De energie komt stilletjes aan terug. Nu moet ik er aan denken niet te veel ineens te doen. Proberen van af en toe es te gaan slapen als Kyran in bed gaat, batterijen opladen.
Maar toch voel ik dat het beetje bij beetje betert. Het lukt al es wat in te pakken, ik ga ook sneller es bij de buren, es buiten iets doen, de was lukt al wat beter.
Allemaal in de goeie richting dus.
Er komt zo ook een beetje hoop dat de verhuis mss niet zo erg zal zijn als ik dacht. Alleen alles wat nu in bergingen en garage staat, baart me zorgen. Ik zou willen vliegen eigenlijk, en even kijken in de toekomst.
Al druk aan't potten, om wat centen opzij te kunnen zetten voor de verhuis, want ook dat gaat kosten.
De nieuwjaarspremie die op komst is, is alweer weg alvorens ik hem heb. Onderhoud auto, amper 3 jaar oud, hapt zowat 375 euro weg van mijn rekening. Van de belastingen krijg ik amper 145 euro terug. Mss zal Ieper wel wat goedkoper zijn, want naast de 120 euro gemeentetaxen die ik moest ophoesten, bleek ook de gemeentetax op de belastingsbrief zo maar liefst meer dan 20% !!!
Om zo'n klein gehucht te zijn, zijn't hier wel dieven in Langemark!!! En dat terwijl ze hier nog nie eens een deftige winkel hebben!
Al ga ik m'n lieve buren missen, de gezelligheid van het boerenmilieu, ik ga blij zijn hier weg te zijn. Geen kou meer, weer wat financiële adem hopelijk...
Maar opnieuw mensen leren kennen, weer alleen in een nieuwe stad, het zal weer een moeilijke klim worden met lange, eenzame dagen!
Nog een "laatste scan", voor even toch, bloedafname en dan een beetje vrij. Pas de 22 feb moet ik terug es op controle. Het dringt precies niet echt door. Het doet raar de laatste dag op de dagkliniek te zijn. Gelukkig zijn de meest gekende gezichtjes onder de verpleging er wel. Ons "zonnestraaltje" ( ik onthoud geen namen, maar denk Fabienne ), dan die met de leuke schoentjes aan ( ja, zo onthou ik ze dus ), en dan het moederke, altijd even vriendelijk en gaat op de knieën om me te prikken, lol! Veerle was er niet, die onthou ik natuurlijk, een naamgenootje!
Je moet eigenlijk een beetje afscheid nemen, terwijl die mensen wel dicht bij je zijn komen te staan zonder dat je't echt doorhebt.
Ook onze "Killroy", mijn oncoloog, kwam nog langs om 't een en 't nader van mijn eeuwige vragenlijst te beantwoorden en nam zijn tijd ervoor.
Geen stress deze keer! De bloedplaatjes waren alweer wat gezakt, maar oke, de scan was ook clean, dus we mogen gerust zijn, nu toch...
Raarn maar bij't vertrek voel je zo een beetje een kleine leegte, voor mij was het niet altijd de hel een dagje "dagkliniek". Je ziet es andere gezichten, ze zijn er altijd vriendelijk en op een bepaald vlak, buiten de chemo gezien dan, wordt je eigenlijk wel in de "watten" gelegd.
Nu zit het er - hopelijk voor altijd - op.
Nu even de klok doordraaien, aub, moest dat kunnen, ga ik over naar de tijd na verhuis. Die zie ik dus niet zitten. Ik hoop dat de energie snel terugkomt, dat ik ook weer iets kan betekenen in m'n huis, en ik ook es de handen terug uit de mouwen kan steken!
Ik kijk er aan de ene kant zo naar uit, weg van dit rotkot, maar aan de andere kant heb ik schrik om er - alweer - alleen voor te staan...
We shall see, that's all I can do, wait and see...
Op een verwennamiddag voor kankerpatienten was er een gaste die al 13 jaar "clean" was, en gewoon wat les kwam "stelen". Aangezien het me nog steeds bezig houdt wat het hooghartige mens uitkraamde, gooi ik het liever uit mijn systeem in mijn blog.
Mensen kunnen soms heel lomp uit de hoek komen, ook ik, maar soms gaan ze te ver. De dame in kwestie mengde zich nl. in een gesprek dat ik had met een andere patiente, over kinderen, en er alleen voor staan. Ze zei, luid genoeg dat we het konden horen, tegen haar buurvrouw dat er alleen voor staan geen verschil maakt met een koppel. Lag het nu aan een bad day of zo, maar bij mij schoot dat direct in het verkeerde keelgat en ik gaf haar lik op stuk, kwaad.
Ze vond dat je in een gezin je ook alleen kon voelen met de ziekte, waar, maar daar hadden we het helemaal niet over.
De ziekte op zich, krijgt me er niet onder, en daar ben ik vastberaden in. Maar de wereld stopt niet, mijn zoontje verdwijnt niet, en z'n kuren ook niet. Ook financieel komt er geen extraatje uit de lucht gevallen, maar de rekeningen komen wel dikker aan : extra opvang door het ziek zijn, hulp in huis, medische rekeningen waarvan je altijd wel een stuk zelf moet betalen maar net niet genoeg om tussenkomst te krijgen van het VKL...
In het totaal geen babbelke 's morgens of 's avonds, over es andere dingen dan het ziek zijn, waar je ook naar snakt, nee, je drinkt je koffie alleen, kijkt alleen TV, en gaat alleen slapen!
Het zijn ook de kleine dingen - waar zij zeker weten dus absoluut geen besef van heeft - die het wat draaglijker maken, de dagelijkse dingen die je wel hebt in een gezin.
Ik schrok ervan, maar mijn reactie was echt een woedende reactie, dat ben ik niet meer gewoon.
Waarschijnlijk omdat de repliek niet kwam van een "leek" maar van iemand die zou moeten weten wat het inhoudt ziek te zijn. Naar mijn mening heeft ze dus te weinig afgezien ofwel draagt ze enorme lappen om de ogen! :)
Man, ik was kwaad, gewoon!
Ik had haar achteraf nog heel graag es wat vragen gesteld : of ze zelf haar boodschappen moest doen als ze niet op haar benen kon staan, naar het toilet moest kruipen omdat er niemand anders in huis was, als ze moest zitten wachten om drinken te halen tot een buur overstak voor een bezoekje?
Tja, achteraf, makkelijk gezegd, ik had wat tijd nodig om de ijskoude opmerking te verwerken.
Volgens mij stond ze niet "happy" in het leven, en stootte mijn positieve houding tgo de ziekte haar tegen de borst. Maar ook de rest kreeg commentaar, ook de lesgeefster kreeg haar part, vandaar mijn conclusie : ze was gewoon niet gelukkig met zichzelf...
