Dagboek over mijn genderzoektocht Plots viel alles op z'n plaats. Ik besefte dat ik geboren was in het foute lichaam. Ik was gesocialiseerd als meisje, maar eigenlijk ben ik een jongen.
De weg naar mijn zelfwording kan je lezen in deze weblog.
16-12-2008
Protocol
Vandaag was ik samen met mijn partner bij dr. Heylens van het Genderteam (UZ Gent). Het was goed voor Hans dat hij even kon vertellen over zijn omgaan met mijn transitie. Niet dat ik daar iets nieuws gehoord heb: voorlopig blijven we bij elkaar. Een idee van Hans dat uitgewerkt wordt is wel om een 'nieuwjaarsbrief' te versturen naar vrienden en kennissen. Da's eens wat anders dan het gebruikelijke kaartje met wensen. We gaan daarin van elk gezinslid enkele belangrijke elementen van 2008 vermelden. En bij mij komt uiteraard mijn transitie en naamsverandering. Heylens ziet dit ook als een goede en noodzakelijke stap in mijn transitie: het bekendmaken naar de ruimere wereld. In casu gaat het dan vooral om de contacten die Hans heeft, want mijn wereld noemt me al Patrick. Behalve dan mijn familie, maar dat is een hoofdstuk apart. Nu vroeg Heylens me ook nogal omslachtig en met veel te veel woorden hoe ik aankijk tegen het protocol en de (lange) wachttijd die ik nog te gaan heb. Ik zei het zoals ik het zie: na mijn afspraak op 5 januari met de endocrinoloog start ik met Orgametril (om de vrouwelijke hormonen te onderdrukken) en dan enkele maanden later, maart of april, start ik met testosteron. Hmm... Hier was Heylens het niet zo mee eens. Vanwaar die datum? Waarom zou ik eerder kunnen dan anderen, temeer er 'vertragende aspecten' zijn (mijn kinderen bijvoorbeeld - alhoewel dat dat toch nogal meevalt, maar ja). Neen, hij wil er geen datum opplakken, maar maart/april is zeker te vroeg. Vroeger duurde de diagnostische fase zelfs 2 jaar. Nu volgens het boekske 9 maand à een jaar en ik zou op 9 maand al willen starten met testosteron. Dat pakt niet. Dus zal het ergens in juni zijn, of om het met zijn woorden te zeggen 'voor de grote vakantie', dat ik kan starten met testosteron. Pfff... Dat was een hele opdoffer. Een klap in mijn gezicht. Ik heb ook al tegen mensen gezegd dat ik rekende op maart/april en nu gaat dat dus nog enkele maanden langer wachten zijn. Moeilijk. Lastig. Vervelend. Ik HAAT wachten... Geduld geduld geduld. Dat terwijl ik van mezelf vind dat ik al zoveel geduld heb opgebracht. Maar ja... Ik blijf het UZGenderteam wel loyaal en zal dus gehoorzamen en niet clandestien beginnen met testo of andere voorschrijvers opzoeken (die zijn er naar 't schijnt dus ook in Vlaanderen - dat wist ik niet). Maar geduld, geduld, geduld... Zucht. Toch al bij al: 2009 wordt een jaar om naar uit te kijken. Vooral dan de tweede helft waarbij ik fysiek zal beginnen veranderen. Ik verlang er naar!
Over twee daagjes heb ik mijn eerste afspraak met de endocrinoloog. Iets om me geen zorgen over te maken, zo vernam ik al op het forum van de Vlaamse Genderkring. En toch. Dit is toch een belangrijke stap in transitie. Zonder deze stap, kan er niets werkelijk veranderen. Er moet nu eenmaal een zicht komen op mijn natuurlijke hormoonwaarden voor ik hormonen kan beginnen nemen. Stelt dus niet veel voor. Maar toch voelt het aan als een stap. Een grote stap. Durf ik die stap wel zetten? Stel dat heel mijn transseksualiteit een leugen is? Of misschien heb ik wel een of andere ziekte waardoor ik toch niet in transitie mag? Wil ik wel man worden? Wat met al die mensen uit mijn verleden, uit mijn jeugd. Zien ze mij als een verrader? Ik voel me een verrader. Ik heb verdorie kinderen gebaard en de borst gegeven. Ik zou het nu, vanuit de kennis van mijn genderdysforie, niet meer kunnen. Maar toen probeerde ik nog zo goed mogelijk vrouw te zijn, en ja, dat hoorde erbij. Maar toch. Zien de mensen dat ook zo? Of denken ze dat ik nu wel op een serieus fout spoor zit? Misschien denken ze wel dat ik mezelf tekort doe door met deze transitie door te gaan. En wat als ze op lange termijn gelijk krijgen? Wat als ik op mijn sterfbed zeg dat het toch beter geweest was in een vrouwenlichaam te blijven? Wat als ik dat moet concluderen omwille van mijn kinderen? Omwille van het belang dat ik stel in een 'goede thuis' voor hen? Wat met mijn eigen seksuele verlangens? Het is vandaag één grote warboel in mijn hoofd. En daarnaast ben ik ook snipverkouden, op het randje van bronchitis af, of misschien is het dat toch wel al - opletten voor mijn gevoeligheid voor longontsteking. Maar ja, ziek dus. En maandag wellicht nog niet veel beter. En dan 's morgensvroeg moeten opstaan, de kinderen naar de voorschoolse opvang (dat zal hun allereerste keer zijn) enz... Zorgen, zorgen, zorgen. Waarom al mijn twijfels plots? Misschien komt het wel door het uitdelen van onze nieuwjaarswensen. We schreven een hele brief met enkele gebeurtenissen van het voorbije jaar per gezinslid. Daarin dus ook de ontdekking van mijn genderdysforie. En de vraag aan mensen te proberen mij Patrick te noemen. Mijn broers en zus en hun aanhang heeft de brief gekregen, gelezen en er niets over gezegd. Wél spreekt mijn moeder nu ook over mij tegen de kids met het gebruik van 'pappie' in plaats van 'mama'. Knap van mijn moeder. Echt knap. Maar dan... Zoveel mensen uit mijn geboortestreek waarbij ik een zekere drempel voel om me te uiten, of om mijn nieuwjaarsbrief te geven. Bang? Ik denk het. Bang omdat het misschien toch allemaal een leugen is... En bang omdat er dan geen weg terug is. Maar hoe dan ook, ik zie mezelf als vrouw ook niet functioneren op lange termijn. Waarom zie ik mezelf als man wel oud worden? Jeetje, 't is weer verwarrend allemaal. Dat mijn hoofdpijn en mijn angsten en mijn gesnotter en gehoest maar allemaal vlug verdwijnt!
