Vrijdag 6 juni 2014, onze eerste van de zovele ritten die nog zullen volgen naar t UZ.
De zenuwen heb ik amper onder controle. Ik stap t UZ al klappertandend binnen. Niet van de kou maar van de stress en emoties.
Straks weten we meer.
Uiteindelijk bij prof. Mijn eerste indruk was niet zo goed, hij zag er zo nors uit. Ik voelde me alleszins niet op mijn gemak.
Eerste vraag van hem was of ik nog de pil nam. Ik zei nee. Ik moest daar van de gynaecoloog onmiddellijk met stoppen omdat sommige tumoren hormoongevoelig zijn en dus de groei of aanmaak van kankercellen kunnen bevorderen. Hij zei dat ik dan zo snel mogelijk koperspiraal moest laten plaatsen omdat ik nu absoluut niet mag zwanger worden. Ik zei dat ons hoofd daar nu toch niet naar stond. Hij verhief zijn stem en zei: condoom is niet voldoende, jij MAG NIET ZWANGER WORDEN!
Ik barste in tranen uit, wat was da voor een prof. De manier waarop hij dat zei was zo bruut. Heeft die dan geen greintje inlevingsvermogen? Ik weet sinds dinsdag dat ik borstkanker heb en dit is de entree van ons gesprek... Dat belooft.
Toen wou hij mijn borst(en) onderzoeken. Dit deed hij eveneens nogal bruut . Hij onderzocht ook mijn oksels en voelde een opgezwollen lymfeklier. Dit kan duiden op uitzaaiing in lymfeklieren dus dat wou hij verder laten onderzoeken. Hij vroeg dan of ik mijn slechte borst ook wou onderzoeken. Ik had sinds dinsdag mijn borsten niet meer aangeraakt. Ik durf ze niet meer betasten uit afkeer en ook uit schrik om nog iets te voelen. Ik moest op dat moment mijn borst terug aanraken. Ik huilde en huilde terwijl ik dat deed en prof zei niks en keek gewoon toe + ook nog een stagiair die erbij stond.
Een borstverpleegkundige kwam binnen en zag dit. Zij zei dat t zo wel genoeg was en dat ik me mocht aankleden. 5 min binnen bij prof en ik voel me in plaats van op mijn gemak gesteld helemaal overstuur. Ik had een ganse waslijst met vragen mee maar durfde bijna niks te vragen.
Ik vroeg of ik Miss t borstkankergen zou kunnen hebben en hij zei vlakaf: " ja dat zal wel". Borstkankergen, dat ook nog, dat betekent ook nog hoge kans om kanker in andere borst te krijgen, en eierstokkanker. Ik sta er goed voor! En lauren, oooooooh nee, zij kan dat van me overgeërfd hebben. Ik voel me schuldig, had ik maar geen kinderen ...Was ik zelf maar gewoon beter niet geboren, dan moest ik al deze miserie niet meemaken. En mijn dierbaren ook niet. Wat doe ik hen toch aan?
T enige dat prof nog zei was dat hij nog niks meer kon zeggen omdat hij eerst nog meer onderzoeken wou laten doen. Nieuwe echo van beide borsten, mammografie van beide borsten en punctie van opgezwollen lymfeklier. En ook nog cT scan van beide borsten. Dokter wil er ook absoluut zeker van zijn dat er geen kanker zit in mijn andere borst.
Wat hij wel al kon zeggen is dat ik Sowieso geopereerd moet worden (al dan niet borstsparend ) gevolgd door chemo omwille van mijn jonge leeftijd. Chemo?? Dan toch chemo!!! En ik had toch geen uitzaaiingen?
Beelden van mijn kaal hoofd kwamen naar boven. Neeeeeeeeee, geen chemo!! Dat kan ik niet aan, echt niet. Iedereen zegt dat ik sterk ben en dat alles wel goed komt. Ik ben echt niet zo sterk als jullie denken. Ik kan dit gewoon niet aan. Ik wil dit niet meer aanhoren.
Ik ga Huilend naar buiten maar borstverpleegkundige komt bij ons, we mogen bij haar op gesprek en zij wil wel verdere vragen beantwoorden.