Om eerlijk te zijn, hoop ik dat ik haar nooit meer tegen het lijf ga lopen, want dan hou ik - echt, spijtig, mijn excuses - helemaal mijn mond niet!!!
Was al dagen heel moe, en ipv van te denken dat er iets mis was, vloekte ik op mezelf hoe lui ik was geworden. De laatste chemo was 3 weken geleden, dus stond ik er niet bij stil dat het daaraan kon liggen. In de namiddag kwam de Sint, een kadooke voor Kyran van collega's van't werk. Het rare was dat ik echt wou slapen tegen dat ze toekwamen, ik was verschrikkelijk moe en verward.
Vond het ook helemaal niet leuk dat collega's me zo zouden zien, uitgeput en lijkbleek.
Nog steeds ging geen lampje branden ven m'n alarm, geen signaal...
's Avonds kreeg ik jeuk aan m'n enkel, en trok m'n kous naar beneden om te zien wat er zo jeukte. Ik schrok me een bult toen ik de rood-paarse vlekjes op de benen zag, met hier en daar groeperingen zodat ik eruit zag of dat ik net een goei pak rammel had gekregen.
Direct nam ik de telefoon en belde m'n collega op, dat er iets mis was.
Aangezien ik moe en verward was, dacht ik er niet aan de dagkliniek te bellen, hij dus wel. Zo gezegd, zo gedaan. Ze wisten zelf niet hoe of wat, maar belden m'n oncoloog. Even later rinkelde de telefoon terug : Ik moest asap naar spoed. Ai, wat nu? Kyran al in bed, buiten sneeuw en vriesweer... Ik belde Bruni en zei haar wat er aan de hand was. Die kwam af, ondanks het weer. Ik belde aan bij de overburen, en ons Anita kwam babysitten op Kyran. Dus dat was opgelost.
Stijf van de schrik voor de gladde wegen zat ik in Bruni's autoke, op weg naar spoed. Er werd bloed genomen, en een goed half uur later kreeg ik te horen dat ik zou moeten bloed en plasma krijgen, want dat de volledige bloedspiegel niet oké was. Witte en rode bloedcellen te laag, en de bloeplaatjes stonden ook veel te laag. Ik had het moeten weten. dagen aan een stuk zo moe, terwijl ik een verjaardag had te vieren, en kon uitkijken naar bezoek van vrienden en familie... Zowieso niet normaal.
Ik panikeerde voor Kyran, want ze zeiden me dat ik moest blijven tot de dag erna. Wat nu? Het arme ventje wist van niks, en ik had hem beloofd dat mama niet meer in het ziekenhuis zou moeten slapen. Damned!
Hij had zo'n schone namiddag gehad met Sint en Piet, en nu dit...
Maar de bloeduitstortingetjes op armen, handen, en benen logen niet, dus ik had geen andere keus.
Er kwam wel een oplossing wat oppas voor Kyran betrof, maar ik was enorm bang voor het moment dat hij zou wakker worden en merken dat mama er niet was...
Op spoed werd ik heel goed verzorgd, en ook door de nachtshift op het 3e werd ik goed in het oog gehouden en verzorgd.
's Morgens ging het er heel anders aan toe, je wordt bijna uit je bed gestampt, de verpleging was heel onvriendelijk, en ik wist plots weer hoe lekker het was in het ziekenhuis : Oud brood met een stomme confituur... En toen ik om suiker vroeg voor't kannetje koude koffie, gaf ze me een armtierig klein klontje!
Om 8u kon ik niet meer wachten op een seintje over Kyran, en belde zelf naar Bruni en buurvrouw, ongerust.
Maar hij had het goed opgevat, al hadden we het ziekenhuis ervantussen gelaten. Ik was met Julien naar de dokter voor een spuitje... Een leugentje om bestwil, ik wou niet liegen, maar ook niet dat hij zou weten dat ik in het ziekenhuis was geland. Hij had pas een dag of 2 door dat de chemo erop zat, en dat mama er terug was...
De dokter liet maar op zich wachten, net zoals zeep en een washandje om me deftig te wassen, ik begon nijdig te worden door de houding van de verpleging, ongerust en ambetant, want ik moest thuis zijn, ik had afspraken, huishoudhulp...
Uiteindelijk kwam de dok, ondertussen al 11u voorbij, veel uitleg kwam er niet, en nog geen 2 minuten later was ze alweer weg... Daarop moet een mens dan zitten wachten!
Ik kon niet rap genoeg in de kleren zitten om ervandoor te gaan, eindelijk - na 2 zakken bloed en 2 zakken plasma - terug naar huis, en op tijd thuis voor Kyran.
Gedaan met stressen...
De chemo werkt op het gemoed ook, jammergenoeg. Je gaat aan het denken, soms te veel. Je staat af en toe stil, ook soms te veel.
Na de laatste chemo kom je voor heel wat conclusies te staan, waarin je beslissingen moet nemen, of vraagstukken die je op te lossen krijgt...
Wat de ziekte betreft, denk je van : die wil ik nooit meer terug zien, want dan, dan zal 't plaatje er "minder rooskleurig" uitzien, in zover dit het was, hé!
Maar je staat ook stil bij het ontdekken wie er voor je was, en hoeveel mensen je plots aan je lot overlaten.
Dat is een heel zware confrontatie, moeilijk mee om te gaan, heel moeilijk om te verwerken. Hoe ga je nu verder? Zet je die dan opzij? Geef je ze toch nog een kans? Dit zijn voor mij persoonlijk serieuze hersenbrekers...
13 dagen na de chemo zijn de uitwerkingen toch grotendeels al vertrokken met de noorderzon. En daar ga ik zeker niet om klagen, vanaf nu kan het enkel beteren.
De hersenspinelskes kan je niet tegenhouden, noch uitwissen.
Want hoezeer ik gewoon zou willen een spons nemen en alles van de laatste maanden wegvegen, dat lukt me niet.
Er is aan de ene kant de grote opluchting dat alles weg is, dat alles nu eindelijk voorbij is, aan de andere kant... Voorbij = een vraagteken. Ongewild meld een stemmetje je telkens te positief gaat toch van : let op, je bent nooit zeker, je weet niet voor hoe lang!
Als ik bevoorbeeld bezig ben met plannen voor het nieuwe huisje, of te ver vooruit begin te zien, komt dat stemmetje er weer : ga je het wel nog meemaken? Als je al dat werk doet aan het huis, voor hoe lang zal het zijn?
Je moet ergens wel duwen dan in de positieve richting, want het kan gerust dat ik nog veel te lang rondloop om de mensen te pesten, hé! :)
Maar de gedachte wegcijferen dat het zou kunnen terugkomen, en dat de reis serieus zwaarder zou worden, dat lukt niet.
Toen ik las van andere mensen dat je plots zo heel anders in het leven staat, dacht ik toch wel "Ja?"
