Vrijdag 6 juni 2014, onze eerste van de zovele ritten die nog zullen volgen naar t UZ.
De zenuwen heb ik amper onder controle. Ik stap t UZ al klappertandend binnen. Niet van de kou maar van de stress en emoties.
Straks weten we meer.
Uiteindelijk bij prof. Mijn eerste indruk was niet zo goed, hij zag er zo nors uit. Ik voelde me alleszins niet op mijn gemak.
Eerste vraag van hem was of ik nog de pil nam. Ik zei nee. Ik moest daar van de gynaecoloog onmiddellijk met stoppen omdat sommige tumoren hormoongevoelig zijn en dus de groei of aanmaak van kankercellen kunnen bevorderen. Hij zei dat ik dan zo snel mogelijk koperspiraal moest laten plaatsen omdat ik nu absoluut niet mag zwanger worden. Ik zei dat ons hoofd daar nu toch niet naar stond. Hij verhief zijn stem en zei: condoom is niet voldoende, jij MAG NIET ZWANGER WORDEN!
Ik barste in tranen uit, wat was da voor een prof. De manier waarop hij dat zei was zo bruut. Heeft die dan geen greintje inlevingsvermogen? Ik weet sinds dinsdag dat ik borstkanker heb en dit is de entree van ons gesprek... Dat belooft.
Toen wou hij mijn borst(en) onderzoeken. Dit deed hij eveneens nogal bruut . Hij onderzocht ook mijn oksels en voelde een opgezwollen lymfeklier. Dit kan duiden op uitzaaiing in lymfeklieren dus dat wou hij verder laten onderzoeken. Hij vroeg dan of ik mijn slechte borst ook wou onderzoeken. Ik had sinds dinsdag mijn borsten niet meer aangeraakt. Ik durf ze niet meer betasten uit afkeer en ook uit schrik om nog iets te voelen. Ik moest op dat moment mijn borst terug aanraken. Ik huilde en huilde terwijl ik dat deed en prof zei niks en keek gewoon toe + ook nog een stagiair die erbij stond.
Een borstverpleegkundige kwam binnen en zag dit. Zij zei dat t zo wel genoeg was en dat ik me mocht aankleden. 5 min binnen bij prof en ik voel me in plaats van op mijn gemak gesteld helemaal overstuur. Ik had een ganse waslijst met vragen mee maar durfde bijna niks te vragen.
Ik vroeg of ik Miss t borstkankergen zou kunnen hebben en hij zei vlakaf: " ja dat zal wel". Borstkankergen, dat ook nog, dat betekent ook nog hoge kans om kanker in andere borst te krijgen, en eierstokkanker. Ik sta er goed voor! En lauren, oooooooh nee, zij kan dat van me overgeërfd hebben. Ik voel me schuldig, had ik maar geen kinderen ...Was ik zelf maar gewoon beter niet geboren, dan moest ik al deze miserie niet meemaken. En mijn dierbaren ook niet. Wat doe ik hen toch aan?
T enige dat prof nog zei was dat hij nog niks meer kon zeggen omdat hij eerst nog meer onderzoeken wou laten doen. Nieuwe echo van beide borsten, mammografie van beide borsten en punctie van opgezwollen lymfeklier. En ook nog cT scan van beide borsten. Dokter wil er ook absoluut zeker van zijn dat er geen kanker zit in mijn andere borst.
Wat hij wel al kon zeggen is dat ik Sowieso geopereerd moet worden (al dan niet borstsparend ) gevolgd door chemo omwille van mijn jonge leeftijd. Chemo?? Dan toch chemo!!! En ik had toch geen uitzaaiingen?
Beelden van mijn kaal hoofd kwamen naar boven. Neeeeeeeeee, geen chemo!! Dat kan ik niet aan, echt niet. Iedereen zegt dat ik sterk ben en dat alles wel goed komt. Ik ben echt niet zo sterk als jullie denken. Ik kan dit gewoon niet aan. Ik wil dit niet meer aanhoren.
Ik ga Huilend naar buiten maar borstverpleegkundige komt bij ons, we mogen bij haar op gesprek en zij wil wel verdere vragen beantwoorden.
Zij heeft in tegenstelling tot de prof wel een zachtere aanpak. Zij luistert, beantwoordt mijn vragen en kan me toch beetje kalmeren. Zij probeert me een klein beetje gerust te stellen maar is ook wel eerlijk. Ik wil vooral meer weten over dat borstkankergen. Ik wil me onmiddellijk laten testen. Hoe gebeurt dat vraag ik, door simpele bloedtest? Ja, door bloedtest maar wachttijd voor deze geneest is 6 maand en uiteindelijk weet je t resultaat pas 1 jaar later. Wat??? 1 jaar, moet ik zolang wachten alvorens ik kan beslissen of ik andere borst preventief wil laten amputeren? Dan kan ik al kanker hebben in andere borst!!! Ooh, wat een hel!!