Ik las net de berichtjes, de reacties op mijn posts. Fijn, echt fijn dat er met me meegedacht wordt. Dankjewel lieve mensen daarvoor. Ik was er zondagavond al uit, uit mijn twijfels en vragen die meer te maken hebben met 'anderen' dan met mijzelf. Ik had mezelf teruggevonden en ging dan ook vertrouwvol naar dr. T'Sjoen, de endocrinoloog. Veel stelde het eigenlijk niet voor. Een verpleegster woog me, de dokter vroeg me naar ziekten en operaties, luisterde naar hart en longen (ja die laatste piepten, maar dat vermoedde ik al met zo'n hoest als ik nu weer heb), voelde eens aan mijn schildklier omdat ik verteld had dat mijn zus daar een probleem mee heeft en voila, dat was het zo wat. Hij vroeg me ook eens te dromen over wat ik zou willen. Het gaan van de volledige weg. Zo compleet als mogelijk man worden. Ja, dat is wat ik wil. 'De hele weg', zei hij. Ja, toch wel. Ik ben niet zo iemand die tussen de genders in wil leven. Bijvoorbeeld een mannelijk uiterlijk maar dan toch een vrouwelijke 'allonder' (zoals Thomas Beatie, die transman die een kind heeft gebaard in de VS). Dat past niet bij mij. Temeer ook ik het niet-hebben van een penis echt als een gemis ervaar, meer en meer. Dus ja, het hele traject. Hij zei me dat ik er al vlot mannelijk voorkom. Blinkblink En vroeg me ook naar mijn acné. Volgens mij heeft dat met stress te maken. Toch, zo wist Hans me gisterenavond te vertellen, hangt het ook samen met mijn genderdysforie-erkenning want 't is pas sinds ik mezelf zie als man gevangen in een vrouwenlichaam dat ik meer puistjes ben beginnen krijgen. Of mijn huid al vanzelf een of ander veranderproces aan 't doormaken is, louter en alleen gemotiveerd door de psychè. Zou kunnen. Jammer dat ik dat vergeten zeggen ben. Soit, ik moest dan beneden in 't UZ bloed laten trekken voor drie papieren: een hormonenonderzoek, een chromosomenonderzoek en nog eentje dat ik niet meer weet, maar ik vermoed dat dat het standaardpapier was. Eerst nog een nieuwe datum vastleggen. Blijkbaar verwachte hij me pas over 4 maand terug. Maar dan zijn we al bijna juni en dat is toch het moment dat ik zou kunnen beginnen met testosteron, dacht ik. En zo heb ik het voor elkaar gekregen dat ik op 6 april mijn volgende afspraak heb. En wie weet, zo hoop ik stiekem, krijg ik toch vanaf dan al een eerste shot testosteron??? We zullen zien... Maar voor mijn gemoedsrust ga ik toch maar uit van 'voor de grote vakantie', zo zal ik alleen maar verheugd kunnen zijn en niet teleurgesteld. O ja, de Orgametril: de onderdrukkers van de vrouwelijke hormonen, of anders gezegd: de pil. Hoewel ik er in eerste instantie niet zo voor te vinden was, vind ik het nu toch een geweldig goed idee dat ik dat zou nemen om mijn maandstonden niet langer meer te hebben. Met Heylens was er al afgesproken dat ik op mijn eerstvolgende afspraak van hem een voorschrift hiervoor meekrijg (de 20e januari dus) Ik vroeg T'Sjoen wanneer in de cyclus dat genomen moet worden: op de derde dag van de maandstonden. Laat het nu gisteren dus net de tweede dag zijn zeker! Maar neen, T'Sjoen wou me geen voorschrift meegeven. Het is Heylens die de beslissingen neemt. En ik was te laf om te vragen om Heylens even te bellen. En zo zal ik dus toch nog eens mijn maandstonden moeten krijgen. Allé vooruit: begin februari de allerlaatste maandstonden van mijn leven. Het bloed trekken ging vlot. Ongelooflijk goed kunnen ze daar prikken zeg. Nog nooit is er zo vlot bloed getrokken. Chapeau voor die 'priksters'. Ik zal de 20e bij Heylens wel horen wat mijn bloed aan interessants te zeggen heeft, veronderstel ik. Ik ben wel benieuwd!