Maar idd, ons leventje was al super wat genieten van kleine momenten betreft, gewoon omdat ons gezin ook anders is en we moeten tellen en rekenen. Dat is van mij zo al bijna gans m'n leven. Ik heb het grote geluk dat ik heb leren genieten van de hele kleine dingen.
Mss doe ik dat nu nog iets meer. Het was weer een melancholisch momentje toen de grote bus stopte deze morgen, en zo'n heel klein manneke met z'n boekentasje gelijk ne grote de trapjes opklom van zo'n log gevaarte. Dan geniet je weer : Da's mijn ventje, se!
Je merkt aan alles dat ook hij opgelucht is dat ik aan de beterhand ben. Nu ik zelf terug kan wassen en plassen, geniet hij dat hij z'n mama weer kan bezig zien. Tussendoor komt hij met regelmaat een knuffel geven, of zegt hij dat hij mij graag ziet, dat ik z'n beste vriend ben...
Da's pas genieten, dat gezichtje zonder zorgen nu, met weer stralende oogjes, weer een kleine deugniet ipv van een 4,5 jaar oud peutertje die wil zorgen voor z'n mama...
Zalig gewoon!
En als je er iets te lang bij stilstaat, is dat stemmetje er weer : Hopelijk moet hij dit nooit meer meemaken, en komen er nog veel zo'n momenten.
Z'n grote school, z'n eerste liefje, eerste volwassen discussie met mama, z'n blijvend liefje, een kleinkindje... Dit wil ik allemaal meemaken!
Onlangs postte iemand : mensen met kanker hebben maar een droom : genezen. Waar, maar : Het is een droom, om alle andere dromen nog te kunnen beleven...
Deze week hebben zich zaken voorgedaan die me bijna een hartaanval hebben bezorgd van de schrik, en andere dan van geluk...
Tijdens de laatste operatie, in augustus, moest de stand van het waterverbruik worden doorgegeven. Dat moest normaal gebeurd zijn, door iemand aan wie ik dat had gevraagd. Persoon in kwestie zweert dat dat is gedaan, de waterfirma beweert iets anders. Blijft gelijk, maar de waterfirma is in mijn ogen schuldig, en niet alleen aan liegen, ook aan een poging om af te troggelen wat hun niet toekomt. Maandag open ik een toegekomen rekening - ze vallen weer binnen gelijk de vliegen - van het water. Ik heb me moeten neerzetten, en de huishoudhulp zei me "niet vergeten ademen", want ik was in schock.
Ze rekenden me zomaar even 770 eurokes aan!!! En dat terwijl hier maar een kraan in huis stadswater levert. Ik ging in volle paniek gaan kijken naar de verbruiksstand in huis, en die melde maar een cijfer van 425, terwijl dit 2 jaar geleden 401 was...
Zij probeerden me te doen betalen voor een verbruik van 621...
Als je op zo'n moment verward bent, of een ouw alleenstaand menske, die nie beter weet, betaal je zoiets, en gaan zij ermee lopen. Niet bij mij dus! Telefoon genomen en mijn ding gedaan, en dit met veel moeite om beleefd te blijven tegen de onbeschofte en brute vrouwenstem aan de andere kant van de lijn. Bleek uiteindelijk nog 13,02 euro te betalen! Eat this!
MAAR gisteren kreeg ik dan een telefoon van een werkcollega, die op een korpsmaaltijd had gezeten, met de vraag wat m'n zoontje wou voor z'n Sint. Ik snapte het niet goed en viel wat uit de lucht. Hier was St. Maarten al langs geweest, in deze streek wordt dit 11 november gedaan. Nu, ik moest hem laten weten wat Kyran nog wou... dus ik polste wat. Lang moest ie niet denken : Cars-lego's.
Deze morgen belde de collega terug, en toen kreeg ik het volle verhaal te horen.
Er was op de korpsmaaltijd naar mij gevraagd, en om een lang verhaal kort te maken, kwam het erop neer dat de kolonel tijdens zijn speech mijn situatie had geschilderd, en de mensen had opgeroepen een dotatie te doen om de Sint hier aan huis te laten komen met een kadooke voor Kyran, en voor mij. Je zou dus voor minder kippevel krijgen en beginnen huilen, niet???
Weer een heel mooi moment, dat je je herinnert voor de rest van je leven. Als ik dit verhaal binnen 5, 10 of meerdere jaren nog bovenhaal, gaat m'n vel nog steeds in de lucht en ga ik opnieuw huilen, daar ben ik zeker van...
Weer iets wat je "te danken" hebt aan het ziek zijn, weer iets voor in het kolommeke "positief"...
9 NOV : D-Day : Hersenspinsels van in dagkliniek...
D- Day, laatste keer. Van "ex" patienten hoor/lees ik dat ze euforisch zijn het moment van de laatste chemo. Dat gevoel heb ik dus niet vandaag, of het dringt niet tot me door, geen idee. Al zei ik het al een paar keer luidop vandaag, voor mij lijkt het een chemo als alle andere, en op zich maakt dat niks uit want komende 10 dagen "verlies" je jezelf weer even, ben je jezelf efkes kwijt, wordt je lichaam weer ge- en bestuurd door het vergif. Moodswings, smaakverlies, misselijkheid, vermoeidheid, pijn, een lastige maag... Sinds 5e chemo toch heel wat uitlopertjes. En wanneer die zacht verdwijnen komen de slapeloze nachten weer. Dus waarom zou ik nu al euforisch zijn? Volgens mij komt dat ergens nog, veel later dan vandaag... :)
Ik denk dat ik gewoon elke dag een kruisje op m'n kalender zal zetten - als m'n chemobrain het niet vergeet - aftellen, en mss komt dan de euforie, geen idee...
Eigenlijk zou ik es een lijstje moeten bloggen van zowel de positieve als negatieve zaken van het ziek zijn, naast elkaar, als oppeppertje en steuntje voor lotgenootjes. Als je het een beetje toelaat, krijg je de weegschaal ongeveer in balans...
11u 36... Nog steeds wachten geblazen.
Vandaag lig ik niet alleen op de kamer. Een jong meisje, 26 jaar, mama van een zoontje van 2, ligt doodmoe in het bed naast me. 1,5 jaar geleden kreeg ze de diagnose "MS" te horen, bovenop haar vallende ziekte.
Zo zie je maar dat kanker niet het enige beest is dat mensen hun leven kan verwoesten, wij maken nog een kans, de een al wat groter dan de ander, maar toch, het blijft een kans...
Voor mij is de kans 25%, soms lees ik 10% maar wat zijn cijfers??? Een kans is beter dan geen, niet? Van fase 3C, een tumormarker van boven de 1440, naar een genormaliseerde ( > 35 ) marker van 18...
