Toch was het fijn, nog eens samen ontbijten. Zijn favoriete croissant van Le Pain Quotidien, een koffietje, een moment van normaliteit. Ik houd van onze ontbijtjes samen, en mis ze. Voor zijn operatie kwam hij regelmatig tot vlak bij mijn werk, en ontbeten we samen (ik was dan al 2 uur aan het werk, en hij kwam langs, een half uurtje, voor hij bij zijn dochter aankwam). Sinds 2020 lukt het niet meer. Om de meest domme reden: zijn auto mag de stad niet in. Hij gaf zijn wagen aan zijn zoon (die zijn prima auto inruilde voor een sportwagen, waar hij niet mee rondrijdt behalve in het weekend), en de andere aan zijn eega. Zelf rijdt hij nu met de "oude" wagen, die niet meer voldoet aan de normen voor stad. En hij kan geen goede reden geven waarom hij een nieuwe auto zou moeten hebben, want in principe rijdt hij enkel héél af en toe de stad in, in het weekend, en dan kan hij de auto van zijn eega nemen. Dus tot daar ontbijten vlak aan mijn werk... 

Zo zijn er nog verplichtingen. Hoogzwangere dochter wil haar 2de kindje tot 5 à 6 maanden thuis houden. Lees: de baby blijft in de zaak, zij werkt, en hij werkt weer als combi boekhouder/babysit. Dus ik weet nu al dat hij van half september tot december amper vrijheid zal hebben overdag. Ik ben verwittigd. 

Twee uitersten. Zijn grenzen, zijn "ik geloof niet in liefde"... tegenover zijn woorden bij het afscheid "je mag zeggen dat je van me houdt" (toen ik zei dat ik 'm graag zie). 

We zoeken elke gelegenheid op. Een vluggertje, gisteren, op mijn bureau, voor ik met mijn gezin vertrok voor de dag. Een koffie op een terras vanochtend, toen ik naar de winkel ging "ik kwam hem tegen op straat, en hij stelde me een koffie voor". En daarna weer elk onze eigen weg, naar onze eigen wereld. Maar we hebben onze "jardin secret", samen... en het is er goed vertoeven.

Maar het is geen liefde die ons opbrandt, of ons in gevaar brengt. We kennen beiden de grenzen van deze relatie. Willen we meer? Natuurlijk. Maar we nemen het zoals het komt. Het is zo vreemd om te merken dat ik in deze relatie de grootste realist ben. En misschien ligt daarin het verschil, én het duurzame. Want in mijn dagelijkse relatie is er ook zo veel realiteitszin, van beide kanten dan wel. Dat ik me niet laat meeslepen door de dromen van Neil, de overtuiging dat we nog wel eens samen op vakantie zullen geraken, nachten samen is ... goed. Dat is de beste omschrijving. Het is goed. Ik kan ervan genieten, maar heb geleerd te zeggen "on verra". De woorden die hij zo vaak uitspreekt, zijn ook mijn reactie geworden. Nog meer dan bij hem.

Wat me raakt, is hoe hij met affectie over mijn kinderen spreekt. Dat zijn hart een slag overslaat als één van mijn kids bij hen in de zaak langskomen, omdat ze hem aan mij doen denken. 

Is het perfect? Neen, dàt zeker niet. Onze relatie is en blijft voor een groot deel gebaseerd op lichamelijk verlangen, zeker van zijn kant uit. En dat frustreert me af en toe. Ik kan me niet anders voelen als hij, meteen na het vrijen (dat jammer genoeg nu beperkt blijft tot mijn bureau, door de lockdown), zijn telefoon neemt om te zien wélke oproep hij gemist heeft, zijn echtgenote terugbelt (want het zijn àltijd zijn eega, dochter, schoonzoon en héél soms zijn zoon), en me zegt dat hij moet gaan. Ik wéét dat elke vraag of ik die dag "tijd heb" een vraag is om me te zien en te vrijen. 

Dus het gebeurt dat ik -heel bewust- nu zeg dat ik géén zin heb in seks. Niet helemaal de waarheid. Maar ik heb ingezien dat ik het voor mezelf soms erger maak door mee op te gaan in het verlangen, en me daarna gebruikt te voelen. Dus weiger ik, en geniet ik van een moment samen zonder vrijen. Die beslissing genereert ook spijt. Maar minder... veel minder. 

Droom ik dan niet meer? Natuurlijk wel. Ik blijf dromen van enkele dagen samen weg. Een nacht samen. Maar ik zie er ook de beperkingen van in. We zijn té verschillend om samen te leven. Zoals hij ooit zei: "moesten we elkaar hebben ontmoet, 30 jaar geleden, hadden we samen kunnen evolueren". Maar nu, op onze leeftijd, zijn we volledige andere levens gewend. Hij de prins die bediend moet worden, en ik die een man wil die naast me staat, als gelijkwaardige. Echte gelijkwaardigheid. 

