Dagboek over mijn genderzoektocht Plots viel alles op z'n plaats. Ik besefte dat ik geboren was in het foute lichaam. Ik was gesocialiseerd als meisje, maar eigenlijk ben ik een jongen.
De weg naar mijn zelfwording kan je lezen in deze weblog.
01-02-2009
Orgametril
Vorig weekend lag ik behoorlijk in de knoei met mijn transseksualiteit. Door het opruimen voor verhuis en verbouwingen ben ik nl. een heleboel foto's van mezelf tegengekomen. Zag ik er niet best okee uit als meisje? Ik heb toch echt wel fijne momenten ook gekend? Zou mijn genderdysforie niet toch iets zijn van de laatste tijd en dus geen transseksualiteit?
Ik heb mijn foto's laten zien aan mijn psycholoog. "Zo vaak zo anders", zei hij over mij op mijn foto's. En dat foto's natuurlijk ook maar een momentopname zijn.
Ik was behoorlijk in paniek. Want net nu het ruim verspreid is dat ik aan een transitie bezig ben zou ik terugkrabbelen? Of had het meer met de angsten te maken van echt te beginnen aan mijn proces door eerstdaags te starten met Orgametril. Mijn laatste maandstonden waren op komst. Ik zag al eens een veeg bruin/rood. En nog eens. Maar dat zijn duidelijk geen maandstonden. Omdat het zo maar bleef aanmodderen en ik niet goed wist wat te doen (omdat mij gezegd was met Orgametril te beginnen op de tweede of derde dag van de maandstonden), heb ik de derde dag dat het zo iets of niets was mijn eerste pilletje Orgametril genomen. Raar maar waar: er kwam weer genderrust over mij. 't Was okee. Geen getwijfel. Gewoon doen. En zo heb ik vanmorgen dus al mijn derde pilletje genomen.
Ik vraag me wel af of het nu daardoor komt dat mijn maandstonden maar blijven aanmodderen en niet echt doorbreken. Ik had nochtans gehoopt op een laatste keer zware vloed om dan met een ritueel met een volle tampon voorgoed afscheid te nemen van dat aspect van mijn vrouwelijkheid. Maar neen, dat zit er niet in. Blijkbaar heeft mijn psychè een grotere invloed en verdwijnt het in stilte? Ik hoop maar dat het beetje bloeden dan toch rap stopt. Het mag stoppen. Het mag gedaan zijn. Voor eens en voor altijd. Ik heb er vrede mee.
Reacties op bericht (2)
09-02-2009
zus
O zus, ja, Patje is prima. Zelfs Anne-Patrick mag voor familie hoor, als overgangsmaatregel. Misschien dat we dat maar eens moeten verder communiceren hé. Ik heb trouwens de indruk dat enkel Jo nog mijn oude naam noemt. De rest zegt niets, of zus (wat voor mij om een of andere reden toch wel nog steeds okee voelt). Ik voel me wel wat gegeneerd als Jo AM zegt... Maar ik geef jullie wel tijd hoor. Het is wennen aan iets nieuws... Ik weet dat het niet evident is. Maar 't gaat goed. 't Is goed voor mij. En ook voor mijn gezin want ik ben gewoonweg veel stabieler nu en gelukkiger. Kus! Zus Patje
09-02-2009 om 21:44
geschreven door Patrick
zus
Dag zus
Ze zeggen dat als er in een familie een nieuw leven bijkomt er een ander verdwijnt. En zo voelt het voor mij wel een beetje. Van het eerste moment dat ik zwanger was vroeg ik me af wie bij ons zou vertrekken. Onze felle dochter kwam; Capri'tje is er niet meer en zus ook niet.... Ik moet zeggen dat ik het heel moeilijk heb met je hele verandering, maar ik ben blij dat je leeft!! Dikke kus.
PS Ik zal proberen je Patje te noemen, als dat mag...
