Woensdag 16 december: deze Avond naar huis, nog geen week na operatie
vandaag zal ik naar huis moeten. Er is voor de dokters niet echt een reden waarom ik nog langer zou moeren blijven. Slapen kan ik ook thuis en een pijnstiller nemen ook.
T klopt dat ik thuis ook kan rusten maar thuis doe je toch net iets meer dan dat je in t ziekenhuis ligt dus dan rust je sowieso minder.
Straf eigenlijk dat ik op nog geen week tijd al naar huis kan. Zelf dacht ik tegen t weekend thuis te zijn in t beste geval en t is nog maar woensdag...
Maar 100% gerust ben ik toch niet... Wat als ik vannacht dan opeens koorts krijg? Of een bloedklonter?
Ik bel naar kris dat k naar huis mag en die zal vroeger stoppen Met werken en me in de namiddag komen halen.
Kijk er wel naar uit om Lauren terug te zien want heb haar sinds zondag niet me gezien.
In de voormiddag probeer ik valies al beetje te maken. Af en toe leg ik er een paar spulletjes in , beetje bij beetje, want alles wat ik doe blijft zoveel energie vragen.
Ik voel dat ik redelijk veel pijn heb opzij van linkerborst. Had dit tegen dokter al gezegd dat dit hard aanvoelde maar kon nog beetje vocht zijn of opgestapeld bloed.
Vraag t toch nog eens aan een verpleegster. Zij roept een verpleger die daar specialist in is. Hij voelt en zegt dat hij zich daar geen zorgen over maakt. Moet t tijd geven .
Al bij al toch blij dat ik naar huis kan en dat er geen complicaties zijn. Goeie doorbloeding, geen ontsteking, geen bloedklonters,...gelukkig maar!
En nu herstellen. Als t elke dag beetje beter gaat zal ik me volgende week wel al redelijk ok voelen denk ik.
Kris is er, met de camionette,... Als ik daar maar in geraak...
We stappen naar de ingang en de mensen draaien echt hun hoofd om om naar mij te kijken. Ik wou dat t voor mijnen decolleté was maar dat is t niet 😉 tis omdat ik zo krom loop...
Dat krom lopen is wel erg pijnlijk voor de rug. Tussendoor moet ik eens stoppen om te steunen en rug even te ontlasten.
Kris gaat de camionette halen zodat ik toch niet té ver moet stappen. Al doet de buitenlucht me wel goed.
Instappen ... Dat duurt ongeveer 5 minuten. T lukte niet om er op een goeie manier in te geraken. Ik en kris moesten wel lachen maar lachen maakte t nog pijnlijker dus was blij dat k er dan toch nog ( niet op een erg fatsoenlijke manier) was ingemaakt.
De rit naar huis viel mee. Nie erg veel pijn.
Aaaaah home sweet home!!! T eerste wat ik thuis doe is proberen of ik zelf in en uit mijn bed kan. Want als dit niet zou lukken moet ik een ziekenhuisbed bestellen.
Ik probeer te gaan liggen maar lukt niet. Op verscheidene manieren maar niet simpel als je armen niet mag gebruiken en ook geen buikspieren.
Uiteindelijk laat ik me op mijn zij vallen. Hahaha daar lag ik dan , ik probeer me op rug te draaien. Na heel wat gedoe is dat gelukt. Maar zo helemaal plat liggen was helemaal niet comfortabel voor buik. Ik roep kris en zeg m dat k toch bed zal moeten bestellen.
Hij zei dat hij anders zou proberen om kussens ouders matras te leggen zodat deze iets schuiner komt te liggen.
Eerst er nog uit geraken...met beetje hulp van kris lukt t.
Kussens eronder en nog eens proberen... Dat is al veel beter. Zo zal ik wel kunnen slapen.
Samen met kris leeg ik de valies uit. Hij zegt dat ik moet gaan rusten maar ik help toch beetje.
Voel achteraf wel dat ik te veel heb gedaan. Vanavond vroeg in bed en hopen op een goede nacht.
Wordt vervolgd
Sofie
gisteren toch in slaap gevallen zonder inslaper. Had gezegd dat ik zonder wou proberen slapen omdat men daar snel afhankelijk van kan worden en dat wil ik niet.
Deze nacht superslecht geslapen. Er was veel lawaai in de gang en nog steeds in ruglig moeten liggen bevordert mijn slaap niet echt.
Ben dan maar vroeg opgestaan zodat ik me op mijn gemak kon klaar maken ( alvorens de dokters weer binnenvallen als k nog in mijn blote poep sta).
Net klaar en de assistent -chirurg is er al. Nu waren ze niet met zoveel.
"Alles ziet er goed uit, laatste drain mag er straks uit en voor mijn part mag je naar huis"
Ik vraag of dat echt moet want ik voel me nog niet goed genoeg om naar huis te gaan.
Hij zegt dat ik t dan met de verpleegkundige moet afspreken wat k ga doen. Als dokter weg is vraagt verpleegster me of ik naar huis ga.
Ik zeg haar dat ik t niet goed weet. Langs een kant wil ik wel want wil samen met Kris in bed liggen ipv alleen en wil Lauren zien.
En dat ziekenhuiseten komt er ook al langs mijn oren uit...
De verpleegster ziet dat ik twijfel en zegt dat ik op mijn gemak eerst mag eten en dat ik t haar straks moet weten te zeggen.
Ik denk erover na en besluit om toch te blijven. Dat is de verstandigste keuze voor mijn lichaam.
Na t eten verzorging... Drain mag eruit. Een stagebegeleidster komt me zeggen dat ze zo dadelijk zal komen met de stagiaire.
Na een tijdje komt de stagiaire binnen. Het is een knappe negerin. Ze spreekt Nederlands maar niet zo duidelijk.
Echt een hele lieve. Ze wrijft mijn voetjes terwijl ze kennis met me maakt.
Daarna komt haar begeleidster en worden de voorbereidingen gedaan voor t verwijderen van de drain.
Mijn hartslag stijgt de hoogte in...
Ik zeg dat ik er wel bang voor ben omdat t verwijderen van de andere drain uit buik heel erg pijnlijk was
De begeleidster probeerde me gerust te stellen en zei dat de stagiaire dat goed zou doen.
"Mevrouw u mag goed inademen en bij t uitademen wordt drain eruit getrokken"
Ik denk ok, nog 1 keer en ben van mijn laatste pot vanaf.
De begeleidster staat de ene kant van t bed en de stagiaire aan de andere kant. Ik kijk naar de begeleidster en niet naar de kant van de drain.
Ik adem diep in, en uit... maar begeleidster zegt steeds opnieuw, blijven uitademen, ademen, inademen, uitademen, ... Duidelijk zelf beetje in paniek.
Ik had enorm veel pijn. De drain zat goed vast blijkbaar en was erg lang.
Opeens zei ze: " tis eruit!"
Oef , dat leek uren te duren. Ik weende want had enorm veel pijn. Dat was de ergste drain van de 4. Die zat er ook al t langste in dus zat daardoor misschien al wat vaster.
Een kwartier lang bleef de pijn aanhouden en dan begon t te beteren.
Ale , daar was k ook van af!
Smiddags heb ik afgesproken met een vriendin die in t uz werkt. We gaan samen eten in de cafetaria tijdens haar lunchpauze. Ik moet dus wel eerst naar beneden . Ik neem de lift en dan nog 20 m stappen... Ik loop zo krom als iets. Zie de mensen allemaal naar me kijken als ze me zien stappen. Ik schaam me dood. Ben blij als mijn vriendin er is en dat ik kan gaan zitten. Ik eet een lasagne. Mmmmm, dat smaakt, eindelijk iets waar smaak in zit.
Tijd voor een dutje heb ik niet meer want t volgende bezoek zal er bijna zijn.
En savonds komt Kris langs.
Een vermoeiende dag en mijn bed is meer dan welkom...
Wordt vervolgd
Sofie
Nog maar juist wakker en ik voel me ellendig. Zoals de vorige dagen, spierpijn en geen kracht... Na een tijdje betert dat wel mits pijnstilling.
Ik moet me vandaag helemaal zelf wassen. Ik mag douchen maar dat zag k niet zitten omwille van de naden. Ik doe het wel in deeltjes.
Eerst mijn haar wassen en dat lukt. Dan mijn benen afsproeien. Dat was zalig. Ik bleef maar sproeien. Ik hoorde opeens dat er volk in de kamer kwam. " mevrouw Verbeken?"
" euhm jaaaa"( shit dat is de assistent -chirurg en ik sta hier in mijn blootje..)
Gelukkig kwam er niemand binnen. " we komen binnen 5 minuutjes terug" "ok" zeg ik
Oh nee, 5 minuten, lukt me nooit om dan klaar te zijn. Alles gebeurt nogal aan een traag tempo doordat alles tegen trekt...
Me snel nog met washandje verder wassen en dan kleren aan. Nog maar net onderbroek aan of ik hoorde terug meerdere personen binnen komen...
" mevrouw Verbeken, nog niet klaar?" " jaaaaa , momentje duurt allemaal wat langer"
Ik hoorde dat ze bleven wachten op de kamer. Half aangekleed kom ik uit de badkamer..
" amai jij ziet er goed uit , zo mooi kleurtje, onlangs op reis geweest? " krijg ik als complimentje ( van een dokter die ik nog niet gezien had, alhoewel ja, ik denk gezien als ik op de recovery lag) " euhm dank u, beetje bruinen zonder zon en ne mens ziet er direct beetje beter uit he" Iedereen moest lachen... " ja jij ziet er echt goed uit "zegt de assistent...
