Hoe vertel je je ouders dat je kanker hebt en miss zal doodgaan???? Daar denk je niet aan want het hoort niet dat je dit moet vertellen!! Ik beeld me in dat lauren 30 jaar is en me komt vertellen dat ze kanker heeft. Nee, daar mag ik niet aan denken, daar wil ik niet aan denken. Ik denk dat t miss nog beter is dat ik nu kanker heb dan dat lauren dit zou hebben.
Ik bel bibberend aan bij mijnen thuis Ik zie dat mijn pa zijn auto er nog niet staat dus die is nog niet thuis van zijn werk. Mijn mama zal dus opendoen. Ze ziet mij en kris staan en we barsten alledrie in tranen uit. Zij beseft dat we niet met goed nieuws naar daar zijn gekomen. Mijn ma vraagt wat de uitslag is en ik zeg dat we beter gaan zitten. Ik neem mijn mama vast en vertel al snikkend dat ik kanker heb. We huilen samen. Mijn mama zegt dat dit niet kan. Ik geef nog wat info en vertel wat er gaat gebeuren maar verbloem een beetje wat de gynaecoloog heeft gezegd zodat t slechte nieuws iets minder hard aankomt. Ik, kris en mijn ma huilen, huilen, huilen,... Mijn maag... Ik voel me niet goed, ik ga flauwvallen. Nee ik mag niet, ik moet me sterk houden. Moet mijn pa ook nog inlichten. Die komt uurtje later thuis en ziet me staan. Hij neemt me vast, ik ween en ween en zeg dat ik kanker heb. Mijn pa zakt door zijn benen. Ik ondersteun hem en zeg dat hij moet gaan zitten. Nog nooit heb ik mijn papa zo verdrietig gezien. Ik dacht op die moment dat hij iets aan zijn hart zou krijgen van verdriet. Dit was verschrikkelijk!!! Waarom moest ons dit overkomen, wij zo n liefdevolle familie, goed van hart, behulpzaam,... Waarom moeten wij deze pijn doorstaan? Kan de kanker geen ander gastvrouw zoeken, een criminele vrouw, een moordenaarster... Verdienen die dit niet meer dan ik??? Wordt vervolgd