Na mijn laatste keelonsteking van vorige week ben ik toch niet gestart met t nemen van antibiotica. De dokter had me deze voorgeschreven maar ik mocht gerust nog een dagje afwachten om te zien of t verergerde of niet.
Dagje geleefd op Strepsils en dafalgan en de dag nadien kon ik terug slikken. Ik ben niet gestart met t nemen van een 3de kuur antibiotica. Want t gevaar bestaat dat de bacteriën om den duur resistent geraken aan de antibiotica en dan helpt t niet meer.
Uit mijn nieuw bloedonderzoek bleek effectief een bacteriële infectie. Verschillende waarden van mijn bloed waren verstoord maar dit hoorde bij t ziektebeeld van de keelonsteking zei de dokter.
Eén van de levertesten was ook niet zo goed. Dit kan komen door de medicatie (chemo) die k gekregen heb en dat heeft tijd nodig om te herstellen. Voor de rest niks om me echt zorgen over te maken (volgens de dokter).
Ik heb me zo goed als mogelijk gehouden aan de verplichte rust. Toch voor één dag... Want dag later werd lauren ook ziek werd en ging mijn energie dus naar t verzorgen van mijn kleine meid. Gelukkig putte de koorts haar uit zodat we in de namiddag samen een dutje konden doen. Zo was t toch nog 'gezellig samen ziek-zijn' :)
De keelpijn beterde maar mijn lymfeklieren in hals stonden enorme gezwollen. De zwelling beterde niet. En wat doe ik bij pijn ... opzoeken....
Ik kwam al snel uit op lymfeklierkanker. Echt boos was ik op mezelf dat ik terug aan t opzoeken was maar ik wou gewoon gerustgesteld worden. Ik probeerde me dan maar te focussen op de bijkomende symptomen waar ik GEEN last van heb.
Ik besluit t te laten voor wat t is (voor die dag dan toch) en meer uitleg te vragen aan de dokter in t UZ .
Gisteren , 9 maart, moest ik naar t UZ voor mijn dosis herceptine. Eerst gesprek bij de oncopsychologe en dan naar de afdeling.
Het was erg druk op de afdeling. Zoveel mensen die kanker hebben denk ik dan. De vrouwen met een mutje op zie ik kijken naar mijn korte haartjes. Zij zullen ook naar hun haar verlangen en jaloers zijn op t feit dat ik al zover sta. Dat mijn zware behandelingen al achter de rug zijn en mijn haar terug kan groeien. MAar een tijdje geleden zat ik daar ook nog met mijn pruik op, en als ik dan iemand zag met een korte coupe dacht ik net hetzelfde. Dan wou ik dat t ook al zover was dat mijn haar terug groeide. En nu groeit t wel maar zoooooo traag. Ik ben wel blij dat ik van die pruik vanaf ben en nu kan buiten komen zonder. MAar toch... hoe langer ik met da kort haar rondloop, hoe meer ik verlang naar mijn lange blonde lokken van vroeger.
Ik vind dat kort haar echt niet mooi. En dan mag nog iedereen zeggen hoe goed t me staat maar ikzelf vind dat niet. Dit weekend was t zelf zo erg dat ik een babyborrel wou afbellen omdat ik me niet goed voelde in mijn vel. Ik voel me just ne man.
Uiteindelijk toch de moed gehad om te gaan. Dan liep er daar een lesbische mevrouw rond(die kon t gewoon niet wegsteken)....En die was toch wel ganse namiddag naar mij aan t kijken zeker. Die zal gedacht hebben dat ik ook voor de vrouwtjes ben ...En da vind k niet leuk hoor.
Ik zou liever hebben dat de mannen naar mij kijken en me 'knap' vinden ipv de vrouwen...Gelukkig heb k genen décolleté om mee te pronken of die vrouw had me nog besprongen ;) hahahaha
Enfin, bij de psychologe heb ik een goede babbel gehad. Het ging weer over mijn angsten en over t maken van associaties. Eigenlijk associeer ik alles in mijn leven aan kanker. Pijn = kanker, vermoeidheid = kanker, keelontsteking = kanker, kort haar = kanker, ongezond eten = slecht voor kanker, uitlaatgassen = slecht voor kanker , ...