Zij heeft in tegenstelling tot de prof wel een zachtere aanpak. Zij luistert, beantwoordt mijn vragen en kan me toch beetje kalmeren. Zij probeert me een klein beetje gerust te stellen maar is ook wel eerlijk. Ik wil vooral meer weten over dat borstkankergen. Ik wil me onmiddellijk laten testen. Hoe gebeurt dat vraag ik, door simpele bloedtest? Ja, door bloedtest maar wachttijd voor deze geneest is 6 maand en uiteindelijk weet je t resultaat pas 1 jaar later. Wat??? 1 jaar, moet ik zolang wachten alvorens ik kan beslissen of ik andere borst preventief wil laten amputeren? Dan kan ik al kanker hebben in andere borst!!! Ooh, wat een hel!!
Na ons gesprek moet ik naar een andere afdeling in t uz voor de verdere onderzoeken. Eerst mammografie. Ik sta te huilen tijdens mammografie. Verpleegster streelt mijn schouder en vraagt dan of ik zelf knobbeltje had gevoeld enzo. Wat een lieve mevrouw. Ik vertelde haar van de prof en hoe hij deed maar ze zei dat dit zeker niet zou mogen maar hoe dan ook, hij zal wel zijn uiterste best zal doen om mij te helpen. Dat is tenslotte wel t belangrijkste.
Dan weeral half uur wachten in de wachtzaal. Daar word ik voor het eerst geconfronteerd met verscheidene borstkankerpatienten. Een mevrouw droeg een pruik, anderen met een korte coupe. Die hebben de operatie en chemo al achter de rug denk ik dan en zitten nu terug met angst. Angst voor eventueel herval. Hoe kan ik ooit nog gelukkig zijn? Voortdurend in angst leven, angst voor opnieuw kanker te krijgen. Moet ik zo verder als ik al de ziekte overwin?
Met mijn negatieve gedachten ga ik bij andere dokter voor echo. Dienen dokter kwam binnen en gaf me onmiddellijk een goed gevoel. Gelukkig, ik was al genoeg van slag.
Hij nam rustig de tijd om mijn slechte borst te onderzoeken. Hij zei dat t knobbeltje er niet echt heel erg verontrustwekkend uitziet. Tis een twijfelgeval. Een andere radioloog had evengoed in zijn verslag kunnen zetten dat dit , zoals gynaecoloog vermoedde, een fibroadenoom was. En dan zou er verder niks gebeurd zijn. Dan had ik deze zomer nog zorgeloos kunnen genieten van mijn vakantie, van terrasjes, festivallekes, sangriakes, ...maar dan zou ik volgend jaar misschien overal uitzaaiingen hebben gehad. Ik zou dus dokter uit Dendermonde dankbaar moeten zijn dat hij de kar vooruit getrokken heeft en niet heeft getwijfeld om onmiddellijk een biopsie uit te voeren. Hij vroeg wie de dokter was en kende hem goed, hij had nog verscheidene jaren in borstkliniek in uz Gent gewerkt. Vandaar wellicht zijn beslissing om niet te wachten en direct biopsie te doen.
Hij ziet onder mijn knobbeltje ook nog enkele satellietletseltjes. Ook niet duidelijk voor hem of deze kwaadaardig zijn. Zal na operatie onderzocht worden. Die zullen zeker verwijderd worden.
Onderzoek van de klier in mijn oksel. Als dit er niet goed uit ziet betekent dit dat men bijkomend bij borstoperatie volledige okselklierontruiming doet. Dit is een extra operatie die veel fysieke gevolgen heeft achteraf. Wellicht kan ik mijn arm dan nooit nog goed bewegen en zal ik vroeg of laat lymfeoedeem krijgen waardoor mijn arm blijvend opgezwollen zal staan. Hoe kan ik mijn job als lo- leerkracht dan ooit nog uitvoeren? Ik ga eruit zien als een monster! Geen haar, opgezwollen gezicht, geen borsten en dan nog eens een dikke arm die k amper kan gebruiken. Dit mag er echt niet meer bij. Een borst laten wegnemen is al ingrijpend genoeg, laat me alstublieft gespaard blijven van een okselklierontruiming.
De dokter besluit toch een punctie te doen van de klier. Pijnlijke affaire maar ik verbijt pijn met gedachte dat dit niks is in vergelijking met wat nog komen zal.
De uitslag zal besproken worden volgende vrijdag bij de prof. Pfff weeral een week in onzekerheid. Nog een week de tijd om te bidden, kaarsjes te doen branden en te hopen dat er geen uitzaaiingen zijn in de oksel.
Komende dinsdag moet ik dan nog een CT- scan laten nemen. Die uitslag wordt ook vrijdag besproken met prof. In tussentijd komen alle profs samen om mijn situatie te bekijken. Samen beslissen ze wat de beste opties voor mij zijn. Operatiedatum zal ook worden vastgelegd. Allicht in de week van 17 juni.
