Eens de chemo wat wegeebd, genieten we volle bak van alles wat in onze richting komt. Ik voelde me goed genoeg om nog es in de auto te kunnen stappen, en wou perse mijn grootouders en tanteke nog es zien, dus we stapten de auto in en een uurtje later waren we in Sijsele, om een paar oude mensjes heel gelukkig te maken met ons bezoekje, daarvoor alleen al zou je het doen. Gezichten die superblij zijn je nog eens te zien. Al schrok ik wel hoe hard dat kleine uurtje in mijn lijf kroop. En natuurlijk voor een keer je in de streek bent, plan je zoveel mogelijk bezoekjes... Broers nieuw huisje gaan bekijken, Kyrans opa en oma een bezoekje brengen, met zus es afspreken... Voor je't weet is't weekend om, en de batterijen plat... Off course! Dan weer de auto in voor een uurtje, en pompaf thuiskomen. Wel met volle genot! Ik was blij m'n grootouders en tanteke nog es gezien te hebben, nu ze veel beter zijn dan ik hen de laatste keer zag. Het gaf een goed en gerust gevoel. Met nog een chemo in vooruitzicht, en de operatie die nadert, had ik er geen enkel idee van wanneer ik nog es terug zou raken.
Kyran had zichzelf voorgenomen niet meer met 4 wieltjes te rijden, en wou per se de wieltjes van z'n fiets eraf. M'n grootvader werkt normaal de zondag niet, maar voor Kyran kon hij't niet laten. Groot was mijn verbazing toen dat kleine ventje vastberaden op z'n fietsje stapte en vertrok!!! En dan had ik natuurlijk geen fototoestel bij, typisch... Zo'n doorzettingsvermogen om alleen te rijden, met vallen en direct weer opstaan : Ik was apetrots op m'n kleine oogappel!!!
Bezoek aan chirurg, gesprek met anesthesist... 17 Juni
Dat moest eigenlijk doorgaan dinsdag 15 juni, maar door alle bekommernissen was madam dat toch wel ... vergeten!!! Snel een telefoontje naar de dienst gedaan, en gelukkig geen probleem, een nieuwe afspraak op de 17e... Oefti!!!
Met een kelin hartje, en daardoor bijna te laat, op weg.
Eerste gesprek is met de chirurg : hij nam alles nog eerst even door, om dan de datum te plannen en uitleg te geven over wat me staat te wachten. Op 4 augustus wordt een debulkingoperatie gepland, opname 3 augustus en verblijf van zeker 2, maar eerder 3 weken. Damned!!! Mijn zusje trouwt de 14e... Of ik kan gaan??? Meisje, toch, dit gaat hier niet over een keizersnede of zo, maar een zware operatie!! Of ik mss dan voor een dagje wegkan uit het ziekenhuis? Geen beloftes, meer neen dan ja, eerlijk gezegd... De tranen springen me deze keer wel in de ogen : daar keek ik zoooooooooo naar uit!!! Waar de trouw doorgaat? In leuven... Meisje, vergeet het maar!!! Efkes slikken, dit kan toch niet? En uitstellen???
Telefoon naar oncoloog : het kan, met een extra beurt chemo. Maar de chirurg krabt zich in het haar en vraagt me dat niet te doen. Er is de mogelijkheid om te verplaatsen naar de 16e, maar dan heeft hij z'n "beste helper" niet voor de operatie, hij is in verlof. Uitstel sta ik ook niet echt achter, niet alleen omdat dat smerig beestje dan verder kan broeden, maar ook omdat ik dan tegen 1 september nog niet thuis ben... Uiteindelijk ga ik op z'n vraag in, en blijft de planning. Toch vraag ik nog even als er echt geen kans zou zijn dat ik daar raak, dat ik een "taaie" ben en snel herstel. Onmogelijk was het niet, klonk zijn antwoord, maar hoop er aub niet te veel op... Maar we doen alles wat we kunnen om je daar te krijgen.
Het is alweer afwachten... Sorry, zusje, ik hoop echt erbij te zijn!!!
Daarne gaan inschrijven voor opname, met aansluitend een gesprek met de anesthesist. Nog een geluk want die omschrijft nog beter wat me te wachten staat. Aangezien ik nog geen enkele keer op intensieve ben beland, schrik ik ervan dat hij me verteld 3 tot 5 dagen op intensieve te moeten blijven. Oeps, daar had ik dus nooit aan gedacht!
Niet zonder fouten, hun beloftes op hun website en welkomstbrochure kunnen ze herschrijven, want ze maken de mensen iets wijs!!!
