Het was een ferme klap, de ontgoocheling te horen dat de laatste chemo niet doorging. We hadden er zo naar afgeteld, Kyran en ik, en het eerste dat me door het hoofd ging was : "hoe leg ik dat nu uit aan dat kleine ventje"??? We hadden de dagen afgeteld, afgesproken dat het de laatste keer was dat mama medicamentjes in de arm moest hebben, de laatste keer dat mama een paar daagjes ziek zou zijn. Verschillende keren erover gepraat in zijn taaltje. Hij was er zo op gevierd, elke morgen zei ie " Mama, nog een keertje, en dan nooooooit meer, hé??? " En zwaaide dan overtuigend met z'n armkes als ie de nooit uitsprak.
Het verdikt was gevallen, het was al bijna middag eer ze er eindelijk aan uit waren.
Ondaks het feit dat ik er zo tegenop zag, was het een koude douche, er ging plots vanalles door het hoofd, wat nu, wat met onze planningen,het schoolverlof, de Sint,de toekomstige verhuis, mijn verjaardag...
Even wist ik helemaal niet waar ik het had, en er kwam een dikke keel opzetten, ik voelde m'n ogen prikken en probeerde me sterk te houden. Mijn oncoloog mocht niet zien dat er tranen bestonden in mijn leven.
Ik wou geen klager zijn, tegen niemand. Er zijn er maar een paar waar ik mezelf aan bloot geef, sommigen ervan maar half.
Niemand mag de tranen zien, niemand mag de pijn en de onzekerheid weten die af en toe de kop opsteekt.
Deze keer lag ik niet alleen op de kamer, en m'n kamergenootje had haar man bij zich, dus ging ik wat de gang op, naar buiten gaan kijken aan het raam. Al staarde ik gewoon wat in de verte en zag ik eigenlijk niet echt naar wat ik aan het kijken was.
Alweer had ik veel aan het bezoekje van m'n vertrouwde oncoloog, na het angstaanjagend bezoek aan z'n nieuwe collega was dit wel nodig!
Mijn vertrouwen in artsen is superlaag. Mijn oncoloog komt naar de kamer, en stelt de mensen op hun gemak. Z'n nieuwe collega daarentegen liet een verpleegster naar de kamer komen om te zeggen dat ik naar het bureau van de dokter moest. Niet wetende dat het de collega was, sloeg m'n hart direct wat slagen over en ging dan als een razende tekeer : Slecht nieuws??? In paniek vloog ik de bureau in, en vroeg wat er mis was, of het erg was.
Doodleuk zei die dat er niks was, dat zij de opvolging deed terwijl hij z'n rondes deed... Ik had haar kunnen vermoorden dat moment, echt waar!
De afspraak voor de gratis gezichtsverzorging om 13u 30 liet ik doorgaan, ik zat zelfs deze keer te wachten tot ik Karolien zag toekomen, terwijl ik anders amper het uur weet.
De spanning in mijn lijf was zo hoog, dat ik m'n hoop erop zette dat de verzorging me wat tot rust kon brengen, wat gelukkig wel een beetje waarheid werd.
De zachte handen op m'n gezicht en de rustige muziek maakten me wat kalmer, wat nodig was, want erna moest ik terug naar een 4-jarig ventje die daar geen besef van heeft, en niet van de spanning moet meedelen.
Het andere voordeel was ook dat ik wat eerder thuis was dan hij, en ik al de agenda kon nemen, en de planning wat kon bekijken, te herschikken, en nog kalmer te worden door oplossingen - en daardoor ook evenwicht - te vinden.
En dan de bel : nu kwam het uitleggen...
Gelukkig liet het Kyran - uiterlijk toch - koud dat het niet was doorgegaan. Ik vertelde hem ook direct dat mama daardoor niet ziek zou zijn, en pas na zijn vakantie voor de laatste keer terug moest. Ik denk dat dat voor hem al voldoende was, een vakantie met mama op de been. Hij vroeg niet verder, nam het aan en begon over andere dingen. Wat een opluchting! Dat was namelijk m'n grootste schrik...
Er viel me een zwaar pak van het hart.
Toen ie in bed zat, wou ik het kwijt, wou ik er met iemand over praten, maar ik zat alleen, en kon degenen die ik wou bereiken niet te pakken krijgen. Ook m'n pa was niet thuis... Dan heb ik me maar op de digibox gestort, en series bekeken waarvan ik wist dat ze m'n gedachten zouden verzetten...