Wordt vervolgd
Volgende test, botscan. Smorgens krijg ik radioactieve contrastvloeistof ingespoten. De verpleegster vraagt in welke arm. Ik bied mijn linkerarm aan. Ah nee, hangt nog plakkertje op van gisteren. En in rechterarm is nog maar geprikt voor bloedonderzoek. Amai, mijn aders zullen op die manier snel versleten zijn. Ik mag na de inspuiting voor enkele uren naar huis. Hopelijk sla ik in tussentijd niet groen uit of geef ik geen licht door de radioactiviteit. Ik val in tussentijd voor half uurtje in slaap. Eindelijk eens even geslapen want ik voel me zoooo moe. Is dit door die vuile kankercellen of van zo weinig te slapen de laatste dagen? Feit is dat ik al lange periode moe ben. Elke dag, nooit een uitgeslapen gevoel. Is dat omdat ik al met kanker in mijn lijf zat of is dat eigen aan t mama- zijn?
In namiddag terug naar ziekenhuis. Ik vraag of ik straks al de resultaten weet. Verpleegster zal t vragen aan dokter om resultaten direct mee te geven. Weeeeral zoveel schrik. Waar is die wc hier? Een half uur duurt de scan, een half uur stil liggen en proberen om alles in mijn lijf te houden van de schrik. Na dat half uur zegt de verpleegster al dat t er op t eerste zicht geruststellend uitziet maar dokter gaat t nog even grondiger bekijken. Even geduld nog. Dokter komt 10 min later met een enveloppe in zijn handen en zegt dat t er voor hem ok uit ziet. Yessssss!!! Geen uitzaaiingen!! De dokters gaan toch wel goed gekeken hebben? Dat zal wel zeker. Dat moet! Moet ik nu blij zijn? Ja opgelucht, even vergeet ik dat ik wel nog steeds borstkanker heb. Die gedachte komt wel snel terug. Volgende week moet ik miss al onder t mes. Maar met chemo moet er alleszins niet onmiddellijk gestart worden. In t geval van uitzaaiingen zou men onmiddellijk starten met chemo en dan pas opereren. Ik krijg steken in mijn slechte borst. Is dat de kanker? Of de stress? Wordt vervolgd
Intussen zijn er al veel vrienden op de hoogte van mijn borstkanker. Iedereen verschiet, niemand kan dit geloven. Ik, zo n sportieve en gezonde vrouw! Ik die zo gezond eet, slaatjes, bessen, broccoli, vette vis, ... ( want bevat veel anti-oxidanten en is dat niet goed tegen kanker?) Ook eet ik wel eens frietjes en eens chipkes of vettig vlees maar zeer beperkt . En natuurlijk ook enkele glaasjes alcohol in t weekend.
Alcohol, zou dat de boosdoener zijn? Dit verhoogt kans op borstkanker. Weet ik uit al mijn opzoekwerk. Zou t daardoor komen?? Heb ik in de hete zomers teveel sangriakes van Quint gedronken of te veel martinikes toen ik uitging??? Ik zal t waarschijnlijk nooit weten maar ik durf vanaf nu niks ongezond meer te eten of te drinken. Want miss zorgt dat ervoor dat de kanker nog meer uitbreidt in tussentijd of dat er een celletje loslaat dat in latere periode toch nog voor uitzaaiing zorgt. Zou ik nog sporten??? Sporten verlaagt de kans op borstkanker. Kon t urenlange lopen er dan niet voor zorgen dat er geen kanker ontwikkelde? Potverdikke toch!!! Zijn dat dan allemaal fabeltjes dan??
Veel steun krijg ik van vrienden, familie en collega s. Veel berichtjes, veel telefoontjes. Ik kan gewoon niet iedereen terug opbellen of terugsturen omdat ik anders constant aant bellen of sturen ben. Vandaar ook deze blog, dan kunnen jullie alles volgen. En als ik eens niet terug stuur of bel is dat omdat ik nog geen tijd heb gehad of miss ook wel eens een moment waarop ik even geen zin heb om te sturen of te bellen. Berichtjes en telefoontjes doen deugd, zeer zeker maar helaas kunnen zij onze pijn niet verzachten. Alleszins Bedankt allemaal en wees vooral niet bang om te sturen of te bellen omdat je de juiste woorden niet vindt. Wetende dat iemand aan ons denkt geeft steun. En lieve mensen, vergeet ook kris niet. Kris krijgt weinig berichten maar voor hem is dit ook de hel. Hij kan uiteraard ook alle steun gebruiken en zal ook babbels en knuffels kunnen gebruiken. Want hij moet hier ook door, samen met mij.
