vannacht opnieuw goed geslapen. Dat kan alleen maar in mijn voordeel zijn voor mijn herstel denk ik dan.
Ik ga terug wandelen vandaag. Nog steeds kan ik niet rechtop lopen maar zal dit tijd moeten geven. Blijven bewegen zal er wel goed voor zijn.
In de namiddag valt t me op dat ik spanning krijg aan mijn litteken van buik. In t midden van t litteken ziet t ook rood.
Ik panikeer nog niet, ik denk dat t komt door onverwachts heel hard te niezen 2 dagen geleden. Dan heb ik binnenin iets gevoeld en op die plaats staat t nu gespannen.
Er zal misschien vocht of bloed in gekomen zijn...
Ik wil lauren verrassen en ga met mijn schoonma mee om haar op te halen.
Er is ook een kerstdrink met de collega s en ook hen verras ik door aanwezig te zijn. Niemand die dit had verwacht. Ik kan zitten dus dat is ok.
Na een uurtje werd t wel lastig . Kreeg steeds meer last van die spanning in buik. Ik word toch al wat ongerust. Ik had t gevoel dat mijn buik zou openspringen.
Ben blij als kris me half uur later komt oppikken.
Ik kijk in auto naar buik en deel staat echt rood en opgezwollen. Paniek!!
Dat gaat ontsteking zijn! Voila, daar heb je t al, 2 dagen thuis en miserie begint al...
Ik bel naar secretaresse van plastisch chirurg... Ik vertel wat er gaande is en ik mag vanavond nog bij hem thuis langs gaan.
Hij kijkt en vermoedt dat er idd een ontsteking zit. Hij schrijft me anitbiotica voor.
Het is de eerste keer dat ik D'r Stillaert zie sinds de operatie. In t ziekenhuis zag is steeds assistent -chirurg .
Hij zegt dat de rest er goed uit ziet. Ik vraag ook nog eens naar die verhardingen. Ooooh, dat lossen we wel op bij corrigerende ingreep.
Ik vraag ook of hij mijn rechteroksel dan uitgekuist heeft ( littekenweefsel verwijderen van bestralingen) . Hij wist t niet goed meer maar hij zei dat ze dat altijd doen als ze zien dat er veel aanwezig is.
Ik verwijs ook nog eens naar pijn iets boven mijn navel, aan de 2 kanten. Ik zeg 'm dat dat tegen trekt bij t rechtstaan.
Hij zegt dat dat allemaal normaal is omdat hij in buik heeft gewerkt en dat t tenslotte nog maar week geleden is.
Met mijn voorschrift ga ik naar huis. Ik hoop dat t met de anitbiotica opgelost raakt...
Wordt vervolgd
Sofie
amai wat heb ik goed geslapen. Mijn eigen bedje is toch beter dan dat ziekenhuisbed, hier zakte ik alleszins zo niet in .
Ik moet vandaag wel mijn plan trekken want kris gaat werken en lauren is naar school.
Een goeie nachtrust heeft me goed gedaan dus ik voel me wel ok.
Maar nog geen 2 uur na t opstaan slaat de vermoeidheid al toe. Ik leg me dan maar in de zetel. Ik slaap een uurtje.
Op t gemakje beetje was in de kast leggen , eten, eens stofzuigen ( mocht eigenlijk niet maar ik heb t heel voorzichtig gedaan) en ik ben alweer moe
Herstellen vraagt heeeel veel energie precies.
In de namiddag slaap ik terug in de zetel, een uurtje of 2 zelfs.
Zo gaan de dagen wel vooruit.
Na mijn dutje ga ik ook eens wandelen , half uurtje in de buitenlucht zal me wel wat energie geven.
Maar geloof t of niet, na de wandeling terug zo moe... En ik die anders zo in goede conditie ben... Hopelijk neemt die vermoeidheid snel af...
Ale de eerste dag thuis is voorbij. Savonds zie ik lauren en ze is lief voor mij. Legt t dekentje over mij als ik me in de zetel leg.