Ok het eten is niet om over naar huis te schrijven : smaak is zoek, aardappelen neem je beter niet als je geen vishengel bij je hebt om ze uit het sop te vissen en voor wie graag groenten eet : Wie zoekt die vind!!! Voor een ziekenhuis vind ik wel dat ze qua voeding toch wel de algemeen bekende voedingsschaal kunnen toepassen. De groenten zijn blijkbaar te duur, en het weinige dat je krijgt, lijkt dan nog op afval. Bloemkoolstammetjes ipv bloemkoolroosjes o.a. Ik zocht mijn toevlucht in de kantine om wat toespijs te kopen die eetbaar was, en belde familie en vrienden om groenten en fruit mee te brengen. :)
Je verwacht van een ziekenhuis toch een gezonde voeding, of ben ik verkeerd???
Daarnaast laten ze doorschijnen in hun brochure dat op elke kamer een koelkastje is voorzien, en als je er eentje extra il, je 1,59 euro per dag moet betalen. Allereerst geen koelkastjes op de kamer, en als je er eentje vraagt : geen beschikbaar???
Zo zie je maar : Ook ziekehuizen kijken naar je stand, naar de centen die binnenkomen, en zijn even corrupt als de staat en maatschappij zelf!!!
Alweer een leuk weekend!
Zaterdagmorgen staat de wekker, want we gaan shoppen! Kyran, mama en meter Nous gaan een mooie pruik gaan uitpluizen, nog geen idee welke behalve de kleur : zo ros mogelijk! Kyran was wat lastig in de winkel, het kleine venje moet telkens opnieuw veranderingen doormaken, en dat ligt hem moeilijk, hij is er heel gevoelig aan. Goed oppassen hoe we het aanpakken is de boodschap...
Eens thuis met de pruik, kom ik op het idee hem het makkelijker te doen aanvaarden door hem de (dure) haartjes es te laten passen, en er foto's van te nemen. Het neemt inderdaad een deel van z'n angst en onrust weg, en het ijs tussen Kyran en de pruik is gebroken.
De dag zit er voor ons nog helemaal niet op, want deze avond gaan we kip en frietjes gaan eten op een festijn van DOVO motorun.
Dus gaan we snel nog een middagdutje doen, zodat we er alletwee tegen kunnen.
Goed uitgerust kunnen we ertegenaan!
Kyran eet heel flink, en mama ook, zonder klevers gaat dat stukken beter! ;)
We zien heel wat leuke mensen en collega's terug, en Kyran krijgt zelfs een fotosessie op een echte Harley!!! Keisjiek, gewoon!
We genieten volle bak, en zelfs al is het laat als we thuiskomen, we nemen ons nog een dessertje : Kyran een sorbetje van limoen en passie, mama een halve meloen, zalig!!!
Heel laat gaan we slapen, zonder wekker, en gsm af... En mama hoeft niet te gaan stemmen, dus niks verplichtingen 's morgens... Niets is leuker!
We genieten met volle teugen van "ons" weekend, want maandag is't weer school...
Maar ook de zondag heeft nog een leuke uitstap in petto : Een doop in de familie, dus om 17u gaan we weer genieten van mensen, en van lekker eten natuurlijk!!!
Van de chemo, buiten de pijnaanvallen, weinig last. de infusen geven ook geen extra last, behalve misschien de vermoeidheid, maar die is er bij alles eigenlijk van de partij. Eens de chemo start, ben je zelfs tijdens je "goeie momenten" geen sterk man meer... dat is wat aanpassen als je geen "zittend gat" hebt zoals we zeggen in't West- Vlaams.
Maar die pillen! Een ganse box ondertussen, waar je als je de een neemt, een ander moet nemen voor bijwerkingen, en dan weer een ander voor die bijwerkingen, en dan weer... Een cirkeltje rond aan pillerij dus!!!
De ergste zijn blijkbaar de pijnstillende klevers, familie van morfineklevers, die zorgen voor misselijkheid, nachtmerries, overgeven... Thuis hield ik het nog een paar dagen vol ze aan te laten, maar werd het snel beu, en nam het risico eerst met een halve rond te lopen, en de dag erna al de hele sticker weg te bannen.
Ik was het misselijk zijn beu, en alles wat erbij kwam.
Zelfs na het verwijderen van de halve klever, bleef ik nog de ganse dag ziek en misselijk. Pas tegen de avond werd ik beter, een beetje terug "mezelf" in de mate van het mogelijke...
De dag erna "geen" misselijkheid meer, de helft minder vermoeid, en niet meer overgeven : Wat een verademing!!!
Zoals een lotgenootje tegen me zei via FB : We kenne ons eigen lijf nog steeds beter dan de dokters... En gelijk heeft ze!!!