Leuk te horen maar zo voel ik me alleszins niet ... Voel me echt ellendig.
Er stond 7 man rond mij. Dokter ( chirurg) , assistent chirurg, borstverpleegkundige, 2 verpleegsters en nog stagiaires,..
" mogen we eens kijken?" Juist mijn kleren aan en moet ze alweer uit doen 😊 Het went wel om den duur om je uit te kleden voor jan en alleman... Die mannen zien me toch als werkobject he en veel moois om naar te kijken is er toch niet ... Dat scheelt wel. Allemaal nog eens aan de borsten komen... ( niemand zoveel betast aan de borsten zoals ik denk k t voorbije anderhalf jaar...) " Ziet er mooi uit" krijg ik te horen. " das relatief he " antwoord ik met een knipoog ,...
"mevrouw dat komt wel hoor na de 2 de ingreep"
Vandaag mogen de 2 drains aan de borsten er ook uit, er is niet veel wondvocht meer uit gekomen dus verpleegkundigen mogen deze straks verwijderen.
" morgen mag de laatste drain eruit en dan mag u van mij naar huis" " héh, naar huis? 5 dagen na zo n zware ingreep? Dat zie ik echt niet zitten hoor..."
" we zien dan morgen wel " zegt assistent
Gans t team verlaat de kamer. Verpleegster zegt dat er straks iemand komt voor de drains...
De angst schiet me door t lijf. 2 drains!!! Mja, t moet he...
Ik ben angstig . De oudere verpleegster stelt Me gerust en de stagiaire moet ze verwijderen.
De pijn viel mee. De drains waren iets korter dan de vorige drain in de buik. Daardoor minder gevoeld ofwel iets minder gespannen ...
Yesss, slechts nog 1 drain die er dan allicht morgen uit mag. Mijne pot moet ik dan wel nog overal mee naartoe sleuren... Ik steek m altijd in een zakje, dan valt dat zo niet op dat t een pot met bloed is...
In de voormiddag rust ik nog beetje want in namiddag bezoek. In de namiddag voel ik me toch redelijk.
Ik laat nu ook al minstens 6u tussen 2 pijnstillers... Dan voel ik wel dat t terug verslecht. Maar ale, een 3 pijnstillers dafalgan per dag is niet zo veel he.
De dag passeert snel met t bezoek. Ben wel erg moe maar kan lang bezoek al iets beter verdragen.
Zoals men zei, elke dag iets beter...
Sofie
Wordt vervolgd
ik word wakker met de gedachte dat ik lauren vandaag zal zien. Eindelijk want ik heb haar niet meer gezien sinds de woensdag. Dat is t langste dat ik haar heb moeten missen.
Zij miste me ook wel want mijn ouders waar ze bij logeerde zeiden dat ze soms wel verdrietig was. Ze hoorde me ook eens zeggen tegen mijn mama dat ik pijn had en dan was ze beginnen Wenen... Toen brak mijn hart... Wa gaat er door da kind haar hoofd. Een kind verdient t niet om ziek te zijn maar verdient t ook niet om een zieke ouder te hebben want dat maakt hen oPok verdrietig, meer dan dat we zouden denken...
Eerst de kracht vinden om uit mijn bed te geraken. Ik moet dringend plassen maar alles doet zo n pijn. Alsof ik griep heb. Geen beetje kracht en alle spieren doen pijn. Ik bel verpleegster voor extra pijnstiller.
Daarna betert t een beetje en vind ik dan toch de kracht om op te staan.
Ik Mag me zelf al beetje proberen wassen. Gedeeltelijk lukt dat. De rest zullen verpleegsters komen doen.
De plastisch chirurg-assistent komt langs.
Borsten zien er ok uit. Doorbloeding ok. Litteken ok.
Ik hoop dat er een drain uit mag maar nog te veel wondvocht ... Tzal voor morgen zijn...
Infuus mag er wel uit. Pijnstilling zal oraal worden toegediend .
Ale de meest cruciale uren voor afsterven zijn voorbij. Controle is nu om de 2u en tegen vanavond om de 4u.
Dan zal k eindelijk beetje,kunnen doorslapen want als ze je zo om de 2u komen wakker maken dan slaap je niet echt goed.
Vandaag geen bezoek buiten lauren met mijn ouders en kris. Zij komen rond 16u . Overdag rust ik veel zodat k toch beetje energie heb tegen dat Lauren er is.
Op t moment dat Lauren toekomt stap ik juist rond in de kamer. Mijn potten van de drains zitten in een zakje. Lauren ziet dat ik anders stap en verschiet een beetje.
Ze kijkt ook naar de drains maar zegt er niks over.
Ik krijg wel een kusje maar ze is beetje afstandelijk. Duidelijk aangedaan van mij zo te zien. Al zag ik er relatief ok uit want had mijn kleren aan en me ook beetje geschminkt enzo.
Maar toch zag Lauren dat ik niet de mama was zoals gewoonlijk.
Na een tijdje beterde t wel... Ik had voor haar ook enkele kleine cadeautjes en dat vond ze leuk.
Ze vroeg dan opeens of dat bloed was in die potjes. Ik legde haar uit dat dit door de operatie was maar dat die draadjes en potjes morgen of overmorgen zouden weg mogen.
Dat stelde haar gerust zag ik. Voor de rest heeft ze er niks meer van gezegd.
Na t bezoek was ik terug erg moe. Nog geen 19u en ik val al in slaap voor even...
Sofie
Wordt vervolgd
we zijn nu zaterdag, dankzij de inslaper toch een aantal uren goed kunnen slapen.
Van pijn in de borsten of buik werd ik niet echt wakker maar wel omdat ik me wou verleggen. Mijn rug deed om den duur meer pijn.
Als je al 3 dagen in zelfde positie ligt dan wordt dat lastig.
Geen andere optie om te slapen. Zal proberen om vandaag al eens iets meer uit mijn bed te komen , dat zal mijn rugje deugd doen.
Na t ontbijt komen de verpleegkundigen om me te verzorgen. De blaassonde mag eruit en ook 1 drain. En ook 1 infuus want heb er twee in linkerhand.
Ik werd wel beetje angstig want een drain laten verwijderen doe je echt niet voor je plezier.
Men begon met de blaassonde, dit zou niet pijnlijk zijn. Een stagiaire moet onder begeleiding van de verpleegster alles doen.
Als dat maar goed komt...
Voor het verwijderen van de blaassonde onttrekt met vloeistof uit de sonde. Dan wordt dat balonnetje dat de sonde op plaats houdt plat gemaakt en dan kan men deze verwijderen.
Is idd pijnloos verlopen. Oef, dat is al 1 ding minder...
Nu nog 1 van de drains uit buik. Ik begon te Wenen. Ik was bang dat t zoveel pijn zou doen. Ik vroeg aan de stagiaire of ze dat toch kon .
Ze zei, jaja, heb dat al 1 keer gedaan... Amai dat was erg geruststellend 😉 was dan toch niet de eerste bij wie ze t moest doen...
Eerst wordt t ontsmet, dan worden draadjes met mesje doorgesneden en dan volgt het uittrekken..
De verpleegster zei dat ik diep moest inademen en bij het uitademen zal stagiaire drain eruit trekken.
Ik vroeg om even te wachten want ik was aan t Wenen. Ik werd een beetje gerust gesteld. " adem diep in mevrouw". Ik ademde en zei dan : " neenee, nog niet"
Even op adem komen en dan mocht t gebeuren. Ik ademde diep in en bij t uitademen werd de drain verwijderd. Het gevoel dat ik verwachtte had ik ook. Ik werd er misselijk van.
Je voelt dat door je lichaam schuiven en dat was pijnlijk en raar tegelijkertijd. Maar Hey, de drain was eruit. Oef!! ( nog 3 te gaan de volgende dagen)
Ik werd daarna proper gewassen. Zelfs de steunkousen mochten even uit en mijn benen werden gewassen. Dat deed deugd.
Verzorging had toch wel een tijdje geduurd. Ik was al terug zo moe. Ik besloot te rusten tot aan t middageten. Normaal gezien zouden er vrienden op bezoek komen in de namiddag maar ik voelde dat dit nog niet zou lukken. Heb gevraagd of ze op een ander moment konden komen want ik was zooooo moe!
Ik werd wakker en had me al verlekkerd op een lekkere warme maaltijd, mijn eerste in 3 dagen. Dat zou smaken..
Alleeeen was dat een grote tegenvaller.... Ik ben helemaal niet kieskeurig en ik lust werkelijk alles. Maar in dat eten zat gewoon geen smaak. Niks.
De soep smaakte als water waaronder 1 wortel onder gemixt was. De aardappelen waren uitgedroogd en de groenten smaakten zelfs niet naar groenten. Om nog maar over t vlees te zwijgen... maar honger is de beste saus dus ik at er wel wat van. Maar ging met honger van tafel.
Ik at aan tafel en dat vroeg weeral veel energie, na t eten heb ik alweer nood aan een dutje. Ik leg me in bed. Zelfs voor even tv te kijken heb ik geen energie meer.
Ik zet mijn oogmaskertje op tegen t licht en slaap.
Na een 3 tal uur geslapen te hebben voel ik me fitter. Kris zou er bijna zijn...
Kris verschiet ervan dat ik toch wel al redelijk kan rondstappen. Nog steeds krom maar tenslotte toch nog maar 2 dagen na operatie.
Veel praten doe ik niet met Kris want zelfs daarvoor heb ik geen energie. Als ik praat word ik kortademig en voel ik me direct nog meer moe.