Mijn penpall heeft gelijk: een man zal àlles doen voor seks. Zelfs zich verontschuldigen, ook als hij vindt dat hij ongelijk heeft. 

Maar hij is een stukje van me kwijt, en dat voel ik aan zo veel. Ja, mijn lichaam reageert op hem, op zijn zoenen, zijn aanrakingen. Maar mijn hoofd is er niet bij. Toch blijft het gemakkelijker om toe te geven dan "neen" te blijven zeggen tegen het onvermijdelijke. Ik weet hoe ik hem moet opwinden, hem doen komen. Fake ik? Niet echt, ik geniet. Maar de momenten dat ik er volledig met mijn hoofd bij ben, zijn minder. Het is zoals eten: ook al heb je geen honger, je eet omdat het moet. Omdat je gezin verwacht dat je mee eet, omdat je nu eenmaal moet eten om recht te blijven staan, omdat iemand je uit eten heeft gevraagd. 

Toch zie ik hem graag, steeds liever. Al is hij degene die het steeds vaker heeft over "amour". De man die me zei niet in "aimer, amour" te geloven, spreekt over "amour"??? Over enkele dagen reeds 4 jaar. We hebben veel doorgemaakt in die jaren. Intense momenten, en intense ruzies. Toch geloof ik nog niet opnieuw in "liefde". Daarvoor maakte Calimero te veel stuk. Bij hem geloofde ik erin, en kijk waar het me bracht: aan de rand van de afgrond. 

Volgende week de "verjaardag" van Neil en mij. Een dag waarop ik 14 uur non stop zal werken, en hem dus niet zal zien. Het bevreemdende is dat die verjaardag ook de herinnering is aan mijn zielsmaatje, mijn Tunesische vriend. Nu, 4 jaar geleden, kwam hij me opzoeken in Amsterdam. Hij voelde al maanden aan dat het niet goed met me ging, en kwam "to the rescue". Drie volle dagen en nachten luisterde hij naar mij, naar mijn verhalen over Calimero, en praatte op me in. Deed me inzien waarin ik beland was. Hielp me om er definitief een einde aan te maken. Na die reis kwam ik thuis, een vrijdag, om 17h. En enkele uren later ontmoette ik Neil...

Ik kon hem nog vertellen dat ik een man ontmoet had die me Calimero zou doen vergeten. Enkele maanden later sprong hij uit het raam.... zonder mij de kans te geven hém te redden. 

Niet àlles is gelukt. Ergens zit Calimero nog in mijn hoofd, ver weg maar toch. Ons laatste contact dateert van de eerste week van de covid-lockdown. Ik wilde weten of hij okee was (risico-groep zijnde), en vertelde hem over mijn moeder. Hij reageerde dat hij okee was, en vroeg sindsdien niet meer naar nieuws. Een deel van me wil hem laten weten dat ze al 2 weken dood is. Een ander deel denkt "hij vraagt er niet achter, dus het interesseert hem niet".  Dàt deel denkt "er is helemaal geen link". Zijn "wij zijn verbonden, ik voel het als er iets niet goed gaat met jou" is pure onzin. Anders had hij me nu wel gecontacteerd. 

Maar Neil ... hij nam zijn plaats in mijn hart in. Ruimschoots, en zelfs meer. We vechten nog steeds. Met taal. Met cultuur. Met karakters. Maar toch... vier jaar, dat wil toch iets zeggen? Vier jaar waarin we elkaar niet los lieten. Waarin soms ik, soms hij de eerste stap terug zetten. Vier jaar... 

Vrijdag vernam ik dat mijn moeder uitbehandeld is. Stop chemo, waterkansje dat immunotherapie wordt verdergezet én dat daar respons op komt. Maar volgens de oncologe spreken we van "enkele weken". Waar wij dachten dat de euthanasie-aanvraag in orde was sinds eind december, blijkt dat niét het geval te zijn. Dus wist ik wat me vandaag te wachten stond: héél moeilijke telefoontjes om een LEIF-arts te vinden in haar regio, het palliatief team van haar regio contacteren (waarom vertelde niemand me ooit dat er daar een mobiel palliatief team bestaat??? vernam ik vrijdag pas).

Vrijdag was ook mijn verjaardag. Voor ik de lange rit naar mijn ouders aanvatte, even afspraak met Neil in mijn bureau, die zijn teleurstelling dat seks er niet in zat, maar amper kon verbergen. 