Met andere woorden: de transitie-tocht lijkt toch wel de juiste weg voor mij te zijn. Soms overvalt de twijfel mij weer even maar na zo'n stap, zoals dit endocrinologie-bezoek, heb ik weer meer vertrouwen. Wat 'men' zegt is wel belangrijk, maar het allerbelangrijkste is wat ik zelf voel. En nu voel ik vrede. Vrede rond mijn transitie. 't Is okee.
Met betrekking tot het versturen van de nieuwjaarsbrief (je weet wel: in plaats van louter wensen over te brengen laat je de mensen weten wat er het voorbije jaar zowat gebeurd is in je gezin) heb ik wel wat stress gekend. Hoe zou het op mensen overkomen. Plots weet 'de hele wereld' dat ik aan een transitie bezig ben. Is het wel juist, mijn transitie? Of is het maar een leugen en moet er een erratum volgen? Ik heb er over nagedacht, over gepraat en gevoeld: mijn genderdysforie is echt. Ik wil mijn verleden niet verloochenen maar ik durf toegeven dat ik te hard geprobeerd heb iemand te zijn die ik niet ben. Ik blijf min of meer wel dezelfde (vermoed ik) doorheen mijn transitie, maar toch zal ik anders worden. Ik ben al veranderd: ik heb weer levensdrift. Ik zie mijn leven zitten als man. Ja, ik zie het zitten om oud te worden op die manier. Da's zó een wereld van verschil. Toch is het ook nu wel wat zoeken naar identiteit. Maar doorheen alle dagelijkse aangelegenheden merk ik dat ik wel identiteit heb. Het is goed. Ik mag mijn transitie aanvaarden. De hele wereld mag het weten. En over een aantal jaren doet het er niet meer toe. Ook dat is goed.
En zo ging ik dinsdag naar dr. Heylens van het genderteam. Heel rustig. Mijn brede coming-out overlopend. Dat het juist aanvoelt als mensen me aanspreken met 'meneer' en Patrick. Ook mbt de familie en schoonfamilie. Hoe ik mensen tijd geef. Hoe ik uitkijk naar echte verandering zodat het voor familie ook makkelijker wordt in mij een man te zien. Enzovoort. En zo kreeg ik mijn eerste drie voorschriften voor Orgametril, een progestageen die de vrouwelijke hormonen onderdrukt zodat er geen eisprong en dus geen maandstonden meer zullen plaatsvinden. Begin februari nog een keer en vanaf dag 1 van de bloeding start ik met de Orgametril. Dat neem ik dan door tot de operatie waar de eierstokken worden verwijderd. Het is goed. Ik zie het zitten. Het lichamelijke proces mag beginnen.
Vorig weekend lag ik behoorlijk in de knoei met mijn transseksualiteit. Door het opruimen voor verhuis en verbouwingen ben ik nl. een heleboel foto's van mezelf tegengekomen. Zag ik er niet best okee uit als meisje? Ik heb toch echt wel fijne momenten ook gekend? Zou mijn genderdysforie niet toch iets zijn van de laatste tijd en dus geen transseksualiteit?
Ik heb mijn foto's laten zien aan mijn psycholoog. "Zo vaak zo anders", zei hij over mij op mijn foto's. En dat foto's natuurlijk ook maar een momentopname zijn.
Ik was behoorlijk in paniek. Want net nu het ruim verspreid is dat ik aan een transitie bezig ben zou ik terugkrabbelen? Of had het meer met de angsten te maken van echt te beginnen aan mijn proces door eerstdaags te starten met Orgametril. Mijn laatste maandstonden waren op komst. Ik zag al eens een veeg bruin/rood. En nog eens. Maar dat zijn duidelijk geen maandstonden. Omdat het zo maar bleef aanmodderen en ik niet goed wist wat te doen (omdat mij gezegd was met Orgametril te beginnen op de tweede of derde dag van de maandstonden), heb ik de derde dag dat het zo iets of niets was mijn eerste pilletje Orgametril genomen. Raar maar waar: er kwam weer genderrust over mij. 't Was okee. Geen getwijfel. Gewoon doen. En zo heb ik vanmorgen dus al mijn derde pilletje genomen.
Ik vraag me wel af of het nu daardoor komt dat mijn maandstonden maar blijven aanmodderen en niet echt doorbreken. Ik had nochtans gehoopt op een laatste keer zware vloed om dan met een ritueel met een volle tampon voorgoed afscheid te nemen van dat aspect van mijn vrouwelijkheid. Maar neen, dat zit er niet in. Blijkbaar heeft mijn psychè een grotere invloed en verdwijnt het in stilte? Ik hoop maar dat het beetje bloeden dan toch rap stopt. Het mag stoppen. Het mag gedaan zijn. Voor eens en voor altijd. Ik heb er vrede mee.
Het is een progestageen: het heeft dezelfde werking als het natuurlijke vrouwelijke geslachtshormoon progesteron (= 'zwangerschapshormoon').