Op zo'n momenten besef je - alweer - hoe alleen je bent...
Vrijdag vandaag, nog een weekendje genieten van wat we kunnen. Doen wat we kunnen, lekker eten, lang slapen, filmke zien met m'n hartedief, bezoekje doen aan zus...
Maandag nog pakken wat we kunnen, doen waar we zin in hebben...
Dinsdag dan terug D-day.
Dag van de "rommel" :)
De laatste deze keer, whhiiiieeeeeee!!!!
Nu maar hopen dat alles oke is, en het doorgaat.
Dan zijn we ervan af, na een aantal daagjes mottig zijn en wat afzien, maaaaaaaar dan zijn we ervan af!!!
Het is echt een dubbel gevoel : Je kijkt ernaar uit, want het is de laatste en je ziet er tegelijk tegenop, want nu weet je echt wel goed wat volgt.
Ikzelf vind het allerergste het smaakverlies.
Pijn kan je verbijten, vermoeidheid kan je wegslapen of veel rusten, misselijkheid en maagpijn heb je pilletjes voor...
Maar dat domme smaakverlies zet een domper op alles. Troostvoer is dan geen optie... :)
Ik heb het zelfs een beetje uitgeteld : tegen 6 november zou ik me al terug goed moeten voelen, wat op de benen staan, en al wat smaak hebben. De vermoeidheid is dan nog wel van de partij, maar daar kan een mouw worden aangepast. Wat pc, wat TV, wat breien...
Want dan is er weer iets om naar uit te kijken : eerst komt de Sint, mama vind dat ook leuk, natuurlijk! En dan kan ik m'n verjaardag vieren, hopelijk met alle broers en zussen, zonder nog te hoeven denken aan een volgende chemo.
We zijn met chemo gestart na de 4e verjaardag van Kyran, en de laatste zit erop voor mijn 37e verjaardag...
Wat hebben we dus te klagen?
Er is nog heel wat te doen dan : Kerst op komst, prepareren voor verhuis, verhuizen...
We gaan ons dus nog niet vervelen komende maanden.
Maar eerst nog de laatste reeks rotdagen doorbijten, en dan, dan komt de (winter)zon...
M'n treintje...
M'n boemeltreintje,
een raar spoor,
soms het spoor bijster.
Nu en dan een tunnel,
eentje met meer licht,
eentje die heel donker is,
een korte,
een wat langere...
M'n treintje,
M'n boemeltreintje,
een hard spoor,
soms stuk.
Nu en dan een stop,
eentje met feest,
eentje met een domper,
een proper sationnetje,
of eentje met veel vuilnis...
M'n treintje,
M'n boemeltreintje,
een eenzaam spoor,
met storingen.
Nu en dan een omweg,
een leuke met mooi landschap,
een met distels en doornen,
met mensen langs de sporen,
of midden door een woestijn...
M'n treintje,
M'n boemeltreintje,
Je bent er bijna,
bijna,
aan jouw eindstation,
En hopelijk stap ik dan af,
voorgoed,
hoef ik je nooit meer op te stappen
neem jij het alleen over
zonder mij.
Bijna jouw eindstation,
Bijna mijn eindstation,
Dan zoek ik me een andere trein,
en hou ik de lichtjes bij van op jouw route,
laat ik jou achter
liefst voor altijd!!!
Een donker plekje,
telkens voor even,
zwart en eenzaam,
voor even,
angst, pijn en verdriet,
efkes maar...
een zwarte gang,
weer voor even,
nog eenzamer,
voor even,
waar ben ik
wie ben ik
mezelf kwijt,
efkes maar...
Want hier en daar kleine witte lichtjes
aan de rand,
aan de tussenstop,
aan het einde,
kleine lichtjes,
als sterretjes,
die me begeleiden
zorgen dat ik er niet verdwaal
dat ik er niet blijf
dat ik m'n weg naar de zon terug vind
als het "voor even" voorbij is...
Merci dat jullie er zijn, kleine lichtjes!!!
Zonder jullie...
De effecten zijn onvoorspelbaar, je weet nooit wat komt.
De dag zelf kom ik geel thuis, net een citroentje. Vanaf dat de chemo door mijn lijf loopt lijkt die tegelijkertijd alle leven en energie uit je te zuigen, je voelt die zo wegtrekken.