Regelmatig krijg ik pijnstilling en dat is wel nodig. Als t bijna uitgewerkt is voel ik me steeds terug een stuk slechter.
Naar de avond toe komen er toch nog vrienden op bezoek. Ik voelde me toen wel redelijk maar wel moe. Nog even rusten en dan kwam t bezoek toe.
Was leuk maar merkte dat dat toch zo zwaar was. Nooit gedacht dat bezoek krijgen zo vermoeiend kon zijn.
Daarna blijft kris nog even bij mij. Ik voelde me toen niet zo goed. Ik gloeide in gezicht en voelde me koortsig. Ik belde een verpleegster.
Zij kwam eens kijken, ik had geen koorts maar ze zag dat ik zo bloosde. Waarschijnlijk door de vermoeidheid.
Bij t controleren van de borsten zag k ook dat mijn bovenramen vuurrood zagen en gloeiden.
Ik panikeerde beetje...verpleegster zei dat dit allicht zou kunnen komen door allergische reactie op lijm. De lijm die men gebruikt heeft om borsten dicht te maken. Dit is niet genaaid maar gelijmd. Allergische reactie hierop gebeuren vaak maar zijn niet gevaarlijk.
Ale hopelijk gaat dit snel voorbij.
De verpleegster is heel erg vriendelijk en praat met ons. Het gaat over mijn angsten. Ze merkt aan mij dat ik snel in paniek ben en uit eigen ervaring weet ze dat angsten je leven kunnen beheersen. Ze vroeg of ik psychologische hulp had ingeschakeld. Ik zei dat ik een tijdje bij psychologe ging maar dat mindfulness me geen stap vooruit hielp.
Ze vertelde over haar privéleven en over haar angsten voor tunnels en kleine ruimtes. Een jaar lang heeft ze intensieve begeleiding gehad om die angsten leefbaar te maken.
Ze zei dat ik echt zo niet verder mocht. Kris vertelde dan ook hoe erg t soms met mij en mij angsten gesteld is.
Dit was eigenlijk de eerste persoon die me volledig begreep. Kris steunt me en is lief voor mij maar als ik angstig ben dan wordt hij boos omdat ik hem meetrek in mijn angsten.
Maar zij begreep ook dat dit kris kon kwaad maken. Want haar vriend had t er ook moeilijk mee.
Dus zij begreep ons beiden.
Ik heb toen echt beslist dat ik op zoek ga gaan naar een psychologe die intensief met mij zal werken. Die angsten moet ik onder controle krijgen om terug gelukkig te kunnen worden.
Als ik beetje hersteld ben thuis ga ik eens zoeken....
Eerst bezoek . Een babbel met verpleegster... Ik ben kapot. Mijn ogen vallen bijna toe. Kris vertrekt en ik ga slapen...
Voor even dan toch want als de nachtverpleegsters toekomen doen ze eerst hun ronde en komen ze alle parameters zoals bloeddruk, temperatuur ,... Nog eens checken.
Het is dan ook dat ik een inslapertje krijg. Rond 24u kan ik dan echt slapen. Ik val als een blok in slaap...
Oef, weeral een dag voorbij en de doorbloeding in de borsten is nog steeds goed. Het risico dat er nog een stukje afsterft wordt steeds kleiner...
En morgen komt Lauren voor t eerst op bezoek...
Sofie
Wordt vervolgd
na de slapeloze nacht was ik blij dat t uiteindelijk ochtend was. Ik hoorde precies regendruppels. Ik vroeg aan de verpleegster of t zo hard aan t regenen was. Ze bevestigde.
Ik besloot naar de regendruppels te luisteren en dat maakte me rustig.
Na een tijdje kwam er een chirurg bij me kijken. Ik vroeg onmiddellijk waarom die borst er zo lelijk uit zag . Of er toch geen slechte cellen waren gezien?
" aaaah neen hoor mevrouw, dat is een eilandje" " Een eilandje?" Vroeg ik. "
Om de doorbloeding te controleren heeft men bij mijn goeie borst ook een stuk uit de buik getransplanteerd. Dat stukje weefsel is er eigenlijk tussen geplaatst. Dit zal na 5 maanden terug worden verwijderd. Men zal dan ook nog een lipofilling doen en dan pas zal de borst er goed uitzien.
Oef, ik was gerust gesteld.
Daarna kwam er een verpleger , hij zei dat ik straks naar kamer mocht maar dat hij me eerst ging wassen.
Hij zei dat hij me eerst een "shot" zou geven met erg zware pijnstilling.
Hij spoot dit in en ik voelde dit letterlijk door mijn aderen stromen... Wat een straf spul zeg... Zalig! Geen pijn op die moment.
Toen schoot t opeens door mijn hoofd dat ' een verpleger' mij zou wassen. Ik dacht dat die me eventjes zou verfrissen maar niets was minder waar,
Hij waste me van kop tot poep ( benen niet omwille van steunkousen tegen trombose).
Gelukkig was t een oudere verpleger, want bij een jonge verpleger zou k dat wel niet zo fijn vinden.
Ik dacht er niet te veel bij na en liet t maar begaan. T deed eigenlijk wel deugd 😀 En de zeep rook zalig.
Na t wassen kon ik mijn ogen niet meer openhouden, ik werd opeens zo suf. Maar erg suf. Helemaal weg. Verpleger had me gezegd dat die "shot " kort werkte en dat t daar a sufheid veroorzaakt...
Voor ik t wist kwamen ze me halen om naar de kamer te gaan.
In de lange tunnel dacht ik bij mezelf "ale, weeral een stap verder, t ergste is voorbij"
Was blij dat k op de kamer was, veel pijn had ik niet maar t liggen op de rug was wel lastig. Wou me zo graag draaien maar dat kon niet.
Ik was voorzien van veel draadjes... Een blaassonde en 4 drains.. 2 drains in buik en ook enen in elke borst,
Even dacht ik eraan dat die drains er nu wel inzaten maar en dan ook weer uit zouden moeten... Oh nee!! Dat is zo vervelend!!
Ik viel in slaap....
Mijn hoofd deed erg raar als k sliep. Mijn ogen waren toe en toch bewoog ik precies van links naar rechts...erg raar.
Ik sliep dan even en was dan in mijn slaap precies vanalles aan t doen. Dan was t precies alsof ik bvb water aan t uitgieten was, op t toilet zat,... En toch was dat niet zo.
Ik werd dan wakker en dan dacht ik " huh, ik was foch water aan t uitgieten"en dat was dan gewoon in mijn slaap..
Amai, de narcose gaf toch wel wat bijwerkingen.
M'isselijk was k gelukkig niet.meer van de narcose. Had zelfs grote honger maar mocht nog niks eten. Mocht beginnen met slokje water en als k daar niet misselijk van werd nog een slokje...
En na enkele uurtjes beschuitje proberen,.,
Dienen eersten dag heb k dus vooral dutjes gedaan. Die sufheid bleef enorm aanwezig maar ik dacht dat dit wel zou uitwerken na een tijdje,
Savonds kwam kris op bezoek. Wat was ik blij hem te zien.
We zijn nu 24u na t einde van de operatie en ik moet echt naar t (groot ) toilet. Normaal komen darmen zo snel nog niet op gang maar bij mij dus wel.
Een bedpan lukte niet dus ik moest uit bed! Woooow, dat lukt, ik kan stappen. Maar hoe... Zo krom als iets 😀
Ik ben dan toch uit bed en eet savonds al een boterham aan de tafel. Daarna Terug mijn bedje binnen...
Krijg savonds een inslapertje en ik ga de nacht in...
Wordt vervolgd
Sofie
"aaaauw mijn achterhoofd doet pijn" dat is t eerste dat ik heb gezegd als ik wakker werd op de Pacu.
Ik greep naar mijn Achterhoofd en t voelde aan alsof ik een dikke buil had ( achteraf zou blijken dat ik een doorligwonde had door zo lang op een harde operatietafel te liggen.)
Voor de rest had ik geen pijn. Ik lag in 'strandstoelhouding' , benen gebogen en rug recht zodat er geen spanning op buik zou komen.
Ik voelde me enorm suf en viel constant in slaap. Om t half uur kwam een verpleegkundige mijn borsten controleren. Men maakte me daarvoor steeds wakker. Telkens ze me wakker maakten leek t alsof ik uuuuuren had geslapen maar dan waren altijd nog maar een half uur verder.
Ik had geen benul van t uur. Ik wist dat kris om 20u op bezoek mocht komen dus ik hoopte dat ik hem snel zou zien.
Toen t bezoek binnen mocht was ik zo blij Kris te zien. Ik vroeg of ik er goed uit zag en hij zei dat dat wel meeviel. ( achteraf gaf hij toe dat ik er echt niet uitzag, ik zag zo bleek als de lakens , mits een paar witte strepen in mijn gezicht ( dat verhaal volgt later))
Ik vond van mezelf dat ik redelijk ok was. Kris vertelde me dan dingen maar dat drong toch niet echt door. Ik was te suf. Ik klaagde wel van dorst en droge lippen.
Ik kreeg een nat sponsje op een stokje op mijn lippen te bevochtigen. Dat deed deugd maar t liefste van al had ik gedronken uit t bekertje met water. Dat mocht niet maar ik mocht wel eens aan t sponsje zuigen zodat ik beetje vocht binnen kreeg. Kris was dan toch bij mij dus ik vroeg m dan om t steeds terug in t water te doppen.
Nadat kris weg was werd ik misselijk en zei ik tegen verpleger dat k moest overgeven. Die heeft gelopen om een anti braakmiddel toe te voegen aan mijn infuus.
