ik word wakker met de gedachte dat ik lauren vandaag zal zien. Eindelijk want ik heb haar niet meer gezien sinds de woensdag. Dat is t langste dat ik haar heb moeten missen.
Zij miste me ook wel want mijn ouders waar ze bij logeerde zeiden dat ze soms wel verdrietig was. Ze hoorde me ook eens zeggen tegen mijn mama dat ik pijn had en dan was ze beginnen Wenen... Toen brak mijn hart... Wa gaat er door da kind haar hoofd. Een kind verdient t niet om ziek te zijn maar verdient t ook niet om een zieke ouder te hebben want dat maakt hen oPok verdrietig, meer dan dat we zouden denken...
Eerst de kracht vinden om uit mijn bed te geraken. Ik moet dringend plassen maar alles doet zo n pijn. Alsof ik griep heb. Geen beetje kracht en alle spieren doen pijn. Ik bel verpleegster voor extra pijnstiller.
Daarna betert t een beetje en vind ik dan toch de kracht om op te staan.
Ik Mag me zelf al beetje proberen wassen. Gedeeltelijk lukt dat. De rest zullen verpleegsters komen doen.
De plastisch chirurg-assistent komt langs.
Borsten zien er ok uit. Doorbloeding ok. Litteken ok.
Ik hoop dat er een drain uit mag maar nog te veel wondvocht ... Tzal voor morgen zijn...
Infuus mag er wel uit. Pijnstilling zal oraal worden toegediend .
Ale de meest cruciale uren voor afsterven zijn voorbij. Controle is nu om de 2u en tegen vanavond om de 4u.
Dan zal k eindelijk beetje,kunnen doorslapen want als ze je zo om de 2u komen wakker maken dan slaap je niet echt goed.
Vandaag geen bezoek buiten lauren met mijn ouders en kris. Zij komen rond 16u . Overdag rust ik veel zodat k toch beetje energie heb tegen dat Lauren er is.
Op t moment dat Lauren toekomt stap ik juist rond in de kamer. Mijn potten van de drains zitten in een zakje. Lauren ziet dat ik anders stap en verschiet een beetje.
Ze kijkt ook naar de drains maar zegt er niks over.
Ik krijg wel een kusje maar ze is beetje afstandelijk. Duidelijk aangedaan van mij zo te zien. Al zag ik er relatief ok uit want had mijn kleren aan en me ook beetje geschminkt enzo.
Maar toch zag Lauren dat ik niet de mama was zoals gewoonlijk.
Na een tijdje beterde t wel... Ik had voor haar ook enkele kleine cadeautjes en dat vond ze leuk.
Ze vroeg dan opeens of dat bloed was in die potjes. Ik legde haar uit dat dit door de operatie was maar dat die draadjes en potjes morgen of overmorgen zouden weg mogen.
Dat stelde haar gerust zag ik. Voor de rest heeft ze er niks meer van gezegd.
Na t bezoek was ik terug erg moe. Nog geen 19u en ik val al in slaap voor even...
Sofie
Wordt vervolgd
na de slapeloze nacht was ik blij dat t uiteindelijk ochtend was. Ik hoorde precies regendruppels. Ik vroeg aan de verpleegster of t zo hard aan t regenen was. Ze bevestigde.
Ik besloot naar de regendruppels te luisteren en dat maakte me rustig.
Na een tijdje kwam er een chirurg bij me kijken. Ik vroeg onmiddellijk waarom die borst er zo lelijk uit zag . Of er toch geen slechte cellen waren gezien?
" aaaah neen hoor mevrouw, dat is een eilandje" " Een eilandje?" Vroeg ik. "
Om de doorbloeding te controleren heeft men bij mijn goeie borst ook een stuk uit de buik getransplanteerd. Dat stukje weefsel is er eigenlijk tussen geplaatst. Dit zal na 5 maanden terug worden verwijderd. Men zal dan ook nog een lipofilling doen en dan pas zal de borst er goed uitzien.
Oef, ik was gerust gesteld.
Daarna kwam er een verpleger , hij zei dat ik straks naar kamer mocht maar dat hij me eerst ging wassen.
Hij zei dat hij me eerst een "shot" zou geven met erg zware pijnstilling.