Ik weet dat bezoekjes achteraf ook deugd zullen doen maar wil ik wel iemand zien als ik er niet meer uitzie zoals de sofie van vandaag? Kaal, geen wimpers, graatmager of helemaal opgezwollen, 1 of geen borsten, ... Pffff ik weet niet hoe ik me ga voelen. En nog iets wat me zorgen baart is dat ik geen vrienden meer ga overhouden na mijn miss jarenlange strijd. Nu denkt iedereen nog aan ons maar hoe lang blijft die steun duren? Gaan mensen ons niet vergeten omdat we niet aanwezig kunnen zijn op etentjes, feestjes,...we zullen allicht ook niet meer uitgenodigd worden want ik ben miss toch te ziek om te kunnen komen. Uit het oog, uit het hart is toch de realiteit, hoe je t draait of keert. Je hoort zo dikwijls zeggen dat velen je laten vallen als je kanker hebt, alsof kanker een besmettelijke ziekte is. En daar heb ik zo schrik voor. wordt vervolgd
Echo van de lever en CT- scan van de longen ( woensdag 4 juni)
Sinds ik t nieuws vernomen heb heb ik niks meer kunnen eten. En ik die zo graag eet, ik krijg gewoon niks door mijn keel. En krampen, constant naar t toilet. Echo lever, ... Ik lig al bibberend op de onderzoekstafel. Zo angstig dat ik ben voor slecht nieuws. Zou ik straks al iets meer weten?? Ga ik iets kunnen aflezen van de radioloog zijn gezicht? Waheb ik te verliezen, ik besluit hem te vragen of hij me gaat zeggen of alles ok is of niet. Hij knikte van ja. Ik kijk naar de radioloog terwijl hij naar de beelden van mijn organen kijkt. Niks kan ik aflezen op zijn gezicht. En hij zegt ook niks. Ik doe bijna in mijn broek, echt. Zou ik zeggen dat ik naar t toilet moet? Neen, want dan geraak k er miss niet meer af en moet ik nog langer wachten voor ik iets weet. Ik knijp alles goed dicht :)
Radioloog zegt dat lever er op eerste zicht wel goed uitziet. Niks abnormaals te zien. Wat een opluchting. Die is van korte duur want de gedachte schiet in mijn hoofd dat ik straks CT scan van longen moet laten maken. Ik vraag aan radioloog of hij ook mijn beide borsten nog eens kan nakijken. Ik veronderstel dat ze dat normaal niet zullen doen maar hij deed t toch. Waarschijnlijk uit medelijden omdat ik nog zo n jonge vrouw ben. Ofwel voor mijn mooie borstjes ;) Hij nam ook grondig de tijd om alles te bekijken. Ik vuurde een zee van vragen af op hem. Hij zei dat ik nogal goed op de hoogte was. Mja, ik had Me dan ook een ganse nacht verdiept in de leer van borstkanker. In mijn " goede " borst was ook niks abnormaals te zien. Mijn " slechte" borst daar kon hij heel goed t knobbeltje zien en ook een een 2-tal andere kleinere satellietletseltjes. Knobbeltje zelf was 7 mm. Ik wist dat ik gelezen had dat alles onder 2 cm tot stadium 1 behoort. Relatief klein dus. Ik ben er dus vroeg bij. Maar ik wist ook dat er vroeg bijzijn niet altijd betekent dat er geen uitzaaiingen kunnen zijn. En de laatste tijd had ik soms een prikkelhoestje. Zou dat een symptoom zijn van een uitzaaiing in mijn longen? Oh nee, wat ben ik bang om mijn longen te laten nakijken. Ik concentreer me terug op borst, ik wou mijn oksel ook nog laten nakijken want ik had gelezen ( ja ik weet t, kris zegt dat ik niet alles op internet mag opzoeken maar ik doe t toch hoor. Zo kan ik gerichter vragen stellen aan de dokters en krijg ik meer info.) dat een slecht kankercelletje via de lymfeklieren in oksel naar lymfebaan kan gaan. Indien in de oksel ook kankercellen worden gevonden dan moet er ook okselklierontruiming gebeuren bij operatie. Niks echt verontrustend te zien in oksel zei radioloog, enkel vergrote klier. Een vergrote klier, had ik daar iets van gelezen??? Kweet t niet meer, dat zoek ik vanavond wel op.