Woensdagmorgen sta ik op met barstende hoofdpijn en pijn in het bekken, felle pijn. Dacht in mezelf, een beetje verlies heb je altijd, nu efkes tanden bijten! Bij't slapen gaan dacht ik "morgen is't over' Niks was minder waar, na een heel korte nachtrust, met draaien, keren, nachtmerries, slapen en wakker worden was de pijn er nog steeds. Gedurende de dag werd die erger. Om 16u 10 komt het busje van school met m'n hartediefje. Ik merkte dat't echt niet ging van de pijn, en belde een collega, steun en toeverlaat, en z'n vrouw op. Ze stonden hier zo snel ze konden. Hij zei "spoed binnen", de dokter wou zelfs niet komen (verrassing ;) ) Maar toen ik naar de auto wou gaan, draaide ik weg van de pijn. Dus ambulance ipv auto, ze vetrouwden het niet om me met de auto te brengen. Ziekenhuis binnen, alweer... bah!
De pijn was echt niet normaal, dus wel beter voor Kyran zo, troostte ik mezelf. In spoed wisten ze geen weg met de kaart van de verzekering, lieten ze me ellelange tijd wachten op een dokter, en stuurden ze mij naar't verkeerde verdiep. Een helnacht begon. Mijn kamergenootje snurkte van hier tot ginder, en als ze wakker was, stopte ze niet met klagen en zagen...Ja, ik had het alweer goed gemikt! Ook de verpleging hier was een nachtmerrie op zich, onvriendelijk, en ook niet van de slimste. Toen 's morgens de pijnstilling was leegelopen, vonden ze het niet nodig die te vervangen. Ik wist wat er ging komen, niemand voelt z'n lijf beter aan dan een patient! Op de bel geduwd, en hen gewaarschuwd dat de pijn aan het terugkeren was, toen er EINDELIJK iemand opdaagde, zei die "efkes gaan kijken" om niet meer terug te keren. Zo 4 keer, om het uur ongeveer, na elkaar... De pijn kwam gestadig terug, en tegen de laatste zei ik "wacht niet tot alles terug is, het is niet te houden dan! " Wat ze dus wel deden. Het middageten kon ik lekker laten staan, om wat te liggen kreperen in de plaats van te eten...
Nog steeds leken ze het niet te vatten : namen ze het nu niet aux serieux of wat???
Ik besloot te zagen om mijn oncoloog te zien. Dit kon niet, ik wou hier weg, en snel!!! Want ondanks de pijn bleef m'n kamergenootje maar doordrammen, en ik kon het niet aanhoren dat moment. Ik wou terug naar "mijn verdiep" met "mijn verpleging" waar het aangenamer was en waar ze deden wat ze moesten.
Het excuus daar was "personeelsgebrek", en dat wreven ze constant in de neus, bij elke kans dat ze kregen. Op "mijn verdiep" hadden ze evengoed dat probleem, maar ze deden hun werk zoals 't hoorde!
Pas om 21u 30 's avonds kwam de dokter, na urenlang aftellen en vechten tegen de slaap, want ik was doodmoe. Ik zei hem dat ik het af zou trappen als hij me niet naar het 1e kreeg, want dat de houding van dokters en verpleging ongehoord was.
Gelukkig kon ik dan de zaterdagmorgen verhuizen naar m'n vertrouwde verdiepje, met de vertrouwde verpleging...
Een zucht van verlichting!!!
Deze week dacht ik er ergens aan dat het allemaal eigenlijk veel erger kan... Wij, C-vriendjes, weten ongeveer wat er komt, krijgen tijd... Tijd om zaken te regelen die moeten geregeld worden, tijd om elke dag met beide handen aan te pakken, tijd om te genieten van elke dag, elk mooi moment ( hoe klein ook ),van elkaar... We kunnen nog plannen in de mate van het mogelijke...
In mijn geval is dat meer tijd voor mezelf, wat ik door omstandigheden in mijn leven heel weinig heb gehad. Meer tijd met mijn zoontje : Nu ik niet moet werken, kan hij een uur langer opblijven, want hij kan een uur langer slapen. We kunnen meer samen doen, want ook de woensdagmiddag kan hij naar huis komen. Aangezien mama meer rust, kan er ook meer gepland worden in de goeie momenten...
Dit is een gift die ik niet zou hebben mocht er mij iets drastischer overkomen...
Want het kan nog erger : de fietser die van de weg gemaaid wordt, de motard die overhoop gereden wordt, een gezond iemand die plots door hartaanval of hartaderbreuk uit z'n leven wordt weggehaald... Die hebben niet wat wij nog hebben, van hen wordt de stekker zonder enige waarschuwing uitgetrokken, geen afscheid, niks...
Wij kunnen dat wel!!! We krijgen de kans om te vechten, de kans om het zelfs te winnen... En zelfs als we verliezen, hebben we nog heel wat gewonnen, niet??? Dat moeten we in dank aannemen, vind ik!