Misselijkheid was snel beter. Kwam dus door te veel vocht op te zuigen. Dat sponsje heb k niet meer aangeraakt derna...
Kwartiertje is snel voorbij en dan moest t bezoek terug weg.
Ik viel toch constant in slaap dus kon alleen maar hopen dat de nacht snel voorbij zou gaan. De volgende ochtend zou ik naar de kamer mogen.
Maar de nacht passeerde supertraag. Pijn had ik niet echt dus dat viel wel mee. Telkens men de borsten kwam controleren zei men dat alles ok was.
Ik vroeg dan ook eens of ik mocht kijken en dat mocht.
Was me dat verschieten...
Zo lelijk! Mijn "goeie" borst die ik preventief liet amputeren en gelijktijdig liet reconstrueren zag er verschrikkelijk uit. Er zat een deuk in en er waren meerdere sneden in. Ik schrok en vroeg aan verpleegster waarom dat was. Ik dacht onmiddellijk dat men tijdens de operatie kankercellen zou gezien hebben en dat men daardoor extra weefsel had weggenomen. Ik kon bijna Wenen. De verpleegster zei me dat ze niet wist waarom dat was, dat ik dat aan chirurg moest vragen. Ik werd dan nog meer ongerust... Want zou men mij anders niet geruststellen??
Bij de volgende borstcontrole was t een andere verpleegkundige. Ik herhaalde mijn vraag en die zei hetzelfde... Dat moet u aan de chirurg vragen. Die zou de volgende ochtend komen dus dat was nog lang wachten... De uren gingen maar niet voorbij.... En lawaai dat er was. Constant gepiep van monitoren, gepraat, ...slapen was moeilijk.
Op een bepaald moment brachten ze naast mij een mevrouw . Ik kon ze niet zien omwille van een gordijn maar wel horen. Ik hoorde vertellen dat ze een verstokte rookster was, dat haar benen vol met sterns zaten ( om bloedvaten open te houden, soort paraplu, tegen vernauwing) . En dan meende ik te begrijpen dat ze operatie in haar hals had gehad, ook omwille van verstopte bloedvaten door t roken. Eigen schuld, dikke bult dacht ik even.. Maar dat was niet mooi he van mij. Maar ik kan dan niet begrijpen dat mensen zo met hun gezondheid kunnen spelen. Had k die madame een sigaretje aangeboden dan had ze t zeker geaccepteerd. Sommigen leren hun les toch niet... Maar soit, toen begon de miserie. Die mevrouw maar hoesten, dan roepen van de pijn, alle verplegers er rond, paniek, geloop, ... Ik werd er zelf erg onrustig van en begon bijna te hyperventileren. Ik dacht bij mezelf dat ik rustig moest blijven maar als je dat allemaal hoort zou je voor minder in paniek raken. Ik wou slaaaaaaapen!!
Ik heb toen verpleegster geroepen en gevraagd of ik oogmaskers kon krijgen en oordoppen. Dit hadden ze dus dan had ik toch een beetje meer rust. Al ging t bij die mevrouw toch nog even door... Waar was ik beland zeg...
Sofie
Wordt vervolgd
Ik ga even terug naar dag van de ingreep op donderdag. Die nacht had ik ook wel redelijk geslapen. Men kwam me wakker maken smorgens om 6u en dan heb k me douche genomen. Kris kwam dan toe om 6u 30 en dan werd ik klaar gemaakt voor naar het operatie kwartier te gaan. Ik was naar de omstandigheden redelijk rustig maar men raadde me toch aan om een kalmeerpilletje te nemen.
Om goe 7u zijn we vertrokken. Ik in bed en kris naast mij. Door de grote tunnel in t uz naar de K12.
Aangekomen aan de zaal moest ik afscheid nemen van kris. Dat viel mee , ik was emotieloos van de xanax dus geen verdriet.
Kris had t op dienen moment zeker moeilijker.
Dan kwam ik in een kamer zoals ontwaakzaal waar iedereen klaar lag die geopereerd moest worden. Ik keek beetje rond en lag redelijk op gemak. Heb daar zeker nog half uur liggen chillen tot men mij kwam halen. Ik denk dat t toen 7u45 was want had dit op een klok gezien. Dan kwam k in operatie zaal. Dan begon k toch te bibberen van angst. Assistent-chirurgen zeiden me Goeie dag en vroegen of k t zag zitten. Ik heb hun gevraagd of zij t zagen zitten, dat ze Den dag ervoor toch niet blijven hangen waren als Gent moest voetballen? Ze moesten lachen. Den enen zei dat da wel eens kon gebeuren voor kleine ingreep maar niet voor zo n lange ingreep. Dan kwam dr stillaert binnen. Even stijlvol zoals altijd maar nu in operarieoutfit en met een mondmaskertje aan. Hij heeft lijnen afgetekend en dan mocht ik gaan liggen. Infuus gekregen ( dan heb k nog auw gezegd want deed pijn) en dan voelde ik me al beetje wegzakken. Ik vroeg of ze me al iets hadden gegeven en ze zeiden ja om beetje rustig te worden. Een halve minuut later was mijn licht helemaal uit... naar dromenland...
tis nu 6u, half uurtje geleden wakker geworden. De darmen beginnen al goed te werken van de stress en begin ook al te bibberen.
Voor een operatie begin ik altijd enorme te bibberen te klappertanden, alsof ik,superkoud heb.
De verpleegsters kwamen zonet binnen en hebben me een xanax gegeven om' rustig te worden.
Vannacht toch een 5tal uur geslapen , dankzij een inslapertje.
Amai ik zit hier nogal aan de pillen hoor 😉
Nu ga k me douchen, tegen dan zal kris er bijna zijn en dan zullen er nog wel paar traantjes vloeien tenzij dat dienen xanax mij emotieloos maakt...
Laatste keer wrijven over mijn "plat stukske" onder de douche 😉
Daaaaag bloggers, tot binnen een paar dagen
Sofie
Wordt vervolgd
nog 1 nachtje slapen met 1 borst...
Anderhalf jaar loop ik al rond met 1 borstje. Alles went , zelf leven met slechts 1 borst. Maar leuk is het zeker niet. Er zijn zeker momenten dat ik het er moeilijk mee had , en dan vooral omdat ik beperkt was bij t aandoen van leuke kledij. Geen kleren met decolletés , geen sexy bikini, geen sexy lingerie,.... Maar echt Veel tranen heb ik er nooit voor gelaten .
Moest men mij zeggen, u krijgt de garantie dat u nooit nog kanker krijgt maar u moet voor altijd met 1 borst verder, dan zou ik daar direct voor tekenen. Maar die garantie zal ik nooit krijgen, of ik nu met 1 of met 2 borsten verder ga...
Maar dé reden waarom ik dan wel een reconstructie laat doen is omdat ik niet elke dag meer geconfronteerd wil worden met de ziekte. Telkens ik in de spiegel kijk word ik ermee geconfronteerd dat ik borstkanker heb. En dat gedacht wil ik weg. Want die gedachten maken me verdrietig en angstig. En als je ermee geconfronteerd wordt denk je eraan en denk je ook hoe de ziekte verder zal verlopen.... En ik hoop dat er ooit een moment komt dat ik kan vergeten dat ik kanker heb (gehad).
Ik lig nu al in t uz in Gent. Morgenvroeg komt men mij wakker maken rond 6u30. Dan mag ik nog een douche nemen en rond 7u zal men mij naar t operatiekwartier brengen.
Kris komt morgenvroeg nog even naar hier zodat hij me nog even kan zien.
Lauren logeert bij mijn ouders dus ik zal haar morgen niet meer zien. Afscheid nemen van haar viel me heel erg zwaar. Zijzelf is er nogal gerust in want de dokter gaat ' mama gewoon een nieuw borstje maken "😊 Ook mijn ouders waren enorm emotioneel. Zij hebben vooral verdriet omdat ze het zo unfair vinden dat ik dit moet doormaken en dat ik al die pijn zal moeten doorstaan.
De totale duur wordt geschat op 9u zei men mij daarnet. Dus als alles goed gaat zal ik rond 16u in de ontwaakzaal komen.
Daar moet ik de nacht doorbrengen omdat men de borsten om de 15 min ongeveer moet komen controleren. Controleren of de doorbloeding goed is. Moest er een zwart plekje verschijnen kan dit wijzen op een slechte verbinding van een bloedvat of een klontertje en dan moet men onmiddellijk terug opereren.
Vrijdag mag ik als alles goed gaar terug naar mijn kamer.
Dan komt men de borst om t uur controleren.
De eerste 2 dagen zijn de ergste. Dan mag ik niet uit bed, zal ik een blaassonde hebben en 6 drains (?!?! 🙀). Deze dagen zijn ook erg uitputtend omdat de verpleegsters je constant komen wakker maken als ze borst komen controleren. Dus je kan nooit doorslapen.
Vanaf de 3 de dag hopelijk eens uit bed en vanaf de 4 de dag zou t beter moeten beginnen gaan en mogen er hopelijk al drains verdwijnen.
Dat we maar snel een week verder zijn!!
Ik ga nu proberen slapen. Ik ben alleszins moe dus hoop dat k goed slaap.
Van zodra ik kan schrijf ik iets op mijn blog.
Als al mijn bloggers morgen een kaarsje branden dan zal alles hopelijk goed verlopen 😃
Tot binnen een paar dagen ( met decolleté) 😉
Sofie
Wordt vervolgd
oooooh zo lang geleden al dat ik op mijn blog heb geschreven....
Geen nieuws , goed nieuws... Mmmja eigenlijk wel...
