Klinkt mooi nietwaar? Altruïstisch.

Toch zit er een addertje onder het gras. 

Want wanneer ik me niet gelukkig, glimlachend, sprankelend, tevreden voel, is hij verdrietig. En hij wil niet verdrietig zijn. 

Zo bekeken wordt altruïsme al snel egoïsme. Een egoïsme dat druk op mij legt. Want als ik hém gelukkig wil zien, mag ik geen mindere dag hebben. Ik ben verplicht om elke negatieve gedachte te verbergen.  Te doen alsof. 

Soms vraag ik me af hoe ze leven, als gezin. Hij beweert dat zijn echtgenote en kinderen (intussen volwassenen) hem perfect gelukkig maken. Hij zou zich alles niet mooier kunnen wensen. Hij beweert dat hij er alles aan doet om alles zo perfect te maken voor hen, zodat ze altijd gelukkig zijn. Het frustreert hem dat dat hem bij mij niet lukt, dat ik verwachtingen heb die hij niet kan inlossen. Het doet hem pijn, zegt hij. 

Wat hij als een compliment beschouwt, is voor mij één van de meest droevige dingen die ik ooit iemand hoorde zeggen. Want ik... ik ben datgene wat hij voor zichzelf heeft. Met mij samen zijn is voor hem zijn egoïstische daad, omdat wat wij hebben van hem alleen is. Het enige dat van hem alleen is, voor hem alleen. 

Ik ben verdrietig voor hem. Als je tot je 55ste moet wachten om éindelijk eens iets voor jezelf te doen, en dat dan ook nog eens in het geheim moet gebeuren omdat het een minnares is... 

Het stemt me wel gelukkig met mijn leven. Mijn leven is niet perfect, zoals het zijne. Ik heb geen schrik van een onenigheid of een ruzie. Ik ga de confrontatie met anderen niet uit de weg. Mijn leven is soms een regelrechte orkaan. Maar naast die dalen heb ik ook toppen. Momenten die van mij zijn: alleen weggaan, genieten van mijn hobbies, eens in mijn eentje op reis. Zelfs mijn job waar ik meestal een enorme bevrediging uit haal. 

Ik wil op het einde van mijn leven niét het gevoel hebben dat ik enkel voor anderen heb geleefd. Dit is mijn leven, en ik heb er maar eentje.

Een raadselachtig woord, dat ik in de zomer van 2016 ontving. Bij het ontwaken vond ik "le" op mijn gsm. Niets meer. Een berichtje, verstuurd midden in de nacht. Ik was op vakantie, maar we probeerden elke dag toch eventjes te bellen, elkaar te horen. Meestal tijdens de rit naar of van zijn werk. Het moment waarop ik hem ongestoord kon bellen, alleen in zijn wagen.

"le"... ik begreep er niets van, en via chat geraakten we er niet uit. Pas toen ik hem te spreken kreeg, bleek het "een romantisch gebaar" te zijn. Of zoals hij het noemde "een kinderlijke manier om je te laten weten dat ik je graag zie". Enkel... ik kreeg de bijbehorende foto pas na meerdere gesprekken vol misverstanden, 24 uur later.

Een woordje uitleg. Neil en ik gebruiken een weinig gebruikt chat-programma. Hij vroeg me, bij onze ontmoeting, om dat te installeren, omdat niemand uit zijn gezin dat zou openen, niemand gebruikt het. Hij gebruikte het voor een vriendin in Canada... de vrouw die hij toen, die eerste avond, "de vrouw van mijn leven, die me ontsnapt is" noemde. Hij heeft het nooit meer over haar willen hebben, en ik heb er nooit meer achter gevraagd. We hebben allemaal een verleden...

Tot op vandaag blijft dit een niet-uitgesproken misverstand. Niet dat ik het niet probeerde... maar we staan lijnrecht tegenover elkaar. In zijn herinnering had hij me die foto verzonden. Ik wéét dat ik ze pas later kreeg (ja, zoals zoveel vrouwen heb ik blijkbaar de onhebbelijke gewoonte om chats niet meteen te wissen... niét dat ik alles steeds weer nalees maar gewoon omdat ik er niet aan denk om élke 5 minuten te wissen, zoals mannen... mannen die geen sporen willen nalaten).

Ergens, in mijn achterhoofd, blijft die andere vrouw rondspoken. Ik ben niet jaloers aangelegd, het is een gevoel waar ik tracht niet aan toe te geven als het toch eens de kop opsteekt. Ook zo met achterdochtig zijn: ik wil daar geen energie aan verspillen. 