De zenuwen konden worden ontweken door het weekendje vol aangename momenten, veel tijd voor zenuwen liet ik niet toe. Maar bij het opstaan was m'n polsslag toch wel wat hoger dan normaal vermoed ik!
Kyran vertrekt met het busje naar school, en zo'n 5 minuutjes later staat mama's taxi aan de deur, een collega brengt me naar "mijn bestemming" van de dag...
Weer een heel klein hartje, en toch wel wat nerveus, stap ik het ziekenhuis binnen, eigenlijk nog niet wetend wat me te wachten staat.
Gewapend met wat infoboekjes en een dikke leesboek tegen de verveling stap ik nieuwsgierig het 5e verdiep binnen.Na even wachten wordt ik in een kamertje per 2 gezet, als gezelschap een Russisch vrouwtje, praten zal er ook niet in zitten dus! ;)
Maar naast m'n wapens, is er gelukkig ook nog de TV...
Alles verloopt heel vlot, en wachttijd op het preparaat is er niet omdat het een eerste keer is.
Verveling krijgt ook geen kans, een bezoekje van de psychologe, telefoontjes, sms, wat lezen, TV kijken...
Ook m'n oncoloog komt speciaal langs tijdens de behandeling, zodat ik op tijd kan zijn om Kyran op te vangen na schhol. Allemaal kleine details die je geruststellen.
Hij slaagt er ook in de chirurg naar de kamer te laten komen, waardoor ik direct weet wat me te wachten staat bij volgende operatie... De planning valt heel goed mee wat opvang betreft voor Kyran, maar overlapt de trouw van mijn zus... Hoe gaan we hier dan een mouw aanpassen??? Daar wil ik echt wel bij zijn!!!!
Voor Kyran en mezelf hield ik het weekend nog lekker voor ons, jammer dat het weer ons niet wou steunen. Maar ook daar trokken we ons niks van aan. Lekker samen gaan slapen, na "sterren op de dansvloer- finale", uitslapen zonder wekker :) Genieten volle bak dus...
De zaterdag naar Kyrans favoriete boer, kaas halen, boter, chocomousjes, wafeltjes vers gebakken van de boerin... Ook een bezoekje weer aan alle diertjes zoals gewoonte ontbrak er niet aan. Wel vroeger thuis dan voorzien, want de regen trekt een grodijn over de dag. Er wacht ons 's avonds dan nog een bezoekje, die bbq/grill heeft voorzien, en ook hier kan de regen niet tussen, lang leve de electriciteit! :p
De zondag is't wat vroeger opstaan, want er wacht ons een ontbijtbuffet voor... Kom op tegen kanker! Dat ik ondertussen ook in de rij behoeftigen aan steun zou staan, wist ik toen ik de kaartjes kocht nog niet... Na een gezelig en lekker ontbijtje thuis nog even relaxen. Na de middag richting paardemelkerij. Gewoonweg zaaaaaalig!!!
Zelfs ik had geen zin de paardjes achter te laten om terug naar huis te gaan. We kochten paardemelk, dronken iets in hun cafetaria, en mochten mee de paardjes gaan melken. Een van de Friezen kwam letterlijk knuffelen, dat geeft zo'n apart gevoel, onbeschrijfbaar!
Met heel veel tegenzin druipten we af naar huis, waar we dan troost hebben gezocht in een lekker warm badje, met een "onderwaterbadkamer" als gevolg. Een zalig weekendje ter voorbereiding van de lange treinreis met het boemeltreintje...
Met een miniscuul klein hartje, en heel wat meer schrik deze keer, op weg naar het hospitaal...De angst wordt er niet beter op als ik dan nog bijna een uur moet zitten wachten omdat de stomatoloog z'n uren overschrijdt... Uiteindelijk kan ik binnen. Ik stop hem in z'n woordenvloed van wat IK moet doen, om de varegn te stellen die me op de lever liggen, want hij vraagt niks over de vorige keer. De artsen mogen van mijn part verdienen wat ze willen, maar moeten daarbij hun verantwoordelijkheden opnemen zolas het hoort, EN de patienten inlichten en opvolgen!!! Da's tegenwoordig een bijkomstigheid in onze "fabrieksmaatschappij". Ik vuur m'n vragen op hem af, dwingend tot antwoord, geen kans gevend tot ontwijken.
Dat mijn kin nog slaapt zou aan een gevoelige zenuw liggen die heel veel tijd nodig heeft om te herstellen, en vitamine B bijnemen zou moeten helpen??? Pffff.... dat hij maar niet denkt dat hij met een kluitje het reit gaat insturen!
Een beter nieuwsje is dat aan de linkse kant de tand nog kan worden gered, en dat ze de onsteking vanonder de tand kunnen wegsnijden.
