De chemo zal nu wel stilaan wegebben uit mijn lichaam. Al ondervind ik toch nog wel wat last van sommige bijwerkingen.
Regelmatig heb ik last van slapende voeten en handen. Dit is het gevolg van schade aan de zenuwuiteinden. Die schade kan blijvend zijn maar niet in alle gevallen.
Ik ben ook dikwijls ' mijne kluts kwijt'. Zo ben ik gisteren tot 2 maal toe vertrokken met de koffer van de auto open. Hoe verstrooid kan je zijn?
Dit noemen ze een ' chemobrain' hebben. Hopelijk gaat dit ook over want kris zal lachen als ik zou thuiskomen en zou zeggen dat ik de deur van de koffer er heb afgereden ;)
En Dan heb k nog niet gesproken over het aantal keer dat ik naar de berging ga om iets te gaan halen maar dat ik gewoon niet meer weet wat ik wou halen.
Iedereen zal dat wel eens tegenkomen maar bij mij komt t nu wel iets vaker voor. Soms zo erg dat ik dan tot 2 of3 keer terugkeer. Dan schiet t me weer te binnen. Dan ga ik terug naar berging en tegen dan ben ik t weeral vergeten... Soms wel vervelend hoor.
Maar een veel ergere bijwerking vind ik gewichtstoename. Is t nu ten gevolge van de cortisonen of ten gevolge van de menopauze? Ik weet t niet maar ik weet wel dat ik t verschrikkelijk vind. Mijn sportief lichaam is meer en meer aan t veranderen in een lichaam dat veel minder strak is ( lees: vet) , vet op heupen en buik, dikkere billen, ... Ik vind dat degoutant bij mezelf! En de hormoontherapie moet nog starten en dat geeft ook nog eens gewichtstoename....
Maaaar in januari ga ik starten met een personal trainer. Iemand die me begeleidt om gewichtstoename te beperken ( zelfs af te vallen) . Ik zal mijn eetgewoonten ( die eigenlijk wel al gezond zijn ) moeten aanpassen en nog veel meer moeten sporten. En hopelijk is dat vol te houden zodat ik mijn gewicht onder controle kan houden.
Met sporten ben ik alleszins nog niet gestopt. Gedurende gans mijn chemoperiode ben ik blijven sporten. Steeds een week geen sport ( wegens te misselijk of te veel spierpijn) en dan een week dagelijks sporten. Ik ben best wel fier op mezelf dat ik t karakter had om te gaan sporten. Want t was niet altijd even makkelijk. Maar wetende dat sport de kans op herval verkleint gaf me motivatie.
Vorige dinsdag had ik mijn eerste afspraak bij de radiotherapeut. Men legde me uit hoe de bestralingen in zijn werk zullen gaan. En wat de mogelijke bijwerkingen kunnen zijn. ( de voornaamste bijwerkingen althans want ik was op de hoogte van veel meer bijwerkingen). De assistent-dokter ( weeral dokter in opleiding) zei me dat ik last kan hebben van vermoeidheid, last kan hebben van misselijkheid, verminderde eetlust ( die bijwerking wil ik hebben, is goed voor de kilo s ) , last van keelpijn,,..Dat zijn de voornaamste bijwerkingen op korte termijn. Van bijwerkingen op lange termijn sprak ze niet maar die wou ik toch eens even uitlichten. Wat met de schildklier vroeg ik en met de longen, het hart? Die kunnen allemaal schade oplopen maar dat probeert men te vermijden door zo lokaal mogelijk te bestralen. Maar soms worden omliggende organen toch geraakt. Schildklier kan bvb geraakt worden en dan slecht beginnen werken, ik vroeg of dit dan voor gewichtstoename zorgt. Ze bevestigde. Ik kreeg een krop in mijn keel. Ik kon wel in tranen uitbarsten. Ook dat nog!!! En dan de longen , het hart, .... Alles wat in mijn lijf nog gezond was wordt gewoon kapot gemaakt door alle nabehandelingen. Is t dat wel allemaal waard vraag ik me steeds meer en meer af? Welke levenskwaliteit ga ik nog hebben? Mer een slecht gevoel vertrek ik met mijn afsprakenlijstje. Vrijdag simulatie bestralingen en op 17 dec is de effectieve start.
Ik zie t niet zitten. Ik wil niet meer, kan niet meer. Ben die kliniek zo beuuuuu!!!
Vorige vrijdag had ik dan simulatie van de bestralingen. Even getwijfeld om niet te gaan maar dat kon ik niet maken natuurlijk.
Voor de simulatie moet men aan de hand van een CT scan lokaliseren waar men moet bestralen. ( strepen trekken met speciale stift)
Eerst en vooral moet men radioactieve vloeistof inspuiten ...hiervoor moet men een infuus aanleggen. Die dag was ik enorm emotioneel ( de dag ervoor ook al) en weende ik voor t minste. Ik heb de voorbije maanden al zoveel prikken gekregen dat ik er nu genoeg van heb, de verpleegster prikte en ik ben hard beginnen Wenen. Het deed superveel pijn. De dokter is me moeten komen kalmeren want ik kon maar niet stoppen met snikken. Deed t nu echt zo n pijn of kan ik de pijn gewoon niet meer verdragen??
Ik denk dat t het laatste is.... Ik wil gewoon mijn leven terug en wil wakker worden uit deze nachtmerrie.
Want ik kan je verzekeren, kanker hebben is een nachtmerrie. En niemand , niemand die dit niet meemaakt kan begrijpen hoe k me voel. Waf wie denkt dat ik zo n sterke vrouw ben heeft t grondig mis. Ik ben heus niet zo sterk dat jullie denken. Ik doe maar alsof t gaat maar diep vanbinnen ben ik erg angstig en enorm verdrietig. Ik kan eens lachen en grapje maken maar 5 minuten later zit ik te huilen van verdriet,
En dat neerslachtige gevoel blijft me nu achtervolgen... Vandaag superslechte dag achter de rug. Wenen, ongelukkig zijn, nadenken, kwaadheid,... Alle gevoelens door elkaar. Ik denk dat ik nog maar eens zen afspraak zal moeten maken bij de psychologe want ik kan dit alleen niet meer aan.
Wordt vervolgd
Sofie
Ga weg uit mijn lijf!