Ik word hier nogal gesoigneerd hoor 😃
Wort vervolgd
Sofie
Woensdag 16 december: deze Avond naar huis, nog geen week na operatie
vandaag zal ik naar huis moeten. Er is voor de dokters niet echt een reden waarom ik nog langer zou moeren blijven. Slapen kan ik ook thuis en een pijnstiller nemen ook.
T klopt dat ik thuis ook kan rusten maar thuis doe je toch net iets meer dan dat je in t ziekenhuis ligt dus dan rust je sowieso minder.
Straf eigenlijk dat ik op nog geen week tijd al naar huis kan. Zelf dacht ik tegen t weekend thuis te zijn in t beste geval en t is nog maar woensdag...
Maar 100% gerust ben ik toch niet... Wat als ik vannacht dan opeens koorts krijg? Of een bloedklonter?
Ik bel naar kris dat k naar huis mag en die zal vroeger stoppen Met werken en me in de namiddag komen halen.
Kijk er wel naar uit om Lauren terug te zien want heb haar sinds zondag niet me gezien.
In de voormiddag probeer ik valies al beetje te maken. Af en toe leg ik er een paar spulletjes in , beetje bij beetje, want alles wat ik doe blijft zoveel energie vragen.
Ik voel dat ik redelijk veel pijn heb opzij van linkerborst. Had dit tegen dokter al gezegd dat dit hard aanvoelde maar kon nog beetje vocht zijn of opgestapeld bloed.
Vraag t toch nog eens aan een verpleegster. Zij roept een verpleger die daar specialist in is. Hij voelt en zegt dat hij zich daar geen zorgen over maakt. Moet t tijd geven .
Al bij al toch blij dat ik naar huis kan en dat er geen complicaties zijn. Goeie doorbloeding, geen ontsteking, geen bloedklonters,...gelukkig maar!
En nu herstellen. Als t elke dag beetje beter gaat zal ik me volgende week wel al redelijk ok voelen denk ik.
Kris is er, met de camionette,... Als ik daar maar in geraak...
We stappen naar de ingang en de mensen draaien echt hun hoofd om om naar mij te kijken. Ik wou dat t voor mijnen decolleté was maar dat is t niet 😉 tis omdat ik zo krom loop...
Dat krom lopen is wel erg pijnlijk voor de rug. Tussendoor moet ik eens stoppen om te steunen en rug even te ontlasten.
Kris gaat de camionette halen zodat ik toch niet té ver moet stappen. Al doet de buitenlucht me wel goed.
Instappen ... Dat duurt ongeveer 5 minuten. T lukte niet om er op een goeie manier in te geraken. Ik en kris moesten wel lachen maar lachen maakte t nog pijnlijker dus was blij dat k er dan toch nog ( niet op een erg fatsoenlijke manier) was ingemaakt.
De rit naar huis viel mee. Nie erg veel pijn.
Aaaaah home sweet home!!! T eerste wat ik thuis doe is proberen of ik zelf in en uit mijn bed kan. Want als dit niet zou lukken moet ik een ziekenhuisbed bestellen.
Ik probeer te gaan liggen maar lukt niet. Op verscheidene manieren maar niet simpel als je armen niet mag gebruiken en ook geen buikspieren.
Uiteindelijk laat ik me op mijn zij vallen. Hahaha daar lag ik dan , ik probeer me op rug te draaien. Na heel wat gedoe is dat gelukt. Maar zo helemaal plat liggen was helemaal niet comfortabel voor buik. Ik roep kris en zeg m dat k toch bed zal moeten bestellen.
Hij zei dat hij anders zou proberen om kussens ouders matras te leggen zodat deze iets schuiner komt te liggen.
Eerst er nog uit geraken...met beetje hulp van kris lukt t.
Kussens eronder en nog eens proberen... Dat is al veel beter. Zo zal ik wel kunnen slapen.
Samen met kris leeg ik de valies uit. Hij zegt dat ik moet gaan rusten maar ik help toch beetje.
Voel achteraf wel dat ik te veel heb gedaan. Vanavond vroeg in bed en hopen op een goede nacht.