Hij spoot dit in en ik voelde dit letterlijk door mijn aderen stromen... Wat een straf spul zeg... Zalig! Geen pijn op die moment.
Toen schoot t opeens door mijn hoofd dat ' een verpleger' mij zou wassen. Ik dacht dat die me eventjes zou verfrissen maar niets was minder waar,
Hij waste me van kop tot poep ( benen niet omwille van steunkousen tegen trombose).
Gelukkig was t een oudere verpleger, want bij een jonge verpleger zou k dat wel niet zo fijn vinden.
Ik dacht er niet te veel bij na en liet t maar begaan. T deed eigenlijk wel deugd 😀 En de zeep rook zalig.
Na t wassen kon ik mijn ogen niet meer openhouden, ik werd opeens zo suf. Maar erg suf. Helemaal weg. Verpleger had me gezegd dat die "shot " kort werkte en dat t daar a sufheid veroorzaakt...
Voor ik t wist kwamen ze me halen om naar de kamer te gaan.
In de lange tunnel dacht ik bij mezelf "ale, weeral een stap verder, t ergste is voorbij"
Was blij dat k op de kamer was, veel pijn had ik niet maar t liggen op de rug was wel lastig. Wou me zo graag draaien maar dat kon niet.
Ik was voorzien van veel draadjes... Een blaassonde en 4 drains.. 2 drains in buik en ook enen in elke borst,
Even dacht ik eraan dat die drains er nu wel inzaten maar en dan ook weer uit zouden moeten... Oh nee!! Dat is zo vervelend!!
Ik viel in slaap....
Mijn hoofd deed erg raar als k sliep. Mijn ogen waren toe en toch bewoog ik precies van links naar rechts...erg raar.
Ik sliep dan even en was dan in mijn slaap precies vanalles aan t doen. Dan was t precies alsof ik bvb water aan t uitgieten was, op t toilet zat,... En toch was dat niet zo.
Ik werd dan wakker en dan dacht ik " huh, ik was foch water aan t uitgieten"en dat was dan gewoon in mijn slaap..
Amai, de narcose gaf toch wel wat bijwerkingen.
M'isselijk was k gelukkig niet.meer van de narcose. Had zelfs grote honger maar mocht nog niks eten. Mocht beginnen met slokje water en als k daar niet misselijk van werd nog een slokje...
En na enkele uurtjes beschuitje proberen,.,
Dienen eersten dag heb k dus vooral dutjes gedaan. Die sufheid bleef enorm aanwezig maar ik dacht dat dit wel zou uitwerken na een tijdje,
Savonds kwam kris op bezoek. Wat was ik blij hem te zien.
We zijn nu 24u na t einde van de operatie en ik moet echt naar t (groot ) toilet. Normaal komen darmen zo snel nog niet op gang maar bij mij dus wel.
Een bedpan lukte niet dus ik moest uit bed! Woooow, dat lukt, ik kan stappen. Maar hoe... Zo krom als iets 😀
Ik ben dan toch uit bed en eet savonds al een boterham aan de tafel. Daarna Terug mijn bedje binnen...
Krijg savonds een inslapertje en ik ga de nacht in...
Wordt vervolgd
Sofie
"aaaauw mijn achterhoofd doet pijn" dat is t eerste dat ik heb gezegd als ik wakker werd op de Pacu.
Ik greep naar mijn Achterhoofd en t voelde aan alsof ik een dikke buil had ( achteraf zou blijken dat ik een doorligwonde had door zo lang op een harde operatietafel te liggen.)
Voor de rest had ik geen pijn. Ik lag in 'strandstoelhouding' , benen gebogen en rug recht zodat er geen spanning op buik zou komen.
Ik voelde me enorm suf en viel constant in slaap. Om t half uur kwam een verpleegkundige mijn borsten controleren. Men maakte me daarvoor steeds wakker. Telkens ze me wakker maakten leek t alsof ik uuuuuren had geslapen maar dan waren altijd nog maar een half uur verder.
Ik had geen benul van t uur. Ik wist dat kris om 20u op bezoek mocht komen dus ik hoopte dat ik hem snel zou zien.