Beetje opluchting toch weL maar zo n schrik voor de volgende test. Ct- scan longen. Tis niet waar he, ik krijg infuus met contrastvloeistof. Weeral naalden. Ik zal er maar al aan wennen zeker. Ik vraag ook naar uitslag maar verpleegster zegt dat ze niks mag zeggen. Is dat een slecht teken gaat er door mijn hoofd of is zij niet bekwaam genoeg om die beelden te beoordelen??? Ze zei wel dat gynaecoloog vanavond uitslag zou hebben.
Ik bel al in de late namiddag, kon niet meer wachten en kreeg gelukkig geruststellend nieuws. Longen vrij van uitzaaiingen. Oef!!! 2 van de 3 testen zijn ok. Morgen nog botscan. De momenten van opluchting en angst wisselen elkaar zo snel af. Had ik de laatste tijd soms geen pijn in mijn knie bij t lopen? Zou dat op een uitzaaiing wijzen in mijn botten???? Pffffff, in wat voor een hel ben ik beland?
Lauren is superlief voor mij, zij zal goed weten dat mama verdrietig is. Ik ben ook lief voor haar. Waarom was ik soms zo snel boos op haar omdat ze eens iets uitstak. Waar maakte ik me soms druk over? Ik voel me schuldig. Waarom moet er zo iets ergs gebeuren om in te zien dat we ons soms zo druk maken in onbenullige dingen.
Lauren moet slapen en wil niet. Ze is boos als ik haar pyjama wil aandoen. Ze slaat op mijn " slechte " borst. Ik verschiet. Waarom doet ze dit nu? Omdat ze weet dat ze mij daar pijn kan doen of omdat ze boos is op mijn borst, omdat deze mij en papa verdrietig maakt. Ze is nog zo jong om alles goed te beseffen maar ze beseft duidelijk maar al te goed dat mijn borst de boosdoener is. Wordt vervolgd
Lauren ligt in bed. Ik wil niet slapen, ik wil niet in de zetel naar tv kijken. Ik wil gewoon al die gedachten weg. Ik en kris kunnen alleen maar wenen samen. Hij probeert me te kalmeren maar ik heb zo n sombere gedachten. Ik denk aan zo n erge dingen die ik zelfs niet aan kris durf te vertellen. Ik zie kris en lauren al op mijn begrafenis zitten. Welke muziek zou ik kiezen? Misschien moet ik al een lijstje maken met liedjes? Neen, nee, zover mag t niet komen. Stop, stop, stop met die gedachten sofie!!!
Ik besluit dan maar om vrienden te verwittigen. Door erover te praten of schrijven voel ik me niet beter maar denk ik niet verder.
Ik ben kapot, ik moet slapen. Kruip samen met kris in bed maar kan niet meer stoppen met wenen. Ik snak naar adem. Ik kan gewoon niet beschrijven hoe ik me voel. Langs de ene kant wil ik dood zijn, ik wil dit niet door, ik wil deze pijn niet voelen. En nu is er nog geen fysieke pijn maar die mentale pijn is nu al ondraaglijk. Als daar nog fysieke pijn bijkomt binnenkort dan kan ik t zeker niet aan. Ik wil dood!!! Neen, ik wil niet dood, natuurlijk wil ik niet dood. Ik wil leven!!! Ik wil er zijn voor mijn gezin en voor mijn familie. Wat gebeurt er toch allemaal in mijn hoofd???
Kris valt uiteindelijk in slaap. Ik niet, ik sta terug op. Ik besluit meer info op te zoeken en pluis alles uit. Alles van symptomen bij uitzaaiingen,alles over chemo, beste profs, borstkankerdieten, oorzaken kanker,.... . Ik maak een lijstje op met vragen voor de prof.
Gelukkig, lauren is wakker, dan heb ik misschien wat afleiding tot ik naar t ziekenhuis moet voor de eerste onderzoeken... Wordt vervolgd
Lauren , amper 2 jaar en 7 maand... Zij heeft haar mama nodig. Ik mag toch niet ziek zijn. Ik moet voor ons dochtertje zorgen. Ook kris heeft me nodig, wie gaat er anders zijne vuile was doen, de boodschappen doen, kuisen, t papierwerk van de zaak doen, .... Ik mag niet dood, verdomme toch!!! Kris gaat lauren ophalen en komt ermee naar mijn ouders. Ik zie haar en barst nogmaals in tranen uit. Ook kris en mijn ouders. We knuffelen elkaar allemaal. Lauren is stil en kijkt naar mij, dan naar kris, naar haar oma en opa, dan terug naar mij. Ze begrijpt er allicht niks van. Ik vertel haar dat mama haar borstje ziek is en dat de dokter mama haar borstje moet genezen. Ze streelt mijn borst en zegt: " mama borstje ziek" . Ik kan niet meer, ik snik en snik.... Ik laat haar niet meer los . Maar gelukkig beseft ze niet hoe erg dit allemaal is. Zij speelt een beetje en leidt onze gedachten soms eens enkele seconden af.