Progesteron wordt ná de eisprong (= ovulatie) halverwege de menstruatie-cyclus afgescheiden door de eierstokken. Progesteron zorgt er voor dat de baarmoederwand zó uitgroeit (= uterus-proliferatie) dat een bevruchte eicel zich erin kan nestelen (= nidatie). Vanaf de derde maand van de zwangerschap produceert de baarmoederkoek (= placenta) progesteron. Progesteron wordt daarom ook wel het 'zwangerschapshormoon' genoemd. Progesteron brengt ook de productie van moedermelk (= lactatie) na de bevalling (= post partem) op gang.
Lynestrenol is afgeleid van testosteron, maar heeft een werking die vergelijkbaar is met die van progesteron.
Het wordt gebruikt in volgende situaties:
* Amenorroe: uitblijven van de menstruatie
* bepaalde gevallen van Baarmoederkanker
* onderdrukking van Eisprong
* Endometriose
* voorkomen van Endometrium-hyperplasie
* Menorragie: hevige en langdurige menstruatie
* onderdrukken van of uitstellen van Menstruatie-cyclus
* Oligomenorroe: lange en onregelmatige tussenpozen tussen twee menstruaties
* onderdrukken van Ovulatiepijn
* Premenstrueel-syndroom
* Polymenorroe: korte en onregelmatige tussenpozen tussen twee menstruaties
* niet functionele Uterus-bloedingen
Het bloeden heeft lang, heel lang geduurd. Sinds gisteren (dus na 14 dagen) durf ik zeggen dat ik uitgebloed ben, hoewel er heel af en toe toch nog wel iets bruinigs te zien is bij het afvegen na toiletbezoek.
Mijn libido is zwaar gezakt. Ik vind dat helemaal niet erg maar mijn partner vindt dat wel wat jammer.
Gisteren kneep ik eens in mijn tepel en wonder boven wonder: er spoot een straaltje uit. Net alsof ik borstvoeding zou gaan geven. 't Was enkel bij de rechterborst, niet bij de linker. Toch vond ik dit enorm verbazend. Vandaar dat ik dus mijn opzoekingswerk gedaan heb en ja, nu begrijp ik dat dat van die Orgametril komt. Al een geluk dat ik er geen pijnlijke borsten bij krijg. Dan zou het hek al helemaal van de dam zijn. En ook gelukkig dat het enkel komt als ik het stimuleer. Dat moet ik dus maar niet doen, want borstvoeding geven, daar heb ik nu eens echt geen schijte goesting meer voor.
Voorts merk ik geen bijwerkingen.
Op hoop van zegen!
Aangezien de endocrinoloog gezegd had dat ik kan verdikken van deze pillen ben ik sinds vorige week beginnen zwemmen. Ik probeer nu minstens 2 keer per week een kwartiertje nonstop te gaan zwemmen. Baantjes trekken zouden mijn schouders kunnen verbreden en zorgen voor spierballen. Dat geeft me sowieso een mannelijker look. En bovendien is het zowel voor lichaam als geest gezond.
Gisteren was ik voor de 7e (? ik ben de tel kwijtgeraakt vrees ik) keer bij dr. Heylens van het UZ Gent genderteam.
Ik vertelde hoe mijn start met de Orgametril voorafgegaan was aan enkele daagjes krampachtig zoeken naar 'vrouw zijn' in mijn voorbije leven. Dat er rust over mij kwam toen ik effectief startte met de hormoononderdrukkers. Hoe ik jaloers ben op de snelheid van een jongen zoals ik die een alternatief circuit volgt en tegelijkertijd ook inzie dat de traagheid ook deugdelijk is. Hoe ik nu toch wat meer vooruitgang wens en graag wat meer controle heb over mijn proces (ook naar de eerste operatie toe).
Hij zei dat ik groen licht heb. Dat hij me zal voorleggen op een teamvergadering.
Dat betekent dat ik op 6 april mijn eerste shot testo zal krijgen. Het is goed zo. Heel goed.
Het is merkwaardig hoe weinig ik hier schrijf nu de start met de testosteron in aantocht is. Het is niet dat het me niet bezighoudt, zeker niet. Ik ben weldegelijk aan het aftellen en ja, soms zelfs met een bang hartje. Maar toch, al bij al voel ik vertrouwen.
Hetgene waar ik het meest angst voor heb is wat de testo met mij psychisch gaat doen. Zal ik stemmingsschommelingen hebben daardoor of niet? Wordt ik een etter met momenten of gaat het nogal meevallen? Ga ik de ene week het gevoel hebben de wereld aan te kunnen en de andere week de indruk hebben dat ik niets meer kan? Veel zaken om te bespreken met de endocrinoloog. Wat de testo lichamelijk zal doen, daar ben ik minder bang voor. Hoewel, ik moet het toegeven, hoop ik op niet nog meer puistjes, want ik heb er al genoeg (zeker als ik stress heb). Ik vraag me ook af of het krijgen van baardhaar pijn doet. Doet dat bij tienerjongens pijn?
Ik voel ook wel verdriet dat ik de puberteit waar ik nu doorheen zal gaan niet kon meemaken in mijn tienerjaren. Dan kon ik veel meer experimenteren en uitproberen dan nu, nu ik pappie ben van twee kids, getrouwd en zogezegd 'volwassen' ben.
