Afspraak bij gynaecoloog, enkele uren nadat ik wist dat ik borstkanker had
Eenmaal thuis gekomen ben ik onmiddellijk op internet beginnen zoeken, alles over borstkanker. Soorten borstkanker, soorten behandelingen, ... Kris was boos op mij, hij vond dat ik dat niet mocht doen. Ik zou mezelf alleen maar meer ongerust maken. Maar ik was gewoon op zoek naar een geruststelling. Gelijk wat, iets dat zou zeggen dat t niet zo erg was. En die vond ik ook. Er bestaat ook een borstkanker waarbij de tumor volledig ingekapseld zit en niet kan uitzaaiien. Alle andere soorten zorgen voor uitzaaiingen. Ik moest gewoon die ingekapselde tumor hebben. Ik trok me daaraan op. Mijn ouders, die had ik nog steeds niets laten weten. Die hadden wellicht al verscheidene keren naar hun gsm gekeken om te kijken of ik al een geruststellend berichtje had gestuurd ivm uitslag biopsie. Maar ik moest hen helaas slecht nieuws brengen en dat kon ik niet doen via sms of aan de telefoon. Ik besloot te wachten tot ik meer wist van de gynaecoloog. Tenslotte kon t dan miss nog wel meevallen.
Eenmaal bij de gynaecoloog gaf zij niet zoveel info, ze had de resultaten van echo en mammografie nog niet binnen. Enkel die van biopsie. Zeker was dat t kwaadaardig was. Ik schoof haar mijn opgezochte info onder haar neus en vroeg welke soort tumor ik heb. Ze zei de soort die ik absoluut niet wilde horen. Ik vroeg of ik dan uitzaaiingen kon hebben en ze bevestigde. " Uitzaaiingen??? Dat betekent doodgaan!!Dit kan niet waar zijn. Ik was beland in een nachtmerrie en ik wilde wakker worden! Nu direct!" Ik heb toen zoveel vragen gesteld, toch op zoek naar geruststellende woorden. Waarom zegt de gynaecoloog niet gewoon dat alles wel goed komt. Moet ik die woorden eruit slepen??? Ze zei dat ze me onmiddellijk wou doorsturen naar t UZ in Gent omwille van mijn jonge leeftijd. Daar zou men er alles aan doen om mij te proberen genezen. " Wat, proberen??", hoor ik dat goed? In plaats van geruststellende woorden krijg ik alleen maar meer slecht nieuws te horen. Ik ga dood dacht ik. En mijn borsten, bahhhhh, doe ze er maar af, ik wil deze ziekte niet. "Ga weg uit mijn lijf! " En ik wil hier weg!!!! Weg bij die gynaecologe die vorige week nog zei dat mijn borsten ok waren. Ik heb haar ook gezegd dat zij eigenlijk fout was geweest. Ze gaf dit ook toe, ze had omwille van mijn jonge leeftijd niet gedacht dat dit knobbeltje iets kwaadaardigs kon zijn.
Toen hoorde ik niet goed meer wat gynaecoloog nog zei, ik kon alleen maar denken aan hoe ik dit in godsnaam aan mijn ouders moest vertellen. Ik, sofieken, hun enige dochter, hun schat, hun alles, hun zonnetje in huis, de grapjesmaker, ...Ik vreesde dat ze dit niet zouden overleven. Nog nooit in mijn leven heb ik zo tegen iets opgezien. Ik moest terug bijna overgeven, mijn maag kromp ineen.
Opeens hoorde ik de gynaecoloog terug praten, ze had t over wat er in eerste instantie zou gebeuren. Morgen ( woensdag) zou men een echo doen van de lever en een CT scan van de longen. Donderdag een botscan. Dit om te kijken of er uitzaaiingen zijn. En vrijdag afspraak bij de prof in Gent. Het laatste wat ik zei tegen de gynaecoloog was: "hoeveel ist? "Ze zei dat ik niks moest betalen.
Mijn ouders, mijn ouders.... Daar moeten we nu naartoe. Ik wil niet maar ik moet. Ze zullen al doodongerust zijn omdat ik nog niks heb laten weten... Wordt vervolgd
Ga weg uit mijn lijf!