We zijn nu exact anderhalf jaar na mijn diagnose, een jaar na mijn laatste chemo....
En ik moet er momenteel van uit gaan dat ik kankervrij ben.
De herceptine is sinds kort ook afgelopen en ik krijg nu enkel nog hormoontherapie.
Een maandelijkse inspuiting en dagelijks een pilletje.
Soms vervloek ik die medicatie wel want die zorgt er wel voor dat ik me als 33 jarige vrouw dikwijls voel als een 50 jarige vrouw....
Al is er 1 lichtpuntje, nog 9 jaar en dan mag k stoppen met die medicatie en zal ik me opeens terug een stuk jonger voelen.
Het aftellen kan beginnen... De tijd vliegt toch zo snel dus voor ik het weet is die 9 jaar voorbij 😉
Ik heb lange tijd niks op mijn blog geschreven omdat er ook niet zoveel te vertellen was...
Ik kon moeilijk wekelijks blijven zagen over mijn kwaaltjes en over mijn angsten...
Maar nu zal ik terug een periode schrijven omdat er wel terug veel te vertellen zal zijn...
Volgende week zal ik een borstreconstructie ondergaan...
De ene kant ( kant van de kankerborst) zal men een nieuwe borst maken en de andere borst ( mijn tot nu toe goeie borst) zal ik preventief laten amputeren en gelijktijdig laten reconstrueren. In dat laatste geval wil dat zeggen dat men de borst zal uithollen ( al het bestaande vet-en klierweefsel gaat eruit) en daarna zal men deze opvullen met vetweefsel en bloedvaten uit de buik. De bestaande huid en tepel blijven behouden. In t andere geval zal men ook echt een borst moeten maken , daarvoor gebruikt men huid en vetweefsel + bloedvaten uit de buik. Een tepelreconstructie is voor later.
De preventieve amputatie...Deze keuze heb ik gemaakt omdat ik borstkanker geen 2 keer wil meemaken . Ik heb geen ( bekend) borstkankergen maar sowieso is de kans toch groter dat ik ooit nog eens borstkanker zou krijgen. En dat risico wil ik weg. Vandaar mijn keuze. Een begrijpbare keuze ook vindt iedereen uit mijn omgeving.
Normaal gezien zou mijn reconstructie al achter de rug zijn want deze was gisteren ingepland op 4 december. Ware het niet dat ik 2 dagen voor de geplande operatie last kreeg van mijn arm. ( de arm met de verwijderde lymfeklieren, ik noem hem mijn slechte arm)
Mijn oksel deed pijn en mijn arm was stijf. Ik dacht in eerste instantie dat dit kwam door mijn arm te veel te belasten. Maar de woensdagavond als ik wou gaan slapen merkte ik een brede rode lijn op mijn arm. Deze voelde ook warm aan. Ik wist direct hoe laat t was. Ontsteking van een lymfebaan...
Ik heb dit de zomer na mijn amputatie ook eens gehad en dit voelde exact hetzelfde aan. Het zag er ook hetzelfde uit.
Ik moest me inhouden om niet in tranen uit te barsten. Maandenlang staat de datum voor de reconstructie ingepland en net nu krijg ik die ontsteking.
Ik had hiervoor nog antibiotica staan en ik besloot onmiddellijk een pilletje te nemen . De dag nadien, op donderdag , heb ik direct gebeld de plastisch chirurg. Ik leg t probleem uit aan de secretaresse en zij gaat hem inlichten en me opnieuw contacteren. Tegen smiddags krijg ik telefoon en ik moest me gewoon zoals afgesproken om 17u laten opnemen in het uz. Daar zou men dan zien hoe erg de ontsteking is en me verder antibiotica toedienen via t infuus. Op vrijdag, de dag van de geplande ingreep zou men dan beslissen of t kan doorgaan...
Dit zag ik niet echt zitten maar ik kon alleen maar hopen dat t wel zou doorgaan.
Maaaaar een 2 tal uur later krijg ik telefoon van de plastisch chirurg himself. Hij vraagt me om nog eens uit te leggen wat er scheelt met mijn arm.
Hij vraagt me ook hoe ik me voel. Ik zeg dat ik geen koorts heb maar dat ik precies niet zo in mijnen haak loop... Hij twijfelt even maar zegt dan dat de ingreep toch beter uitgesteld wordt.
Hij wil geen enkel risico nemen. Snijden in de buurt van een infectie is niet aangeraden en bovendien moet ik t liefste in topconditie zijn.
Eigenlijk ben ik opgelucht, de angst viel opeens weg. Al overviel me ook direct t gedacht dat ik die prothese nu nog langer moet dragen... En ik had me er al op voorbereid om deze morgen weg te smijten...
De chirurg zegt me dat hij me wel zo snel mogelijk wil opereren dus dat hij in de operatieagenda gaat kijken om een andere patiënt op te schuiven .
Een dag later werd me bevestigd dat de nieuwe operatiedatum donderdag 10 december zal zijn. Woensdagavond om 17u moet ik opgenomen worden en dan kan de operatie op donderdag plaatsvinden.
Terug een angstgevoelens in mijn buik....das niet lang meer , maar een week meer....
Sofie
Wordt vervolgd
Na mijn laatste keelonsteking van vorige week ben ik toch niet gestart met t nemen van antibiotica. De dokter had me deze voorgeschreven maar ik mocht gerust nog een dagje afwachten om te zien of t verergerde of niet.
Dagje geleefd op Strepsils en dafalgan en de dag nadien kon ik terug slikken. Ik ben niet gestart met t nemen van een 3de kuur antibiotica. Want t gevaar bestaat dat de bacteriën om den duur resistent geraken aan de antibiotica en dan helpt t niet meer.
Uit mijn nieuw bloedonderzoek bleek effectief een bacteriële infectie. Verschillende waarden van mijn bloed waren verstoord maar dit hoorde bij t ziektebeeld van de keelonsteking zei de dokter.
Eén van de levertesten was ook niet zo goed. Dit kan komen door de medicatie (chemo) die k gekregen heb en dat heeft tijd nodig om te herstellen. Voor de rest niks om me echt zorgen over te maken (volgens de dokter).
Ik heb me zo goed als mogelijk gehouden aan de verplichte rust. Toch voor één dag... Want dag later werd lauren ook ziek werd en ging mijn energie dus naar t verzorgen van mijn kleine meid. Gelukkig putte de koorts haar uit zodat we in de namiddag samen een dutje konden doen. Zo was t toch nog 'gezellig samen ziek-zijn' :)
De keelpijn beterde maar mijn lymfeklieren in hals stonden enorme gezwollen. De zwelling beterde niet. En wat doe ik bij pijn ... opzoeken....
Ik kwam al snel uit op lymfeklierkanker. Echt boos was ik op mezelf dat ik terug aan t opzoeken was maar ik wou gewoon gerustgesteld worden. Ik probeerde me dan maar te focussen op de bijkomende symptomen waar ik GEEN last van heb.
Ik besluit t te laten voor wat t is (voor die dag dan toch) en meer uitleg te vragen aan de dokter in t UZ .
Gisteren , 9 maart, moest ik naar t UZ voor mijn dosis herceptine. Eerst gesprek bij de oncopsychologe en dan naar de afdeling.
Het was erg druk op de afdeling. Zoveel mensen die kanker hebben denk ik dan. De vrouwen met een mutje op zie ik kijken naar mijn korte haartjes. Zij zullen ook naar hun haar verlangen en jaloers zijn op t feit dat ik al zover sta. Dat mijn zware behandelingen al achter de rug zijn en mijn haar terug kan groeien. MAar een tijdje geleden zat ik daar ook nog met mijn pruik op, en als ik dan iemand zag met een korte coupe dacht ik net hetzelfde. Dan wou ik dat t ook al zover was dat mijn haar terug groeide. En nu groeit t wel maar zoooooo traag. Ik ben wel blij dat ik van die pruik vanaf ben en nu kan buiten komen zonder. MAar toch... hoe langer ik met da kort haar rondloop, hoe meer ik verlang naar mijn lange blonde lokken van vroeger.
Ik vind dat kort haar echt niet mooi. En dan mag nog iedereen zeggen hoe goed t me staat maar ikzelf vind dat niet. Dit weekend was t zelf zo erg dat ik een babyborrel wou afbellen omdat ik me niet goed voelde in mijn vel. Ik voel me just ne man.
Uiteindelijk toch de moed gehad om te gaan. Dan liep er daar een lesbische mevrouw rond(die kon t gewoon niet wegsteken)....En die was toch wel ganse namiddag naar mij aan t kijken zeker. Die zal gedacht hebben dat ik ook voor de vrouwtjes ben ...En da vind k niet leuk hoor.
Ik zou liever hebben dat de mannen naar mij kijken en me 'knap' vinden ipv de vrouwen...Gelukkig heb k genen décolleté om mee te pronken of die vrouw had me nog besprongen ;) hahahaha
Enfin, bij de psychologe heb ik een goede babbel gehad. Het ging weer over mijn angsten en over t maken van associaties. Eigenlijk associeer ik alles in mijn leven aan kanker. Pijn = kanker, vermoeidheid = kanker, keelontsteking = kanker, kort haar = kanker, ongezond eten = slecht voor kanker, uitlaatgassen = slecht voor kanker , ...