Toen t bezoek binnen mocht was ik zo blij Kris te zien. Ik vroeg of ik er goed uit zag en hij zei dat dat wel meeviel. ( achteraf gaf hij toe dat ik er echt niet uitzag, ik zag zo bleek als de lakens , mits een paar witte strepen in mijn gezicht ( dat verhaal volgt later))
Ik vond van mezelf dat ik redelijk ok was. Kris vertelde me dan dingen maar dat drong toch niet echt door. Ik was te suf. Ik klaagde wel van dorst en droge lippen.
Ik kreeg een nat sponsje op een stokje op mijn lippen te bevochtigen. Dat deed deugd maar t liefste van al had ik gedronken uit t bekertje met water. Dat mocht niet maar ik mocht wel eens aan t sponsje zuigen zodat ik beetje vocht binnen kreeg. Kris was dan toch bij mij dus ik vroeg m dan om t steeds terug in t water te doppen.
Nadat kris weg was werd ik misselijk en zei ik tegen verpleger dat k moest overgeven. Die heeft gelopen om een anti braakmiddel toe te voegen aan mijn infuus.
Misselijkheid was snel beter. Kwam dus door te veel vocht op te zuigen. Dat sponsje heb k niet meer aangeraakt derna...
Kwartiertje is snel voorbij en dan moest t bezoek terug weg.
Ik viel toch constant in slaap dus kon alleen maar hopen dat de nacht snel voorbij zou gaan. De volgende ochtend zou ik naar de kamer mogen.
Maar de nacht passeerde supertraag. Pijn had ik niet echt dus dat viel wel mee. Telkens men de borsten kwam controleren zei men dat alles ok was.
Ik vroeg dan ook eens of ik mocht kijken en dat mocht.
Was me dat verschieten...
Zo lelijk! Mijn "goeie" borst die ik preventief liet amputeren en gelijktijdig liet reconstrueren zag er verschrikkelijk uit. Er zat een deuk in en er waren meerdere sneden in. Ik schrok en vroeg aan verpleegster waarom dat was. Ik dacht onmiddellijk dat men tijdens de operatie kankercellen zou gezien hebben en dat men daardoor extra weefsel had weggenomen. Ik kon bijna Wenen. De verpleegster zei me dat ze niet wist waarom dat was, dat ik dat aan chirurg moest vragen. Ik werd dan nog meer ongerust... Want zou men mij anders niet geruststellen??
Bij de volgende borstcontrole was t een andere verpleegkundige. Ik herhaalde mijn vraag en die zei hetzelfde... Dat moet u aan de chirurg vragen. Die zou de volgende ochtend komen dus dat was nog lang wachten... De uren gingen maar niet voorbij.... En lawaai dat er was. Constant gepiep van monitoren, gepraat, ...slapen was moeilijk.
Op een bepaald moment brachten ze naast mij een mevrouw . Ik kon ze niet zien omwille van een gordijn maar wel horen. Ik hoorde vertellen dat ze een verstokte rookster was, dat haar benen vol met sterns zaten ( om bloedvaten open te houden, soort paraplu, tegen vernauwing) . En dan meende ik te begrijpen dat ze operatie in haar hals had gehad, ook omwille van verstopte bloedvaten door t roken. Eigen schuld, dikke bult dacht ik even.. Maar dat was niet mooi he van mij. Maar ik kan dan niet begrijpen dat mensen zo met hun gezondheid kunnen spelen. Had k die madame een sigaretje aangeboden dan had ze t zeker geaccepteerd. Sommigen leren hun les toch niet... Maar soit, toen begon de miserie. Die mevrouw maar hoesten, dan roepen van de pijn, alle verplegers er rond, paniek, geloop, ... Ik werd er zelf erg onrustig van en begon bijna te hyperventileren. Ik dacht bij mezelf dat ik rustig moest blijven maar als je dat allemaal hoort zou je voor minder in paniek raken. Ik wou slaaaaaaapen!!
Ik heb toen verpleegster geroepen en gevraagd of ik oogmaskers kon krijgen en oordoppen. Dit hadden ze dus dan had ik toch een beetje meer rust. Al ging t bij die mevrouw toch nog even door... Waar was ik beland zeg...
Sofie
Wordt vervolgd
Ga weg uit mijn lijf!