Wordt vervolgd
Sofie
gisteren toch in slaap gevallen zonder inslaper. Had gezegd dat ik zonder wou proberen slapen omdat men daar snel afhankelijk van kan worden en dat wil ik niet.
Deze nacht superslecht geslapen. Er was veel lawaai in de gang en nog steeds in ruglig moeten liggen bevordert mijn slaap niet echt.
Ben dan maar vroeg opgestaan zodat ik me op mijn gemak kon klaar maken ( alvorens de dokters weer binnenvallen als k nog in mijn blote poep sta).
Net klaar en de assistent -chirurg is er al. Nu waren ze niet met zoveel.
"Alles ziet er goed uit, laatste drain mag er straks uit en voor mijn part mag je naar huis"
Ik vraag of dat echt moet want ik voel me nog niet goed genoeg om naar huis te gaan.
Hij zegt dat ik t dan met de verpleegkundige moet afspreken wat k ga doen. Als dokter weg is vraagt verpleegster me of ik naar huis ga.
Ik zeg haar dat ik t niet goed weet. Langs een kant wil ik wel want wil samen met Kris in bed liggen ipv alleen en wil Lauren zien.
En dat ziekenhuiseten komt er ook al langs mijn oren uit...
De verpleegster ziet dat ik twijfel en zegt dat ik op mijn gemak eerst mag eten en dat ik t haar straks moet weten te zeggen.
Ik denk erover na en besluit om toch te blijven. Dat is de verstandigste keuze voor mijn lichaam.
Na t eten verzorging... Drain mag eruit. Een stagebegeleidster komt me zeggen dat ze zo dadelijk zal komen met de stagiaire.
Na een tijdje komt de stagiaire binnen. Het is een knappe negerin. Ze spreekt Nederlands maar niet zo duidelijk.
Echt een hele lieve. Ze wrijft mijn voetjes terwijl ze kennis met me maakt.
Daarna komt haar begeleidster en worden de voorbereidingen gedaan voor t verwijderen van de drain.
Mijn hartslag stijgt de hoogte in...
Ik zeg dat ik er wel bang voor ben omdat t verwijderen van de andere drain uit buik heel erg pijnlijk was
De begeleidster probeerde me gerust te stellen en zei dat de stagiaire dat goed zou doen.
"Mevrouw u mag goed inademen en bij t uitademen wordt drain eruit getrokken"
Ik denk ok, nog 1 keer en ben van mijn laatste pot vanaf.
De begeleidster staat de ene kant van t bed en de stagiaire aan de andere kant. Ik kijk naar de begeleidster en niet naar de kant van de drain.
Ik adem diep in, en uit... maar begeleidster zegt steeds opnieuw, blijven uitademen, ademen, inademen, uitademen, ... Duidelijk zelf beetje in paniek.
Ik had enorm veel pijn. De drain zat goed vast blijkbaar en was erg lang.
Opeens zei ze: " tis eruit!"
Oef , dat leek uren te duren. Ik weende want had enorm veel pijn. Dat was de ergste drain van de 4. Die zat er ook al t langste in dus zat daardoor misschien al wat vaster.
Een kwartier lang bleef de pijn aanhouden en dan begon t te beteren.
Ale , daar was k ook van af!
Smiddags heb ik afgesproken met een vriendin die in t uz werkt. We gaan samen eten in de cafetaria tijdens haar lunchpauze. Ik moet dus wel eerst naar beneden . Ik neem de lift en dan nog 20 m stappen... Ik loop zo krom als iets. Zie de mensen allemaal naar me kijken als ze me zien stappen. Ik schaam me dood. Ben blij als mijn vriendin er is en dat ik kan gaan zitten. Ik eet een lasagne. Mmmmm, dat smaakt, eindelijk iets waar smaak in zit.
Tijd voor een dutje heb ik niet meer want t volgende bezoek zal er bijna zijn.
En savonds komt Kris langs.
Een vermoeiende dag en mijn bed is meer dan welkom...
Wordt vervolgd
Sofie
Nog maar juist wakker en ik voel me ellendig. Zoals de vorige dagen, spierpijn en geen kracht... Na een tijdje betert dat wel mits pijnstilling.