Lauren gaat slapen, op automatische piloot doe ik haar slaaprituelen. Voor ze gaat slapen zegt ze nog eens:" mama niet wenen he!" Ocharme dat kind, ik denk dat ze toch wel goed beseft dat we veel verdriet hebben. Hoe moet t nu verder?
Allerlei gedachten dwarrelen door mijn hoofd, wie moet ik nu allemaal verwittigen. Oh nee, onze reis, wij vertrekken volgende maand op reis. En t schoolfeest van lauren, een babyborrel van lauren haar neefje, tomorrowland, fantasiafestival.... Dit ga ik allemaal moeten annuleren. Waarom juist nu denk ik dan, juist in de mooiste periode van het jaar. Dit nieuws wil je nooit krijgen maar nu toch zeker niet. Groot verlof, mooi weer, iedereen doet terrasjes, eet bbq, ... en ik ga der kaal in een bed liggen. Neeeeeeeeeeeeeee! Waarommmmmm ik??? wordt vervolgd
Hoe vertel je je ouders dat je kanker hebt en miss zal doodgaan???? Daar denk je niet aan want het hoort niet dat je dit moet vertellen!! Ik beeld me in dat lauren 30 jaar is en me komt vertellen dat ze kanker heeft. Nee, daar mag ik niet aan denken, daar wil ik niet aan denken. Ik denk dat t miss nog beter is dat ik nu kanker heb dan dat lauren dit zou hebben.
Ik bel bibberend aan bij mijnen thuis Ik zie dat mijn pa zijn auto er nog niet staat dus die is nog niet thuis van zijn werk. Mijn mama zal dus opendoen. Ze ziet mij en kris staan en we barsten alledrie in tranen uit. Zij beseft dat we niet met goed nieuws naar daar zijn gekomen. Mijn ma vraagt wat de uitslag is en ik zeg dat we beter gaan zitten. Ik neem mijn mama vast en vertel al snikkend dat ik kanker heb. We huilen samen. Mijn mama zegt dat dit niet kan. Ik geef nog wat info en vertel wat er gaat gebeuren maar verbloem een beetje wat de gynaecoloog heeft gezegd zodat t slechte nieuws iets minder hard aankomt. Ik, kris en mijn ma huilen, huilen, huilen,... Mijn maag... Ik voel me niet goed, ik ga flauwvallen. Nee ik mag niet, ik moet me sterk houden. Moet mijn pa ook nog inlichten. Die komt uurtje later thuis en ziet me staan. Hij neemt me vast, ik ween en ween en zeg dat ik kanker heb. Mijn pa zakt door zijn benen. Ik ondersteun hem en zeg dat hij moet gaan zitten. Nog nooit heb ik mijn papa zo verdrietig gezien. Ik dacht op die moment dat hij iets aan zijn hart zou krijgen van verdriet. Dit was verschrikkelijk!!! Waarom moest ons dit overkomen, wij zo n liefdevolle familie, goed van hart, behulpzaam,... Waarom moeten wij deze pijn doorstaan? Kan de kanker geen ander gastvrouw zoeken, een criminele vrouw, een moordenaarster... Verdienen die dit niet meer dan ik??? Wordt vervolgd
Afspraak bij gynaecoloog, enkele uren nadat ik wist dat ik borstkanker had
Eenmaal thuis gekomen ben ik onmiddellijk op internet beginnen zoeken, alles over borstkanker. Soorten borstkanker, soorten behandelingen, ... Kris was boos op mij, hij vond dat ik dat niet mocht doen. Ik zou mezelf alleen maar meer ongerust maken. Maar ik was gewoon op zoek naar een geruststelling. Gelijk wat, iets dat zou zeggen dat t niet zo erg was. En die vond ik ook. Er bestaat ook een borstkanker waarbij de tumor volledig ingekapseld zit en niet kan uitzaaiien. Alle andere soorten zorgen voor uitzaaiingen. Ik moest gewoon die ingekapselde tumor hebben. Ik trok me daaraan op. Mijn ouders, die had ik nog steeds niets laten weten. Die hadden wellicht al verscheidene keren naar hun gsm gekeken om te kijken of ik al een geruststellend berichtje had gestuurd ivm uitslag biopsie. Maar ik moest hen helaas slecht nieuws brengen en dat kon ik niet doen via sms of aan de telefoon. Ik besloot te wachten tot ik meer wist van de gynaecoloog. Tenslotte kon t dan miss nog wel meevallen.