En ik moet proberen om die associaties minder sterk te maken. Want het is nu ook dat ik bij t drinken van een glaasje alcohol of bij t eten van suiker t gevoel heb dat ik met mijn leven speel. Ik heb momenten dat ik me alles ontzeg omdat ik gelezen heb dat suiker en alcohol slecht zijn voor kanker. En dan op een ander moment zeg ik : "foert, als ik dan toch herval kan ik er maar van genoten hebben. " Maar dat gevoel duurt niet lang want het schuldgevoel overheerst al snel. Met als gevolg dat ik dan terug een tijdje enorm op mijn voeding let. En dat is fout natuurlijk, ik mag niet denken dat ik met mijn leven speel door eens iets te drinken of ongezond te eten. En zo zit ik in een vicieuze cirkel. En dat is constant een gevecht tegen t schuldgevoel.
En ook dat vreet energie . En het is mogelijk dat die stress en angst ook meespeelt bij mijn keelonstekingen. Ik moet loslaten. MAar ja , makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik stelde voor om een full body scan te laten nemen, misschien dat me dat kan gerust stellen. Dan weet ik dat er (hopelijk) niks van kanker te zien is. Maar de psychologe raadt me dat af omdat ik zodanig angstig ben dat dat bij mij niet veel zal helpen.
Dat zal eventjes helpen, enkele weken, tot ik terug ergens iets voel en dan ben ik al vergeten dat op de scan niks te zien was. En dat is eigenlijk wel waar. Ik weet dat van mezelf dat dat idd niet voor lang zal helpen.
Sowieso zal die angst voor altijd blijven maar t niveau van mijn angsten is zo hoog dat t niet meer leefbaar is. En omdat ik dit niet wil tonen aan mijn familie of vrienden zeg ik er niet veel meer van en krop ik alles nog eens op. En dan lig ik alleen in mijn bed en met de ipad, weer op te zoeken en te wenen. ...en dan word ik ziek...
Na de babbel, herceptine-time. Spuitje, half uur observatie en dan naar huis. Wel eerst nog gesprek met de dokter.
Ik toon haar mijn bloedresultaten van de huisarts en wil dit met haar bespreken. Zij zegt ook dat dit beetje afwijkt maar absoluut past bij mijn keelontsteking die ik heb doorgemaakt.
De verstoorde levertest zal waarschijnlijk komen door de antibiotica die k heb genomen de voorbije maand.. En dat zal men verder opvolgen maar ik moet me er geen zorgen over maken.
De dokter neemt echt de tijd om met mij te praten. Ik ween en vertel haar over mijn angsten. Ik zeg haar dat ik gewoon wil horen dat alle kanker uit mijn lijf is dat die ook voorgoed weg is. Maar helaas, dan krijg ik t antwoord dat ze geen glazen bol hebben en dat alles mogelijk is. Maaaar niets wijst er op dit moment op dat ik hervallen ben of een nieuwe kanker heb. Ik ben nog steeds in behandeling en meer kan ik of iemand anders niet doen.
Een full body scan wil ze mij gerust voorschrijven maar ze vindt dat ook niet nodig. En onnodige scans doet men liever niet omwille van de stralingen die op latere leeftijd ook kanker kunnen veroorzaken... Dus dan doe ik t voorlopig maar liever niet.
Bloed moet wel nog eens getrokken worden en hopelijk zijn de waarden nu beter als vorige week.
100% gerust gesteld ben ik toch weer niet. Ik vertel haar dat ik eigenlijk met een dokter getrouwd zou moeten zijn zodat die me CONSTANT kan gerust stellen en samen met mij de informatie van op internet kan bekijken.
Maar helaas, Kris is niet zo thuis in de medische wereld :)
Loslaten, loslaten, loslaten,... misschien als ik dit dagelijks tegen mezelf zeg dat t me lukt :)
Bijna niet te geloven maar ik heb terug een keelontsteking. De 3de op 5 weken tijd. Gisterenavond begonnen mijn keel en klieren in hals pijn te doen. Ik voelde de bui al hangen.
En mijn vermoeden werd deze morgen door de dokter bevestigd. Keel zit ontstoken.
Tot vorige week nam ik nog antibiotica en nu ben ik al terug ziek. Dat is geen goed teken.
Heb ik te weinig gerust? Word ik psychisch te veel belast en put dat me uit? Slaat de antibiotica niet meer goed aan? Ik weet t niet en de dokter ook niet.
De kans is klein dat er een rechtstreeks verband is met de chemo maar t kan natuurlijk wel een weerslag zijn van alle zware behandelingen. Ale dat hoop ik want ik maak me serieus zorgen. Mijn bloed is getrokken en hopelijk kan dat me iets meer geruststellen. De uitslag weet ik morgen.
Ik moet nu nog eens een kuur antibiotica nemen en zoveel mogelijk rusten.
Ik vrees dat de 20 km van Brussel, waar ik aan zou deelnemen om geld in te zamelen voor stichting tegen kanker, hierdoor in t gedrang komt.
Vorige vrijdag heb ik wel 16km gelopen en dat ging redelijk goed. Maar zo n inspanning vraagt natuurlijk wel wat van t lichaam.
Ben k misschien te vroeg na keelontsteking gaan lopen en daardoor hervallen?
Ik lig hier nu -met tegenzin- in de zetel. Zien hoe lang k dat ga volhouden om t rustiger aan te doen?
Wordt vervolgd
sofie
Vorige maand had ik een keelontsteking, antibiotica gekregen en na een paar dagen was k Beter.
2 weken later grieperig met zware verkoudheid, hoofdpijn en oorpijn.
Na enkele dagen ook weer uitgeziekt.
En nu heb k terug een keelontsteking. Ik was nog maar de eerste dag aan zee met lauren en ik voelde de keelpijn al opkomen. Gisteren koorts erbij en echt veeel pijn. Dus hier Dan maar naar dokter. Idd, keelontsteking. Terug antibiotica...
Ik moet t dus veel rustiger aandoen Want mijn weerstand is niet ok. Ik zal dus verplicht meer moeten rusten en minder uitstapjes moeten doen. Ik voel zelf ook dat k eigenlijk te veel doe maar ik geef niet graag toe aan vermoeidheid. Ik Ben nu eenmaal iemand die graag altijd bezig is of op zwier gaat.
De dokter zei dat ik niet mag onderschatten wat ik allemaal heb doorstaan de voorbije maanden en dat dat nog lang in t lichaam kan blijven hangen. Dus enkel rust en opt gemakske beetje sporten, gevolgd door rust,kan me er terug bovenop helpen.
Binnen goeie 2 weken, als k terug in t UZ moet zijn ga k alleszins vragen om mijn bloedwaarden nog eens na te kijken. Een viertal weken geleden waren bepaalde waarden niet zo goed, maar dan had k al die keelontsteking dus dan geeft dat soms een vertekend beeld in t bloed.
Ik hoop Dat alles toch in orde komt met mijn weerstand want ik denk dan ook weeral aan erge dingen zoals herval, nieuwe kanker, ... Het ging laatste tijd iets Beter met mijn angsten en nu dit weer...
Morgen moet ik voor de 2 de keer bij de plastisch Chirurg om te praten over borstreconstructie. Ik hoop dan de knoop te kunnen doorhakken Over welke operatie ik ga laten uitvoeren. Er zijn verschillende mogelijkheden met elk zn voor-en nadelen. Ik hoop ook de datum al te kunnen vastleggen. Ten vroegste kan dit in augustus ( ten vroegste 6 maand na bestralingen). Ik verkies dan september- oktober. Dan krijg k voor mijn verjaardag een nieuwe borst als cadeautje 😉
Meer hierover volgende week
Eindelijk vliegt ze in de vuilbak, die vervelende en lelijke pruik!
Voorbije zondag, op carnaval, ben ik voor de eerste keer buiten gekomen zonder pruik. Iedereen ziet er een beetje gek uit op carnaval dus twas de ideale Moment 😉
Kris heeft me wel duwtje in de rug moeten geven want zonder hem had ik t niet aangedurfd.Ik vind mijn haar zelf nog iets te kort om ermee buiten te komen, maar ik moest toch eens dé stap zetten. En die pruik zag er, na 6 maand en half gedragen te hebben, echt niet meer uit.
Eerst had ik nog een Foto op Facebook gepost zodat iedereen al eens kon zien hoe k eruit zie zonder want ik ben echt wel iemand anders op t eerste zicht. Bruin , kort haar én een bril ipv lange, blonde lokken... T verschil is groot. En Mensen zouden me misschien anders gewoon voorbij lopen omdat ze me niet herkennen.
Ik moet zeggen dat ik niet verwacht had zoveeeeeel positieve reacties te krijgen. Iedereen vindt t blijkbaar wel mooi ( behalve ikzelf). Of ben ik de enige die eerlijk ben 😉 Ik vind het echt zoooo lelijk. Mensen zeggen misschien wel dat t me staat maar als dat bij jezelf is is dat toch nog iets anders hoor. Ik kan er maar niet aan wennen. Voel me Juist een "manwijf".
En ik geloof zeker dat er mensen zijn die t mooi vinden maar er zullen ook wel mensen zijn die zeggen dat ze t mooi vinden om me niet te kwetsen. Vrienden gaan nooit zeggen dat t lelijk is natuurlijk 😊 En als ik de rollen zou omdraaien zou ik ook zo zijn, je wil toch niemand kwetsen door te zeggen dat kapsel lelijk is. En al zeker niet in geval Van ziekte.
Dus wie t nu echt mooi vindt of wie gewoon zegt dat t mooi is, dat onderscheid weet k niet 😉
Maar, de moeilijkste stap is gezet en nu is t wel al makkelijker om buiten te komen. Ik zie dikwijls wel mensen staren en zie ze gewoon denken " die mevrouw zal kanker gehad hebben ".