Maar af en toe denk ik terug aan die discussie. Neil heeft een slecht geheugen. Hij is dit al lang vergeten. Geloof ik hem? Ja en nee. Wekelijks word ik geconfronteerd aan het feit dat hij effectief niets onthoudt: mijn vrije dagen (kansen om elkaar te zien...), mijn agenda. Maar hoe kan je gewoon niéts onthouden? Hij is verstandig, werkt in een intellectueel beroep. Jammer genoeg heb ik een olifantengeheugen voor een hoop zaken. 

Eigenlijk blijft bij mij dus de vraag: verwarde hij 2 chats, met haar en met mij? Stuurde hij de foto naar haar, maar het antwoord naar mij? Kreeg hij zelfs die foto van haar, en antwoordde hij naar mij? 

We hebben allemaal een verleden. Daar kan ik mee leven. Zolang het verleden ook maar écht het verleden is...

Het kantelmoment was mijn ontmoeting met Neil. Een toevallige ontmoeting. Niets bereidde me erop voor. Ik kwam terug van een reis. Een week alleen weg, niets nieuws. Maar in 2016 was het pure noodzaak. Ik zat zo ongelofelijk vast, aan Calimero. Veel te donkere, zelfs zwarte gedachten in mijn hoofd. Te veel drinken, om hem te trachten te vergeten. Pillen om te kunnen slapen. 

Wat ik echter nooit had durven denken, bijna 3 jaar na datum: Neil is er nog steeds. We zijn minnaars. Twee mensen met een gezin, dat we niet willen verlaten. Een gezin dat we graag zien. Maar we zien elkaar ook graag. Steeds meer, steeds liever. Gemakkelijk is het niet altijd. Er zijn momenten van spanning, van niet-ingeloste verwachtingen. Van frustraties. Aan beide kanten (al geeft hij het, als een échte man, bovendien met een cultuur waarin mannen trots zijn, de eeuwige rots in de branding die nooit iets toont, nooit toe... ik kan hem lezen). 

We zijn geen jonge onbezonnen mensen. We hebben beiden de middelbare leeftijd. Zijn beiden hoogopgeleid. Beiden uiterst bewust van de risico's die we hiermee nemen. Beiden bewust van alles wat we stuk zouden maken als dit ooit uitkomt. 

Toch zal dit geen romantisch verhaaltje worden. Want ondanks, of ongetwijfeld nét omwille van, mijn gevoelens voor Neil... gevoelens die ik intussen wel moét omschrijven als een soort van liefde... voel ik me af en toe genoodzaakt om een zijsprong te maken. Niet omdat ik iets mis in mijn leven. Niet omdat hij niet volstaat. De échte reden voor mijn zijstapjes is dat ze me beschermen. Ze zorgen ervoor dat ik realistisch blijf in mijn positie naar Neil toe. Dat ik niet begin te zweven, hopen op dat "ooit" waar Calimero me zo lang mee aan het lijntje hield. 

Het gebeurt vooral op momenten van frustratie naar Neil toe ook. Frustraties die ik soms op hem uitwerk. Het leverde de afgelopen jaren enkele pittige ruzies op. Hij heeft een hekel aan ruzie maken. Hij kan niet om met onenigheid. Of verdriet. Of boosheid. Of teleurstelling. Dus ik los het op op mijn manier... 

Ik vraag me steeds vaker af of ik iets anders zou doen, als ik opnieuw zou mogen beginnen. Maar wààr zou die nieuwe start zich moeten situeren? Op 18 jaar? Op 25 jaar? 10 jaar geleden? De realiteit is dat we allemaal maar één leven hebben. En soms merk je plots dat je vast zit in een bepaald stramien, bepaalde mechanismes. Daar verandering in brengen lijkt een quasi onmogelijkheid. Dus moet je er het beste van maken. Je hoofd erbij houden. 

Schrijven helpt me al heel mijn leven. Neerschrijven wat ik denk en voel. Soms zijn die gevoelens en gedachten contradictorisch, soms chaotisch en af en toe zelfs niet-consekwent. Dat mag. In mijn dagdagelijkse leven moet ik al zo rationeel en kalm zijn. Mijn gedachten zijn echter een mallemolen bij momenten. 

Voor wie beslist te lezen: geniet mee van de soep die ik van mijn leven maakte. Maar het is MIJN soep, hoe ze ook smaakt voor jou.