien op -1 ( en inderdaad, het rook er vandaag naar kak, misschien iemand in z’n broek gedaan van de schrik???)

Eerst de gebruikelijke auto gesprekken die vandaag volledig aan Alfie en de leefwereld van een bijna 14 jarige gewijt waren. De do’s en don’ts van ouders in 2010 zijn aan een grondige analyse onderworpen, we weten wat ons te doen staat, of toch niet….

De gebruikelijke stop aan de postbus aan de spoed om de weeral! gebruikelijke , wekelijkse brief aan DKV te posten, ach Nicole, we zijn toch gewoontebeesten, ware het niet dat ik vandaag een hoog bejaarde mens ( OP EEN ZEBRAPAD !!!) bijna heb overreden, maar zeg nu zelf, die mens liep danig in de weg, asshole….

Vandaag geen tasje koffie voor de dames, we houden het bij thee, en ik weet niet of het nu echt aan die koffie te danken is, maar alles verliep smooth en rustig. Zelfs ik had niet echt last van het normale opgefuckte gevoel, ook jij was zichtbaar rustig. Natuurlijk vandaag ook druk, druk, druk met de chemovrienden, langzaam mar zeker krijgen we iedereen z’n verhaal te horen, en ook al is het allemaal en voor iedereen anders, het helpt om ‘vreemden’ hun miserie ook eens te horen. ( al is er natuurlijk niemand met een ontplofte PAC )

Het pijnlijke aanprik moment was er voor ik er erg in had, al had ik wel uit mijn ooghoek 250ml Litican gespot, die absoluut NIET aan die baxter mocht hangen. Thank God voor mijn tegenwoordigheid van geest, al zeg ik het zelf, dit had alsnog slecht kunnen aflopen.

OK, er was even een paniek moment maar dat was even rap weer over, je los-laat techniek helpt Nicole, paniek aanval mag, mottig worden mag, weg draaien mag,stampen mag, Sandra opeisen mag, alles mag. Het enigste wat niet meer mag is een Douwe Egberts moment nemen, en ’t kan gerust tussen ons oren zitten, maar ’t heeft gewerkt. Vandaag dan toch…