Deze keer leg ik er ijs op van't moment ik thuiskom, en de zwelling wordt niet zo groot, maar kleurt wel weer wat regenboogachtig...
Mijn kin? Wel, die slaapt nu helemaal...
Ondanks het optimisme komen er toch heel wat kopzorgen boven. Vrienden en kenissen stellen vragen, je doet wat research, en dan gaat het piekermolentje draaien. Realisme is verplicht, ondanks het optimisme moet je de voetjes op de grond houden. En het feit dat dees beestje een beest is geworden, en heel agressief is, en zijn stempel overal in mijn lijf gaat zetten, is de prognose niet al te schitterend, om niet te zeggen negatief...
En dan begin je te denken : Wat als ik dit nu niet klein krijg, of het gevecht te zwaar wordt dat mijn geest het wel aankan, maar mijn lichaam te zwak is/wordt en het begeeft?
Wat met Kyran... De eeuwige pieker eigenlijk. Mijn leven draait rond hem, en dit is nu - voor zover mogelijk - nog meer zo...
Wat als ik tijdens het vechten niet in staat ben voor hem te zorgen zoals 't moet, geen energie genoeg heb, of kracht tekort schiet...
Wat als het verkeerd afloopt? Onze situatie is nu eenmaal ferm ingewikkeld wat Kyrans vader betreft...
Hou ik het financieel vol?
En Kyran... dat houdt me het meeste bezig, hoe gaat hij dit overleven, welke sporen gaat hij hiervan dragen, gaat hij dit aankunnen, klein als hij is, net 4 geworden zondag...
Zucht...
En toch moeten we, en gaan we erdoor. Het beest kreeg geen invitatie, is niet welkom, en mag asap z'n valiezen pakken wat mij betreft.
Nu is't vertrouwen toch wel weg in die mannen...
Na meer dan een week is de zwelling wel bijna verdwenen, maar nog niet helemaal. Wat niet is verdwenen, is dat mijn halve kin en lip nog steeds verdoofd zijn en ook mijn tandvlees staat nog gezwollen. Vrijdag wordt ik verondersteld terug te gaan, er moet er nog eentje uit aan de andere kant. Hoe zal ik dan nog moeten eten? Ik knabbel nu nog alles aan een kant... En MOET gewicht bijkomen, dat ik toch minstens een beetje reserve krijg voor "het gevecht". Met de 48 kilootjes die ik nu weeg, heb ik er dus amper, en dat houdt me wakker. Eerstvolgende vraag aan oncoloog zal zijn hoe ik gewicht kan bijnemen voor de komende behandeling. Maandag is het zover, de eerste chemo... Maar eerst morgen nog doorspartelen...
Eergisteren had ik m'n eerste contact met de stomatoloog, daar zag ik pas tegenop!!! Blijkbaar was dit enkel een eerste afspraak, om een foto te nemen van het gebit en te kijken wat er moest gebeuren alvorens de chemo kon worden gestart. Kostprijsje voor de 10 minuten : 67 euro... Slik???
Er werd me verteld dat er 4 tanden moesten verdwijnen, omdat ze een risico vormden voor bijkomende problemen bij de komende chemobehandeling.
Gisteren werden de eerste 3, alle 3 op een rij aan de rechts kant, verwijderd. wat een slachting!!!
Ik kreeg een papiertje mee om te lezen, wat natuurlijk te laat gebeurde, aangezien er thuis een peuter op me zat te wachten die alle aandacht eiste.
Het is tegenwoordig dus te veel te vermelden aan de patient bij het thuiskomen ijs op de wang te leggen om het zwellen tegen te gaan.
Dit kreeg ik pas te lezen na het instoppen van mijn hartedief, en het beantwoorden van een-te- lange telefoon...
Resultaat : een wang als een , supersexy!
Deze morgen was die dan nog dubbel zo dik, ik ga de stoma moeten bedanken voor de verwittiging!
O wee als die zwelling tegen zaterdag de valiezen niet heeft gepakt!
Zaterdag doet mijn metekindje haar Plechtige Communie, en ik hoop op die dagnog heel wat mooie foto's met haar, Kyran en mezelf te kunnen versieren alvorens ik een pruik moet dragen...
Na het horen van het nieuws viel er echt, raar maar waar, een pak van mijn schouders. Ik wist waar ik aan toe was, wat ik kon verwachten... Alhoewel : er zullen veel zaken volgen waar ik absoluut nog geen weet van heb. Maar dan nemen we die onder handen eens ze zich voordoen. Woensdag 28 april kon ik -eindelijk - naar huis, mijn eigen plaatsje, en zusje zou onze Kyran 's avonds naar huis brengen. Ik kon niet wachten, en telde echt de uren af.
Ik was vastbesloten : Dit is geen taboe, dit beestje gaat hier niet blijven, dit gaat eruit!