Dat op zich is al een 2e leven toch??? En dan heb ik er nog 5 over, hé??? :) :) :)
Gisteren ging ie eindelijk door, maar van euforie geen sprake. Het was de hel. Het team verpleging had er precies geen zin in, de dok liet ook uren op zich wachten, en ik deed een alergische reactie op een van de chemo-producten op 't laatste stekje.
Wat een dag.
Toen eindelijk de dokter er aan te pas kwam, was ik al groggy van de temesta die ze mij hadden gegeven en sprak ik verward ne met dubbele tong. Naar mijn vermoeden had ik een soort angstaanval.
De eerste keer da'k de verpleging belde, duurde het 35 minuten eer ik iemand te zien kreeg, en dat bleef hangen in m'n hoofd. de 2 e chemo van m'n reeks heb ik een heel slechte reactie gedaan, en die was ik nog niet vergeten. Had dit nu dezelfde geweest, ging het niet goed afgelopen zijn.
Wat er nu gebeurde kon ik niet omschrijven, een spontane oncontroleerbare huilbui, pijn op't borstbeen, mijn litteken stond ook precies in brand, het sloeg ook op de ademhaling... Deze keer kon de hoofdverpleger geen geduld opbrengen en geloofde hij niet dat het geen hyperventilatie was en ik was er zeker van. Zijn reactie van agressief reageren, ongeloof, niet willen luisteren, kortaf zijn en vloeken maakte het alleen erger.
Ik ben met een heel slecht gevoel naar huis gegaan, en dat is nog steeds niet over. Normaal kan de oncoloog me op m'n gemak stellen, maar doordat hij midden in een vergadering zat toen het gebeurde, was hij ook niet zo rustig als gewoonlijk. Een samenloop van slechte omstandigheden?
Bovenop de temesta werd me nog iets ingespoten, en was ik net een dronkemannetje toen ik naar huis vertrok, gelukkig met een chauffeur.
Vandaag zijn de symptomen nog niet helemaal weg, ik moet nog steeds de tranen verbijten, en ben nog helemaal groggy.
De blog schrijven gaat me moeilijk, ik moet m'n schrijven constant verbeteren. Dus ik hou er hier even mee op.
Ik had in 't hospitaal een gans blad geschreven, maar dat voeg ik aan de blog toe als 't weer wat beter gaat.
Gisteren haalde ik via de digicorder " Vlaanderen vandaag" terug op, omdat ik hoorde dat MR Morel erop kwam, en merkte dat ook zij standaard zinnen gebuikt, en niet zo open praat als men denkt.
De uitzending riep bij mij heel wat bedenkingen op. De grootste was : Waarom wordt er een onderscheid gemaakt tussen borstkanker en de rest van de resem gemene kankers???
Het stootte me ferm tegen de "borst" dat er zoveel drama rond "Think Pink" wordt gehouden, wat met alle anderen??? Ik zou liever zien dat er - nog - meer campagne wordt gevoerd rond "Kom op tegen kanker", dat baat elke patient, elk slachtoffer van het gemene beest en vooral vouw EN man...
In de uitzending zegt Ilse Demeulemeester dat een partner zo belangrijk is, dat ze de patient erdoor moeten sleuren : We zijn 2010, een tijd waarin heel veel mensen er alleen voor staan, zowel mannen als vrouwen, met en zonder kinderen en ook : rijk EN ARM! Wie moet hen erdoor sleuren? Ikzelf heb geluk, ik heb Kyran : zijn bestaan alleen is de grootste motivatie, maar niet altijd voldoende... Je praat niet tegen een kind van vier zoals je praat tegen een volwassene!
Ze had het ook over het verlies van je vrouwelijkheid.
Oke, een borst verliezen is erg, het is een uitstraling van vrouwelijk zijn, ja, dat klopt. Maar er zijn honderden vrouwen die geen B of C- cup kado hebben gekregen, en dan heb je nog alle oplossingen om het zicht voor het oog terug te herstellen. Borstkanker is de best geneesbare, met de minste kansen op herval... Wat met alle anderen, mannen en vrouwen, die een gemene soort kanker over het lijf gegoten krijgen, waarbij vitale delen van het lichaam worden aangetast : darmen, lever, nieren, longen, keel... En mijn soort : baarmoeder en eierstokkanker : Hoeveel vrouw voel je je nog als je die uitgehaald bent? Mensen, neem me dit niet kwalijk, het is voor elk slachtoffer een klap, maar een borst kan nagebootst worden, maar een baarmoeder koop je niet bij de plastische chirurg! Elke zwangere buik die je ziet confronteerd je met het feit dat jij die nooit meer zal hebben, dat je enige kindje - als je het geluk hebt er al eentje te hebben - alleen zal blijven...
En je te horen krijgt dat de kans op herval 75% is en het volume angst dubbel zo hoogt ligt achteraf...
Of je als man door chemo en bestralingen voor keelkanker en klein zacht stemmetje overhoudt?
En alle vrouwen die zoveel operaties ondergaan dat ze nooit meer in bikini hoeven te lopen, want hun buik een spoorweg lijkt, of een kruising ervan...
Dan had ze het ook over de financiele steun voor patienten : Ik moest dan toch even - sarcastisch dan - lachen. Ik leerde iemand kennen in het ziekenhuis, een man, die tijdens zijn ziek zijn dan nog voor z'n doodzieke vrouw moest zorgen. Toen ze kort na zijn - zware -behandeling overleed, kreeg hij een papiertje : Hij werd gehandicapt verklaard, en kreeg zo nog minder dan ie al had... Welke financiele steun??? Laat me niet lachen!
De Stichting tegen Kanker had tot voor kort acties die de mensen konden helpen wat te ontspannen, normaal voorzien voor degenen die er geen geld voor hadden. O.a. Een dagje Welness aan verlaagde prijs, een paar daagjes kust aan verlaagde prijs... Toen ik me wou inschrijven voor de 3 daagjes kust, kreeg ik te horen dat dit net was afgelast. Ook de Welness gaat niet meer door. Er was een nieuwe manager aangesteld, en die vond dat hun Stichting tegen Kanker GEEN REISBUREAU was!!! Beste meneer, Er is nog steeds een onderscheid tussen rijk en arm, ondanks we op weg zijn naar 2011, zitten we nog met een klassesysteem waarvan de kloof groter wordt met de dag!!! Een uistapje, een verzorging, es ER UIT kunnen kost allemaal geld, die velen niet hebben, en die het doorstaan van de pijn, de behandeling, en alles wat erbij komt kijken draaglijker maakt!!!