Eenmaal bij de gynaecoloog gaf zij niet zoveel info, ze had de resultaten van echo en mammografie nog niet binnen. Enkel die van biopsie. Zeker was dat t kwaadaardig was. Ik schoof haar mijn opgezochte info onder haar neus en vroeg welke soort tumor ik heb. Ze zei de soort die ik absoluut niet wilde horen. Ik vroeg of ik dan uitzaaiingen kon hebben en ze bevestigde. " Uitzaaiingen??? Dat betekent doodgaan!!Dit kan niet waar zijn. Ik was beland in een nachtmerrie en ik wilde wakker worden! Nu direct!" Ik heb toen zoveel vragen gesteld, toch op zoek naar geruststellende woorden. Waarom zegt de gynaecoloog niet gewoon dat alles wel goed komt. Moet ik die woorden eruit slepen??? Ze zei dat ze me onmiddellijk wou doorsturen naar t UZ in Gent omwille van mijn jonge leeftijd. Daar zou men er alles aan doen om mij te proberen genezen. " Wat, proberen??", hoor ik dat goed? In plaats van geruststellende woorden krijg ik alleen maar meer slecht nieuws te horen. Ik ga dood dacht ik. En mijn borsten, bahhhhh, doe ze er maar af, ik wil deze ziekte niet. "Ga weg uit mijn lijf! " En ik wil hier weg!!!! Weg bij die gynaecologe die vorige week nog zei dat mijn borsten ok waren. Ik heb haar ook gezegd dat zij eigenlijk fout was geweest. Ze gaf dit ook toe, ze had omwille van mijn jonge leeftijd niet gedacht dat dit knobbeltje iets kwaadaardigs kon zijn.
Toen hoorde ik niet goed meer wat gynaecoloog nog zei, ik kon alleen maar denken aan hoe ik dit in godsnaam aan mijn ouders moest vertellen. Ik, sofieken, hun enige dochter, hun schat, hun alles, hun zonnetje in huis, de grapjesmaker, ...Ik vreesde dat ze dit niet zouden overleven. Nog nooit in mijn leven heb ik zo tegen iets opgezien. Ik moest terug bijna overgeven, mijn maag kromp ineen.
Opeens hoorde ik de gynaecoloog terug praten, ze had t over wat er in eerste instantie zou gebeuren. Morgen ( woensdag) zou men een echo doen van de lever en een CT scan van de longen. Donderdag een botscan. Dit om te kijken of er uitzaaiingen zijn. En vrijdag afspraak bij de prof in Gent. Het laatste wat ik zei tegen de gynaecoloog was: "hoeveel ist? "Ze zei dat ik niks moest betalen.
Mijn ouders, mijn ouders.... Daar moeten we nu naartoe. Ik wil niet maar ik moet. Ze zullen al doodongerust zijn omdat ik nog niks heb laten weten... Wordt vervolgd
Enige tijd geleden voelde ik een knobbeltje in mijn rechterborst, precies een klein steentje. Ik zei er in t begin niks over tegen kris omdat ik dacht dat t maar een kliertje was. Ik bleef wel regelmatig voelen en weg ging dat steentje niet. Ik besloot toch maar eens bij gynaecoloog te gaan. Zij onderzocht mijn borsten en zei dat alles ok was. Ik herhaalde dat ik toch echt iets voelde, zoals klein steentje en vroeg of ze nogmaals wou voelen. Ze deed dat en zei dat dat een fifroadenoom is, een samenklitting van bindweefsel dat helemaal onschuldig is. Ik vroeg of ik dan zeker gerust kon zijn. Ze voelde aan dat ik toch wel wat ongerust was en ze zei: "als je dat wil kan je de fifroadenoom laten nakijken met echo en dan hebben we referentiepunt van de grootte. Als dit dan zou vergroten dan weten we hoe snel dat groeit. En als je dat wil kan dat dan nog verwijderd worden maar dat hoeft niet omdat t niet gevaarlijk is en ook niet kan uitgroeien tot... Helemaal gerustgesteld ging ik naar huis. Wel afspraak vastgelegd in az Dendermonde voor de echo. Op vrijdag 30 mei ging ik samen met lauren naar de echografie. Lauren mocht kijken naar mama. Tijdens het uitvoeren van de echo vroeg radioloog of er borstkanker zit in mijn familie. Ik zei dat dit niet t geval is. Hij onderzocht me verder en zei toen dat hij onmiddellijk mammografie wou laten doen en biopsie van t knobbeltje. Ik vroeg of t er Miss niet goed uit zag en hij zei dat hij niet met zekerheid kon zeggen of t een onschuldig knobbeltje was. Ik voelde de grond zo van onder mijn voeten wegzakken. Een biopsie... Ik en spuiten, snijden,,.. Brrrr. Ik hield me sterk voor lauren want zij zat naast mij flink vanop een stoeltje te kijken. Na de ingreep stond ik te schudden en te beven. Die ingreep had ik totaal niet verwacht. En wat zou de uitslag geven? Ik was doodsbang.