Na ons gesprek moet ik naar een andere afdeling in t uz voor de verdere onderzoeken. Eerst mammografie. Ik sta te huilen tijdens mammografie. Verpleegster streelt mijn schouder en vraagt dan of ik zelf knobbeltje had gevoeld enzo. Wat een lieve mevrouw. Ik vertelde haar van de prof en hoe hij deed maar ze zei dat dit zeker niet zou mogen maar hoe dan ook, hij zal wel zijn uiterste best zal doen om mij te helpen. Dat is tenslotte wel t belangrijkste.
Dan weeral half uur wachten in de wachtzaal. Daar word ik voor het eerst geconfronteerd met verscheidene borstkankerpatienten. Een mevrouw droeg een pruik, anderen met een korte coupe. Die hebben de operatie en chemo al achter de rug denk ik dan en zitten nu terug met angst. Angst voor eventueel herval. Hoe kan ik ooit nog gelukkig zijn? Voortdurend in angst leven, angst voor opnieuw kanker te krijgen. Moet ik zo verder als ik al de ziekte overwin?
Met mijn negatieve gedachten ga ik bij andere dokter voor echo. Dienen dokter kwam binnen en gaf me onmiddellijk een goed gevoel. Gelukkig, ik was al genoeg van slag.
Hij nam rustig de tijd om mijn slechte borst te onderzoeken. Hij zei dat t knobbeltje er niet echt heel erg verontrustwekkend uitziet. Tis een twijfelgeval. Een andere radioloog had evengoed in zijn verslag kunnen zetten dat dit , zoals gynaecoloog vermoedde, een fibroadenoom was. En dan zou er verder niks gebeurd zijn. Dan had ik deze zomer nog zorgeloos kunnen genieten van mijn vakantie, van terrasjes, festivallekes, sangriakes, ...maar dan zou ik volgend jaar misschien overal uitzaaiingen hebben gehad. Ik zou dus dokter uit Dendermonde dankbaar moeten zijn dat hij de kar vooruit getrokken heeft en niet heeft getwijfeld om onmiddellijk een biopsie uit te voeren. Hij vroeg wie de dokter was en kende hem goed, hij had nog verscheidene jaren in borstkliniek in uz Gent gewerkt. Vandaar wellicht zijn beslissing om niet te wachten en direct biopsie te doen.
Hij ziet onder mijn knobbeltje ook nog enkele satellietletseltjes. Ook niet duidelijk voor hem of deze kwaadaardig zijn. Zal na operatie onderzocht worden. Die zullen zeker verwijderd worden.
Onderzoek van de klier in mijn oksel. Als dit er niet goed uit ziet betekent dit dat men bijkomend bij borstoperatie volledige okselklierontruiming doet. Dit is een extra operatie die veel fysieke gevolgen heeft achteraf. Wellicht kan ik mijn arm dan nooit nog goed bewegen en zal ik vroeg of laat lymfeoedeem krijgen waardoor mijn arm blijvend opgezwollen zal staan. Hoe kan ik mijn job als lo- leerkracht dan ooit nog uitvoeren? Ik ga eruit zien als een monster! Geen haar, opgezwollen gezicht, geen borsten en dan nog eens een dikke arm die k amper kan gebruiken. Dit mag er echt niet meer bij. Een borst laten wegnemen is al ingrijpend genoeg, laat me alstublieft gespaard blijven van een okselklierontruiming.
De dokter besluit toch een punctie te doen van de klier. Pijnlijke affaire maar ik verbijt pijn met gedachte dat dit niks is in vergelijking met wat nog komen zal.
De uitslag zal besproken worden volgende vrijdag bij de prof. Pfff weeral een week in onzekerheid. Nog een week de tijd om te bidden, kaarsjes te doen branden en te hopen dat er geen uitzaaiingen zijn in de oksel.
Komende dinsdag moet ik dan nog een CT- scan laten nemen. Die uitslag wordt ook vrijdag besproken met prof. In tussentijd komen alle profs samen om mijn situatie te bekijken. Samen beslissen ze wat de beste opties voor mij zijn. Operatiedatum zal ook worden vastgelegd. Allicht in de week van 17 juni.
Wordt vervolgd
Reacties op bericht (1)
09-06-2014
...
Amai, je zou juist verwachten dat dergelijke dokters weten wat patiënten meegemaakt hebben en moeten meemaken! Niet fijn voor jou om zo bruut behandeld te worden...
Ik weet dat het niet veel helpt om te zeggen dat je je sterk moet houden en dat het allemaal wel goed komt maar weet wel dat deze moeilijke periode gaat passeren. En de vrienden/vriendinnen die je laten vallen of je ooit hebben laten vallen zijn het niet waard om vrienden genoemd te worden! Voor mij en Sven blijf je de lieve en goedlachse Sofie, met of zonder haar! Wij steunen je onvoorwaardelijk en volgen je dagboek op de voet...
Dikke knuffel aan jou, Kris en Lauren!
X
09-06-2014 om 16:37
geschreven door Valérie Geerinck
Ga weg uit mijn lijf!