Geen tijd voor zelfbeklag, levert niks op, geen zin in medelijden, helpt je niks vooruit. Knop op nul en gaan, zonder nadenken.
Heel klaar vooruit kijken : wat in het beste gavel, wat in het ergste, want jezelf sprookjes wijsmaken met een kanker fase 3 heeft absoluut geen zin.
Doorzettingsvermogen en realisme moeten me nu sterken.
Al voor ik thuiskwam had ik besloten iedereen in mijn omgeving, zowel familie, vrienden en werkcollega's de waarheid te vertellen, zonder bloempjes, die vind je enkel in je tuin...
Door mijn beroep zijn er veel mensen waar ik nog een band mee heb ondanks het weinige contact, dus ook die bracht ik op de hoogte. De mallemolen van de roddels kan namelijk veel misverstanden en verkeerde verhalen de wereld in sturen.
Een deel verwittigde ik telefonisch, anderen via FB, nog anderen via email.
Ik was opgelucht thuis te komen, terug in eigen omgeving, bij alle diertjes en met m'n oogappel straks terug in m'n armen.
Vanaf nu zouden we ervoor gaan, kop omhoog en het leven verder laten lopen op een zo normaal mogelijke manier.
Aangezien ik zo weinig had kunnen eten in het hospitaal, verlangde ik naar lekker eten en was vastbesloten zoveel mogelijk lekkers klaar te maken voordat het eventuele smaakverlies zou toeslaan...
Wat vertel je aan een kind van net nog geen 4 in zo'n situatie???
In mijn geval moet ik mijn zoontje geen vehaaltjes wijsmaken. Zo'n kind voelt aan dat er iets fout zit, en hij heeft ogen en oren die niet in z'n broekzakje zitten.
Gelukkig heb ik Kyran tot nu toe alles verteld in zijn eigen taaltje, de bloedprikjes, de scan, de darmspoeling...Al wist ik zelf niet wat er op komst was.
Hij maakte het allemaal mee, en telkens heb ik hem in de mate van het mogelijke verteld wat er gebeurde, zou gebeuren en gebeurd was.
Voor de bloedprikjes vertelde ik hem dat de dokter de vitamientjes in mama's bloed moest controleren, bij de eerste bloedprik was hij nl. mee naar de dokter.
Toen ik naar de scan moest, en geen opvang had voor 't kleine ventje, had ik geen andere keus hem mee te nemen, en ook daar kreeg hij een uitleg. Hier zou de dokter kijken als de slechte vitamientjes in mama's buik zaten.
Na een volgend labo, toen de dokter onverwacht aanbelde, heb ik hem verteld dat er stoute vitamientjes in mama's buik zaten en dat de dokter die gelukkig had gevonden.
Voor de operatie vertelde ik hem dat de specialist-dokter een gaatje in mama's buik zou maken en de stoute vitamientjes uithalen.
Het amre ventje deed zo zijn best, en herhaalde dikwijls wat ik hem had verteld, vermoedelijk om het te laten doordringen, en verwerken.
Voor de operatie moest heel wat geregeld worden : Waar ging hij naartoe, voor hoelang??? Uiteindelijk ging ie naar opa, een uur rijden af van de kliniek. Maar voor hem was het leuk dat hij daar naar een nieuwe school kon, en nieuwe vriendjes kon maken.
Hij ging er - gelukkig - heel graag en stelde het goed. Hij mocht zelfs in de 2e kleuterklas, waar hij heel fier op was.
Het eerste bezoekje in het ziekenhuis verliep tamelijk vlot, hij was onverwacht meegekomen met z'n peter. Pas toen hij besefte aan de uitgang dat hij moest afscheid nemen van mama kwam een huilbui, hij wou mij niet loslaten en ik moest hard op de tanden bijten niet ook te beginnen huilen.
Daarvoor wachtte ik tot hij de hoek om was, man, dat was hard!!!
De zondag, moederdag, kwam hij opnieuw mee, met opa, en kwam fier binnen met z'n zelfgemaakte doosje gevuld met zelfgemaakte pralines voor mama. Maar deze keer wist hij wat hem te wachten stond, en kon hij amper praten tegen mij zonder dat er traantjes in z'n oogjes opwelden en z'n lipje begon te trillen. En dat probeerde hij voor mij weg te steken... Zo'n klein manneke, die tgo zijn mama zicht sterk probeert te houden, kon er bij mij niet in. Zelf had ik het daar ook heel moelijk mee. Telkens opnieuw vroeg hij aan opa wanneer ze vertrokken, niet omdat hij weg wou - normaal is dat de reden - maar deze keer omdat hij wou weten hoeveel tijd hij nog had, om te horen dat ze net nog niet weggingen.
Nu begon het aanklampen al vroeger, op weg naar de uitgang kreeg hij het moeilijk en mijn hand werd bijna platgeknepen.