Dat had ik de eerste 3 sessies niet, nu wel, weer aanpassen dus.
Ook het smaakverlies slaat sinds de 2e reeks direct toe, da's - wat mij betreft - het ergste. Ik eet heel graag en geniet ervan. Dat ben je voor een aantal dagen kwijt, en aangenaam is iets anders!
De morgen volgend op de chemodag moet je de reacties van de cortisone ondergaan, een indianenhoofd waar je eieren kan op bakken. Bij de eerste sessies was dat een dag, deze keer waren dat er al 3. Gelukkig heb ik er maar eentje meer te gaan!!!
Dag 3 of 4 beginnen de pijntjes toe te slaan. Toxische reacties op de zenuwen, waar geen pijnstiller tegen helpt, behalve tanden bijten. Elke keer is het een verrassing want ze slaan telkens op andere plaatsen toe. Benen en bekken meest, maar ook de gewrichten en je spieren blijven niet gespaard. Die pijnen komen ook niet bij iedereen voor. Volgens de oncoloog zijn die bij mij extreem. Gelukkig zijn ze tijdens de 2e sessie veel minder dan bij de eerste en hoefde ik geen enkele keer - hout vasthouden - naar spoed terug.
Eergisteren deed m'n ganse lijf pijn, in zo'n mate dat Kyran me zelfs pijn deed als hij me een knuffel gaf. Die voelt dan aan als heel hard duwen op een blauwe plek. Alleen is die niet plaatselijk, maar voelt je ganse lijf aan als een groot pijnveld.
Je stopt ook op door de chemo, en je lust in eten is net een weegschaal, van geen zin in een hapje naar vreetbuien waarin je alles eet - je proeft toch weinig tot niks - wat je in huis hebt.
Ook je maag is niet tevreden, het lijkt alsof het eten niet echt wordt verteert en blijft "zuren". Een heel onaangenaam gevoel wat ook op't humeur werkt. Je zou het er zo weer willen uithalen!
Van humeur gesproken, deze keer heeft ook dit te lijden onder de chemo. Moodswings zoals een oud menske ze kan hebben, niet onder controle te krijgen. Net een duiveltje die op de een schouder zit en aan de andere kant een engeltje die te hard moet tegenvechten om de weegschaal in balans te houden.
Daar heb ik het heel moeilijk mee. Ik ben normaal een optimistje, en kan het echt niet af dat ik me dan emotioneel niet in de hand heb en m'n optimisme verlies.
Lachen pept je op, en als je dat niet kan, ben je vertrokken... En je hebt dan ook weer de schrik mensen weg te jagen of te kwetsen zonder dat je het beseft. Ik MOET erover schrijven, het moet er gewoon uit, maar je denkt dat moment niet echt meer zuiver, je overreageert...
Alle mugjes lijken dan plots olifanten, lol. Ik ben gewoon de negatieve dingen efkes op te sluiten, of weg te vegen, met een vodje waar de kleine positieve dingen aanhangen. Nu krijg ik dat sommige dagen niet gedaan en maakt me dat nog ambetanter.
Gelukkig is het maar tijdelijk, het is bijna gedaan... Bijna...
Alweer een dagje verder. De nachten worden wat minder lastig, en ik krijg wat slaap, eindelijk!
Onverwacht geslapen, want deze keer deden m'n benen en bekken het wat rustigeraan, en gingen m'n voeten tekeer als gek.
Niet te geloven dat voeten zo'n pijn kunnen doen... Vandaag voel ik de benen nog, maar alweer iets minder dan gisteren, dus da's een goed teken. Nu nog wat meer smaak terug, graag! :)
Toch gisteren met wat moeite weer zelf iets kunnen klaarmaken. Al heb ik wat minder smaak nu, de appelmoes, gebakken patatjes in lookboter en olijfolie met look ( speciaal eerst gekookt in de namiddag want ik moest er hebben ) en spiering gingen er vlotjes in. Ja, het vet en de olijfolie zijn nodig voor het "schuiven" in de darmen, want ook dat wordt deftig overhoop gezet door de chemo.
Kyran was vandaag ook supercontent doordat ie weer met de grote bus naar school mocht... Er zijn veranderingen gebeurd in het vervoer op school en hij vind da super. Het enthousiasme van het kleine ventje gaf me weer een boost.