Ik merk in mezelf ook verandering op seksueel gebied. Het valt me moeilijker en moeilijker om met een man het bed te delen. Toch is mijn gezin mij dierbaar. Ik wacht af en zie hoe alles verder evolueert. En ja, mijn partner is meer homo dan ik, dat merk ik nu al. Hij zal mij niet verlaten. Ik zal degene zijn die stappen moet ondernemen. Laat ik daar nu maar niet aan denken. Gezin-vormen is belangrijk. Ik heb zijn steun (nog) nodig, zelfs als er soms hevige conflicten zijn.
Dus ja, ik steven af op T-day.
Ik voel me er al bij al rustig over.
Ook al is het hele idee van een transitie vanop een afstand bekeken iets waanzinnigs. Maar dan ook weer niet want ook ik heb recht op geluk.
Zo, het is zover: mijn eerste shot testosteron zit in mijn bil.
Een halve ampul Sustanon wat blijkbaar gebruikelijk en aangewezen is.
Dr. T'Sjoen schreef de voorschriften en ik vroeg of ik daar al niet direct een spuit kreeg. 'Normaal niet, tenzij je het heel graag wil', zei hij. Ja natuurlijk!
Nadat ik dan beneden gegaan was om mijn bloed te prikken mocht ik terug naar boven voor mijn eerste spuit testo.
Nu doet mijn bil wat pijn maar ja, daar valt mee te leven.
Ik ben héél blij dat het daar al gekregen heb want mijn apotheker is op verlof en nu heb ik rustig twee weekjes de tijd om alles in huis te halen. Geweldig!
Eerste effecten?
Ik voel me moe, maar ja, ik ben dan ook vroeg opgestaan vanmorgen en loop sinds de overschakeling naar het zomeruur al moe rond, dus wellicht heeft de testo er op dit moment niets mee te maken.
Afgezien van een pijnlijke bil heb ik verder niets te melden.
Of toch, maar eerder psychisch dan: ik voel een diepe vreugde.
Na het krijgen van mijn twee spuit (2 dagen te vroeg, maar maandag heb ik geen tijd en ik wil naar de donderdag komen als vaste dag, vandaar dus vandaag reeds) wil ik de veranderingen tot hiertoe op een rijtje zetten:
- de eerste twee dagen na mijn eerste spuit was ik héél erg moe. Dat moet-zijn hoeft niet noodzakelijk een verband te hebben met de spuit, maar toch voelt het voor mij aan of er een verband is.
- na bijna twee weken merk ik dat mijn clitoris gegroeid is.
- ik heb de indruk dat mijn stem heel subtiel wat verandert, maar ik ben echt de enige die dat merkt, dus hou ik dat beter voor mezelf. 't Is trouwens gewoon de resonantie in mijn hoofd bij het spreken of zingen die naar mijn hersenen anders klinkt. Kan placebo zijn, kan echt zijn.
- anderhalve week na die eerste spuit begon ik nogal emotioneel te worden: zin om te wenen, verdrietjes... precies een klein meisje. Dat emotionele gevoel verdween ongeveer 3 à 4 uur na mijn tweede spuit. Nu voel ik me weer zelfzekerder en zo. Kan ook gelul zijn, maar het psychische is belangrijk en heeft kracht, daar ben ik van overtuigd (met andere woorden: ik verlangde al hevig naar mijn tweede spuit).
- ik heb meer libido gekregen. Door de Orgametril was dat nihil geworden maar nu is het er terug. Volgens mij hangt dit ook samen met het groeien van de clitoris want dat geeft een getintel aldaar en dus denken mijn hersenen aan seks. Mij laten penetreren lukt echter niet meer, dat zie ik psychisch en dus ook lichamelijk niet meer zitten.
- ik heb meer bloedverlies gekregen, je kan het geen spotting meer noemen, hoewel ik wel toekom met 1 minitampon voor een hele dag.
- ik heb hier en daar op mijn bovenbenen een rood pukkeltje gekregen. Volgens mij gaan daar binnenkort haartjes uit groeien.
- ik heb de indruk (maar ook dat kan meer tussen mijn oren zitten dan realiteit zijn) dat mijn vetten zich minder concentreren op mijn heupen maar meer op mijn buik. Ik merk wel dat mijn broeken op mijn heupen losser zitten, dus vast wel niet helemaal placebo.
- mijn borsten voelen (nog) meer aan als bijna-lege papzakjes. Ik hoop dat alle hards er uit gaat gaan. Nu is het wel zo dat die slappe dingen echt niet om aan te zien zijn. Maar eigenlijk was dat al zo door 4 jaar borstvoeding te geven, dus geen erg (zo mogen er toch af).
Voila, ik denk dat het dat zowat is tot hiertoe.
Dus nog geen beharing op mijn gezicht (behalve dan het licht snorretje dat ik al sinds mijn tienerjaren heb).
Ik mailde dit vandaag naar mijn endocrinoloog en krijg al gelijk antwoord:
Beste,
toen ik op 6 april op consultatie kwam zei u dat mijn spotting met het nemen van testosteron wel helemaal zou verdwijnen. Het tegendeel is waar: het is verergerd. Ik kan de dag niet doorkomen zonder tampon, wat ik uiteraard helemaal niet fijn vind.
Ik hoopte dat het nu met mijn tweede spuit (vrijdag gekregen) zou
beteren maar ook nu lijkt het nog te verergeren (naar meer dan 1
tampon per dag).
Kan ik hiervoor al eerder op consultatie komen? Zou het dan
aangeraden zijn om de testosteron op te drijven of misschien al een vroegere baarmoederverwijdering?