Dinsdag kon ik bellen voor de resultaten.
Iedereen die op de hoogte was van de biopsie probeerde me gerust te stellen en zei dat t wel niks slecht zou zijn. Toch was ikzelf daar niet van overtuigd. Ik had een slecht voorgevoel. Ik zag al beelden voor mij van mezelf met een geamputeerde borst en van een kaal hoofd. Ik probeerde die gedachten te verdrijven en toch nog een beetje van t weekend te geniete. Hoe meer de dinsdag naderde, hoe angstiger ik werd.
Dinsdagochtend 3 juni, een ochtend zoals alle andere, opstaan, eten, lauren klaarmaken... Alleen had ik een wrang gevoel in mijn maag want deze middag mag ik bellen voor de resultaten.
Op weg naar school met de fiets zing ik leuke liedjes met lauren, zodat ik er niet te veel aan denk. Toch wisselen de momenten van plezier en angst elkaar snel af.
De kindjes op school leiden mijn gedachten wel wat af maar wat een raar gevoel in mijn maag toen de middagbel op school ging. Ik moest bellen....
Tis niet waar he, " al onze lijnen zijn in gesprek " en ik die daar ver in mijn broek stond te doen van schrik. Uiteindelijk iemand aan de lijn. Nog geen resultaten binnen was t antwoord. Ik zei dat zo n onderzoek wel veel angst oproept en dat ik snel t resultaat wou weten. Secretaresse ging ervoor informeren en me terug opbellen. Ik besloot naar leraarskamer te gaan en toch wat te eten. Telefoon! Ah tis Kris, die belde om te vragen of ik al meer wist. Ik zei dat de resultaten nog niet binnen waren en dat men mij zou opbellen. Na t telefoontje met kris nummer van de gynaecologenpraktijk! Angstig neem ik op. "Mevrouw, de gynaecoloog wil je vanavond spreken." Toen wist ik genoeg. Ik vroeg nog of ze me iets meer kon zeggen, waren de resultaten niet goed dan? " mevrouw, ik kan niet zoveel zeggen want ik ben geen dokter maar het is niet goed" Ik kan me zelf niet herinneren dat ik de telefoon heb afgelegd. Ik ben leraarskamer ingestapt en heb 1 college gevraagd om even mee te komen. Toen vertelde ik dat ik zonet te horen kreeg dat ik borstkanker heb, ik ben in tranen uitgebarsten.
Bibberen, bij overgeven, bijna hyperventileren, helemaal overstuur. Hoe moet ik dit slechte nieuws aan kris vertellen, en aan mijn ouders. Die gaan dit niet overleven. Ik 'moest in eerste instantie kris verwittigen. Die kon t niet geloven. Hij ging alles laten liggen en me komen halen op werk. Intussen mijn collega s ingelicht en zij hebben me zo goed als kon opgevangen. Toen kris er was zijn we in tranen uitgebarsten. Lauren liep op de speelplaats en had hare papa gezien. Ze kwam bij ons en zag ons wenen. Wat moet er op dat moment door t hoofd gaan van zo n kleine meid, als mama en papa zo Wenen. Ik en kris konden elkaar niet meer loslaten. Ik stond op instorten... Wordt vervolgd
Beste vrienden, familie, collega s,...
Hierbij heb ik een blog aangemaakt zodat jullie mijn strijd tegen borstkanker kunnen volgen.
Als ik dan eens geen moed of energie heb om te bellen of te sms'en dan kunnen jullie toch weten hoe t met me gaat.
Sofie
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
Ga weg uit mijn lijf!