Zelf ik denk ook zo. Als ik iemand zie met erg kort haar, maar écht kort, dan ga ik ook uit Van de veronderstelling dat die mevrouw Chemo heeft gekregen. En in de meeste gevallen is dat dan ook wel zo. Want weinigen zetten hun haar zoooo kort, gewoon omdat t mooi en praktisch zou zijn.
Ik hoop nu maat dat t door de buitenlucht sneller groeit en dat k snel een echt kapselke heb.
Voorbije maandag heeft de verpleegster de plakkertjes van mijn litteken verwijderd. (na verwijderen port a cath). Ziet er goed uit zei ze.
Gisterenavond begon dat litteken serieus pijn te doen en merk ik enige roodheid op. Ik voel aan de uiteinden knobbeltjes onder de huid.
Bij het plaatsen heb ik dat ook gehad en is dat beginnen ontsteken. Men zei me toen dat t meestal een knoopje is van de verteerbare draadjes dat onderhuids niet goed verteerd.
Nu ziet t litteken er niet echt goed uit, opgezwollen en rood. Kan dat nu eens niet allemaal meezitten? Straks kan k terug bij den dokter gaan lopen.
Ik zal nog even afwachten en zien of t niet te veel verslecht maar als t echt volledig ontsteekt zal men dit wel moeten behandelen vrees ik.
Ahja , gisteren dan gebeld voor bloeduitslag. Cholesterol was goed. Tumormarkers en hormonen zijn niet nagekeken, ook al had ik dat expliciet gevraagd.
De dokter aan de telefoon zei dat t nu geen enkel nut heeft om tumormarkers na te kijken .
Heb dat dan nog eens opgezocht op internet en ik las dat men zich baseert op tumormarkers als er idd uitzaaiingen zijn. Als men dan behandelt met chemo of andere medicatie kan men aan de hand van de
tumormarkers zien of de behandeling aanslaat of niet.
Bij mij moet men ervan uitgaan dat er geen uitzaaiingen zijn nu dus omwille van die reden wordt dit niet nagekeken. Want soms kan iemand tumormarkers in het bloed hebben , ook al is er nergens kanker te bespeuren.
Men wil dus in mijn geval geen nodeloze paniek veroorzaken. Al wou ik langs de ene kant wel een geruststelling krijgen maar langs de andere kant wil ik ook geen nodeloze paniek. Dus we zullen er dan maar over ophouden .
Sinds zondagnacht begon mijn keel pijn te doen. Lauren was zondag koorts beginnen krijgen dus ik dacht dat ik het van haar had overgenomen. Op maandag kon ik amper slikken van de keelpijn. Ik heb vroeger meerdere keelontstekingen gehad
en wist al hoe laat t was. Ik kon op dat moment niet naar de dokter want moest ganse voormiddag naar het UZ . Ik zal mijn dosis herceptine krijgen (die ik om de 3 weken krijg) en moet ook op controle bij borstprof en radiotherapeute.
Eerst naar de dagkliniek. Telkens ik op de gang kom van de dagkliniek oncologie (waar de chemo gegeven wordt) overvalt de geur me van de chemo. Alé, allicht is dat niet de geur van chemo maar ik associeer de geur die er hangt met chemo.
Mijn maag keert zich. Ik probeer niet aan de chemo te denken en focus mij op iets anders. Ik krijg een kamer toegewezen waar een andere patiënte chemo krijgt. Mijn maag keert zich nog eens. GElukkig mag t gordijn toe als ik mijn inspuiting krijg. Dan zie ik de baxter chemo niet hangen van die mevrouw.
Na 5 minuten (die inspuiting die subcutaan gebeurt moet gebeuren over 5 minuten, anders zou t te veel branden) zit de herceptine erin. Mijn bloed wordt ook getrokken. Ik vraag wat er allemaal zal nagekeken worden in het bloed. De verpleegster zegt dat ze t niet weet. Ik vraag of ze kan vragen om ook triglyceriden na te kijken (de hormoontherpie kan namelijk voor verhoogde cholesterol zorgen), de hormonen en tumormarkers (dit geeft een beeld van een eventuele uitzaaiing).
Ze gaat t doorgeven aan de dokter. Morgen mag ik bellen voor de uitslag. Het nakijken van de tumormarkers bezorgt me wel wat stress. Stel dat.... neen, ik denk er niet aan en vertrek van de dagkliniek naar polikliniek gynaecologie (andere kant op het domein van het UZ). Intussen weet ik mijn weg daar al goed dus ik stap vastberaden naar de poli. Weeral beetje zenuwen want het is mijn eerste controle.
Prof vraagt hoe t gaat. Ik zeg dat t fysiek redelijk gaat. Hij vraagt of ik nog sport en ik bevestig. Hij wil me onderzoeken. Hij betast t litteken grondig. Ook voelt hij eens aan mijn lymfeklieren onder sleutelbeen en onderzoekt hij mijn andere borst.
Voelt goed aan zegt hij. Er is een mannelijke stagiair bij en die moet ook nog eens voelen. Ik kan al niet meer tellen hoeveel verschillende mannen intussen mijn borst(en) al betast hebben hoor ;)
De prof zegt dat ik voor verdere opvolging bij mijn gynaecologe van vroeger mag gaan. Ik zei dat ik daar toch niet zo happig op ben omdat zij ten slotte wel een verkeerde diagnose had gesteld. Had t van haar afgehangen dan had ik hier nu nog rondgelopen met 2 borsten maar was de kanker misschien al helemaal uitgezaaid. Ik zei dat t vertrouwen wel weg is bij die gynaecologe. Hij zei dat de kans dan ook klein was... Hij verdedigt haar.
Ik vraag nogmaals of t niet de bedoeling is om voor opvolging steeds naar het UZ te komen. Eveneens ook voor onderzoek eierstokken en baarmoeder. Hij zegt dat ik binnen een jaar een mammografie moet laten maken in UZ maar in tussentijd om de 3 maand naar gewone gynaecoloog.
Ik ging ervan uit dat vandaag mijn eierstokken en baarmoeder ook zouden nagekeken worden maar dat was dus niet t geval. Noemen ze dan intensieve opvolging.... Beetje teleurgesteld vraag ik nog een paar dingen maar de antwoorden zijn nogal vaag.
Ik wou graag dat er werd nagekeken of de hormoontherapie werkt omdat ik eigenlijk geen last heb van de bijwerkingen (ben ik natuurlijk wel blij om maarja, werkt t dan wel goed??) . Hij zegt dat men dat in het bloed niet echt kan zien. Er kunnen kruisreacties gebeuren waardoor er soms een verkeerd beeld wordt gegeven. Ik moet er maar van uit gaan dat t werkt. Alé , dat is ook geen geruststelling hoor. Ik stel nog een paar vragen maar slechts de helft van de vragen die op mijn lijstje stonden. Ik heb er geen zin meer in want de antwoorden kunnen me toch niet geruststellen.
Ik druip dan maar af want ik moet naar mijn volgende afspraak bij de radiotherapeute. Dat is in een ander gebouw dus ik kan intussen een frisse neus nemen. Mijn keel doet verschrikkelijk veel pijn. Dat ik maar snel naar huis kan.
Ik ben op tijd op mijn afspraak maar geen radiotherapeute te zien. Ik wacht en wacht... Na 40 minuten zit ik daar nog. Ik zoek iemand om t na te vragen. De verpleegster zegt dat ik voor controle elders moet zijn . Alé vooruit,..en niemand die me dat eens zegt. De verpleegster neemt me mee naar de afdeling waar ik moet zijn.
Gelukkig is de radiotherapeute er nog en kan ik alsnog bij haar. Het is wel weeral iemand anders, weeral iemand in opleiding. Ze kijkt naar de bestraalde huid en zegt dat die er goed uit ziet. Ook onderzoekt ze nog eens mijn andere borst.
Na het onderzoek stel ik nog wat vragen over de laattijdige bijwerkingen van bestralingen (hartschade, longschade, schilklierschade, huidkanker,...). Ze beantwoordt mijn vragen en probeert me beetje gerust te stellen met t feit dat de huidige bestralingstechnieken veel verbeterd zijn . De vitale organen worden zoveel mogelijk gespaard. De onderzoeksresulaten van de huidige technieken zullen maar voor binnen een 5tal jaar zijn. En die zullen alleszins beter zijn dan de onderzoeksresultaten van de voorbije jaren. Dus sowieso minder schade. Ook zegt ze dat niet alle bijwerkingen voorkomen maar dat men mij wel levenslang zal blijven opvolgen. Binnen 6 maand moet ik terug op controle en daarna jaarlijkse controle.
Eindelijk, ik kan naar huis. Mijn keel doet zoveel pijn en voel me koortsig.
Savonds ga ik naar de dokter en mijn vrees wordt bevestigd, keelontsteking. Ik krijg antibiotica voorgeschreven. Wellicht is mijn weerstand wel wat lager door de voorbije periode en ben ik daardoor ziek geworden.
Zoals beloofd (met enkele dagjes vertraging) hierbij 2 foto's van mijn kort haar. De foto's zijn 2 maand na mijn laatste chemo getrokken.
Ik ga proberen om elke maand een foto te posten van mijn haar, zodat jullie kunnen zien of t groeit (of niet groeit, want ik ik heb de indruk dat er niet veel leven inzit in de haargroei)
Op de ene foto heb ik mijn bril opgezet en op de andere niet. Wat vinden jullie t beste?
Ik vind persoonlijk met bril beter. Dat leidt een beetje de aandacht af en breekt mijn gezicht een beetje.