Hoe komen ze erbij zo'n ongevoelig en koud persoon die zo'n uitspraken doet manager te laten worden van een stichting tegen Kanker??? Zouden ze hem niet beter een bureauke aanschaffen op de Noordpool? Hij zou geen jas nodig hebben... :)
Nu ga ik even heel gemeen zijn : Al ben ik geen racist, en heb ik heemaal niks tegen vluchtelingen, ik heb er ook medelijden mee. MAAR waarom krijgen zij alles in de schoot geworpen, en wordt een Belg aan de kant gezet??? Waarom krijgen zij een gratis dak boven het hoofd, en wordt aan anderen gevraagd om voor hen te koken, gebouwen in orde te zetten, gratis kledij en fietsen te bezorgen ( en iemand die z'n fiets gestolen is moet voor betalen om hem terug te krijgen? )
Wees es serieus... De meesten hebben het beter dan de helft van de Belgen die hier geboren en getogen zijn, en gewerkt hebben...
Er zijn zoveel Belgen, bejaarden, zieken, misbedeelden die hulp kunnen gebruiken en die erom moeten smeken, of het niet durven.
Waar zijn hun rechten, hun kansen op een beter leven, een beetje rust...
Moet Belgie mama spelen over alle misbedeelden van de wereld, ten goede van de PR van het land... Wat met de rest van de wereld? Hebben die geen plaats meer dat het kleinste land het meeste moet doen en de deuren wagenwijd moet openzetten???
Laat de weegschaal even in evenwicht komen, aub!!!
Een beetje voor hen, en ook nog wat voor de Belg zou toch geen kwaad kunnen, niet???
Het was een ferme klap, de ontgoocheling te horen dat de laatste chemo niet doorging. We hadden er zo naar afgeteld, Kyran en ik, en het eerste dat me door het hoofd ging was : "hoe leg ik dat nu uit aan dat kleine ventje"??? We hadden de dagen afgeteld, afgesproken dat het de laatste keer was dat mama medicamentjes in de arm moest hebben, de laatste keer dat mama een paar daagjes ziek zou zijn. Verschillende keren erover gepraat in zijn taaltje. Hij was er zo op gevierd, elke morgen zei ie " Mama, nog een keertje, en dan nooooooit meer, hé??? " En zwaaide dan overtuigend met z'n armkes als ie de nooit uitsprak.
Het verdikt was gevallen, het was al bijna middag eer ze er eindelijk aan uit waren.
Ondaks het feit dat ik er zo tegenop zag, was het een koude douche, er ging plots vanalles door het hoofd, wat nu, wat met onze planningen,het schoolverlof, de Sint,de toekomstige verhuis, mijn verjaardag...
Even wist ik helemaal niet waar ik het had, en er kwam een dikke keel opzetten, ik voelde m'n ogen prikken en probeerde me sterk te houden. Mijn oncoloog mocht niet zien dat er tranen bestonden in mijn leven.
Ik wou geen klager zijn, tegen niemand. Er zijn er maar een paar waar ik mezelf aan bloot geef, sommigen ervan maar half.
Niemand mag de tranen zien, niemand mag de pijn en de onzekerheid weten die af en toe de kop opsteekt.
Deze keer lag ik niet alleen op de kamer, en m'n kamergenootje had haar man bij zich, dus ging ik wat de gang op, naar buiten gaan kijken aan het raam. Al staarde ik gewoon wat in de verte en zag ik eigenlijk niet echt naar wat ik aan het kijken was.
Alweer had ik veel aan het bezoekje van m'n vertrouwde oncoloog, na het angstaanjagend bezoek aan z'n nieuwe collega was dit wel nodig!
Mijn vertrouwen in artsen is superlaag. Mijn oncoloog komt naar de kamer, en stelt de mensen op hun gemak. Z'n nieuwe collega daarentegen liet een verpleegster naar de kamer komen om te zeggen dat ik naar het bureau van de dokter moest. Niet wetende dat het de collega was, sloeg m'n hart direct wat slagen over en ging dan als een razende tekeer : Slecht nieuws??? In paniek vloog ik de bureau in, en vroeg wat er mis was, of het erg was.
Doodleuk zei die dat er niks was, dat zij de opvolging deed terwijl hij z'n rondes deed... Ik had haar kunnen vermoorden dat moment, echt waar!
De afspraak voor de gratis gezichtsverzorging om 13u 30 liet ik doorgaan, ik zat zelfs deze keer te wachten tot ik Karolien zag toekomen, terwijl ik anders amper het uur weet.
De spanning in mijn lijf was zo hoog, dat ik m'n hoop erop zette dat de verzorging me wat tot rust kon brengen, wat gelukkig wel een beetje waarheid werd.
De zachte handen op m'n gezicht en de rustige muziek maakten me wat kalmer, wat nodig was, want erna moest ik terug naar een 4-jarig ventje die daar geen besef van heeft, en niet van de spanning moet meedelen.
Het andere voordeel was ook dat ik wat eerder thuis was dan hij, en ik al de agenda kon nemen, en de planning wat kon bekijken, te herschikken, en nog kalmer te worden door oplossingen - en daardoor ook evenwicht - te vinden.
En dan de bel : nu kwam het uitleggen...
Gelukkig liet het Kyran - uiterlijk toch - koud dat het niet was doorgegaan. Ik vertelde hem ook direct dat mama daardoor niet ziek zou zijn, en pas na zijn vakantie voor de laatste keer terug moest. Ik denk dat dat voor hem al voldoende was, een vakantie met mama op de been. Hij vroeg niet verder, nam het aan en begon over andere dingen. Wat een opluchting! Dat was namelijk m'n grootste schrik...
Er viel me een zwaar pak van het hart.
Toen ie in bed zat, wou ik het kwijt, wou ik er met iemand over praten, maar ik zat alleen, en kon degenen die ik wou bereiken niet te pakken krijgen. Ook m'n pa was niet thuis... Dan heb ik me maar op de digibox gestort, en series bekeken waarvan ik wist dat ze m'n gedachten zouden verzetten...
Op zo'n momenten besef je - alweer - hoe alleen je bent...
Vrijdag vandaag, nog een weekendje genieten van wat we kunnen. Doen wat we kunnen, lekker eten, lang slapen, filmke zien met m'n hartedief, bezoekje doen aan zus...
Maandag nog pakken wat we kunnen, doen waar we zin in hebben...
Dinsdag dan terug D-day.
Dag van de "rommel" :)
De laatste deze keer, whhiiiieeeeeee!!!!
Nu maar hopen dat alles oke is, en het doorgaat.
Dan zijn we ervan af, na een aantal daagjes mottig zijn en wat afzien, maaaaaaaar dan zijn we ervan af!!!
Het is echt een dubbel gevoel : Je kijkt ernaar uit, want het is de laatste en je ziet er tegelijk tegenop, want nu weet je echt wel goed wat volgt.
Ikzelf vind het allerergste het smaakverlies.
Pijn kan je verbijten, vermoeidheid kan je wegslapen of veel rusten, misselijkheid en maagpijn heb je pilletjes voor...