Ik moet me vandaag helemaal zelf wassen. Ik mag douchen maar dat zag k niet zitten omwille van de naden. Ik doe het wel in deeltjes.
Eerst mijn haar wassen en dat lukt. Dan mijn benen afsproeien. Dat was zalig. Ik bleef maar sproeien. Ik hoorde opeens dat er volk in de kamer kwam. " mevrouw Verbeken?"
" euhm jaaaa"( shit dat is de assistent -chirurg en ik sta hier in mijn blootje..)
Gelukkig kwam er niemand binnen. " we komen binnen 5 minuutjes terug" "ok" zeg ik
Oh nee, 5 minuten, lukt me nooit om dan klaar te zijn. Alles gebeurt nogal aan een traag tempo doordat alles tegen trekt...
Me snel nog met washandje verder wassen en dan kleren aan. Nog maar net onderbroek aan of ik hoorde terug meerdere personen binnen komen...
" mevrouw Verbeken, nog niet klaar?" " jaaaaa , momentje duurt allemaal wat langer"
Ik hoorde dat ze bleven wachten op de kamer. Half aangekleed kom ik uit de badkamer..
" amai jij ziet er goed uit , zo mooi kleurtje, onlangs op reis geweest? " krijg ik als complimentje ( van een dokter die ik nog niet gezien had, alhoewel ja, ik denk gezien als ik op de recovery lag) " euhm dank u, beetje bruinen zonder zon en ne mens ziet er direct beetje beter uit he" Iedereen moest lachen... " ja jij ziet er echt goed uit "zegt de assistent...
Leuk te horen maar zo voel ik me alleszins niet ... Voel me echt ellendig.
Er stond 7 man rond mij. Dokter ( chirurg) , assistent chirurg, borstverpleegkundige, 2 verpleegsters en nog stagiaires,..
" mogen we eens kijken?" Juist mijn kleren aan en moet ze alweer uit doen 😊 Het went wel om den duur om je uit te kleden voor jan en alleman... Die mannen zien me toch als werkobject he en veel moois om naar te kijken is er toch niet ... Dat scheelt wel. Allemaal nog eens aan de borsten komen... ( niemand zoveel betast aan de borsten zoals ik denk k t voorbije anderhalf jaar...) " Ziet er mooi uit" krijg ik te horen. " das relatief he " antwoord ik met een knipoog ,...
"mevrouw dat komt wel hoor na de 2 de ingreep"
Vandaag mogen de 2 drains aan de borsten er ook uit, er is niet veel wondvocht meer uit gekomen dus verpleegkundigen mogen deze straks verwijderen.
" morgen mag de laatste drain eruit en dan mag u van mij naar huis" " héh, naar huis? 5 dagen na zo n zware ingreep? Dat zie ik echt niet zitten hoor..."
" we zien dan morgen wel " zegt assistent
Gans t team verlaat de kamer. Verpleegster zegt dat er straks iemand komt voor de drains...
De angst schiet me door t lijf. 2 drains!!! Mja, t moet he...
Ik ben angstig . De oudere verpleegster stelt Me gerust en de stagiaire moet ze verwijderen.
De pijn viel mee. De drains waren iets korter dan de vorige drain in de buik. Daardoor minder gevoeld ofwel iets minder gespannen ...
Yesss, slechts nog 1 drain die er dan allicht morgen uit mag. Mijne pot moet ik dan wel nog overal mee naartoe sleuren... Ik steek m altijd in een zakje, dan valt dat zo niet op dat t een pot met bloed is...
In de voormiddag rust ik nog beetje want in namiddag bezoek. In de namiddag voel ik me toch redelijk.
Ik laat nu ook al minstens 6u tussen 2 pijnstillers... Dan voel ik wel dat t terug verslecht. Maar ale, een 3 pijnstillers dafalgan per dag is niet zo veel he.
De dag passeert snel met t bezoek. Ben wel erg moe maar kan lang bezoek al iets beter verdragen.
Zoals men zei, elke dag iets beter...
Sofie
Wordt vervolgd
Ga weg uit mijn lijf!