Zaterdagmiddag ging ik naar mijn bureau, in de hoop om hem dan te kunnen zien. Initieel wel, om 12.30h, op weg van werk naar huis. Maar dan ging er plots een klant langskomen tijdens het sluitingsuur, dus moest ik niet meer wachten. Mij niet gelaten, enkel jammer. In de namiddag bleken eega en dochter dan samen de tuincentra af te lopen voor plantjes, en was hij vrij. Uiteindelijk zijn we iets meer dan 2 uur samen gaan wandelen, door de velden. Een zalige namiddag, in de zon, pratend over allerlei. Niet enkel over ons, onze dromen, maar ook gewoon over zaken die we lazen, hoorden, dachten... 's Avonds stuurde hij me nog hoe moeilijk hij het had om me "los te laten" na onze wandeling (hij moest immers de andere kant op fietsen, ik had nog een klein half uurtje te wandelen tot thuis). Hoe hij me meer mist, naargelang hij me vaker ziet. Kortom, een perfecte dag.

Zondag verliep ook rustig, elk bezig aan onze kant. Ik heb aanvaard dat er zondag weinig contact is. Af en toe een "hoi", een foto van wat we doen,... Vanzelfsprekend met de hoop op een chatmoment 's avonds. Aangezien de kids absoluut wilden dat ik iets mee keek op tv, was dat pas mogelijk om 21.30h. Na enkele minuten chatten moest hij "even weg, 5 min". Die 5 minuten werden er 10, 15.... en ik werd meer en meer slaperig. Aangezien het me niet bepaald mooi leek om hem gewoon een goedenacht te sturen, zeggende dat ik in slaap viel (wat voor mij meestal 30 min tot 2 uur duurt, tenzij ik medicatie neem), dwong ik mezelf zelfs doezelig wakker te blijven, om hem toch persoonlijk goedenacht te wensen. Toen hij dan eindelijk na 18 min terugkwam, zei ik hem dan ook eerlijk dat ik intussen héél slaperig was, en hem een goede nacht wenste. Initieel leek dat goed te verlopen, en ik zette ons chatprogramma, zoals élke avond na ons laatste bericht, op mute.

Tot hij 10 min later via whatsapp dan 3 berichten stuurde. De tijd dat ik hiervan terug wakker genoeg werd om te kijken wie me iets stuurde, had het zijn berichten al verwijderd. Toen ik dan op ons chatprogramma ging kijken, had hij daar hetzelfde gedaan: gestuurd en verwijderd. Mijn vraag was dan ook welk spelletje hij speelde... Zijn reactie? "ahaaaaa, zie je dat je nog niet slaapt!". Absoluut peutergedrag, en dat heb ik hem dan ook verteld. Hij vond dat we nu quitte stonden, want ik had hem valse hoop gegeven op een chat, en hij had me terug gewekt. Na enkele minuten heen en weer schrijven, heb ik afgesloten, hem een goedenacht gewenst. Op whatsapp heb ik hem geschreven dat ik, gezien zijn spelletje, hem voor de nacht blokkeerde. 

Toen begon het lange proces om terug mijn slaap te vinden, want dié was natuurlijk verdwenen... Een uur later ben ik dan eindelijk in slaap gevallen.

Vanochtend wilde ik hem, bij ontwaken, zoals altijd een "goedemorgen " sturen. Om dan te merken dat hij 11 berichten nog had geschreven én gewist. Dat verdiende voor mij geen reactie, maar hij reageerde ook niet op mijn goedemorgen, las 'm zelfs niet. Ik heb hem dan over heel de ochtend heen stickers gestuurd met groetjes, hoi, ... Ze werden wél gelezen, maar geen enkele reactie. Dàt was de druppel die de emmer deed overlopen. Hij wéét dat ik vandaag heel wat telefoontjes moet doen om de euthanasie-aanvraag voor mijn mama in orde te krijgen. Hij is zich bewust van het feit dat dit een zware dag is voor mij. Maar er komt geen reactie. Geen antwoord. Niets. Enkel stilte...

Ik heb getracht hem te bellen, met de vaste lijn van het werk. Hij herkent dit nummer, maar voor zijn eega is dat een anoniem nummer. Hij weigert de oproep. 

Het is genoeg. Mijn laatste woorden naar hem zijn dat hij me kwijt is geraakt. Alles weggegooid voor een kinderachtig spelletje. Ik heb hem 2 weken geleden verwittigd dat ik niet zou meedoen aan "opbieden" van niet-reageren. Toen was een eenvoudig "neen" zeggen tegen seks omdat mijn hoofd er niet naar stond, genoeg om hem te laten zeggen dat hij dan "als zijn hoofd er niet naar stond, me een dag niet zou spreken". Ik doe niet mee aan zandbak-gedrag. We zijn geen kinderen meer. 

Precies één maand voor onze 4de verjaardag gooit hij alles weg. Of het onherstelbaar is, weet ik niet. Maar ik neem geen contact meer op. Mijn laatste woorden zijn gesproken. Deze keer mag hij herstellen, als hij me niet kwijt wil. Ik heb het vaak genoeg gedaan, ook in zijn plaats.