Gisteren, maandag 13 oktober had ik iets meer stress dan bij de vorige 3 chemo s.
Ik krijg nu Taxol en Herceptine ( herceptine is eigenlijk geen chemo maar wel medicatie die ook de taak heeft om eventuele kankercellen te doden, deze medicatie zet blokkage op eiwitten en dat zijn voedingsstoffen voor mijn kanker. Geen voeding= afsterven kankercel) ( in theorie althans )
Normaal gezien ligt de chemo klaar als ik toekom en kan ik onmiddellijk aangekoppeld worden aan de baxters. Maar nu was chemo nog niet klaar...
Maar een uur later nog niet... Ik hoor eens rond en blijkbaar problemen bij de apotheek van t ziekenhuis waar chemo wordt bereid.
Dat wordt nog even wachten...
Uiteindelijk wordt dat even wachten, 4 u wachten...
Dan is t zover. Ik krijg eerst herceptine want na de toediening moet ik enkele uren in observatie blijven. Men kan hier namelijk allergisch op reageren of hart kan ook falen ( vandaar de harttest vorige week).
Doodsbang was ik, bang dat ik iets zou krijgen. Ik probeer rustig te blijven en hou me een beetje bezig op mijn iPad.
Na een uur en half sijpelen is de Baxter leeg. Oef, dat zit erin en geen reactie.
Na een korte spoeling volgt de Taxol. Ook deze kan allergische reacties veroorzaken. Om dit tegen te gaan moest ik 12u en 6u op voorhand cortisonen innemen.
Ik schrok als ik de Baxter zag. Een Baxter met een volume van een liter. Zo n grote Baxter heb ik nog nooit gezien. Ik vraag hoe lang deze moet insijpelen.... 3uur!! 3 uur?!! zo lang, en ik zit hier al bijna 5u ... Pffff. en traag dat da gaat... Ik heb veel zin om gaatje in de Baxter te prikken zodat hij sneller leeg is. maar besluit dan toch maar om dat niet te doen, zou niet zo verstandig zijn. Zal nodige medicatie maar in mijn lijf laten sijpelen zodat de kankercellen creperen.
Uiteindelijk naar huis. Ik moet zeggen dat ik me redelijk voel. Erg moe maar minder misselijk dan anders. Gelukkig! Deze chemo geeft wel andere bijwerkingen en van een van die bijwerkingen ondervind ik nu wel wat last. Spierpijn!!! Overal pijn, vooral van t bovenlichaam. Alsof ik gisteren een zware work-out heb gedaan. Niet leuk maar toch draaglijker dan die misselijkheid. De spierpijn zou normaal gezien na een paar dagen moeten verminderen. Dus dat de dagen maar terug snel passeren.
Gisteren heb ik ook een gesprek gehad met de psychologe en met de borstverpleegkundige.
Ik heb besloten om me psychologisch te laten begeleiden omdat ik mijn ziekte niet uit mijn hoofd kan zetten. Constant spookt t door mijn hoofd dat ik ziek ben en dat ik binnen enkele jaren zal sterven. Ik wil wel positief denken maar t lukt me niet. Ik ben ervan overtuigd dat ik vroeg of laat ga hervallen door een uitzaaiing op afstand. En als je dat te horen krijgt dan weet je dat men enkel nog de tijd kan rekken.
Ik heb angst, enorme angst, angst om dood te gaan op jonge leeftijd. Angst om mijn lieve dochter niet te zien opgroeien, angst om mijn ouders, lauren en kris zoveel verdriet aan te doen als ik sterf ... Ik zie zelf mijn eigen begrafenis voor mij en dan zie ik lauren aan mijn kist staan en hoor ik haar : " mama " roepen en zie ik haar Wenen.
En als ik die gedachten heb dan kan ik niet anders dan huilen, huilen,.... En de laatste tijd heb ik die gedachten heel vaak. En dit is niet meer leefbaar.
De psychologe gaat me hierin begeleiden om die doodsangsten en t afscheid dat ik eigenlijk al voorbereid, van me af te zetten.
Eerst enkele individuele sessies en dan groepsessies. Want ik ben absoluut niet de enige met kanker die zo n gedachten heeft. Of die groepsessies iets voor mij zijn dat betwijfel ik want ik heb geen zin om t verdriet van andere lotgenoten aan te horen. Maar ik zal t wel een kans geven.
De borstverpleegkundige heeft ook lang met mij gepraat en eindelijk kreeg ik op verschillende vragen die ik had een antwoord.
Ze heeft me ook proberen oppeppen maar ze is ook wel eerlijk. Garanties kunnen ze nog steeds niet geven.
Maar er is kans dat ik genees en voorgoed van die kanker vanaf geraak. En die kans is groter dan de kans op herval.
De weg naar genezing zal wel nog lang zijn. Ook na de chemo zal t nog zwaar worden. Vooral de hormoontherapie zal mijn lichaam en karakter doen veranderen.
En ik zal moeten leren om daar mee om te gaan met al die veranderingen. Maar meer uitleg over al die veranderingen krijg ik daarover pas na de bestralingen. Stap voor stap.
Mijn schoenen zullen snel versleten zijn want heb nog veel stappen af te leggen...
Wordt vervolgd
Sofie
Ga weg uit mijn lijf!