Maar dat domme smaakverlies zet een domper op alles. Troostvoer is dan geen optie... :)
Ik heb het zelfs een beetje uitgeteld : tegen 6 november zou ik me al terug goed moeten voelen, wat op de benen staan, en al wat smaak hebben. De vermoeidheid is dan nog wel van de partij, maar daar kan een mouw worden aangepast. Wat pc, wat TV, wat breien...
Want dan is er weer iets om naar uit te kijken : eerst komt de Sint, mama vind dat ook leuk, natuurlijk! En dan kan ik m'n verjaardag vieren, hopelijk met alle broers en zussen, zonder nog te hoeven denken aan een volgende chemo.
We zijn met chemo gestart na de 4e verjaardag van Kyran, en de laatste zit erop voor mijn 37e verjaardag...
Wat hebben we dus te klagen?
Er is nog heel wat te doen dan : Kerst op komst, prepareren voor verhuis, verhuizen...
We gaan ons dus nog niet vervelen komende maanden.
Maar eerst nog de laatste reeks rotdagen doorbijten, en dan, dan komt de (winter)zon...
M'n treintje...
M'n boemeltreintje,
een raar spoor,
soms het spoor bijster.
Nu en dan een tunnel,
eentje met meer licht,
eentje die heel donker is,
een korte,
een wat langere...
M'n treintje,
M'n boemeltreintje,
een hard spoor,
soms stuk.
Nu en dan een stop,
eentje met feest,
eentje met een domper,
een proper sationnetje,
of eentje met veel vuilnis...
M'n treintje,
M'n boemeltreintje,
een eenzaam spoor,
met storingen.
Nu en dan een omweg,
een leuke met mooi landschap,
een met distels en doornen,
met mensen langs de sporen,
of midden door een woestijn...
M'n treintje,
M'n boemeltreintje,
Je bent er bijna,
bijna,
aan jouw eindstation,
En hopelijk stap ik dan af,
voorgoed,
hoef ik je nooit meer op te stappen
neem jij het alleen over
zonder mij.
Bijna jouw eindstation,
Bijna mijn eindstation,
Dan zoek ik me een andere trein,
en hou ik de lichtjes bij van op jouw route,
laat ik jou achter
liefst voor altijd!!!
Een donker plekje,
telkens voor even,
zwart en eenzaam,
voor even,
angst, pijn en verdriet,
efkes maar...
een zwarte gang,
weer voor even,
nog eenzamer,
voor even,
waar ben ik
wie ben ik
mezelf kwijt,
efkes maar...
Want hier en daar kleine witte lichtjes
aan de rand,
aan de tussenstop,
aan het einde,
kleine lichtjes,
als sterretjes,
die me begeleiden
zorgen dat ik er niet verdwaal
dat ik er niet blijf
dat ik m'n weg naar de zon terug vind
als het "voor even" voorbij is...
Merci dat jullie er zijn, kleine lichtjes!!!
Zonder jullie...
De effecten zijn onvoorspelbaar, je weet nooit wat komt.
De dag zelf kom ik geel thuis, net een citroentje. Vanaf dat de chemo door mijn lijf loopt lijkt die tegelijkertijd alle leven en energie uit je te zuigen, je voelt die zo wegtrekken.
Dat had ik de eerste 3 sessies niet, nu wel, weer aanpassen dus.
Ook het smaakverlies slaat sinds de 2e reeks direct toe, da's - wat mij betreft - het ergste. Ik eet heel graag en geniet ervan. Dat ben je voor een aantal dagen kwijt, en aangenaam is iets anders!
De morgen volgend op de chemodag moet je de reacties van de cortisone ondergaan, een indianenhoofd waar je eieren kan op bakken. Bij de eerste sessies was dat een dag, deze keer waren dat er al 3. Gelukkig heb ik er maar eentje meer te gaan!!!
Dag 3 of 4 beginnen de pijntjes toe te slaan. Toxische reacties op de zenuwen, waar geen pijnstiller tegen helpt, behalve tanden bijten. Elke keer is het een verrassing want ze slaan telkens op andere plaatsen toe. Benen en bekken meest, maar ook de gewrichten en je spieren blijven niet gespaard. Die pijnen komen ook niet bij iedereen voor. Volgens de oncoloog zijn die bij mij extreem. Gelukkig zijn ze tijdens de 2e sessie veel minder dan bij de eerste en hoefde ik geen enkele keer - hout vasthouden - naar spoed terug.
Eergisteren deed m'n ganse lijf pijn, in zo'n mate dat Kyran me zelfs pijn deed als hij me een knuffel gaf. Die voelt dan aan als heel hard duwen op een blauwe plek. Alleen is die niet plaatselijk, maar voelt je ganse lijf aan als een groot pijnveld.
Je stopt ook op door de chemo, en je lust in eten is net een weegschaal, van geen zin in een hapje naar vreetbuien waarin je alles eet - je proeft toch weinig tot niks - wat je in huis hebt.
Ook je maag is niet tevreden, het lijkt alsof het eten niet echt wordt verteert en blijft "zuren". Een heel onaangenaam gevoel wat ook op't humeur werkt. Je zou het er zo weer willen uithalen!
Van humeur gesproken, deze keer heeft ook dit te lijden onder de chemo. Moodswings zoals een oud menske ze kan hebben, niet onder controle te krijgen. Net een duiveltje die op de een schouder zit en aan de andere kant een engeltje die te hard moet tegenvechten om de weegschaal in balans te houden.
Daar heb ik het heel moeilijk mee. Ik ben normaal een optimistje, en kan het echt niet af dat ik me dan emotioneel niet in de hand heb en m'n optimisme verlies.
Lachen pept je op, en als je dat niet kan, ben je vertrokken... En je hebt dan ook weer de schrik mensen weg te jagen of te kwetsen zonder dat je het beseft. Ik MOET erover schrijven, het moet er gewoon uit, maar je denkt dat moment niet echt meer zuiver, je overreageert...
Alle mugjes lijken dan plots olifanten, lol. Ik ben gewoon de negatieve dingen efkes op te sluiten, of weg te vegen, met een vodje waar de kleine positieve dingen aanhangen. Nu krijg ik dat sommige dagen niet gedaan en maakt me dat nog ambetanter.
Gelukkig is het maar tijdelijk, het is bijna gedaan... Bijna...
Alweer een dagje verder. De nachten worden wat minder lastig, en ik krijg wat slaap, eindelijk!
Onverwacht geslapen, want deze keer deden m'n benen en bekken het wat rustigeraan, en gingen m'n voeten tekeer als gek.