Ook mailtjes van mensen die ik amper ken, die hier en daar es iets 2e hands kopen of waar ik soms iets aan koop zijn aangename verrassingen.
Dus vandaag mss ook wat beter gezind, soms kunnen kleine dingen zoveel doen.
Maar ik ben vooral blij dat ik er weer wat positiever bijloop. Ja, ook ik heb er lat van als ik slechtgezind ben, en je weet dan ook dat degenen rondom dit mee ondergaan, dat besef is niet zo leuk.
Toen m'n broer en vrouwtje naar huis waren, ging er me heel wat door het hoofd. Opluchting voor Kyran, maar ook twijfel : Ik had toch niet te veel gezaagd, hé? Hebben ze zich niet verveeld? Was ik vriendelijk genoeg? Wat zouden ze nu denken van mij?
Ja, I know, gek, maar 't is zo...
De naweeen blijven weer wat langer duren. Je moet er leren mee leven, maar 't gaat moelijker en moeilijker alles te aanvaarden. Je ziet het werk opstapelen omdat een ander het niet doet zoals jij dat wil, je voelt je schuldig over vanalles en nog wat, dat gom je niet zomaar weg. Want het blijft voor je neus hangen.
Het huis niet proper genoeg naar je zin, te weinig geduld met Kyran en anderen... Ik haat mezelf erom, ben ik dan een egoistisch kreng? Het lijkt alsof alles rond mij moet draaien, want ik ben degene die't verpest door ziek te zijn. Ik ben gewoon een knopje te vinden om op "af" te zetten als er iets is, maar deze keer lukt het me niet meer en dat maakt me kwaad. Op mezelf, ja, en dan gaat het humeur zakken natuurlijk!
Soms weet ik gewoon geen weg meer met mezelf, en kan ik niks verdragen. Eergisteren kon ik Kyrans stem niet meer verdragen, hij zwijgt geen seconde, en ik kon er die dag echt niet meer tegen. De hond snurkt, ook dat jaagt me de muren op...
Zetelliggen doet ne mens een beetje gek worden.
Troosten gaat niet meer zo goed. Eeten en drinken smaakt niet, daarmee jezelf sussen lukt dus ook niet. Tv word je gewoon beu, terwijl je anders nooit tijd genoeg hebt om films te bekijken die opgenomen zijn. Je bent doodmoe, geestelijk en fysiek, en slapen lukt gewoon niet. Niet moeilijk, als je een ganse dag lui in de zetel hangt...
Boos op mezelf... Waarom kan ik niet wat sterker zijn, waarom heb ik zo weinig kracht nu.
Ik probeer veel te praten met Kyran, waarom mama soms ziek is, of moe, waarom ze soms boos is... Waarom ik hem z'n vriendje Bubbles moet afnemen...
Hij begrijpt het ergens wel, maar in hun hoofdje binnen kijken kan je niet. Je kan maar hopen dat het hun niet "tekent" voor de rest van hun leventje... Je kan maar je best doen, en hopen dat dat genoeg is.
Gelukkig is een weekend maar 2 dagen, en gaat ie dolgraag naar school.
Ik ben ook blij als het maandag is, voor hem, dat hij kan ontladen en met andere dingen bezig zijn.
Het bezoekje van z'n peter heeft hem deugd gedaan. Mij eigenlijk ook, es een ander gezicht dan de dagelijkse gezichten die me komen helpen.
Het was leuk om het kleine ventje zo happy te zien. Hij vroeg 's avonds ook hoeveel keer hij nog moest slapen voor opa kwam en of hij dan mee mocht in de auto ipv van het schoolbusje.
Waar is m'n optimisme plots? Wordt dat ook aangetast door de chemo?
Pffff, die machteloosheid...
Nog efkes, denk ik dan, komaan, laat je kop nu niet hangen, je bent er bijna, nog efkes op de tanden bijten!!!