Maar sowieso vind ik het nog erg lelijk. Ik heb mijn kort kopje al aan een aantal goede vriendinnen getoond maar me echt vertonen zonder pruik durf ik nog niet. Eén vriendin kreeg tranen in de ogen toen ik mijn pruik afdeed. We moesten samen wenen. Zij vond dat korte haar echt confronterend. Het korte haar gaf haar het beeld van een 'kankerpatiënte' terwijl ze me tijdens mijn behandelingen nooit als zieke had gezien.
Het is sowieso een grote stap om ineens zonder pruik naar buiten te komen. Van het blonde lange haar naar het korte bruine haar... het verschil is groot. Hoe gaan de mensen reageren? Ik hoor de mensen al zeggen: "ocharme, die zal kanker hebben..." . Het etiket van kankerpatiënte, dat ik absoluut niet wil zal ik door t korte haar wel krijgen vrees k. Al zal dat natuurlijk wel beteren naarmate t groeit. Dus ik denk eraan om mijn pruik (die intussen bijna uit elkaar valt ;) ) toch nog een tijdje te dragen. Ik draag mijn pruik nu al 5 maand dus ik ben ze wel al meer dan beu...
Sinds gisteren pijnstillervrij :) de pijn na het verwijderen van port a cath vermindert elke dag. Ik ga me straks zelfs klaar maken om eens te gaan lopen. Zal zien of t te doen is, misschien geven schokken van te lopen wel wat pijn. Maar mijn benen zijn te veel aan t kriebelen... Van niet te sporten word ik lui. En van lui zijn word ik moe en dan heb k niet veel zin meer om te sporten. Dus na paar dagen rust vlieg k er dan maar terug in...
Ps: Deadline voor foto nadert...( had gezegd vorige week of deze week)
Ik zoek eigenlijk nog beetje de moed om foto te plaatsen want mijn haar groeit echt zooooo traag. En ik vind t echt spuuglelijk. Mijn dure vitaminen geven toch niet t gewenste resultaat. Afzetters!!
En al aan wie zegt dat haar toch wel snel groeit na chemo raad ik aan om haar eens bros te zetten, dan zal je zien dat t echt heel erg traag gaat. Sommigen zeiden:" Je gaat da met de minuut zien groeien". Wel, hoeveel moeite ik ook doe en in de spiegel kijk...Ik zie t NIET groeien. En ik wacht langer dan een minuutje hoor...
Moet wel zeggen dat wenkbrauwen en wimpers al bijna terug zoals vroeger waren. Moet mijn pincet zelfs al bovenhalen om wenkbrauwen beetje bij te werken. Ofwel werken die vitaminen daarop ipv op mijn hoofdhaar. Straks krijg k nog " one big eyebrow" ;)
En mijn scheermesje is ook al bijna aan vervanging toe... :) Maar de kapper zal k toch nog niet direct moeten opzoeken...
Het kost me moeite om mijn arm omhoog te krijgen om te typen maar eenmaal dat mijn arm op de computer steunt lukt het wel. Ik heb wel veel pijn, meer dan op voorhand gedacht eigenlijk.
Ik herinner me dat de plaatsing ook pijnlijk was maar dat t zo erg was , was ik al een beetje vergeten... Maar ben blij dat de katheter eruit is nu. Paar dagen op de tanden bijten en dan zal t wel beteren.
Ik blik nog even terug naar de operatiedag gisteren...
10u, aangekomen in het UZ meld ik me aan in de dagkliniek. Ik krijg een armbandje met gegevens op en mag dan plaatsnemen in de grote wachtzaal.
Mijn papa is bij me. Ik mag na de operatie niet met de auto rijden dus ik moest een begeleider mee hebben. En mijn papa kan me nogal goed kalmeren dus hij is de ideale begeleider.
Een hele grote wachtzaal met ook veel volk. Als iedereen hiervan een ingreep moet ondergaan dan zullen de chirurgen een lange dag hebben denk ik bij mezelf. En zal ik hier nog wel een tijdje moeten wachten ...
Maar na nog geen kwartiertje komt er al een verpleegster naar me toe. Ze overloopt wat er gaat gebeuren. Ze zegt dat t plaatselijke verdoving zal zijn en dat t snel aan mij zal zijn omdat de persoon voor mij
al op de operatietafel ligt. Ik vraag of ik sedatie kan bij krijgen omdat ik nogal angstig ben. Ze zegt dat ze dat moet navragen maar dat dat normaal gezien geen probleem is. In dat geval zou ik wel na de operatie nog naar
de ontwaakzaal moeten voor een uurtje en moet ik ook nog beetje langer op de kamer blijven. Ze zegt dat er dan ook infuus wordt gestoken en dat ik geïntubeerd zal worden. Ik twijfel maar beslis dan toch om t bij plaatselijke verdoving
te houden. Dan heb k dat ook eens meegemaakt.... De verpleegster is nog niet goed weg of ik moet weeral naar de wc (al voor de 5de keer deze ochtend). Zenuwen....
Nog niet goed terug van t toilet of een andere verpleegster stond me al op te wachten om me naar mijn kamer te brengen. Mijn papa mocht mee.
Op de kamer lag mijn operatieoutfit al klaar. Operatiekleedje, steunkousen en sexy sloefjes (zie foto's). Ik vraag aan de verpleegster of ik eventueel een kalmeerpilletje kan krijgen. Ze brengt me een pilletje .
Ik hoop dat t snel begint te werken want ben zenuwachtig. Mijn bloeddruk wordt nog eens gemeten en die is erg laag. Heel lage onderdruk zegt ze maar beter een lage dan een hoge bloeddruk.
Zo angstig zal ik dan toch niet zijn want dan is de bloeddruk meestal veel hoger, en ook de hartslag. Maar toch, het pilletje is binnen en baadt t niet dan schaadt t niet he.
Sexy kleertjes aangedaan, nog een selfie nemen, papa kus en knuffel geven en wachten op de verpleegster. (En nog eens naar het toilet :) )
Daar is ze al, verpleegster van t operatiekwartier. Ik mag te voet met haar mee.
In de operatiezaal mag ik plaatsnemen op de operatietafel. Ik krijg nog een mutske op en men legt een deken over mij zodat ik geen kou krijg.
Dan komt chirurg binnen en hij stelt zichzelf voor. Hij zegt kort wat hij gaat doen en voegt eraan toe dat de operatie goed zal meevallen.
Ik ben al een beetje geruster maar toch lig ik te bibberen. Ik weet niet goed of dit van de kou is of van de angst. Rampscenario's spelen zich weer af in mijn hoofd.
Straks schuift de chirurg nog uit met zijn mes als ik zo ongecontroleerd lig te bibberen... De verpleegster komt net op tijd naast me zitten en neemt mijn hand vast.
Ik zeg haar dat ik niet de indruk heb dat t kalmeerpilletje werkt. Ze begint met me te praten en dan stop ik met bibberen. Alles wordt afgedekt, ik word ontsmet (de zone rond sleutelbeen) en dan kan er gestart worden.
"Klein prikje "(dat zegt men altijd , ook al is t een grote venijnige prik). Maar in dit geval was t echt maar een klein prikje. Niet pijnlijk. Dit in tegenstelling tot het inspuiten van de verdovende vloeistof. Alsof men met de naald
zat te peuteren in mijn spieren. Erg pijnlijk en branderig. Ik mocht in de verpleegster haar hand knijpen maar deed dit niet. Maar mijn tenen krulden wel van de pijn. Na een 10tal seconden was t gedaan.
Nu kon de verdoving inwerken. Chirurg duwde even met scherp voorwerp (veronderstel ik toch) en vroeg of ik dat voelde. Ik voelde dat niet. Dan begon hij te snijden maar toen zei ik "auw". Toch nog niet voldoende verdoofd.
Eventjes bijspuiten en dan kan de operatie pijnloos worden verder gezet.
De verpleegster stelt me vragen over mijn werk, over mijn dochter, woonplaats,.... De chirurg mengt zich in ons gesprek en zo wordt t nog een gezellig koffiekletske :)
Na een tijdje vraag ik of de katheter er al uit is. De chirurg bevestigt en is nu t littekenweefsel van de vorige operatie aan t wegsnijden. Want dat was niet zo mooi genezen omwille van ontsteking.
Dan zal ik een nieuw litteken hebben dat minder breed zal zijn.
"Zo, klaar. Nog een plakker erop en je mag naar je kamer ".
Amai dat viel goed mee. Geen pijn .
Ik wandel terug naar de kamer en ik voel me opgelucht. Ook blij dat ik het heb gedurfd om me enkel plaatselijk te laten verdoven.
Eerst nog iets eten op de kamer (want had enorme honger omdat ik nuchter was gebleven voor operatie) en dan naar huis.
Nog geen 10 minuten zat ik in de auto en de pijn begon op te komen. Dat was te verwachten .
Eenmaal thuis gekomen paracetamol genomen en me in de zetel gelegd. Ik heb enkele uurtjes geslapen want was doodmoe. Kalmeerpilletje begon dan pas te werken precies. Ik was volledig ZEN :)
Naar de avond toe verbetert de pijn er niet op. Ik kan mijn arm amper nog bewegen. Gelukkig heb ik hier 2 schatjes rondlopen die me goed helpen. Lauren trekt mijn broek en kousen uit en Kris helpt me voor t bovenstuk uit te doen.
Dat is erg pijnlijk. In alle posities heb k gestaan, maar alé tis gelukt. Pyjama is aan :)
Ga weg uit mijn lijf!
Eindelijk vliegt ze in de vuilbak, die vervelende en lelijke pruik! 