Niet te geloven dat voeten zo'n pijn kunnen doen... Vandaag voel ik de benen nog, maar alweer iets minder dan gisteren, dus da's een goed teken. Nu nog wat meer smaak terug, graag! :)
Toch gisteren met wat moeite weer zelf iets kunnen klaarmaken. Al heb ik wat minder smaak nu, de appelmoes, gebakken patatjes in lookboter en olijfolie met look ( speciaal eerst gekookt in de namiddag want ik moest er hebben ) en spiering gingen er vlotjes in. Ja, het vet en de olijfolie zijn nodig voor het "schuiven" in de darmen, want ook dat wordt deftig overhoop gezet door de chemo.
Kyran was vandaag ook supercontent doordat ie weer met de grote bus naar school mocht... Er zijn veranderingen gebeurd in het vervoer op school en hij vind da super. Het enthousiasme van het kleine ventje gaf me weer een boost.
Ook mailtjes van mensen die ik amper ken, die hier en daar es iets 2e hands kopen of waar ik soms iets aan koop zijn aangename verrassingen.
Dus vandaag mss ook wat beter gezind, soms kunnen kleine dingen zoveel doen.
Maar ik ben vooral blij dat ik er weer wat positiever bijloop. Ja, ook ik heb er lat van als ik slechtgezind ben, en je weet dan ook dat degenen rondom dit mee ondergaan, dat besef is niet zo leuk.
Toen m'n broer en vrouwtje naar huis waren, ging er me heel wat door het hoofd. Opluchting voor Kyran, maar ook twijfel : Ik had toch niet te veel gezaagd, hé? Hebben ze zich niet verveeld? Was ik vriendelijk genoeg? Wat zouden ze nu denken van mij?
Ja, I know, gek, maar 't is zo...
De naweeen blijven weer wat langer duren. Je moet er leren mee leven, maar 't gaat moelijker en moeilijker alles te aanvaarden. Je ziet het werk opstapelen omdat een ander het niet doet zoals jij dat wil, je voelt je schuldig over vanalles en nog wat, dat gom je niet zomaar weg. Want het blijft voor je neus hangen.
Het huis niet proper genoeg naar je zin, te weinig geduld met Kyran en anderen... Ik haat mezelf erom, ben ik dan een egoistisch kreng? Het lijkt alsof alles rond mij moet draaien, want ik ben degene die't verpest door ziek te zijn. Ik ben gewoon een knopje te vinden om op "af" te zetten als er iets is, maar deze keer lukt het me niet meer en dat maakt me kwaad. Op mezelf, ja, en dan gaat het humeur zakken natuurlijk!
Soms weet ik gewoon geen weg meer met mezelf, en kan ik niks verdragen. Eergisteren kon ik Kyrans stem niet meer verdragen, hij zwijgt geen seconde, en ik kon er die dag echt niet meer tegen. De hond snurkt, ook dat jaagt me de muren op...
Zetelliggen doet ne mens een beetje gek worden.
Troosten gaat niet meer zo goed. Eeten en drinken smaakt niet, daarmee jezelf sussen lukt dus ook niet. Tv word je gewoon beu, terwijl je anders nooit tijd genoeg hebt om films te bekijken die opgenomen zijn. Je bent doodmoe, geestelijk en fysiek, en slapen lukt gewoon niet. Niet moeilijk, als je een ganse dag lui in de zetel hangt...
Boos op mezelf... Waarom kan ik niet wat sterker zijn, waarom heb ik zo weinig kracht nu.
Ik probeer veel te praten met Kyran, waarom mama soms ziek is, of moe, waarom ze soms boos is... Waarom ik hem z'n vriendje Bubbles moet afnemen...
Hij begrijpt het ergens wel, maar in hun hoofdje binnen kijken kan je niet. Je kan maar hopen dat het hun niet "tekent" voor de rest van hun leventje... Je kan maar je best doen, en hopen dat dat genoeg is.
Gelukkig is een weekend maar 2 dagen, en gaat ie dolgraag naar school.
Ik ben ook blij als het maandag is, voor hem, dat hij kan ontladen en met andere dingen bezig zijn.
Het bezoekje van z'n peter heeft hem deugd gedaan. Mij eigenlijk ook, es een ander gezicht dan de dagelijkse gezichten die me komen helpen.
Het was leuk om het kleine ventje zo happy te zien. Hij vroeg 's avonds ook hoeveel keer hij nog moest slapen voor opa kwam en of hij dan mee mocht in de auto ipv van het schoolbusje.
Waar is m'n optimisme plots? Wordt dat ook aangetast door de chemo?
Pffff, die machteloosheid...
Nog efkes, denk ik dan, komaan, laat je kop nu niet hangen, je bent er bijna, nog efkes op de tanden bijten!!!
Hopelijk een betere vandaag. De laatste loodjes wegen het zwaarst, blijkbaar. De chemo werkt enorm op de emoties sinds de start van de "2e sessie van 3" Gisteren echt een dipje gehad, het duurt allemaal te lang nu, het ongeduld begint de kop op te steken. Je krijgt te veel tijd ook om te piekeren. Ik vlucht in spelletjes op de pc, 's avonds Tv... Maar ik weet als ik ga slapen dat het "kauwen" begint, en blijf elke dag langer naar de Tv gapen, langer stilte in m'n hoofd, langer "rust" Niet slim, want dan duurt het wakker liggen ook weer langer, sta je vermoeider op als de wekker afloopt om onze peuterbuper klaar te maken en te knuffelen. Ook voor het kleine ventje wordt het tijd dat alles erop zit, hij heeft z'n mama terug nodig full ops zoals ze zeggen. Ookal laat hij er weinig van merken, als mama zie je dat aan hen. Van rebeleren naar overdreven hangen of extra helpen... 't arme schaapke. Toch kan ik er niet elke dag even goed mee overweg, als de vermoeidheid toeslaat, of de pijn fysiek de kop op steekt... Ook mentaal begint het door te wegen nu. Het onbegrip, de plotselinge stilte en afstand - misschien wel bergijpelijk, maar daarom niet minder pijnlijk - van vrienden en familie. Ik probeer me op te peppen met de gedachte dat het nog maar een keertje is, en dan zit het erop, maar toch lukt het minder en minder. En dat is ergens wel pijnlijk dat toe te geven. Je wil jezelf sterk houden, je moet gewoon sterk zijn, misschien heb ik me te sterk gehouden bij de samenkomsten van familie voor verjaardagen, waardoor ze denken dat ik heb niet nodig heb. Niks is minder waar. Je hebt je vrienden en familie net nodig op de slechtste momenten, niet als alles weer wat beter gaat, of alles erop zit. Ik Ga soms wat hard tekeer, maar het zijn mijn gevoelens, en ze moeten er ergens uit om niet helemaal eronderdoor te gaan. Hopelijk gooi ik hiermee nog niet meer ruiten stuk, of erger, verbrand ik bruggen. Maar de ontgoocheling is soms zo groot... En daar kan geen mens tegenop, denk ik toch...