Hopelijk een betere vandaag. De laatste loodjes wegen het zwaarst, blijkbaar. De chemo werkt enorm op de emoties sinds de start van de "2e sessie van 3" Gisteren echt een dipje gehad, het duurt allemaal te lang nu, het ongeduld begint de kop op te steken. Je krijgt te veel tijd ook om te piekeren. Ik vlucht in spelletjes op de pc, 's avonds Tv... Maar ik weet als ik ga slapen dat het "kauwen" begint, en blijf elke dag langer naar de Tv gapen, langer stilte in m'n hoofd, langer "rust" Niet slim, want dan duurt het wakker liggen ook weer langer, sta je vermoeider op als de wekker afloopt om onze peuterbuper klaar te maken en te knuffelen. Ook voor het kleine ventje wordt het tijd dat alles erop zit, hij heeft z'n mama terug nodig full ops zoals ze zeggen. Ookal laat hij er weinig van merken, als mama zie je dat aan hen. Van rebeleren naar overdreven hangen of extra helpen... 't arme schaapke. Toch kan ik er niet elke dag even goed mee overweg, als de vermoeidheid toeslaat, of de pijn fysiek de kop op steekt... Ook mentaal begint het door te wegen nu. Het onbegrip, de plotselinge stilte en afstand - misschien wel bergijpelijk, maar daarom niet minder pijnlijk - van vrienden en familie. Ik probeer me op te peppen met de gedachte dat het nog maar een keertje is, en dan zit het erop, maar toch lukt het minder en minder. En dat is ergens wel pijnlijk dat toe te geven. Je wil jezelf sterk houden, je moet gewoon sterk zijn, misschien heb ik me te sterk gehouden bij de samenkomsten van familie voor verjaardagen, waardoor ze denken dat ik heb niet nodig heb. Niks is minder waar. Je hebt je vrienden en familie net nodig op de slechtste momenten, niet als alles weer wat beter gaat, of alles erop zit. Ik Ga soms wat hard tekeer, maar het zijn mijn gevoelens, en ze moeten er ergens uit om niet helemaal eronderdoor te gaan. Hopelijk gooi ik hiermee nog niet meer ruiten stuk, of erger, verbrand ik bruggen. Maar de ontgoocheling is soms zo groot... En daar kan geen mens tegenop, denk ik toch...
Gisteren de voorlaatste chemo gehad, nu nog maar eentje te gaan... Al sloeg het "vergif" direct toe : smaak weg vanaf de start van het infuus, mottigheid, moeheid en lusteloosheid staken al snel de kop op.
Misschien gaat het dan wel sneller voorbij dan vorige keren. Toen had ik altijd een dag of twee "respijt", maar sleepte alles ook langer aan. Al is er een lichtje in de tunnel in zicht : het is de voorlaatste, haleluja!!! De komende dagen ga ik dit waarschijnlijk dikwijls luidop zeggen tegen mezelf, want zoals iedereen weet : de laatste loodjes wegen het zwaarst.
Al ga ik aan bepaalde familieleden moeten expiliciet laten weten als het erop zit, aangezien ik zelden of van sommigen gewoon niks hoor, en die dus niks weten van het verloop...
Zo weet je ook meteen waar je staat, hé! Doorgaan en er je lessen uit trekken is mijn gedacht... En vooral de lessen niet veregeten.
Duidelijke boodschappen gekregen sinds alles begon : In de toekomst tellen er nog 2 : Kyran en mezelf. Verder doen met degenen die er waren in de moeilijke tijd, en de rest aandacht geven als ik daar es zin in heb... Met de nadruk op als wel te verstaan!
Ja, nu neem ik risico's: zoiets in mijn blog zetten. Maar waarom zou ik nog moeten zwijgen? Het is nu eenmaal de waarheid, en ja die kwetst misschien, maar het blijft wel de waarheid. Wie het schoentje past...trekke het aan!
Wel goed nieuws gekregen gisteren alvorens de chemo moest starten : Kyrans opa komt naar de grootouderdag!!! Ik was zoooooooooo blij dat ik het kleine ventje kon zeggen dat z'n opa kwam! Ook hij ziet ervan af dat hij zo weinig familie ziet, en voor hem vind ik dit supererg. Hij is pas 4, heeft geen papa, toch geen die hij ziet, geen grootouders van papa's kant dus ook, en moet mee met z'n mama door de kankerhel waar hij ook niet om heeft gevraagd.
Aangezien mama dan zelf niet veel auto kan rijden, ziet hij de familie nog minder dan voorheen, want velen gaan ervan uit dat single mama's meer tijd hebben dan koppels zonder kids... Neen, dus, wake up!!!
Als je bekijkt hoeveel tijd er nu reeds is gepaseerd, en dan beseft dat de bezoekjes waarschijnlijk uit morele verplichting gebeurd zijn enkel bij hospitalisatie, is het echt wel zielig.
