Lauren , amper 2 jaar en 7 maand... Zij heeft haar mama nodig. Ik mag toch niet ziek zijn. Ik moet voor ons dochtertje zorgen. Ook kris heeft me nodig, wie gaat er anders zijne vuile was doen, de boodschappen doen, kuisen, t papierwerk van de zaak doen, .... Ik mag niet dood, verdomme toch!!! Kris gaat lauren ophalen en komt ermee naar mijn ouders. Ik zie haar en barst nogmaals in tranen uit. Ook kris en mijn ouders. We knuffelen elkaar allemaal. Lauren is stil en kijkt naar mij, dan naar kris, naar haar oma en opa, dan terug naar mij. Ze begrijpt er allicht niks van. Ik vertel haar dat mama haar borstje ziek is en dat de dokter mama haar borstje moet genezen. Ze streelt mijn borst en zegt: " mama borstje ziek" . Ik kan niet meer, ik snik en snik.... Ik laat haar niet meer los . Maar gelukkig beseft ze niet hoe erg dit allemaal is. Zij speelt een beetje en leidt onze gedachten soms eens enkele seconden af.
Lauren gaat slapen, op automatische piloot doe ik haar slaaprituelen. Voor ze gaat slapen zegt ze nog eens:" mama niet wenen he!" Ocharme dat kind, ik denk dat ze toch wel goed beseft dat we veel verdriet hebben. Hoe moet t nu verder?
Allerlei gedachten dwarrelen door mijn hoofd, wie moet ik nu allemaal verwittigen. Oh nee, onze reis, wij vertrekken volgende maand op reis. En t schoolfeest van lauren, een babyborrel van lauren haar neefje, tomorrowland, fantasiafestival.... Dit ga ik allemaal moeten annuleren. Waarom juist nu denk ik dan, juist in de mooiste periode van het jaar. Dit nieuws wil je nooit krijgen maar nu toch zeker niet. Groot verlof, mooi weer, iedereen doet terrasjes, eet bbq, ... en ik ga der kaal in een bed liggen. Neeeeeeeeeeeeeee! Waarommmmmm ik??? wordt vervolgd
Ga weg uit mijn lijf!