Het is echt heel storend en het werkt ook op mijn psychè.
Vriendelijke groet,
Patrick P.
Antwoord van dr. T'Sjoen:
Beste mijnheer,
Ik denk dat bij deze blijvende problemen (die zeer ongewoon zijn onder deze hormonale behandeling) u op consultatie moet bij de gynaecoloog van het genderteam, Dr. S. Weyers, 09/xxxxxxxx voor afspraak.
mvg,
Guy T'Sjoen, MD, PhD
Department of Endocrinology - Andrology
Center for Sexology and Genderproblems
University Hospital Ghent
Allé, ik weet wat doen morgen: bellen!
Anderzijds moet ik toch ook erkennen dat ik me toch ook wel wat zorgen maak (omdat het zo ongewoon blijkt te zijn)...
Zonet heb ik gebeld voor een afspraak met dr. Weyers.
"Is 't voor een gewoon controleonderzoek?" "Neen."
Ik heb dan maar de uitleg gedaan. De datum die ze voorstelden was 9 juni. Ja hallo, da's wel nog lang hé. "Kan het niet eerder?"
De persoon aan de lijn riep "Rita" en toen kreeg ik een muziekje.
"Hallo mevrouw?"
"Euh... ja...?" (dwaas mens, dat ze na mijn uitleg mij aanspreekt met mevrouw. Daar zouden ze toch wel beter moeten weten... Nu stel ik me al zoiets voor dat als ik daar zal zijn ik word opgeroepen met 'mevrouw P.' ...).
Ik kreeg een datum: 12 mei om 8 uur.
Ondanks het goede weer voel ik me uitgeput en moe. Ik kan niet anders dan het toeschrijven aan de hormonen die in mijn lijf vechten. Een hele hormoonbalans moet beginnen anders draaien, anders werken dan dan het 31 jaar gedaan heeft. Dat laat zich voelen. Vermoeidheid, da's een, maar nog veel moeilijker heb ik het met dat bloedverlies. In vergelijking met andere dagen is het vandaag weer wat minder, maar toch. Ik betrouw het zaakje zonder tampon niet. Dan loop ik nog onrustiger.
Daarnaast vind ik dat ik niet mag klagen. Ik heb nu toch wat ik wou? De start met de testosteron is nu een feit, dat wou ik toch? Waarom zou ik dan lopen klagen? Of wat had ik gedacht misschien, dat zo'n transitie een pleziertje was? Op dit moment is het dat allerminst.
Ik wil er ook niet over praten, wil er niet mee geconfronteerd want ik voel me al zo lastig en bovendien zijn er na 3 weken nog steeds geen veranderingen te merken.
O ja, mijn clitoris is al wel 6 millimeter gegroeid. Maar het 'vermuiten', het wisselen van stem -daar waar ik zo op zit te wachten omdat dat me meer passabel zal maken- blijft maar uit.
Wellicht verwacht ik teveel op korte termijn. Dat weet ik wel. Maar het maakt er mijn humeur niet beter op. Temeer dat de vermoeidheid niet verdwijnt door te zeggen dat ik het nu accepteer dat ik moe ben en voor de rest niet teveel moet willen doen.
Ik wil eigenlijk in een cocon kruipen. Letterlijk als het ware. Maar zo werkt het niet...
Soit. Heb nu toch even durven 'zagen' en ja, dat geeft me een opgeluchter gevoel. Ik wil trouwens ook een realistisch beeld geven voor mensen die in hetzelfde schuitje als ik zitten en hier meelezen. Die hormonen doen wat met een mens. Niet te onderschatten.
Ik heb gisteren trouwens een brief gekregen voor de mutualiteit mbt het terugbetalen van de Sustanon (testosteron). Daarop staan twee testosteronwaarden op. Voor de start met de Orgametril (vrouwelijk-hormoon-onderdrukkers) had ik een testowaarde van 31,5. Na de dik twee maand slechts 19,9 meer. Dat was de waarde vlak voor mijn eerste testosteroninjectie.
Geen idee wat dat allemaal betekent in concreto, maar in ieder geval zou dit kunnen helpen om zolang er een V op mijn pas staat, toch terugbetaling te krijgen van die Sustanon. Afwachten of het lukt.
En voila, zo gaat de tijd maar verder en verder en ben ik over 6 dagen alweer toe aan mijn volgende testospuit (de derde). Ik zal maar geduld hebben tov mijn veranderingen want forceren gaat sowieso niet. Geduld, geduld. Een mens moet dat toch héél veel hebben hé...
O ja, 't is vandaag trouwens precies 1 jaar geleden dat ik mijn genderdysforie durfde de erkennen. In dat jaar tijd is er dan toch veel gebeurd en daar ben ik blij om.
Zo, nu mijn rapporten en verslagen klaar zijn kan ik eindelijk nog eens een update geven van mijn situatie.
Op 28 april had ik een afspraak bij dr. Heylens. Ik was eigenlijk behoorlijk pist omwille van mijn dagelijks bloedverlies dat nog niet een beetje was ook. Voor Heylens was dit iets dat hij in zijn carrière nog niet meegemaakt had. Hij vond het dan ook goed dat ik een afspraak gemaakt had met de gynaecoloog van het genderteam.