Gisteren de voorlaatste chemo gehad, nu nog maar eentje te gaan... Al sloeg het "vergif" direct toe : smaak weg vanaf de start van het infuus, mottigheid, moeheid en lusteloosheid staken al snel de kop op.
Misschien gaat het dan wel sneller voorbij dan vorige keren. Toen had ik altijd een dag of twee "respijt", maar sleepte alles ook langer aan. Al is er een lichtje in de tunnel in zicht : het is de voorlaatste, haleluja!!! De komende dagen ga ik dit waarschijnlijk dikwijls luidop zeggen tegen mezelf, want zoals iedereen weet : de laatste loodjes wegen het zwaarst.
Al ga ik aan bepaalde familieleden moeten expiliciet laten weten als het erop zit, aangezien ik zelden of van sommigen gewoon niks hoor, en die dus niks weten van het verloop...
Zo weet je ook meteen waar je staat, hé! Doorgaan en er je lessen uit trekken is mijn gedacht... En vooral de lessen niet veregeten.
Duidelijke boodschappen gekregen sinds alles begon : In de toekomst tellen er nog 2 : Kyran en mezelf. Verder doen met degenen die er waren in de moeilijke tijd, en de rest aandacht geven als ik daar es zin in heb... Met de nadruk op als wel te verstaan!
Ja, nu neem ik risico's: zoiets in mijn blog zetten. Maar waarom zou ik nog moeten zwijgen? Het is nu eenmaal de waarheid, en ja die kwetst misschien, maar het blijft wel de waarheid. Wie het schoentje past...trekke het aan!
Wel goed nieuws gekregen gisteren alvorens de chemo moest starten : Kyrans opa komt naar de grootouderdag!!! Ik was zoooooooooo blij dat ik het kleine ventje kon zeggen dat z'n opa kwam! Ook hij ziet ervan af dat hij zo weinig familie ziet, en voor hem vind ik dit supererg. Hij is pas 4, heeft geen papa, toch geen die hij ziet, geen grootouders van papa's kant dus ook, en moet mee met z'n mama door de kankerhel waar hij ook niet om heeft gevraagd.
Aangezien mama dan zelf niet veel auto kan rijden, ziet hij de familie nog minder dan voorheen, want velen gaan ervan uit dat single mama's meer tijd hebben dan koppels zonder kids... Neen, dus, wake up!!!
Als je bekijkt hoeveel tijd er nu reeds is gepaseerd, en dan beseft dat de bezoekjes waarschijnlijk uit morele verplichting gebeurd zijn enkel bij hospitalisatie, is het echt wel zielig.
Weet het, ik ben aan het ratelen, in de negatieve zin, maar het moet eruit, na al die tijd hopen dat er ergens een verandering zou komen, moet ik m'n hoofd erbij neerleggen dat dit niet komt. En dat is niet zo simpel, dus het moet eruit.
Sommigen beseffen niet heoveel pijn ze je doen door je te ontwijken, te negeren, en naar mijn gevoel zelfs "af te schrijven".
Ik heb besloten brieven te schrijven, aangezien het anders voor sommigen "nare gesprekken blijken" of andere zullen boos zijn en me de kans niet geven alles te vertellen zoals ik het wil. De meeste gesprekken blijken veel minder onaangenaam als ze achter mijn rug om kunnen gebeuren, en dat doet pijn. Je visje gooien om te ondervinden dat het direct toehapt, kwetst. En het moet eruit, het moet, want het vreet me kapot, en dat doet de ziekte en de chemo al, dus zij hebben het recht niet me nog slechter te laten voelen, zo simpel is het.
Ik mag er ook een paar bedanken, die me niet lieten hangen, die wel es een telefoontje, een bezoekje of hulp boden.
In de eerste plaatst Julien en Bruni, die massa's doen voor me. Daarnaast mijn "gouden" buren, die ook doen wat ze konden. Nous en Hans, Lotje en Koen die er ook altijd staan als dat moet. Dankzij hun ben ik erdoor geraakt tot nu toe. Isabelle, die me een onvergetelijke dag bezorgde terwijl ze me amper kende. Wim, die me leerde kennen via de pc... Micheline en Christine, lotgenootjes die me veel tips en info gaven en bemoedigende woorden. Tante Kris, die elke week belt om te horen hoe het gaat. Dit is het melden meer dan waard. Een dikke bedankt voor iedereen die er tot nu toe was en is voor me!!!
Nog even doorbijten... En dan : psycholoog om alle opgekropte woede te leren verwerken??? Lol
Ondertussen ben ik ook gestart met sport voor kankerpatienten en ga ik 19 oktober alle senioren gaan vergezellen die de 6 volksdanslessen gaan volgen vanaf dan... Hihi, mijn ziekte is er ook een voor 60-plussers, dus waarom niet, hé!!!! Fun verzekerd, en dat kan een mens gebruiken in deze omstandigheden, niet???
Nog een kleine week en chemo nummer 6 komt eraan. Door de aansleep van de vorige heb ik nu amper een week om 't een en 't ander in orde te krijgen. Bankkaart gaan zoeken in de bank waar ik hem heb laten inslikken, en gelukkig direct terug gekregen, ongeblokkeerd, een dikke opluchting. Papperassen weer wat verzameld en opgestuurd naar juiste instanties om de centen terug te krijgen. Bezoek gebracht aan de notaris om het testament op pootjes te krijgen... Ne mens moet toch aan veel denken, en als dat geheugen niet meer mee wil door de chemo heb je een notaboekje nodig om alles, tot het kleinste detail op te schrijven zodat je niks vergeet!
Ook van de moment gebruik gemaakt nog es lekker zelf boodschappen te gaan doen met wat hulp mee.
Schoon kussentjes gekocht voor in de zetel, een nieuw dekbed om de koude te doorstaan in ons ongeisoleerd huis zonder verwarming boven...
Het bezoek van kinderzorg waar ik al even op wachtte is eindelijk geweest en heeft ferm deugd gedaan. Je vraagt je dikwijls af als je goed bezig bent, want naast de reacties van Kyran op het ziek zijn, heeft hij ook z'n leeftijd van 4, een echte puberpeuter nu, dus twijfel je soms hoe je dat moet aanpakken in onze situatie. Het gesprek met de verantwoordelijke heeft me een bevestiging gegeven en wat tips. Er te kunnen open over praten met iemand met ervaring en begrip deed me echt deugd. Ik was goed bezig, eindelijk wat bevestiging van buitenaf...
Als je er alleen voor staat kan je daar weinig over spreken zonder de nodige commentaar van anderen die je dan weer doet twijfelen en onzeker maakt!
Weer een piekertje minder... :)
Vandaag gaat ie naar de opvang, even rust inlassen voor volgende week! ;)
Straks even naar de ons woensdagmarktje, efkes buiten en onder de mensen komen.
En dan verder aftellen naar de voorlaatste chemo... Oefti!!!