En nog voor we aan de hoofduitgang waren , hing ie rond mijn nek, niet van plan nog te lossen. Ergens voelde ik me schuldig dat dit kleine ventje dit moest meemaken en doorstaan en voelde ik me egoistisch hem te willen zien. Ik had er niet bij stilgestaan wat het hem zou aandoen en was geschrokken.
Ik kon de ganse situatie aan, ik ben goot genoeg, maar een woede welde in mij op als ik aan Kyran dacht. Amper 4, dit kleintje verdient dit niet!!!
Op zo'n leeftijd heb je een gezonde mama nodig, die met je kan spelen, die je kan opvoeden en een leven geven die de moeite waard is... Damned!!!
Dinsdagmorgen 11 mei : De hoofdverpleegkudige, tegen wie ik mijn beklag had gedaan dat ik nog steeds van niks afwist, kwam de kamer in.
Ze had de maandag de ganse dag geprobeerd de oncoloog te pakken te krijgen, en nu mocht ik direct - het was amper 8u - naar hem voor een gesprek.
Eindelijk de waarheid!!!
Hij vertelde me dat ik een van de 4 soorten eierstokkanker had die heel zeldzaam was, en eigenlijk pas voorkwam bij 50 plussers, zelfs eerder 55-60 jaar.
Volgens hem zweeg de gyn omdat hij te geschrokken was bij die ontdekking, maar hij vond het toch raar dat hij dan de baarmoeder ook niet direct had verwijderd.
Dat er chemo zou worden gestart, een kuur van 3 met telkens 3 weken tussen, gevolgd door herevaluatie, een nieuwe operatie en een volgende chemokuur van 3 reeksen.
De kanker zat reeds in fase 3, wat typisch is voor deze soort.
Ik zou ook met zekerheid mijn haar verliezen.
Door de aanval van de vorige nacht was ik echt nuchter en klaar en antwoordde dat dat het minste was, want dat ik me niet graag schoor.
Hij schrok van het antwoord en maakte me duidelijk dat ik ook een pruik zou moeten dragen, of een bandana. Lachend antwoordde ik dat ik elk kleurtje van de regeboog zou kopen en spelen ermee.
Alweer geschrokken vroeg ie welk beroep ik deed.
Toen ik antwoorde dat ik militair ambulancier was bij DOVO ( De ontmijningsdienst ) kwam er droog uit "dat verklaard alles".
Een heleboel uitleg volgde nog, en toen ik buitenstapte kreeg ik raar maar waar een gevoel van echt opluchting, ondaks alle slechte nieuws.
Ik wist eindelijk waar ik aan toe was, meer had ik niet nodig : nu kon ik me wapenen...
Na de dagen van roes, wist ik welk uur de gyn ongeveer binnenwandelde elke morgen. En elke morgen zat ik vol ongeduld te wachten op de waarheid. En telkens opnieuw bleven de vragen onbeantwoord.
Moordend, gewoonweg moordend.
De vragen stapelden zich op, en toen hij de maandag nog zweeg ben ik uit m'n sloffen gesprongen, en hem gezegd dat hij geen stap uit de deur zette voor ik wist wat er aan de hand was.
Ik mocht naar huis volgens hem, terwijl ik nog crepeerde van de pijn, en helemaal nog niets wist!!!
Ik geloofde mijn eigen oren niet.
Toen ik bleef pushen zei ie uiteindelijk dat er met chemo moest worden gestart. Een bruter manier om te zeggen dat je kanker hebt bestaat er niet denk ik.
Nog niet klaar om naar huis te gaan, maakte ik hem duidelijk dat ik alles wou weten, maar hij bleef rond de pot draaien en ik kreeg nog steeds geen duidelijk antwoord.
Doordat ik Kyran zo miste, vol vragen zat zonder antwoorden, en me helemaal niet thuisvoelde in een ziekenhuis met een " zaag - en klaag" oudje als gezelschap, kreeg ik dan ook 's avonds een oncontroleerbare huilbui.
Ik had het ventje onverwacht gezien de zaterdag en de zondag op bezoek gehad voor moederdag, en z'n huilbui toen ie naar huis moest had ik in bijna 4 jaar nog nooit meegemaakt, zoiets doet pijn en knaagt aan je, enkel een echte mama snapt zoiets.
Elke avond kreeg ik hem aan de lijn om slaapwel te wensen, en zowel hij als ik waren het gewoon. De zaterdag vond mijn pa dat niet nodig, en de zondag ook niet, omdat ik hem had gezien, maar ook de maandag zat ik te wachten bij een telefoon die zweeg...
Ik was kwaad op m'n vader, omdat hij niet snapte wat ons dat aanrichtte, en niet wou inzien dat wij een band hebben dat ik als kind nooit heb gekend thuis.