Daarnaast hebben we ook de datum voor mijn eerste operatie besproken. Aangezien het in de werksituatie van mijn partner niet mogelijk is om verlof op te nemen van november tot en met februari, zou ik de eerste operatie graag in september of oktober hebben. Dat wist Heylens al langer maar nu kwam hij vertellen dat een operatie dan al niet zou gaan. Een afspraak met de chirurg Monstrey ligt vast voor begin juli. Kon dat dan niet eerder? Neen. Volgens hem kan de afspraak met Monstrey niet vastgelegd worden voor de start met de testosteron. Ik confronteerde hem met wat in de transseksualiteit-brochure staat van het UZ: de borstoperatie kan evt. bij de start met testosteron. Dat ontkende Heylens nu toch. Soit, hij belde naar de planningsdienst voor chirurgie om te horen wanneer een datum voor de eerste gecombineerde operatie zou kunnen. Niet meer voor februari, was het antwoord. En afzonderlijke operaties? Ja, dat zou wel kunnen in september/oktober want dan moeten die twee chirurgen hun agenda niet op elkaar afgestemd worden en is er dus meer mogelijk. Dat betekent wel twee keer anesthesie en wellicht een meerkost van enkele honderden euro's, wist Heylens me te zeggen. Maar om sociale redenen zou hij hiervoor wel zijn goedkeuring willen geven.
We laten het even rusten en wachten de consultaties af.
Bij de gynaecoloog van het genderteam, dr. Weyers (afspraak 12 mei) bleek dat alles in orde is met mijn binnenboel. De eierstokken zijn nu 2 cm groot (normaalgezien zijn die 2,5 cm) en de baarmoeder is ook al gekrompen. Toch is er slijmvorming zichtbaar (tja, dat wist ik wel). Verklaring: er wordt bij mij teveel testosteron omgezet in oestradiol (dat is zoiets als oestrogenen in een mannenlichaam, heel normaal - daarom hebben sommige mannen borstjes). Wel, bij mij vormt dat dus slijmvorming die er niet zou moeten zijn op dit moment.
Oplossing: Laten we proberen die bloedingen te stoppen door in plaats van 1, 2 pilletjes Orgametril (een progestageen) te nemen. Helpt dit niet, dan kom je nog maar eens terug om een andere strategie te bedenken. Als de bloedingen gestopt zijn neem je nog twee weken twee pilletjes en daarna ga je terug naar eentje per dag.
Goed nieuws: nu is het echt aan 't minderen. Ik zal blij zijn als het helemaal gestopt is.
Daarnaast wou ik ook nog iets vertellen over mijn relatie met mijn mannelijke partner. Na toch een aantal moeilijke maanden gaat het nu terug beter tussen ons. Eigenlijk zijn we het eensgeworden dat we het kerngezin, ons gezin met onze twee zoontjes, zo belangrijk vinden, dat we terug willen investeren in onszelf. Of liever, we hebben in die moeilijke periode eigenlijk de meeste investering gedaan waarvan we nu de gevolgen kennen: rust en vreugde in ons gezin. Wellicht is dit tijdelijk want alles verandert altijd maar voor nu is het goed zo, héél goed. 't Is zelfs echt fijn in ons gezin momenteel. Een thuis.
Lang geleden dat ik hier nog schreef. Niet dat er niets te melden was, maar ik had geen behoefte te vertellen hoe ik na 14 waarop ik terug overgeschakeld was naar 1 Orgametril (dus na 14 dagen 2) terug begon te bloeden. Ik ben dan op eigen initiatief maar terug overgeschakeld naar twee tabletjes. Hoewel ook dat niet zo goed helpt. Zo heb ik vorige week na een dagje aan zee (en spelen in het frisse - nou ja, 20 graden - water, terug bloedverlies gehad. Dat vond ik enorm klote, vooral omdat ik twee tabletjes neem. Maar ik vrees dat ik er maar moet mee leven, voor de tijd het nog duurt.
Ik had in april toestemming gekregen van de psychiater om om familiale redenen de borst- en eierstokverwijdering niet samen te hebben maar apart. Mijn partner kan geen verlof nemen tussen november en maart en zolang wachten op deze operaties vond ik echt rot. Vandaag had ik mijn afspraak bij de chirurg, prof. Monstrey. Hij keek naar en voelde even aan mijn borsten, nam foto's van mijn dossier, mijn gezicht en mijn borsten langs 5 kanten. Toen ging hij zoeken naar een datum. De datum wordt 31 augustus. Prima! Ik kijk er naar uit. Hij zei dat het een groot litteken onder de borst zou worden maar dat ik een mooie mannenborst zou krijgen. Tevens wist hij te melden dat ik een maand op voorhand 1000 euro moet betalen.
Voila, het geld kan beginnen buitenvliegen. Maar voor een goed doel: de verbetering van mijn levenskwaliteit door de overeenstemming van lichaam met geest.
Ik denk dat ik vervolgens een afspraak met de gynaecoloog moet zien te versieren om een datum vast te leggen voor de hysterectomie en ovariëctomie. Wie weet krijg ik dat ook nog gedaan eind september of begin oktober en ben ik vanaf dan officieel man. Ik kijk er echt naar uit!
Gisteren had ik een afspraak met de psychiater van het genderteam. We hebben het gehad over het verloop van mijn opnametijd voor de mammectomie. Maandag 31 augustus moet ik binnen op ShortStay-heelkunde. Drie dagen later zal ik wel naar huis kunnen hoewel dingen tillen en armen omhoog doen nog niet goed zal gaan. We hadden het ook over de operatie van de onderkant. Daar moet baarmoeder en eierstokken verwijderd worden via sleutelgatchirurgie. De psychiater zei dat ik gerust een datum daarvoor mag plannen met de gynaecoloog.