Weet het, ik ben aan het ratelen, in de negatieve zin, maar het moet eruit, na al die tijd hopen dat er ergens een verandering zou komen, moet ik m'n hoofd erbij neerleggen dat dit niet komt. En dat is niet zo simpel, dus het moet eruit.
Sommigen beseffen niet heoveel pijn ze je doen door je te ontwijken, te negeren, en naar mijn gevoel zelfs "af te schrijven".
Ik heb besloten brieven te schrijven, aangezien het anders voor sommigen "nare gesprekken blijken" of andere zullen boos zijn en me de kans niet geven alles te vertellen zoals ik het wil. De meeste gesprekken blijken veel minder onaangenaam als ze achter mijn rug om kunnen gebeuren, en dat doet pijn. Je visje gooien om te ondervinden dat het direct toehapt, kwetst. En het moet eruit, het moet, want het vreet me kapot, en dat doet de ziekte en de chemo al, dus zij hebben het recht niet me nog slechter te laten voelen, zo simpel is het.
Ik mag er ook een paar bedanken, die me niet lieten hangen, die wel es een telefoontje, een bezoekje of hulp boden.
In de eerste plaatst Julien en Bruni, die massa's doen voor me. Daarnaast mijn "gouden" buren, die ook doen wat ze konden. Nous en Hans, Lotje en Koen die er ook altijd staan als dat moet. Dankzij hun ben ik erdoor geraakt tot nu toe. Isabelle, die me een onvergetelijke dag bezorgde terwijl ze me amper kende. Wim, die me leerde kennen via de pc... Micheline en Christine, lotgenootjes die me veel tips en info gaven en bemoedigende woorden. Tante Kris, die elke week belt om te horen hoe het gaat. Dit is het melden meer dan waard. Een dikke bedankt voor iedereen die er tot nu toe was en is voor me!!!
Nog even doorbijten... En dan : psycholoog om alle opgekropte woede te leren verwerken??? Lol
Ondertussen ben ik ook gestart met sport voor kankerpatienten en ga ik 19 oktober alle senioren gaan vergezellen die de 6 volksdanslessen gaan volgen vanaf dan... Hihi, mijn ziekte is er ook een voor 60-plussers, dus waarom niet, hé!!!! Fun verzekerd, en dat kan een mens gebruiken in deze omstandigheden, niet???
Nog een kleine week en chemo nummer 6 komt eraan. Door de aansleep van de vorige heb ik nu amper een week om 't een en 't ander in orde te krijgen. Bankkaart gaan zoeken in de bank waar ik hem heb laten inslikken, en gelukkig direct terug gekregen, ongeblokkeerd, een dikke opluchting. Papperassen weer wat verzameld en opgestuurd naar juiste instanties om de centen terug te krijgen. Bezoek gebracht aan de notaris om het testament op pootjes te krijgen... Ne mens moet toch aan veel denken, en als dat geheugen niet meer mee wil door de chemo heb je een notaboekje nodig om alles, tot het kleinste detail op te schrijven zodat je niks vergeet!
Ook van de moment gebruik gemaakt nog es lekker zelf boodschappen te gaan doen met wat hulp mee.
Schoon kussentjes gekocht voor in de zetel, een nieuw dekbed om de koude te doorstaan in ons ongeisoleerd huis zonder verwarming boven...
Het bezoek van kinderzorg waar ik al even op wachtte is eindelijk geweest en heeft ferm deugd gedaan. Je vraagt je dikwijls af als je goed bezig bent, want naast de reacties van Kyran op het ziek zijn, heeft hij ook z'n leeftijd van 4, een echte puberpeuter nu, dus twijfel je soms hoe je dat moet aanpakken in onze situatie. Het gesprek met de verantwoordelijke heeft me een bevestiging gegeven en wat tips. Er te kunnen open over praten met iemand met ervaring en begrip deed me echt deugd. Ik was goed bezig, eindelijk wat bevestiging van buitenaf...
Als je er alleen voor staat kan je daar weinig over spreken zonder de nodige commentaar van anderen die je dan weer doet twijfelen en onzeker maakt!
Weer een piekertje minder... :)
Vandaag gaat ie naar de opvang, even rust inlassen voor volgende week! ;)
Straks even naar de ons woensdagmarktje, efkes buiten en onder de mensen komen.
En dan verder aftellen naar de voorlaatste chemo... Oefti!!!