Ik nam m'n inslaappilletje ( na het te groot aantal slapeloze nachten ) en wou de ogen dichtdoen.
Telkens opnieuw zag ik mijn zoontjes gezicht voor ogen. Ik kreeg plots geen lucht meer, een benauwd gevoel op de borst en een opkomende huilbui die niet te stoppen was.
Om m'n "zaagje" niet wakker te maken, vluchtte ik naar de gang, in de hoop ergens een plaatsje te vinden om uit te huilen en tot rust te komen.
Maar het hielp niet, en gelukkig had Mieke, van de nachtverpleging mij zien gaan lopen en kwam ze me achterna.
Ze kwamen met 3 met me mee en brachten me naar een ontspanningsplaatsje om me te kalmeren. Maar ook dat had weinig effect, ik kon enkel aan Kyran denken. Het manneke is amper 4, heeft een "afwezige" papa die hij nog nooit zag, wat moest er nu met hem gebeuren???
Na wat inpraten, en een kalmeermiddel werd ik wat kalmer, de verpleging bracht me naar de kamer, bleef tot ik sliep, en controleerde mij daarna elk uur. Bij deze : bedankt, lieve mensen, nog een verpleging met een hart!!!
Gepakt en gezakt, met heel veel tegenzin stapte ik het hospitaal binnen. Pas de derde keer in mijn leven, maar de eerste keer gepland. De vorige, appendix en keizersnede met placentaloslating, gingen via spoed in militaire ambulance. Toch een groot verschil als't gepland is. Ik had me vast voorgenomen te stoppen met roken, aangezien ik aan m'n bed ging gekluisterd zijn voor een paar dagen.
Ik kwam terecht op een kamer bij een dametje van 83, die heel goed met zagen overweg kon, alweer 't grote lot gewonnen.
Die nacht kwam van slapen weinig in huis, maar 's morgens om ging ik om 7u al richting operatiezaal.
Daarna leefde ik enkele dagen in een roes : slapen, wakker, slapen, wakker... Geen besef meer van tijd noch uur...
26 april stapte ik het hospitaal binnen, samen met een collega, voor de pre-operatieve inschrijving en kreeg ik een reeks papieren die moesten worden ingevuld. Alles netjes ingevuld gaf ik het af, en zag elk direct na het aanvullend gesprek naar huis vertrekken.
Rara, wie kon niet vertrekken???
Er bleek een probleem te zijn met mijn bloed. Op mijn papier had ik nl. bij bloedziekten moeten invullen dat mijn vader hemofiliepatient was, bij het lezen daarvan hadden ze mijn bloedresultaten opgevraagd en gezien dat ook mijn stolling niet in orde was, dus de operatie moest een week opschuiven.
Alles was gepland, opvang voor Kyran, tijdelijk een andere school...
Nu moest ik nog een week langer wachten, om gek in't hoofd te worden van onzekerheid gewoon!
Weer nog wat labo's, onderzoek naar hemofilie om dan uiteindelijk het hospitaal binnen te stappen 4 mei, om 5 mei op de tafel te landen...
Met heel veel tegenzin naar het hositaal voor de scan, en met het idee dat een CT-scan zo gepiept zou zijn, Kyran mee...
Niet wetende dat de darmspoeling een promo was die er zomaar bijkwam, en mijn dok had vergeten te melden. Van de liter rommel die ik moest drinken zat ik gewoon te walgen, en ik kreeg er uiteidenlijk amper 2 bekertjes van binnen. Nog een groot geluk dat de bezoekers in de wachtzaal Kyran onder hun goede namen - of was het omgekeerd - want uiteindelijk was het middag eer ik buiten raakte, op van de zenuwen.
Ik ben een persoontje die graag weet waar het op staat, en wat me te wachten staat, dus dit was een stressfactor eerste klas. Ik was de deur nog niet uit, of de enveloppe met de resultaten was al geopend. Het papiertje meldde niet enkel de vermoedelijke endometriose, maar ook verschillende cystes met een diameter van 3cm en vergrote eierstokken, een vergrote en vervuilde darm, en een discushernia in de heel lage rug... Mijn innerlijke reactie was toen nog "rijp voor't stort dus" :)
Er zijn veel vrouwen die met cystes hebben te maken, dus paniek was nergens voor nodig, in het ergste geval was ik de eierstokken kwijt...
Ik reed rechtstreeks naar dok met de resultaten, hij keek wel effe raar, maar bekeek de scan niet, en zond mij opnieuw naar gyn.
Het antwoordapparaat meldde dat hij op verlof was, en gaf geen vervanger door, dus vertrok ik even later gepakt en gezakt naar een boezemvriendin in Limburg, me van geen kwaad bewust.
