Saskia, dus weer van zondagavond hier om maandag vroeg op pad te kunnen vertrekken. Dit begon s'morgens al fout, Anke was veel te vroeg wakker, vond dat ze moest eten en spelen om half zes. Silke wilde niet wakker worden en toen ik ze 'lief' ging wakker maken tegen acht uur , was daar een ochtendhumeur dat in het guiness book of records past ! Ze wilde niet opstaan, was ziek, zei ze, moest overgeven,en als ze dan toch naar school moest, mocht ik niet naar haar feestje komen en kreeg ik nooit geen kus meer. Toch nog redelijk snel die donderwolk aangekleed gekregen en aan Ines kunnen afleveren, Johan Anke weggedaan en toen was het al snel kwart voor negen. Vlug, vlug gewassen, zelf zakje gemaakt want 'yes' de dames gingen weer op stap, naar de 'chemo'.
Onderweg hebben we onze vaste gesprekken, dwz over tic-tac's, over Alfie , elke straat heeft zijn eigen gesprek. Vlot ingechekt, Saskia even een 'schuimmoment' omdat we voorbijgestoken werden, maar geen puf om te vechten, hebben we dit klasse-vol laten passeren. Beneden, braafjes gewacht voor bloedafname en toen begon ik het al een beetje benauwd te krijgen, weeral die 'pac' uitrekken en aanprikken en dan de 'opname' op 4 c. Nog vlot boed getrokken, naald uit 'pac' en ontsmet en terug naar de wachtzaal, tasje koffie en een 'temesta' vooraleer de 'pac' opnieuw werd geprikt. En toen begon het, ik kan het niet omschrijven, ik werd 'zot'. Mijn hart ging tegen zesduizend, ik kreeg geen lucht en en werd mottig. Ik dacht nog : ik kots hier heel dat groot schilderij in de wachtzaal onder, of de hele rij stoeltjes onder dat schilderij en toen dacht ik :ik ga dood, ik krijg een 'hartaanval'. Vlug aan Saskia gemeld dat ik 'nie goe' werd, ik zag even de paniek op haar gezicht en dan weet ik het niet meer. Ineens zat Veerle (sociaal verpleegkundige) naast me, zat An (oncologe) naast me, en terwijl de ene zei: ga achteruit leunen, blijf rustig, de andere mijn pôls nam, wilde ik alleen maar bewegen met mijn benen en in elkaar gedoken zitten. Vraag me niet waarom, het voelde zo. Ondertussen hoord ik An nog zeggen, ik had juist goed nieuws, dit is waarschijnlijk de laatste chemo en ipv blij te zijn begon ik nog harder te hyperventileren. Voor ik het wist lag ik op een bed in het daghospitaal te vertellen tegen een verpleegster over Silke haar ochtendhumeur terwijl ze mijn bloeddruk en hartslag nam. An kwam er nog eens bij maar wat ze gezegd heeft, weet ik niet meer en Saskia, die zo verschoten was van mijn aanval weet het ook niet meer .
Toch wel erg, dat je op cruciale momenten in je leven niet echt oplet..... Dan is er besloten dat ik op het daghospitaal mocht blijven om 4 c te vermijden en toen werd Saskia afgelost door Linda, die het wel eens leuk vond om - 1 te bekijken en eens even poolshoogte te gaan nemen op radiologie, fase drie van het rampenplan na de amputatie. Tegen een uur of vier naar boven, en daar was een éénpersoonskamer waar ik als een blok in slaap ben gevallen, al snurkend met Linda naast me . Toen ik wakker werd, was Linda weg en zat Johan daar, de vepleging heeft wijselijk gezwegen en alleen gedaan wat ze moesten doen, nl chemo aanvoeren.
Geen vervelende kamergenoten, geen vervelende verpleging, het verliep vlot ! Na een slapeloze nacht, ben ik dan om negen uur s'morgens doorgegaan en ben ik thuis in mijn bed gekropen tot wanneer de kindjes thuis waren. Een beetje mottig en vooral veel dorst en onwaarschijnlijk moe!