Daarnet belde ik naar de gynaecoloog nadat ik hem gisterenavond een mail stuurde. Hij zei dat een vrijdag in september zeker zou lukken. Hij vroeg wanneer de mastectomie gepland is: maandag 31 augustus. Wel, dan zou die operatie misschien de vrijdag ervoor kunnen, de 28e. Dan ben ik vrijdag 4 september zeker thuis, zei hij.
Als dat zou kunnen, dat zou schitterend zijn. Dan ben ik er toch met 1 opname van af. Dan zal de testosteron ook beter zijn werk kunnen doen, zal ik geen onregelmatig bloedverlies meer hebben én krijg ik voortaan de Sustanon terugbetaald (omdat ik vanaf die onderkantoperatie officieel man ben). Alleen maar goeds
Hopelijk denkt mijn partner er ook zo over want hij zal dan wel wat opvang moeten regelen voor de kids voor die laatste vakantiedagen.
Weyers gaat me deze week nog een mailtje sturen of dit kan. Hij kon het niet onmiddellijk bekijken omdat hij volop bezig was met consultaties. Ik hoop van harte op goed nieuws.
De hysterectomie en ovariëctomie (zeg maar verwijdering van baarmoeder en eierstokken) gaat door op vrijdag 28 augustus. De mammectomie op maandag 31 augustus.
Twee keer verdoving, dat wel. Maar één herstelproces.
Nu moet ik nog eens langs bij dr. Weyers voor een pre-operatief onderzoek. Dat moment staat gepland op 19 augustus.
't Is wat hé.
Zo stom dat ik operaties moet ondergaan om te worden wie ik ben. Zo stom dat er zoiets als genderdysforie bestaat. Maar tegelijkertijd ben ik blij dat ik ontdekt heb wat mijn basisgevoel van niet-goed-in-mijn-vel-zitten is: ik zit nl. in een verkeerd velleke geslachtelijk gezien. 't Is goed dat dit nu aangepast kan worden zodat uiterlijk en innerlijk overeenstemmen. Tegelijkertijd zie ik best op tegen operaties en herstelproces. Ik had het liever anders gehad, maar ja, 't is nu zo...
Voila, morgen is het dan zover. Dan word ik om 8 uur in het UZ verwacht. Spannend
Ik ga er met de trein naartoe, wellicht gepakt en gezakt voor 7 dagen.
Ik moet zeggen dat ik de laatste nachten toch niet goed slaap hoor. Ik heb best wel wat spanning. Ik ben eigenlijk echt bang. Bang voor de operaties. Bang voor de pijn. Bang voor het moeilijke dat het allemaal gaat meebrengen tot wanneer ik goed hersteld ben. Pfff. Niet eenvoudig, goed om te gaan met die angst.
Eigenlijk zou ik willen zeggen 'laat deze beker aub aan mij voorbijgaan'. Uit angst zou ik deze operaties liever niet hebben. Uiteraard weet ik dat het op lange termijn juist wel goed voor mij is dat ik deze operaties zal gehad hebben, maar toch hé. Gedreven door angst...
Duim maar allen mee voor mij dat alles voorspoedig mag verlopen!
Hoewel ik mijn verslag van mijn operaties nog niet neergeschreven heb, wil ik hier wel al het verslag doen van de controle bij dr. Monstrey, plastisch chirurg.
Ik had vandaag om 16 uur een afspraak en mocht om 17u15 eindelijk binnen.
Hij zag mijn borstkas en zei dat het er goed uitziet, héél goed zelfs. 'Echt?' vroeg ik. Ik was nogal onzeker vandaar. Maar neen hoor. Hij is heel tevreden over zijn werk en het zal een mooie mannenborstkas worden, zegt hij.
Ik vind nog steeds dat het er niet uitziet, maar ja.
Toch moet ik toegeven dat er al veel zwelling uitgetrokken is en dat de littekens al verbeterd zijn.
Van Monstrey mag ik fietsen, autorijden, op mijn buik en rug slapen (moeilijk uitvoerbaar tegelijkertijd Wink ). Over 4 weken wil hij mij nog eens zien maar hij heeft er vertrouwen in dat het vlot verder geneest.
Ik moet enkel zorgen dat mijn tepels wat vochtig gehouden worden, door na het douchen in te smeren met een lotion of zo. Ik vroeg of het mocht met jojoba-olie met etherische olie in. Ja, prima. 't Is dat ik weet van een aromatherapeute dat Lavendel, Geranium en Wierook in Jojoba-olie een schitterend middel is om littekens te laten verdwijnen (of toch zo ongeveer). Dat zal ik dan vanaf morgen (moet de spullen nog in huis halen) beginnen smeren zie.
De goedkeuring van Monstrey heeft mijn moraal een heel stuk opgekrikt. Ik ben blij.
Zelfgenomen foto van mijn borst 17 dagen na de operatie. Dankzij het perspectief ziet mijn lijf er vrij mannelijk uit. In realiteit moet er toch nog vrij veel vetverplaatsing gebeuren (wat door de hormonen vanzelf komt) maar ik ben wel tevreden over dit kiekje.
 "Wink"){kind=icon}