En ik moet proberen om die associaties minder sterk te maken. Want het is nu ook dat ik bij t drinken van een glaasje alcohol of bij t eten van suiker t gevoel heb dat ik met mijn leven speel. Ik heb momenten dat ik me alles ontzeg omdat ik gelezen heb dat suiker en alcohol slecht zijn voor kanker. En dan op een ander moment zeg ik : "foert, als ik dan toch herval kan ik er maar van genoten hebben. " Maar dat gevoel duurt niet lang want het schuldgevoel overheerst al snel. Met als gevolg dat ik dan terug een tijdje enorm op mijn voeding let. En dat is fout natuurlijk, ik mag niet denken dat ik met mijn leven speel door eens iets te drinken of ongezond te eten. En zo zit ik in een vicieuze cirkel. En dat is constant een gevecht tegen t schuldgevoel.
En ook dat vreet energie . En het is mogelijk dat die stress en angst ook meespeelt bij mijn keelonstekingen. Ik moet loslaten. MAar ja , makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik stelde voor om een full body scan te laten nemen, misschien dat me dat kan gerust stellen. Dan weet ik dat er (hopelijk) niks van kanker te zien is. Maar de psychologe raadt me dat af omdat ik zodanig angstig ben dat dat bij mij niet veel zal helpen.
Dat zal eventjes helpen, enkele weken, tot ik terug ergens iets voel en dan ben ik al vergeten dat op de scan niks te zien was. En dat is eigenlijk wel waar. Ik weet dat van mezelf dat dat idd niet voor lang zal helpen.
Sowieso zal die angst voor altijd blijven maar t niveau van mijn angsten is zo hoog dat t niet meer leefbaar is. En omdat ik dit niet wil tonen aan mijn familie of vrienden zeg ik er niet veel meer van en krop ik alles nog eens op. En dan lig ik alleen in mijn bed en met de ipad, weer op te zoeken en te wenen. ...en dan word ik ziek...
Na de babbel, herceptine-time. Spuitje, half uur observatie en dan naar huis. Wel eerst nog gesprek met de dokter.
Ik toon haar mijn bloedresultaten van de huisarts en wil dit met haar bespreken. Zij zegt ook dat dit beetje afwijkt maar absoluut past bij mijn keelontsteking die ik heb doorgemaakt.
De verstoorde levertest zal waarschijnlijk komen door de antibiotica die k heb genomen de voorbije maand.. En dat zal men verder opvolgen maar ik moet me er geen zorgen over maken.
De dokter neemt echt de tijd om met mij te praten. Ik ween en vertel haar over mijn angsten. Ik zeg haar dat ik gewoon wil horen dat alle kanker uit mijn lijf is dat die ook voorgoed weg is. Maar helaas, dan krijg ik t antwoord dat ze geen glazen bol hebben en dat alles mogelijk is. Maaaar niets wijst er op dit moment op dat ik hervallen ben of een nieuwe kanker heb. Ik ben nog steeds in behandeling en meer kan ik of iemand anders niet doen.
Een full body scan wil ze mij gerust voorschrijven maar ze vindt dat ook niet nodig. En onnodige scans doet men liever niet omwille van de stralingen die op latere leeftijd ook kanker kunnen veroorzaken... Dus dan doe ik t voorlopig maar liever niet.
Bloed moet wel nog eens getrokken worden en hopelijk zijn de waarden nu beter als vorige week.
100% gerust gesteld ben ik toch weer niet. Ik vertel haar dat ik eigenlijk met een dokter getrouwd zou moeten zijn zodat die me CONSTANT kan gerust stellen en samen met mij de informatie van op internet kan bekijken.
Maar helaas, Kris is niet zo thuis in de medische wereld :)
Loslaten, loslaten, loslaten,... misschien als ik dit dagelijks tegen mezelf zeg dat t me lukt :)
Ga weg uit mijn lijf!
